Lengua, nacionalismo y la desintegración de Yugoslavia.

Sin resume

A contribution to the study of lamellar armors

Rad se temelji na nalazima lamelarnih oklopa sa viminacijumskog lokaliteta Svetinja, kojima je već posvećena pažnja u tekstu M. Popovića o tom ranovizantijskom lokalitetu. Nalazi dva oklopa, preciznije njihovih očigledno nespojenih lamelnih nizova, odnosno lamela, potiču sa poda objekta koji je definisan kao kovačnica. Uz njih je, uz prostor oko kuće 2, pronađen manji broj lamela još jednog oklopa. Gvozdene pločice su znatno korodirane i stoga ne pružaju sve podatke koje bi bolje očuvani komadi mogli dati. Ipak, jedan od dva oklopa sa poda kovačnice je u boljem stanju, te je bilo moguće izvršiti određene analize, odnosno poređenja sa najbolje očuvanim ovakvim oklopom, sa nekropole iz Niderštocingena, kojeg je objavio P. Paulsen. Izračunato je da se bolje očuvani oklop sastojao od oko 553 lamele. Do ovog broja se došlo sabiranjem broja očuvanih lamela i količnika ukupne visine fragmenata i prosečne visine jedne lamele. Među pločicama je bilo onih tri veličine: najmanje, visine 7 cm, su najverovatnije bile smeštane u ramenom pojasu oklopa, i u brojčanom su odnosu od 1:4 u odnosu na veće lamele, visine 8,5 cm, koje su pokrivale grudni, stomačni i leđni predeo. Najmanji broj lamela - svega dve kompletno sačuvane - je većih dimenzija, visine 10,5 cm. One su u potpunosti nalik na predstavnike tipa 3 po Paulsenu. Jedna od tih pločica je i najbolje očuvana lamela oklopa, mase od 15,25 g. Gotovo sve pločice su po sredini polukružno ili lučno zasečene; sve su zarubljenih uglova i perforirane. Kroz perforacije različitog rasporeda je vršeno prišivanje lamela, kako međusobno, tako i za postavu. Svođenjem proporcije mase i površine najbolje očuvane lamele sa ukupnom pretpostavljenom površinom lamela, izračunatom putem proizvoda procenjenog broja lamela i prosečne površine jedne, od 14,4 cm2 (prosečne dimenzije jedne pločice su 8 cm h 1,8 cm), izračunato je da su sve lamele težile 5,78 kg. Ova masa ne predstavlja izvornu masu oklopa, jer nedostaju kopče koje su spajale lamelne nizove, ali joj je zasigurno bliska. Tako smo zaključili da je težina oklopa sa Svetinje bila manja od vrednosti koje se navode u literaturi. Ukupna površina lamela takođe, nije jednaka oklopnoj površini, budući da su lamelni oklopi sklapani od horizontalnih nizova lamela u kojima su se one međusobno preklapale za oko 40%. Tako je oklopna površina bolje očuvanog nalaza sa Svetinje 4778 cm2, što je 60% ukupne površine svih pojedinačnih lamela. Prema modelu sa Niderštocingena, pretpostavili smo da su se i nizovi našeg oklopa sastojali od oko 32 međusobno preklopljene pločice, širine do 35 cm. Tako se dalo izračunati da je oklop sa Svetinje bio komponovan od 17 nizova. Za neke od njih smo bili u mogućnosti da predložimo rekonstrukciju. Ovih 17 nizova je bilo opšiveno kožnim oputama, što je potvrđeno i drugde. Nizovi su potom zašivani na uobičajenu kožnu postavu, koju je u tragovima sačuvala korozija preklapajući se odozdo nagore. Sličan je, ali ne i isti, i drugi oklop sa poda kovač- nice, koji je pronađen u daleko lošijem stanju. U gomilama slepljenih lamela je ipak bilo moguće konstatovati i pločice dimenzija do 7,5 cm h 1,5 cm, sa dvostrukim kontinuiranim lučnim zasekom izvedenim po polovni jedne duže strane, kakve ne poznaje Paulsenova tipologija. Ističe se i lamela dimenzija 7,5 cm h 1,5 cm, bez lučnih zaseka. Uz njih, konstatovane su veće lamele koje odgovaraju pomenutim najvećim lamelama sa bolje očuvanog oklopa odnosno Paulsenovom tipu 3. Uz uvažavanje specifičnosti primeraka sa Svetinje, njih je ipak lako povezati