Cardinal Number Acquisition of Turkish Children

Cardinal number acquisition plays an important role in children’s sense of number. Various investigations have revealed the influence of cultural variables on cardinal number acquisition. In this research, we investigated Turkish children’s acquisition of cardinal numbers. Quantitative research method was used. The participants were 100 preschool children from four public preschools in Adıyaman, Turkey. We used the “Give me N” task with the intent of investigating children’s acquisition of cardinal numbers. We obtained data from individual interviews with children. As a result of the research, we found that 60% of the children had cardinal number acquisition, 34% were in subgroups, and 6% were in the pre-number phase. In our sample the youngest child who had acquired cardinal numbers was 45 months old. We saw that the acquisition of the cardinal number phase was between 49 and 61 months for Turkish children and the majority of children older than 62 months had acquired cardinal numbers. Turkish children have the same cardinal number acquisition levels as their western peers however they acquire cardinal numbers a bit later. This research result showed that cultural differences could have a role in the age of cardinal number acquisition but not in phases. More cross-cultural studies are needed to better understanding

Optimization of a pulsed-field gel electrophoresis for molecular typing of Proteus mirabilis

Objective: For the detection of outbreaks caused byProteus mirabilis, strains clonal relations are determinedmethods as “pulsed-field gel electrophoresis (PFGE)”.The aim of this study was optimization of a pulsed-fieldgel electrophoresis for molecular typing of P. mirabilis.Methods: In this study, PFGE’ protocol is optimized foruse in molecular typing of P. mirabilis. Phylogenetic analyzesof strains were evaluated with Bionumerics softwaresystem (version 6.01; Applied Maths, Sint-Martens-Latem, Belgium).Results: This protocol compared with Gram-negativebacteria PFGE protocols, NotI enzyme is suitable for thisbacterium. Electrophoresis conditions should be revealedas; - block 1: initial pulse duration 1 sec, ending pulseduration 30 sec, striking angle 120°, the current 6 V/cm2,temperature 14°C, time 8 hours; - block 2: initial pulseduration 30 sec, ending pulse duration 70 sec, strikingangle 120°, the current 6 V/cm2, temperature 14°C, time16 hours; - TBE, pH=8.4.Conclusion: P. mirabilis strains were typed by PFGE andBionumerics analysis program were determined clonal relationships.The procedure was simple, reproducible andsuitable for these bacteria. Also it was evaluated, becauseof reducing time, the solution volumes and enzymes canbe economically. Outbreaks of nosocomial infections dueto bacteria studied assessment and the potential to provideuseful information about the degree of prevalence.This optimized protocol is allowed different centers’ PFGEresults to compare with other laboratories results. J ClinExp Invest 2013; 4 (3): 306-312Key words: Proteus mirabilis, molecular typing, pulsedfieldgel electrophoresis

Hitap ve Muhatap Açısından Emrin Kapsayıcılığı: Bâkıllânî Örneği

Bu çalışma, sadece hitap ve muhatap açısından emrin kapsayıcılığını incelemek amacıyla yapılmıştır. Emrin tanımı, mahiyeti, oluşumu, fevr ve terâhî gibi konulara giriş yapılmadan, sadece emrin kimlere hitap ettiği ve kapsamının nasıl değerlendirileceği üzerinde durulmuştur. Bâkıllânî'nin referans noktası olarak seçilmesinin sebebi ise, onun mutekellim usûlündeki önemli bir rol üstlenmesi ve usûl konularına vakf (bir konuyla ilgili doğrudan hüküm vermeden askıda bırakma) prensibini uygulaması, aynı zamanda karşıt görüşleri tez-antitez şeklinde sunmasıyla köklü bir yer edinmiş olmasıdır. Bu çalışma aracılığıyla, yer yer Bâkıllânî'nin vakf prensibine ne kadar bağlı kaldığı değerlendirilmekle beraber çalışmada Bâkıllânî'nin hitap ve muhatap açısından emrin kapsayıcılığıyla ilgili görüşlerine odaklanılmıştır

(Development of settlement in Vize-Kırklareli)

Vize, Kırklareli ilinde bir ilçenin yönetim görevini üstlenen küçük bir şehirdir. Makalede önce Vize’nin konumuna, kuruluş yerine ve kuruluşuna kısaca temas edilmiştir. Daha sonra yerleşmenin gelişimi dönemlere ayrılmış ve Cumhuriyet dönemi nispeten ayrıntılı bir şekilde ele alınmıştır. Bu son dönemde, yerleşmenin yatay ve dikey gelişimi, yapı malzemesi ve konut tipleri gibi özelliklere ağırlık verilmiştir

Gölcük Lake (İzmir-Turkiye )

