Teoria Etienne’a Wengera w badaniach usytuowanego uczenia się kompetencji informacyjnych

Teoria usytuowanego uczenia się Etienne’a Wengera może dostarczyć ramy pojęciowej do objaśniana złożoności uczenia się. Celem artykułu jest ocena użyteczności tej teorii do badania uczenia się kompetencji informacyjnych, czyli badania uczestnictwa w praktyce informacyjnej. Dokonałam rekonstrukcji teorii usytuowanego uczenia się Wengera, wyodrębniając dwa aspekty uczenia się: wewnątrz oraz poza wspólnotą praktyki. Po przeanalizowaniu czterech tekstów badawczych, których autorzy interpretowali praktykę informacyjną, używając pojęć z teorii Wengera,ustaliłam, że w tym polu badawczym użyteczne są pojęcia związane z uczeniem się w obrębie wspólnoty praktyki, natomiast mniej użyteczne okazują się pojęcia związane z uczeniem się jako przekraczaniem granic wspólnoty praktyki

Raport z badań użytkowników Modułu Sprawozdawczego Polskiej Bibliografii Naukowej

Raport prezentuje wyniki badań ankietowych użytkowników Modułu Sprawozdawczego Polskiej Bibliografii Naukowej (PBN-MS) przeprowadzonych przez Zespół ds. Komunikacji z Operatorem Polskiej Bibliografii Naukowej powołany przez Konferencję Dyrektorów Bibliotek Akademickich Szkół Polskich. Celem badania było poznanie opinii użytkowników PBN-MS na temat tego systemu i opracowanie na ich podstawie wniosków i rekomendacji dla operatora technicznego Polskiej Bibliografii Naukowej

Ludzie Mocy jako doradcy w kulturze Indian Wielkich Równin Ameryki Północnej

W niniejszym artykule autor analizuje osoby medicine-menów w kulturze Indian Wielkich Równin Ameryki Północnej. Zwykle są oni nieprecyzyjnie nazywani szamanami lub nawet czarownikami. Autor pokazuje zróżnicowaną rolę, jaką odgrywają w swoich społecznościach ze względu na ich wiedzę, doświadczenie, zdolności i umiejętności. Nazywa ich Ludźmi Mocy. Są oni nie tylko uzdrawiaczami i odpowiednikami kapłanów, lecz swego rodzaju tubylczymi doradcami, służącymi poradą, którzy podejmują dla dobra wspólnoty rozmaite działania pomocowe. Dlatego też autor porównuje ich do profesjonalnych doradców kultury zachodniej, ukazując ich czytelnikom w płaszczyźnie interdyscyplinarnej. Przygotowując tekst, który ma charakter opisowy, opiera się na szczegółowym studiowaniu polsko- i obcojęzycznej literatury przedmiotu, zarówno etnologicznej, jak i poradoznawczej, zamieszczonej w bibliografii. Według założenia jest on przygotowaniem do przeprowadzenia związanych z tematem tubylczego doradcy własnych badań terenowych w wybranej społeczności rdzennych Amerykanów

Sellars and Lewis on the Given and Empirical Knowledge

This chapter examines whether Lewis’s account of “the given” is vulnerable to criticisms in terms of what Wilfrid Sellars called “the Myth of the Given.” It is argued that the Myth of the Given involves several distinct aspects, but that Lewis’s given is not “mythic” according to any of them. Lewis explicitly argues that the given only has an epistemological function insofar as it is interpreted. For that reason, it is epistemically efficacious for a conceptual framework only insofar as it is not epistemically independent of that framework. Hence Lewis’s given is not vulnerable to Sellarsian criticism

Zabawa jako medium dziecięcej codzienności: etnografia w przedszkolu

The main thesis of this article is that the teacher is the most competent person to carry out ethnographic research in the kindergarten. After all, it is the teacher who plays a natural part in the children’s everyday lives, where the role of play is predominant. By creating, performing and transforming the social elements of play in a collective manner, children work out procedures which give meaning to various social situations and thereby construct an individual vision of the world. This all happens in the presence of the teacher who observes children’s behaviour and by listening to what they say, and can view reflexively the social practices involved in the creation of children’s reality. A significant element in this is play, which one can describe as a medium between the child’s inner world – his knowledge, emotions, fears, fascinations – and the outer world, in which every child is an active participant and a careful observer. The second part of the article consists of an extension of this thesis, supported by excerpts of ethnographic observations recorded in a kindergarten. The observations made refer to play as a medium and state that it is 1) a mirror of ordinary children’s concerns, 2) training preparing them to participate in their future, everyday adult lives, 3) their authentic everyday life, where they succeed, fail and confront each other, 4) prediction of the types of future social interactions they will be involved in, and 5) a source of self knowledge, preferences and biases