sa lamelarnim oklopima kakvi se u vizantijskoj upotrebi javljaju u VI veku. Ovakav tip oklopa, inače duboke geneze i istočnog porekla, Vizantinci tada preuzimaju usled promene načina vođenja bitaka, gde se sve više koriste dalekometni refleksni lukovi i probojne trobridne strele, takođe istočnog porekla. U germansku i avarsku upotrebu ovakvi oklopi uglavnom ulaze u završnom periodu VI veka na početku VII veka. Nalazi sa poda kovačnice sa Svetinje su u potpunosti precizno datovani, u kraj VI veka, u horizont između dva avarska rušenja Viminacijuma onog iz 584. godine i konačnog, koje se dogodilo u nekom trenutku od 593-596. godine. Oni se pouzdano mogu pripisati gepidskoj vojnoj posadi u ranijem napadu već oštećenog bedema ovog lokaliteta. Tako je kontekst nalaza sa Svetinje dvojak, budući da su gepidski federati ove oklope koristili u svojstvu pripadnika vizantijske vojske, planski uklopljenih u odbrambenu strategiju ove oblasti. Ne čini se da su oklopi pronađeni na Svetinji tu i pravljeni. Najpre, nije verovatno da bi vizantijska uprava dozvolila postojanje oružarskog centra na ovom uzburkanom području. Uz to, ni objekat malih dimenzija - oko 3 m h 3 m - definisan kao kovačnica ne može predstavljati oružarsku oficinu. Oklopi pronađeni u kovačnici su od različitih lamela, što je takođe ne nameće za mesto njihove izrade. Tako se pre čini da je u kovačnici za potrebe vojne posade radio oružar koji je oružje popravljao, a ne pravio. Za lamelne oklope sa Svetinje su ponuđene analogije iz ranovizantijskog konteksta, ali i drugih okruženja, uz napomenu da je po prvi put opširnije skrenuta pažnja na nalaz iz Selenče. Iz ranoavarskog groba (?) sa ovog lokaliteta potiču razni interesantni nalazi među kojima i nekoliko fragmentovanih lamela, izrađenih od bronze, kako se navodi u dokumentaciji Muzeja Vojvodine gde se nalazi čuvaju. Nažalost, nismo bili u prilici da vidimo nalaze, ali jesmo u prilici da objavimo pribavljene crteže. Potaknuti nalazom takođe bronzanih oklopnih pločica sa viminacijumskog lokaliteta Lanci (Rudine), a koje smo, uz ogradu, pripisali starijem rimskom tipu oklopa, tipu lorica squamata, sažeto smo predstavili i taj tip defanzivnog oružja, uz naglašavanje sličnosti i razlika u odnosu na poznije, lamelarne oklope. Oba ova tipa su dubokih istočnih korena. Arheološka i pogotovo ikonografska evidencija je bogata. U radu smo se u tom smislu nešto više zadržali na nalazu lamelnog šlema sa, opet Niderštocingena, i njegovom teritorijalno udaljenom ali hronološki bliskom analogijom iz Bokhondonga, iz Južne Koreje, kao i na nalazu telesnog oklopa iz gepidskog groba sa nekropole Kelked-Feketekapu V, na kojoj je germansko stanovništvo sahranjivano ostajući u teritorijalnom zaleđu avarskog Kaganata. U radu je dotaknuto korišćenje lamelarnih oklopa i u kasnijim vekovima, ne samo u vizantijskom kontekstu.The work is based on the finds of lamellar armors from the Early Byzantine site Svetinja at Viminacium. In addition to the analysis of the finds we presented also the analogies from Early Byzantine, Germanic and Avar contexts and we also paid attention to the so far insufficiently known find from Selenča. Along the armors we also analyzed the related lamellar helmets. The work includes discussion of the genesis of lamellar armor types - their Oriental origin and their continuance after the 6th century, i.e. the final years of the 6th and the beginning of the 7th century, when lamellar armors were introduced in the Byzantine army and among Germans and Avars as a result of changes in warfare techniques. Finally, we suggest conclusions resulting from the precisely defined context of the Svetinja find

