Insulin Resistance and Method of it Diagnosis in Patients with Essential Hypertension

Insulinooporność występuje w wielu jednostkach chorobowych, w szczególności u wszystkich chorych z nadwagą i nadciśnieniem tętniczym oraz u prawie połowy szczupłych chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym. W pracy omówiono mechanizmy prowadzące do insulinooporności przedreceptorowej, receptorowej i poreceptorowej, ze szczególnym uwzględnieniem tych zmian, które prawdopodobnie występują w pierwotnym nadciśnieniu tętniczym. Metody służące rozpoznawaniu insulinooporności oparte są na równoczesnych pomiarach stężeń insuliny i glukozy w surowicy krwi. Najdokładniejsze metody oceny insulinooporności polegają na pomiarach stężeń insuliny i glukozy w surowicy w warunkach stałego, określonego ilościowo wlewu glukozy i insuliny lub też stałego dożylnego wlewu insuliny i glukozy z tak dobraną szybkością, aby utrzymać fizjologiczne stężenie tego cukru w surowicy krwi. Zarówno pierwsza metoda (tzw. steadystate plasma glucose), jak i kolejna (tzw. klamra metaboliczna) są jednak pracochłonne i uciążliwe dla pacjenta. Wśród nowych metod, oceniających stopień wrażliwości na działanie insuliny, zastosowano jądrowy rezonans magnetyczny oraz podawanie znakowanych: glukozy, insuliny, aminokwasów i tłuszczy. Złotym standardem pozostaje jednak metoda klempu insulinowego. Wysoka korelacja pomiędzy wiązaniem insuliny do receptorów insulinowych krwinek czerwonych a stopniem insulinooporności zmierzonej metodą klamry metabolicznej nasuwa możliwość szybkiej i dokładnej oceny wrażliwości na działanie insuliny u chorych z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym.Insulin resistance occurs in a considerable number of diseases, especially in all the patients with obesity and hypertension and in almost 50% of slim patients with essential hypertension. Mechanisms leading to prereceptor, receptor and postreceptor insulin resistance with special auention paid to those changes which may occur in essential hypertension have been discussed in this study The methods used to diagnose insulin resistance are based on simultaneous measuring of insulin and glucose concentration in blood serum. The most exact methods of estimating insulin resistance consist in measuring glucose and insulin concentration in serum during steady-state, quantitatively defined glucose or insulin infusion at such a speed that the physiological glucose concentration in blood serum can be maintained. Both methods however- i. e. steady-state plasma glucose as well as metabolic clamp are laboratorious and tiresome for the patient. Nuclear magnetic resonance and administrating marked glucose, insulin, amino acids and fats have been used to estimate the degree of insulin sensitivity. The insulin clamp method, however, still remains the golden standard. High relationship between binding to erythrocyte receptors and insulin resistance measured by clamp technique glues the possibility of rapid and exact estimation of insulin sensitivity in patients with essential hypertension

Insulin resistance, endothelin, microalbuminuria - their interrelations in patients with arterial hypertension

