Female power that protects: Examples of the apotropaic and decorative functions of the Medusa in Roman visual culture from the territory of the Central Balkans

Meduza ili Gorgona imala je tokom antičkog perioda u rimskoj vizuelnoj umetnosti zaštitnički, ali i izrazit dekorativni karakter. Nj eno poreklo treba tražiti među praistorijskim boginjama prirode, te stoga nije neuobičajena njena bliskost sa boginjama kao što su Boginja Majka, Rea, Kibela, Demetra ili materinska Artemida. Meduza je od arhajskog do kasnoantičkog perioda doživela brojne transformacije koje se mogu tretirati kao jedinstveni primerak evolucije lika. Demonsko biće široke glave sa naglašenom bradom, velikim ustima i isplaženim jezikom prerasta tokom helenističkog perioda u ženu izuzetne lepote sa diskretno naznačenim zmijama u kosi ili sa samo nagoveštenim rogovima na glavi. U pojedinim eshatološko-filozofskim pravcima različite je tumačena njena uloga. Prema orfičarima, Meduza se nalazila na vratima pakla i tretirana je u okviru mesečevog kulta. Prema pitagorejcima imala je ulogu da hrabri ljude na njihovom putu preko Okeana do ostrva Blaženih. Za stoičare, Meduza je bila personifikacija straha kojeg pobeđuje mitski junak Persej. Gorgonin pogled imao je za cilj da ubije pohotljive, životinjske nagone kod ljudi, dok je kod muškaraca obuzdavao njihovu muškost, ali nije imao efekta na žene. Tokom rimske epohe, u arhitektonskoj i sitnoj, zanatskoj umetnosti Meduza je isključivo predstavljana kao lepa žena sa diskretnim zmijama u kosi i s krilima na glavi. Najzastupljenija je na spomenicima funerarnog karaktera (stele i sarkofazi), na kojima je zadržala prvobitni karakter "one koja posmatra", štiti i zastrašuje sve potencijalne uništitelje groba. Glava Meduze na mozaiku iz ulaza u triklinijum vile sa peristilom u Medijani ima funkciju zaštite prolaza. Među predmetima sitne zanatske umetnosti, Meduza uglavnom krasi vojničku opremu (oklop) i oružje (umbo štita). U tim situacijama, lik Meduze imao je za cilj da štiti vojnika od svih nedaća, a pre svega od pogibije. Apotropejska moć Meduze bila je za Rimljane toliko značajna da je predstava glave Meduze postala deo nekakvog ličnog kulta, jer je nošena u okviru nakita, pa je često bila dekoracija kameja i gema na prstenju, naušnicama i medaljonima. Lik ljupke žene na nakitu namenjenom ženama ima jedno dodatno svojstvo, koje je pre svega vezano za zaštitu nežnog ženskog bića, jer, kao što se saznaje iz mita o Perseju, Meduza je zastrašivala muškarce, a nikako žene, te se stoga može tretirati i kao zaštitnica žena. U narodnoj tradiciji Srba zabeležene su dve legende zahvaljujući kojima je lik Meduze nastavio svoj vizuelni i simbolički život na zidovima pravoslavnih manastira Rukumija i Nimnik (kod Požarevca) - dva zabata nadgrobnih stela sa glavom Meduze upotrebljena su kao spolije na fasadama navedenih manastira. Biće apotropejskog karaktera je tako, preko narodne tradicije, prihvaćeno u hrišćanskom svetu kao trijumf pravde, pokajanja i kažnjavanja krivaca, usaglašavajući pagansko sa hrišćanskim religioznim idejama.The motif of Medusa had significant importance in Roman visual culture, reflecting the comprehension of ancient people about this frightful being. Visual material from the territory of the Central Balkans suggests a widely known understanding and belief of the protective as well as apotropaic functions of Medusa. The motif of Medusa i.e. the Gorgoneion, was one of the well known and most represented motifs in architecture, funerary art and artiminori and a widely appreciated decoration of jewelry, signifying the importance of Medusa's protection for people, especially for women