Investigations of cell immobilization in alginate: rheological and electrostatic extrusion studies

In this study, the process of electrostatic extrusion as a method for cell immobilization was investigated. We have assessed the effects of concentrations of yeast cells (as a model cell type) and Na alginate on the size of the resulting microbeads and attempted to rationalize the obtained findings by rheological characterization of the cell-alginate suspensions. Under the investigated conditions, microbeads, 50-600 mu m in diameter, were produced and the increase in both alginate and cell concentrations resulted in larger microbeads with their sizes having higher standard deviations. Rheological characterization revealed non-Newtonian, pseudoplastic behavior of cell-alginate suspensions with higher viscosities at higher alginate concentrations. However, the presence of cells even at high concentrations (5 x 10(8) and 1 x 10(9) cells mL(-1)) did not significantly affect the rheological properties of the Na alginate solution. Finally, we have investigated the kinetics of alginate gelation with respect to the quantity of Ca2+ ions and the presence of cells. The molar ratio of alpha-L-guluronic acid units to Ca2+ ions of 4:1 provided complete crosslinking. The presence of cells decreased the rate of network formation as well as the strength of the obtained Ca alginate hydrogel

Extracellular xenogeneic hemoglobin suppresses the capacity for C2C12 myoblast myogenic differentiation

Functional characteristics of satellite cells (SCs) that act as myogenesis initiators and have emerged as a promising target for cell therapy, are dependent on their microenvironment. The aim of this study was to investigate the effect of cell-free hemoglobin, as a part of the microenvironment of SCs, on their functional characteristics. The C2C12 cell line served as the experimental model of SCs; hemoglobin isolated from porcine (PHb) and bovine (BHb) slaughterhouse blood served as the experimental model for extracellular hemoglobin. The proliferation rate of C2C12 cells was assessed by the MTT test, migration capacity by the scratch assay, and myogenic differentiation capacity by histochemical staining and RT-PCR analysis of the expression of genes specific for myogenic lineage. The effect of hemoglobin on the proliferation and migration of C2C12 cells was dependent on its concentration and the animal species it was isolated from, but the effect of BHb was more prominent. Both PHb and BHb decreased the expression levels of myogenin and muscle specific creatine kinase at a 10 mu M concentration. While PHb had no effect on the morphometric parameters of C2C12 myotubes, BHb modified the area and length of C2C12 myotubes cultivated in DMEM/2% horse serum and DMEM/10% fetal calf serum. While PHb and BHb had no effect on heme oxygenase 1 (Hmox1) expression, they stimulated the expression of hypoxia-inducible factor 1-alpha (Hif1 alpha) at a concentration of 10 mu M. The mainly inhibitory effect of cell-free hemoglobin on myogenic differentiation suggests that it could be a relevant factor in the outcome of cell therapy of muscle injury

Characterization of particulate matter and hydrocarbon emissions from in-use heavy-duty diesel engines