Gölcük Gölü, Ege Bölgesi'nde kabaca doğu-batı doğrultusunda uzanan Bozdağlar kütlesinin, Salihli-Ödemiş arasına tekabül eden kesiminde ve Bozdağ kasabasının S km. kadar güneybatısında yer almaktadır. Göl çukurluğu, Tabak Çayı vadisinin Boğazköy civarında ve birikinti konileri tarafından kısmen seddelenmesi sonucunda meydana gelmiştir. Dolayısıyla Gölcük, doğal bir set gölü karakterine sahiptir. Gölcük Gölü, ülkemizin küçük alanlı göllerinden biridir. Alanı yaklaşık 0.941 km 2, su hacmi 1 814.9 bin m* ve en derin yeri de 7 m. kadardır. Göl suları, Tabak Çayı vasıtasıyİa tahliye edilmekte ve sulardan daha çok sulamada yararlanılmaktadır

Splinting Rheumatoid Hand Deformities: A Case Report

Rheumatoid arthritis (RA) is a disease of unknown origin characterized by inflammatory changes in the synovial tissue of joints, cartilage, and bone, and less frequently in extra-articular sites. The rheumatoid hand term used to describe the characteristic deformities of the hands of patients with RA typically includes varying degrees of thumb deformity, finger deformities, and ulnar deviation. One of the treatment approaches in RA hand deformities is the splinting approach. In this case, the results of splinting applied to hand deformities in a patient with RA are presented

Dış Borç ve Beşeri Sermaye İlişkisi: Eğitim ve Sağlık Yatırımları Açısından Bir Uygulama

Çalışmada, dış borç stoku ile kamunun eğitim ve sağlık yatırımları arasındaki uzun dönemli ilişkiler incelenmiştir. 1989-2014 dönemi yıllık zaman serilerini içeren analizde uzun dönem ilişkileri tespit etmek için ARDL modeline dayalı sınır testi kullanılmıştır. Bulgular, Türkiye ekonomisinde dış borç ile kamu sağlık yatırımları ve dış borç ile kamu eğitim yatırımları arasında uzun dönemli pozitif yönlü ilişkinin olduğunu göstermiştir