Milena Pavlović Barilli's pictorial poetics and Viminacium landscape

Asocijativni i inspirativni predeo kao kategorije kulturnih predela u oblasti zaštite kulturnog nasleđa omogućavaju da se za određen istorijski predeo vežu tragovi različitih vrsta umetnosti na čiji nastanak je predeo uticao, a koji nisu nužno hronološki uslovljeni. U ovom radu je prikazana interakcija predela i umetnosti/umetnika, na primeru arheološkog nalazišta Viminacijum nadomak Požarevca i svetski priznate slikarke Milene Pavlović Barili rođene u ovom gradu. U pismima koja je slala majci Danici, Milena je uvek sa najvećom ljubavi pisala o rodnom kraju i sa toplom emocijom se sećala detinjstva provedenog u njemu, što se zaključuje i na osnovu zapisanih majčinih sećanja. Period Mileninog likovnog stvaralaštva između 1932. i 1936. godine, Miodrag B. Protić nazvao je "linearnim", odnosno "parisko-rimskim" periodom, dok ga Jelica Milojković naslovljava kao "linearno-antički" period. Period je tematski najviše određen antičkim nasleđem, a tokom njega Milenina piktoralna poetika referira na antičku prošlost upotrebom motiva arhitektonskih elemenata, kao i skulptura ili ljudskih figura u formi skulptura, te kompozicijskim rešenjima koja za potku imaju mitološke obrasce. Obrazovanje koje je sticala u evropskim metropolama, posete velikim muzejima, kao i poznavanje savremenih umetničkih tokova metafizičkog realizma i nadrealizma, zasigurno su doprineli ovakvoj Mileninoj poetici. Ipak, tragom Mileninog pisma majci Danici iz 1943. godine i Protićevog zapažanja da je u detinjstvu mogla videti ostatke antičke arhitekture i umetnosti na području Požarevca bogatom arheološkim nalazištima, autorke ovog rada iznose mogućnost da je upravo Viminacijum mesto u čijem je materijalnom, ali i nematerijalnom nasleđu Milena našla motive i inspiraciju za dela nastala u periodu između 1932. i 1936. godine. Ovakav vid asocijativne veze u saglasnosti je sa konceptom nadrealizma koji je u ovom radu iskorišćen kao metod za povezivanje predela Viminacijuma i piktoralne poetike Milene Pavlović Barili. Shodno tome, određeni motivi Mileninih slika dobili su drugačiju interpretaciju koja na podsvesnom nivou sugeriše da ono što je umetnica videla u detinjstvu i mladosti kasnije u njenom slikarstvu izranja kao deo imaginarnog narativa.Since the effects of a landscape go further than geography and beyond the time line, this paper questions the possibility that the Viminacium landscape, the archaeological area near the Danube in Serbia, inspired the art of the internationally recognised painter and poet Milena Pavlović Barilli. One can try to trace the relationship between Viminacium and Milena's art primarily in the motifs that are associated with Antiquity. Architectural elements, statues or human figures that resemble statues, as well as compositions that refer to the mythological patterns are an indicative part of Milena's pictorial poetics. The greatest influence of ancient material and immaterial heritage on Milena's art is visible in paintings and drawings from the 1930s

Heritage we pretend not to see: An old mining community in the village of Kostolac, Serbia

