Occurrence and Characteristics of ESBL- and Carbapenemase- Producing Escherichia coli from Wild and Feral Birds in Greece

Wild and feral birds are known to be involved in the maintenance and dissemination of clinically-important antimicrobial-resistant pathogens, such as extended-spectrum β-lactamase (ESBL) and carbapenemase-producing Enterobacteriaceae. The aim of our study was to evaluate the presence of ESBL- and carbapenemase-producing Escherichia coli among wild and feral birds from Greece and to describe their antimicrobial resistance characteristics. In this context, fecal samples of 362 birds were collected and cultured. Subsequently, the antimicrobial resistance pheno- and geno-type of all the obtained E. coli isolates were determined. A total of 12 multidrug-resistant (MDR), ESBL-producing E. coli were recovered from eight different wild bird species. Eleven of these isolates carried a bla CTX-M-1 group gene alone or in combination with bla TEM and one carried only bla TEM . AmpC, fluoroquinolone, trimethoprim/sulfamethoxazole, aminoglycoside and macrolide resistance genes were also detected. Additionally, one carbapenemase-producing E. coli was identified, harboring bla NDM along with a combination of additional resistance genes. This report describes the occurrence of ESBL- and carbapenemase-producing E. coli among wild avian species in Greece, emphasizing the importance of incorporating wild birds in the assessment of AMR circulation in non-clinical settings

Polarisation of Major Histocompatibility Complex II Host Genotype with Pathogenesis of European Brown Hare Syndrome Virus.

A study was conducted in order to determine the occurrence of European Brown Hare Syndrome virus (EBHSV) in Denmark and possible relation between disease pathogenesis and Major Histocompatibility Complex (MHC) host genotype. Liver samples were examined from 170 brown hares (hunted, found sick or dead), collected between 2004 and 2009. Macroscopical and histopathological findings consistent with EBHS were detected in 24 (14.1%) hares; 35 (20.6%) had liver lesions not typical of the syndrome, 50 (29.4%) had lesions in other tissues and 61 (35.9%) had no lesions. Sixty five (38.2%) of 170 samples were found to be EBHSV-positive (RT-PCR, VP60 gene). In order to investigate associations between viral pathogenesis and host genotype, variation within the exon 2 DQA gene of MHC was assessed. DQA exon 2 analysis revealed the occurrence of seven different alleles in Denmark. Consistent with other populations examined so far in Europe, observed heterozygosity of DQA (H o = 0.1180) was lower than expected (H e = 0.5835). The overall variation for both nucleotide and amino acid differences (2.9% and 14.9%, respectively) were lower in Denmark than those assessed in other European countries (8.3% and 16.9%, respectively). Within the peptide binding region codons the number of nonsynonymous substitutions (dN) was much higher than synonymous substitutions (dS), which would be expected for MHC alleles under balancing selection. Allele frequencies did not significantly differ between EBHSV-positive and -negative hares. However, allele Leeu-DQA*30 was detected in significantly higher (P = 0.000006) frequency among the positive hares found dead with severe histopathological lesions than among those found sick or apparently healthy. In contrast, the latter group was characterized by a higher frequency of the allele Leeu-DQA*14 as well as the proportion of heterozygous individuals (P = 0.000006 and P = 0.027). These data reveal a polarisation between EBHSV pathogenesis and MHC class II genotype within the European brown hare in Denmark

Development of a multiplex bead assay for simultaneous serodiagnosis of antibodies against Mycobacterium bovis, Brucella suis, and Trichinella spiralis in wild boar

This article belongs to the Special Issue Farm Animal and Wildlife Zoonotic Microorganisms.The aim of this study was to evaluate the diagnostic performance of a multiplex bead assay for the simultaneous detection of antibodies against Mycobacterium bovis, Brucella suis, and Trichinella spiralis. Sera from Eurasian wild boar of known serological status for TB (64 seropositive, 106 seronegative), Brucella (30 seropositive, 39 seronegative), and Trichinella (21 seropositive, 97 seronegative) were used for the development and evaluation of the assay. Magnetic beads coated with recombinant MPB83 antigen (TB), a whole-cell B. suis 1330 antigen, and an E/S T. spiralis antigen were used for the detection of specific antibodies using Bio-Rad Bio-Plex technology. The sensitivities (Se) and specificities (Sp) of the multiplex assay were, for M. bovis, 0.98 and 0.86; for B. suis, 1.00 and 0.97; and for T. spiralis, 0.90 and 0.99 (Se and Sp, respectively). The results show the diagnostic potential of this assay for the simultaneous detection of antibodies against M. bovis, B. suis, and T. spiralis in wild boar.We thankfully acknowledge the financial support of the European Union Seventh Framework Programme (2007–2013) under grant agreement no. 222633 (WildTech) titled “Novel Technologies for Surveillance of Emerging and Re-emerging Infections of Wildlife”.Peer reviewe

