Antinuclear antibody testing in a Turkish pediatrics clinic: is it always necessary?

Introduction: the term anti-nuclear antibody (ANA) is used to define a large group of autoantibodies which specifically bind to nuclear elements. Although healthy individuals may also have ANA positivity, the measurement of ANA is generally used in the diagnosis of autoimmune disorders. However, various studies have shown that ANA testing may be overused, especially in pediatrics clinics. Our aim was to investigate the reasons for antinuclear antibody (ANA) testing in the general pediatrics and pediatric rheumatology clinics of our hospital and to determine whether ANA testing was ordered appropriately by evaluating chief complaints and the ultimate diagnoses of these cases. Methods: the medical records of pediatric patients in whom ANA testing was performed between January 2014 and June 2016 were retrospectively evaluated. Subjects were grouped according to the indication for ANA testing and ANA titers. Results: ANA tests were ordered in a total of 409 patients during the study period, with 113 positive ANA results. The ANA test was ordered mostly due to joint pain (50% of the study population). There was an increased likelihood of autoimmune rheumatic diseases (ARDs) with higher ANA titer. The positive predictive value of an ANA test was 16% for any connective tissue disease and 13% for lupus in the pediatric setting. Conclusion: in the current study, more than one-fourth of the subjects were found to have ANA positivity, while only 15% were ultimately diagnosed with ARDs. Our findings underline the importance of an increased awareness of correct indications for ANA testing

Pyophage cocktail for the biocontrol of membrane fouling and its effect in aerobic microbial biofilm community during the treatment of antibiotics

Membrane bioreactor systems face an inevitable challenge that is biofouling, which not only hinders the operation of the system, but also poses an environmental and medical concern caused by the increased antibiotic resistance in bacterial biofilms. This study investigates the disruption of membrane fouling using bacteriophage cocktail (Pyophage) in an aerobic membrane bioreactor for treatment of wastewater containing high non-lethal concentration of erythromycin, tetracycline and sulfamethoxazole, while also considering the effect of the cocktail on performance. The results indicate that Pyophage cocktail contributes significantly to the decrease (45%) in transmembrane pressure while also suppressing biofilm-producing bacteria compared to the control reactors. It also reconstructed biodegradation mechanism of antibiotics especially increasing the relative abundance of gram-negative bacteria by enhancement the removal rate of erythromycin and sulfamethoxazole from the aerobic system to 99%

Plesiomonas shigelloides gastroenteritis in child with liver and kidney transplantation

Plesiomonas hastalığında altta yatan risk faktörünü tanımlayan bilgiler çoklu vaka raporlarından elde edilmiştir. İmmün sistemi baskılanmış hastalar ve yabancı ülkelere seyahat öyküsü Plesiomonas gastroenteritiyle ilişkili önemli risk faktörleridir. Plesiomonas shigelloides, farklı derecelerde ishal kliniğine yol açabilen ülkemizde nadir görülen bir gastroenterit etkenidir. Sulu ishal, Plesiomonas gastroenteritinin en yaygın klinik sunumudur, tüm hastaların %50 ila %88’i bu tip diyare ile başvurmaktadır. Bu yazıda 2012 yılında karaciğer nakli, 2015 yılında böbrek nakli olmuş 11 yaşında kız hastada Plesiomonas shigelloides’e bağlı ortaya çıkan ağır kolera benzeri ishal sırasında yaşanan aşırı sıvı kaybı, akut böbrek hasarı, metabolik asidoz, elektrolit dengesizlikleri, immunsüpresif doz ayarlamaları gibi önemli sorunlar ve çözümleri paylaşılmak istenmiştir.Much of our limited knowledge in this area comes from multiple case reports describing a common underlying risk factor that appeared associated with Plesiomonas illness. Immunocompromised patients and foreign travel is a major major risk factors associated with plesiomonas gastroenteritis. Plesiomonas shigelloides is a rare etiologic agent of gastroenteritis in our country that can lead to different severity of diarrhea. Watery diarrhea is the most common clinical presentation of Plesiomonas gastroenteritis, with between 50% and 88% of all patients presenting with this type of diarrhea. In this report, we want to present the difficulties such as acute kidney injury, metabolic acidosis, electrolyte imbalances, immunosupressive dose adjustments of severe cholera-like diarrhea due to Plesiomonas shigelloides in an 11-year-old girl who had liver transplantation in 2012, renal transplantation in 2015

