Impact of antiretroviral therapy in primary HIV infection on natural killer cell function and the association with viral rebound and HIV DNA following treatment interruption

Natural Killer (NK) cells play a key role in controlling HIV replication, with potential downstream impact on the size of the HIV reservoir and likelihood of viral rebound after antiretroviral therapy (ART) cessation. It is therefore important to understand how primary HIV infection (PHI) disrupts NK cell function, and how these functions are restored by early ART. We examined the impact of commencing ART during PHI on phenotypic and functional NK cell markers at treatment initiation (baseline), 3 months, 1 year, and 2 years in seven well-characterised participants in comparison to HIV seronegative volunteers. We then examined how those NK cell properties differentially impacted by ART related to time to viral rebound and HIV DNA levels in 44 individuals from the SPARTAC trial who stopped ART after 48 weeks treatment, started during PHI. NK cell markers that were significantly different between the seven people with HIV (PWH) treated for 2 years and HIV uninfected individuals included NKG2C levels in CD56dim NK cells, Tim-3 expression in CD56bright NK cells, IFN-γ expressed by CD56dim NK cells after IL-12/IL-18 stimulation and the fraction of Eomes-/T-bet+ in CD56dim and CD56bright NK cells. When exploring time to viral rebound after stopping ART among the 44 SPARTAC participants, no single NK phenotypic marker correlated with control. Higher levels of IL-12/IL-18 mediated NK cell degranulation at baseline were associated with longer times to viral rebound after treatment interruption (P=0.028). Additionally, we found higher fractions of CD56dim NK cells in individuals with lower levels of HIV DNA (P=0.048). NKG2A and NKp30 levels in CD56neg NK cells were higher in patients with lower HIV DNA levels (p=0.00174, r=-0.49 and p=0.03, r= -0.327, respectively) while CD27 levels were higher in those with higher levels of HIV DNA (p=0.026). These data show NK cell functions are heterogeneously impacted by HIV infection with a mixed picture of resolution on ART, and that while NK cells may affect HIV DNA levels and time to viral rebound, no single NK cell marker defined delayed viral rebound

Booster vaccination against SARS-CoV-2 induces potent immune responses in people with human immunodeficiency virus

Background People with human immunodeficiency virus (HIV) on antiretroviral therapy (ART) with good CD4 T-cell counts make effective immune responses following vaccination against severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 (SARS-CoV-2). There are few data on longer term responses and the impact of a booster dose. Methods Adults with HIV were enrolled into a single arm open label study. Two doses of ChAdOx1 nCoV-19 were followed 12 months later by a third heterologous vaccine dose. Participants had undetectable viraemia on ART and CD4 counts >350 cells/µL. Immune responses to the ancestral strain and variants of concern were measured by anti-spike immunoglobulin G (IgG) enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA), MesoScale Discovery (MSD) anti-spike platform, ACE-2 inhibition, activation induced marker (AIM) assay, and T-cell proliferation. Findings In total, 54 participants received 2 doses of ChAdOx1 nCoV-19. 43 received a third dose (42 with BNT162b2; 1 with mRNA-1273) 1 year after the first dose. After the third dose, total anti-SARS-CoV-2 spike IgG titers (MSD), ACE-2 inhibition, and IgG ELISA results were significantly higher compared to Day 182 titers (P < .0001 for all 3). SARS-CoV-2 specific CD4+ T-cell responses measured by AIM against SARS-CoV-2 S1 and S2 peptide pools were significantly increased after a third vaccine compared to 6 months after a first dose, with significant increases in proliferative CD4+ and CD8+ T-cell responses to SARS-CoV-2 S1 and S2 after boosting. Responses to Alpha, Beta, Gamma, and Delta variants were boosted, although to a lesser extent for Omicron. Conclusions In PWH receiving a third vaccine dose, there were significant increases in B- and T-cell immunity, including to known variants of concern (VOCs)

The whole genome sequence of the Mediterranean fruit fly, Ceratitis capitata (Wiedemann), reveals insights into the biology and adaptive evolution of a highly invasive pest species

The Mediterranean fruit fly (medfly), Ceratitis capitata, is a major destructive insect pest due to its broad host range, which includes hundreds of fruits and vegetables. It exhibits a unique ability to invade and adapt to ecological niches throughout tropical and subtropical regions of the world, though medfly infestations have been prevented and controlled by the sterile insect technique (SIT) as part of integrated pest management programs (IPMs). The genetic analysis and manipulation of medfly has been subject to intensive study in an effort to improve SIT efficacy and other aspects of IPM control

