INITIAL EXPERENCE WITH UROLOGIC LAPARASCOPIC SURGERY IN OUR CLINIC AND THE LEARNING PROCESS

Amaç: Ağustos 2009-Mart 2010 tarihleri arasında kliniğimizde gerçekleştirilen laparoskopik ameliyatların sonuçları ve komplikasyonları geriye dönük olarak değerlendirildi. Gereç ve yöntem: Kliniğimizde Ağustos 2009-Mart 2010 tarihleri arasında 32 hastaya (17 erkek, 15 kadın) laparoskopik ameliyat uygulandı. Ortalama yaşları 51,7 ± 14,3 (19- 72) yıl olan hastaların 15'i renal kitle, 5'i nonfonksiyone böbrek, 4'ü üreter taşı, 3'ü sürrenal kitle, 3'ü üreteropelvik bileşke darlığı, 2'si böbrek kisti nedeniyle ameliyat edildi. Laparoskopik girişimlerin 19'u transabdominal, 13'ü ise retroperitoneal yöntemle gerçekleştirildi. Her iki yöntemde de ortalama trokar yerleştirme süresi 16,6 ± 3,0 (15-25) dakikaydı. Bulgular: Transabdominal ve retroperitoneal tüm girişimlerin ortalama ameliyat süresi 173,3 ± 51,8 (90-300) dakikaydı. Perop ve postop dönemde ortalama 0,8 ± 1,5 (0-7) ünite eritrosit süspansiyonu kullanıldı. Hastalar ortalama 1,1 ± 0,3 (1-2) günde mobilize edildiler. Ameliyat sonrası dönemde ağrı kesici olarak 2,3 ± 0,6 (1-4) gün nonsteroid antiinflamatuar ilaç kullanıldı. Hastaların sondası ortalama 2,8 ± 2,8 (1-13) günde, dreni ise 4,9 ± 3,0 (2-14) günde çekildi. Hastanede ortalama kalış süresi 6,0 ± 3,1 (2-14) gündü. Dört (%12,5) hastada (3 renal kitle, 1 sürrenal kitle) renal ven yaralanmasına bağlı kanama nedeniyle açık operasyona geçildi. Bu hastalara perop dönemde 2 ünite eritrosit süspansiyonu verildi. Sonuç: Laparoskopi öğrenme eğrisi uzun olan cerrahi bir tekniktir. Transabdominal ve retroperitoneal laparoskopik girişimler düşük morbidite ve komplikasyon oranları, yüksek hasta memnuniyeti ve kısa hastanede kalış süresi ile tercih sebebidir. Bu minimal invaziv yöntemin sunduğu avantajlardan, değişik patolojileri olan hastalar yararlanabilmektedir. SUMMARY Objective: The results of the laparoscopic surgeries performed in our clinic between August 2009 and March 2010 and the complications that occurred due to these surgeries were evaluated retrospectively. Material and method: Thirty-two patients (17 men, 15 women) underwent laparoscopic surgery in our clinic. The mean age of the patients was 51.7 ± 14.3 (19-72) years and the indications for surgery were renal mass in 15 patients, non-functional kidney in 5 patients, ureter stone in 4 patients, adrenal mass in 3 patients, ureteropelvic junction obstruction in 3 patients and renal cyst in 2 patients. Of the 32 laparoscopic interventions, 19 were performed transabdominally and 13 were performed retroperitoneally. For both methods, the mean throcar placement duration was 16.6 ± 3.0 (15-25) minutes. Results: Mean duration of surgery was 173.3 ± 51.8 (90-300) minutes for the transabdominal and retroperitoneal interventions. An average of 0.8 ± 1.5 (0-7) units of erythrocyte suspension were used peroperatively and postoperatively. The patients were mobilized at 1.1 ± 0.3 (1-2) days. Nonsteroid anti-inflammatory drugs were administered as analgesics for 2.3 ± 0.6 (1-4) days, on average. The urethral catheters were removed after 2.8 ± 2.8 ( 1-13) days and the drainage tubes were removed after 4.9 ± 3.0 (2-14) days. Mean hospital stay was 6.0 ± 3.1 (2-14) days. Four patients (12.5%, 3 with renal mass and 1 with surrenal mass) were converted to open surgery due to renal vein injury. Peroperatively, 2 units of erythrocyte suspension were given to these patients. Conclusion: Laparoscopy is a surgical technique that requires a long learning curve. Transabdominal and retroperitoneal laparoscopic interventions are preferable since they are associated with low morbidity, low complication rates, high patient satisfaction and short hospital stay. Patients with various pathologies may benefit from the advantages offered by this minimal invasive method