Wstęp Insulinooporność jest powszechnym zjawiskiem u chorych z nadciśnieniem tętniczym i nadwagą. Znacznie mniej prac poświęcono temu zjawisku u chorych szczupłych, u których w przypadku występowania pierwotnego nadciśnienia tętniczego insulinooporność jest stwierdzana niemal w 50% przypadków. Związek zachodzący między insulinoopornością a nadciśnieniem tętniczym nie jest jednoznacznie określony. Sugeruje się, że udział insulinooporności w patomechanizmie nadciśnienia tętniczego może zachodzić także poprzez jej wpływ na syntezę endotelin. W piśmiennictwie można znaleźć wiele prac poświęconych zależnościom między insulinoopornością (i/lub hiperinsulinemią) a stężeniem endoteliny w surowicy krwi i nasileniem mikroalbuminurii u chorych z nadciśnieniem tętniczym otyłych lub z nadwagą. Nie analizowano dotychczas zależności u szczupłych chorych z nadciśnieniem tętniczym. Celem pracy było oznaczenie insulinooporności u chorych z nadciśnieniem tętniczym łagodnym i umiarkowanym z prawidłowym wskaźnikiem masy ciała (BMI). Kolejnym celem pracy było poszukiwanie wzajemnych zależności pomiędzy insulinoopornością, stężeniem endoteliny (ET) i wielkością dobowego wydalania albumin (UAE) w grupie badanych osób z nadciśnieniem. Materiał i metody Badaniem objęto 20 nieotyłych chorych z nadciśnieniem tętniczym łagodnym lub umiarkowanym, z prawidłowym BMI. Insulinooporność oznaczano metodą euglikemicznej klamry metabolicznej według DeFronzo, obliczając tkankowy wychwyt glukozy M, którego odwrotność jest miarą insulinooporności. Oznaczenie stężenia ET w surowicy i albumin w dobowej zbiórce moczu wykonano za pomocą metod radioimmunologicznymi. Wyniki Insulinooporność rozpoznano u 35% badanej populacji. Średnia wartość tkankowego wychwytu glukozy (M) wynosiła 273,03 &plusmn; 44,65 mg/(m2 x min). Stężenie ET w surowicy krwi wynosiło 25,59 &plusmn; 8,00 pg/ml. Dobowe wydalanie albumin (UAE) kształtowało się na poziomie 25,92 &plusmn; 18,19 mg. Zaobserwowano istotne statystycznie korelacje między M a ET (r = &#8211;0,6486; p < 0,01), M a UAE (r = &#8211;0,7110; p < 0,001) oraz ET a UAE (r = 0,6566; p < 0,01). Wnioski U 35% chorych nadciśnieniem tętniczym i prawidłowym BMI stwierdza się insulinooporność. Wykazano znamienną korelację między wartościami ciśnienia tętniczego a stopniem insulinooporności. U osób z nadciśnieniem tętniczym i prawidłowym BMI wykazano istotne zależności pomiędzy stopniem insulinooporności a stężeniem ET w surowicy krwi i wielkością UAE. Uzyskane przez autorów dane przemawiają za upośledzoną czynnością śródbłonka korelującą z zaburzeniami metabolicznymi u chorych z łagodnym lub umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym i z prawidłowym współczynnikiem BMI.Background Insulin resistance is a phenomenon which can be observed in hypertensive patients especially in the non-obese patients with coexistent obesity. But we can observe insulin resistance also in almost 50% of non-obese patients with primary hypertension. Endothelins (ET) are peptides which have a variety of biological functions - the most important of them is vasoconstriction. In this way they can play a role in the development of arterial hypertension. The aim of the study was to mark insulin resistance in non-obese patients with arterial hypertension, to estimate serum endothelin levels (ET), 24-h urinary albumin excretion (UAE) in this population and to find correlations between insulin resistance ET and UAE. Material and methods In 20 non-obese patients with arterial hypertension insulin resistance was measured by hyperinsulinemic euglycaemic clamp technique. The insulin resistance is expressed as the reciprocal of glucose disposal rate - M. The ET and 24-h UAE were evaluated by radioimmunoassay methods. Results Insulin resistance was diagnosed in 35% of examined population. The mean value of glucose disposal rate M-value was 273.03 &plusmn; 44.65 mg/(m2 x min). The mean value of ET was 25.59 &plusmn; 8.00 pg/ml, 24-h UAE was 25.92 &plusmn; 18.19 mg. We found significant correlation between M and ET (r = &#8211;0.6486; p < 0.01) between M and UAE (r = &#8211;0.7110; p < 0.001) and ET and UAE (r = 0.6566; p < 0.01). Conclusion Insulin resistance was observed in 35% of nonobese patients with arterial hypertension. Significant correlation between degree of hypertension and intensity of insulin resistance was found. In hypertensive subjects with BMI in normal range significant correlations between insulin resistance and serum ET concentration and magnitude of UAE were found. The correlations found in our study suggest that non-obese patients with arterial hypertension demonstrated endothelial function defect which is correlated with many metabolic disorders

