Acoustic aspects of segmental and suprasegmental productions of Greek hearing-impaired speech: A qualitative analysis

Hearing-impaired speech presents a number of characteristics deviating from normal, which concern both the segmental level, i.e. vowel and consonant errors, and the suprasegmental level, i.e. stress, intonation, resonance, voice quality etc. Errors on both levels can compromise speech intelligibility, that is, the ability of being understood. The current paper presents a qualitative analysis of the main segmental and suprasegmental errors observed in the speech of 10 Greek adult speakers with profound prelingual hearing impairment and of various intelligibility levels. Audio files and/or spectrographic displays, useful to clinicians, teachers and researchers, are provided to illustrate the above features and to help clarify acoustic measurement issues pertaining to the acoustic analysis of hearing-impaired speech

Χορήγηση αλλογενών προγονικών καρδιακών κυττάρων για τον περιορισμό της αναδιαμρόρφωσης της αριστερής κοιλίας μετά από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου

Εισαγωγή: Η κυτταρική θεραπεία αποτελεί στόχο έρευνας για τα καρδιαγγειακά νοσήματα. Σε προκλινικές μελέτες, φάνηκε ότι η ενδοστεφανιαία χορήγηση προγονικών καρδιακών κυττάρων (CDCs) μετά από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, ασκεί καρδιοπροστατευτική δράση με αποτέλεσμα την προστασία του μυοκαρδιακού ιστού. Ωστόσο η χορήγηση των CDCs πριν την επαναιμάτωση και την έναρξη του φαινομένου της μη επαναρροής δεν έχει εξεταστεί. Το φαινόμενο της μη επαναρροής εξελίσσεται γρήγορα μετά την επαναιμάτωση και ενδεχομένως μειώνει την αποτελεσματικότητα της κυτταρικής θεραπείας. Υποθέσαμε ότι η χορήγηση αλλογενών CDCs στην ισχαιμία και πριν την επαναιμάτωση θα συνέβαλε στον περιορισμό του φαινομένου της μη επαναρροής και της μυοκαρδιακής βλάβης. Μέθοδος και αποτελέσματα: Στην παρούσα μελέτη συγκρίθηκε η ενδοστεφανιαία χορήγηση 5x106 αλλογενών CDCs με εικονικό διάλυμα, σε χοίρειο χρόνιο προκλινικό μοντέλο ισχαιμίας-επαναιμάτωσης. Η χορήγηση των κυττάρων έγινε στην ισχαιμία και πριν την επαναιμάτωση. Η παρακολούθηση διήρκησε 30 ημέρες. Συνολικά μελετήθηκαν 18 ζώα, εκ των οποίων 12 ολοκλήρωσαν την μελέτη. Τα πειραματόζωα υποβλήθηκαν σε υπερηχογραφική μελέτη και σε κοιλιογραφία, ενώ ελήφθησαν και ιστοπαθολογικά δείγματα προκειμένου να εκτιμηθεί η λειτουργικότητα και η αναδιαμόρφωση της αριστερής κοιλίας. Στην ομάδα ελέγχου (n=6) παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική μείωση του κλάσματος εξωθήσεως τόσο υπερηχογραφικά όσο και με την κοιλιογραφία (p=0.046 και με τις δυο μεθόδους). Αντίθετα για την ομάδα των κυττάρων (n=6) η μείωση στο κλάσμα εξωθήσεως δεν ήταν στατιστικά σημαντική. Στις 30 ημέρες και οι δύο ομάδες παρουσίασαν σημαντική αύξηση στην τελοδιαστολική διάμετρο και στον τελοδιαστολικό όγκο. Επιπρόσθετα η ομάδα ελέγχου παρουσίασε στατιστικά σημαντική αύξηση και στον τελοσυστολικό όγκο, ενώ η ομάδα κυττάρων παρουσίασε αύξηση αλλά όχι στατιστικά σημαντική. Παθολογοανατομικά στην ομάδα ελέγχου βρέθηκε στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερη έκταση εμφράγματος και περισσότερη ίνωση. Δεν παρατηρήθηκαν σημεία ανοσολογικής απόρριψης. Συμπεράσματα: Η ενδοστεφανιαία χορήγηση 5x106αλλογενών προγονικών καρδιακών κυττάρων κατά την ισχαιμία και πριν την επαναιμάτωση σε χοίρειο μοντέλο οξείας ισχαιμίας επαναιμάτωσης, είναι ασφαλής και έχει ως αποτέλεσμα μείωση της έκτασης του εμφράγματος αλλά και περιορισμό της αναδιαμόρφωσης της αριστερής κοιλίας και παράλληλα συμβάλει στη διατήρηση της λειτουργικότητας της αριστερής κοιλίας.Background: Allogeneic cardiosphere-derived cells (CDCs) exert cardioprotective effects when administered intracoronarily after reperfusion in animal models of acute myocardial infarction (AMI). The “no-reflow” phenomenon develops rapidly post-reperfusion and may undermine the efficacy of cell therapy, due to poor cell delivery in areas of microvascular obstruction (MVO). We hypothesized that CDC-induced cardioprotection would be enhanced by cell administration prior to reperfusion, when microvasculature is still relatively intact, to facilitate widespread cell delivery within the ischemic area. Methods and Results: We studied 18 farm pigs; 12 completed the specified protocol. We performed a randomized, placebo-controlled study to assess the long-term efficacy of intracoronary infusion of 5 million allogeneic CDCs, delivered at 5 minutes prior to reperfusion, in a porcine model of acute myocardial infarction (AMI). The CDC therapy resulted in decreased scar size, improved regional systolic function, and attenuation of adverse cardiac remodeling (manifested as preserved global systolic function, preserved end-systolic volume, and decreased interstitial fibrosis) compared to placebo at 30 days post-MI. Conclusions: Dose - optimized intracoronary infusion of allogeneic CDCs prior to reperfusion in a porcine model of AMI is feasible, safe and confers long term benefits

