A SWOT analysis for offshore wind energy assessment using remote-sensing potential

The elaboration of a methodology for accurately assessing the potentialities of blue renewable energy sources is a key challenge among the current energy sustainability strategies all over the world. Consequentially, many researchers are currently working to improve the accuracy of marine renewable assessment methods. Nowadays, remote sensing (RSs) satellites are used to observe the environment in many fields and applications. These could also be used to identify regions of interest for future energy converter installations and to accurately identify areas with interesting potentials. Therefore, researchers can dramatically reduce the possibility of significant error. In this paper, a comprehensive SWOT (strengths, weaknesses, opportunities and threats) analysis is elaborated to assess RS satellite potentialities for offshore wind (OW) estimation. Sicily and Sardinia-the two biggest Italian islands with the highest potential for offshore wind energy generation-were selected as pilot areas. Since there is a lack of measuring instruments, such as cup anemometers and buoys in these areas (mainly due to their high economic costs), an accurate analysis was carried out to assess the marine energy potential from offshore wind. Since there are only limited options for further expanding the measurement over large areas, the use of satellites makes it easier to overcome this limitation. Undoubtedly, with the advent of new technologies for measuring renewable energy sources (RESs), there could be a significant energy transition in this area that requires a proper orientation of plans to examine the factors influencing these new technologies that can negatively affect most of the available potential. Satellite technology for identifying suitable areas of wind power plants could be a powerful tool that is constantly increasing in its applications but requires good planning to apply it in various projects. Proper planning is only possible with a better understanding of satellite capabilities and different methods for measuring available wind resources. To this end, a better understanding in interdisciplinary fields with the exchange of updated information between different sectors of development, such as universities and companies, will be most effective. In this context, by reviewing the available satellite technologies, the ability of this tool to measure the marine renewable energies (MREs) sector in large and small areas is considered. Secondly, an attempt is made to identify the strengths and weaknesses of using these types of tools and techniques that can help in various projects. Lastly, specific scenarios related to the application of such systems in existing and new developments are reviewed and discussed

Ocean remote sensing techniques and applications: a review (Part II)

As discussed in the first part of this review paper, Remote Sensing (RS) systems are great tools to study various oceanographic parameters. Part I of this study described different passive and active RS systems and six applications of RS in ocean studies, including Ocean Surface Wind (OSW), Ocean Surface Current (OSC), Ocean Wave Height (OWH), Sea Level (SL), Ocean Tide (OT), and Ship Detection (SD). In Part II, the remaining nine important applications of RS systems for ocean environments, including Iceberg, Sea Ice (SI), Sea Surface temperature (SST), Ocean Surface Salinity (OSS), Ocean Color (OC), Ocean Chlorophyll (OCh), Ocean Oil Spill (OOS), Underwater Ocean, and Fishery are comprehensively reviewed and discussed. For each application, the applicable RS systems, their advantages and disadvantages, various RS and Machine Learning (ML) techniques, and several case studies are discussed.Peer ReviewedPostprint (published version

Uncertainty and Bias in Global to Regional Scale Assessments of Current and Future Coastal Flood Risk

This study provides a literature-based comparative assessment of uncertainties and biases in global to world-regional scale assessments of current and future coastal flood risks, considering mean and extreme sea-level hazards, the propagation of these into the floodplain, people and coastal assets exposed, and their vulnerability. Globally, by far the largest bias is introduced by not considering human adaptation, which can lead to an overestimation of coastal flood risk in 2100 by up to factor 1300. But even when considering adaptation, uncertainties in how coastal societies will adapt to sea-level rise dominate with a factor of up to 27 all other uncertainties. Other large uncertainties that have been quantified globally are associated with socio-economic development (factors 2.3–5.8), digital elevation data (factors 1.2–3.8), ice sheet models (factor 1.6–3.8) and greenhouse gas emissions (factors 1.6–2.1). Local uncertainties that stand out but have not been quantified globally, relate to depth-damage functions, defense failure mechanisms, surge and wave heights in areas affected by tropical cyclones (in particular for large return periods), as well as nearshore interactions between mean sea-levels, storm surges, tides and waves. Advancing the state-of-the-art requires analyzing and reporting more comprehensively on underlying uncertainties, including those in data, methods and adaptation scenarios. Epistemic uncertainties in digital elevation, coastal protection levels and depth-damage functions would be best reduced through open community-based efforts, in which many scholars work together in collecting and validating these data

