Media in Turkey : A reporter’s tale

Go to the full book to find a version of this chapter tagged for accessibility

Frequency of iron deficiency anemia in children who were admitted to Kırıkkale University Medical School Hospital and its association with nutrition

Amaç: Daha önce bu konu ile ilgili çalışma yapılmamış Kırıkkale ilinde demir eksikliği anemisinin sıklığı ve beslenme durumu ile ilişkisinin araştırılması. Yöntem: Ocak 2001-Temmuz 2001 tarihleri arasında herhangi bir nedenle Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları polikliniklerine başvuran 1,362 çocuk arasından demir eksikliği anemisi saptanan yaşları 4 ay ile 16 yıl arasında değişen 126'sı erkek (% 55.3), 102'si kız (% 44.7) toplam 228 çocuk (% 16.7) retrospektif olarak değerlendirildi. Çocuklar yaşlarına göre 4-23 ay (Grup 1, n:167), 2-6 yaş (Grup 2, n:50), 7-11 yaş (Grup 3, n:7) ve 12-16 yaş (Grup 4, n:4) olarak 4 gruba ayrıldı. Çalışmaya alınan çocukların dosyalarından antropometrik ölçümleri, beslenme durumları, solukluk, halsizlik, semptomları, pika, hemoglobin, eritrosit sayısı, hematokrit, ortalama eritrosit hacmi, ortalama eritrosit hemoglobini, eritrosit dağılım genişliği, serum demiri, serum demir bağlama kapasitesi ve serum ferritin düzeyleri kaydedildi. Yaş grubuna uygun Hb değeri - 2 SD altında, serum ferritin düzeyi 12 ng/ml altında olan vakalar demir eksikliği anemisi olarak kabul edildi. Bulgular: Anemi saptanan çocukların yaş gruplarına göre dağılımı incelendiğinde, 4-23 ay grubu çocuklarda demir eksikliği anemisinin daha sık olduğu saptandı (% 73). Bu yaş grubundaki çocukların % 43'ünün demirden fakir diyetle beslendiği, % 67'sinin 1 yaş altında inek sütü aldığı, % 19.6'sının malnütrisyonlu olduğu saptandı. Sonuç: Psikomotor gelişim ve zihinsel işlevleri etkileyen demir eksikliği anemisinin Kırıkkale ilinde de özellikle 4-23 ay arası çocuklarda oldukça sık görüldüğü ve bu yaş grubunda uygun beslenme önerileri yönünden dikkatli olunması gerektiği vurgulanmıştır.Aim: To investigate the frequency of iron deficiency anemia and its association with nutrition in Kırıkkale, where no study on this issue was done before. Methods: Of the 1,362 children who were admitted to the outpatient clinics of Kırıkkale University Medical School Department of Pediatrics for any reason between January 2001-July 2001, 228 were diagnosed as iron deficiency anemia. The files of these children with iron deficiency anemia were retrospectively evaluated and were divided into four groups according to their ages as follows; 4-23 months (Group 1, n:167), 2-6 years (Group 2, n:50), 7-11 years (Group 3, n:7) and 12-16 years (Group 4, n:4). Hemoglobin, red blood cell counts, hematocrit, mean corpuscular volume, mean corpuscular hemoglobin, red blood cell volume distribution width, ferritin, serum iron levels and iron binding capacity levels, anthropometric measurements, feeding status, pallor, fatigue and other symptoms and pica were also recorded. Patients having hemoglobin levels under -2 SD for each age group and serum ferritin level under 12 ng/ml were accepted as iron deficiency anemia. Results: The frequency of iron deficiency anemia in 4-23 months old children (73 %) is found to be higher than the other age groups. It has also been found that 43 % of these children were being fed with a diet poor in iron, 67 % of the children consumed cow milk below one year of age, 19.6 % were diagnosed to have malnutrition. Conclusion: We found that iron deficiency anemia which influences the psychomotor development and mental function is high especially in 4-23 months of age group in Kırıkkale and the importance of recommendation of appropriate feeding in this age group is emphasized

