400 milyarlık miras kavgası

Taha Toros Arşivi, Dosya No: 67/A-Mahmut Nedim OyvarUnutma İstanbul projesi İstanbul Kalkınma Ajansı'nın 2016 yılı "Yenilikçi ve Yaratıcı İstanbul Mali Destek Programı" kapsamında desteklenmiştir. Proje No: TR10/16/YNY/010

Mısır'da devrim ve karşı-devrim sürecinde iç ve dış aktörlerin rolü : 2011-2015

06.03.2018 tarihli ve 30352 sayılı Resmi Gazetede yayımlanan “Yükseköğretim Kanunu İle Bazı Kanun Ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun” ile 18.06.2018 tarihli “Lisansüstü Tezlerin Elektronik Ortamda Toplanması, Düzenlenmesi ve Erişime Açılmasına İlişkin Yönerge” gereğince tam metin erişime açılmıştır.Mısır'da 25 Ocak 2011'de başlayan halk ayaklanmaları ülkede uzun yıllardır süren baskı yönetimine son verdi. Ülke çapında gerçekleştirilen ve milyonlarca kişinin katıldığı protestolar sonunda Devlet Başkanı Hüsnü Mübarek görevinden istifa etmek zorunda kaldı. Bu yönüyle siyasi bir devrim olarak kabul edilen Mısır'daki halk ayaklanması, ilk safhasında iç aktörlerin rol oynadığı bir süreçken, izleyen dönemde özellikle dış aktörlerin müdahalesi ile farklı bir yöne evrildi. Devrim sürecinde öne çıkan Kefaya, 6 Nisan Hareketi ve Devrimci Sosyalistler gibi aktörler devrim sonrasında iktidara ulaşmada başarısız oldular. Bunda bu hareketlerin toplumsal taban desteğine sahip olamaması etkili olurken, bu anlamda güçlü olan Müslüman Kardeşler ve Selefiler devrim sonrası siyasetinde daha başarılı oldular. Ülkede toplumsal tabanı en geniş hareket olan Müslüman Kardeşler'in iktidara yükselmesinin ABD, İsrail, Suudi Arabistan ve Birleşik Arap Emirlikleri gibi ülkelerin bölgesel politikalarına olası olumsuz etkileri, bu aktörleri Mısır'daki siyasal dönüşüm sürecine müdahil olmaya itti. Bunun yanında Mısır'daki devrimle birlikte iktidarlarını kaybeden yerel aktörlerin devrim sürecini tersine çevirerek yeniden iktidar kadrolarına gelmek istemeleri bu grupları ve dış aktörleri Müslüman Kardeşler yönetimi karşıtlığında birleştirdi. Tüm bu karşı-devrimci cephe, Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi aleyhine başlatılan kampanyaya destek vererek 3 Temmuz 2013'te gerçekleşen askeri darbeye gelinen süreçte aktif rol oynadı. Bu karşı-devrimci ittifaka katılan dış aktörler karşı-devrim sürecinin başarılı bir şekilde yürütülmesinde en az iç aktörler kadar etkili oldu. Devrim çalışmaları literatürünü merkeze alan bu tez, Mısır'da 25 Ocak 2011'de başlayan ve daha sonra rejimin değişimine yol açan toplumsal isyan dalgası ve bu süreçte etkili olan iç ve dış aktörlerin rolleri incelenmektedir. Devrimin gerçekleşmesinde rol oynayan grupların devrim sonrası süreçte izledikleri siyaset ve özellikle dış aktörlerle işbirliğine girerek karşı-devrim girişiminde bulunmaları bu tezin derinlemesine incelediği konular arasındadır. Dış aktörlerin müdahalesinin yoğunluğu bakımından daha önceki benzerlerinden farklılaşan Mısır Devrimi, bu yönüyle bu alandaki literatüre katkıda bulunma imkanı vermiştir.25th January 2011 Revolution in Egypt led to the termination of an oppressor regime which existed in the country for many years. Following nationwide mass protests Hosni Mubarak was forced to resign from his post as president. At the initial stages of the Egyptian uprising most of the actors were domestic, but in the following period external actors have started to intervene in coutry's political revolution. The thesis argues that that was mostly because domestic actors such as Kefaya, 6 April Movement and Revolutionary Socialists failed to occupy powerful positions in the post-revolutionary period. The reason for these groups' failure was the lack of popular support for their campaign. In contrast, groups with large number of followers such as Muslim Brotherhood and Salafis were successfull in the country's post-revolutionary political life. Muslim Brotherhood's rise to power concerned and even alarmed some regional and international actors such as Saudi Arabia, United Arab Emirates, Kuwait, United States and Israel. Muslim Brotherhood was not a reliable partner for these actors in regional politics. In order to stop Muslim Brotherhood's consolidation of newly acquired democratically mandated power, these countries intervened in Egyptian politics through various ways and attempted to stop the revolutionary process by helping domestic anti-Muslim Brotherhood groups to start mass protests. As a result, local and international actors managed to get a certain amount of public support against Mohammad Morsi's rule. On 3rd July 2013, Egyptian Armed Forces announced the military coup and took over power in the country. In order to better understand the chain of faitful events in Egypt, this thesis focuses on the revolutionary political developments, particularly the involvement of the external actors. It engages with revolution studies, in particular the sociological theories of revolution. Second part explores how external actors changed the course of Egyptian revolution by helping to start a counter-revolutionary movement

