Effect of CMF-chemotherapy on blood coagulation in patients with breast cancer

BACKGROUND: Influences of CMF (cyclophosphamide, methotrexate,5-fluorouracil) chemotherapy on blood coagulation were investigated in 30 patients receiving adjuvant chemotherapy and in 30 patients receiving chemotherapy for metastatic breast cancer. METHODS: In plasma samples of 60 patients (median age 49.5), we evaluated the following parameters 1)Markers of in vivo clotting activation thrombin-antithrombin complex (ELISA) and D-dimer (ELISA), 2) Natural anticoagulants (protein C [PC] and antithrombin III [AT III] by chromogenic methods). The coagulation studies were performed at the beginning and at the end of the first cycle of CMF protocol. RESULTS: Before CMF therapy, significant difference was observed between patients with early stage and patients with metastatic breast cancer in the PC (p<0.01), AT III (p<0.01) and TAT (p<0.01) levels. After CMF therapy, patients with stage II (adjuvant) disease manifested a significant decrease in the level of PC and AT III activity (p<0.01) and an increase in TAT level (p<0.01). In patients with disseminated breast cancer CMF therapy provoked an increased level of TAT and D-dimer with a decreased activity of protein C and antithrombin III. There was significant difference in value of TAT, D- dimer, protein C and antithrombin III between the patients with adjuvant and metastatic breast cancer patients after CMF chemotherapy CONCLUSION: Our results suggest that the application of cytotoxic therapy provokes hypercoagulable condition in breast cancer patients. This effect should be considered when chemotherapy is employed in advanced cancer patients at high risk for thrombosis, or in patients with other risk factors

SAMOUBILAČKI TERORIZAM

Although traditionally it was believed that this is the problem of Middle East and South Asia regions, the danger and threat of suicide terrorism have been spreading all over the world. It is very difficult for the international community to find the way out from the “blind alley” it has been wondering about for such a long time crucified between the recognition that this type of terrorists’ acts has acquired the form of epidemic and the reactions which, frankly, do not yield any (or very bad) results, therefore falling into depression and frustration due to accumulating challenges, not able (and not ready) to face them in an adequate manner. Although they claim that they launched the resolute campaign against this form of terrorism, it is obvious that the suicide terrorists have survived it. The range of potential targets has widened, the number of casualties increased, the imagination in designing the methods of the execution of these operations multiplied, but the strategies and tactics for prevention and fighting against this huge problem do not appear to represent an obstacle for further progressing of this dramatic phenomenon. On the contrary, it seems as if the world “rewards its rebellious children”.U ovom tekstu nemoguće je i suvšno izneti konkretne načine reagovanja u suzbijanju tog modaliteta društveno najopasnijeg ponašanja. U isto vreme, na ovom mestu je to i nerealno očekivati. Zato smo,u analizi koja sledi,pošli putem samo "razgrtanja prostora" na kome se ukrštaju mere regulative i kontrole samoubilačkog terorizma, ili osvetlili samo nekoliko aktuelnih oblika nastojanja da se obuzda ova forma kriminaliteta. uz napomenu da postojeći sistem krivičnog pravosuđa (i na državnom i na međunarodnom nivou) očigledno, za sada, nije dorastao da se nosi sa takvom vrstom terorista, posebno kada su ovi dobro i savremeno organizovani. Zapravo, sve veća složenost u razumevanju ove sfere ljudskog ponašanja (praćene mnogobrojnim kontraverzama i dilemama), uz prethodnu konstataciju (gde se problematika terorizma, naravno, sa našeg aspekta, objašnjava neefikasnim mehanizmima pravne i sudske kontrole) od strateškog je značaja za budući smer programa i akcija u borbi sa ovom varijantom "organizovanog projekta, strateškog izbora ili zavere u cilju ubistva i zastrašivanja"