Iako je Viminacijum već godinama međunarodno poznato i priznato arheološko nalazište koje se nalazi na teritoriji sela Kostolac (Stari Kostolac), ali i turistički potencijal regiona Grada Požarevca i čitave Srbije, osvešćivanje o celokupnom kulturnom nasleđu ovog sela na nivou lokalne zajednice i šire javnosti deluje kao neizvestan i težak proces. Predeo sela Kostolac u severoistočnoj Srbiji i zaleđu Dunava važan je sa aspekta arheološkog nasleđa, ali i industrijskog nasleđa iz prethodna dva veka, koje je sačuvano kroz različite materijalne ostatke i nematerijalno nasleđe vezano za viševekovnu rudarsku aktivnost u ovom kraju. Ove godine obeležava se 150 godina od otvaranja podzemnog rudnika i početka eksploatacije uglja u selu Kostolac, što je u isto vreme i jubilej industrijalizacije moderne Srbije 1870. godine. Nažalost, suprotno važnosti ovog jubileja, građevine rudarske kolonije čiji su nekadašnji stanovnici bili učesnici i svedoci modernizacije i razvoja tadašnje države, potpuno su ruinirane i polako nestaju pred očima meštana i stručne javnosti, nakon zatvaranja podzemnog rudnika 1966. godine. Kasniji ubrzani razvoj savremenog površinskog kopa uglja "Drmno" i otvaranje termoelektrane "Kostolac B", pažnju privrede, pa tako i šire javnosti vezanu za eksploataciju uglja u ovom predelu, usmerio je u drugom pravcu, potpuno zanemarujući vrednost rudarskog nasleđa iz 19. veka u selu Kostolac, pa se prostor rudarske kolonije zaobilazi i u saobraćaju i dnevnoj komunikaciji. Takođe, mnogi duhovni elementi života stanovnika sela oblikovani su pod uticajem aktivnosti rudnika, a do danas nisu šire prepoznati kao vrednosti, iako predstavljaju veoma značajno nematerijalno nasleđe celog regiona. Ostaci stare rudarske kolonije u selu Kostolac predstavljaju vredno industrijsko nasleđe ne samo prostora Kostolca i Grada Požarevca, već i celokupne Srbije, jer prikazuju vezu materijalnog i nematerijalnog nasleđa: ostataka graditeljstva, eksploatacije prirodnih resursa sa rudarenjem, interkulturalnih dijaloga doseljenika rudara i njihovih porodica sa starosedeocima, verovanja i običaja, legendi i mitova. Autorke su ovim tekstom želele da ukažu i ponovo skrenu pažnju naučne i stručne javnosti, zvaničnika i institucija, na važnost rudarskog nasleđa ovog kraja, potrebu njegove zaštite i potencijal buduće prezentacije prostora rudarske kolonije sela Kostolac, u cilju socio-ekonomskog i kulturnog razvoja lokalne zajednice, dok ne bude kasno da se bilo šta učini.In addition to Viminacium, an internationally recognized Roman archaeological site and park, there are many other elements of cultural heritage in the Kostolac village situated in northeastern Serbia near the Danube, which are almost unknown for most of the people in Serbia and beyond. This year, 2020, marks the 150th-anniversary of the opening of coal exploitation in the Kostolac village, and the official beginning of the industrialization of Serbia, determined by this event in 1870. Unfortunately, the remains of the buildings in the mining community which witnessed an important part of the modern development of the country are in a state of ruin and have been slowly disappearing after the closing of the underground coal exploitation in 1966, following the rapid development of modern strip mining and electric generation. Also, many spiritual elements in the life of Kostolac people connected to the mining are not widely recognized as values, although they represent the precious intangible heritage of this village and the whole region

Image as a Way of Self-Representation, Association and Type Creation for Late Antique Women in the Central Balkans

The ancient Romans valued portraiture as a means of communication and self-representation. Men and women were commemorated in a variety of media, from carved cameos, to gold glass medallions, to paintings and statuary. The tomb, was the most common location for these portraits. This paper examines the portraits of women from the late antique Balkans. It demonstrates how the portraits of women communicated ideas about the person portrayed through iconographic markers, such as hairstyle, gesture, or clothing. Often these markers of identity were borrowed from empresses or from goddesses, so that one can speak of types that the artists commonly deployed. Along with these empire-wide types and markers of qualities, portraits from the Balkans also demonstrate local specificity

Imaging the feminine in early Byzantine visual culture on the territory of the Central Balkans

