Assessing the treatment effects in apraxia of speech: introduction and evaluation of the Modified Diadochokinesis Test

Background: The number of reliable and valid instruments to measure the effects of therapy in apraxia of speech (AoS) is limited. Aims: To evaluate the newly developed Modified Diadochokinesis Test (MDT), which is a task to assess the effects of rate and rhythm therapies for AoS in a multiple baseline across behaviours design. Methods: The consistency, accuracy and fluency of speech of 24 adults with AoS and 12 unaffected speakers matched for age, gender and educational level were assessed using the MDT. The reliability and validity of the instrument were considered and outcomes compared with those obtained with existing tests. Results: The results revealed that MDT had a strong internal consistency. Scores were influenced by syllable structure complexity, while distinctive features of articulation had no measurable effect. The testretest and intra- and inter-rater reliabilities were shown to be adequate, and the discriminant validity was good. For convergent validity different outcomes were found: apart from one correlation, the scores on tests assessing functional communication and AoS correlated significantly with the MDT outcome measures. The spontaneous speech phonology measure of the Aachen Aphasia Test (AAT) correlated significantly with the MDT outcome measures, but no correlations were found for the repetition subtest and the spontaneous speech articulation/prosody measure of the AAT. Conclusions & Implications: The study shows that the MDT has adequate psychometric properties, implying that it can be used to measure changes in speech motor control during treatment for apraxia of speech. The results demonstrate the validity and utility of the instrument as a supplement to speech tasks in assessing speech improvement aimed at the level of planning and programming of speech

Innovatie in de revalidatie - Een kwalitatieve evaluatie van het innovatieprogramma Revalidatie

Abstract ZonMw en Revalidatie Nederland hebben het iBMG opdracht gegeven onderzoek te doen naar het innovatievermogen van Nederlandse revalidatiesector. Dit rapport beschrijft de resultaten van een kwalitatieve evaluatie (eind 2011 – begin 2013) van het Innovatieprogramma Revalidatie. Het onderzoek is opgezet om inzichten op te doen over hoe de innovatiekracht in de revalidatie duurzaam kan worden gestimuleerd. De hoofdvraag voor dit onderzoek was: “Welke betekenis heeft het Innovatieprogramma Revalidatie voor innovatie in de revalidatiesector en welke lering kan hieruit worden getrokken voor de duurzame bestendiging van de innovatiekracht in deze sector? Het Innovatieprogramma Revalidatie was erop gericht om de ontwikkeling van kleinschalige innovaties, de implementatie van bestaande innovaties en op het opzetten van een infrastructuur voor innovatie, in de vorm van een kennisnet, mogelijk te maken. In het onderzoek zijn de ontwikkeling, de opzet en het verloop van het programma geanalyseerd en zijn verschillende projecten als casestudie bestudeerd. Het onderzoek had een kwalitatieve onderzoeksopzet zodat de praktijk van innovatie centraal heeft kunnen staan. Het onderzoek bestond uit vier afzonderlijke onderzoeksfasen: (1) een analyse van de opzet en het verloop van het Innovatieprogramma Revalidatie, (2) casestudies van vier innovatieen/ of implementatieprojecten, (3) onderzoek naar de ontwikkeling van Revalidatie Kennisnet en (4) reflecterende interviews als controle op de analyse. Dit heeft geleid tot een grote hoeveelheid materiaal, bestaande uit interviewverslagen, veldnotities, observatieaantekeningen en velddocumenten, dat voor verslaglegging is geanalyseerd. In dit onderzoek is hiertoe eerst een visie op innovatie ontwikkeld op basis van theoretische inzichten. Deze visie op innovatie gaat ervanuit dat innovatie en implementatie onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn en dat voor innovatie het proces van translatie/vertalen van belang is. Het onderzoek heeft laten zien hoe dit in de praktijk van de revalidatie vorm krijgt

Life satisfaction questionnaire (Lisat-9): reliability and validity for patients with acquired brain injury

The aim of this study was to determine the reliability and discriminant validity of the Dutch version of the life satisfaction questionnaire (Lisat-9 DV) to assess patients with an acquired brain injury. The reliability study used a test-retest design, and the validity study used a cross-sectional design. The setting was the general rehabilitation centre. There were 159 patients over 18 years of age, with an acquired brain injury, in the chronic phase. The main outcome measures were weighted kappa of test and retest data on the nine questions of the Lisat-9 DV and significance levels of differences between subgroups of patients who are expected to differ in terms of Lisat-9 scores, on the basis of other instruments. The results were as follows: the reliability was moderate, with the weighted kappa ranging from 0.41 to 0.64. In terms of validity, subgroups of patients who were expected to differ in terms of the Lisat-9 domains did indeed differ significantly, except for the difference in the Lisat score for 'contact with friends and acquaintances' between subgroups defined by higher or lower scores on the corresponding domain of the Frenchay Activities Index. As there was a plausible explanation for not finding a significant difference between subgroups defined by one of the Frenchay Activities Index domains and significant differences were found between the subgroups defined by other instruments corresponding to the same domain, we conclude that the discriminant validity is good. The reliability was not clearly affected by cognitive disorder or aphasia. The conclusions were that the reliability of the Lisat-9 DV for patients with an acquired brain injury was moderate; the discriminant validity was good

Over revalidatie

REDE UITGESPROKEN BIJ DE AANVAARDING VAN HET AMBT VAN GEWOON LECTOR IN DE REVALIDATIE AAN DE MEDISCHE FACULTEIT ROTTERDAM OP WOENSDAG 15 NOVEMBER 197

Verlaagde functionele capaciteit bij patiënten met chronische lage rugpijn: wat nu?

Pijn aan het bewegingsapparaat staat in onze samenleving op de eerste plaats van oorzaken voor ziekteverzuim. Bij aspecifieke chronische lage rugpijn kunnen lichamelijke inspanningen op het werk zoals dynamische en statische functionele capaciteit verlaagd zijn en de aanleiding zijn voor ziekteverzuim. Volgens het promotieonderzoek van Sandra Jorna-Lakke is bij deze groep patiënten aanvullend onderzoek nodig door middel van gestandaardiseerde functionele capaciteitstesten