Use of wild bird surveillance, human case data and GIS spatial analysis for predicting spatial distributions of West Nile Virus in Greece

West Nile Virus (WNV) is the causative agent of a vector-borne, zoonotic disease with a worldwide distribution. Recent expansion and introduction of WNV into new areas, including southern Europe, has been associated with severe disease in humans and equids, and has increased concerns regarding the need to prevent and control future WNV outbreaks. Since 2010, 524 confirmed human cases of the disease have been reported in Greece with greater than 10% mortality. Infected mosquitoes, wild birds, equids, and chickens have been detected and associated with human disease. The aim of our study was to establish a monitoring system with wild birds and reported human cases data using Geographical Information System (GIS). Potential distribution of WNV was modelled by combining wild bird serological surveillance data with environmental factors (e.g. elevation, slope, land use, vegetation density, temperature, precipitation indices, and population density). Local factors including areas of low altitude and proximity to water were important predictors of appearance of both human and wild bird cases (Odds Ratio = 1,001 95%CI = 0,723–1,386). Using GIS analysis, the identified risk factors were applied across Greece identifying the northern part of Greece (Macedonia, Thrace) western Greece and a number of Greek islands as being at highest risk of future outbreaks. The results of the analysis were evaluated and confirmed using the 161 reported human cases of the 2012 outbreak predicting correctly (Odds = 130/31 = 4,194 95%CI = 2,841–6,189) and more areas were identified for potential dispersion in the following years. Our approach verified that WNV risk can be modelled in a fast cost-effective way indicating high risk areas where prevention measures should be implemented in order to reduce the disease incidence

Rabies outbreak in Greece during 2012-2014: use of Geographical Information System for analysis, risk assessment and control

The objectives of this work were (i) geographical analysis of the 2012–2014 outbreak of rabies in Greece using GIS and (ii) comparative analysis of animal cases with data of potential human exposure to rabies together with environmental data, in order to provide information for risk assessment, effective monitoring and control. Most animal cases (40/48) involved red foxes, while domestic animals were also diagnosed with rabies. Overall, 80% of the cases were diagnosed in central northern Greece; 75% of the cases were diagnosed in low altitudes (<343·5 m), within a distance of 1 km from human settlements. Median distance from livestock farms was 201·25 m. Most people potentially exposed to rabies (889/1060) presented with dog bite injuries. Maximum entropy analysis revealed that distance from farms contributed the highest percentage in defining environmental niche profiles for rabid foxes. Oral vaccination programmes were implemented in 24 administrative units of the country during 2013 and 2014, covering a total surface area of ~60 000 km2. Rabies re-occurrence in Greece emphasizes the need for ongoing surveillance in cross-border areas and in areas with intense human activity

