The level of CuZn superoxide dismutase in liver of rats exposed to acute, chronic or combined stress

The CuZn superoxide dismutase (CuZnSOD) protein expression in liver of Wistar male rats exposed to acute (immobilization or cold), chronic (isolation, crowding or daily swimming) or combined stressors was followed by Western immunoblotting. Relatively increase levels of CuZnSOD in acute stress conditions are required to remove high level of ROS in order to protect against ROS damage in liver. The moderate SOD up-regulation under chronic and combined stress may lead to inefficient ROS defense and increased oxidative damage of liver under the stress conditions In that view, special care should be played to development of antioxidant therapeutics for antagonizing stress induced redox disbalances in cells.Physical chemistry 2006 : 8th international conference on fundamental and applied aspects of physical chemistry; Belgrade (Serbia); 26-29 September 200

Crops and Wild Plants from Early Iron Age Kalakača, Northern Serbia: Comparing Old and New Archaeobotanical Data

The “old” archaeobotanical analysis of charred plant remains hand-picked in the 1970’s from several pit-features at Early Iron Age Kalakača in Vojvodina, northern Serbia was conducted by Willem van Zeist and published by Predrag Medović. This work provided first information on the archaeobotany of the site and the plant material deposited in the semi- or fully-subterranean structures whose function has remained more-or-less enigmatic. These features were in the past filled with a mass of fragments of, primarily, large ceramic vessels, chunks of (burnt) daub, large quantities of animal bone, and burnt plant matter. The “new” archaeobotanical work at Kalakača included sampling and flotation in the field, and subsequent analysis of a fraction of the samples. The paper explores the composition of the two datasets from Kalakača, separately and combined; it identifies the spectra of crop and wild plants and discusses the quantitative representation of the crops. The paper concludes by broadly comparing the integrated crop record from this site with the crop datasets from few other Early Iron Age sites in Serbia in order to get a preliminary picture on the choice of cultivated crops and possible preferences for certain crop types

Vinča-Belo Brdo, a late neolithic site in Serbia consideration of the macro-botanical remains as indicators of dietary habits

The analysis of macro-botanical remains from the late Neolithic site of Vinča-Belo Brdo has provided first information on the range of crops and wild plants present at the site, and revealed their potential role as foodstuffs. The abundance and distribution of certain plant taxa across different archaeological deposits suggests to what extent they were used within the settlement. The analyzed plant remains also offer insight into the types of food consumed by Vinča residents and serve as a basis for inferring the seasonality and method of food provision/production and activities related to plant use. [Projekat Ministarstva nauke Republike Srbije, br. 177012: Society, spiritual and material culture and communications in prehistory and early history of the Balkans

Sonolytic degradation of ovomucin based protein matrix of hen egg white

Sonication of ovomucin based protein matrix of the thick fraction of egg white with the therapeutic ultrasound of 23 kHz frequency and 5µm amplitude causes irreversible decrease of its viscosity down to the limit value of 2.1mPa⋅s. The ultrasound treatment does not affect structure of proteins with lower molecular mass (Mm 3 x 106 g/mol) which form the thick egg white matrix. The results suggest that in analogy with avian egg white matrix, sonication-induced changes in mammalian mucin matrix of joints and tendons may constitute the therapeutical action of ultrasound.Physical chemistry 2004 : 7th international conference on fundamental and applied aspects of physical chemistry; Belgrade (Serbia); 21-23 September 200

Јапанска Soft Power архитектура: (не)намерно и неочекивано у политици културне размене