The theory of cognitive dissonance: A marketing and management perspective

Kantur, Deniz (Dogus Author)The theory of cognitive dissonance concentrates on creating knowledge about important psychological processes of individuals. Specifically, it focuses on the relationships among cognitions that are elements of knowledge that people have about their behaviors, attitudes, perceptions, beliefs, feelings, or environments. Since human nature is the main subject of all social sciences, the theory has awakened interest and led to significant research in different academic domains. This study makes a thorough analysis of the theory's application in psychology, management, and marketing fields with an aim to assess the contribution of the theory to the development of knowledge in these areas. It is observed that the theory is commonly used by marketers to explain consumer behavior while its adoption in the management field to examine human related issues is considerably underdeveloped. Accordingly, the aim of this paper is to extend the literature on cognitive dissonance by discovering the under-investigated areas and pave the way for further theoretical and empirical research. Identification of existing gaps and suggestions for further scholarly inquiries are also believed to contribute to the recent efforts to regenerate interest to topic and to boost its generalizability through its greater utilization in the development of knowledge

Tarikat, Merasim ve Toplum: Bayramîlerin Burçak Cemiyeti Hakkında

Die Bayrami-Lehre und seine Anhänger sind bis heute Gegenstand zahlreicher Studien gewesen. Als eine von zahlreichen sufistischen Gruppen sind sie es jedoch auch weiterhin wert, aus verschiedenen Perspektiven untersucht zu werden. Interessant ist der Orden dabei insbesondere deshalb, weil er sich in Anatolien herausgebildet hat. Zum Repräsentanten dieser Bewegung wurde Hacı Bayram, der aufgrund von Gerüchten, die aller Wahrscheinlichkeit nach den Verdacht betrafen, dass er mit seinen Ideen und Handlungen gegen die vorherrschende sunnitische Lehre verstoßen habe, vom osmanischen Sultan in die damalige Hauptstadt Edirne geladen wurde. Nachdem Hacı Bayram von diesen Vorwürfen entlastet nach Ankara zurückkehrte, entwickelte sich um seine Person herum eine Bewegung mit einer tagtäglich wachsenden Anhängerschaft. Als wichtigstes Merkmal der Bayramiyya darf eventuell gelten, dass der Orden sich trotz des Einflusses, den er auf große Teile der Bevölkerung und sogar auf Landwirte außerhalb der Städte hat, sich nicht in einer entsprechender Größenordnung institutionalisiert hat. Anders als andere Orden hat der Bayrami-Orden keine Logen und Zawiyas eröffnet und wird zudem nicht von großen Stiftungen unterstützt. Die heute als Bayrami-Logen bekannten Einrichtungen sind fast ausschließlich in Istanbul und erst vergleichsweise spät entstanden. Für die Anhänger des Bayrami-Ordens stellen Wicken und deren Anbau ein wichtiges kulturelles Erbe dar, was wahrscheinlich dadurch zu erklären ist, dass sich auch Landwirte unter den Ordensanhängern befinden und Hacı Bayram selbst Wicken anpflanzte. Die Spuren eines Zeremoniells/ Rituals, das von den Bayramis alljährlich begangen und als “Wicken-Fest” bezeichnet wird, dem allerdings bis dato eher wenig Interesse zuteilgeworden ist, lassen sich in das Ankara des frühen 18. Jahrhunderts zurückverfolgen. Soweit ersichtlich, handelt es sich bei diesem kollektiven Ritual um eine Zeremonie, die im Zuge der Wickenernte an jenen Orten stattfindet, an denen auch Hacı Bayram zu seinen Lebzeiten Wicken anpflanzte. Seit jeher wird diese Ernte als “heilige Ernte” bezeichnet. So versammelten sich die Bayramis wohl zwecks dieser heiligen Ernte zur entsprechenden Jahreszeit in Ankara. Auf dem Weg zu den Feldern, die geerntet werden sollten, übten sie dabei gemeinsam Dhikr aus. Dies legt zumindest die Tatsache nah, dass der Imam der Hacı-Bayram-Moschee, Hafız Mehmed, als Gegner dieser Feierlichkeit jedes Jahr alle möglichen Lügengeschichten über die Bayramis erzählte. Hafız Mehmed beließ es jedoch nicht hierbei, sondern kommentierte die Dhikrs, die die Bayramis nach dem Morgengebet in der Moschee verrichteten, mit ungeheuerlichen Worten und ließ außerdem den Gebetsruf, den der Muezzin, der wahrscheinlich ein Anhänger des Bayrami-Ordens war, gesungen hatte, von jemand anderem wiederholen. So stiftete er Unfrieden innerhalb der Gemeinde. Mehmed Salih Baba, der zu jener Zeit Postnischin