Alevi-Bektaşi Kültür Enstitüsü Arşivi Yazma Eserler Kataloğu I

Das Alevi-Bektaschi Kulturinstitut wurde im Jahre 1997 unter dem Ehrenvorsitz von Prof. Dr. Irene Melikoff in Köln-Deutschland gegründet, um wissenschaftliche, kulturelle und glaubensbezogene Arbeiten über das Alevitentum-Bektaschitum herauszugeben. Als Kernauftrag des Alevi-Bektaschi Kulturinstitus wurde “die ideelle, historische und glaubensbezogene Beibehaltung der Linie des Alevi-Bektaschi Glaubenssystems, deren Übertragung in die Zukunft sowie deren wissenschaftliche Erforschung” definiert. Aus diesem Grunde hat das Alevi-Bektaschi Kulturinstitut in Übereinstimmung mit seinem Gründungszweck Aktivitäten mit wissenschaftlichen, kulturellen und glaubensbezogenen Inhalten durchgeführt. Das Institut organisiert in diesem Rahmen Symposien, Panels, Konferenzen, Workshops und Seminare und veröffentlicht Bücher und gibt die akademische “Forschungszeitschrift über das Alevitentum-Bektaschitum” heraus, die von einem Gutachterrat begutachtet und von internationalen Indexen erfaßt wird. Zu den wichtigsten Reichtümern des Instituts auf dem wissenschaftlichen Gebiet zählt die Bibliothek, die über ein spezielles Archiv zum Thema Alevitentum verfügt. Die Bibliothek des Instituts enthält ein Archiv über die handschriftlichen Manuskripte und gedruckte Werke zum Thema Alevitentum sowie ein digitales Archiv. In der Bibliothek des Alevi-Bektaschi Kulturinstitus befinden sich Werke und Dokumente, die aus dem Privat-Archiv der Aleviten-Bektaschi stammen, ferner eine Kopie des Digital-Archivs des Forschungszentrums Hadschi Bektasch Veli der Universität Gazi über schriftliches und visuelles Material und ein Digital-Archiv von Ayhand Aydın, welches sich aus den Daten seiner Feldforschungen zusammensetzt. Die Verfasser dieses Artikels haben ab Februar 2019 damit angefangen, die handgeschriebenen Manuskripte, die sich in der Bibliothek des Alevi-Bektaschi Kulturinstitus befinden, zu identifizieren und zu klassifizieren. Während der Prüfung der Werke wurden auch die digitalen Kopien dieser Werke zusammen mit den Informationsformularen erstellt und registriert. Der vorliegende Artikel, der als erster einer Reihe von Artikeln entworfen ist, verfolgt das Ziel, das Gesamtwerk an schriftlich verfassten Manuskripten, die dem Institut gehören (- sofern vorhanden – das Urheberrechtsdatum und die Registrierung, - sofern vorhanden - das Kopierdatum und die Registrierung, den physischen Status, die strukturellen Merkmale, die inhaltlichen Informationen usw. ) der wissenschaftichen Welt vorzustellen. Ein bedeutender Teil der handgeschriebenen Manuskripte, die sich im Archiv des Institus befinden, besteht aus Werken, die seitens der Familie von Mehmet Yaman dem Institut gestiftet wurden. Bei der Untersuchung dieser aus dem Privat-Archiv von Mehmet Yaman stammenden Werke stellt man fest, dass es sich dabei um ein persönliches Archiv handelt, welches aus jenen Werken gebildet wird, die in den verschiedenen Regionen gesammelt wurden, in denen die alevitischen Gemeinschaften, insbesondere in der Region Erzincan, gelebt haben. Neben dem persönlichem Archiv von Yaman sind in der Bibliothek des Instituts auch einzelne handgeschriebene Manuskripte untergebracht, die von alevitischen Personen gestiftet wurden. Bei allen handgeschriebenen Manuskripten handelt es sich um Werke, die von den Angehörigen der Alevi-Bektaschi Gemeinschaften verfaßt wurden. Daher kann leicht gesagt werden, dass die Werke vom Glaubenssystem als heilig angesehene Texte akzeptiert werden. Einen Großteil der identifizierten Werke bilden die Anthologien (cönk). In Anbetracht des Umfangs des Artikels wurde es als angemessen erachtet, dreizig handgeschriebene Manuskripte in dieser Studie vorzustellen.The Institute of Alevi-Bektashi Culture was founded in Cologne, Germany, in 1997 under the honorary presidency of Prof. Dr. Irene Melikoff with the goal to conduct scientific, cultural and religious studies on Alevism and Bektashism. The main mission of the Institute of Alevi-Bektashi Culture is “to carry into future the Alevi-Bektashi belief system by preserving its intellectual, historical and religious line and to research it scientifically”. In this context, the Institute of Alevi-Bektashi Culture, since its foundation, has carried out scientific, cultural and religious activities in accordance with its founding purpose. Within the same framework, the Institute organizes symposiums, panels, conferences, workshops and seminars in the scientific field, publishes books and an academic peer-reviewed journal, entitled Journal of Alevism-Bektashism Studies, covered by international indexes. One of the most