Истраживање у овој докторској дисертацији имало је за циљ обједињавање постојећих резултата и знања везаних за визуелни материјал који се тиче жене, у периоду од IV до почетка VII века, на територији данашње Србије и суседних земаља. У трагању за сликом рановизантијске жене прикупљени материјал посматран је кроз призму визуелне културе, на тај начин омогућавајући разумевање не само иконографских образаца, већ и позиционирање жене унутар друштвеног и културног контекста овог времена. Основни методолошки приступи у овом истраживању су женска историја (woman’s history), феминистичке теорије (feminist theories) и родне студије (gender studies). Захваљујући овим методолошким приступима постојећа слика о женама на централном Балкану може бити другачије тумачена и смештена у оквир модерних академских студија, широко прихваћених широм света. У циљу стварања целокупне слике женске појавности, кроз три поглавља појединачно, разматране су слике рановизантијских царица, обичних и божанских жена...The research goal of this doctoral dissertation was to synthesize the existing results and knowledge concerning visual material regarding women in the period between 4th and beginning of the 7th century, at the territory of present day Serbia and its neighbouring countries. In search for the image of early Byzantine woman, the collected material was observed through a lens of visual culture, thereby enabling not only understanding of iconographic patterns, but also positioning of women within the social and cultural context of the time. The main methodological approaches in this research are woman’s history, feminist theories and gender studies. Owing to these methodological approaches, images of women present on the central Balkans could be reinterpreted and placed within the framework of modern academic studies, widely accepted worldwide. In order to create an overall image of women’s appearance, images of early Byzantine empresses, ordinary and divine women were envisaged, through three chapters individually..

'Tomb with cupids' from Viminacium: A contribution to research of construction, iconography and style

Fresko oslikana grobnica G-160, poznata je kao 'Grobnica sa kupidonima', zbog predstave kupidona na istočnom zidu. Otkrivena je 2003. godine na viminacijumskoj nekropoli 'Pirivoj', gde se i danas prezentuje javnosti in situ. Konstrukcija grobnice ima trapezni presek. U okviru analize konstrukcije grobnice, u ovom, kao i u ostalim fresko oslikanim grobnicama, vidimo geometrije koje su bliske idealnom slučaju upisivanja trapeznog preseka u jednakokraki trougao sa uglom od 72°. Ove geometrije mogu biti povezane sa zlatnim presekom, što naglašava mogućnost njegovog postojanja i u okviru slikarstva jedne grobnice. Čeoni zidovi grobnice G-160 (zapadni i istočni) imaju oblik trapeza, dok su podužni, iskošeni zidovi (severni i južni) u obliku pravougaonika. Freske zapadnog zida nisu sačuvane, ali u okviru tumačenja ikonografije i simetrije, mogući zaključak je da su prikazivale portrete pokojnika. Istočni zid sadrži scenu sa kupidonima, kalatosom, girlandama i cvetom. Južni i severni zid imaju isti raspored polja i scena i, u odnosu na zapadni zid, postavljeni su u simetriji leve i desne ruke, odnosno kao u ogledalu. Među motivima ovih zidova su paunovi, ptice interpretirane kao golubice/prepelice/jarebice, vinova loza i scena sa prinošenjem darova (sluškinja na južnom i sluga na severnom zidu). Prema analogijama, a u okviru konteksta prostora grobnice, ovi motivi su jasna aluzija na raj i drugi život, kojem pokojnici pristupaju vođeni kupidonima i obezbeđeni darovima slugu. Eklektički manir slikanja, ukazuje na majstore lokalne radionice, koji su za uzor koristili dominirajuće stilove prekonstantinske i konstantinske umetnosti, što slikarstvo ove grobnice stavlja u sam početak IV veka.The tomb G-160, known as the 'Tomb with Cupids', was discovered in 2003, during the excavations at the Pirivoj - Viminacium necropolis. The tomb has a trapezial section, characteristic for Viminacium tombs of the late antique period, and its interior was painted using the fresco technique. Scenes and motives are set on all four walls of the tomb. Since the western wall is damaged, the tomb is named after the depiction of cupids on the eastern wall. The wealth of the iconographic repertoire, together with an analysis of the geometry and symmetry, allowed the reconstruction of the conceptual context and it can be concluded that the tomb was dedicated to Venus, or Dionysus. The tomb painting could be dated to the beginning of the 4th century, owing to the analysis of the style, which combines an eclectic Eastern expressionism, classicism and illusionism of the Constantine era