States’ cultural policies for international relations take various forms, both intangible and tangible. This paper will focus on the latter, namely, exported architectural manifestation utilized as cultural negotiation tools. In this research, exported architecture is considered to be any built (realized) spatial manifestations, non-native to the county in which it is placed. Subsequently, architecture is viewed and examined as a cultural resource, having the power to influence bilateral relations presenting a new term, ‘soft power architecture’ as conceived, exported, and state-controlled spatial manifestation, with a clear set of goals inscribed within cultural relations policies. The notion of architecture-as-a-negotiating-instrument between various actors is introduced, borrowing from Joseph S. Nye’s definition of the term “soft power” postulated as, in the most basic terms, as the ability to attract, with attraction often leading to acquiescence.These typologies have a profound impact and yet the policy makers remain unaware of the importance of architectural manifestations as cultural resources. Requirements of the re-conceptualization of the state’s policies regarding the planning, implementation and management processes for diplomatic-consular outpost will be discussed. Lastly, the case study of the new Japanese embassy in Belgrade, Serbia, will be examined, noting particularities of its processes, arguing an unintentional paradigmatic shift, providing a theoretical and methodological framework for future research.Међународни односи и пратеће стратегије културне размене могу попримати различите облике, како нематеријалне, тако и опипљиве. Овај рад ће се фокусирати на другу категорију, наиме, извезене архитектонске манифестације које се могу користити као оруђе у политици културне размене. У овом истраживању, за извезену архитектуру сматра се било која изграђена (реализована) просторна манифестација, која потекла из окружења у којем је смештена. Архитектура ће бити посматрана и испитивана као културни ресурс, који има моћ утицаја на билатералне односе, представљајући нови термин, „Soft Power архитектура“ који подразумева пројектовану, извезену и државно-контролисану просторну манифестацију, са јасним циљевима који одражавају тежње политике културне размене. Уводи се и појам архитектуре као инструмента преговарања између различитих актера, интерпретирајући дефиницију појма „soft power“ Џозефа С. Наја, која је дата, у најосновнијим цртама, као способности привлачења, са привлачношћу која често води ка прихватању ставова друге стране. Ове типологије могу имати снажан утицај по више основа, првенствено на просторну интеракцију и националну репутацију, међутим, креатори политике и стратегија остају несвесни важности раније поменутих архитектонских манифестација као културних ресурса. Чланак ће поставити теоретске оквире неопходности ре-концептуализације државних политика у погледу процеса планирања, спровођења и управљања дипломатско-конзуларним испоставама. Такође, проучавањем студије случаја нове јапанске амбасаде у Београду, примећује се специфичност њених управљачких процеса као и новонасталих просторних последица, стварајући парадигматични помак, описујући теоријски и методолошки оквир за будућа истраживања

CUT STABILIZATION ON THE HIGHWAY E-763 MADE IN ROCK MASS WITH UNFAVORABLY ORIENTED DISCONTINUITIES

During the construction of the highway "Miloš Veliki" E-763 through Serbia, in addition to many challenges, it was necessary to stabilize the cut at the section km 81+250 to km 81+650. The cut was supposed to be constructed in the soft layered rocks of the Ljiški flysch complex, made of sandstone, marl stone and shales. The orientation of the rupture assembly of the rock mass as well as the spatial position of the slope led to a series of instabilities on the left side of the cut, while at the same time they had a positive effect on the stability of the right side. All occurrences of instability were accompanied by a dip direction of bedding, which on the left side of the cut had a dominant negative impact on the strength of the rock mass. For the purposes of geotechnical modeling and determination of remedial measures, the parameters of the rock mass were obtained using classifications of the rock mass, while the parameters of rock mass discontinuities and sliding surfaces were obtained from back analyzes of slipped rock blocks or slipped debris material. By using passive anchors, subhorizontal drains, shotcrete, wire netting, reinforced soil and facing RC walls, this cut was successfully stabilised

Food economy during and after the neolithiceneolithic transition in the central Balkans: Contextualising crops and domestic animals from Eneolithic Bubanj, southern Serbia