Πολυμορφισμοί αλληλόμορφων MICA στον ελληνικό πληθυσμό

Εισαγωγή: Το γονίδιο MICA είναι ένα πολύ πολυμορφικό λειτουργικό γονίδιο που βρίσκεται κοντά στον τόπο HLA-B. Ορισμένα αλληλόμορφα MICA έχουν συσχετιστεί με φλεγμονώδεις και αυτοάνοσες ασθένειες, ενώ τα αντισώματα MICA έχουν εμπλακεί σε απόρριψη αλλομοσχεύματος οργάνων ή νόσο μοσχεύματος έναντι ξενιστή (GVHD). Σκοπός: Ο σκοπός αυτής της μελέτης ήταν να εντοπίσει τις συχνότητες των αλληλόμορφων MICA στον ελληνικό πληθυσμό, καθώς, όσο γνωρίζουμε, αυτά τα δεδομένα είναι ακόμη περιορισμένα. Τα δεδομένα συσχετίστηκαν με τα HLA-B. Μέθοδοι: Ελήφθη DNA από 277 μη συγγενείς μεταξύ τους, υγιείς, Καυκάσιους, Έλληνες, εθελοντές δότες Προγονικών Αιμοποιητικών κυττάρων (Stem Cells) Ο γονότυπος MICA* πραγματοποιήθηκε με αντίστροφη PCR-SSOP. Αποτελέσματα: Συνολικά 18 MICA αλληλόμορφα τυποποιήθηκαν στην παρούσα μελέτη. Τα πέντε πιο συχνά αλληλόμορφα στον ελληνικό πληθυσμό ήταν MICA*008 (24,6%), MICA*009 (22,36%), MICA 018 (16,03%), MICA*002 (8,02%) και MICA*004 (7,17%) τα οποία συνολικά αντιπροσωπεύουν το 77,8% όλων των αλληλίων. Σε συσχέτιση με τα HLA-B πιο συνηθισμένοι απλότυποι MICA ~ HLA-B που εντοπίστηκαν ήταν οι MICA*018 ~ B*18 (12,5%) και MICA*009 ~ B*51 (11,5%). Συμπεράσματα: Τα πέντε πιο συχνά αλληλόμορφα MICA στον ελληνικό πληθυσμό ήταν *008, *009, *018, *002, *004. Σε άλλους Καυκάσιους πληθυσμούς, δύο από αυτά τα αλληλόμορφα (*008 και *004) παρατηρήθηκαν σε παρόμοιες συχνότητες. Το MICA*002 παρατηρήθηκε λιγότερο συχνά (8,02%) στον ελληνικό πληθυσμό σε σύγκριση με άλλες Καυκάσιες ομάδες (συχνότητες &gt; 15%). Επίσης, τα MICA*009 και MICA*018 είχαν αυξημένες συχνότητες (πάνω από 15%), ενώ σε άλλους πληθυσμούς βρέθηκαν περίπου 10% ή λιγότερο. Αυτά τα δεδομένα μπορεί να είναι σημαντικά για την αποσαφήνιση του ρόλου που παίζουν οι πολυμορφισμοί MICA στη μεταμόσχευση οργάνων και βλαστικών κυττάρων και για τον προσδιορισμό της σχέσης ορισμένων MICA με την συσχέτιση με συγκεκριμένες ασθένειες.Introduction: The Major Histocompatibility Complex Class I-related chain A gene (MICA) is a highly polymorphic functional gene located close to the HLA-B locus. Certain MICA alleles have been related to inflammatory and autoimmune diseases while MICA antibodies have been implicated in organ allograft rejection or graft-versus-host disease (GVHD). Aim: The aim of this study was to identify the frequencies of MICA alleles and MICA ~ HLA-B haplotypes in the Greek population since, as far as we know, these data are still limited. Methods: DNA was obtained from 277 unrelated healthy Greek individuals of Caucasian origin, volunteer donors of blood stem cells. HLA-B* and MICA* genotyping was performed by reverse PCR-SSOP. Results: A total of 18 MICA alleles were defined in the present study. The five most frequent alleles in the Greek population were MICA*008 (24.6%), MICA*009 (22.36%), MICA*018 (16.03%), MICA*002 (8.02%) and MICA*004 (7.17%) which altogether account for 77.8% of all alleles. The most common MICA ~ HLA-B haplotypes were MICA*018 ~ B*18 (12.5%) and MICA*009 ~ B*51(11.5%). Conclusions: The five most frequent MICA alleles in the Greek population were *008, *009, *018, *002, *004. In other Caucasian populations, two of these alleles (*008, and *004) were observed in similar frequencies. MICA*002 was observed less frequently (8.02%) in the Greek population compared to other Caucasian groups (frequencies &gt;15%). Also, MICA*009 and MICA*018 had elevated frequencies (above 15%) whereas in other Caucasian populations they were found around 10% or less. These data may be important for the elucidation of the role that MICA polymorphisms play in organ and stem cell transplantation and to identify the relation of certain MICA with susceptibility to specific diseases

Ecology and conservation of the black - crowned night heron, Nycticorax nycticorax nycticorax L., 1758, at the Kerkini reservoir, Macedonia, Greece