T cell assays differentiate clinical and subclinical SARS-CoV-2 infections from cross-reactive antiviral responses

Identification of protective T cell responses against SARS-CoV-2 requires distinguishing people infected with SARS-CoV-2 from those with cross-reactive immunity to other coronaviruses. Here we show a range of T cell assays that differentially capture immune function to characterise SARS-CoV-2 responses. Strong ex vivo ELISpot and proliferation responses to multiple antigens (including M, NP and ORF3) are found in 168 PCR-confirmed SARS-CoV-2 infected volunteers, but are rare in 119 uninfected volunteers. Highly exposed seronegative healthcare workers with recent COVID-19-compatible illness show T cell response patterns characteristic of infection. By contrast, >90% of convalescent or unexposed people show proliferation and cellular lactate responses to spike subunits S1/S2, indicating pre-existing cross-reactive T cell populations. The detection of T cell responses to SARS-CoV-2 is therefore critically dependent on assay and antigen selection. Memory responses to specific non-spike proteins provide a method to distinguish recent infection from pre-existing immunity in exposed populations

Η παραπλανητική διαφήμιση ως αθέμιτη εμπορική πρακτική

Αντικείμενο αυτής της μελέτης είναι η εξέταση της παραπλανητικής διαφήμισης και της προστασίας που παρέχει στο καταναλωτικό κοινό ο ενωσιακός και ο εθνικός νομοθέτης μέσω της εξέτασης του νομικού πλαισίου, στο οποίο αυτή εντάσσεται, και της ερμηνείας που δίνει σε αυτό το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο πρώτο μέρος, εξετάζεται η Οδηγία 2005/29/ΕΚ, που αντικατέστησε την Οδηγία 84/450/ΕΟΚ, ενώ στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η προστασία του καταναλωτή στο Ελληνικό Δίκαιο, και συγκεκριμένα στα άρθρα 9α επ. του Ν. 2251/1994, όπως τροποποιήθηκε από τον Ν. 3587/2007, ο οποίος ενσωμάτωσε στον Νόμο για την Προστασία του Καταναλωτή την Οδηγία 2005/29/ΕΚ για τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές. Η παραπλανητική διαφήμιση και η διαφήμιση γενικότερα αποτέλεσε ένα από τα πρώτα ζητήματα που απασχόλησαν, σε ενωσιακό επίπεδο, το Δίκαιο του Καταναλωτή. Έτσι, μία από τις πρώτες Οδηγίες που εξεδόθησαν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ήταν αυτή της 10ης Σεπτεμβρίου 1984, η Οδηγία 84/450/ΕΟΚ, με θεωρητικό θεμέλιο το άρθρο 3 στοιχ. στ’ της Συνθήκης της Ρώμης. Η Οδηγία αυτή εξεδόθη με σκοπό την επίτευξη ενός ελάχιστου επιπέδου προστασίας για το καταναλωτικό κοινό από την παραπλανητική διαφήμιση, καθώς και ένα minimum των στοιχείων που τη συγκροτούν. Πέραν τούτων, η Οδηγία αυτή είχε ως στόχο και την εναρμόνιση των εθνικών δικαίων περί αθέμιτου ανταγωνισμού, σκοπός που, όπως θα διαπιστωθεί κατά τη μελέτη του ισχύοντος δικαίου, ως επί το πλείστον εκλείπει από την Οδηγία 2005/29/ΕΚ, της οποίας το κεντρικό ενδιαφέρον επικεντρώνεται στον καταναλωτή και την προστασία αυτού. Όπως θα διαπιστωθεί με την εν λόγω μελέτη, το ισχύον δίκαιο της παραπλανητικής διαφήμισης εντάσσει αυτή στο πλαίσιο των αθέμιτων εμπορικών πρακτικών, χωρίς να την ξεχωρίζει ως συγκεκριμένο είδος εμπορικής πρακτικής. Με τον τρόπο αυτό, επιτυγχάνεται μια συνολικότερη και πληρέστερη προστασία του καταναλωτή και από πρακτικές που δεν εμπίπτουν στον στενό ορισμό της διαφήμισης, η οποία, άλλωστε, με τη συνεχή τεχνολογική πρόοδο των τελευταίων ετών, εξελίσσεται διαρκώς και λαμβάνει νέες μορφές, γεγονός που καθιστά ακόμη πιο αδήριτη την ανάγκη προστασίας του καταναλωτή.The purpose of this study is to examine misleading advertising and the protection afforded to the consumers by the european and national legislators, by examining the legal context in which those practices fall and the interpretation of the letter of the law, given by the Court of Justice of the European Union. The first part of our study deals with the Directive 2005/29/EC, which replaced the Directive 84/450/EEC, while the second part deals with the protection of the consumer in the hellenic law and in particular in the articles 9a et seq. of Law 2251/1994, as amended by the law 3587/2007, which incorporated into the Law on Consumer Protection the Directive 2005/29/EC on unfair commercial practices. Misleading advertising and advertising in general was one of the first issues that the Consumer Law dealt with on a european level. Thus, one of the first Directives adopted by the European Council was the one of 10 September 1984, Directive 84/450/EEC, on the theoretical basis of Article 3 (2) in the Treaty of Rome. This Directive was adopted with the goal of achieving a minimum level of protection for the consumer from misleading advertising and of containing a minimum of the elements that constitute a misleading advertisement. In addition, the aim of the Directive was to harmonize national laws on unfair competition, an aim which, as will be revealed in the study of the existing law, is largely missing from the Directive 2005/29/EC, of ​​which the central the focus is on the consumer and their protection. As will also be emphasized in this study, the applicable law of misleading advertising incorporates misleading advertising in the context of unfair commercial practices, without distinguishing the advertisement as a specific type of commercial practice. In this way, a more comprehensive and effective protection of the consumer is achieved, even from those practices that do not fall within the narrow definition of advertising, which, due to the continuous technological advancement of the recent years, is constantly evolving and taking on new forms, resulting in an even greater need to protect the consumer