Community Review of Southern Ocean Satellite Data Needs

This review represents the Southern Ocean community’s satellite data needs for the coming decade. Developed through widespread engagement, and incorporating perspectives from a range of stakeholders (both research and operational), it is designed as an important community-driven strategy paper that provides the rationale and information required for future planning and investment. The Southern Ocean is vast but globally connected, and the communities that require satellite-derived data in the region are diverse. This review includes many observable variables, including sea-ice properties, sea-surface temperature, sea-surface height, atmospheric parameters, marine biology (both micro and macro) and related activities, terrestrial cryospheric connections, sea-surface salinity, and a discussion of coincident and in situ data collection. Recommendations include commitment to data continuity, increase in particular capabilities (sensor types, spatial, temporal), improvements in dissemination of data/products/uncertainties, and innovation in calibration/validation capabilities. Full recommendations are detailed by variable as well as summarized. This review provides a starting point for scientists to understand more about Southern Ocean processes and their global roles, for funders to understand the desires of the community, for commercial operators to safely conduct their activities in the Southern Ocean, and for space agencies to gain greater impact from Southern Ocean-related acquisitions and missions.The authors acknowledge the Climate at the Cryosphere program and the Southern Ocean Observing System for initiating this community effort, WCRP, SCAR, and SCOR for endorsing the effort, and CliC, SOOS, and SCAR for supporting authors’ travel for collaboration on the review. Jamie Shutler’s time on this review was funded by the European Space Agency project OceanFlux Greenhouse Gases Evolution (Contract number 4000112091/14/I-LG)