important scientific accumulations of the Institute is a library containing a special archive on Alevism. The Institute’s library consists of a manuscript archive, printed works on Alevism and a digital archive. Manuscripts and documents obtained from the personal archives of Alevi-Bektashis, a copy of the digital archive of written and visual materials from the Haji Bektashi Veli Research Centre, Gazi University, and a digital archive of data collected in field works by Ayhan Aydin are in the library of the Institute of Alevi-Bektashi Culture. The authors of this paper have started to determine and classify manuscripts from this library since February, 2019. During the analysis of the scripts, they recorded their digital copies by creating information forms. Planed as the first of a series of papers, this paper aims to present the entire corpus of manuscripts (if available- copyright date and record, if available- copy date and record, material condition, structural features, content information, etc.) that belong to the Institute to the science world. An important part of the manuscripts in the Institute’s archive are the scripts donated to the Institute by Mehmet Yaman’s family. After the analysis of these manuscripts, it appears that it is a personal archive gathered from different places inhabited by Alevi communities, especially from the Erzincan region. Apart from Yaman’s personal archive, there are separate manuscripts donated to the Institute’s library by Alevi individuals. The authors of all manuscripts are members of Alevi-Bektashi communities. It can be easily said that the manuscripts are accepted as sacred texts by the belief system. An important part of these manuscripts are “conks”. Considering the length of the paper, its authors considered appropriate to present thirty manuscripts in this paper.Alevi-Bektaşi Kültür Enstitüsü, Alevilik ve Bektaşilik üzerine bilimsel, kültürel ve inançsal çalışmalar gerçekleştirmek amacıyla, 1997 yılında Prof. Dr. İrene Melikoff’un onursal başkanlığında Almanya’nın Köln kentinde kurulmuştur. Alevi-Bektaşi Kültür Enstitüsü’nün temel misyonu, “Alevi-Bektaşi inanç sisteminin düşünsel, tarihsel ve inançsal çizgisini koruyarak geleceğe taşınması ve bilimsel açıdan araştırılması” olarak belirlenmiştir. Bu bağlamda Alevi-Bektaşi Kültür Enstitüsü, kuruluşundan itibaren kuruluş amacına uygun bir biçimde bilimsel, kültürel ve inançsal içerikli faaliyetler gerçekleştirmiştir. Enstitü, yine bu çerçevede, bilimsel alanda sempozyum, panel, konferans, çalıştay ve seminerler düzenlemekte, kitaplar basmakta ve uluslararası indekslerce taranan “Alevilik-Bektaşilik Araştırmaları Dergisi” adlı akademik hakemli dergiyi yayımlamaktadır. Enstitü’nün bilimsel alanda en önemli birikimlerinden biri de Alevilik konulu özel bir arşiv içeren bir kütüphaneye sahip olmasıdır. Enstitü’nün bu kütüphanesi, yazma eserler arşivi ile Alevilik konulu basılı eserler ve dijital arşivden oluşmaktadır. Alevi-Bektaşilerin şahsi arşivlerinden toplanan yazma eserler ve belgeler, Gazi Üniversitesi Hacı Bektaş Veli Araştırma Merkezi’nin yazılı ve görsel materyal dijital arşivi kopyası ile Ayhan Aydın’ın saha araştırmaları ile topladığı verilerden oluşan dijital arşivi Alevi-Bektaşi Kültür Enstitüsü’nün kütüphanesinde yer almaktadır. Alevi-Bektaşi Kültür Enstitüsü’nün kütüphanesinde bulunan yazma eserler, 2019 yılı Şubat ayından itibaren bu makalenin yazarları tarafından tespit ve tasnif edilmeye başlanmıştır. Eserlerin incelenmesi sırasında dijital kopyaları da bilgi formları oluşturularak kayıt altına alınmıştır. Bir dizi makalenin ilki olarak tasarlanan bu makale, enstitünün sahip olduğu yazma eser külliyatını; (-varsa- telif tarihi ve kaydı, -varsa- istinsah tarihi ve kaydı, fiziki durumu, yapısal özellikleri, içerik bilgisi vb.) bilim dünyasına tanıtmayı amaçlamaktadır. Enstitü arşivinde bulunan yazma eserlerin önemli bir bölümü Mehmet Yaman’ın ailesi tarafından Enstitü’ye bağışlanan eserlerden oluşmaktadır. Mehmet Yaman’ın şahsi arşivindeki bu eserler incelendiğinde, Erzincan yöresi başta olmak üzere Alevi toplulukların yaşadığı farklı yerleşim birimlerinden toplanmış bir şahsi arşiv olduğu anlaşılmaktadır. Enstitü kütüphanesinde, Yaman’ın şahsi arşivi dışında da Alevi bireylerin bağışladığı münferit yazmalar bulunmaktadır. Yazmaların tamamı Alevi-Bektaşi topluluklarının üyelerince kaleme alınmış eserlerdir. Eserlerin, inanç sistemince kutsal kabul edilen metinler olduğu rahatlıkla söylenebilir. Tespit edilen eserlerin önemli bir kısmını cönkler oluşturmaktadır. Makale hacmi göz önünde bulundurularak bu çalışmada otuz yazma eserin tanıtımına yer verilmesi uygun görülmüştür