A continued increase in the use of diesel engines in heavy-duty vehicles, and the uncertainties about the effects of the emissions on human health have focused attention on risk assessments of exposure to the diesel exhaust. The characterization of diesel particulate matter (PM) and hydrocarbon (HC) emissions is the primary objective toward assessing potential health hazard. The dependence of DPM nature on engine/vehicle operating conditions, fuel type, different after treatment processes, and measurement process on the size resolved PM emissions was examined by operating the test engines and vehicles under steady-state and transient conditions. The regional deposition of DPM in the human respiratory tract was assessed, by applying a semi-empirical model developed by Kobritch et al. (1994) to the PM size distribution and concentration profiles that were generated in this study. The results of this analysis showed that low PM mass emissions do not necessarily correspond to low number count emissions and a reduced health hazard. The number of DPM deposited in the alveolar region was found to be higher for the exhaust generated using cleaner fuels than Federal diesel no. 2 in spite of significant reductions in PM mass emissions achieved with those fuels. Exhaust treated in the devices coated with oxidation catalyst was characterized with significantly lower PM mass concentration and higher number of particles deposition in the alveolar region than untreated exhaust The study on size-resolved chemical analysis of DPM was performed with the goal of obtaining distribution profiles of the major constituents of PM in the untreated diesel exhaust. The sulfate, chloride, ammonium, potassium, sulfur, and silicon profiles were determined for range of engine operating conditions. Carbon analysis showed that organic carbon was the major constituent of the particulate matter with cut-of diameter less than 56 nm regardless of the engine operating conditions. Elemental carbon was dominant constituent of the DPM with aerodynamic diameters between 56 and 560 nm accounting for up to 86.5% of total carbon. The analyses indicated that sulfate and organic carbon were the major constituents of nanoparticles. In addition, diesel exhaust was speciated with the purpose of establishing qualitative and quantitative hydrocarbon profiles and estimating ozone forming potential of diesel exhaust for selected steady-state and transient engine operating conditions

Modulation of Functional Characteristics of Mesenchymal Stromal Cells by Acellular Preparation of Porcine Hemoglobin

Exploring the potential usage of the acellular preparation of porcine hemoglobin (PHb) isolated from slaughterhouse blood as a cell culture media component, we have tested its effects on the functional characteristics of stromal cells of mesodermal origin. Human peripheral blood mesenchymal stromal cells (PB-MSCs) were used in this study as a primary cell model system, along with three mouse cell lines (ATDC5, MC3T3-E1, and 3T3-L1), which represent more uniform model systems. We investigated the effect of PHb at concentrations of 0.1, 1, and 10 μM on these cells’ proliferation, cycle, and clonogenic and migratory potential, and found that PHb’s effect depended on both the cell type and its concentration. At the lowest concentration used (0.1 μM), PHb showed the least evident impact on the cell growth and migration; hence, we analyzed its effect on mesenchymal cell multilineage differentiation capacity at this concentration. Even under conditions that induce a specific type of MSC differentiation (cultivation in particular differentiation media), PHb modulated chondrogenic, osteogenic, and adipogenic differentiation, making it a potential candidate for a supplement of MSC culture. Through a model of porcine hemoglobin, these findings also contribute to improving the knowledge of extracellular hemoglobin’s influence on MSCs in vivo

Culture and youth networks for releasing urban potentials

The paper presents an overview of the possibilities for application of networks and collaboration in planning and urban governance in the case of complex and changing places in a specific local transition context. Culture and youth networks were developed through six master students’ projects in the City of Smederevo within the thematic framework ‘Strengthening Cultural Identity in the Danube Region’ under INTERREG IV transnational cooperation programme. Network governance represents one type of governance. Culture and youth networks are used in urban governance due to their spatial dimension and the results they may achieve. The main aim of this paper is to point out at some of the advantages of network coordination within students’ integrated urban projects identified as: improved capacities to solve complex problems, increased recognition and competitiveness, more efficient use of resources, and development of other governance and planning instruments. Completed students’ projects point to the possibility of applying networks as urban governance instruments for activation of underused urban potentials, incorporation of new activities and land uses and establishing standards for entering European regional networks, integrating spatial interventions with actors and resources, and proposing new governance practices, which aim to enable innovation, as well as complementarity with traditional planning instruments

The outer forts of Caričin grad: Visualisation of digital terrain models and interpretation

