Diabetes-Related Autoantibodies in Children With Acute Lymphoblastic Leukemia

[No abstract available

Bid can mediate a pro-apoptotic response to etoposide and ionizing radiation without cleavage in its unstructured loop and in the absence of p53

BH3-only protein Bid is a key player in death receptor-induced apoptosis, because it provides the link with the mitochondrial route for caspase activation. In this pathway, Bid is activated upon cleavage by caspase-8. Its BH3 domain-containing carboxy-terminal fragment subsequently provokes mitochondrial outer membrane permeabilization by Bak/Bax activation. Bid has also been implicated in the apoptotic response to ionizing radiation (IR) and the topoisomerase inhibitor etoposide, anti-cancer regimens that cause double-strand (ds)DNA breaks. We confirm the existence of this pathway and show that it is p53-independent. However, the degree of Bid participation in the apoptotic response to dsDNA breaks depends on the nature of cell transformation. We used Bid-deficient mouse embryonic fibroblast (MEF) lines that were reconstituted with Bid to control the cellular background and demonstrated that the Bid-dependent apoptotic pathway induced by IR and etoposide operates in MEFs that are transformed by SV40, but is not evident in E1A/Ras-transformed MEFs. The Bid-dependent apoptotic response in p53-deficient SV40-transformed MEFs contributed to clonogenic execution of the cells, implying relevance for treatment outcome. In these cells, Bid acted in a conventional manner in that it required its BH3 domain to mediate apoptosis in response to IR and etoposide, and triggered apoptotic execution by indirect activation of Bak/Bax, mitochondrial permeabilization and caspase-9 activation. However, the mechanism of Bid activation was unconventional, because elimination of all known or suspected cleavage sites for caspases or other proteolytic enzymes and even complete elimination of its unstructured cleavage loop left Bid's pro-apoptotic role in the response to IR and etoposide unaffected

Przetrwała żyła główna górna lewa - nieprawidłowość rzadko spotykana podczas implantacji rozrusznika

Przetrwała żyła główna górna lewa - nieprawidłowość rzadko spotykana podczas wszczepiania rozrusznika serca . Opisano dwa przypadki przetrwałej żyły głównej górnej lewej, wykryte podczas wszczepiania rozrusznika serca u chorych z chorobą węzła zatokowego. Przypadek 1: Podczas wprowadzenia elektrody przez żyłę podobojczykową lewą zaobserwowano jej przesuwanie się w dół po lewej stronie kręgosłupa, podobnie jak po nakłuciu prawej żyły podobojczykowej. Badanie USG metodę Dopplera, flebografia i badanie techniką rezonansu magnetycznego potwierdziło obecność przetrwałej żyły głównej górnej lewej i brak żyły głównej górnej prawej oraz brak innych anomalii. Przypadek 2: Podczas wprowadzenia elektrody do stymulacji serca przez lewą żyłę obojczykową stwierdzono, że elektroda przesuwa się w dół wzdłuż kręgosłupa po stronie lewej, zaś po wprowadzeniu jej przez żyłę podobojczykową prawą przemieszcza się typowo, do żyły głównej górnej prawej. Rozpoznanie przetrwałej żyły głównej górnej lewej potwierdzono badaniem flebograficznym. Przetrwała żyła główna górna lewa występuje w 0,3% przypadków; zwykle łącznie z żyłą główną górną prawą. Nieprawidłowość ta nie stanowi zazwyczaj problemu klinicznego - zarówno podczas fiksacji elektrody, jak i w dalszym funkcjonowaniu układu stymulującego. Rozpoznanie potwierdzono, wykonując badanie USG metodą Dopplera, subtrakcyjną flebografię cyfrową i badanie techniką rezonansu magnetycznego. Równocześnie wykluczono współistnienie innych nieprawidłowości. (ESS 1997; 4: 110-115

Przetrwała żyła główna górna lewa - nieprawidłowość rzadko spotykana podczas implantacji rozrusznika

Przetrwała żyła główna górna lewa - nieprawidłowość rzadko spotykana podczas wszczepiania rozrusznika serca . Opisano dwa przypadki przetrwałej żyły głównej górnej lewej, wykryte podczas wszczepiania rozrusznika serca u chorych z chorobą węzła zatokowego. Przypadek 1: Podczas wprowadzenia elektrody przez żyłę podobojczykową lewą zaobserwowano jej przesuwanie się w dół po lewej stronie kręgosłupa, podobnie jak po nakłuciu prawej żyły podobojczykowej. Badanie USG metodę Dopplera, flebografia i badanie techniką rezonansu magnetycznego potwierdziło obecność przetrwałej żyły głównej górnej lewej i brak żyły głównej górnej prawej oraz brak innych anomalii. Przypadek 2: Podczas wprowadzenia elektrody do stymulacji serca przez lewą żyłę obojczykową stwierdzono, że elektroda przesuwa się w dół wzdłuż kręgosłupa po stronie lewej, zaś po wprowadzeniu jej przez żyłę podobojczykową prawą przemieszcza się typowo, do żyły głównej górnej prawej. Rozpoznanie przetrwałej żyły głównej górnej lewej potwierdzono badaniem flebograficznym. Przetrwała żyła główna górna lewa występuje w 0,3% przypadków; zwykle łącznie z żyłą główną górną prawą. Nieprawidłowość ta nie stanowi zazwyczaj problemu klinicznego - zarówno podczas fiksacji elektrody, jak i w dalszym funkcjonowaniu układu stymulującego. Rozpoznanie potwierdzono, wykonując badanie USG metodą Dopplera, subtrakcyjną flebografię cyfrową i badanie techniką rezonansu magnetycznego. Równocześnie wykluczono współistnienie innych nieprawidłowości. (ESS 1997; 4: 110-115