Remote sensing of sea ice properties and dynamics using SAR interferometry

Landfast ice is attached to the coastline and islands and stays immobile over most of the ice season. It is an important element of polar ecosystems and plays a vital role as a marine habitat and in life of local people and economy through offshore technology. Landfast ice is routinely used for on-ice traffic, tourism, and industry, and it protects coasts from storms in winter from erosion. However, landfast ice can break or experience deformation in order of centimeters to meters, which can be dangerous for the coastline and man-made structures, beacons, on-ice traffic, and represents a safety risk for working on the ice and local people. Therefore, landfast ice deformation and stability are important topics in coastal engineering and sea ice modeling. In the framework of this dissertation, InSAR (SAR Interferometry) technology has been applied for deriving landfast ice displacements (publication I), and mapping sea ice morphology, topography and its temporal change (publication III). Also, advantages of InSAR remote sensing in sea ice classification compared to backscatter intensity were demonstrated (publications II and IV). In publication I, for the first time, Sentinel-1 repeat-pass InSAR data acquired over the landfast ice areas were used to study the landfast ice displacements in the Gulf of Bothnia. An InSAR pair with a temporal baseline of 12 days acquired in February 2015 was used. In the study, the surface of landfast ice was stable enough to preserve coherence over the 12-day period, enabling analysis of the interferogram. The advantage of this long temporal baseline is in separating the landfast ice from drift ice and detecting long-term trends in deformation maps. The interferogram showed displacements of landfast ice on the order of 40 cm. The main factor seemed to be compression by drift ice, which was driven against the landfast ice boundary by strong winds from southwest. Landfast ice ridges can hinder ship navigation, but grounded ridges help to stabilize the ice cover. In publication III, ridge formation and displacements in the landfast ice near Utqiaġvik, Alaska were examined. The phase signatures of two single-pass bistatic X-band SAR (Synthetic Aperture Radar) image pairs acquired by TanDEM-X (TerraSAR-X add-on for Digital Elevation Measurements) satellite on 13 and 24 January 2012 were analyzed. Altogether six cases were identified with ridge displacement in four and formation in two cases under onshore compression. The ridges moved approximately 0.6 and 3.7 km over the study area and ridge formation reached up to 1 meter in upward. The results well corresponded with the locations identified as convergence zones retrieved from the drift algorithm generated by a SAR-based sea ice-tracking algorithm, backscatter intensity images and coastal radar imagery. This method could potentially be used in future to evaluate sea ice stability and ridge formation. A bistatic InSAR pair acquired by the TanDEM-X mission in March 2012 over the Bothnian Bay was used in two further studies (publications II and IV). The potential of X-band InSAR imagery for automated sea ice classification was evaluated. The first results were presented in publication II and the data were further elaborated in publication IV. The backscatter intensity, coherence magnitude and InSAR-phase features, as well as their different combinations, were used as the informative features in classification experiments. In publication II, the purpose was to assess ice properties on the scale used in ice charting, with ice types based on ice concentration and sea ice morphology, while in publication IV, a detailed small-scale analysis was performed. In