Μετανάλυση-συστηματική ανασκόπηση σύμφωνα με τις Prisma Guidelines για τη χρήση αντιψυχωσικών δεύτερης γενιάς στην αντιμετώπιση της επιθετικότητας

Εισαγωγή: Η βία και η επιθετικότητα αποτελούν μείζονα κοινωνικά προβλήματα και συχνά αφορούν ασθενείς οι οποίοι πάσχουν από ψυχιατρικές παθήσεις. Η επιθετικότητα εκτός από σωματικές και υλικές βλάβες δύναται να προκαλέσει και ψυχικό τραυματισμό. Ως συνέπειες της ανθρώπινης επιθετικότητας μπορεί να είναι σοβαρά κοινωνικά, νομικά, συναισθηματικά και οικονομικά προβλήματα. Οι αιτίες της επιθετικής συμπεριφοράς είναι σύνθετες και πολυπαραγοντικές. Κοινωνικοί και πολιτισμικοί παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη επιθετικής συμπεριφοράς, ωστόσο το νευροβιολογικό υπόβαθρο αλληλεπιδρά με τους περιβαλλοντικούς παράγοντες. Έχει δειχτεί πως οι υποδοχείς της ντοπαμίνης και της σεροτονίνης στον εγκέφαλο κατέχουν κεντρική θέση στο ρυθμιστικό μηχανισμό της επιθετικότητας. Δεκαετίες ερευνών έχουν καταδείξει τον ουσιαστικό ρόλο του μέσου υποθαλάμου και του μεσομεταιχμιακού ντοπαμινεργικού συστήματος στη ρύθμιση της επιθετικής συμπεριφοράς. Τα αντιψυχωσικά έχουν σημαντική αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση της βίαιης συμπεριφοράς, και αυτό διαφαίνεται και από την γενικευμένη χρήση τους. Τα τυπικά αντιψυχωσικά έχουν αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα στη θεραπεία της επιθετικότητας, ιδιαίτερα η αλοπεριδόλη. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τον υψηλό κίνδυνο εξωπυραμιδικών παρενεργειών των τυπικών αντιψυχωσικών και την ανώτερη αποτελεσματικότητα των άτυπων, τα άτυπα αντιψυχωσικά προτιμώνται ιδιαίτερα στην κλινική πρακτική. Σκοπός μετανάλυσης: Ο σκοπός της παρούσας ανασκόπησης ήταν η διερεύνηση της αποτελεσματικότητας των αντιψυχωσικών δεύτερης γενιάς στην αντιμετώπιση της βίαιης συμπεριφοράς και της επιθετικότητας που εκδηλώνονται στις ψυχωτικές διαταραχές, συγκρινόμενα με τα τυπικά αντιψυχωτικά. Στην παρούσα μετανάλυση στις μελέτες που επιλέχθηκαν εξετάστηκε η αποτελεσματικότητα ενός αντιψυχωσικού δεύτερης γενιάς σε σύγκριση με ένα τυπικό αντιψυχωσικό στην αντιμετώπιση της επιθετικής συμπεριφοράς. Μέθοδος: Αυτή η μετανάλυση αφορά την τελευταία εξαετία, συγκεκριμένα από το Φεβρουάριο του 2014 έως τον Μάρτιο του 2020. Η αναζήτηση βιβλιογραφίας έγινε στις εξής βάσεις δεδομένων: Pubmed, Scopus και Cochrane. Στην παρούσα μετανάλυση οι μελέτες που επιλέχθηκαν ήταν τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες τυφλές ή open label, σε ενήλικο πληθυσμό. Επίσης εξέταζαν την αποτελεσματικότητα ενός αντιψυχωσικού δεύτερης γενιάς σε σύγκριση με ένα τυπικό αντιψυχωσικό στην αντιμετώπιση της επιθετικής συμπεριφοράς στις ψυχωτικές διαταραχές. Εξαιρέθηκαν όλες οι μελέτες που αφορούσαν παιδιά, εφήβους, ηλικιωμένους καθώς και οποιεσδήποτε άλλες ψυχικές διαταραχές εκτός της σχιζοφρένειας. Οι οφειλόμενες σε χρήση-εξάρτηση ουσιών ή αλκοόλ ψυχιατρικές διαταραχές δε συμπεριελήφθησαν στη μετανάλυση εκτός κι αν αφορούσαν σχιζοφρενική διαταραχή προκαλούμενη από αυτές και πληρούσαν και όλα τα υπόλοιπα κριτήρια συμπερίληψης. Ακόμη αποκλείστηκαν ανοϊκές διαταραχές, γενετικά νοσήματα, νευροψυχιατρικά σύνδρομα, νοητική υστέρηση και νευροαναπτυξιακές διαταραχές. Στις μελέτες που συμπεριελήφθησαν στη μετανάλυση, τα αποτελέσματα όσον αφορά τις αλλαγές στην ένταση της επιθετικότητας, της εχθρικότητας και της ευερεθιστότητας μετρήθηκαν με την κλίμακα PANSS και την υποκλίμακα αυτής PANSS-EC (Positive and Negative Syndrome Scale-Excited Component). Συμπεριελήφθησαν όλες οι μελέτες που πληρούσαν τα παραπάνω κριτήρια από τις βάσεις δεδομένων που αναφέρθηκαν. Mετρήθηκε η βαθμολογία που σημείωναν οι ασθενείς στην κλίμακα PANSS ή PANSS-EC πριν από