THE EFFICACY OF DICLOFENAC SUPPOSITORY ADMINISTRATED AFTER BIOPSY FOR THE CONTROL OF PAIN AND DISCOMFORT IN TRANSRECTAL ULTRASONOGRAPHY-GUIDED PROSTATE BIOPSY

Amaç: Transrektal ultrasonografi eşliğinde prostat biyopsilerinde (TRUS-Bx) işlem bitiminde uygulanan diclofenac supozituarın hastalarda ağrı ve rahatsızlık kontrolü üzerine olan etkisi araştırılmıştır. Gereç ve yöntem: Anormal parmakla rektal inceleme ve/veya yüksek serum PSA değeri nedeni ile TRUS-Bx yapılan 100 olgu çalışmaya alındı. TRUS-Bx, sadece rektum içine intrarektal 20 cc (çift uygulama) %2'lik lidokain jel (5 cc perianal bölgeye, kalan 15 cc rektum içine) uygulamasını takiben TRUS eşliğinde 18 Gauge Tru-cut biyopsi iğnesiyle, 10-12 kadranda gerçekleştirildi. Ellibeş hastaya işlem bitiminde rektal olarak 100 mg diclofenac sodyum (Voltaren® suppozituar) verildi. Kırkbeş hastaya ek ilaç verilmedi. Biyopsi sonrası, vizüel analog skala (VAS) kullanılarak ağrı ve rahatsızlık skorları işlem sonrası ilk 12 saat sonunda diclofenac alan ve almayan gruplarda karşılaştırıldı. Bulgular: Biyopsi sonrası ortalama ağrı ve rahatsızlık skorları diclofenac alan grupta sırasıyla 2 ± 0,9 ve 2,4 ± 0,7 olarak tespit edilirken tedavisiz grupta sırasıyla 1,9 ± 1 ve 2,2 ± 1,1 olarak bulundu. İşlem sonrası ilk 12 saatlik değerlendirmede diclofenac alan grupta ağrı ve rahatsızlık skorlarının (0,9 ± 0,8, 1,1 ± 0,9) tedavisiz gruba (1,3 ± 0,6, 1,4 ± 0,8) göre daha düşük olduğu görüldü. Gruplar karşılaştırıldığında 12. saatteki ağrı skorları arasındaki farkın istatistiksel olarak anlamlı olduğu saptandı (p=0,01) rahatsızlık skorlarında fark gözlenmesine rağmen istatistiksel olarak anlamlı düzeyde değildi (p= 0,084). Her iki grup arasında yaş, önceki biyopsi sayısı, kor biyopsi sayısı, prostat hacmi, biyopsi öncesi serum PSA düzeyi ve komplikasyonlar bakımından anlamlı farklılık saptanmadı. Voltaren alan gruptaki hastalar biyopsi sonrasında daha rahat bir gün geçirdiklerini ifade ettiler. Sonuç: TRUS biyopsi yapılan hastalarda tek doz diclofenac suppozituar etkin, güvenli bir şekilde işlem sonrası dönemde ağrı kontrolünü sağlamakta, hastaya konfor ve hayat kalitesinde artış sağlamaktadır. SUMMARY Objective: Transrectal ultrasonography-guided prostate biopsy (TRUS-Bx) is the gold standart for the diagnosis of prostate cancer. There are various methods defined in the current literature for the control of pain dring this procedure. In this study we have evaluated the efficacy of intrarectal administration of voltaren suppository administered at the end of biopsy for control of pain and discomfort. Material and method: 100 consecutive men underwent TRUS-Bx prostate biopsies for serum PSA elevation and/or suspicious digital rectal examination findings for prostate cancer were included in this study. TRUS-Bx were performed with 18 G Trucut biopsy needle from 10-12 cores after intrarectal administration of 20 cc (twice) %2 Lidocaine gel (5 cc on perianal region, 15 cc into the rectum). Fifty-five patients received voltaren treatment at the end of biopsy. No additional treatment were given in the second group of 45 patients. After the biopsy; a self-administrated 10-point linear visual scale was used to determine and compare the pain and discomfort scores of the two groups (diclofenac and no treatment) at 12 hour after biopsy. Results: The mean pain and discomfort scores after the biopsy whom were given 100 mg voltaren were 2 ± 0.9 and 2.4 ± 0.72.0; for no treatment group these scores were 1.9 ± 1 and 2.2 ± 1.1 respectively. The 12 hour evaluation showed that pain and discomfort scores in voltaren group (0.9 ± 0.8 and 1.1 ± 0.9) were lower than no treatment group (1.3 ± 0.6 vs 1.4 ± 0.8). When two groups were compared, the difference for pain scores was statistically significant (p=0.01). Although discomfort scores at 12th hour diminished, the difference did not reach statistical significance (p=0.084). There were not any considerable differences between the two groups regarding the age, previously performed biopsies, the core numbers, prostate volume, pre-biopsy serum PSA values and the complications of the procedure. Patients in the voltaren arm expressed a more comfortable day after biopsy. Conclusion: Diclofenac suppository administration after biopsy for relief of pain during TRUS-Bx is an effective, safe and simple method and enhance patient comfort and quality of life