addition, the sampling design was different in these publications. In publication II, to achieve the best discrimination between open water and several sea-ice types, RF (Random Forests) and ML (Maximum likelihood) classifiers were employed. The best overall accuracies were achieved by combining backscatter intensity & InSAR-phase using RF approach and backscatter intensity & coherence-magnitude using ML approach. The results showed the advantage of adding InSAR features to backscatter intensity for sea ice classification. In the further study (publication IV), a set of state-of-the-art classification approaches including ML, RF and SVM (Support Vector Machine) classifiers were used to achieve the best discrimination between open water and several sea-ice types. Adding InSAR-phase and coherence magnitude to backscatter intensity improved the OA (Overall Accuracy) compared to using only backscatter intensity. The RF and SVM algorithms gave somewhat larger OA compared to ML at the expense of a somewhat longer processing time. Results of publications II and IV demonstrate InSAR features have potential to improve sea ice classification. InSAR could be used by operational ice services to improve mapping accuracy of automated sea ice charting with statistical and machine learning classification approaches.Viime vuosikymmeninä satelliittivälitteisestä SAR-tutkasta on tullut erittäin tärkeä työkalu merijään kaukokartoituksessa. Tämän tutka perustuu sähkömagneettisten aaltojen sirontaan kiinnostavasta kohteesta takaisin tutkaan, mitä seuraa signaalin voimakkuuden mittaaminen. SAR-tutkat käyttävät synteettistä antennia, joka perustuu satelliitin liikkeeseen, mikä mahdollistaa tarkkojen, korkean erotuskyvyn kuvien tuottamisen. SAR-anturit mittaavat myös signaalin vaihetta, jota käytetään interferometria tekniikassa pinnan topografian ja siirtymien laskemiseen eri sovelluksissa, kuten maan muodonmuutoksissa, tarkassa kartoituksessa, maanjäristyksen arvioinnissa ja tulivuorenpurkauksien tarkkailussa. Interferometri tekniikkaa käytettiin tässä opinnäytetyössä pienten jäänsiirtymien analysointiin kiintojäävyöhykkeellä, joka on kiinni rantaviivassa ja saarissa eikä juuri liiku tuulien tai virtausten mukana. Kiintojääalueilla on pohjaan tarttuneita jäävalleja, jotka edistävät kiintojääpeitteen vakautumista. Kiintojäällä on tärkeä rooli merellisenä elinympäristönä, maankäytön kysymyksissä sekä paikallisten ihmisten elämässä ja meritekniikassa. Kiintojää voi murtua liikahdella useita metrejä, mikä voi olla vaarallista rakenteille, majakoille ja jäällä liikkujille. Tässä väitöskirjassa Sentinel-1A ja TanDEM-X satelliitteja ja interferometri tekniikkaa on käytetty arktisilla alueilla ja Itämerellä mittaamaan kiintojään muodonmuutoksia ja siirtymiä sekä niihin liittyviä mekanismeja. Lisäksi on tutkittu automaattista merijääluokitusta interferometrian apuohjelmiston avulla, mikä laajentaa operatiivisten merijääpalvelujen tutkahavaintojen käyttöä. Sentinel-1A:n avulla voitiin tarkastella 12 päivän pituisia muutoksia Pohjanlahden kiintojäävyöhykkeellä, kun interferometria tekniikka mittasi voimakkaan tuulen aiheuttaman 40 cm:n siirtymiä. Pohjoisella jäämerellä voitiin tunnistaa jäävallien siirtymiä ja muodostumia. Vallit siirtyivät noin 0,6 ja 3,7 km matkoja ja muodostuessaan ne kasvoivat metrin korkeuteen. Interferometri tekniikan lisääminen tutkakuvauksen analyysiin osoitti potentiaalin parantaa automaattisen merijääkartoituksen kartoituksen tarkkuutta tilastollisilla ja koneoppimiseen perustuvan luokittelun menetelmillä. Tulevaisuuden työnä merijään luokituksessa ja vallitutkimuksissa olisi suositeltavaa käyttää erilaisia ja useampia tutkakuvauksen geometrioita sekä erilaisia jääolosuhteita eri sääolosuhteiden vallitessa