«Η οδηγία 2014/59/ΕΕ για την ανάκαμψη και εξυγίανση πιστωτικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων επενδύσεων και η πρόσφατη ενσωμάτωση της στο εθνικό δίκαιο» [Μία κριτική θεώρηση αυτής, ιδίως υπό το πρίσμα του 17 Σ και του ΠΠΠ 1 της ΕΣΔΑ]

H σχετικά πρόσφατη διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του 2007 χαρακτηρίζεται από το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας ως η σημαντικότερη κρίση που γνώρισε μεταπολεμικά το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αρχικά, εκδηλώθηκε ως κρίση εμπιστοσύνης μεταξύ των πιστωτικών ιδρυμάτων των ανεπτυγμένων οικονομιών, η οποία μεταδόθηκε με ταχύτατους ρυθμούς στις διατραπεζικές αγορές σε όλο τον κόσμο προκαλώντας ανυπέρβλητα προβλήματα ρευστότητας. Στην έκταση που έλαβε η κρίση αυτή συνέβαλαν οι αλλαγές που σημειώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στην λειτουργία της διεθνούς οικονομίας και η επίδραση της παγκοσμιοποίησης. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αναζητήθηκαν εξ αρχής τρόποι θεσμικής και νομοθετικής αντιμετώπισης των συνεπειών της, με κοινό παρανομαστή την αναγνώριση της ανεπαρκούς επιτήρησης και ελέγχου των τραπεζών και των χρηματαγορών. Παράλληλα, δεδομένης της έντονης επιρροής της τραπεζικής αφερεγγυότητας σε ολόκληρη την οικονομία, κατέστη επιτακτική η ανάγκη θέσπισης ενός κανονιστικού πλαισίου που θα ρυθμίζει άμεσα τις λειτουργίες του εκάστοτε αφερέγγυου πιστωτικού ιδρύματος με σκοπό την άμεση αποφυγή αρνητικών αντανακλαστικών συνεπειών έναντι του δημοσίου συμφέροντος. Στο πλαίσιο αυτό, στην Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης της 29ης Ιουνίου 2012, οι Αρχηγοί των κρατών μελών και των κυβερνήσεων της ευρωζώνης ανέθεσαν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή την υποβολή συγκεκριμένων νομοθετικών προτάσεων αναφορικά με την άμεση λειτουργία ενός εποπτικού μηχανισμού για τα πιστωτικά ιδρύματα στο πλαίσιο μίας ευρύτερης πολιτικής για την διαμόρφωση μιας «Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ένωσης». Οι θεσμικές και κανονιστικές εξελίξεις που ακολούθησαν, με βάση τα όσα αποφασίστηκαν σε πολιτικό επίπεδο το 2012, ήταν ιδιαιτέρως σημαντικές με αποκορύφωμα την τροποποίηση της οδηγίας 2001/24/ΕΚ σχετικά με την εξυγίανση και την εκκαθάριση των πιστωτικών ιδρυμάτων, θέτοντας πλέον εν τοις πράγμασι ένα ενιαίο, κοινό πλαίσιο. Πρόκειται για την εισαγωγή της οδηγίας 2014/59/ΕΕ, για την ανάκαμψη και εξυγίανση πιστωτικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων επενδύσεων, γνωστή και ως «BRRD». Οι διατάξεις δε αυτής ενσωματώθηκαν στην ελληνική δικαιική τάξη, μόλις τον Αύγουστο 2015 με τον Ν.4335/2015, παρά μάλιστα το γεγονός ότι η ελληνική τραπεζική κρίση ήταν απόρροια της δημοσιονομικής κρίσης που έπληττε την Χώρα. Κύρια χαρακτηριστικά του εν λόγω νομοθετικού πλαισίου αποτελεί η προσπάθεια για ταχύτερη εξυγίανση του αφερέγγυου πιστωτικού ιδρύματος, χωρίς την μεσολάβηση δικαστικής διαδικασίας αλλά και χωρίς την συμβολή του κοινωνικού συνόλου. Σκοπός της νομοθετικής αυτής προσπάθειας αποτελεί η διαφύλαξη ή έστω η αποκατάσταση της οικονομικής θέσης του πιστωτικού ιδρύματος, μέσω της υιοθέτησης μιας σειράς μέτρων εξυγίανσης με έντονο παρεμβατικό χαρακτήρα επί των κεκτημένων περιουσιακών δικαιωμάτων των πιστωτών του ιδρύματος, θέτοντας όμως παράλληλα υπό αμφισβήτηση την συμβατότητα της με τις αντίστοιχες διατάξεις του Συντάγματος και της ΕΣΔΑ. Την αμφιβολία αυτή επιδιώκει να εξαλείψει μερίδα της θεωρίας επικαλούμενη την αναγκαιότητα της λήψης των μέτρων αυτών για την διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος, επισημαίνοντας παράλληλα ότι συνάδουν απόλυτα με τις βασικές αρχές της Συμβάσεως που δεν είναι άλλες από την αρχή της αναλογικότητας και της νομιμότητας. Ωστόσο, το δημόσιο συμφέρον δεν αποτελεί μία υπερθετική έννοια ικανή να ξεπεράσει από μόνη της τα ερωτηματικά που ανακύπτουν ως προς τον οριακό χαρακτήρα των εν λόγω μέτρων. Διότι, τα θεμελιώδη δικαιώματα και δη τα περιουσιακά, ως αντικείμενο διεθνών, ευρωπαϊκών και εθνικών εννόμων τάξεων δεν έχουν αποκλειστικά ατομικιστικό προσανατολισμό που να δικαιολογεί την εκάστοτε παράκαμψη τους με την απλή επίκληση της εν λόγω