τη χορήγηση της φαρμακευτικής αγωγής, καθώς και η τυπική απόκλιση αυτής της τιμής (SD), όσο και το σκορ στην κλίμακα PANSS ή PANSS-EC ύστερα από τη χορήγηση των φαρμάκων, τόσο των τυπικών όσο και των άτυπων αντιψυχωσικών, καθώς και η τυπική απόκλιση αυτής. Στη μελέτη των Hung-Yu Chan et al. (2014) μελετήθηκε η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια της ολανζαπίνης IM σε σχέση με τη χορήγηση αλοπεριδόλης ΙΜ σε ασθενείς με σχιζοφρένεια και οξεία διαταραχή συμπεριφοράς. Οι Charles Lung-Cheng Huang et al. (2015) πραγματοποίησαν μια μελέτη για τη σύγκριση της αποτελεσματικότητας και του προφίλ ασφάλειας μεταξύ της ενδομυϊκής χορήγησης ολανζαπίνης και μεταξύ ΙΜ αλοπεριδόλης συν ΙΜ λοραζεπάμης σε ασθενείς με σχιζοφρένεια με μέτρια έως σοβαρή διέγερση. Οι Viroj Verachai et al. (2014) σύγκριναν τις αντιψυχωσικές ιδιότητες αλλά και τις ανεπιθύμητες ενέργειες της κουετιαπίνης με την αλοπεριδόλη σε άτομα με ψύχωση προκαλούμενη από μεθαμφεταμίνη. Αποτελέσματα: Αυτή η μετανάλυση διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει διαφορά στην αποτελεσματικότητα μεταξύ τυπικών και άτυπων αντιψυχωσικών στην επιθετικότητα. Συμπεράσματα: Από αυτή τη μετανάλυση προέκυψε πως τα αντιψυχωσικά εμφανίζουν ευρεία αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση της διεγερτικής και επιθετικής συμπεριφοράς που εκδηλώνονται στις διάφορες ψυχικές διαταραχές. Τα αντιψυχωσικά δεύτερης γενιάς έχει βρεθεί πως έχουν σημαντικό θεραπευτικό αποτέλεσμα στην επιθετικότητα χωρίς ωστόσο και αυτά να υπολείπονται σε ανεπιθύμητες ενέργειες. Τα αντιψυχωσικά δεύτερης γενιάς επιδρούν περισσότερο στους σεροτονινεργικούς υποδοχείς και μπορεί να έχουν ένα καλύτερο αποτέλεσμα έναντι της επιθετικότητας σε σχέση με τα αντιψυχωσικά πρώτης γενιάς τα οποία επιδρούν κυρίως στους υποδοχείς της ντοπαμίνης. Μέχρι τώρα υπάρχουν μόνο μερικές ενδείξεις που να υποστηρίζουν την επιλογή συγκεκριμένου αντιψυχωσικού αναλόγως της διαγνωστικής κατηγορίας. Είναι σημαντική η περαιτέρω διερεύνηση της αποτελεσματικότητας του κάθε αντιψυχωσικού στην επιθετικότητα καθώς και η αναζήτηση μεγεθών αποτελεσματικότητας αναλόγως της δοσολογίας του φαρμακευτικού παράγοντα, με σκοπό τη δημιουργία θεραπευτικών πρωτοκόλλων. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνεται ορθολογική χρήση αυτών των φαρμάκων και παράλληλα προσπάθεια αποκλιμάκωσης των επιθετικών συμπεριφορών και με μη φαρμακολογικές μεθόδους.Introduction: Violence and aggression are major social problems and often affect patients with psychiatric disorders. Aggression in addition to physical and material damage can also cause mental injury. As a consequence of human aggression can be serious social, legal, emotional and financial problems. The causes of aggressive behavior are complex and multifactorial. Social and cultural factors play an important role in the development of aggressive behavior, however the neurobiological background interacts with environmental factors. Dopamine and serotonin receptors in the brain have been shown to be central to the regulatory mechanism of aggression. Decades of research have demonstrated the essential role of the medial hypothalamus and the median dopaminergic system in regulating aggressive behavior. Antipsychotics are very effective in treating violent behavior, and this is evident from their general use. Typical antipsychotics have been shown to be effective in treating aggression, especially haloperidol. However, given the high risk of extrapyramidal side effects of first generation antipsychotics and the superior efficacy of atypical ones, atypical antipsychotics are particularly preferred in clinical practice. Purpose of the meta-analysis: The purpose of this