Scatterometry

Een veelheid aan meteorologische metingen is dagelijks beschikbaar. De meeste van deze waarnemingen bevinden zich echter boven land, en met name windwaarnemingen boven de (Noord Atlantische) oceaan zijn schaars. Bij een westelijke luchtstroming is dit een duidelijke beperking voor de weers- en golfverwachtingen ten behoeve van Nederland. Juist dan is het gevaar voor bijvoorbeeld storm of overstroming het grootst. Ook in het aardse klimaatsysteem speelt de wind aan het oppervlak een grote rol en is de belangrijkste factor voor de aandrijving van de oceaancirculatie. De oceaancirculatie op zijn beurt is cruciaal voor de verschijnselen die samenhangen met bijvoorbeeld El Niño. Dit proefschift gaat over het scatterometer instrument dat vanuit de ruimte, zelfs onder een wolkendek, nauwkeurige en betrouwbare informatie geeft over de wind aan het oceaanoppervlak met een hoge mate van ruimtelijke consistentie. Tijdens de tweede wereldoorlog werden radars aan boord van schepen veelvuldig gebruikt voor de opsporing van vijandige vaartuigen. Hierbij werd vastgesteld dat de detectie slechter werd naarmate de wind aan het zeeoppervlak groter was. Proefondervindelijk was hiermee het principe van een wind scatterometer aangetoond. Al snel ontwikkelde zich dan ook de idee de wind aan het zeeoppervlak te meten met behulp van radar. Vanuit een vliegtuig of een satelliet word dan een microgolfbundel onder een schuine hoek naar het zeeoppervlak gestuurd. De microgolfstraling, met gewoonlijk een golflengte van enkele centimeters, wordt verstrooid aan het ruwe oppervlak, en een klein gedeelte van de uitgezonden puls keert terug naar het detectorgedeelte van de scatterometer. Het fysische fenomeen van belang voor de werking van de scatterometer is de aanwezigheid van zogeheten capillaire gavitatiegolven op het zeeoppervlak. Deze golven hebben een golflengte van enkele centimeters en reageren vrijwel instantaan op de sterkte van de wind. De verstrooiing van microgolven is op zijn beurt weer sterk afhankelijk van de amplitude van de capillaire golven. Bovendien blijken de capillaire golfjes over het algemeen gericht in lijn met de windrichting. Aldus bestaat er een verband tussen de hoeveelheid teruggestrooide energie en de windsterkte en -richting op enige hoogte. Een scatterometer instrument wordt zo ontworpen dat uit diverse metingen van het teruggestrooide vermogen, windsterkte en -richting afgeleid kunnen worden. Deze metingen kunnen dan eenvoudig vergeleken worden met bestaande windgegevens van boeien, schepen en weermodellen ter calibratie en validatie.?SAMENVATTING viii Overzicht In de loop der jaren zijn scatterometer instrumenten aan boord van verscheidene satellieten gelanceerd. De scatterometers op de ERS-1 en ERS-2 (European Remote-sensing Satellite) hebben de langste staat van dienst en zijn sinds 1991 operationeel. Deze scatterometers (die identiek zijn) hebben ieder drie antennes, waarmee het oceaanoppervlak in drie verschillende richtingen bemeten wordt. Een punt op het aardoppervlak wordt eerst door de naar voren gerichte bundel belicht, dan door de naar opzij gerichte bundel, en als laatste door de naar achteren gerichte bundel. De drie metingen, verder kortweg aangeduid als trits, kunnen tegen elkaar worden uitgezet, hetgeen resulteert in een ruimtelijk (3D) plaatje. Door uitgekiende doorsneden te maken van deze ruimte kan de samenhang van de drie metingen kwalitatief worden bestudeerd. De drie metingen blijken dan inderdaad een sterke samenhang te vertonen die verklaard kan worden uit twee geofysische parameters. De drie metingen liggen namelijk in het algemeen dichtbij een hoornvormig (2D) oppervlak. De lengterichting van de hoorn blijkt voornamelijk te corresponderen met een variërende windsterkte (of ruwheid van de zee), en de kortste omtrek van de hoorn met een variërende windrichting (ofwel oriëntatie van de capillaire golfjes). De karakterisatie en modellering van dit oppervlak heeft geleid tot een aanzienlijke verbetering in de interpretatie van de scatterometer, zoals beschreven is in dit proefschrift. Hierboven is een uiterst simplistisch beeld gegeven van de fysica die van belang is bij de interpretatie van de scatterometer. Het eerste hoofdstuk van dit proefschrift beschrijft in meer detail de fysische modellering van belang bij de interpretatie van de scatterometer metingen. Ten eerste, de topografie van het zeeoppervlak is uitermate gecompliceerd en niet nauwkeurig