TRI MODELA ZLOČINA MEĐUNARODNOG TERORIZMA

Terrorism is a problem that has been shaking the international community for years. Everyone is fully aware of the need for international cooperation in combating terrorism; everyone is aware of the need to adopt an international convention that would be scrupulously observed by all countries in the world. However, it is no secret that this, indispensible, level of cooperation often fall shorts. Why is that so? It seems this question, firstly, has to do with some historical and political processes linked to distant and not so distant past (in particular the period of the last thirty years), and also given the political and economic changes and regional integration and world globalization processes that are also taking place, "rather unfortunately", in this geographic area.Zbog toga što postoje odgovarajući "previdi" u dešifrovanju unutrašnje prirode terorizma, potrebno je ovde da se naglasi kako on, veoma često (podrazumevajući njegov zločinački element) obuhvata i elemente politike, ratovanja, propagande. Ispitujući njihove spoljašnje manifestacije, terorističke akcije, na neki način i ponekad, podsećaju na ratne zločine: civili se napadaju, zarobljavaju se taoci, ljudi se kidnapuju i preti im se smrću... Međutim, do sada je izostajala politika podrške za definisanje terorističkog akta kao mirovnog ekvivalenta ratnim zločinima. Naravno, da konkretna činjenica baca snažno svetlo na tumačenje i razumevanje pojave koju istražujemo i ovde komentarišemo. U jednom širem smislu, ova činjenica baca svetlo i na prirodu sveta u kome živimo: karakter političkog sistema, nejednaka raspodela moći, različiti uticaji svetskih tehnoloških, ekonomskih, vojnih, političkih i kulturnih sila na položaje određenih država, tj. repertoar promena koji je poslednjih godina kulminirao u žestoke konflikte između nekih nacija..

UNIVERZALNA NADLEŽNOST KAO SREDSTVO ZA ELIMINISANJE PIRATSTVA

Pirates, without any difference or discrimination attack ships at open see disrupting international marine trade and representing physical and economic threat to all nations in the world. This is the reason why these attacks are considered to be universally dangerous and grave since they include a special kind of criminal acts of cruel and heinous nature. These characteristics have created the basis for the claim of each state to have universal jurisdiction over piracy and prosecute foreign citizens and nationals for certain type of heinous crimes committed outside the boundaries of the prosecuting state. This doctrine was first asserted as a means for fighting piracy.Univerzalna nadležnost je doktrina po kojoj države zahtevaju nadležnost nad određenim, posebnim, specifinim zloinima koji se vrše izvan njihovih teritorija i koji nisu povezani sa nacionalnošću i državljanstvom žrtve ili uinioca (popunjavajući onu prazninu koja bi nastala iskljuivom primenom teritorijalnog, personalnog ili realnog principa). U lanku se objašnjava kako je ova doktrina nastala da bi se države njenom primenom na najefikasniji način uhvatile u koštac sa piratstvom koje se preduzima na otvorenim morskim vodama. S obzirom da piratstvo prelazi međunarodne granice, ono pogaša međunarodnu plovidbu i trgovinu, pa se smatra veoma ozbiljnom pretnjom za mnoge, ako ne i sve nacije na svetu. Opravdanje zahteva za međunarodnom nadležnošću nad piratstvom se, pre svega, bazira na mestu izvršenja zloina, na injenici da ovo pogađa sve države sveta, kao i na njegovoj bezonoj prirodi. Ovaj poslednji aspekt je doveo do proširenja univerzalne nadležnosti i na druge zloine osim piratstva, kao što su na primer ratni zloini i genocid. Stoga se proširenjem univerzalne nadležnosti od strane mnogih država, povećava mogu nost da uinioci ovakvih svojevrsnih oblika kriminaliteta konano i odgovaraju za svoje zloine

