Is Polish GAAR Compatible with the Directive 2016/1164 (ATAD)?

Poland has had a GAAR in force since 15 of July 2016. In substantive terms, the conditions for ignoring an arrangement (i.e. ignoring the effectiveness of a transaction or series of transactions) in Poland are similar to solutions that can be found in other countries’ GAARs, particularly when considering rules enacted in recent years. Recently an attempt at creating a normative model of GAAR has been undertaken by the European Union. A milestone in the unification of European standards for combating tax avoidance – including at the general level, i.e. through a general anti-avoidance rule – is the Council Directive laying down rules against tax avoidance practices that directly affect the functioning of the internal market 2016/1164 of 12 July 2016. The Directive establishes inter alia the obligation to introduce a GAAR to the tax systems of the Member States and provides for a model regulation. In accordance with Art. 11 of the Directive, Member States are obliged to apply the ATAD, including the EU GAAR, with effect from 1 January 2019. Thus, from the present-day perspective ATAD is the key normative model that should be used in comparisons with Polish legislation in effect. While it is true that such a rule is in effect in Poland, the question remains of whether it accurately reflects the model provided for by the Directive. It should be stated that the Polish rule essentially fulfils the requirements set out by the Directive. All the criteria provided for in Art. 119a GTA applied in defining tax avoidance are, in the Author’s view, aligned with the criteria set out in Art. 6 ATAD. Certain doubts can arise as, according to Article 119b of the GTA, the Polish GAAR shall not apply if the tax benefit obtained or intended to be obtained by a taxpayer does not exceed PLN 100,000 (approx. 27,500 USD) during the settlement period, or in the case of taxes that are not settled periodically, if the tax advantage from the arrangement does not exceed PLN 100,000. It should be noted that ATAD does not provide for a minimum threshold below which a State would not be under an obligation to combat tax avoidance. However, we may probably assume that the threshold in the Polish legislation has been set at such a low level that we may consider the Polish legislator to have achieved the objective set by the Directive. Article 6 of the ATAD holds that Member States may ignore an arrangement or series of arrangements if they have been put into place ‘for the main purpose or one of the main purposes’ to obtain a tax benefit defeating the object or purpose of the applicable tax law. The key phrase is ‘the main purpose or one of the main purposes’. Following in the footsteps of the Commission Recommendation 2012, the Polish legislator has declared in Art. 119a § 1 of the GTA that the GAAR is applicable when the taxpayer has acted ‘primarily’ in order to obtain a tax benefit (…)”. In Art. 119d GTA ‘primarily’ is defined entirely consistent with 4.6. of the Commission Recommendation 2012 but the question is, whether Art. 119a GTA is in line with Art. 6 ATAD as well. This issue is analysed more closely. In the Author’s opinion, the conclusion that the requirement as to the purpose of the arrangement as provided for by 119a § 1 GTA is incompatible with the Directive would be hasty and excessive.Czy polska klauzula ogólna przeciwko unikaniu opodatkowania (GAAR) jest zgodna z Dyrektywą Rady 2016/1164 z 12 lipca 2016 r. (ATAD) ? Norma, którą można uznać za „klauzulę ogólną przeciwko unikaniu opodatkowania”, jest na świecie bardzo rozpowszechnionym elementem systemów prawnych. Stosowane w tym zakresie nazewnictwo (terminologia) nie jest w pełni jednolite , jednak w regulacjach obecnych w różnych systemach prawnych można rozpoznać elementy charakterystyczne dla GAAR, przesądzające o tym, że mamy do czynienia z normą tego właśnie typu. Kluczowym elementem klauzuli jest określenie przesłanek, które pozwalają organowi podatkowemu zakwestionować skuteczność podjętej(-ych) przez podatnika czynności. Polska klauzula ogólna przeciwko unikaniu opodatkowania zawarta w Dziale IIIA Ordynacji podatkowej (art. 119a i nast.) ma wszelkie cechy charakterystyczne dla klauzul współcześnie występujących na świecie. Przypomina zwłaszcza te, które były wprowadzane stosunkowo niedawno (jak brytyjska czy indyjska). Mimo iż ten typ normy jest na świecie rozpowszechniony, to nie ma jednego uniwersalnego modelu normatywnego, który powtarzałby się w różnych państwach. Próba stworzenia uniwersalnego modelu normatywnego klauzuli ogólnej przeciwko unikaniu opodatkowania została podjęta w Unii Europejskiej. Istotnym dokumentem było Zalecenie Komisji z 6 grudnia 2012 r. w sprawie agresywnego planowania podatkowego (2012/772/UE), obecnie zaś wzorzec obowiązujący dla Państw Członkowskich (w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych) wprowadza Dyrektywa Rady 2016/1164 z 12 lipca 2016 r. ustanawiająca przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (tzw. ATAD). Artykuł poświęcony jest analizie zgodności polskiej klauzuli ogólnej przeciwko unikaniu opodatkowania z wymogami wynikającymi z Dyrektywy. Autorka skupia uwagę zwłaszcza na celu czynności jako na jednej z kluczowych przesłanek decydujących o tym, czy dana czynność może zostać uznana za unikanie opodatkowania. W Zaleceniu z 2012 r. cel czynności – jako przesłanka zastosowania klauzuli – dookreślony był nieco inaczej niż w Dyrektywie z 2016 r., przynajmniej jeśli chodzi o jego dosłowne, literalne brzmienie. I tak w świetle Dyrektywy do zastosowania klauzuli ma wystarczać, jeśli głównym lub jednym z głównych celów czynności było osiągnięcie korzyści podatkowej. W polskiej klauzuli przesłanka ta jest określona węziej – aby czynność mogła być uznana za unikanie opodatkowania, musi być podjęta „przede wszystkim” w celu osiągnięcia korzyści podatkowej. Mimo iż na pierwszy rzut oka widać pewną różnicę między polską klauzulą a Dyrektywą, to jednak Autorka jest zdania, że wniosek o jej niezgodności z Dyrektywą byłby zbyt pochopny. Zwraca uwagę na to, że większość klauzul obowiązujących w państwach Unii Europejskiej, jeśli w ogóle odnosi się do przesłanki „celu”, to czyni to podobnie jak polski przepis. Dalej, z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości zdaniem Autorki także wydaje się wynikać, że do stwierdzenia, iż miało miejsce nadużycie prawa podatkowego (a na tej koncepcji oparty jest wzorzec klauzuli zawarty w Dyrektywie z 2016 r.) – nie wystarcza, gdyby cel podatkowy był jednym z wielu głównych celów podatnika. Autorka wskazuje też na raczej spokojną – jak dotychczas – reakcję innych Państw Członkowskich, które nie podjęły na razie gorączkowych prób ścisłego dostosowania brzmienia swoich klauzul ogólnych do literalnego brzemienia art. 6 Dyrektywy z 2016 r. (w odniesieniu do przesłanki celu). Także w zagranicznej literaturze przedmiotu klauzule obowiązujące w poszczególnych państwach są raczej oceniane jako zgodne z Dyrektywą, nawet jeśli ich brzmienie nie odzwierciedla precyzyjnie treści art. 6 ATAD