Topuz Baba’dan Ali Koç Baba’ya Alvanlar Köyündeki Alevilik Üzerine Yeni Belge ve Bilgiler

Dass die charismatischen Glaubensführer des Alevitisch-Bektaschi-Denkens und ihnen treu ergebenen Derwisch-Gemeinschaften im Prozess der Türkisierung und Islamisierung des Balkans einen wichtigen Beitrag geleistet haben, ist durch zahlreiche wissenschaftliche Publikationen dokumentiert worden. Die von Ömer Lütfi Barkan als “Kolonisatorische Türken-Derwische” bezeichneten Glaubensführer haben bei der Eroberung des Balkans sowohl mit ihren Schwertern zum Sieg in der Schlacht beigetragen als auch danach mit ihren Denksystemen bei der Eroberung der Herzen eine Rolle gespielt. Die in ihrem Namen gestifteten alevitischen Geistlichenhäuser (ocak) übernahmen nach den Eroberungen während der Besiedlung und Islamisierung der Region wichtige Funktionen. Informationen über die Aktivitäten der als Dede, Baba, Abdal, Ata und Sultan bezeichneten Vertreter des Alevitisch-Bektaschi-Glaubenssystems liefern uns die über sie geschriebenen Heiligenviten und Frommen Taten, ferner die Archiv-Unterlagen sowie die in ihren persönlichen Archiven aufbewahrten Dokumente wie Stammbäume, Genehmigungen, Erlasse, Urkunden u.ä. und ferner die bis in die Gegenwart mündlich überlieferten Quellen von alevitischen Geistlichen (dede) und von Gemeinschaften der Strebenden (talip), von denen man glaubt, dass sie vom Geschlecht der charismatischen Glaubensführer abstammen. Es ist bekannt, dass über einen Teil der bekannten Glaubensführer, über die in den offiziellen Archiven und Urkunden Informationen vorliegen, Studien verfasst wurden. Wenn auch nicht in ausreichendem Ausmaße, so konnten diese Arbeiten für neue Forschungsarbeiten und Neuerscheinungen richtungsweisend sein. In den letzten zwanzig Jahren konnten Studien gestartet werden, die sich mit Dokumenten befassten, die in den persönlichen Archiven der charismatischen Glaubensführer und der Geistlichen und der Gemeinden der Strebenden aufbewahrt wurden. Die vorliegende Arbeit befasst sich mit der Archiv- und Literatur zentrierten Analyse von sieben Dokumenten und von ihren Feldforschungen, welche in persönlichen Archiven registriert sind. Das Zentrum von Ali Koç Baba Ocağı, von dem man glaubt, dass es im Namen des in Nikopol (Niğbolu) beigesetzten Ali Koç Baba gegründet wurde, ist das in Bulgarien liegende Dorf İslimiye (Sliven) Alvanlar (Yablanovo). Alle Geistlichen aus den Geistlichenhäusern (ocakzade), die erklärten, dass sie vom Geschlecht des Geistlichenhauses Ali Koç Baba abstammen, waren im historischen Prozess im Dorf Alvanlar wohnhaft, einige von ihnen wanderten jedoch im Zuge politischer und sozialer Entwicklungen im 20. Jahrhundert in die Türkei aus, allen voran nach Thrakien und nach Eskişehir. Die dem Geistlichenhaus Ali Koç Baba Ocağı verbundenen Gemeinschaften der Strebenden (talip toplulukları) haben sich heute in Bulgarien in Alvanlar, in der Türkei in Tekirdağ, Kırklareli, Edirne, Yalova, İzmit, Eskişehir, Kütahya niedergelassen. Ali Koç Baba Ocağı ist ein alevitisches Geistlichenhaus, worüber Wissenschaftlerkreise Studien verfasst haben. Die vorliegende Arbeit liefert eine Bewertung der sieben Dokumente, die wir im Rahmen unserer Arbeiten über das Geistlichenhaus von Ali Koç Baba Ocağı in Bulgarien und in der Türkei gefunden und registriert haben, wobei die Bewertung im Kontext der von uns gesammelten mündlichen Daten und der Archivunterlagen und der vorhandenen Literatur geschieht. Diese Dokumente erreichten uns über die Geistlichen des Ali Koç Baba Ocağı. Vier Dokumente wurden uns von Mehmet Ali Koç und drei Dokumente von dem Geistlichen Hasan Özyiğit Dede übergeben. Über das Datum und den Inhalt dieser Urkunden können folgende Informationen gegeben werden: Das 1. Dokument kann als ein “siyadetnâme” ohne Datum akzeptiert werden, wobei sein Inhalt sehr in Mitleidenschaft gezogen und ein Teil davon gerissen ist (Ein “siyadetnâme” ist im Verständnis der Aleviten und der Bektaschi eine Urkunde, welche über die Ahnenreihe dokumentiert, dass man ein “seyit” ist, d.h. ein Abkömmling aus dem Geschlecht des Propheten Muhammed und seines Enkelkindes Hüseyin. Anm. der Übersetzers). Nach Zustand seines Blattes und seiner gegenwärtigen Situation zu beurteilen, verfügt der Text die Qualität einer Schrift mit alter Geschichte. Das 2. Dokument konnte in Form eines Textes aufbewahrt werden, da man zwei siyadetnâme- Texte aneinander geklebt hat. Bei den beiden Texten handelt es sich um die Ahnentafel von Seyyid Nureddin, dessen Beiname Topuz Baba ist. Der erste Text stammt aus