Druga polovina 5. i veći deo 4. milenijuma pre nove ere na centralnom Balkanu označava se kao period prelaza iz kasnog neolita (tj. vinčanske kulture) u rani eneolit, i eneolitski period. Na osnovu značajnih promena u obrascima naseljavanja i veličini naselja, u pogrebnoj praksi i u materijalnoj kulturi, smatra se da je tokom prelaznog perioda došlo do razvoja novih obrazaca u društvenim odnosima i organizaciji, u ekonomiji i proizvodnji i u ideologiji postvinčanskih zajednica, koje su, za razliku od prethodnih velikih, dugotrajnih naselja, počele da osnivaju manje, relativno kratkotrajne naseobine, uglavnom na prethodno nenaseljenim lokacijama. Različiti faktori su predloženi kao pokretači ovih transformacija - društveni sukobi, invazije sa strane, klimatske promene, te pad raspoloživih prirodnih resursa i nedovoljno hrane. Za razmatranje eventualnih klimatskih promena tokom eneolita ne postoje nikakvi podaci, a doskora se veoma malo znalo i o ekonomiji zasnovanoj na biljkama i životinjama u postneolitskom periodu. Najjasnije formulisan zaključak o uzrocima raspada kasnoneolitskog društva, koji nalazi i najviše potpore u arheološkim saznanjima, jeste taj da su vinčanske zajednice dostigle granice održivosti zajedničkog života (u sociološkom smislu), što je dovelo do "fisije" i fragmentacije velikih zajednica na manje grupe. Sličan model kasnoneolitsko-ranoeneolitskih društvenih promena predložen je i za Karpatski basen - "popuštanje" društvene kohezije kao odgovor na moguće društvene tenzije. Pored promena i novih trendova koje nastupaju početkom i tokom eneolita na centralnom Balkanu, primetan je i visok stepen sličnosti/kontinuiteta u pojedinim aspektima života; na primer, pored manjih, razvijaju se i velika, dugotrajna eneolitska naselja, poput onih na lokalitetima Bubanj i Velika Humska Čuka u južnoj Srbiji. Dok su ovi i drugi aspekti eneolitskih zajednica u izvesnoj meri poznati i istraženi, proizvodnja hrane je doskora bila velika nepoznanica. Do sada je pak zooarheološki i arheobotanički istraženo nekoliko eneolitskih lokaliteta, a nova iskopavanja na Bubnju donela su važne podatke o uzgajanju i upotrebi domaćih biljaka i životinja. Iako su podaci i dalje skromni, posebno oni o poljoprivrednim aktivnostima, sada je ipak moguć uvid u pojedine aspekte proizvodnje hrane. U ovom radu smo do sada prikupljene zooarheološke i arheobotaničke podatke sa Bubnja razmotrili u širem geografskom i hronološkom kontekstu tako što smo uporedili saznanja o uzgajanju i upotrebi životinja i biljaka sa do sada analiziranih kasnoneolitskih i eneolitskih nalazišta na teritoriji Srbije. Uporedna analiza pokazala je da su iste vrste domaćih životinja - goveda, ovce/koze i svinje - gajene i u neolitu i u eneolitu. S druge strane, ostaci ovaca i koza i svinja su, spram govečeta, zastupljeniji u uzorcima sa eneolitskih nalazišta. Utisak je, stoga, da je značaj ovaca i koza, kao i svinja, bio veći u eneolitu, što je važna razlika u odnosu na kasni neolit, tokom kog je goveče bilo dominantno. Postoje, međutim, i izuzeci od ovog opšteg zapažanja; na primer, na nalazištu Vinča - Belo brdo, relativni odnos