Zastosowanie GIS i teledetekcji w badaniach szaty roślinnej

Since 1972 scientists have access to a new source o f environmental data which is remote sensing initiated by Landsat 1 satellite. Satellite or aerial imagery provided by remote sensing equipment has many applications ranging from map rendering, prediction and estimation o f disaster effects to investigation o f vegetation. After Landsat 1 new platforms and sensors emerged together with Geographical Information Systems (GIS) as the technological development has been proceeding. GIS are computer systems aiding spatial data management and analysis. It allows to incorporate diverse digital and analogue data, e.g. GPS coordinates, maps and environmental data. Remote sensing o f vegetation utilizes mainly electromagnetic radiation from visible and infrared bands. Due to absorption of red and blue light for photosynthesis and high reflectance of infrared light by spongy mesophyll, vegetation can be distinguished on remotely sensed image by means of mathematical operations yielding so-called Vegetation Indices, e.g. NDVI. Vegetation Indices are significantly correlated with percentage vegetation cover, crop yields and plant vigor. In remote sensing o f vegetation various sensor types are used - aerial photos or satellite images provide different scale o f spatial and spectral detail, hence they are used in different types o f research. Remote sensing and GIS are powerful tools for vegetation mapping, invasive alien species monitoring, environmental protection management and many other applications

The height and type of the main septum in the sphenoid sinuses : evaluation before the fess

The purpose of this study was to examine the height of the main septum (MS) in the sphenoid sinuses and its type, depending on the percentage prevalence of its tissue composition (osseous and membranous) in the adult population. Materials and Methods: A retrospective analysis of 296 computed tomography (CT) scans (147 females, 149 males) of the paranasal sinuses was conducted. The patients did not present any pathology in the sphenoid sinuses. The CT scans of the paranasal sinuses were carried out with a spiral CT scanner (Siemens Somatom Sensation 16) in a standard procedure, in the option Siemens CARE Dose 4D. No contrast medium was used. Having obtained the transversal planes, a secondary reconstruction tool (multiplans reconstruction - MPR) was used in furtherance of gleaning sagittal and frontal planes. Results: In all cases, the height of the MS was measured by using a straight line running parallel to the course of the septum (when the MS was regarded as straight) or curved (when the MS was regarded as irregularly shaped). The average height of the MS was 2.1 ± 0.41 cm in the whole research group. Completely osseous MS was found in 32.77% of the patients. In 63.85% of them, the MS was partially membranous. The rarest was the MS which was not even partially ossified - a membranous type, that was observed in 3.38% of the patients. Conclusions: Variant anatomy of the paranasal sinuses may lead to complications encountered during a surgery, hence a CT scan is advised before the planned treatment

Incorporation of the sphenoid sinuses' septum / septa in the carotid canal : evaluation before the fess

The purpose of the research was to define the frequency prevalence of the incorporation of sphenoid sinuses’ septum / septa in the carotid canal of the adult population. Materials and Methods: 296 computed tomography (CT) scans of the patients (147 females, 149 males), who did not present any pathology in the sphenoid sinuses, were evaluated in this retrospective analysis. Spiral CT scanner - Siemens Somatom Sensation 16 - was used to glean the medical images. Standard procedure applied in the option Siemens CARE Dose 4D. No contrast medium was administered. Multiplans reconstruction (MPR) tool was used in order to obtain frontal and sagittal planes from the transverse planes previously received. Results: Bilateral incorporation of the main septum (MS) in the carotid canal was not present in any of the patients, whereas unilateral incorporation was noticed in 21.96% of the patients (17.68% females, 26.17% males). On the right side it occurred in 11.82% of cases (10.88% females, 12.75% males), and on the left side in 10.14% of cases (6.8% females, 13.42% males). Bilateral incorporation of the additional septum (AS) was found in 8.45% of the patients (4.08% females, 12.75% males), whereas unilateral incorporation was noted in 28.37% of the patients. It was seen on the right side in 11.82% of cases (12.93% females, 10.74% males), and on the left side in 16.55% cases (15.65% females, 17.45% males). The most common variant was the incorporation of only one of the septa (either the MS or the AS) in the wall of the carotid canal unilaterally. Such situation took place in 30.07% of the patients (29.25% females, 30.87% males). Incorporation of two septa on the same side was noticed in 4.39% of cases (4.08% females, 4.7% males), and incorporation of three septa in 0.34% of cases (0.7% males). Conclusions: The anatomy of the paranasal sinuses is varied to a great extent, hence performing a CT scan is crucial before the scheduled surgery, as it may lessen the unforeseeable surgical complications, that may result from the high prevalence of variants in the sinuses