review was to investigate the effectiveness of second generation antipsychotics in dealing with violent behavior and aggression manifested in psychotic disorders, compared to typical antipsychotics. In the present meta-analysis the selected studies examined the effectiveness of a second generation antipsychotic compared to a typical antipsychotic in the treatment of aggressive behavior. Methods: This meta-analysis covers the last six years, specifically from February 2014 to March 2020. The bibliography was searched in the following databases: Pubmed, Scopus and Cochrane. In the present meta-analysis, the selected studies were randomized controlled or open label studies in an adult population. They also looked at the effectiveness of a second-generation antipsychotic compared to a typical antipsychotic in treating aggressive behavior in psychotic disorders. All studies involving children, adolescents, the elderly, and any other mental disorders other than schizophrenia were excluded. Substance-induced psychiatric or substance abuse disorders were not included in the meta-analysis unless they involved schizophrenic disorder and met all other inclusion criteria. Dementia, genetic diseases, neuropsychiatric syndromes, mental retardation and neurodevelopmental disorders were also ruled out. In the studies included in the meta-analysis, the results in terms of changes in the intensity of aggression, hostility and irritability were measured with the PANSS scale and its sub-scale PANSS-EC (Positive and Negative Syndrome Scale-Excited Component). All studies that met the above criteria from the databases mentioned were included. Patients' scores on the PANSS or PANSS-EC scale prior to medication were measured, as well as the standard deviation of this value (SD) and the score on the PANSS or PANSS-EC scale after administration of the medication drugs, both typical and atypical antipsychotics, as well as its standard deviation. Hung-Yu Chan et al (2014) studied the efficacy and safety of olanzapine IM in relation to the administration of haloperidol IM in patients with schizophrenia and acute behavioral disorders. Charles Lung-Cheng Huang et al (2015) conducted a study comparing efficacy and safety profile between intramuscular olanzapine and IM haloperidol plus IM lorazepam in patients with moderate to severe schizophrenia. Viroj Verachai et al (2014) compared the antipsychotic properties and side effects of quetiapine with haloperidol in people with methamphetamine-induced psychosis. Results: This meta-analysis found that there was no difference in efficacy between typical and atypical antipsychotics. Conclusion: From this meta-analysis it emerged that antipsychotics are widely effective in treating the stimulating and aggressive behaviors manifested in various mental disorders. Second-generation antipsychotics have been found to have a significant therapeutic effect on aggression, but they also cause side effectsSecond-generation antipsychotics have a greater effect on serotonergic receptors and may have a better effect on aggression than first-generation antipsychotics which mainly affect dopamine receptors. So far there are only a few indications that support the choice of a particular antipsychotic depending on the diagnostic category. It is important to further investigate the effectiveness of each antipsychotic in aggression as well as the search for efficiencies depending on the dosage of the drug agent, in order to create treatment protocols. In any case, the rational use of these drugs its necessary and at the same time an attempt must be made to de-escalate the aggressive behaviors with non-pharmacological methods