der Hacı-Bayram-Loge war, brachte diese Angelegenheit in Ankara vor Gericht und legte Beschwerde gegen den Imam ein. In Ankara bekam Hafız Mehmed keinerlei Unterstützung, weder seitens der Bevölkerung noch von den führenden Persönlichkeiten und vor allem dem Kadi der Stadt. Da alle gegen ihn aussagten, wurde er seines Amtes enthoben und durch einen anderen Imam ersetzt. Der Imam Hafız Mehmed wurde jedoch wieder eingesetzt, da er unter einer Art Schutz von Feyzullah Efendi stand, der zu jenem Zeitpunkt das Amt des Sheich al-Islam bekleidete. Wie einflussreich der Scheich al-Islam Feyzullah Efendi in Bezug auf Bestechung und Vetternwirtschaft in der Bürokratie des Osmanischen Reiches war, ist auch aus anderen historischen Ereignissen hinlänglich bekannt. Schließlich versammelte sich 1717, wahrscheinlich etwa zu jenem Zeitpunkt, als das “Wicken-Fest” losgehen sollte, im Basar eine Gruppe, die sich aus dem Imam Hafız Mehmed und zwei Lehrern sowie mehreren Schülern der Medrese zusammensetzte. Bewaffnet und angeführt von Deli Mehmed, der als Ausrufer im Basar arbeitete, gingen sie mit dem Schlachtruf “Sterben wir, werden wir Märtyrer, überleben wir, sind wir Veteranen” auf diejenigen los, die sich versammelt hatten, um das Wicken-Fest zu besuchen. Es wurde eingegriffen und man setzte Istanbul über die drei Personen, die die Angriffe angestiftet hatten, in Kenntnis. In Istanbul beschloss man, dass diese Personen bis zu ihrer Besserung an einen anderen Ort verbannt werden sollten. In dem vorliegenden Artikel soll dieses Ereignis in seinen Grundzügen beleuchtet werden.Bayrami order and its followers, which have been the subject of many studies to date, form an environment that can be addressed in several ways within Sufi groups. This order primarily stands out as being an order of Anatolian origin. Haji Bayram, who was called by the Ottoman sultan himself to Edirne, the capital at that time, due to some rumours about him, and then returned to Ankara cleared of the rumours that he probably had some ideas and activities beyond the dominant Sunni understanding, became the representative of the movement whose followers grew in numbers day by day. Although the Bayrami order had effect on the masses and even on non-urban agricultural population, perhaps the most important feature of the order is that its institutional organization was not on this scale. They did not have the qualification to open tekkes and zawiyas and to be supported by very large foundations like other orders. What we know as the Bayrami tekke are structures appeared almost exclusively in Istanbul and quite late. Burcak (vetches) represents an important culture and activity to Bayrami followers probably because of their relation to agricultural population and because Haji Bayram himself planted vetches (burcak).We come across the trace of a social ceremony/ritual called “Burcak Cemiyeti (Community)” in Ankara at the beginning of the XVIII century, which was performed annually by Bayrami followers and has not attracted much attention until today. It seems that this mass ritual is a ceremony that was defined as “Hasad-ı Mubarek (Sacred Harvest)” from early times and was performed during the harvest of vetches (burcak) from the places where Haji Bayram planted vetches. It also seems that Bayrami followers were gathering in Ankara for this harvest in its season and were going to the fields in order to harvest them probably by performing dhikr collectively in the streets. This should be the case because Hafiz Mehmed, the imam of Haji Bayram Mosque, made various false pretences about Bayrami followers every year as the opponent of this community. On top of that, he was making unspeakable remarks about the dhikr of Bayrami followers after morning prayers in the mosque, he was probably making someone else repeat the prayer said by the Bayrami muezzin and causing disorder among the congregation. Mehmed Baba b. Salih Baba, who was the head of the Haji Bayram Lodge at the time, complained about imam in question by taking this matter to court in Ankara. Hafiz Mehmed found no support from the people and prominent persons of the city, especially the Ankara judicial district, and was dismissed from his position and replaced by another imam because everyone testified against him. However, Imam Hafiz Mehmed was reinstated due to the fact that he was somehow under the protection of the Sheikh al-Islam Feyzullah Efendi. Sheikh al-Islam Feyzullah