The present thesis concerns the ecology of the Black-crowned Night heron(Nycticorax nycticorax). It was worked out through the years 1995-1996 at the Kerkini reservoir of Serres. An artificial lake constructed in order to regulate the floodwater supply of the Strymon River, to control sediment deposition and to provide an irrigation reservoir for the Serres agricultural plain. At Kerkini there can be found one of the largest heronries of the Mediterranean that is facing serious problems mainly due to fluctuation of the water level. Up until 1995 heron breeding came about in two colonies (one in the old riverbed and one in the new riverbed of the Strymon) in which apart from the Black-crowned Night heron, nest Pygmy cormorants, Little egrets, Squacco herons, Spoonbills etc. In 1996 the heronry found on the west bank of the old riverbed was abandoned.Black-crowned Night herons arrive at the wetland in the second third of Marchand roost in the riverside forest, in places that will later on make up the nest sites. The number of breeding pairs varied from 900 to 980 during the years that the study lasted. The laying period begins by the end of March until the middle of April during which the ground has been flooded by water to depths 30 - 50 cm. The nests are built within dense tree vegetation (salix sp.) at a mean height of 2,58 - 3,38 above ground. The mean clutch size varied from 3,56 in 1995 to 3,61 in 1996. Egg losses in A colony in 1995 was 53,19% of egg total while in Β colony the respective percentage varied from 5,20% (1995) to 9,83% (1996). The major cause of egg losses was nestflooding. The mean number of nestlings having survived until the age of 18 days was 2,44 in 1995 and 3,23 in 1996, while the losses in A colony in 1995 was 36,92% and in Β colony they varied from 5,20% (1995) to 14,74 (1996). The nestling losses were mainly due to nest floodings. The lake's water level during 1995 increased gradually up to 36,33 m a.s.I. (27/05) which resulted in a great number of nest floodings. On the contrary in 1996 the lake's water level increased suddenly the first half of April reaching 35,75 m a.s.I. on 15/04 and therefore the Black-crowned Night herons built nests higher up and so had greater breeding success.The first hatched nestlings grew up better than the next. Bill length is suggested as the most suitable measurement to estimate the age of the Black-crowned Nightheron. Black-crowned Night herons feed mainly at night time except during breeding season whereas they feed throughout the daytime. They wait for quite some time hiding in the vegetation or in the lower branches of trees over the water, seeking out their prey while making few attempts to capture it. They hardly move at all and rarely hunt their prey on foot. During breeding season the major foraging sites of the Blackcrowned Night heron are along the banks of the Strymon up to the Vironia bridge and the irrigation channels east of Kerkini and south of water supply Y2, Important foraging sites mainly during summer months are ponds formed by receding water levels and also the banks of the river.The Black-crowned Night heron's diet consists of fish (86,47%) with a predominance of Bleak (Albumus alburnus) (71,47%). Amphibians and insects contribute less to its diet. During breeding season the birds spent most of the day (except hours 12:00 - 18:00) searching for food.