te beschrijven met eenvoudige mathematische vergelijkingen. De capillaire golven hebben een andere fasesnelheid dan de langere golven en beide hebben hiermee een ingewikkelde dynamische interactie. Bij hogere windsnelheid breken de golven en ontstaan er schuimkoppen, hetgeen de fysische beschrijving verder compliceert. Ten tweede, de interactie van een schuin invallende microgolfbundel met dit gecompliceerde oppervlak is evenmin nauwkeurig te beschrijven. Zowel verstrooiing als reflectie kunnen een rol spelen. Ten derde, over de relatie tussen de amplitude van de capillaire golven en de wind op enige hoogte, laten we veronderstellen 10 m, is in de literatuur niet de overeenstemming tot in het gewenste detail. Bij lage windsnelheid zouden de oppervlaktespanning of variaties in de wind variabiliteit een rol kunnen spelen. Gezien de fysische complexiteit, is het niet verwonderlijk dat voor de interpretatie van scatterometer metingen statistische methoden hun opgang gevonden hebben. Dit proefschrift gaat met name in op deze methoden, en geeft, aan de hand van vijf wetenschappelijke publicaties, een tamelijk volledig beeld van de state-of-the-art, zoals die bereikt is met de?SAMENVATTING ix ERS scatterometers (ERS-1 vanaf 17 juli 1991 en later ERS-2 vanaf 22 november 1995). Het derde hoofdstuk behandelt de visualisatie van de gemeten tritsen in de 3D meetruimte, de bepaling van de spreiding van de metingen rond het hoornvormige oppervlak, en de schatting van de meest waarschijnlijke werkelijke (of ruisvrije) trits bij het hoornvormige oppervlak gegeven de metingen en hun nauwkeurigheid (inversie). De perceptie dat de metingen met grote waarschijnlijkheid dichtbij een hoornvormig oppervlak liggen, vormt essentiële a priori informatie van belang voor de inversie. Een inversieprocedure gestoeld op waarschijnlijkheidstheorie is afgeleid. Verder worden aan de hand van de structuur van het hoornvormige oppervlak indicatoren bepaald, van belang voor de kwaliteitscontrole, instrumentbewaking, en de verdere verwerking van de gegevens. In de appendix wordt een methode besproken die beschrijft hoe, aan de hand van geselecteerde windgegevens en een goed wind-microgolf verband, ofwel transfer functie, de scatterometer verstrooiingsmetingen gecalibreerd kunnen worden boven de oceaan. Het blijkt dat deze calibratie, die per antenne wordt uitgevoerd, uiterst nauwkeurig is, en, wanneer toegepast, in de 3D meetruimte de verdeling van gemeten tritsen gemiddeld dichterbij de door de transfer functie gemodelleerde hoorn brengt. Dit levert een verbetert scatterometer wind product op. De methode was met name van groot belang voor de validatie en calibratie van de ERS-2 scatterometer, voordat de instrumentele calibratie was voltooid. Met behulp van een set windgegevens uit een weermodel en hun geschatte nauwkeurigheden, passend in locatie en tijd bij een set van scatterometer metingen en hun geschatte nauwkeurigheden, kan met quasi-lineaire schattingstheorie (Maximum Likelihood Estimation) de meest waarschijnlijke wind-microgolf transfer functie worden afgeleid. De niet-lineariteit en onnauwkeurige formulering van de transfer functie, een niet-uniforme verdeling van invoergegevens, en een inaccurate formulering van de geschatte nauwkeurigheid kunnen hier een goed resultaat in de weg staan. Een nieuwe functie, genoemd CMOD4, wordt afgeleid in hoofdstuk IV. Een eerste eis die gesteld wordt aan een transfer functie, is dat het in de 3D meetruimte nauwkeurig bij de gemeten tritsen past. Wanneer de fit optimaal is zal het gecombineerde effect van meetonnauwkeurigheid en inversiefout kleiner zijn dan 0.5 m s -1 in de wind vector. CMOD4 blijkt binnen deze fout bij de metingen te passen. Een tweede eis is, dat voor een onafhankelijke gegevensset, het verschil tussen de geïnverteerde scatterometer wind en de bijpassende wind van bijvoorbeeld een weermodel zo klein mogelijk is. In de praktijk blijkt dat deze tweede eis impliciet volgt uit de eerste, maar ook dat de onnauwkeurigheid van de scatterometer wind met name wordt bepaald door de associatie van een locatie op de hoorn met een wind vector. De onnauwkeurigheid in de scatterometer wind kan dan ook goed beschreven worden in het wind domein.?SAMENVATTING x In hoofdstuk V wordt dit laatste verder uitgewerkt, en wordt gestreefd naar een gedetailleerde wind calibratie met behulp van in situ gegevens. Windgegevens bevatten doorgaans een relatief grote onnauwkeurigheid. Het