Istraživanja Caričinog grada otpočeta su pre više od jednog stoleća. Pažnja stručnjaka je, iz sasvim razumljivih razloga, pre svega bila usmerena na istraživanja grada, dok su okolna utvrđenja izazivala znatno manje pažnje (sl. 1, 2). Kad je reč o samim iskopavanjima, isto je i danas, ali je primena savremenih metoda arheološke prospekcije i detekcije sa zemlje i iz vazduha, naročito zastupljena u poslednjih desetak godina i praćena terenskom proverom dobijenih podataka, dovela i do važnih saznanja o okolini metropole Severnog Ilirika. U članku se komentarišu objavljena zapažanja prethodnih istraživača - Deroka, Radojčića, Nenadovića, Kondića i Popovića - u svetlu novih podataka. Lidarska snimanja širih zona nalazišta uvedena su u srpsku arheologiju početkom ove decenije, u sklopu učešća Arheološkog instituta u međunarodnom projektu ArchaeoLandscapes Europe. Među prvim skeniranim lokalitetima bio je upravo Caričin grad, sa odličnim rezultatima koje su pratile preliminarne publikacije. Zonom lidarskog snimanja od 12 km² iz 2011. godine, osim samog Caričinog grada, bio je obuhvaćen i deo trase akvedukta, ali i obližnje utvrde Sv. Ilija, Gornje gradište u Svinjarici i Kulište - Jezero. Godine 2015. izvršeno je snimanje prostora površine 4 km² oko utvrđenja u Sekicolu. Iako su i prethodno dobijeni laserski modeli reljefa bez vegetacije bili više nego dovoljni za plodotvornu analizu, u međuvremenu je omogućeno poboljšanje parametara snimanja, pa su ona iz 2015. godine beležila čak 40 tačaka po kvadratnom metru - dvostruko više nego skeniranje terena iz 2011. godine, uz više kontrolnih trajektorija i smanjenu brzinu i visinu leta (tabela 1). Rad na vizuelizaciji dobijenih trodimenzionalnih modela terena odvijao se uz korišćenje različitih tehnika - od standardnih, poput pravljenja dvodimenzionalnih toplotnih mapa pomoću alatke Heatmap u programu QGIS, interpolacije izohipsi (Contour Extraction) i senčenja (hill-shading), do rada u naprednim slobodno dostupnim softverima kao što su Relief Visualisation Toolbox (RVT) i RTIViewer. Funkcija Focal Statistics iz ArcGIS paketa prepoznaje delove terena sa izrazitim visinskim razlikama i pokazuje kontraste u boji, zbog čega se pokazala kao jedna od najuspešnijih u analizi konfiguracije terena, strukture i urbanizma Caričinog grada. Aplikacija ArcScene prikazuje trodimenzionalne digitalne modele iz različitih uglova, a njena alatka Vertical exaggeration of terrain takođe je veoma korisna za naglašavanje blagih promena u terenu. Proces digitalne vizuelizacije je samo korak u raščitavanju i interpretaciji dobijenih podataka, čemu je posvećen preostali deo teksta u kojem je pokazano kako je primena savremene tehnologije snimanja terena iz vazduha dopunila dosadašnja saznanja o fortifikacijama iz najbližeg okruženja Caričinog grada (sl. 4, 5, 7, 8). Utvrda na brdu Sv. Ilija je smeštena neposredno uz Caričin grad, nadzirući istočni prilaz gradu i branu njegovog akumulacionog jezera. Lokalitet je sondažno iskopavan 1976. godine u organizaciji Arheološkog instituta, kada su ustanovljena dva glavna horizonta (sl. 3). Na osnovu graditeljske tehnike (opus mixtum) i pokretnih nalaza, stariji horizont je pouzdano datovan u 6. vek i, verovatno, početak 7. veka, dok pozniji pripada srednjem i novom veku. Vizuelizacija digitalnog modela reljefa, računarskim putem oslobođenog postojeće vegetacije, donela je nove podatke o utvrđenju. Osnova ove trapezoidne fortifikacije sada može lako da se sagleda i premeri. Utvrđenje je zauzimalo 0,21 ha i imalo je ugaone kule, a u digitalnom modelu se uočava i ograda paralelna sa istočnim bedemom, možda palisada, koja je štitila najlakši istočni prilaz. Skretala je ka zapadu, paralelno sa severnim bedemom, dok se zapadno od utvrde uočava prostrana platforma