ekonomski najznačajnih domaćih životinja je manje-više isti tokom oba perioda. Takođe, na kasnoeneolitskom nalazištu Kudoš-Šašinci, većina ostataka pripada domaćem govečetu. Preliminarni zaključak je da generalno ujednačena slika karakteristična za kasni neolit postaje raznovrsnija tokom eneolita i javljaju se jasne regionalne i hronološke razlike u pogledu značaja domaćih životinja. Arheobotanički podaci pokazuju da se spektar gajenih vrsta na nalazištima kasnog neolita i eneolita u Srbiji uveliko preklapa, te da osnovne kulture poznate iz neolita - jednozrna i dvozrna pšenica - ostaju osnov poljoprivredne proizvodnje i tokom eneolita. I ovde se, međutim, kao i kod domaćih životinja, uočavaju moguće razlike između lokaliteta. Recimo, u kasnoeneolitskom sloju Gomolave zabeležena je veća količina ječma, što je za sada jedini slučaj kako za neolit tako i za eneolit, jer se ječam na drugim analiziranim lokalitetima iz ovih perioda javlja samo u tragovima. Podaci sa Bubnja ukazuju na mogući rast u važnosti mahunarki, tačnije sočiva, od ranog ka kasnom eneolitu, te manje značajnu ulogu dvozrne pšenice kroz vreme, ali je broj ostataka izuzetno Mali za čvrste zaključke. Dok relativno nepromenjen izbor gajenih vrsta kroz kasni neolit i eneolit ističe kontinuitet, donekle su vidljive potencijalne razlike između lokaliteta u stepenu proizvodnje pojedinih poljoprivrednih kultura. Moguće je da dolazi do promene u metodama i intenzitetu zemljoradnje, a vrlo verovatno u vezi sa promenama u stočarstvu, recimo u pogledu potrebe za proizvodnjom stočne hrane ili varijacijama u veličini površina pod usevima ili onim namenjenim za ispašu. Uvid u ove i slične aspekte proizvodnje hrane u eneolitu zahteva znatno veću količinu podataka od one koja je sada na raspolaganju.In the central Balkans, the period from the second half of the 5th through the mid-3rd millennium BC is known as the Eneolithic. The earlier part of this period has been described as the transition between the Late Neolithic and Early Eneolithic and the time of transformations-societal, economic and ideological. Prevailing understanding of the archaeological record from this period is that the remarkable shifts in the settlement system reflect disintegration of the Neolithic society. What effect did this have on food economy? This question has not yet been addressed using the direct evidence of food production and consumption from archaeological sites. Although such evidence is scarce, it has in recent years been enlarged through new excavations, including those at the long-lasting site of Bubanj in southern Serbia. This paper combines the archaeobotanical and zooarchaeological datasets from Bubanj and examines the integrated evidence from a broader chronological and geographical perspective using the information from other Eneolithic and, also, Late Neolithic sites in Serbia. A picture of agricultural diversity emerges, perhaps reflecting diachronic changes in the production methods and choices. These may have been driven by the social and ecological factors that led to the cultural transformations during and after the transitional period