Influence of Nicardipin on Microalbuminuria in Hypertension Patients

Wstęp: Mikroalbuminuria jest zjawiskiem występującym w nadciśnieniu tętniczym. Jej obecność traktuje się jako czynnik zwiększający ryzyko chorób układu sercowo-naczyniowego. Wpływ antagonistów wapnia na wielkość albuminurii u chorych z nadciśnieniem tętniczym jest niejednoznaczny. Celem pracy była ocena wpływu nikardypiny na dobową mikroalbuminurię oraz na minutowe wydalanie albumin po obciążeniu wysiłkiem fizycznym u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym. Materiał i metody: Badaniem objęto dwie 15-osobowe grupy chorych w I okresie nadciśnienia tętniczego. W grupie 1. oznaczono dobową mikroalbuminurię przed i po leczeniu nikardypiną. Pacjentów grupy 2. obciążono 5-minutowym submaksymalnym wysiłkiem fizycznym i bezpośrednio po nim przeprowadzono 24-godzinną zbiórkę moczu, w której metodą radioimmunologiczną oznaczono albuminy. Po 14-dniowej terapii nikardypiną wykonano ponownie test wysiłkowy i 2-godzinną zbiórkę moczu, określając ilość albumin. Wyniki: Po terapii nikardypiną uzyskano istotny statystycznie spadek ciśnienia skurczowego i rozkurczowego u wszystkich badanych. Stwierdzono istotnie dodatnie korelacje pomiędzy mikroalbuminurią a ciśnieniem skurczowym oraz rozkurczowym w obu badanych grupach chorych. Podobną zależność zaobserwowano pomiędzy redukcją ciśnienia rozkurczowego a spadkiem albumin w grupie chorych obciążonych wysiłkiem fizycznym. Spadek ten w 42% zależny był od redukcji ciśnienia. Nie zaobserwowano takiej zależności dla mikroalbuminurii dobowej. Wnioski: 1. Uzyskane dane sugerują, iż u chorych z nadciśnieniem tętniczym ze wzrostem ciśnienia skurczowego i rozkurczowego wzrasta wydalanie albumin z moczem, co poświadcza obecność istotnej korelacji pomiędzy mikroalbuminurią a wartościami SBP i DBP w obu analizowanych grupach chorych. 2. U chorych z nadciśnieniem tętniczym podawanie nikardypiny istotnie obniża dobowe wydalanie albumin, jak również wydalanie tego białka wywoływane wysiłkiem fizycznym. 3. Zmniejszenie mikroalbuminurii w czasie terapii nikardypiną może być wywołane swoistym działaniem leku i tylko w niewielkim stopniu zależeć od redukcji nadciśnienia tętniczego.Background: Microalbuminuria can be uesd in the risk stratification of patients with essential hypertension. A cluster of cardiovascular risk factors may be associated with microalbuminuria in hypertension. Effect of calcium blockers on urinary albumin excretion rate in patients with primary hypertension is not identical in meaning. The aim of the study was to estimate the influence of nicardipine on 24-h microalbuminuria and minuting albumin excretion after physical exercises in patients with primary hypertension. Material and Methods: The study was performed on two 15-person group patients wish essential hypertension. In the first group 24-h microalbuminuria was measured before and after nicardipin therapy. In the second group patients were made two-hour urine colection for albumin after 5 minutes physical exercises before and after two weeks of nicardipine therapy. Results: Atfter the therapy with nicardipine, systolic and diastolic blood pressure was significantly decreased in both groups. We observed significant positive correlations between microalbuminuria and systolic and diastolic blood pressure. We obserwed also positive correlation between reduction of diastolic blood pressure and decrease of albuminuria in patients after physical exercises. This diminution in 42% was dependent from blood pressure reduction. We did not observed the same correlation in the first group of patients for 24-h microalbuminuria. Conclusions: 1. These data suggest that in patients with primary hypertension even the increase systolic and diastolic blood pressure increases albumin excretion rate. 2. In hypertensive patients the therapy with nicardipine significantly decreased 24-h microalbuminuria as weel as excretion of the protein was induced by physical exercises. 3. Diminiution of microalbuminuria diuring nicardipins therapy is caused by specific mechanism of drug and only in small degree dependent on blood pressure reduction