Η παρούσα διατριβή αφορά την οικολογία ενός είδους ερωδιού, του νυχτοκόρακα (Nycticorax nycticorax), που εκπονήθηκε τα έτη 1995 - 1996στη λίμνη Κερκίνη του Ν. Σερρών, μία τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε γιατην αντιμετώπιση των πλημμυρικών παροχών του Στρυμόνα, τη συγκράτησητων φερτών υλών και την άρδευση της πεδιάδας των Σερρών. Στην Κερκίνη βρίσκεται μια από τις μεγαλύτερες αποικίες ερωδιών της Μεσογείου που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα που οφείλονται κυρίως στην αυξομείωση της στάθμης του νερού. Έως το 1995 η αναπαραγωγή των ερωδιών εξελισσόταν σε δύο αποικίες (μία στην παλιά κοίτη και μία στην νέα κοίτη του Στρυμόνα) στις οποίες εκτός από τους νυχτοκόρακες φωλιάζουν κορμοράνοι, λαγγόνες, λευκοτσικνίαδες, κρυπτοτσικνιάδες, χουλιαρομύτες κ.λπ. Το 1996 η αποικία που βρισκόταν στην δυτική όχθη της παλαιάς κοίτης του ποταμού εγκαταλείφθηκε.Οι νυχτοκόρακες φθάνουν στον υγρότοπο το δεύτερο δεκαήμερο του Μαρτίου και κουρνιάζουν στο παραποτάμιο δάσος, στις θέσεις που αργότερα θα αποτελέσουν τους χώρους φωλεοποίησης. Μικρός αριθμός ατόμων ξεχειμωνιάζει στην ευρύτερη περιοχή του υγροτόπου. Ο αριθμός των αναπαραγόμενων ζευγαριών κυμάνθηκε, κατά τα δύο έτη που διήρκεσε η έρευνα, από 900 έως 980. Η ωοτοκία ξεκινάει από το τέλος Μαρτίου έως μέσα Απριλίου κι ενώ το έδαφος έχει κατακλυστεί από νερό βάθους 30 - 50 cm. Οι φωλιές κατασκευάζονται στο εσωτερικό της κόμης των δένδρων (salix sp.) σε μέσο ύψος 2,58 - 3,38 m από την επιφάνεια του εδάφους.Ο μέσος αριθμός αβγών ανά φωλιά κυμάνθηκε από 3,56 το 1995 έως3,61 το 1996. Οι απώλειες των αβγών στην αποικία Α το 1995 ήταν 53,19 %επί του συνόλου των αβγών ενώ στην αποικία Β το αντίστοιχο ποσοστό κυμάνθηκε από 5,20% (1995) έως 9,83% (1996). Κυριότερη αιτία απώλειας αβγών ήταν η κατάκλιση των φωλιών.Ο μέσος αριθμός πτερωθέντων νεοσσών ήταν 2,44 το 1995 και 3,23 το1996, ενώ οι απώλειες στην αποικία Α το 1995 ήταν 36,92% και στην αποικία Β κυμάνθηκαν από 5,20% (1995) έως 14,74% (1996). Οι απώλειες νεοσσών οφείλονταν κατά κύριο λόγο στην κατάκλιση των φωλιών.Η στάθμη της λίμνης κατά το 1995 αυξάνονταν σταθερά μέχρι τα 36,33m a.s.Ι. (27/05) με αποτέλεσμα να κατακλυστεί μεγάλος αριθμός φωλιών.Αντίθετα το 1996 η στάθμη της λίμνης αυξήθηκε απότομα το πρώτο δεκαπενθήμερο του Απριλίου φτάνοντας τα 35,75 m a.s.Ι, στις 15/4, οπότε οι νυχτοκόρακες κατασκεύασαν, αργότερα, τις φωλιές τους πιο ψηλά κι έτσι είχαν μεγαλύτερη επιτυχία αναπαραγωγής.Οι πρώτοι σε σειρά εκκόλαψης νεοσσοί αυξάνονταν καλύτερα από τους επόμενους, ενώ το μήκος του ράμφους προτείνεται ως η καταλληλότερη μέτρηση για την εκτίμηση της ηλικίας νεοσσών του νυχτοκόρακα.Οι νυχτοκόρακες τρέφονται κυρίως την νύχτα εκτός της αναπαραγωγικής περιόδου που τρέφονται καθόλη τη διάρκεια της ημέρας.Περιμένουν αρκετή ώρα κρυμμένοι στη βλάστηση ή στα χαμηλά κλαδιά των δέντρων, πάνω από το νερό, αναζητώντας τα θύματα τους ενώ κάνουν λίγες προσπάθειες σύλληψης τους. Μετακινούνται ελάχιστα και σπάνια κυνηγούν τα θύματα τους περπατώντας. Κατά την αναπαραγωγική περίοδο οι πιο κατάλληλες περιοχές διατροφής του νυχτοκόρακα είναι οι όχθες του Στρυμόνα μέχρι το ύψος της γέφυρας της Βυρώνειας και οι αρδευτικές διώρυγες ανατολικά της Κερκίνης και νότια της υδροληψία Υ2. Καλές περιοχές διατροφής, κυρίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, είναι οι μικρές λίμνες που σχηματίζονται από την υποχώρηση της στάθμης του νερού καθώς και οι όχθες της λίμνης.Η τροφή του νυχτοκόρακα αποτελείται κατά 86,47% από ψάρια με κυρίαρχο είδος το σίρκο (Albumus alburnus) (71,47%). Μικρότερη συμμετοχή στο διαιτολόγιο του έχουν τα αμφίβια και τα έντομα. Κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου τα πουλιά αφιερώνουν το μεγαλύτερο τμήμα της ημέρας (πλην των ωρών 12:00 - 18:00) αναζητώντας την τροφή τους