O PROUČAVANJU SAVREMENIH FORMI PRIVREDNOG KRIMINALITETA - PRANJE NOVCA

It is not an overstatement to say that the explosion of the commercial criminality at the global level and its catastrophic consequences strike at the foundations of the contemporary society and give rise to the huge imbalances in all countries – both in the highly developed societies and in the underdeveloped once. If nothing is done to alter this situation, the weak results of the fight against terrorism will remain a constant feature of all our activities conducted in that regard. The principal element of the fight against commercial crime shall be objectivity that is to be open for any suggestion in formulating the concrete programs. This article deals with the features of the contemporary studies on commercial crime. It particularly points out to the necessity to abandon the principle of „ignorantia facti“ as an unintentional refusal to face all the elements of this phenomenon, the importance of it and its destructive effects which are the consequence if the enormous enrichment of the criminal groups.Eksplozija privrednog kriminaliteta na globalnom nivou, preciznije katastrofalne posledice koje on ostavlja za sobom, bez preterivanja, udaraju u temelje ove civilizacije izazivajući strašne potrese, uzrokujući upadljive nesrazmere u svim državama sveta; i u onim visokorazvijenim, i novoindustrijalizovanim, kao i u onim beznadežno siromašnim. Ukoliko se, na tom planu nešto ne promeni, krajnje nepovoljno stanje (u borbi sprečavanja ili postavljanja izvesnih ograničenja i spolja nametnutih usmerenja), opstaće kao konstanta. U sasvim suprotnom pravcu, osnovna pretpostavka u borbi sa njim mora da bude objektivnost što podrazumeva da se bude „otvoren“ prema destrukciji što ih ovaj proizvodi ali i svakoj mogućnosti i sugestiji u konkretnom formulisanju i ostvarivanju ciljeva i programa za odlučnu borbu sa njim. Sagledavanje potreba o napuštanju dosadašnje „ignorantia facti“ smislu (ne)namernog izbegavanja da se upoznaju, do kraja osvetle određene činjenice o prirodi ovog fenomena o njegovoj specifičnoj težini, o katastrofalnim posledicama što ih ovoj proizvodi po društvo, tj. o negativnom učinku stavljenog u funkciju enormnog bogaćenja njegovih aktera i sl., dovoljna su motivacija za izlaganje koje sledi

NACIONALNA ZAKONODAVSTVA U SVETLU HARMONIZACIJE SA MEĐUNARODNIM STANDARDIMA ZA ELIMINISANJE TRGOVINE LJUDIMA

Organized crime is by its nature and in its essence a dynamic category. It has been spreading its power by geometric progression, dispersing its force worldwide. It easily changes its frame and profile, that is its physiognomy, but never its destructing essence. Since the organized crime is mostly carried out for profit, the profit gained in this way reflects perpetuity – once started, it can never be stopped. Money laundering is the another product of such illegal activities and it generates the annual turnover of billions of dollars. There are a lot of other statistics which clearly show the power of organized crime. But they also point to the importance of the international community to cope with these illegal activities. Since it is obvious that organized crime does not recognize borders between countries, it is of vital importance that governments all of the world recognize this problem as an imperative, unite their forces in fighting the organized crime and share the best practices in this field.Dramatične razmere koje uzima trgovina ljudskim bićima, ukazujemo na alarmantnu, međunarodnu zabrinutost vezanu za ovaj vid organizovane kriminalne aktivnosti. Države u sve većoj meri obraćaju pažnju na označeni problem uz uključivanje zakonodavstva. I samo u tom smislu, ne treba posebno dokazivati kako je na prelazu iz jednog u drugi milenijum došla do izražaja ideja o pretvaranju, pomeranju težišta od postojećeg koncepta dosadašnjeg "rešavanja" ka novim rešenjima koje će konstituisati drugačiji okvir za eliminisanje (makar, ograničavanje) ove masovne i moćne (po negativnim efektima) pojave našeg doba. Naime, činjenica da je ovo područje delovanja organizovanog kriminaliteta ima svoje iskaze sa svim upadljivo nepovoljnim predznacima i pogubnim konsekvencama, najpre, po pojedinca. Činjenica je da su razorna dejstva ove vrste kriminalnog ponašanja itekako izražena i da vode ka dubokim poremećajima u čitavom društvu. Njegova učestalost u masi i po svojim varijantama, u kojima se pojavljuje, kao i njegova posebna obeležja koja su veoma promenljiva, uslovljavaju značajne probleme u sprovođenju nacionalnih zakona i međunarodne saradnje, ukazujući na njenu izrazitu društvenu opasnost. Naglasimo, nastojanja međunarodne zajednice se, upravo, kreću u pravcu definisanja minimalnog programa akcija koje se imaju preduzeti za suzbijanje "onoga što se danas naziva modernim ropstvom". Preciznije (i realnije), u pravcu formulisanja minimalnih standarda u postupanju država da bi iskorenile trgovinu ljudima na bilateralnom, regionalnom i globalnom nivou