Anadolu’nun bir ilinde bebek bakımında başvurulan geleneksel uygulamalar

Amaç: İnsanlık tarihi kadar eski olan geleneksel uygulamalar, günümüzde modernle- şen tıp tekniklerine karşın güncelliğini korumaktadır. Toplumsal ve kültürel özellik- ler, bebek bakımı ile ilgili davranışları da etkilemekte ve bunların bazıları bebek için yararlı iken bazıları bebek için zararlı olabilmektedır. Bu çalışma ile Anadolu’nun orta bölgesinde yer alan ve yoğun göç alarak kurulan Kırıkkale ilinde bebek bakımı ile ilgili geleneksel uygulamaların araştırılması amaçlanmıştır. Metod: Randomizasyon yöntemi ile seçilen evlerde annelere önceden hazırlanmış anket formları doldurtularak, annelerin sosyodemografik özellikleri ve geleneksel uygulamalar açısından pratikleri araştırıldı.Karşılaştırmalarda ki kare testi kullanıl- dı. Lojistik regresyon modelinde geleneksel uygulamaların evlenme yaşı ve eğitim düzeyi ile etkileşimi araştırıldı. Bulgular: Yaşları 18-60 arasında değişen toplam 974 anne ile görüşüldü. Annelerin 201 (% 43)’i 30 yaş altında idi. Yüzde yirmidokuzunun evlenme yaşı 17 veya altı iken, ilk gebeliği 17 yaş veya altında olanların oranı % 16 olarak bulundu. Tüm anne- lerin % 48’inin bebek bakımında en az bir geleneksel uygulamaya başvurduğu ve en sık uygulamanın kundaklama (% 27,2) olduğu görüldü. Eğitim düzeyi 8 yılın altında olanlarda, evlenme yaşı 17 yaş veya altında olanlarda ve son gebeliği üzerinden 10 yıldan uzun zaman geçmiş olanlarda bu uygulamalar daha fazla oranda idi (p<0,05). Sonuç: Günümüzde halen bebek bakımı ile ilgili geleneksel uygulamaların devam ettiği görülmektedir. Ancak, bebeğe zarar verebilme olasılığı da bulunan bu uygu- lamaların daha genç ve eğitimli anneler tarafından daha az yapılıyor olması, anne eğitiminin önemli olduğunu ve yıllar içinde toplumsal yapının az da olsa değiştiği izlenimini vermektedir.Traditional procedures as old as humanity are current issues in today&amp;#8217;s modern me- dicine. Social and cultural characteristics influencing child care behavior and some procedures could be detrimental to the baby. The aim of this study was to determine traditional child care procedures in the central Anatolian city of Kırıkkale, a city established after extensive migration. Method: Randomly chosen mothers were asked to fill in a questionnaire. The soci- odemographic characteristics and traditional practices of the mothers were assessed. The results were compared by using the chi-square test. The relationships between the traditional procedures used by the mothers and the age at marriage and educatio- nal status were analyzed with logistic regression models. Results: A total of 974 mothers aged 18-60 years were interviewed. Of these, 201 (43%) were less than 30 years old. The average age at marriage was 17 or younger for 29% of the group and the age at first pregnancy was 17 or younger in 16%. Forty-eight percent of all were using at least one traditional procedure. Swaddling was the most commonly used method (27.2%). These practices were seen at higher rates in women with education of less than eight years&amp;#8217; duration, among those who had married at 17 years of age or younger, and among those for whom more than 10 years had passed since their last pregnancy (p&lt;0.05). Conclusion: Traditional procedures for baby care are still in use today. However, procedures that may be harmful to the baby are used less often by younger and better educated mothers. This result indicates that educating mothers is crucial and that the social fabric has changed somewhat over the years

İmmün trombositopenik purpuralı 143 olgunun klinik seyir ve tedavi cevabı açısından değerlendirilmesi