Distribution of MICA allele polymorphisms in Greek population

Introduction: The Major Histocompatibility Complex Class I-related chain A gene (MICA) is a highly polymorphic functional gene located close to the HLA-B locus. Certain MICA alleles have been related to inflammatory and autoimmune diseases while MICA antibodies have been implicated in organ allograft rejection or graft-versus-host disease (GVHD). Aim: The aim of this study was to identify the frequencies of MICA alleles and MICA ~ HLA-B haplotypes in the Greek population since, as far as we know, these data are still limited. Methods: DNA was obtained from 277 unrelated healthy Greek individuals of Caucasian origin, volunteer donors of blood stem cells. HLA-B* and MICA* genotyping was performed by reverse PCR-SSOP. Results: A total of 18 MICA alleles were defined in the present study. The five most frequent alleles in the Greek population were MICA*008 (24.6%), MICA*009 (22.36%), MICA*018 (16.03%), MICA*002 (8.02%) and MICA*004 (7.17%) which altogether account for 77.8% of all alleles. The most common MICA ~ HLA-B haplotypes were MICA*018 ~ B*18 (12.5%) and MICA*009 ~ B*51(11.5%). Conclusions: The five most frequent MICA alleles in the Greek population were *008, *009, *018, *002, *004. In other Caucasian populations, two of these alleles (*008, and *004) were observed in similar frequencies. MICA*002 was observed less frequently (8.02%) in the Greek population compared to other Caucasian groups (frequencies >15%). Also, MICA*009 and MICA*018 had elevated frequencies (above 15%) whereas in other Caucasian populations they were found around 10% or less. These data may be important for the elucidation of the role that MICA polymorphisms play in organ and stem cell transplantation and to identify the relation of certain MICA with susceptibility to specific diseases.Εισαγωγή: Το γονίδιο MICA είναι ένα πολύ πολυμορφικό λειτουργικό γονίδιο που βρίσκεται κοντά στον τόπο HLA-B. Ορισμένα αλληλόμορφα MICA έχουν συσχετιστεί με φλεγμονώδεις και αυτοάνοσες ασθένειες, ενώ τα αντισώματα MICA έχουν εμπλακεί σε απόρριψη αλλομοσχεύματος οργάνων ή νόσο μοσχεύματος έναντι ξενιστή (GVHD). Σκοπός: Ο σκοπός αυτής της μελέτης ήταν να εντοπίσει τις συχνότητες των αλληλόμορφων MICA στον ελληνικό πληθυσμό, καθώς, όσο γνωρίζουμε, αυτά τα δεδομένα είναι ακόμη περιορισμένα. Τα δεδομένα συσχετίστηκαν με τα HLA-B. Μέθοδοι: Ελήφθη DNA από 277 μη συγγενείς μεταξύ τους, υγιείς, Καυκάσιους, Έλληνες, εθελοντές δότες Προγονικών Αιμοποιητικών κυττάρων (Stem Cells) Ο γονότυπος MICA* πραγματοποιήθηκε με αντίστροφη PCR-SSOP. Αποτελέσματα: Συνολικά 18 MICA αλληλόμορφα τυποποιήθηκαν στην παρούσα μελέτη. Τα πέντε πιο συχνά αλληλόμορφα στον ελληνικό πληθυσμό ήταν MICA*008 (24,6%), MICA*009 (22,36%), MICA 018 (16,03%), MICA*002 (8,02%) και MICA*004 (7,17%) τα οποία συνολικά αντιπροσωπεύουν το 77,8% όλων των αλληλίων. Σε συσχέτιση με τα HLA-B πιο συνηθισμένοι απλότυποι MICA ~ HLA-B που εντοπίστηκαν ήταν οι MICA*018 ~ B*18 (12,5%) και MICA*009 ~ B*51 (11,5%). Συμπεράσματα: Τα πέντε πιο συχνά αλληλόμορφα MICA στον ελληνικό πληθυσμό ήταν *008, *009, *018, *002, *004. Σε άλλους Καυκάσιους πληθυσμούς, δύο από αυτά τα αλληλόμορφα (*008 και *004) παρατηρήθηκαν σε παρόμοιες συχνότητες. Το MICA*002 παρατηρήθηκε λιγότερο συχνά (8,02%) στον ελληνικό πληθυσμό σε σύγκριση με άλλες Καυκάσιες ομάδες (συχνότητες > 15%). Επίσης, τα MICA*009 και MICA*018 είχαν αυξημένες συχνότητες (πάνω από 15%), ενώ σε άλλους πληθυσμούς βρέθηκαν περίπου 10% ή λιγότερο. Αυτά τα δεδομένα μπορεί να είναι σημαντικά για την αποσαφήνιση του ρόλου που παίζουν οι πολυμορφισμοί MICA στη μεταμόσχευση οργάνων και βλαστικών κυττάρων και για τον προσδιορισμό της σχέσης ορισμένων MICA με την συσχέτιση με συγκεκριμένες ασθένειες