Impact of KRAS, BRAF, PIK3CA Mutations, PTEN, AREG, EREG Expression and Skin Rash in ≥2nd Line Cetuximab-Based Therapy of Colorectal Cancer Patients

To investigate the predictive significance of KRAS, BRAF, PIK3CA mutational status, AREG- EREG mRNA expression, PTEN protein expression and skin rash in metastatic colorectal cancer (mCRC) patients treated with cetuximab containing salvage chemotherapy.Primary tumors from 112 mCRC patients were analyzed. The worst skin toxicity during treatment was recorded.KRAS, BRAF and PIK3CA mutations were present in 37 (33%), 8 (7.2%) and 11 (9.8%) cases, respectively, PTEN was lost in 21 (19.8%) cases, AREG and EREG were overexpressed in 48 (45%) and 51 (49%) cases. In the whole study population, time to tumor progression (TTP) and overall survival (OS) was significantly lower in patients with KRAS (p = 0.001 and p = 0.026, respectively) or BRAF (p = 0.001 and p<0.0001, respectively) mutant tumors, downregulation of AREG (p = 0.018 and p = 0.013, respectively) or EREG (p = 0.002 and p = 0.004, respectively) and grade 0-1 skin rash (p<0.0001 and p<0.0001, respectively). In KRAS wt patients TTP and OS was significantly lower in patients with BRAF (p = 0.0001 and p<0.0001, respectively) mutant tumors, downregulation of AREG (p = 0.021 and p = 0.004, respectively) or EREG (p = 0.0001 and p<0.0001, respectively) and grade 0-1 skin rash (p<0.0001 and p<0.0001, respectively). TTP was significantly lower in patients with PIK3CA mutations (p = 0.01) or lost PTEN (p = 0.002). Multivariate analysis revealed KRAS (Hazard Ratio [HR] 4.3, p<0.0001), BRAF mutation (HR: 5.1, p<0.0001), EREG low expression (HR: 1.6, p = 0.021) and absence of severe/moderate skin rash (HR: 4.0, p<0.0001) as independent prognostic factors for decreased TTP. Similarly, KRAS (HR 2.9, p = 0.01), BRAF mutation (HR: 3.0, p = 0.001), EREG low expression (HR: 1.7, p = 0.021), absence of severe/moderate skin rash (HR: 3.7, p<0.0001) and the presence of undifferantited tumours (HR: 2.2, p = 0.001) were revealed as independent prognostic factors for decreased OS.These results underscore that KRAS-BRAF mutations and EREG expression can be used as biomarkers to further select patients undergoing anti-EGFR treatment

