MANAJEMEN PERIKANAN TANGKAP IKAN LAYANG (DECAPTERUS MACROSOMA) DI PERAIRAN BANDA BERBASIS ASPEK BIOLOGI

Ikan layang cukup melimpah dan memberikan kontribusi bagi perkembangan ekonomi masyarakat Kepulauan Banda. Kelimpahan sumberdaya ikan layang, mendorong perusahaan membangun pendingin (cold storage) dan meningkatkan upaya penangkapan jaring bobo (mini purse seine), dengan melibatkan tenaga kerja lokal. Namun tingginya upaya pemanfaatan tersebut, belum diimbangi dengan pengelolaan secara berkelanjutan berdasarkan aspek biologi. Penelitian ini bertujuan mengetahui aspek biologi ikan layang yang meliputi: hubungan panjang-bobot, nisbah kelamin, faktor kondisi, tingkat kematangan gonad (TKG), indeks kematangan gonad (IKG), ukuran pertama kali matang gonad (UPMG) dan fekunditas. Selanjutnya aspek biologi tersebut dikaitkannya dengan implikasi manajemen perikanan tangkap.Penelitian ini dilaksanakan selama enam bulan yakni Juni-November 2022 dengan total sampel sebanyak 1500 ekor yang dikoleksi dari cold store di Banda. Pengambilan sampel dengan teknik simple random sampling. Sampling dilakukan setiap minggu dengan mengukur panjang total dan bobot tubuh ikan, kemudian ikan dibedah untuk pengamatan nisbah kelamin,TKG, IKG dan fekunditas di Laboratorium Perikanan Universitas Banda Naira. Hasil penelitian menunjukkan bahwa secara keseluruhan ikan layang jantan maupun betina memiliki pola pertumbuhan allometrik positif,nisbah kelamin tidak seimbang. Faktor kondisinya berfluktuatif setiap bulan pada kisaran 0,99-1,03.  Sebaran TKG dan IKGmengindikasikan ikan layang memijah sepanjang tahun dengan puncaknya pada bulan Juli-Agustus.UPMG ikan jantan 24,14 dan betina 23,74 cm mengalami penurunan 1-2 cm selama 10 tahun terakhir. Fekunditas total sebesar 524-41.720 butir,fekunditas tertinggipada bulan Agustus. Aspek biologi ini, berimplikasi pada manajemen perikanan tangkap ikan layang di kepulauan Banda supaya dapat diatur waktu dan kuota penangkapan  untuk menjamin keberlanjutan pemanfaatannya

Expression of CXCL10 is associated with response to radiotherapy and overall survival in squamous cell carcinoma of the tongue

Five-year survival for patients with oral cancer has been disappointingly stable during the last decades, creating a demand for new biomarkers and treatment targets. Lately, much focus has been set on immunomodulation as a possible treatment or an adjuvant increasing sensitivity to conventional treatments. The objective of this study was to evaluate the prognostic importance of response to radiotherapy in tongue carcinoma patients as well as the expression of the CXC-chemokines in correlation to radiation response in the same group of tumours. Thirty-eight patients with tongue carcinoma that had received radiotherapy followed by surgery were included. The prognostic impact of pathological response to radiotherapy, N-status, T-stage, age and gender was evaluated using Cox's regression models, Kaplan-Meier survival curves and chi-square test. The expression of 23 CXC-chemokine ligands and their receptors were evaluated in all patients using microarray and qPCR and correlated with response to treatment using logistic regression. Pathological response to radiotherapy was independently associated to overall survival with a 2-year survival probability of 81 % for patients showing a complete pathological response, while patients with a non-complete response only had a probability of 42 % to survive for 2 years (p = 0.016). The expression of one CXC-chemokine, CXCL10, was significantly associated with response to radiotherapy and the group of patients with the highest CXCL10 expression responded, especially poorly (p = 0.01). CXCL10 is a potential marker for response to radiotherapy and overall survival in patients with squamous cell carcinoma of the tongue

The management and survival outcomes of nasopharyngeal cancer in the Nordic countries

Peer reviewe

Rational identification of a Cdc42 inhibitor presents a new regimen for long- term hematopoietic stem cell mobilization

Mobilization of hematopoietic stem cells (HSCs) from bone marrow (BM) to peripheral blood (PB) by cytokine granulocyte colony-stimulating factor (G-CSF) or the chemical antagonist of CXCR4, AMD3100, is important in the treatment of blood diseases. Due to clinical conditions of each application, there is a need for continued improvement of HSC mobilization regimens. Previous studies have shown that genetic ablation of the Rho GTPase Cdc42 in HSCs results in their mobilization without affecting survival. Here we rationally identified a Cdc42 activity-specific inhibitor (CASIN) that can bind to Cdc42 with submicromolar affinity and competitively interfere with guanine nucleotide exchange activity. CASIN inhibits intracellular Cdc42 activity specifically and transiently to induce murine hematopoietic stem/progenitor cell egress from the BM by suppressing actin polymerization, adhesion, and directional migration of stem/progenitor cells, conferring Cdc42 knockout phenotypes. We further show that, although, CASIN administration to mice mobilizes similar number of phenotypic HSCs as AMD3100, it produces HSCs with better long-term reconstitution potential than that by AMD3100. Our work validates a specific small molecule inhibitor for Cdc42, and demonstrates that signaling molecules downstream of cytokines and chemokines, such as Cdc42, constitute a useful target for long-term stem cell mobilization