dem Monat Zilhicce 814 (März 1412), während der zweite Text auf den Monat Zilkade 840 (Mai 1437) zurückgeht. Beide Texte sind Ausfertigungen des Original-Textes, die im 18. Jahrhundert schriftlich verfasst wurden. Das 3. Dokument ist ebenfalls ein siyadetnâme. Es ist ausgestellt worden, um zu bestätigen, dass Seyyid Hasan als seyyid aus dem Geschlecht von Topuz Baba abstammt. Es trägt das Datum des Monats 4. Ramadan 1038 (27. April 1629). Das 4. Dokument handelt als siyadetnâme davon, dass Seyyid Ömer als seyyid vom Geschlecht von Topuz Baba abstammt. Es trägt das Datum vom 29. Rebiülahir 1040 (5. Dezember 1630). Das 5. Dokument ist ein siyadetnâme, das von der Abstammung Seyyid Saltıks als seyyid aus dem Geschlecht von Topuz Baba handelt. Es trägt das Datum 9. Zilkade 1309 (5. Juni 1892). Das 6. Dokument ist ein Brief-Dokument mit Datum vom 17. Schawwāl 1129 (24. September 1717), welches an den Richter (Kadi) von Şumnu verfasst wurde, nach dem sich herausstellte, dass die Privilegien der Koca Baba Sufizelle ignoriert und Steuern verlangt wurden. Das 7. Dokumente ist ein an den Kadi von Şumnu geschickter Ferman (Erlass). Die Verordnung enthält den Befehl, dass keine Steuern für den Ankauf und Verkauf sowie für das Schlachten von Opfertieren in der Sufizelle Koca Baba im Zentrum des Dorfes Elvanlar erhoben werden sollten. Das Dokument trägt das Datum des 10. Ramadan 1229 (26. August 1814). Drei der sieben Dokumente, die aus den persönlichen Archiven der Familien der Geistlichen stammen, stehen in Zusammenhang mit dem Geistlichen Ali Koca Baba und der Sufizelle (zaviye), die in seinem Namen gegründet wurde. Während eines der Dokumente vom Inhalt her einen Bezug zu siyadetnâme aufweist, handelt es sich bei den anderen beiden Dokumenten inhaltlich um amtliche Akten, welche die Privilegien der Koca Baba Sufizelle bestätigen. Bei allen anderen vier Dokumenten handelt es sich um mehrere siyadetnâme, welche in verschiedenen Phasen bestätigen, dass die Kinder von Topuz Baba Abkömmlinge aus dem Geschlecht des Propheten Muhammed und seines Enkels Hüseyin (seyid) sind. Dass in den siyadetnâme, die vor unserer Arbeit über die Trägerfamilie Ali Koç Baba erschienen, die Rheinfolgen der seyyid, welche sich auf den Stammbaum von Seyyid Topuz stützen, nicht ausreichend behandelt wurden oder gar ignoriert wurden, führte dazu, dass viele Fragen über die Glaubensorganisation in Bulgarien-Alvanlar und in der Gemeinde Topuzlar unbeantwortet blieben. Die vorliegende Arbeit zeigt, dass im Kontext der genannten Dokumente und Daten, die wir während unserer Feldforschungen gesammelt haben, in der Gemeinde Alvanlar außerhalb des Ali Koç Baba Geistlichenhauses eine alevitische Trägerfamilie existierte, die wir als Topuz Baba Geistlichenfamilie bezeichnen können. Im Lichte der in diesem Artikel gewonnenen neuen Erkenntnisse und in Bewertung aller verfügbaren Fakten wird in einem ganzheitlichem Sinne dargestellt, wie sich die beiden alevitischen Geistlichenfamilien, die in den Dörfern Alvanlar und Topuzlar ansässig waren, im historischen Prozess in ein Dorf und in eine Geistlichenhaus zentrierte Struktur verwandeln konnten.Many scientific publications set forth that Alevi-Bektashi charismatic religious leaders and their dervish communities had had an important part in the process of Turkification and Islamization of Balkans. Religious leaders, described as “Colonizer Turkish Dervishes” by Omer Lutfi Barkan, played roles both in winning a war with their swords and in winning hearts with their thought system. Alevi ocaks, founded on behalf of these leaders, took an important role in the process of resettlement and Islamization of the conquered region. We learn of the activities done by religious leaders who represented the Alevi belief system and were referred to as Dede, Baba, Abdal, Ata and Sultan, from “velayetname” and “menakıpname” written in their names, archival documents, documents from personal archives such as family trees, diplomas (“icazet”), edicts (“ferman”), certificates (“berat”), and from oral knowledge of dede and aspirant communities, which are believed to descend from charismatic religious leaders. It is known that there are studies on some religious leaders mentioned above, about whom official archives keep information and documents. These studies, although not being satisfactory, have provided directions for new studies and publications. Publications on documents kept in personal archives of “dede” and aspirant communities has started to be published for the last twenty years. This paper focuses on