Efendi’s activity in corruption and nepotism within the imperial bureaucracy is also known from the course of historical events. Ultimately, in 1717, when the activities for the “Burcak Community” probably began, Imam Hafiz Mehmed and a crowd of two professors and disciples of madrasa, arming themselves, began to gather in Bezzazistan and to attack under the leadership of Deli Mehmed, town crier in Bezzazistan, those who had gathered to go to the “Burcak Community”, by saying “if we die, we will be martyrs, if we survive, we will be ghazis”. Events were intervened, the three people who prompted the events were reported to Istanbul and banished from the city until they were rehabilitated. The aim of the paper is to outline this incident.Bugüne kadar birçok çalışmanın konusunu oluşturan Bayramîlik ve Bayramîler, sufi gruplar içerisinde birkaç yönüyle ele alınabilecek bir çevreyi oluşturmaktadır. Bu tarikat öncelikle, Anadolu menşeli bir tarikat olması ile dikkat çeker. Hacı Bayram, hakkındaki birtakım dedikodular sebebiyle bizzat Osmanlı sultanı tarafından dönemin başkenti Edirne’ye çağrılan, Edirne’de, hakkında gündeme getirilen ve muhtemelen kendisinin, yaygın Sünni anlayış dışı bazı fikir ve fiilleri olduğu yolundaki söylentilerden temizlenmiş olarak tekrar Ankara’ya dönen ve etrafında toplananların sayısı günden güne artan bir hareketin temsilcisi olmuştur. Bayramiliğin geniş halk kitleleri üzerinde ve hatta şehirli olmayan ziraat erbabı kesimlerde bile etkin olmasına rağmen belki de en önemli özelliği kurumsal örgütlenmesinin bu ölçekte olmayışıdır. Diğer tarikat grupları gibi tekkeler ve zaviyeler açmak, çok geniş vakıflar ile desteklenmek gibi bir vasıfları yoktur. Bayrami tekkesi olarak bildiklerimiz hemen sadece İstanbul’da ve oldukça geç tarihlerde ortaya çıkan yapılardır. Muhtemelen ziraatçı kesimler ile ilişkili olmaları ve Hacı Bayram’ın bizzat Burçak ekmiş olması dolayısıyla burçak, Bayramiler için önemli bir kültür ve faaliyeti ifade etmektedir. Bayramiler tarafından her yıl icra edilen ve bugüne kadar çok dikkat çekmeyen “Burçak Cemiyeti” olarak adlandırılan toplumsal bir merasimin/âyinin izine XVIII. yüzyıl başlarında Ankara’da tesadüf ediyoruz. Anlaşıldığı kadarıyla bu toplu âyin, erken dönemlerden itibaren “Hasad-ı Mübarek” olarak tanımlanan, Hacı Bayram’ın hayatta iken burçak ektiği yerlerin burçağının hasad edilmesi faaliyeti esnasında gerçekleşen bir merasimdir. Yine anlaşıldığı kadarıyla bu mevsim geldiğinde Bayramiler, Ankara’da bahse konu hasadı gerçekleştirmek üzere toplanıyor ve muhtemelen sokaklarda topluca zikirler çekerek hasad yapılacak araziye doğru yola çıkıyorlardı. Böyle olmalıdır çünkü Hacı Bayram Camii imamı Hâfız Mehmed adlı kişi, bu cemiyetin muarızı olarak her yıl Bayramiler hakkında türlü tezviratlarda bulunuyor idi. Bununla da kalmayarak câmide Bayramilerin sabah namazından sonra yaptıkları zikirler konusunda ağza alınmayacak sözler söylüyor, muhtemelen Bayrami olan müezzinin okuduğu ezanı başka birine tekrarlattırıyor ve cemaat arasında bir fitneye sebep oluyordu. O sırada Hacı Bayram Dergâhı post-nişini bulunan Mehmed Baba b. Salih Baba adlı kişi bu meseleyi Ankara’da mahkemeye taşıyarak bahse konu imamdan şikâyetçi olmuştur. Hafız Mehmed, Ankara Kadılığı başta olmak üzere ahaliden ve şehrin önde gelen kesimlerinden hiçbir destek bulamamış ve herkesin aleyhinde ifade vermesi sebebiyle de görevinden azledilerek yerine başka bir imam tayin edilmiştir. Ancak İmam Hâfız Mehmed, dönemin Şeyhülislamı Feyzullah Efendi’nin bir şekilde koruyuculuğu altında olması sebebiyle yeniden göreve iade edilmiştir. Şeyhülislam Feyzullah Efendi’nin imparatorluk bürokrasisi içerisinde rüşvet ve adam kayırma konusundaki etkinliği tarihsel hadiselerin seyrinden de bilinmektedir. En nihayetinde 1717 senesinde “Burçak Cemiyeti” için muhtemelen faaliyetlerin başladığı sırada İmam Hâfız Mehmed ile iki müderris ve medrese öğrencilerinden oluşan bir kalabalık silahlanarak Bezzazistanda toplanarak ve önlerine de Bezzazistanda Dellal olan Deli Mehmed’i de geçirmek suretiyle “ölürsek şehid, kalırsak gazi” söylemiyle Burçak Cemiyetine gitmek üzere toplananların üzerine saldırmaya başlamışlardır. Olaylara müdahale edilmiş ve olayların teşvikçisi olan üç kişinin durumu İstanbul’a bildirilmiş ve İstanbul, bu kişilerin uslanıncaya kadar (ıslah-ı nefs edinceye) şehirden başka bir yere sürgün edilmelerine karar vermiştir. Makale bu hadiseyi ana hatlarıyla değerlendirmeyi amaçlamaktadır