Rytuały przejścia ze sfery prywatnej w sferę publiczną dzieci przedszkolnych

Od momentu przekroczenia progu przedszkola, a właściwie od czasu zorientowania się w sieci wzajemnych zależności, jakimi nasycone jest życie społeczne każdej placówki edukacyjnej i dostosowania się do panujących w nim reguł dziecko staje się człowiekiem instytucji. Dla małego dziecka, które dopiero opanowuje w sobie właściwy sposób pierwsze kategorie pozwalające mu wstępnie porządkować natłok docierających do niego informacji, przejście z przestrzeni prywatnej, domowej do przestrzeni publicznej, zinstytucjonalizowanej, musi być niezwykle trudne. Jak sobie radzi w tej sytuacji, jakie podejmuje działania by nie narażając się na utratę poczucia bezpieczeństwa wypracować swoją własną strategię przetrwania? To pytanie badawcze było dla mnie inspiracją do przeprowadzenia obserwacji uczestniczącej w jednym z wrocławskich przedszkoli

Inny/inni w domu pomocy społecznej

W ukazaniu Domu Pomocy Społecznej autor próbuje wykorzystać własne doświadczenie zawodowe, swoją stałą obecność w jednej z takich instytucji, własne obserwacje, by świat jego mieszkańców opisać i tym samym symbolicznie otworzyć. Próbuje pokazać procesy przymusu i zniewolenia, procesy, które są obecne w życiu tej instytucji, jako szczególny efekt przyjętych idei, założeń i umów. Pragnie również wskazać na specyficzną, inną niż pozostali, grupę mieszkańców. Inni nie posiadają zainteresowań i nie mają żadnego hobby. Nie należy więc do łatwych inkluzja społeczna tych pensjonariuszy, szczególnie, kiedy ma się do czynienia z typową Instytucją, a nie miejscem, w którym Inny chce lub po prostu musi spędzić ostatnie lata swojego życia. Dlatego Inni wciąż pozostają w opozycji do sprawnego funkcjonowania Domu

Liberation technology w PRL: opozycyjna działalność Ireneusza Haczewskiego jako przykład technologicznej walki o wolność informacji

Koncepcja Larry’ego Diamonda skupiająca się na pojęciu liberation technology to niezwykle kusząca perspektywa opisu działań aktywistycznych. Diamond definiuje liberation technology (technologię wyzwolenia) jako każdą technologię informacyjną i komunikacyjną, która zwiększa wolność polityczną, społeczną i ekonomiczną. Wskazuje, że obecnie są to przede wszystkim technologie cyfrowe, a więc komputery, telefony komórkowe oraz niezliczone aplikacje, także media społecznościowe, takie jak Facebook czy Twitter. Diamond podkreśla jednocześnie, że technologie cyfrowe mają kilka niezaprzeczalnych zalet w porównaniu z wcześniejszymi technologiami. Ich zdecentralizowany charakter oraz możliwość szybkiego dotarcia do znacznej liczby osób odpowiadają potrzebom oddolnego organizowania się, ponadto oferują dwustronną, a nawet wielostronną komunikację. Diamond nie ucieka w stronę jednoznacznie optymistycznego spojrzenia na technologię. Podkreśla jej niezaprzeczalne zalety, a więc umożliwienie obywatelom oddolnego dostarczania informacji, ujawniania przestępstw, wyrażania opinii, mobilizowania protestów, monitorowania wyborów, obserwowania rządów, pogłębiania partycypacji oraz poszerzania horyzontów wolności. Wskazuje jednak też na ciemniejszą stronę rozwoju technologicznego, a mianowicie umożliwienie autorytarnym państwom wykorzystania nowych technologii jako imponującego narzędzia filtrowania i kontroli oraz identyfikacji i karania dysydentów (Diamond 2012: 4)

Demokracja jako praktyka codziennego życia w przedszkolu: z doświadczeń nauczycielek

The aim of this article is to explore the practical meaning of John Dewey’s claim that democracy has to be continuously recreated, by applying it to the preschool context. It takes its starting point in the notion of everyday democracy and, drawing on interviews with teachers who attempt to work democratically, points to the main challenges that arise in the course of this process. They include the need to constantly redefine the key concepts of freedom and equality, to confront and reconstruct the notions of the child and the teacher, and to avoid the risk of an instrumental use of seemingly democratic practice as classroom management technology