Terminology of management - a contribution to the development of terminology and language policy and palnning ; Терминология менеджмента - в поддержку развития терминологической и языковой политики и планирования

Предмет истраживања ове докторске дисертације је терминологија научне и стручне области менаџмента на српском језику у контексту терминолошке и језичке политике и планирања и менаџмента терминологије...The research topic of this doctoral dissertation is terminology of the scientific and professional subject-field of management in the Serbian language in the context of the terminology and language policy and planning, and terminology, management..

Wreath: Its use and meaning in ancient visual culture

Kružni aranžman od cveća i lišća naziva se vencem. Venac je najčešće bio nošen na glavi, a bio je predstavljan i u umetnosti: u arhitektonskoj ili slikanoj dekoraciji, u skulpturi, na novcu ili upotrebnim predmetima. Prvobitno, venci su bili pravljeni od svežeg bilja. Vremenom su dobijali različite ukrase, a kasnije su često bili pravljeni i od drugih materijala. Kada su bili od zimzelenog lišća ukazivali su na večnost i trijumf, a korišćeni su u sportskim i cirkuskim igrama. Pored darivanja simboličkog pobedničkog venca, pobednicima Olimpijskih, Pitijskih i Istamijskih igara su ukazivane velike časti i nagrade, poput doživotnog izdržavanja, dok su filozofi bili nagrađivani samo palminim grančicama i vencima. U kontekstu pobede, venac je ovenčavao i glave rimskih imperatora, koje je često nagrađivala sama boginja Viktorija, u likovnom obrascu koji će kasnije postati osnova krunisanja u okviru vladarskih ikonografija. Stekavši značajnu simboličku ulogu, već svojom primenom u svakodnevnom životu antičkog čoveka, venac je postao i jedan od omiljenih motiva zagrobne umetnosti, gde je obezbeđivao trijumf nad smrću. Bilo da kruniše vojnika ili običnog čoveka, učestvujući u funkciji antičke heroizacije ili u životu hrišćanskog vernika, on predstavlja pobedonosni znak izabranih, nagrađenim vencem slave. Tako je postao i neizostavan element Hristovog monograma, koji u palminom ili lovorovom vencu, za vernike predstavlja vrhunac eshatološke ideje o pobedi nad smrću i vaskrsenjem. Tokom svog daljeg razvoja, venci su pravljeni od plemenitih metala, ukrašavani dragim kamenjem, te određene vrste kruna, vode direktno poreklo iz forme venca, tako i dalje podsećajući moćne vladare srednjeg veka da su svoju zemaljsku vlast primili od Boga koji je na nebu. Da se u podsvesti ljudi neke ideje i koncepti ne menjaju vekovima, a nasleđe ostaje duboko utkano u ono od čega smo svi arhetipski sazdani, pokazuje i mnoštvo narodnih običaja sačuvanih do danas, u kojima je venac taj koji označava ljubavnu sreću, zdravlje, zaštitu i uvek pobedu. .Wreath is one of frequently used motives, both in funerary and decorative arts. This paper addresses these two aspects. Primarily, the paper deals with the visual identity of this motif in painting, mosaic, sculpture and relief, its functions and meaning as a utilitarian object, but also in the wider symbolic context, as an instrument of sovereign ideology. The basic idea is in the interpretation of pagan and Christian symbolism of the wreath, and inheritance of the role it had during different periods of time, where its meaning has been retained up to the present. The question that paper opens is the transformation of wreath to the crown, namely the extent to which the crown from it was developed.