Ali’den Yar Ali’ye, Şah Kulu’ndan Allah Kulu’na: XVI. Yüzyıl Erzincan ve Kemah Şehirleri Kişi Adları Hakkında

Es zeigt sich, dass die Studien über Namenforschungen in den letzten Jahren insbesondere auf der Grundlage der Steuerregister (tahrir defteri), die eine der Quellen der Stadtgeschichte in der Osmanischen Periode darstellen, an Schwung gewonnen haben. Es ist jedoch immer noch nicht möglich zu sagen, dass analytische Studien über Namenkunde betrieben werden, obwohl Yılmaz Kurt durch seine vor vielen Jahren veröffentlichten Studien in den Entwicklungsprozess der Namenfsforschung beigetragen hat und Mehdi İlhan mit einigen seiner Arbeiten den Studien im Kontex ihrer Entwicklung die notwendige Richtung gegeben hat und eine Literatur darüber vorhandenen ist. Zur Durchführung dieser Art von Studien ist es vielleicht notwendig, dass mehr Beispiele - wie in diesem vorliegenden Fall – präsentiert werden. Den Gegenstand der vorliegenden Arbeit bilden zwei Städte, die verhältnissmäßig spät in den Herrschaftsbereich der Osmanen und zwar zu Anfang des XVI. Jahrhunderts und im Zuge des Çaldıran Krieges, einbezogen wurden. Die Steuerregister, die drei Jahre nach der Eroberung erstellt wurden und die ausführlichen Steuerverzeichnisse (mufassal defterleri) aus dem Jahre 1530 bilden die verwendeten Quellen in dieser Arbeit. Am Ende der Arbeit haben wir eine kleine Liste gebildet, um die Aufmerksamkeit auf die Verwendung von einigen Namen zu lenken, wobei wir anders als in ähnlichen Studien von dem Stil abgesehen haben, die in Prozenten ausgedrücke Verwendung von Namen und ähnlichem anzugeben. Die vorliegende Studie bezweckt, das Thema um Namen hervorzuheben und untersucht in diesem Zusammenhang die qualifizierten Namen unter den Personennamen in den beiden Safawidischen/Osmanischen Städte, die Anfang des XVI. Jahrhunderts aus dem Herrschaftsbereich des Safawidischen Staates in den Besitz des Osmanischen Staates übergingen sowie jene Namen, die in der selben Zeit in vielen Osmanischen Provinzen häufig verwendet wurden, die jedoch in diesen Osmanischen Gerichtsbezirken (kaza) selten gegeben wurden. Von diesem Standpunkt aus betrachtet kann auch die These entwickelt werden, dass der Brauch der Namensgebung wahrscheinlich eine safawidisch/persisch/türkische Tradition ist, da ein Großteil der Bevölkerung in diesen beiden Städten in späteren Perioden jene Community bildete, die man als Aleviten bezeichnet hat. Wie hinlänglich bekannt ist, lebten die turkmenischen Sippen und Gemeinschaften im XVI. Jahrhundert in fast ganz Anatolien. Wenn wir uns jedoch die in diesen Gruppen gegebenen Namen ansehen, so stellen wir fest, dass die Namen, die von den in diesen genannten Städten lebenden Menschen gegeben wurden, nicht in dem selben Verhältnis bevorzugt wurden. Aus diesem Grunde zielt die vorliegende Arbeit darauf ab, festzustellen zu können, dass die Personennamen neben ihrer ethnisch-religiösen Zugehörigkeit auch eine geografisch-politische Bedeutung haben.In recent years, it seems that onomastics studies based especially on cadastral record books, which are the sources of urban history of the Ottoman period, have gained a new acceleration. Despite available literature, especially numerous papers of Yilmaz Kurt who contributed to the development of onomastics and Mehdi Ilhan’s several studies that showed in which direction onomastics studies should evolve, it is not possible to say that analytic studies have been done. Perhaps, a number of examples should be increased a little bit more, as it is done in this paper, for such studies to be done. The subject of this paper are two cities that fell under the Ottoman rule relatively late, at