wordt aangetoond dat ijking of regressie van zulke gegevens niet mogelijk is in een vergelijking van twee meetsystemen, tenzij de nauwkeurigheid van één van de twee meetsystemen bekend is. In de praktijk is dit meestal niet zo. Voor deze gevallen wordt een methode voorgesteld die uitgaat van de simultane vergelijking van drie meetsystemen. In dit geval kan zowel de ijking als een foutenmodel voor de drie meetsystemen worden opgelost. Toepassing van de methode laat zien dat de scatterometer wind afgeleid met behulp van CMOD4 ruwweg 5 % te laag is, en de oppervlaktewind van het gebruikte weermodel ongeveer 5 % te hoog. Het hoornvormige oppervlak blijkt te bestaan uit twee nauw samenvallende laagjes. Wanneer de wind een component heeft in de kijkrichting van de middelste microgolfbundel wordt de ene hoorn beschreven, en wanneer de wind een component heeft tegengesteld hieraan, de andere. Uit een trits metingen (met ruis) kan dus in het algemeen niet een unieke windvector worden bepaald. Twee ongeveer tegengestelde oplossingen resulteren. Deze dubbelzinnigheid in de windrichting kan in de praktijk worden opgelost door die oplossing te kiezen die het dichtst bij een korte termijn weervoorspelling ligt. Daarna kunnen eisen worden gesteld aan de ruimtelijke consistentie van het gevonden windvector veld. Zoals beschreven in hoofdstuk V levert zon methode de goede oplossing in meer dan 99 % van de gevallen. Zo kan een in het algemeen kwalitatief goed windproduct worden afgeleid uit de ERS scatterometermetingen. In het tweede gedeelte van hoofdstuk V wordt ingegaan op de assimilatie van scatterometergegevens in weermodellen. Voor variationele gegevensassimilatie wordt een methode voorgesteld, waarbij de dubbelzinnige scatterometerwinden worden geassimileerd, en niet direct de terugstrooiingsmetingen. Dit vanwege het feit dat de onzekerheid in de interpretatie van de scatterometer, het best is uit te drukken als een fout in de wind. De projectie van deze fout op de microgolfmetingen is niet-lineair, en daarmee tamelijk moeilijk te verwerken binnen de context van meteorologische variationele gegevensassimilatie. Assimilatie van de dubbelzinnige wind daarentegen is tamelijk recht toe recht aan. De scatterometermetingen leiden tot een duidelijk betere analyse en korte-termijn voorspelling van het windveld boven zee. De bedekking is echter zodanig dat andere windwaarnemingen nog lang een zeer welkome aanvulling zullen zijn. Nieuwe Amerikaanse scatterometers met een grotere bedekking zijn in ontwikkeling (met name QuikSCAT en SeaWinds). Vanwege hun andere geometrie en golflengte is echter eerst ontwikkelwerk nodig om tot een gedegen interpretatie te komen. De in dit proefschrift beschreven methodologie kan een belangrijke rol spelen in de interpretatie van de gegevens van deze scatterometers. De volgende generatie Europese scatterometers (ASCAT genoemd) heeft een?SAMENVATTING xi grote bedekking en de microgolflengte en meetgeometrie van de ERS scatterometers. Hiermee zijn we op termijn verzekerd van een goed scatterometer wind product.?SAMENVATTING xi

Ocean Remote Sensing with Synthetic Aperture Radar

The ocean covers approximately 71% of the Earth’s surface, 90% of the biosphere and contains 97% of Earth’s water. The Synthetic Aperture Radar (SAR) can image the ocean surface in all weather conditions and day or night. SAR remote sensing on ocean and coastal monitoring has become a research hotspot in geoscience and remote sensing. This book—Progress in SAR Oceanography—provides an update of the current state of the science on ocean remote sensing with SAR. Overall, the book presents a variety of marine applications, such as, oceanic surface and internal waves, wind, bathymetry, oil spill, coastline and intertidal zone classification, ship and other man-made objects’ detection, as well as remotely sensed data assimilation. The book is aimed at a wide audience, ranging from graduate students, university teachers and working scientists to policy makers and managers. Efforts have been made to highlight general principles as well as the state-of-the-art technologies in the field of SAR Oceanography

GIS and Remote Sensing for Renewable Energy Assessment and Maps

This book aims at providing the state-of-the-art on all of the aforementioned tools in different energy applications and at different scales, i.e., urban, regional, national, and even continental for renewable scenarios planning and policy making