A portrait oil lamp from Pontes: Possible interpretations and meanings within early Byzantine visual culture

The subject of this paper is a fragmented oil-lamp, discovered at Pontes (east Serbia) dated to the 6th century, whose handle ending is shaped as a woman’s head. The question posed in this paper is whether the image of this woman could be identified as a portrait of some particular person or if it is just as a pictorial sign with some complicated symbolic meaning. The suggested identification alludes to the image of some of the empresses from the second half of the 6th century

A message from beyond the grave: Hercules rescuing Hesione on a Stojnik funerary monument

Među retkim rimskim nadgrobnim spomenicima sa mitološkim predstavama iz Gornje Mezije izdvaja se spomenik od sivog krečnjaka iz Stojnika, i to po ikonografskoj sceni - jedinstvenoj na prostoru rimskih provincija centralnog Balkana - koja prikazuje Herkulovo spasavanje Hesione od morskog čudovišta ketosa. U pitanju je nadgrobna stela arhitektonskog tipa, sa trougaonim zabatom, mitološkom scenom predstavljenom u edikuli i sa natpisnim poljem. Funerarni spomenik je bogato dekorisan različitim motivima, a iz teksta natpisa saznaje se da je posvećen Senima mrtvih zbog smrti Publija Elija Viktorinusa, veterana kohorte II Aurelije nove. Spomenik su podigli njegova supruga Aurelija Rufina i njihov sin Publije Elije Akucianus. Kohorta II Aurelija nova bila je jedna od šest kohorti koje su pred kraj drugog veka osnovane u cilju čuvanja rudnika u oblasti Šumadije, i to regrutovanjem uglavnom lokalnog stanovništva, kome je najverovatnije pripadao i preminuli Publije Elije Akucianus. S obzirom na to da su arheološka istraživanja potvrdila postojanje vojnog logora na prostoru Stojnika, kao i postojanje bolnice za vojnike kohorte II Aurelije nove u pomenutoj oblasti, pretpostavlja se da je ova kohorta bila zadužena za bezbednost kako rudničke eksploatacije olova, srebra, zlata i gvožđa, tako i rudara iz oblasti Stojnika. Nadgrobni spomenik sadrži nekoliko ikonografskih scena različite sadržine: u sredini trougaonog zabata prikazani su ženska figura koja stoji i desno od nje pas koji pije iz suda (?), odnosno sud, u sredini scene, sa panterom desno od njega (usled nedostatka gornjeg dela scene i uticaja atmosferalija, nemoguće je izvršiti sigurnu identifikaciju motiva u sredini zabata). U spoljnim uglovima trougaonog zabata predstavljena su dva morska čudovišta, s dugim ribljim repom, kako prednjim nogama stoje na ljudskim lobanjama (?). Ispod trougaonog zabata je tanak friz, a ispod njega je predstavljena edikula sa mitološkom scenom. U centru scene prikazana je mlada naga (ili polunaga) devojka, sa rukama prikovanim za pozadinu (stena?), dok je s njene leve strane prikazan nag muškarac, naglašene muskulature, pored čije se leve noge nalazi batina, koji u rukama ima luk iz kojeg odapinje strelu ka morskom čudovištu što je predstavljeno iz profila sa devojčine desne strane. Morsko čudovište ketos naginje se gornjim delom tela i prednjim nogama prema devojci u nameri da joj naudi. Ispod ove mitološke scene nalazi se friz sa predstavom lova, u kojoj su prikazani jelen (pas?) i dva divlja vepra. Ispod friza se nalazi udubljeno polje sa natpisom, flankirano stubovima sa kapitelima, a ispod njega je prazno polje. Iako Herkulovo oružje u ikonografskoj predstavi spasavanja Hesione nije batina što se nalazi pored njega, već luk sa strelama - luk kao oružje boga pojavljuje se na prvoj do sada poznatoj predstavi Herkulovog spasavanja Hesione iz 7. veka pre n.e. (korintski krater), kao i na još svega tri reljefa sa prostora drugih rimskih provincija. Mitološka predstava Herkulovog spasavanja Hesione od morskog čudovišta pripada njegovim doživljajima nakon pohoda na Amazonke. Pošto deo njegovog obećanja datog bogovima Apolonu i Posejdonu