Completion of Hepatitis C Virus Replication Cycle in Heterokaryons Excludes Dominant Restrictions in Human Non-liver and Mouse Liver Cell Lines

Hepatitis C virus (HCV) is hepatotropic and only infects humans and chimpanzees. Consequently, an immunocompetent small animal model is lacking. The restricted tropism of HCV likely reflects specific host factor requirements. We investigated if dominant restriction factors expressed in non-liver or non-human cell lines inhibit HCV propagation thus rendering these cells non-permissive. To this end we explored if HCV completes its replication cycle in heterokaryons between human liver cell lines and non-permissive cell lines from human non-liver or mouse liver origin. Despite functional viral pattern recognition pathways and responsiveness to interferon, virus production was observed in all fused cells and was only ablated when cells were treated with exogenous interferon. These results exclude that constitutive or virus-induced expression of dominant restriction factors prevents propagation of HCV in these cell types, which has important implications for HCV tissue and species tropism. In turn, these data strongly advocate transgenic approaches of crucial human HCV cofactors to establish an immunocompetent small animal model

Rho GTPases as therapeutic targets in Alzheimer’s disease

The progress we have made in understanding Alzheimer’s disease (AD) pathogenesis has led to the identification of several novel pathways and potential therapeutic targets. Rho GTPases have been implicated as critical components in AD pathogenesis, but their various functions and interactions make understanding their complex signaling challenging to study. Recent advancements in both the field of AD and Rho GTPase drug development provide novel tools for the elucidation of Rho GTPases as a viable target for AD. Herein, we summarize the fluctuating activity of Rho GTPases in various stages of AD pathogenesis and in several in vitro and in vivo AD models. We also review the current pharmacological tools such as NSAIDs, RhoA/ROCK, Rac1, and Cdc42 inhibitors used to target Rho GTPases and their use in AD-related studies. Finally, we summarize the behavioral modifications following Rho GTPase modulation in several AD mouse models. As key regulators of several AD-related signals, Rho GTPases have been studied as targets in AD. However, a consensus has yet to be reached regarding the stage at which targeting Rho GTPases would be the most beneficial. The studies discussed herein emphasize the critical role of Rho GTPases and the benefits of their modulation in AD

West-Friese Archeologische Rapporten 139

Het inventariserende onderzoek heeft een zeer beperkte hoeveelheid sporen opgeleverd. Uit de Middeleeuwen dateren een viertal sloten, haaks op of parallel aan de Oosterblokker, en een grote kuil die mogelijk als daliegat geïnterpreteerd kan worden. Deze sporen zijn in verband te brengen met de ontginning of de periode net daarna, rond 1100 tot 1300 na Chr. De genoemde sloten zijn in de 12de en/of 13de eeuw al gedempt. Enige tijd hierna, in ieder geval in de Late Middeleeuwen, vond een ophoging van het perceel plaats. Bewoningsresten uit de Middeleeuwen zijn niet aangetroffen. Mogelijk ligt het plangebied op de flank van een Middeleeuwse terp, die zich ten westen en/of oosten van het onderzochte perceel bevindt. Het is goed mogelijk dat de gedempte middeleeuwse sloot haaks op de straat ook later in de Middeleeuwen nog bestond als perceelsgrens. De eerste sporen van bebouwing dateren uit de Nieuwe Tijd. Hoewel op de kaart van Johannes Dou (1651-1654) bebouwing op het perceel staat ingetekend werden hier geen resten van gevonden. In 1860/1861 is een stolpboerderij op het perceel gebouwd. Mogelijk zijn resten van bewoning uit de 17de eeuw verdwenen tijdens de aanleg van de stolp. Van de stolp werd, naast de voor- en achtergevel, een waterkelder en waterput aangetroffen. In de insteek van de waterput zijn enkele scherven gevonden uit de 17de - 18de eeuw, maar dit moet als opspit worden geïnterpreteerd. In de 19de en 20ste eeuw is de boerderij diverse keren verbouwd. Op basis van de bouwhistorische, historische en archeologische gegevens kan de plattegrond van de stolpboerderij rond 1900 worden gereconstrueerd. Op dat moment hadden al de nodige wijzigingen plaats gevonden ten opzichte van de oorspronkelijke plattegrond uit 1860/1861. Tijdens het onderzoek lag de nadruk op bewoningsresten uit de Middeleeuwen en de 17de eeuw. Aan het einde van de eerste dag is in overleg met het Bevoegd Gezag besloten het proefsleuvenonderzoek niet uit te breiden naar een vlakdekkende opgraving gezien het ontbreken van bewoningsresten van voor de 19de eeuw. Na afronding van de archeologische werkzaamheden is het plangebied vrijgegeven met betrekking tot het aspect archeologie

West-Friese Archeologische Notities 28

Uit de begeleiding is gebleken dat de bodem onder de kelder niet dusdanig is verstoord dat de archeologische resten compleet zijn verdwenen. Enkel de eerste 30 cm onder de betonnen vloer blijkt verstoord. Dit is waarschijnlijk in de jaren 60 van de vorige eeuw of in de periode hierna gebeurd met het storten van de betonvloer. Het (ophogings)pakket onder deze puinlaag is grotendeels onaangeroerd gebleven door de eeuwen heen. Dit pakket kon niet worden gedateerd, maar het is waarschijnlijk dat het pakket vóór de bouw van kasteel Radboud is aangebracht. Aangezien deze laag nog intact is, zouden resten van een mogelijke (houten) voorganger van het kasteel nog in de bodem aanwezig kunnen zijn