koju oivičavaju dva podzida. Tokom georadarskih snimanja, koja je u proleće 2015. godine izvela ekipa Ludwig Boltzmann Institute for Archaeological Prospection and Virtual Archaeology iz Beča, u centralnom delu utvrđenja je otkrivena velika ranovizantijska bazilika (sl. 4). Utvrđenje Gornje gradište nalazi se u selu Svinjarici, na kilometar jugozapadno od Caričinog grada. Bilo je, a i ostalo je veoma uraslo u vegetaciju, tako da se zapažanja prethodnih istraživača uglavnom zaustavljaju na opisu četvorougaonog rova ispred utvrde i na njenom položaju na trasi akvedukta. Lidarskim snimkom je pak otkrivena šestougaona osnova fortifikacije, sastavljena od zidova dužine oko 30 m i 32 m, koja zauzima istu površinu kao i Sv. Ilija. Uz to, u digitalnom modelu, i u manjoj meri na samom terenu, uočavaju se obrisi dveju velikih građevina. Dok je jedna mogla da služi kao skladište, druga je bila crkva. Tokom obilaska lokaliteta uočili smo veliku količinu šuta od kamena, opeke i maltera. Utvrđenje je bilo opasano rovom i šančevima, što se naročito dobro vidi sa južne strane, gde je rov ukopan u stenu čiji su blokovi nakon vađenja bili ugrađivani u bedeme i, verovatno, druge objekte. Delovi severne trase bedema su, pak, teško oštećeni zemljoradnjom. Jugoistočna sekcija valuma je presečena prilaznim putem, a sa istog odsečka trasa akvedukta može lako da se prati u mikrotopografiji, sve do ugaone kule kroz koju je voda ulazila u Caričin grad. Posebna odlika Gornjeg gradišta jesu masivni zemljani "bastioni" severno i, čini se, zapadno od utvrde (sl. 5). Kulište - Jezero zauzima vrh blagog uspona na kilometar severoistočno od Caričinog grada. Sudeći po površinskim nalazima opeke i kamena, to veoma malo utvrđenje, prečnika oko 18 m, koje je u digitalnom modelu reljefa naznačeno rovovima od vađenja građe, bilo je sazidano u tehnici opus mixtum. Imalo je funkciju osmatračnice, koja je ostala sačuvana i u jednom toponimu, dok drugi naziv upućuje na vodu koja se zadržavala u plitkim depresijama nastalim vađenjem stene za izgradnju bedema, od kojih je najveća četvorougaonog oblika, površine 32 m h 16 m i dubine oko pola metra (sl. 7). Gradište u Sekicolu je podignuto na vrhu i strmim padinama brda nad Caričinskom rekom, oko 3 km severno od Caričinog grada. Utvrđenje se dosta razlikuje od prethodno opisanih. Možda potiče iz 4. veka, da bi u 6. stoleću, u doba izgradnje Justinijane Prime bilo uvećano dogradnjom dvaju spoljnih bedema. Najviša utvrda je trougaone osnove, a na terenu nije potvrđeno da je bila sazidana uz korišćenje opeke i maltera. Njena površina iznosi 0,64 ha. Prethodni istraživači su u istočnom delu te celine zabeležili crkvu, koja se naročito jasno ocrtava u digitalnom modelu, veću građevinu uz njen jugoistočni bedem, kao i slabe obrise drugih zgrada. Naša analiza je dovela do otkrića dva niza zgrada uz bedeme i brojnih građevina između njih. Po lepezastom rasporedu zgrada, posedanje ove utvrde podseća na naselje na severnom platou Caričinog grada. Srednji prsten je skoro dvostruko veći, dok je donja utvrda, pridodata na severoistočnoj strani, iste površine kao i najviša. U njenom jugoistočnom kraju nalazi se pravougaona građevina dimenzija 32 m h 16 m - možda cisterna. Ukupna površina Gradišta u Sekicolu je 2,5 ha. Ispred donjeg utvrđenja nalazi se rov, koji se u pojedinim partijama vidi samo u digitalnom modelu, dok je na terenu neprepoznatljiv (sl. 8). Sa svojim spoljnim prstenom utvrda, Caričin grad se razlikuje od drugih utvrđenja u Iliriku. Velika građevinska aktivnost u ruralnom zaleđu Sredozemne Dakije nije bila ograničena na podizanje nove metropole, već je podrazumevala i izgradnju infrastrukturnih postrojenja kao što su akvedukt i brana. Četiri ispitana utvrđenja predstavljala su deo jedinstvenog graditeljskog