nije ispunjen, na trojanskog kralja Laomedona i Troju poslato je morsko čudovište, a jedini način da se ono umiri bilo je žrtvovanje Laomedonove kćeri Hesione. Laomedon obećava onome ko mu spase kćer svoje besmrtne konje, te Herkul odlazi da se suoči s morskim čudovištem, koje ubija a Hesionu spasava od sigurne smrti. Mit o Herkulu i Hesioni spada u alegorijske priče o pobedi nad smrću i zadobijanju besmrtnog života nakon smrti putem vrline. One su upravo zbog svoje simbolike bile omiljene na rimskim nadgrobnim spomenicima. Herkul, koji je predstavljao jedno od omiljenih vojnih božanstava, zaštitnika rudara i rudnika, ali takođe i boga sa htonskom dimenzijom, bio je, zahvaljujući svom životu i hrabrim delima, idealan primer za smrtnike koji su nastojali da sebi obezbede istu sudbinu poput Herkulove u kontekstu života nakon smrti zasluženog hrabrošću, moralom i časnošću. Eshatološka, a moguće i soteriološka, simbolika nadgrobnog spomenika iz Stojnika dodatno je podvučena predstavom u trougaonom zabatu, motivima morskih čudovišta u spoljnim uglovima zabata i scenom lova u frizu između mitološke scene u edikuli i natpisnog polja spomenika. Pretpostavka je da se u centralnoj predstavi unutar zabata, u prikazu žene sa psom, može prepoznati jedna od htonskih boginja koja je poštovana na rudničkom prostoru Stojnika - DEA Orkija ili Tera Mater, ili pak to da je impliciran dionizijski htonski kontekst, ukoliko je predstavljen sud sa panterom desno od njega. Predstave lova poznate su pak sa sedam nadgrobnih spomenika u Gornjoj Meziji i simbolizuju hrabrost i vrlinu pokojnika putem kojih on dostiže besmrtnost u životu posle smrti. Mitološka predstava Herkulovog spasavanja Hesione bila je u periodu rimske vladavine naročito popularna na nadgrobnim spomenicima iz severnih provincija, a pretpostavlja se da je taj tip predstava u Gornju Meziju dospeo iz Donje Panonije, gde je bio dobro poznat i omiljen, naročito među vojnicima. Mitološka predstava sa nadgrobnog spomenika iz Stojnika ima geografski najbližu analogiju u scenama sa bočnih strana izgubljenog sarkofaga Maksimijane Elije iz Siska, kao što je ikonografski slična predstavama sa reljefa iz Dalfingena i sceni sa nadgrobnog spomenika iz Halštata. Na osnovu stilskih karakteristika, nadgrobni spomenik iz Stojnika datuje se u period od 171. do 200. godine n.e. i predstavlja za sada jedinu predstavu Herkulovog spasavanja Hesione od morskog čudovišta sa prostora rimske provincije Gornje Mezije.The research of this study is dedicated to a unique iconographical scene in the territory of the Central Balkan Roman provinces, of Hercules rescuing Hesione from a sea-monster (ketos), depicted on a funerary monument found in 1931 at the site of Stojnik, in the vicinity of Belgrade, antique Singidunum, and now displayed in the lapidarium of the National Museum in Belgrade. The funerary monument was erected for the deceased, a veteran of cohors II Aurelia nova, Publius Aelius Victorinus, by his wife Aurelia Rufina and their son Publius Aelius Acutianus. The rich iconography of the monument makes it a very important example of funerary art in the period from the end of the 2nd and the beginning of the 3rd century - the eschatological symbolism of the presented scenes and motifs is more than clear and underlines not only the hope of the deceased's family for his eternal and blessed life after death, but also the deceased's victory over death and presents him as a symbol of courage and virtue. The architectural scheme of the monument, along with its iconography, suggests strong artistic influences from Noricum and both the Pannonian provinces, while the the mythical tale of Hercules and Hesione was chosen, it is argued, not only because Hercules was one of the most favoured gods in the Roman army, but also because he was a protector of miners and mines