THE GENERAL ANTI-AVOIDANCE RULE CONSULTATIVE COMMITTEES

A General Anti-Avoidance Rule (GAAR) is currently included in many tax systems to counteract the use (considered abusive) of the optimisation possibilities inherent in tax laws and available to taxpayers. A GAAR is applied if the sole or main purpose of the taxpayer’s legal activity was avoiding taxation. Owing to its nature, the GAAR inevitably uses vague terms. Its structure always gives the tax authorities a large margin of discretion when making decisions. Therefore, even though the decisions made by tax authorities are subject to judicial review, some countries operate the system in which the position is worked out by the tax administration with the participation of special consultative bodies appointed for that purpose. They are to some degree independent of the tax administration. In Australia, the authority is called The Australian GAAR Panel, in France –Comité de l’abus de droit fiscal (CADF), in Canada –The GAAR Committee, and in the United Kingdom – The GAAR Advisory Panel. This article presents the composition, functions and proceedings of these consultative bodies. It is useful to study and consider the role of the committees from a comparative perspective, because the idea of introducing a GAAR into the Polish tax system is being presently considered. The draft amendment to the Tax Ordinance Act published in 2013 by the Polish Ministry of Finance also provides for the establishment of such an advisory body

Stwierdzenie wygaśnięcia decyzji podatkowej, która stała się bezprzedmiotowa

According to Article 258 § 1 item 1 of Polish Tax Ordinance Act of 29 August 1997, a tax authority that has issued a decision confirms its expiry if it has become irrelevant (groundless). The main question is, if a decision expires after the lapse of the limitation period of a tax liability. The Author discusses the scope of a term ‘irrelevant’ (groundless) used in Article 258 in comparison with Article 208 § 1 which states, that if proceedings become groundless for whatever reason, in particular after the lapse of the limitation period of a tax liability, a tax authority issues a decision to terminate the proceedings.Zgodnie z art. 258 § 1 Ordynacji podatkowej organ podatkowy, który wydał decyzję, stwierdza jej wygaśnięcie, m.in. jeżeli stała się bezprzedmiotowa. Artykuł poświęcony jest analizie pojęcia bezprzedmiotowości decyzji podatkowej zwłaszcza w kontekście przedawnienia zobowiązania podatkowego. Autorka referuje poglądy orzecznictwa, które nie uznaje przedawnienia zobowiązania podatkowego za przyczynę bezprzedmiotowości decyzji określającej jego wysokość. Zwraca uwagę na pewną niekonsekwencję wyrażającą się w tym, że wygaśnięcie zobowiązania podatkowego jest uznawane za przesłankę bezprzedmiotowości decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej za takie zobowiązanie, co skutkuje koniecznością stwierdzenia jej wygaśnięcia

Factors associated with quality of life in systemic sclerosis: a cross-sectional study

© 2019, The Author(s). Introduction: Systemic sclerosis (SSc) is a connective tissue disease characterized by progressive fibrosis of the skin and internal organs, leading to their failure and disturbances in the morphology and function of blood vessels. The disease affects people in different ways, and identifying how the difficulties and limitations are related to quality of life may contribute to designing helpful interventions. The aim of this study was to identify factors associated with quality of life in people with SSc. Methods: This was a cross-sectional study conducted in 11 rheumatic centres in Poland. Patients diagnosed with SSc were included. Quality of life was measured using the SSc Quality of Life Questionnaire (SScQoL). The following candidate factors were entered in preliminary multivariable analysis: age, place of residence, marital status, occupational status, disease type, disease duration, pain, fatigue, intestinal problems, breathing problems, Raynaud’s symptoms, finger ulcerations, disease severity, functional disability, anxiety and depression. Factors that achieved statistical significance at the 10% level were then entered into a final multivariable model. Factors achieving statistical significance at the 5% level in the final model were considered to be associated with quality of life in SSc. Results: In total, 231 participants were included. Mean age (SD) was 55.82 (12.55) years, disease duration 8.39 (8.18) years and 198 (85.7%) were women. Factors associated with quality of life in SSc were functional disability (β = 2.854, p < 0.001) and anxiety (β = 0.404, p < 0.001). This model with two factors (functional disability and anxiety) explained 56.7% of the variance in patients with diffuse SSc and 73.2% in those with localized SSc. Conclusions: Functional disability and anxiety are significantly associated with quality of life in SSc. Interventions aimed at improving either of these factors may contribute towards improving the quality of life of people with SSc