δικαιολογητικής βάσης. Ως εκ τούτου, προκύπτει η αναγκαιότητα ερμηνείας της ad hoc παρεμβατικής βούλησης του νομοθέτη υπό το πρίσμα των νέων κοινωνικο-οικοκονομικών συνθηκών, επιδεικνύοντας τον δέοντα σεβασμό απέναντι στον πυρήνα του θεσμού της ίδιας της ΕΕ, που δεν είναι άλλος από το πρωτογενές δίκαιο αυτού.The recent international financial crisis of 2007 has been characterized by the entire academic community as the most significant crisis that the international financial system has been experienced in the postwar period. At first, the crisis appeared as a problem of confidence between the banks of the developed economies, which aired rapidly in the interbank markets all over the world, causing insurmountable liquidity problems. The changes that occurred in recent decades in the operation of the international economy and the impact of globalization were the major factors of the great extent of this crisis. In a very early phase, Europe had tried to found ways of institutional and legislative treatment of crisis’ negative consequences. It is considerable that common denominator of these tries was the fact that Europe had understand that previous rules of supervision and control of banks and financial markets were insufficient. Moreover, the strong influence of bank insolvency across the economy required the establishment of a regulatory framework that could intervene directly in the functions of each insolvent credit institution in order to avoid reflecting negative influences on public interest immediately. In this context, the Euro summit on 29th June 2012, the Government of the EU Member States and Eurozone governments commend to the European Commission to submit specific legislative proposals, concerning the immediate operation of a monitoring mechanism for credit institutions as part of a wider policy for a future «European Banking Union». The institutional and regulatory developments that came after the decisions that had been made at a political level in 2012, were particularly important, culminating in the amendment of Directive 2001/24/EE about the reorganization and liquidation of credit institutions by setting a single and common framework. Specifically, as a result, it established the Directive 2014/59/2014 about the recovery and resolution of credit institutions and investment firms, known as «BRRD». The relevant provisions of this Directive were implemented in Greek juridical order, just until August 2015 with N. 4335/2015, despite the fact that the Greek banking crisis was the result of the financial crisis that affected the country and not the opposite. The main feature of this legislative framework is the fast recovery of the insolvent credit institution, without the intervention of the judicial process and the contribution of the community. The purpose of this legislative effort is to preserve or even to restore the current financial situation of the credit institution, by adopting a whole raft of resolution measures but with a strong interventionist character on the acquired property rights of the institution&apos;s creditors. In this way, the compatibility of these measures with the relevant Constitution and the ECHR provisions becomes questionable. In response to this reservation, a part of theory indicates the necessity of these rules as a safeguard to the public interest, noting at the same time that this necessity complies fully with the basic principles of the Convention that are not other than the principle of proportionality and legality. However, the public interest is not a superlative meaning able to overcome the questions about the marginal nature of these measures by itself. This is because the fundamental rights and especially private property rights, as a subject of international, European and national legal systems, do not have an exclusively individualistic orientation able to be overcome by this justification. Therefore, it is absolutely necessary to examine this legislative authority in the light of the contemporary social and economic conditions, out of respect to the core of the EU&apos;s institution, which is none other than the primary legislation