Patients’ awareness of late complications in type 2 diabetes

Wstęp. Cukrzyca to grupa chorób metabolicznych charakteryzująca się hiperglikemią wynikającą z defektu produkcji lub działania insuliny wydzielanej przez komórki beta trzustki. Najczęstszą postacią cukrzycy jest cukrzyca typu 2, w której pierwotnie dochodzi do zmniejszonej wrażliwości tkanek na insulinę (insulino oporność). Wieloletnia cukrzyca prowadzi do wielu groźnych powikłań, które dotyczą wielu narządów, np. narządu wzroku, nerek czy włókien nerwowych. Cel. Celem pracy była ocenia świadomości pacjentów na temat późnych powikłań cukrzycy typu 2. Materiał i metody. W badaniu wzięło udział 100 pacjentów zarówno płci żeńskiej jak i męskiej leczących się w Poradni Diabetologicznej CDL Barska. Wybrano metodę sondażu diagnostycznego, zastosowano technikę ankietową i analizę dokumentacji medycznej. Narzędziem badawczym wykorzystanym w pracy był autorski kwestionariusz ankiety oraz dokumentacja medyczna. Wyniki. Z przeprowadzonych badań własnych wynika, że zdecydowaną większość pacjentów stanowią kobiety (63%), powyżej 60 roku życia (40%), mieszkające w mieście (62%), aktywne zawodowo (44%), które chorowały poniżej 5 lat (45%). Najwięcej badanych wskazywało na uczestniczenie w konsultacjach okulistycznych (65%). Największa grupa badanych wskazywała na powikłanie w postaci nadciśnienia (37,4%), zaburzenie widzenia (23,7%), najmniej wskazało na stopę cukrzycową (0,7%).Admission. Diabetes mellitus is a group of metabolic diseases characterized by hyperglycaemia resulting from a defect in the production or function of insulin secreted by the beta cells of the pancreas. The most common form of diabetes is type 2 diabetes, in which there is primarily a decreased sensitivity of tissues to insulin (insulin resistance). Long-term diabetes leads to many serious complications that affect many organs, such as the eyes, kidneys and nerve fibers. Aim. The aim of the study was to assess the patients' awareness of late complication of type 2 diabetes. Material and methods. The study involved 100 female and male patients treated at the CDL Barska Diabetes Clinic. The diagnostic survey method was selected, the survey technique and the analysis of medical records were used. The research tool used in the work was the original questionnaire and medical documentation. Results. The conducted research shows that the vast majority of patients are women (63%), over 60 (40%), living in the city (62%), professionally active (44%), who were ill for less than 5 years (45%). Most respondents indicated participation in ophthalmological consultations (65%). The largest group of respondents indicated a complication in the form of hypertension (37.4%), visual impairment (23.7%), and the least indicated a diabetic foot (0.7%)