Warmińsko-mazurski program interwencyjnego leczenia ostrych zespołów wieńcowych z uniesieniem odcinka ST

Wstęp: Ostre zespoły wieńcowe z uniesieniem odcinka ST (STEACS) stanowią jedną z najczęstszych przyczyn zgonów w Polsce. Powodem ich powstawania jest nagłe zamknięcie jednej z tętnic wieńcowych (wytworzenie zakrzepu na zwężającej światło naczynia blaszce miażdżycowej) ograniczające dopływ krwi do mięśnia sercowego, co powoduje jego martwicę. Najważniejszym elementem postępowania w STEACS jest możliwie szybkie udrożnienie zamkniętego naczynia i przywrócenie prawidłowego przepływu krwi. Najskuteczniejszą metodą tego typu leczenia jest wykonanie zabiegu angioplastyki wieńcowej w zakresie amputowanej tętnicy. Materiał i metody: Analizą objęto 161 chorych z STEACS, zarówno w obserwacji wewnątrzszpitalnej, jak i odległej. Parametry charakteryzujące badaną grupę oraz wyniki leczenia porównano z wynikami dużych badań klinicznych, w których uczestniczyły podobne grupy chorych oraz z rezultatami dużych ośrodków kardiologicznych w kraju. Ze względu na różnice w kwalifikacji pacjentów do zabiegu, badaną grupę podzielono na dwie podgrupy. Podgrupa I liczyła 78 chorych leczonych w okresie przed wprowadzeniem całodobowego dyżuru hemodynamicznego. Grupę poddano wstępnej preselekcji polegającej głównie na niekwalifikowaniu do zabiegu chorych z grupy najwyższego ryzyka (wstrząs kardiogenny, wiek ponad 80 lat, zaawansowana cukrzyca, niewydolność nerek, przebyty udar mózgu). Ważny czynnik preselekcyjny stanowił fakt, że w tym okresie pracownia hemodynamiki działała jedynie w dni powszednie w godzinach 8.00–18.00. Podgrupę II stanowiło 83 chorych poddanych leczeniu po rozpoczęciu 24-godzinnego dyżuru. W obrębie tej podgrupy do zabiegu kwalifikowano wszystkie osoby bez przeciwwskazań, bez względu na wiek i stan ogólny. Wyniki: Parametry kliniczne populacji warmińsko-mazurskiej (dane demograficzne, czynniki ryzyka, lokalizacja zawału, leczenie farmakologiczne) były zbliżone do populacji chorych analizowanych w znanych badaniach klinicznych. Prawidłowy przepływ w naczyniu odpowiedzialnym za zawał, określony jako TIMI 3, udało się uzyskać w 93% przypadków. Poważne zdarzenia sercowo-naczyniowe (ponowne zawały serca + udary mózgu + zgony) w obserwacji szpitalnej, 30-dniowej i 6-miesięcznej wyniosły odpowiednio: 4,3%, 8% i 13,7%. Uzyskane wyniki wykazały, że skuteczność leczenia w zakresie badanej grupy była porównywalna z rezultatami innych ośrodków. W zakresie badanych podgrup chorych wykazano wyjściowo gorsze parametry kliniczne (wyższa średnia wieku, większy odsetek czynników ryzyka) w podgrupie II niż w podgrupie I. Odsetek udrożnień w zakresie tętnicy odpowiedzialnej za zawał (TIMI 3) wynosił 96% w podrupie I vs. 89% w podrupie II. Poważne zdarzenia sercowonaczyniowe (MACE) w badanych podrupach (I i II) wynosiły odpowiednio: 1,3% vs. 7.2% w obserwacji szpitalnej, 5% vs. 12% — w obserwacji 30-dniowej oraz 10% vs. 19% w obserwacji 6-miesięcznej. Wnioski: Dobre wyniki leczenia STEACS za pomocą przezskórnej angioplastyki wieńcowej uzyskane w ośrodku autorów pracy potwierdzają założenie, że małe placówki kardiologiczne mogą podejmować 24-godzinny dyżur hemodynamiczny pomimo braku bezpośredniego zabezpieczenia kardiochirurgicznego. Pomimo dużej bezpośredniej skuteczności zabiegów odsetek odległych poważnych powikłań sercowo-naczyniowych jest wysoki. Analizowana liczba powikłań istotnie wzrasta w miarę upływu czasu, co odzwierciedla postępujący przebieg choroby wieńcowej po ostrym epizodzie wieńcowym. Wstępna preselekcja chorych poddanych zabiegowi angioplastyki wieńcowej w przypadku STEACS wpływa zarówno na wczesne, jak i na odległe wyniki leczenia. (Folia Cardiol. 2005; 12: 445–457