A rare case of duodenal-type follicular lymphoma in rectum appearing as hyperplastic polyp with metachronous appearance in duodenum and stomach

Hyperplastic polyps consist a very frequent finding in colonoscopy having a very low potential to malignancy. According to the international guidelines, it is recommended that all polyps should be resected except for diminutive (&lt;= 5 mm) rectal and rectosigmoid polyps which are predicted with confidence to be hyperplastic. Therefore, in departments where optical diagnosis can be ensured, a “resect and discard” strategy may be implemented for diminutive polyps. In our case, a duodenal-type follicular lymphoma was detected in a 5 mm rectum polyp with hyperplastic appearance. After 4 months, the lymphoma was detected also in stomach and duodenum. Under therapy with Rituximab, she is in remission. To our knowledge, there has never been reported such a case in the literature. Furthermore, it alerts us that we should be very cautious with the optical diagnosis and the “resect and discard strategy”

Identification of immune correlates of fatal outcomes in critically ill COVID-19 patients

Prior studies have demonstrated that immunologic dysfunction underpins severe illness in COVID-19 patients, but have lacked an in-depth analysis of the immunologic drivers of death in the most critically ill patients. We performed immunophenotyping of viral antigen-specific and unconventional T cell responses, neutralizing antibodies, and serum proteins in critically ill patients with SARS-CoV-2 infection, using influenza infection, SARS-CoV-2-convalescent health care workers, and healthy adults as controls. We identify mucosal-associated invariant T (MAIT) cell activation as an independent and significant predictor of death in COVID-19 (HR = 5.92, 95% CI = 2.49–14.1). MAIT cell activation correlates with several other mortality-associated immunologic measures including broad activation of CD8+ T cells and non-Vδ2 γδT cells, and elevated levels of cytokines and chemokines, including GM-CSF, CXCL10, CCL2, and IL-6. MAIT cell activation is also a predictor of disease severity in influenza (ECMO/death HR = 4.43, 95% CI = 1.08–18.2). Single-cell RNA-sequencing reveals a shift from focused IFNα-driven signals in COVID-19 ICU patients who survive to broad pro-inflammatory responses in fatal COVID-19 –a feature not observed in severe influenza. We conclude that fatal COVID-19 infection is driven by uncoordinated inflammatory responses that drive a hierarchy of T cell activation, elements of which can serve as prognostic indicators and potential targets for immune intervention