Amaç: İmmün trombositopenik purpura (İTP), idiopatik trombositopenik purpura olarak da bilinir (3). Etiyopatogenezinden trombosit yıkımında artış yanında trombosit üretiminde yetersizlik de sorumludur (4). İTP tanısı trombositopeni yapan diğer sebeplerin dışlanması ile konulur (5). Çalışmamızda kronik İTP’li 143 olgunun klinik seyir ve tedavi cevabı açısından değerlendirmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Hematoloji kliniğinde izlenen 143 kronik ITP olgusu retrospektif olarak değerlendirildi. Tedavi endikasyonu konan tüm olgulara başlangıç tedavisi olarak 1 mg/kg prednizolon verildi. Kortikosteroid yanıtsız (KY) ve kortikosteroid bağımlı (KB) olgulara splenektomi uygulandı. Bulgular: KY/KB olguların oranı %53 (n=76) bulundu. Bu olguların %66’sına (n=50) splenektomi yapıldı. Splenektomiye yanıtsız ve splenektomi sonrası relaps (SY/SR) olan olguların oranı %30 (n=15) olarak saptandı. Splenektomi yapılamayan n=26 ve SY/SR n=15 olmak üzere toplam 41 olgu vardı. Helicobacter pylori (Hp) eradikasyon, immunosupresif ilaç ve danazol tedavileri sırasıyla n=10, n=14, n=4 olguya verildi. 13 olgu halen tedavisiz izlenmektedir. Hp eradikasyon tedavisi, immunsupresif tedavi ve danazole yanıtsız onbeş olgu halen tedavisiz takip edilmektedir. Sonuç: ITP de splenektomiye dirençli olgularda optimal bir tedavi seçeneği mevcut değildir. Hp eradikasyon tedavisi ve immunsupresif tedaviler ve anabolizan ajanlarla cevap oranları düşüktür. Bu nedenle trombopoietin (TPO) reseptör agonistleri ve anti-CD20 monoklonal antikorları gibi yeni ajanların kullanıldığı çok sayıda olgu içeren geniş çalışmalara ihtiyaç vardır.Objective: Immune thrombocytopenic purpura (ITP) is also known as idiopathic thrombocytopenic purpura. Increased platelet destruction and insufficient platelet production are both responsible for its etiopathogenesis. ITP can be diagnosed after excluding other possible causes of thrombocytopenia. Materials and Methods: One hundred forty-three cases of chronic ITP that were monitored in a hematology clinic were retrospectively evaluated. All cases received first line treatment of 1 mg/kg/day prednisolone. Corticosteroid nonresponsive (CN) cases and corticosteroid- dependent (CD) cases underwent splenectomies. Results: The rate of CN/CD cases was found to be 53% (n=76). Sixtysix percent of these cases (n=50) underwent splenectomies. The ratio of non-responsive cases to relapse cases after splenectomy (SN/SR) was 30% (n=15). The total number of cases was 41, including those without splenectomy (n=26) and with SY/SR (n=15). Helicobacter pylori (Hp) eradication, immunosuppressive agents and danazol treatments were administered to patients (n=10, n=14 and n=4, respectively). Currently, 13 patients are being monitored without treatment. Fifteen patients who were non-responsive to Hp eradication treatment, immunosuppressive treatment or danazol treatment are still being monitored without any treatment. Conclusion: Optimal treatment is not available for splenectomy-resistant cases of ITP. The response rates for Hp eradication treatment, immunosuppressive treatments and anabolic agents are low. Therefore, larger studies with more patients are required using new agents, such as thrombopoietin (TPO) receptor agonists and anti-CD20 monoclonal antibodies

Evaluation of 143 Cases of Immune Thrombocytopenic Purpura With Regards to Clinical Course and Response to Treatment

Objective: Immune thrombocytopenic purpura (ITP) is also known as idiopathic thrombocytopenic purpura. Increased platelet destruction and insufficient platelet production are both responsible for its etiopathogenesis. ITP can be diagnosed after excluding other possible causes of thrombocytopenia. Materials and Methods: One hundred forty-three cases of chronic ITP that were monitored in a hematology clinic were retrospectively evaluated. All cases received first line treatment of 1 mg/kg/day prednisolone. Corticosteroid nonresponsive (CN) cases and corticosteroid- dependent (CD) cases underwent splenectomies. Results: The rate of CN/CD cases was found to be 53% (n=76). Sixty-six percent of these cases (n=50) underwent splenectomies. The ratio of non-responsive cases to relapse cases after splenectomy (SN/SR) was 30% (n=15). The total number of cases was 41, including those without splenectomy (n=26) and with SY/SR (n=15). Helicobacter pylori (Hp) eradication, immunosuppressive agents and danazol treatments were administered to patients (n=10, n=14 and n=4, respectively). Currently, 13 patients are being monitored without treatment. Fifteen patients who were non-responsive to Hp eradication treatment, immunosuppressive treatment or danazol treatment are still being monitored without any treatment. Conclusion: Optimal treatment is not available for splenectomy-resistant cases of ITP. The response rates for Hp eradication treatment, immunosuppressive treatments and anabolic agents are low. Therefore, larger studies with more patients are required using new agents, such as thrombopoietin (TPO) receptor agonists and anti-CD20 monoclonal antibodies