6. Relationship between Insulin Resistance and Left Ventricular Hypertrophy in Essential Hypertension

Wstęp: Insulinooporność jest zjawiskiem obserwowanym u osób z nadciśnieniem tętniczym, jednak związek zachodzący między insulinoopornością a nadciśnieniem nie jest jednoznacznie określony. Przerost lewej komory serca jest uważany za proces przystosowawczy, kompensujący zwiększone obciążenie hemodynamiczne w przebiegu nadciśnienia tętniczego. Celem pracy była ocena zależności pomiędzy insulinoopornością a LVH u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym. Materiał i metody: Badaniem objęto 30 pacjentów w wieku 43,6 &plusmn; 6,6 lat z nadciśnieniem tętniczym łagodnym i umiarkowanym. Badanie echokardiograficzne wykonano aparatem Sonos 1000. Masę lewej komory oznaczono w projekcji jednowymiarowej (M-mode) według wzoru Penna, a wielkość LVH określono według kryterium Devereux. Insulinooporność oznaczono metodą euglikemicznej klamry metabolicznej według De Fronzo. Wyniki: Przerost lewej komory stwierdzono u 43,3% badanych. Zaobserwowano istotne statystycznie korelacje między LVMI a SBP (r = 0,45; p < 0,05) i DBP (r = 0,47; p < 0,05) oraz czasem trwania choroby (r = 0,53; p < 0,01). Tkankowy wychwyt glukozy (M) był statystycznie niższy w grupie chorych z LVH (239,40 &plusmn; 32,01 vs 314,41 &plusmn; 34,80 mg/(m2 ´ min); (p < 0,001) i korelował z SBP (r = &#8211;0,76; p < 0,001), DBP (r = &#8211;0,77; p < 0,001) oraz z BMI (r = &#8211;0,59; p < 0,001) badanych chorych. Zaobserwowano istotną statystycznie korelację między LVMI a tkankowym wychwytem glukozy &#8212; M (r = &#8211;0,48; p < 0,01). Wnioski: Istotnie dodatnie korelacje pomiędzy wartościami SBP oraz DBP i czasem trwania choroby a LVMI wskazują na udział tych czynników w LVH. Istotnie niższy tkankowy wychwyt glukozy w grupie chorych z LVH niż w grupie pacjentów bez LVH wskazuje na udział insulinooporności w mechanizmie przebudowy mięśnia sercowego. U młodych, nieotyłych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym istnieje dodatnia korelacja między LVH a nasileniem insulinooporności.Background: Insulin resistance is a often phenomenon what can be observed in hypertensive patients. Relationship between insulin resistance and hypertension is not clear. In hypertension left ventricular presse overload induces it&#8217;s hypertrophy. The aim of the study was to find out a relationship between insulin resistance and left ventricular mass in patients with essential hypertension. Material and methods: The study population consisted of 30 non-obese patients with a mean age 43,6 &plusmn; 6,6 with mild and moderate hypertension. Left ventricular mass was evaluated with M.-mode echocardiografy and indexed for body size according to Devereux. Insulin resistance was determined by means of euglycaemic hyperinsulinaemic clamp technique according to De Fronzo. Results: Left ventricular hypertrophy was observed in 43,3% patients. LVMI was correlated with SBP (r = 0,45; p < 0,05), DBP (r = 0,47; p < 0,05) and duration of disease (r = 0,53; p < 0,01). M.-value-mediated glucose uptake was statisticaly lower in patients with LVH/(239,40 &plusmn; 32,01 vs. 314,41 &plusmn; &plusmn; 34,80 mg/(m2 &middot; min), (p < 0,001)/M.-value correlated with SBP (r = &#8211;0,76; p < 0,001), DBP (r = &#8211;0,77; p < 0,001) and BMI (r = &#8211;0,59; p < 0,001) examinated patients. Left ventricular mass index was correlated with glucose uptake &#8212; M.-value (r = &#8211;0,48; p < 0,01). Conclusions: Significant correlations between SBP, DBP, duration of disease and LVMI are connected with LVH. This study revealed association between insulin resistence and left ventricular mass. As more insulin resistance the higher LVMI

Apixaban compared with warfarin in patients with atrial fibrillation and previous stroke or transient ischaemic attack: A subgroup analysis of the ARISTOTLE trial