Parental psychological distress associated with COVID-19 outbreak: A large-scale multicenter survey from Turkey

Aims: Pandemics can cause substantial psychological distress; however, we do not know the impact of the COVID-19 related lockdown and mental health burden on the parents of school age children. We aimed to comparatively examine the COVID-19 related the stress and psychological burden of the parents with different occupational, locational, and mental health status related backgrounds. Methods: A large-scale multicenter online survey was completed by the parents (n = 3,278) of children aged 6 to 18 years, parents with different occupational (health care workers—HCW [18.2%] vs. others), geographical (İstanbul [38.2%] vs. others), and psychiatric (child with a mental disorder [37.8%]) backgrounds. Results: Multivariable logistic regression analysis showed that being a HCW parent (odds ratio 1.79, p <.001), a mother (odds ratio 1.67, p <.001), and a younger parent (odds ratio 0.98, p =.012); living with an adult with a chronic physical illness (odds ratio 1.38, p <.001), having an acquaintance diagnosed with COVID-19 (odds ratio 1.22, p =.043), positive psychiatric history (odds ratio 1.29, p <.001), and living with a child with moderate or high emotional distress (odds ratio 1.29, p <.001; vs. odds ratio 2.61, p <.001) were independently associated with significant parental distress. Conclusions: Parents report significant psychological distress associated with COVID-19 pandemic and further research is needed to investigate its wider impact including on the whole family unit. © The Author(s) 2020

The effects of resveratrol on intracavernosal pressure in hypercholesterolemic rats

AMAÇ Bu çalışmada hiperkolesterolemik diyetle beslenen sıçanlarda koruyucu resveratrol tedavisinin in vivo deneysel yöntemle intrakavernozal basınçlar üzerine etkileri değerlendirildi. YÖNTEM Çalışmada 21 adet Wistar cinsi erkek sıçan kullanıldı. Her grupta 7 sıçan olmak üzere kontrol, hiperkolesterolemi ve resveratrol grupları oluşturuldu. Altı hafta süreyle kontrol grubu normal yem, hiperkolesterolemi ve resveratrol grupları %1'lik kolesterol diyeti ile beslendi. Resveratrol grubuna altı hafta süreyle 25 mikrogram/kg/gün dozunda intraperitoneal olarak resveratrol verildi. Hiperkolesterolemi ve resveratrol grubundaki sıçanların içme sularına ilk 2 hafta boyunca, ateroskleroza eğilimi arttırmak için NG-nitro-L-arginine metil ester (L-NAME, 3mg/ml) eklendi. Çalışma sonunda plazma kolesterol düzeyleri ve erektil yanıtlar değerlendirildi. Kavernozal sinir 1 dakika boyunca 20Hz/1ms frekansta 2,5V, 5V ve 7,5V ile uyarılıp intrakavernozal basınçlar (İKB), ortalama sistemik kan basınçları (OAB) ve eğri altında kalan alanlar (EAA) kaydedildi. BULGULAR Hiçbir grupta başlangıç vücut ağırlıkları ortalamalarında belirgin değişiklik gözlenmedi (p&gt;0,05). Hiperkolesterolemi ve resveratrol grubunda total kolesterol ve LDL kolesterol seviyelerinde kontrol grubuna göre anlamlı derecede artış saptandı (p&lt;0,001). Total ve LDL kolesterol düzeylerinde resveratrol grubunda, hiperkolesterolemi grubuna göre anlamlı derecede iyileşme olduğu gözlendi (p&lt;0,01). 2,5V uyarıda İKB, İKB/OAB ve EAA değerlerinde kolesterol ve resveratrol grupları arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (p = 0,0338, p&lt;0,0075, p&lt;0,01). SONUÇ Bu çalışmayla sıçanlardaki hiperkolesterolemi modelinde resveratrol tedavisinin erektil yanıtlar üzerine koruyucu etkisi in vivo olarak ilk kez gösterilmiştir. Resveratrolün lipid profili üzerine olan olumlu etkileri nedeniyle özellikle vasküler risk faktörlerinin olduğu ED olgularında yararlı olabileceği kanısına varılmıştır. AIM In this study, the effect of preventive resveratrol treatment on intracavernosal pressure in rats that are on hypercholesterolemic diets was assessed using in vivo experimental methods. METHODS Twenty-one male Wistar rats were used in this study. With each group consisting of 7 rats, control, hypercholesterolemic and resveratrol groups were formed. The control group was kept on a normal diet, while the hypercholesterolemic and resveratrol groups were fed with a diet consisting of %1 cholesterol for 6 weeks. Resveratrol with a 25 micrograms/kg/day dose was given intraperitoneally to the Resveratrol group. For the first two weeks, NG-nitro-L-arginine methyl ester (L-NAME, 3mg/mL) was added to the drinking water of the hypercholesterolemic and resveratrol groups, to increase the tendency to atherosclerosis. At the end of the study, plasma cholesterol levels and erectile responses of the rats were assessed. The cavernosal nerve was stimulated with frequency of 20 Hz/ms using 2.5 V, 5 V, 7.5 V for 1 minute, and intracavernosal pressure (ICP), mean arterial pressure (MAP), and area under the curves (AUC) were recorded. RESULTS None of the groups showed marked changes in their average body masses (p&gt;0.05). There were significant improvements in total cholesterol and LDL cholesterol levels in hypercholesterolemic and resveratrol groups with respect to the control group (p&lt;0.001). There was a significant decrease in the levels of total and LDL cholesterol in resveratrol group comparing to the hypercholesterolemic group (p&lt;0.01). There were significant statistical changes between ICP, ICP/MAP and AUC in cholesterol and resveratrol groups with a stimulation of 2.5 V (p=0.0338, p&lt;0.0075, p&lt;0.01). DISCUSSION The preventive effect of resveratrol on erectile responses was shown in vivo in hypercholesterolemic rat model for the first time. Because of the good effects of resveratrol on lipid profile, it is suggested that resveratrol is beneficial in cases of erectile dysfunction especially with vascular risk factors