Warmińsko-mazurski program interwencyjnego leczenia ostrych zespołów wieńcowych z uniesieniem odcinka ST

Wstęp: Ostre zespoły wieńcowe z uniesieniem odcinka ST (STEACS) stanowią jedną z najczęstszych przyczyn zgonów w Polsce. Powodem ich powstawania jest nagłe zamknięcie jednej z tętnic wieńcowych (wytworzenie zakrzepu na zwężającej światło naczynia blaszce miażdżycowej) ograniczające dopływ krwi do mięśnia sercowego, co powoduje jego martwicę. Najważniejszym elementem postępowania w STEACS jest możliwie szybkie udrożnienie zamkniętego naczynia i przywrócenie prawidłowego przepływu krwi. Najskuteczniejszą metodą tego typu leczenia jest wykonanie zabiegu angioplastyki wieńcowej w zakresie amputowanej tętnicy. Materiał i metody: Analizą objęto 161 chorych z STEACS, zarówno w obserwacji wewnątrzszpitalnej, jak i odległej. Parametry charakteryzujące badaną grupę oraz wyniki leczenia porównano z wynikami dużych badań klinicznych, w których uczestniczyły podobne grupy chorych oraz z rezultatami dużych ośrodków kardiologicznych w kraju. Ze względu na różnice w kwalifikacji pacjentów do zabiegu, badaną grupę podzielono na dwie podgrupy. Podgrupa I liczyła 78 chorych leczonych w okresie przed wprowadzeniem całodobowego dyżuru hemodynamicznego. Grupę poddano wstępnej preselekcji polegającej głównie na niekwalifikowaniu do zabiegu chorych z grupy najwyższego ryzyka (wstrząs kardiogenny, wiek ponad 80 lat, zaawansowana cukrzyca, niewydolność nerek, przebyty udar mózgu). Ważny czynnik preselekcyjny stanowił fakt, że w tym okresie pracownia hemodynamiki działała jedynie w dni powszednie w godzinach 8.00–18.00. Podgrupę II stanowiło 83 chorych poddanych leczeniu po rozpoczęciu 24-godzinnego dyżuru. W obrębie tej podgrupy do zabiegu kwalifikowano wszystkie osoby bez przeciwwskazań, bez względu na wiek i stan ogólny. Wyniki: Parametry kliniczne populacji warmińsko-mazurskiej (dane demograficzne, czynniki ryzyka, lokalizacja zawału, leczenie farmakologiczne) były zbliżone do populacji chorych analizowanych w znanych badaniach klinicznych. Prawidłowy przepływ w naczyniu odpowiedzialnym za zawał, określony jako TIMI 3, udało się uzyskać w 93% przypadków. Poważne zdarzenia sercowo-naczyniowe (ponowne zawały serca + udary mózgu + zgony) w obserwacji szpitalnej, 30-dniowej i 6-miesięcznej wyniosły odpowiednio: 4,3%, 8% i 13,7%. Uzyskane wyniki wykazały, że skuteczność leczenia w zakresie badanej grupy była porównywalna z rezultatami innych ośrodków. W zakresie badanych podgrup chorych wykazano wyjściowo gorsze parametry kliniczne (wyższa średnia wieku, większy odsetek czynników ryzyka) w podgrupie II niż w podgrupie I. Odsetek udrożnień w zakresie tętnicy odpowiedzialnej za zawał (TIMI 3) wynosił 96% w podrupie I vs. 89% w podrupie II. Poważne zdarzenia sercowonaczyniowe (MACE) w badanych podrupach (I i II) wynosiły odpowiednio: 1,3% vs. 7.2% w obserwacji szpitalnej, 5% vs. 12% — w obserwacji 30-dniowej oraz 10% vs. 19% w obserwacji 6-miesięcznej. Wnioski: Dobre wyniki leczenia STEACS za pomocą przezskórnej angioplastyki wieńcowej uzyskane w ośrodku autorów pracy potwierdzają założenie, że małe placówki kardiologiczne mogą podejmować 24-godzinny dyżur hemodynamiczny pomimo braku bezpośredniego zabezpieczenia kardiochirurgicznego. Pomimo dużej bezpośredniej skuteczności zabiegów odsetek odległych poważnych powikłań sercowo-naczyniowych jest wysoki. Analizowana liczba powikłań istotnie wzrasta w miarę upływu czasu, co odzwierciedla postępujący przebieg choroby wieńcowej po ostrym epizodzie wieńcowym. Wstępna preselekcja chorych poddanych zabiegowi angioplastyki wieńcowej w przypadku STEACS wpływa zarówno na wczesne, jak i na odległe wyniki leczenia. (Folia Cardiol. 2005; 12: 445–457