Background: In the ARISTOTLE trial, the rate of stroke or systemic embolism was reduced by apixaban compared with warfarin in patients with atrial fibrillation (AF). Patients with AF and previous stroke or transient ischaemic attack (TIA) have a high risk of stroke. We therefore aimed to assess the efficacy and safety of apixaban compared with warfarin in prespecified subgroups of patients with and without previous stroke or TIA. Methods: Between Dec 19, 2006, and April 2, 2010, patients were enrolled in the ARISTOTLE trial at 1034 clinical sites in 39 countries. 18 201 patients with AF or atrial flutter were randomly assigned to receive apixaban 5 mg twice daily or warfarin (target international normalised ratio 2·0-3·0). The median duration of follow-up was 1·8 years (IQR 1·4-2·3). The primary efficacy outcome was stroke or systemic embolism, analysed by intention to treat. The primary safety outcome was major bleeding in the on-treatment population. All participants, investigators, and sponsors were masked to treatment assignments. In this subgroup analysis, we estimated event rates and used Cox models to compare outcomes in patients with and without previous stroke or TIA. The ARISTOTLE trial is registered with ClinicalTrials.gov, number NTC00412984. Findings: Of the trial population, 3436 (19%) had a previous stroke or TIA. In the subgroup of patients with previous stroke or TIA, the rate of stroke or systemic embolism was 2·46 per 100 patient-years of follow-up in the apixaban group and 3·24 in the warfarin group (hazard ratio [HR] 0·76, 95% CI 0·56 to 1·03); in the subgroup of patients without previous stroke or TIA, the rate of stroke or systemic embolism was 1·01 per 100 patient-years of follow-up with apixaban and 1·23 with warfarin (HR 0·82, 95% CI 0·65 to 1·03; p for interaction=0·71). The absolute reduction in the rate of stroke and systemic embolism with apixaban versus warfarin was 0·77 per 100 patient-years of follow-up (95% CI -0·08 to 1·63) in patients with and 0·22 (-0·03 to 0·47) in those without previous stroke or TIA. The difference in major bleeding with apixaban compared with warfarin was 1·07 per 100 patient-years (95% CI 0·09-2·04) in patients with and 0·93 (0·54-1·32) in those without previous stroke or TIA. Interpretation: The effects of apixaban versus warfarin were consistent in patients with AF with and without previous stroke or TIA. Owing to the higher risk of these outcomes in patients with previous stroke or TIA, the absolute benefits of apixaban might be greater in this population. Funding: Bristol-Myers Squibb and Pfizer. © 2012 Elsevier Ltd

Apixaban versus warfarin in patients with atrial fibrillation

BACKGROUND: Vitamin K antagonists are highly effective in preventing stroke in patients with atrial fibrillation but have several limitations. Apixaban is a novel oral direct factor Xa inhibitor that has been shown to reduce the risk of stroke in a similar population in comparison with aspirin. METHODS: In this randomized, double-blind trial, we compared apixaban (at a dose of 5 mg twice daily) with warfarin (target international normalized ratio, 2.0 to 3.0) in 18,201 patients with atrial fibrillation and at least one additional risk factor for stroke. The primary outcome was ischemic or hemorrhagic stroke or systemic embolism. The trial was designed to test for noninferiority, with key secondary objectives of testing for superiority with respect to the primary outcome and to the rates of major bleeding and death from any cause. RESULTS: The median duration of follow-up was 1.8 years. The rate of the primary outcome was 1.27% per year in the apixaban group, as compared with 1.60% per year in the warfarin group (hazard ratio with apixaban, 0.79; 95% confidence interval [CI], 0.66 to 0.95; P<0.001 for noninferiority; P = 0.01 for superiority). The rate of major bleeding was 2.13% per year in the apixaban group, as compared with 3.09% per year in the warfarin group (hazard ratio, 0.69; 95% CI, 0.60 to 0.80; P<0.001), and the rates of death from any cause were 3.52% and 3.94%, respectively (hazard ratio, 0.89; 95% CI, 0.80 to 0.99; P = 0.047). The rate of hemorrhagic stroke was 0.24% per year in the apixaban group, as compared with 0.47% per year in the warfarin group (hazard ratio, 0.51; 95% CI, 0.35 to 0.75; P<0.001), and the rate of ischemic or uncertain type of stroke was 0.97% per year in the apixaban group and 1.05% per year in the warfarin group (hazard ratio, 0.92; 95% CI, 0.74 to 1.13; P = 0.42). CONCLUSIONS: In patients with atrial fibrillation, apixaban was superior to warfarin in preventing stroke or systemic embolism, caused less bleeding, and resulted in lower mortality. Copyright © 2011 Massachusetts Medical Society. All rights reserved