Differential activation of JNK in rat hippocampus following acute and/or chronic stressors.

c-Jun N-terminal kinase (JNK) is activated by phosporylation in response to cellular stressors and extracellular signals and plays a role in the activation of glucocorticoid receptor (GR) and contributes to the stress-induced apoptosis. Therefore, the expression protein pattern of the active forms of cytosolic phospho- JNK (P-JNK) and inactive JNK in hippocampus of rats exposed to 21daily isolation as chronic stressor, sole and in combination with 2hrs acute stressors of immobilization (IM) or cold (4oC), were followed by Western blot. Concentration of serum corticosterone was monitored. We found significant increase in the levels of P-JNK following acute IM. Decreased levels of P-JNK following chronic isolation and when isolation preceded the application of acute IM were found, compared to its level after acute IM. Data suggest that diminished expresion of PJNK level following chronic isolation in hippocampus, might be involved in deregulation of intracellular GR negative feedback control as well as stress-induced apoptosis.Physical chemistry 2008 : 9th international conference on fundamental and applied aspects of physical chemistry; Belgrade (Serbia); 24-28 September 200

Archaeology for all: Overview of public outreach within the 'Vinča project', Serbia

Arheološko nalazište Belo brdo u Vinči iskopavano je u nekoliko serija terenskih kampanja. Pre inicijalnih istraživanja, lokalitet, odnosno njegov arheološki sadržaj bili su manje-više poznati samo žiteljima sela, odnosno predgrađa Vinča. Prva istraživanja odigrala su se početkom 20. veka i proslavila su lokalitet. Ti najraniji radovi na terenu i spektakularna otkrića privukli su pažnju lokalnih i inostranih časopisa onog vremena i zahvaljujući tome široka publika je mogla da dobije prvi uvid u arheologiju Vinče te prepozna značaj ovog nalazišta. Arheološkom timu su se tada priključili pojedinci izvan struke, a njihov angažman bio je ključan za obezbeđivanje finansijskih sredstava za istraživanje, pre svega onih iz inostranih izvora. Uprkos tome što je, s jedne strane, važnost lokaliteta isticana u javnosti, a s druge - uočena šteta koju su nalazištu nanosili reka Dunav i širenje savremenog naselja na areal lokaliteta, nikakav trud nije uložen u fizičku i pravnu zaštitu ovog arheološkog nasleđa. Istraživanja u drugoj polovini 20. veka odvijala su se u uslovima pojačanog interesovanja za arheologiju, te su imala primetno veći publicitet. To je bila glavna prednost, koja je omogućila da se šira javnost edukuje u pogledu karakteristika i načina života u praistorijskom naselju u Vinči, a istovremeno i da se istaknu uloga i relevantnost arheološkog istraživačkog rada. Tadašnji istraživači Vinče bili su svesni potrebe (i prednosti) približavanja lokaliteta i naučnog rada različitoj publici. Zahvaljujući njihovom zalaganju na ovom planu, nalazište je proglašeno za kulturno dobro od nacionalnog interesa i stavljeno pod pravnu zaštitu. U 21. veku, arheolozi-istraživači Vinče su uložili znatnu količinu energije u javnu prezentaciju i promociju nalazišta i naučnog rada. Osnovni cilj bio je da se oprobaju nove metode popularizacije arheoloških nalazišta i rezultata, a da se pritom javnost uključi u arheologiju preko neposredne komunikacije sa arheolozima i kroz zajedničke aktivnosti. Na osnovu prisustva ili odsustva interakcije sa publikom, i njenog oblika, primenjeni pristupi prezentaciji naučnog rada na Vinči mogu se svrstati u nekoliko kategorija: indirektan pristup (izložbe fotografija u realnom i virtuelnom okruženju), direktan (uobičajene galerijske izložbe, predavanja za širu publiku), interaktivan (podrazumeva neposredan kontakt između publike i arheologa ili publike i arheoloških nalaza) i praktičan (aktivnosti i radionice za decu). Dobar deo ovih poduhvata iziskivao je veliku energiju i upornost, ali su rezultati bili nadasve ohrabrujući i inspirisali su dalji trud. Zamišljene aktivnosti izuzetno dobro je prihvatila nenaučna publika, koja je bila veoma raznovrsna u pogledu starosnog doba, interesovanja, profesije, finansijskog i društvenog statusa. Ako se imaju u vidu sve češće pogrešne i zlonamerne interpretacije nalazišta u Vinči, ključni su i krajnje relevantni napori arheologa da dopru do najšire moguće publike, te da je uključe u promotivne aktivnosti i na taj način edukuju. Ovaj aspekt shvatamo kao neophodan i integralan deo arheološkog rada na Vinči i smatramo da upravo arheolozi nose odgovornost za izgradnju odgovarajuće i naučno zasnovane slike o arheološkim otkrićima i njihovom značaju. Fokus u budućnosti treba da bude na udruživanju snaga sa lokalnom zajednicom u pogledu planiranja i realizacije promotivnih aktivnosti, kao i na uspostavljanju partnerstva i saradnje sa drugim zainteresovanim stranama.Science outreach has increasingly been recognised as a method of promoting research institutions, areas, process, results, and of contributing to the awareness and education of the public. This paper describes many different ways - some unconventional and highly imaginative - in which the archaeologists working at the site of Vinča in Serbia presented and promoted their work to the widest possible audience. The activities are provisionally placed into categories: indirect, direct, interactive and hands-on, indicating the route by which the information was conveyed to the public, but also reflecting the nature of the public response. The likely most effective, and certainly most enriching, were the outreach actions envisaged as a two-way process, enabling the flow of information between the presenters and the audience. Some new venues in publicising the research also were tested, through joint work of archaeologists and non-archaeologists. That engaging interested public in archaeology can bring practical benefits, which can be essential, was demonstrated already in the early 20th century-excavations at Vinča, when funding for the research was secured thanks to non-archaeologists on the team. Over the years, this practice has underpinned the efforts aimed at preserving and communicating the Vinča heritage. It might also be a domain in which a joint effort towards the site protection is possible of the opposed specialist and non-specialist voices interpreting the archaeology of Vinča