the beginning of XVIth century during the battle of Chaldiran. The sources used in the paper are a cadastral record book dated 1518, three years after the conquest, and tax record book dated 1530. Although, at the end of the paper, we gave a short list of the usage of some names that we want to draw attention to, we haven’t preferred the method of giving the percentages of names etc., as done in some similar studies. The aim of this paper is to emphasize the subject of some eligible names that are among personal names in the two Safavid/Ottoman cities passed from Safavids to Ottomans at the beginning of the XVIth century, and names widely used in many other Ottoman cities in the same period, but not frequent in the two cities in question. Thus, it is possible to develop an argument that this tradition of name giving could be considered probably as a Safavid/Iran/Turkmen tradition due to the fact that a significant part of the population of those two cities belonged to the community which will be called Alevi in the later period of Ottoman society. As is known, Turkmen tribes and communities has lived in almost every part of the Anatolia in XVIth century. However, when we look at the names used within these groups, we can see that some names, used among the population of the cities in question, are not preferred that much. Therefore, this paper aims to confirm the opinion that personal names together with an ethnic/religious belonging also have a geographical/political meaning.Adbilim çalışmalarının son yıllarda özellikle Osmanlı dönemi şehir tarihinin kaynaklarından olan tahrir defterlerine dayalı olarak yeni bir ivme kazandığı görülmektedir. Özellikle yıllar önce Yılmaz Kurt’un çok sayıda makalesi ile gelişme seyrine katkıda bulunduğu ve Mehdi İlhan’ın birkaç çalışma ile çalışmaların evrilmesi gereken yön bağlamında katkı sağladığı adbilim konusunda, mevcut literatüre rağmen, halen analitik çalışmaların yapıldığını söylemek mümkün değildir. Belki bu tür çalışmaların yapılması için burada olduğu gibi örneklerin biraz daha artması gerekmektedir. Bu çalışmanın konusunu, Osmanlı hâkimiyetine nispeten geç, XVI. yüzyılın başlarında ve Çaldıran Savaşı sürecinde dâhil olan iki şehir oluşturmaktadır. Çalışmada kullanılan kaynaklar fetihten üç yıl sonra hazırlanan 1518 tarihli tahrir defteri ile 1530 tarihli mufassal defterlerdir. Çalışmanın arkasında dikkat çekmek istediğimiz bazı isimlerin kullanımı hakkında küçük bir liste veriyor olmakla beraber benzer bazı araştırmalarda yapıldığı gibi isimlerin kullanım yüzdeleri vs. gibi bir tarzı tercih etmedik. Bu çalışmanın amacı XVI. yüzyılın hemen başlarında Safevîlerden Osmanlılara intikal eden iki Safevî/Osmanlı şehrindeki kişi adları içerisinde yer bulan bazı nitelikli isimler ile hemen aynı tarihlerde diğer birçok Osmanlı şehrinde yaygın olarak kullanılmakta olup bu kazalarda pek tesadüf edilmeyen isimler konusunun altını çizmektir. Buradan hareketle, bu iki şehir ahalisinin önemli bir kısmı itibariyle, Osmanlı toplumunda daha sonraki dönemlerde Alevi olarak adlandırılacak zümreleri oluşturmakta oldukları, dolayısıyla bu ad verme geleneğinin muhtemelen bir Savefî/İran/Türkmen geleneği olarak değerlendirilebileceği savı da geliştirilebilir. Türkmen aşiret ve cemaatleri, bilindiği gibi XVI. yüzyılda Anadolu’nun hemen her tarafında yaşamaktadır. Ancak bu gruplar içerisinde kullanılan isimlere baktığımız zaman bahse konu şehirlerin ahalilerinin kullanmakta oldukları bazı isimleri bu oranda tercih etmedikleri görülür. Dolayısıyla bu çalışma, kişi isimlerinin etnik/dinsel bir aidiyetle beraber, coğrafi/siyasi bir anlam da taşıdığı kanaatini de tespit edebilmeyi amaçlamaktadır