Inhibitory Control, Task/Rule Switching, and Cognitive Planning in Vascular Dementia: Are There Any Differences From Vascular Aging?

Recent studies have shown that patients diagnosed with Vascular Dementia (VaD) exhibit deficits in executive functions. According to “vascular hypothesis of cognitive aging,” community-dwelling older adults having risk factors for vascular disease development (RVD) may suffer from cognitive decline of the same type. The aim of the study was to assess the level of specific executive functions (EF) that have been revealed as most affected by vascular abnormalities, in older adults with incipient VaD and RVD. Subsequently specific ways of EF measuring could be suggested for more accurate diagnosis of early stage VaD. The study compared three adult groups (N = 60): (a) patients diagnosed with incipient VaD, according to DSM-5 criteria (n = 20); (b) community-dwelling older adults presenting cardiovascular risk factors (RVD; n = 20); (c) healthy young adult controls (n = 20). Three types of executive functions were examined: inhibitory control, cognitive flexibility as rule/task switching, and planning. The following D-KEFS subtests were administered for their evaluation: The ‘Color-Word Interference Test,’ the ‘Verbal Fluency Test,’ and the ‘Tower Test.’ Mixed-measures ANOVA, MANOVA, and one-way ANOVA as well as Scheffe post hoc test were applied to the data of the scores in each condition of each test. The results showed that VaD patients had significantly lower performance in test conditions requiring switching and planning, compared to RVD group and young controls. The specific deficits of VaD patients, compared to older adults presenting RVD according to multiple-group path analyses were: more uncorrected errors in inhibition, the use of semantic knowledge primarily instead of switching ability to switch between semantic categories, as well as a lower level of movement precision in planning

Intravascular Lymphoma as an Uncommon Cause of Anasarca

Objectives: To report a case of intravascular lymphoma (IVL) in a Caucasian patient who presented with anasarca as his sole clinical sign. Material and Methods: A man presented with anasarca-type oedema and fatigue. After excluding heart failure, hepatic cirrhosis, nephrotic syndrome, hypothyroidism, AL-amyloidosis and adverse drug reaction which can all cause oedema, we turned our attention to capillary permeability disorders. Results: Closer review of the bone marrow aspirate demonstrated haemophagocytic histiocytosis, while core, renal and duodenal biopsies showed a B-cell IVL. Conclusion: The differential diagnosis of anasarca, a relatively common clinical sign, should include IVL although the diagnosis may still be challenging

The effect of passive measures on thermal comfort and energy conservation. A case study of the Hot Summer and Cold Winter climate in the Yangtze River region

