Physicians' Presenteeism and Spirituality in the COVID-19 Pandemic

<p><strong>Özet</strong></p><p>Bu çalışmada bir pandemi hastanesinde COVID-19 (<i>Coronavirus Disease 2019</i>) pandemisi ile ilgili birçok alanda görev yapmış olan aile hekimliği kliniği asistanlarının spiritualite (manevi tutumları) ile presenteizm (işinde var olamama) durumlarının ve bunları etkileyen faktörlerin belirlenmesi ile aralarındaki ilişkinin araştırılması amaçlanmıştır. Araştırma gözlemsel ve kesitsel bir çalışma olup örneklemini COVID-19 pandemisinde Türkiye'nin en büyük pandemi hastanesi olarak hizmet vermiş olan Ankara Bilkent Şehir Hastanesi, Aile Hekimliği Kliniğinde çalışan asistan hekimler (n=127) oluşturmuştur. Anket formunun ilk bölümünü hekimlerin sosyodemografik bilgilerinin sorgulandığı, ikinci bölümünü presenteizm durumlarını ve nedenlerini belirlemeye yönelik verilerinin alındığı ve Stanford Kendini İşe Verememe Ölçeği'nin uygulandığı kısım oluşturmuştur. Üçüncü bölümünde de Maneviyat Ölçeği'ne yer verilmiştir. Çalışmaya katılan hekimlerin presenteizm ölçeği puan ortalaması 30 puan üzerinden 18.75 puan olarak saptanmıştır. Maneviyat Ölçeği puan ortalaması ise 135 puan üzerinden 100.14 puan olarak saptanmış olup aralarındaki ilişki istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır. Pandemide daha aktif görev alan hekimlerin çeşitli nedenler ile pasif görevde kalanlara göre işinde var olamama durumunun daha düşük, yani iş performansının daha yüksek olduğu görülmüştür. Hekimlerin genel sağlık durumu ile iş performansı arasında pozitif yönlü orta düzeyde korelasyon saptanmıştır. Hekimlerin pandemi döneminde birlikte yaşadığı kişiler arasında kronik hastalığı olan bir yakını var olanlarda olmayanlara göre işinde var olamama durumunun daha yüksek olduğu saptanmıştır. Pandemide kendisinin yerine bakabilecek yedek kişi var olanların olmayanlara göre işinde var olamama durumunun daha düşük olduğu saptanmıştır. COVID-19 geçiren hekimler arasında da izolasyon sonrasında istirahat raporu gerekenlerde gerekmeyenlere göre işte var olamama durumunun daha yüksek olduğu tespit edilmiştir. Diğer taraftan hekimlerin "manevi başa çıkma, aşkınlık, anlam arayışı, manevi hoşnutluk, bağlantı, tabiatla uyum" gibi Maneviyat Ölçeği alt boyutlarının puan ortalamaları ve toplam maneviyat skoru yüksek düzeyde saptanmıştır. Çalışmada hekimlerin presenteizmi orta düzeyde; maneviyatı ise yüksek düzeyde saptanmıştır. Hekimlerin presenteizm ve spiritualite kavramı hakkındaki farkındalığı arttırılmış, bu çalışmanın yapılması ile ilgili literatüre sağlık alanında katkıda bulunulmuş ve presenteizm sorununun çözümüne yönelik, insanın bir bütün olarak değerlendirilmesinin gerekliliğine ve manevi tutumların düzenleyici rolünün ele alınmasının önemine dair literatüre farklı bir bakış açısı sunulmuştur.</p><p><strong>Abstract</strong></p><p>The aim of this study was to determine the spirituality (spiritual ‎attitudes) and presenteeism (inability to be present at work) of ‎family medicine clinic assistants who worked in many areas ‎related to the COVID-19 (<i>Coronavirus Disease 2019</i>) pandemic ‎in a pandemic hospital and to determine the factors affecting ‎them and to investigate the relationship between them. The ‎study is an observational and cross-sectional study and the ‎sample consisted of family medicine residents (n=127) working ‎in the Family Medicine Clinic of Ankara Bilkent City Hospital, ‎which served as the largest pandemic hospital in Turkey, during ‎the COVID-19 pandemic. The first part of the questionnaire ‎form included the sociodemographic information of the ‎participants, the second part included the data to determine ‎the presenteeism status and its causes, and the Stanford ‎presenteeism scale to devote oneself to work scale was applied. ‎The third part included the spirituality scale. The presenteeism ‎scale mean score of the physicians participating in the study ‎was 18.75 points out of 30 points. The mean score of the ‎spirituality scale was found to be 100.14 points out of 135 ‎points, and the relationship between them was not found to be ‎statistically significant. It has been observed that physicians ‎who took a more active role in the pandemic had a lower level ‎of inability to be present in their work, that is, higher job ‎performance, compared to those who remained on passive duty ‎for various reasons. A positive moderate correlation was found ‎between the general health status of physicians and their job ‎performance. It was determined that among the people with ‎whom the physicians lived together during the pandemic ‎period, the situation of being absent from work was higher in ‎those who had a relative with a chronic disease compared to ‎those who did not. It has been determined that those who have ‎a spare person who can take care of themselves in the ‎pandemic are less likely to be absent from their jobs than those ‎who do not. It has been determined that among the physicians ‎who had COVID-19, the situation of being absent from work ‎was higher in those who required a rest report after isolation, ‎compared to those who did not. On the other hand, physicians' ‎mean scores of spirituality scale sub-dimensions such as ‎‎"spiritual coping, transcendence, search for meaning, spiritual ‎contentment, connection, harmony with nature" and total ‎spirituality score were found to be high. In the study, ‎physicians' presenteeism was found to be at a moderate level ‎and spirituality at a high level. The awareness of physicians ‎about the concept of presenteeism and spirituality was ‎increased, the literature related to the conduct of this study ‎was contributed in the field of health, and a different ‎perspective was presented to the literature on the necessity of ‎evaluating the human as a whole for the solution of ‎presenteeism and the importance of addressing the regulatory ‎role of spiritual attitudes.</p><p><strong>COVID-19 Pandemisinde Hekimlerin Spiritualite ve Presenteizmi</strong></p&gt

Clinical and molecular evaluation of MEFV gene variants in the Turkish population: a study by the National Genetics Consortium

Familial Mediterranean fever (FMF) is a monogenic autoinflammatory disorder with recurrent fever, abdominal pain, serositis, articular manifestations, erysipelas-like erythema, and renal complications as its main features. Caused by the mutations in the MEditerranean FeVer (MEFV) gene, it mainly affects people of Mediterranean descent with a higher incidence in the Turkish, Jewish, Arabic, and Armenian populations. As our understanding of FMF improves, it becomes clearer that we are facing with a more complex picture of FMF with respect to its pathogenesis, penetrance, variant type (gain-of-function vs. loss-of-function), and inheritance. In this study, MEFV gene analysis results and clinical findings of 27,504 patients from 35 universities and institutions in Turkey and Northern Cyprus are combined in an effort to provide a better insight into the genotype-phenotype correlation and how a specific variant contributes to certain clinical findings in FMF patients. Our results may help better understand this complex disease and how the genotype may sometimes contribute to phenotype. Unlike many studies in the literature, our study investigated a broader symptomatic spectrum and the relationship between the genotype and phenotype data. In this sense, we aimed to guide all clinicians and academicians who work in this field to better establish a comprehensive data set for the patients. One of the biggest messages of our study is that lack of uniformity in some clinical and demographic data of participants may become an obstacle in approaching FMF patients and understanding this complex disease