programa Justinijane Prime, o čemu svedoči i primenjena tehnika zidanja sa opekama i malterom. U istorijskim izvorima nema puno podataka o manjim utvrdama pokraj gradova. Veća utvrđenja, frurioni poput Gradišta u Sekicolu i Rujkovca/Radinovca, mogli su da u slučaju opasnosti prihvate trupe koje bi iz njih napadale neprijateljsku pozadinu i opsadne sprave. U to vreme, vojnici su često stanovali sa svojim porodicama. Ostala tri utvrđenja imala su različite funkcije. Kulište - Jezero bila je dobro postavljena osmatračnica, kakve su uobičajene u rimskom vojnom graditeljstvu, koja je imala vizuelnu komunikaciju sa Caričinim gradom, Sv. Ilijom i svinjaričkim Gradištem, ali ne i s većim utvrdama u Sekicolu i Rujkovcu/Radinovcu. Utvrđenja na Sv. Iliji i u Svinjarici su, poput refugijuma, mogla da zbrinu živalj u teškim vremenima. Ipak, Sv. Ilija je izvorno imao drugu namenu. Velika bazilika otkrivena prilikom georadarskih snimanja zauzimala je čak četvrtinu utvrde, a postojanje zgrada uz bedeme snaži pretpostavku da je reč o utvrđenom manastiru. Pored toga, u svom opisu Justinijane Prime Prokopije navodi da je car ovaj grad podigao pored svog rodnog sela koje je obzidao i od njega načinio kvadriburgijum, očigledno kao deo jedinstvenog graditeljskog programa. Poznati su još neki utvrđeni manastiri koji su podignuti za vlade cara Justinijana, od kojih je Sv. Iliji najsličniji onaj u Justinijani Sekundi, dotadašnjoj Ulpijani. Na to da Sv. Ilija nije predstavljao klasično vojno utvrđenje upućuje i naša analiza vidljivosti, koja pokazuje da je pogled sa te tačke veoma ograničen. Prema istoj analizi, Gornje gradište u Svinjarici je nadziralo sela i radionice u okolini grada, kao i akvedukt (sl. 11). Detaljno razrađen odbrambeni sistem Justinijane Prime sastojao se od nekoliko prstenova gradskih utvrda sa najmanje 40 kula, rovova, palisada i spoljašnjeg prstena fortifikacija, koji je obuhvatao, pre svega, ovde komentarisana utvrđenja. Odbrambena postrojenja novoustanovljene metropole i način na koji su se ona prilagodila topografiji predstavljaju izuzetan primer ranovizantijskog vojnog graditeljstva. Buduća istraživanja bi sigurno obezbedila pouzdanije podatke o njihovoj hronologiji i funkciji i tako nadogradila izuzetne rezultate lidarskih i geofizičkih snimanja, što bi doprinelo i jasnijem sagledavanju samog Caričinog grada.The erection of a new polis, Justiniana Prima, on the site of Caričin Grad, was part of a larger engineering project in a rural hilly setting of the western areas of Dacia Mediterranea, which had also included the construction of nearby fortlets. The article presents LiDAR data which has provided new information related to their ground-plan and dimensions. Located in a 12 km² area around the metropolis, St Elias, Kulište-Jezero and Gornje Gradište in Svinjarica were LiDAR scanned in 2011, while the Sekicol fort, with its 4 km²surroundings, was subjected to the same technology in 2015. Our analysis of the outer fortifications of Justiniana Prima is based on a visualisation of the obtained digital terrain models and field observations; in the case of the St Elias fort, we also used the results of the 1976 excavations. These fortlets had manifold functions. On the one hand, they overlooked the approaches to the city and its infrastructure - Kulište-Jezero was a watchtower - and on the other, they also served as shelters for the local population - refugia. In the middle of the St Elias fort there was a large three-nave church; this may well have been a fortified monastery. Future research of these forts should provide more detailed information on their chronology and function, complement the outstanding results of the LiDAR and geophysical surveys, and contribute to a better understanding of Justiniana Prima itself