EUTANAZIJA I PRUŽANJE POMOĆI U SAMOUBISTVU KRIVIČNA ODGOVORNOST ZA POMAGANJE PRI SAMOUBISTVU

Is there a place for respecting the autonomy of those who want to live? Should the mortally ill patients, who want to live, be allowed to live? What are the facts and arguments? What are the proofs that doctors actually deny treatments and that people are thus dying against their will? Focusing on this problem during our considerations, we start from the doctor – patient relationship. It is difficult to speak about the facts since the level of doctor’s reporting the cases of euthanasia is very low so that we can say there is no place for concern. Even such a low number of reported cases refers to the requests for help coming form dying patients who were suffering from a terminal disease. But what about the doctors who cannot or will not make a difference between active and passive euthanasia and what about the patients whose painful suffering prevents them from reaching a sound and reasonable decision? Therefore we need to bring this issue on another level which would offer a more concrete proof that a law has been satisfied. We are referring to a some type of an official document (a statement of free will) in which the patient expresses his will to have his life terminatedEufemizmi poput “oslobođenje”, “nežno spuštanje”, “pravo na vlastitu smrt”, ili konstrukcije kao “umiranje po sopstvenoj želji”, “čovek ima pravo na život, ali i na smrt”, “neka smrt dođe sama”, “lekar treba da produžava život dokle god je to moguće, ali ne bi trebalo da produžava agoniju umiranja”, upućujući na “pasivnu eutanaziju” ili “pomaganje u umiranju”. Mnogi, uključujući i određeni manji broj lekara, smatraju da “umiranje po sopstvenoj želji” nije nemoralan čin i da u odnosu na moralne vrednosti svaki čovek može da ima svoj stav - to je u redu (eutanaziju treba legalizovati), ili to nije u redu (ne treba liberalizovati eutanaziju). Oko ovog pitanja su se oduvek lomila “teorijska koplja” i baš ovde je nastao ubedljiv dokaz jaza između moralnih i pravnih načela. Kako izaći iz ovog lavirinta? Vidimo dva dijametralno suprotna stanovišta koja su vladala tokom čitave istorije “eutanazije”. Međutim, kako se snaći u tim novim traganjima ka najoptimalnijem rešavanju označenog problema? Da li se i dalje kretati već trasiranim putevima u regulisanju ovakvog načina umiranja, samo su neka od pitanja na koja autor u ovom radu pokušava da dâ odgovore

The Roman Roads Between Upper Moesia and Thrace: Archaeological and Epigraphic Evidence

The paper focuses on a little-known Roman vicinal communication that connected the River Timok region in Upper Moesia with the Roman town of Pautalia in the province of Thrace. In Roman times the most important feature of both of these two regions was mining activity. This road that connected two mining centres was most likely to have been used for the transport of ore. Although it is not mentioned in the extant Roman itineraries, it was certainly an important compendium between two Roman centres and was marked by milestones. This paper also reconsider

DELOVANJE I RAZVOJ ORGANIZOVANOG KRIMINALITETA U POSLOVIMA TRGOVINE LJUDIMA

U svetu u kome je pomeren smisao, vrednosti i vizije, izrazita prilagodljivost raznih formi organizovanog kriminaliteta, neverovatan magnetizam u neumerenosti maksimiziranja profita, poroznost granica između država i njihovo povezivanje na svim nivoima... deluju kao epidemija. Izgleda da ništa ne uspeva tako dobro kao organizovani kriminalitet. Ovakva ocena je, možda preterana i deluje kao zastrašujuća utvara. Kao usud. O tome govori autor u ovom članku i ističe - u skladu sa tim i rasprava o ovoj izuzetno značajnoj temi sa ponuđenim rešenjima na putu uspešnog suprotstavljanja označenoj pojavi, kao da tonu u živo blato. U isto vreme, autor kaže i to kako se pokazalo da je međunarodna zajednica veoma zainteresovana da se bavi ovom vrstom organizovanog zločina, i da se stvari "isteruju na čistinu". Ali istovremeno, pokazalo se da su takva nastojanja u svojoj realizaciji ostala zatvorena u "paklenom krugu", bez izlaza. Kao da se ne pomalja put do drugačije, bolje budućnosti kao realne mogućnosti. Otuda je, ističe autor ovog teksta, shvatljiv i napor da se nadmudre i blokiraju okolnosti koje okružuju i pospešuju manifestacije tog oblika organizovanog zločina, jer ova izuzetno opasna forma kriminaliteta, nesumnjivo širi prostor svoje moći, uvećava svoju snagu, silno se razgranjava..