The changes in chemical composition of Holothuria tubulosa (Gmelin, 1788) with ambient‐drying and oven‐drying methods

In this study, the nutritional properties of fresh (F), boiled (B), ambient‐dried (Holothuria tubulosa) (DA, 23 ± 2°C) and oven‐dried sea cucumber (DO, 45 ± 1°C) were compared in terms of proximate composition and fatty acid profiles. The results of the proximate analyses showed that the highest moisture content (86.76%) was determined in fresh samples, whereas the lowest moisture content (9.35%) was obtained in the oven‐dried group (DO). The crude fat and protein contents were in the range of 0.19% (B) to 0.87% (DA) and 12.30% (F) to 62.13% (DA), respectively. The highest ash content (30.30%) was obtained in group DO, while the lowest ash content (0.61%) was observed in the boiled samples (B). According to fatty acid analyses, there were no significant differences (p &gt; 0.05) between the two drying methods. The monounsaturated fatty acid (MUFA) (21.405%) and polyunsaturated fatty acid (PUFA) (36.018%) contents of H. tubulosa were high. Holothuria tubulosa can be used as protein and PUFA sources. Comparing the two methods, oven‐drying is better in terms of preservation, whereas drying at the ambient temperature is better in terms of nutrient value

Milletlerarası Özel Hukuk pratik çalışma kitabı

No sponso

Nano Boyutlu TiO 2 Tozları Kullanılarak Üretilen DSSC'nin Etkinliğine Gözenekliliğin Etkisi

Gözenekliliğin, 20 nm ve 200 nm TiO2 partiküllerinin farklı oranlarda karıştırılmasıyla oluşturulan pastalar kullanılarak hazırlanan boyaya duyarlı güneş pillerinin (DSSC'ler) enerji dönüşüm verimine etkisi araştırılmıştır. Macunların mikroyapısını incelemek için XRD ve SEM analizleri yapılmıştır. DSSC'lerin enerji dönüşüm verimliliği, tam akım yoğunluğu-voltaj eğrisi çizilerek belirlendi. Ağırlıkça% 40 20 nm ve ağırlıkça% 60 200 nm TiO2 partiküllerinden oluşan karışım kullanılarak hazırlanan DSSC,% 6.74'lük en iyi enerji dönüşüm verimliliğini korumuştur. İki farklı boyuttaki TiO 2 partiküllerinin karışımına dayanan macunlar kullanılarak hazırlanan DSSC'lerin enerji dönüşüm verimliliği, sadece 20 nm veya sadece 200 nm TiO2 partiküllerinden oluşan pastalar kullanılarak hazırlanan DSSC'lerden çok daha iyidir.The effect of porosity on the energy conversion efficiency of dye-sensitized solar cells (DSSCs) prepared by using pastes formed by mixing 20 nm and 200 run Ti02 particles in different ratios is investigated. XRD and SEM analysis have been done to investigate the microstructure of pastes. The energy conversion efficiency of DSSCs was determined by drawing complete current density-voltage curve. The DSSC prepared using the mixture composed of 40 wt% 20 nm and 60 wt% 200 nm Ti02 particles maintained best energy..