field studies, archive and literature-based analysis of seven documents recorded in personal archives. The centre of Ali Koc Baba “ocak” (hearth), believed to be founded on behalf of Ali Koc Baba entombed in Nigbolu/Nikopol, is in Yablanovo village in Sliven region, Bulgaria. While all the “dedes”, who were stated to be descended from the Ali Koc Baba “ocak”s lineage, were inhabitants of Yablanovo village throughout history, a number of them have immigrated to Eskisehir and particularly to Thrace region in Turkey in the 20th century due to political and social developments. Today, aspirant communities connected with the “ocak” of Ali Koc Baba are also settled in Yablanovo, in Bulgaria, and in Tekirdag, Kirklareli, Edirne, Yalova, Izmir, Eskisehir, Kutahya, in Turkey. The “ocak” of Ali Koc Baba is an Alevi “ocak” that was discussed in studies by scientific circles. This paper will evaluate seven documents, which we determined and recorded in our field-work on Ali Koc Baba “ocaks” in Turkey and Bulgaria, in the context of collected oral data, archive records and available literature. The documents have reached us through “dedes” of the Ali Koc Baba “ocak”. Mehmet Ali Koc gave us four and “dede” Hasan Ozyigit gave us three documents. We can give following brief information about dates and contents of these documents: The 1st undated document that could be accepted as a “siyadetname” according to its content is very worn-out and torn in one part. It owns characteristics of an old-dated text along with paper and current condition. The 2nd document is preserved in the form of one text by attaching two “siyadetnâme” text one under the other. Both documents are genealogy of Seyyid Nureddin nicknamed Topuz Baba. The first one is dated Zulhijja 814 (Mart 1412), and the second one Zulqida 840 (May 1437). Both texts are copies from the 18th century. The 3rd document is a “siyadetnâme”. It confirms Seyyid Hasan, descended from Topuz Baba, is a sayyid. It is dated 4 Ramadan 1038 (27 April 1629). The 4th document is a “siyadetnâme” of Seyyid Omer descended from Topuz Baba. It is dated 29 Rabi al-Akhir 1040 (5 December 1630). The 5th document is a “siyadetnâme” of Seyyid Saltik descended form Topuz Baba. It is dated 9 Zulqida 1309 (5 June 1892). The 6th document is a “murasele” dated 17 Shawwal 1129 (24 September 1717) and written to the kadi of Sumnu upon tax claim ignoring the privileges of Koca Baba zawiya. The 7th document is an edict (“ferman”) sent to the kadi of Sumnu. The edict includes an order not to collect tax from religious sacrifices and merchandise in Koca Baba zawiya based in Yablanovo village. The document is dated 10 Ramadan 1229 (26 August 1814). The three of seven documents, taken from personal archives of “dede” families, are related to Ali Koca Baba and zawiya founded on his behalf. While one of these three documents have content of a “siyadetname”, the other two are official documents which contain confirmation of the Koca Baba zawiya’s privileges. Other four documents are “siyadetnâme” which contain confirmation from different periods about Topuz Baba’s descents becoming sayyid. The reason why many questions about religious organization in Yablanovo and Topuzevo villages remain unanswered is ignoring or lack of emphasis on Seyyid Topuz’s lineage, seen in “siyatednames” that were published before our paper on Ali Koc Baba “ocaks”. This paper reveals, in the context of the data collected from documents mentioned above and during our field-work, the existence of an Alevi “ocak” which we can define as Topuz Baba “ocak”, apart from Ali Koc Baba “ocak”, in the village of Yablanovo. In the light of new documents, the paper will present, with an integrative interpretation of the available data, how the two Alevi “ocaks”, based in Yablanovo and Topuzevo villages, took one village/one “ocak”-centred form throughout history.Balkanların Türkleşmesi ve İslamlaşması sürecinde Alevi-Bektaşi düşüncesinin karizmatik inanç önderlerinin ve onlara tâbi derviş topluluklarının önemli katkılarının olduğu birçok bilimsel yayımla ortaya konulmuştur. Ömer Lütfi Barkan’ın “Kolonizatör Türk Dervişleri” olarak tanımladığı inanç önderleri, Balkanların fethinde; hem savaşın kazanılmasında kılıçları ile hem de savaştan sonra gönüllerin fethinde düşünce sistemleri ile rol oynamışlardır. Fetih sonrası bölgenin iskanı ve İslamlaşması sürecinde adlarına kurulu Alevi ocakları önemli işlevler üstlenmişlerdir. Dede, Baba, Abdal, Ata ve Sultan gibi unvanlarla anılan inanç önderlerinin Alevi inanç sisteminin temsilcileri