Rituksimab ile tedavi edilen Crosti lenfoması olgusu

GİRİŞ-AMAÇ: Primer kutane B hücreli lenfomalar, derinin T hücreli lenfomalarına göre daha seyrek görülür ve tanımlanmış alt tipleri daha az sayıdadır. Primer kutane folikül merkez lenfoması (PKFML) kliniğimizde günlük pratiğimizde primer kutane marjinal zon lenfomadan sonra ikinci en sık görülen B hücreli lenfoma tipini oluşturmakta olup, sıklıkla baş, boyun ve gövde üst kısmında yerleşim gösteren, değişken sayıda, yavaş büyüyen, çoğunlukla yüzeyinde epidermal değişikliklerin izlenmediği eritemli papül, nodül ve plaklar şeklinde görülür. Crosti lenfoması tanımlaması, PKFML’nin özel topografik yerleşimine (sırt) dayanan, figüre eritemli plak ve nodüllerle karakterize bir klinik varyantıdır. Crosti lenfoması tanısı alan olgumuzda lezyonların çok sayıda olması nedeniyle kullanılan rituksimab ile önemli ölçüde gerileme izlenmiştir. OLGU: Yetmiş beş yaşında erkek hasta, 5 yıl önce sırt sağ üst bölgesinden başlayarak zaman içinde tüm sırta dağılan, eritemli-mor, infiltre nodül-plak tipi lezyonlarla başvurdu. Sırtta soliter nodül şeklinde başlayan hastalık, ilk tümörün eksizyonla tedavisinden 2 yıl sonra, sırtın değişik bölgelerinde çıkan yeni lezyonlarla nüks etmiş ve izleyen 3 yıl boyunca tümör sayısı artış göstermişti. Sırt orta hat ve etrafında 7 adet, 1-3 cm çaplarında, bazılarının sınırları belirsiz, eritemli, deriden kabarık, sert, indüre nodüller ve sırt sağ alt bölgede 4 cm çapında keskin sınırlı eritemli-mor indüre bir plak saptandı. Sırttaki lezyonlarından alınan 2 adet punch biyopside, dermiste kollajen demetleri ortadan kaldıran tarzda masif karakterli, germinal merkez hücreleri morfolojisine sahip, orta ve büyük boyutlu hücrelerin oluşturduğu diffüz karakterli neoplastik lenfoid infiltrasyon saptandı ve CD20 ile hücre popülasyonunun %75’inin pozitif boyanmasıyla folikül merkez lenfoması olarak değerlendirildi. Periferik yaymada atipik hücre saptanmadı. PET-BT incelemesinde sistemik tutulum saptanmadı. Hematoloji bölümünce kemik iliği incelemesine gerek görülmedi. PKFML tanısı konulan ve lezyonların sırta sınırlı olması nedeniyle Crosti lenfoması olarak nitelendirilen hastada lezyonların yaygınlığı nedeniyle eksizyon düşünülmedi ve lezyonların bir bölümünün sınırlarının belirgin olmaması nedeniyle radyoterapi uygun görülmedi. Hematoloji bölümüyle konsülte edilerek rituksimab (375 mg /m2, ilk doz intravenöz, sonrasında 1 hafta arayla subkutan, toplam 4 doz) uygulandı. Tedavinin tamamlanmasından 1 ay sonra sırt sağ alt bölgedeki lezyonun boyutunda küçülme ve diğer lezyonlarda tamamen iyileşme görüldü. İlaca bağlı yan etki görülmedi. Rezidüel lezyon, iki kez uygulanan intralezyonel kortikosteroid tedavisiyle bir miktar geriledi fakat tam iyileşme olmaması üzerine lokal radyoterapi planlandı.SONUÇ: Beş yıllık sağkalımın %95’in üzerinde olduğu PKFML’de histolojik büyüme paterni (diffüz/foliküler), blast sayısı ve deri lezyonlarının yaygınlığı prognozu etkilememektedir. PKFML’nin özel varyantı olarak kabul edilen Crosti lenfomasının literatürde klasik PKFML’den prognostik açıdan farklılık gösterdiğine ilişkin veri bulunmamaktadır ve tedavi açısından farklı bir yaklaşım izlenmesi gerekip gerekmediği bilinmemektedir. PKFML sistemik tutulum riski düşük olan bir kutane lenfoma olup, lezyon sayısı ve yaygınlığına göre tedavi şekli değişmektedir. Soliter veya lokalize hastalıkta lokal radyoterapi ve eksizyon ilk seçeneklerdir. Yaygın hastalıkta ise intravenöz rituksimab ve/veya klasik kemoterapi ön plana çıkmaktadır. Tedavi şeklinden bağımsız olarak deride nüks sıktır. Ancak bu durum sistemik yayılıma işaret etmez ve sağkalım süresi olumsuz etkilenmez. Literatürde rituksimab ile tam ve kısmi remisyon oranları yüksek olmakla beraber, nüks sık görülmektedir. Olgumuzdaki lezyonlar rituksimaba iyi yanıt vermiş, kalan tek bir lezyonda da intralezyonel kortikosteroid ile sınırlı yanıt alınmıştır. Olgumuz Crosti lenfomasında klasik PKFML’ye benzer şekilde rituksimabın yararlı olduğunu, fakat adjuvan tedavilere gerek duyulabileceğini düşündürmektedir

Investigation of the Relationship Between Maxillary Growth Direction and Anatomical Variations of the Sinonasal Region Case-Control Research Maxillary Growth Direction and Sinonasal Anatomic Variations

Objective: This study investigated the frequency of anatomic variations in the sinonasal region with septal deviation and the relationship of these anatomic variations with the developmental direction of the maxilla in cone-beam computed tomography images. Material and Methods: Forty-eight patients who underwent orthognathic surgery were included in this study. These patients were divided into 3 groups: normal maxilla (n=16), prognathic maxilla (n=16), and retrognathic maxilla (n=16) by determining the position of the maxillae in relation to the skull base on lateral cephalometric radiographs. The anatomic variations of the sinonasal region and the presence of maxillary sinus ostium (MSO) obstruction were studied in all groups. The relationship between the anatomical variations and the different developmental aspects of the maxilla was analyzed. Results: The most common anatomical changes in all patients were: hypertrophy of the inferior turbinate (68.8%), deviation of the nasal septum (66.7%), and concha bullosa (62.5%). No statistically significant difference was found between the groups with different skeletal deformities based on the position of the maxilla in relation to the skull base (p>0.05). While there was a statistically significant difference between gender distribution and hypertrophy of the middle concha (p=0.016), no statistically significant difference was found between other anatomical variations and gender distribution (p>0.05). Conclusion: In conclusion, in this study, we investigated the relationship between the anatomical variations of the sinonasal region and the direction of maxillary growth. There was no significant relationship between the above anatomical variations and MSO obstruction between the groups