189. Leczenie chirurgiczne raka rdzeniastego tarczycy w materiale II Oddziału Chirurgii Onkologicznej Wielkopolskiego Centrum Onkologii w latach 2000–2001

Leczenie chirurgiczne raka rdzeniastego tarczycy dotyczy głównie ogniska pierwotnego i regionalnego układu chłonnego. Znając anatomię tarczycy i biologię raka rdzeniastego można uzyskać dobre wyniki leczenia tego nowotworu. Celem pracy jest przedstawienie zasad oraz wyników leczenia raka rdzeniastego tarczycy materiale II Oddziału Chirurgii Onkologicznej Wielkopolskiego Centrum Onkologii. Materiał stanowiło 511 pacjentów operowanych w latach 2000–2001 z powodu guzów tarczycy w tym 11 leczonych z rozpoznaniem raka rdzeniastego tarczycy. Badanie przeprowadzono w oparciu o informacje uzyskane z historii chorób, protokołów operacyjnych, protokołów badań histopatologicznych. W grupie 511 pacjentów operowanych z podejrzeniem nowotworu tarczycy stwierdzono 382 (74,7%) zmian łagodnych i 129 (25,3%) nowotworów złośliwych. U pacjentów z rozpoznanymi zmianami łagodnymi tarczycy wykonano 284 (74,3%) częściowe wycięcia oraz 73 (19,1%) pierwotnych i 25 (6,54%) wtórnych całkowitych resekcji tarczycy. W grupie pacjentów z rozpoznaniem raka tarczycy wykonano 58 (44,9%) pierwotnych i 71 (55,8%) wtórnych całkowitych resekcji tarczycy. W grupie pacjentów, u których rozpoznano raka rdzeniastego tarczycy wykonano u 4 pacjentów pierwotne całkowite usunięcie tarczycy i zmodyfikowane wycięcie obustronne układu chłonnego szyi (węzły klinicznie i h-pat z przerzutami), u 3 pacjentów wtórne całkowite usunięcie tarczycy i zmodyfikowane wycięcie obustronne układu chłonnego szyi (węzły klinicznie i h-pat z przerzutami), u 2 pacjentów wtórne całkowite usunięcie tarczycy i biopsja węzłów chłonnych głębokich (węzły klinicznie i h-pat niezmienione), u 1 pacjenta pierwotne całkowite usunięcie tarczycy i biopsja węzłów chłonnych głębokich (węzły klinicznie i h-pat niezmienione) oraz u ostatniego pierwotne paliatywne usunięcie całej tarczycy oraz nacieku węzłowego schodzącego Za mostek. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że radykalność chirurgiczna w zakresie ogniska pierwotnego i prawidłowe postępowanie w zakresie regionalnego układu chłonnego stwarza szansę na uzyskanie dobrych wyników leczenia

269. Czerniak podpaznokciowy. Problem diagnostyczny i kliniczny

W pracy przedstawiono analizę kliniczno-morfologiczną pacjentów chorych na czerniaka podpaznokciowego, trudności diagnostyczne i terapeutyczne oraz uzyskane wyniki leczenia. Ocenie poddano 19 pacjentów, u których rozpoznano czerniaka podpaznokciowego spośród 1714 chorych leczonych w Oddziale Chirurgii Onkologicznej (1953–1988) i w II Oddziale Chirurgii Onkologicznej (1988–2001) z powodu czerniaka. Średni wiek chorych wynosił 58 lat (37–70 lat). U 10 chorych (52,6%) stwierdzono lokalizację czerniaka w obrębie palucha, w 7 przypadkach (36,8%) zajęty był kciuk, u jednego pacjenta (5,3%) palec obrączkowy i u jednego pacjenta (5,3%) palec mały ręki. U 16 pacjentów (84,2%) postawiono wstępne, błędne rozpoznanie jako zmiany pourazowe, zakażne lub inne łagodne. W każdym przypadku rozpoznanie kliniczne zostało potwierdzone badaniem mikroskopowym. U 17 pacjentów (89,5%) powiększone były regionalne węzły chłonne. Wszyscy pacjenci poddani byli leczeniu chirurgicznemu polegającemu na wyłuszczeniu palca u jego nasady w odpowiednim stawie. U 15 chorych (78,9%) wykonano wycięcie regionalnego układu chłonnego (u 13 potwierdzono przerzuty w badaniu histopatologicznym). Z analizowanej grupy w obserwacji pozostaje dwóch pacjentów: u jednego nie stwierdza się objawów choroby, natomiast u drugiego ujawniono przerzuty odległe. Obraz kliniczny rzadko występującego czerniaka podpaznokciowego jest charakterystyczny. Póżne rozpoznanie decyduje o złym rokowaniu

203. Guzy pochodzenia stromalnego

Gastro-intestinal stromal tumor (GIST) jest guzem rozwijającym się z tkanki podścieliskowej przewodu pokarmowego, najczęściej w ścianie żołądka. Stanowić on może od 1,0–2,2% wszystkich nowotworów tego narządu i w około 20–30 % przypadków ma kliniczne i morfologiczne cechy nowotworu złośliwego. Guzy te późno dają objawy kliniczne (ból, krwawienie, niedrożność, badalny przez powłoki guz) dlatego wyjątkowo są rozpoznawane we wczesnym stadium choroby. Badania przedoperacyjne (gastroskopia, wycinek, prześwietlenie przewodu pokarmowego) rzadko sugerują GIST, najczęściej dopiero badanie histopatologiczne usuniętego guza pozwala na ustalenie prawidłowego rozpoznania. Podstawową metodą leczenia GIST żołądka jest leczenie operacyjne, ale rodzaje wykonywanych zabiegów są różne: od resekcji częściowej żołądka do resekcji całkowitej. Według ostatnich doniesień u chorych, u których nie można przeprowadzić radykalnego leczenia chirurgicznego, stosuje się leczenie preparatem imantib, co zdecydowanie hamuje progresję nowotworu i poprawia przeżycie chorych. W latach 1994–2002 leczono 7 pacjentów z rozpoznaniem GIST żoładka. Celem pracy jest omówienie wybranych cech histoklinicznych badanego materiału, oraz przedstawienie stosowanych metod leczenia i uzyskanych wyników leczenia