olarak yaptıkları faaliyetleri; adlarına yazılmış velayetnâme ve menakıpnâmelerden, arşiv belgelerinden, şahsi arşivlerinde sakladıkları şecere, icazet, ferman, berat vb. belgelerden ve karizmatik inanç önderlerinin soyundan geldiğine inanılan dede ve talip topluluklarının sözlü aktarımla günümüze taşıdıkları bilgilerden öğrenmekteyiz. Adı geçen inanç önderlerinden hakkında resmi arşivlerde bilgi ve belge bulunanlardan bir kısmı üzerine çalışmaların yapıldığı bilinmektedir. Yeterli olmamakla birlikte bu çalışmalar yeni araştırma ve yayımlara yön gösterici olmuştur. Son yirmi yılda karizmatik inanç önderlerinin dede ve talip topluluklarının şahsi arşivlerinde sakladıkları belgeler üzerine de yayımlar yapılmaya başlanmıştır. Bu makalede şahsi arşivlerde kayıt altına alınan yedi belgenin saha çalışmaları, arşiv ve literatür merkezli analizi konu edilmektedir. Niğbolu’da (Nikapol) medfun Ali Koç Baba’nın adına kurulduğuna inanılan Ali Koç Baba Ocağı’nın merkezi Bulgaristan İslimiye’ye bağlı (Sliven) Alvanlar (Yablanovo) köyüdür. Ali Koç Baba Ocağı’nın soyundan geldiğini belirten ocakzade Dedelerin tamamı tarihsel süreçte Alvanlar köyünde mukim iken siyasal ve sosyal gelişmelerle bir kısmı 20. yüzyılda Türkiye’de Trakya bölgesi başta olmak üzere Eskişehir’e göç etmişler. Ali Koç Baba Ocağı’na bağlı talip toplulukları da günümüzde Bulgaristan Alvanlar, Türkiye’de Tekirdağ, Kırklareli, Edirne, Yalova, İzmit, Eskişehir, Kütahya’da yerleşiktir. Ali Koç Baba Ocağı, ilmî mahfillerce çalışmalara konu olmuş bir Alevi ocağıdır. Bu çalışmada, Ali Koç Baba Ocaklılar üzerine Bulgaristan ve Türkiye’de gerçekleştirdiğimiz saha çalışmalarımızda tespit edip kayıt altına aldığımız yedi belge, topladığımız sözlü veriler, arşiv kayıtları ve mevcut literatür bağlamında değerlendirilecektir. Belgeler Ali Koç Baba Ocağı Dedeleri kanalıyla bize ulaştırılmıştır. Dört belge Mehmet Ali Koç, üç belge Hasan Özyiğit Dede tarafından bize teslim edilmiştir. Bu belgelerin tarih ve içerikleri hakkında kısaca şu bilgiler verilebilir: 1. belge tarihsiz bir siyadetnâme olarak kabul edilebilecek içeriğe de sahip çok yıpranmış ve bir kısmı yırtılmıştır. Kağıt ve mevcut durumu ile eski tarihli bir metin özelliklerine sahiptir. 2. belge, iki siyadetnâme metninin alt alta yapıştırılması ile tek metin şeklinde muhafaza edilmiştir. Belgelerin her ikisi de Topuz Baba lakaplı Seyyid Nureddin’in soy şeceresidir. İlki Zilhicce 814 (Mart 1412), ikincisi Zilkade 840 (Mayıs 1437) tarihlidir. Her iki metin de orjinal metinden 18. yüzyılda yazıya geçirilmiş suretlerdir. 3. belge de siyadetnâmedir. Topuz Baba soyundan Seyyid Hasan’ın seyyidliğini tasdik için verilmiştir. 4 Ramazan 1038 (27 Nisan 1629) tarihlidir. 4. belge Topuz Baba soyundan Seyyid Ömer’in seyyidliğini konu edinen siyadetnâmedir. 29 Rebiülahir 1040 (5 Aralık 1630) tarihlidir. 5. belge, Topuz Baba soyundan Seyyid Saltık’ın seyyidliği ile ilgili siyadetnâmedir. 9 Zilkade 1309 (5 Haziran 1892) tarihlidir. 6. belge Koca Baba zaviyesinden imtiyazları görmezden gelinerek vergi talep edilmesi üzerine Şumnu kadılığına yazılan 17 Şevval 1139 (7 Haziran 1727) tarihli bir mürâsele belgesidir. 7. belge Şumnu kadısına gönderilen fermandır. Ferman, Elvanlar köyü merkezli Koca Baba Zaviyesi’nde alınan satılan ve zaviye için kesilen kurbanlardan vergi alınmaması emrini içermektedir. Belge 10 Ramazan 1229 (26 Ağustos 1814) tarihlidir. Dede ailelerinin şahsi arşivlerinden alınan yedi belgeden üçü Ali Koca Baba ve onun adına kurulan zaviye ile ilgilidir. Bu üç belgeden biri siyadetnâme içeriğine sahipken diğer ikisi Koca Baba Zaviyesi’nin imtiyazlarının tasdiğini içeren resmi evraklardır. Diğer dört belgenin hepsi Topuz Baba evlatlarının seyyidliklerinin farklı dönemlerde tasdiğini içeren siyadetnâmelerdir. Ali Koç Baba Ocaklılar hakkında bizim çalışmamızdan önce yayımlanan siyadetnâmelerde de görülen Seyyid Topuz’dan gelen seyyidlik silsileleri üzerinde yeterince durulmaması ya da görmezden gelinmesi Bulgaristan Alvanlar ve Topuzlar köyündeki inançsal örgütlenme hakkında birçok sorunun cevapsız kalmasına neden olmuştur. Bu çalışma, adı geçen belgeler ve saha çalışmamızda topladığımız veriler bağlamında Alvanlar köyünde Ali Koç Baba Ocağı dışında Topuz Baba Ocağı olarak tanımlayabileceğimiz bir Alevi ocağının varlığını ortaya çıkarmaktadır. Makalede elde ettiğimiz yeni belge bilgiler ışığında Alvanlar köyü ve Topuzlar köyünde yerleşik iki Alevi ocağının tarihsel süreçte tek köy ve tek ocak merkezli yapıya nasıl büründüğü eldeki verilerin bütünlükçü bir şekilde yorumlanması ile sunulacaktır