Figure and flesh : Francis Bacon's challenge to the figurative tradition in Western art

Ankara : The Department of Graphic Design and the Institute of Fine Arts of Bilkent University, 2002.Thesis (Master's) -- Bilkent University, 2002.Includes bibliographical references leaves 79-81.When figuring the body is at stake within the Western tradition of art, figuration comes up as a question of framing and controlling the mass of body (flesh, bones, body liquids etc…). The apparent obsession of Western art with perfect body figures might be understood as an attempt to make safe the permeable boundary between the inside and outside of the body; between the inner self and outside world. Yet the depictions of human body in Francis Bacon’s paintings reveal a disobedience to the conventional norms proposed by the figurative tradition and demonstrate a deliberate failure in controlling the mass of flesh. This thesis aims at a critical discussion on the dualist premises that lie at the core of figurative tradition in Western art by mainly following the path of Deleuze’s examination of Francis Bacon’s workTelci, MügeM.S

Zülfü Livaneli’nin “mutluluk” adlı romanındaki kültürel ögelerin kaynak metin, erek metin ve sinema bağlamında irdelenmesi

06.03.2018 tarihli ve 30352 sayılı Resmi Gazetede yayımlanan “Yükseköğretim Kanunu İle Bazı Kanun Ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun” ile 18.06.2018 tarihli “Lisansüstü Tezlerin Elektronik Ortamda Toplanması, Düzenlenmesi ve Erişime Açılmasına İlişkin Yönerge” gereğince tam metin erişime açılmıştır