The energy consumption for heating and cooling of buildings in the cities located within the boundaries of the Hot Summer and Cold Winter (HSCW) zone in China is rapidly increasing due to the increased comfort expectations from well-resourced occupants. Guidance on how and to what extent it is possible to improve energy efficiency of buildings is thus required by policy makers as well as designers and building managers. The aim of this study is to demonstrate how the use of climate-sensitive passive design solutions can help the improvement of indoor thermal conditions while reducing the energy needs and ultimately carbon emissions. An extensive parametric analysis of several passive strategies such as building orientation, thermal insulation, glazing area, shading devices, air tightness and natural ventilation, is carried out for a typical apartment block located in the cities of Chongqing, Changsha and Shanghai, which lays respectively in the upper, middle and downstream of the Yangtze River. Detailed hourly dynamic simulations show how it is possible to extend the non-heating/cooling period and reduce the peak loads, highlighting the potentialities of each strategy according to different climate constraints. The recommended strategies provides quantitative guidance to either design of new or retrofitting of existing buildings. This research contributes to the building energy conservation knowledge for policy-makers, developers and building designers with insight on the feasibilities of the application of passive measures for the residential buildings located in the Yangtze River region with hot summer and cold winter climates

Human Uterine Wall Tension Trajectories and the Onset of Parturition

Uterine wall tension is thought to be an important determinant of the onset of labor in pregnant women. We characterize human uterine wall tension using ultrasound from the second trimester of pregnancy until parturition and compare preterm, term and twin pregnancies. A total of 320 pregnant women were followed from first antenatal visit to delivery during the period 2000–2004 at the John Hunter Hospital, NSW, Australia. The uterine wall thickness, length, anterior-posterior diameter and transverse diameter were determined by serial ultrasounds. Subjects were divided into three groups: women with singleton pregnancies and spontaneous labor onset, either preterm or term and women with twin pregnancies. Intrauterine pressure results from the literature were combined with our data to form trajectories for uterine wall thickness, volume and tension for each woman using the prolate ellipsoid method and the groups were compared at 20, 25 and 30 weeks gestation. Uterine wall tension followed an exponential curve, with results increasing throughout pregnancy with the site of maximum tension on the anterior wall. For those delivering preterm, uterine wall thickness was increased compared with term. For twin pregnancies intrauterine volume was increased compared to singletons (), but wall thickness was not. There was no evidence for increased tension in those delivering preterm or those with twin gestations. These data are not consistent with a role for high uterine wall tension as a causal factor in preterm spontaneous labor in singleton or twin gestations. It seems likely that hormonal differences in multiple gestations are responsible for increased rates of preterm birth in this group rather than increased tension

New challenge of the public buildings: nZEB findings from IEE RePublic_ZEB Project

Nearly Zero-Energy Buildings (nZEBs) have received increased attention in recent years as a result of constant concerns for energy supply constraints, decreasing energy resources, increasing energy costs and rising impact of greenhouse gases on world climate. The EPBD recast directive [1] requests all new buildings to meet higher levels of performance than before, by exploring more the alternative energy supply systems available locally on a cost-efficiency basis and without prejudicing the occupants’ comfort. To this end, after 2020, all new buildings should become “nearly zero-energy” and after 31 December 2018, the same requirement is applied for new buildings occupied and owned by public authorities. Furthermore, the EPBD recast states that MS must ensure that minimum energy performance requirements for buildings are set with a view to achieving cost-optimal levels according to the Commission Delegated Regulation (EU) No 244/2012 of 16 January 2012. In this context, the authors of this paper, who are participants in the recent started European project RePublic_ZEB, are willing to share the initial findings from on- going research work. Public buildings constitute a specific class of buildings that require a complex analysis from the statistic point of view taking into consideration the definition and typologies and other specific parameters related with. Thus, this paper will focus on the analysis of public building stocks in the countries covered by the project consortium with the view to define relevant parameters characterizing the reference public buildings that will be considered in the further analysis regarding the assessment of cost-effective packages of solutions towards nZEB levels of performance. A review of nZEB holistic approach, definitions and existing implemented policies in the participant countries, will be presented as well