The Gap Between Supportive Care Needs and the Care Provided in Adult Cancer Patients

Sağlık hizmetlerinin önemli bir birleşeni kanserli hastaya bakımda karşılanmamış destekleyici bakım ihtiyaçlarının belirlenmesi ve yönetilmesidir. Hastaların hangi gereksinimlerinin karşılanmadığının ve karşılanmamış ihtiyaçların yaygınlığının bilinmesi, hasta bakımının planlanmasında, onkoloji hizmetindeki boşlukları tespit ederek yeniden yapılandırmada yol gösterici olacaktır. Bu derlemenin amacı, yetişkin kanser hastalarının kanser yolculuğunun farklı aşamalarında -yeni tanı konma ve aktif tedavi dönemi, tedavi sonrası sağkalım süreci- ve tümör gruplarında -meme, over, prostat, akciğer, beyin tümörü gibi- karşılanmamış destekleyici bakım gereksinimlerini ve yaygınlığını incelemektir. Böylece, uluslararası kanser politikası çerçevesinde önemli bir kavram olmaya devam eden hastaların karşılanmamış gereksinimleri konusunu ülkemiz literatürüne kazandırmak, onkolojide veya genel hastanede kanser hastalarıyla çalışan sağlık profesyonellerinin konuya dikkatini çekmek ve ekip çalışmasıyla sunulabilecek hasta-merkezli holistik bakımın önemini vurgulamak mümkün olabilir. The identification and management of unmet supportive care needs of cancer patients is an important component of health-care services. Assessment of the nature and prevalence of patient needs that are not met will be guiding in the planning of patient-care, and in the identification of gaps in oncology services towards a necessary restructuring. The purpose of this review article is to determine the nature and prevalence of unmet supportive care needs of adult cancer patients through different stages over the course of the disease, i.e. diagnosis and active treatment, post-treatment survival and in various tumour groups such as breast, ovarian, prostate, lung and brain tumours. This study aims to contribute to the Turkish literature in the area of unmet patient needs as an important current concept in the framework of international cancer policy, to draw the attention of health-care professionals who work in the field of oncology in general or specialised wards, and emphasize the importance of patient-centred holistic care that can be provided through team-work

The relations between perceived stress, communication skills and psychological symptoms in oncology nurses

Objective: This study aims to determine the correlation between perceived stress, communication skills and psychological symptoms in oncology nurses. Methods: The study was conducted in collaboration with 102 nurses working in oncology departments of hospitals in Istanbul. The data was collected through Questionnaire Form, Perceived Stress Scale (PSS), Communication Skills Assessment Scale (CSAS) and Brief Symptom Inventory (BSS). Descriptive statistical analysis and spearman correlation analysis were used to evaluate the data. Results: Nurses received 16.85 (SD=6.08) points from PSS, 73.34 (SD=23.28) points from CSAS, and lastly 32.68 (SD=33.13) points from BSI. 84.3% of the nurses reported experiencing communication problems with angry and agitated patients. There was a negative correlation between PSS and CSAS (r=-0.28; p<0.01). A positive correlation was found between PSS and BSI total scores (r=0.50; p<0.01) and all the other sub-dimensions. Conclusion: Improving communication skills of oncology nurses and the interventions for their perceived stress levels may have effects as promoting their own psychological health as well as decreasing communicational difficulties with the patients and their families; and thus, it may affect the quality of car

Psychopathological and clinical features in patients with temporomandibular joint dysfunction syndrome

Amaç: Bu çalışmanın amacı, temporomandibuler eklem disfonksiyon sendromu (TMEDS) tanılı hastaları alt tanı gruplarına göre klinik ve psikopatolojik özellikler açısından karşılaştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Multidisipliner Temporomandibuler Eklem (TME) Tanı ve Tedavi Ünitesi Polikliniği’ne başvuran ve TMEDS tanısı konan 200 hasta çalışmaya alındı. Hastalar yalnız miyofasiyal ağrısı olanlar (Grup-1), yalnız TME hastalığı olanlar (Grup-2) ve TME hastalığı ile birlikte miyofasiyal ağrısı olanlar (Grup-3) şeklinde üç alt gruba ayrıldı. Tüm hastalara standart TME muayenesi yapıldı. Hastalar psikopatolojik özellikler açısından Kısa Semptom Envanteri (KSE) ve Toronto Aleksitimi Ölçeği (TAÖ) ile değerlendirildi. Bulgular: Grup-2’de diğer iki gruba göre maksimal ağız açıklığı, Grup-1’e göre ise sağ ve sol maksimal lateral hareket anlamlı olarak daha azdı. Grup-3’te Grup-1’e göre maksimal protrüzyon anlamlı biçimde daha az bulundu. Grup-2’de diş sıkma/gıcırdatmanın ve stresin etkisi Grup-3’e göre anlamlı olarak daha azdı. Grup-2’ye göre, Grup-1’deki hastaların KSE somatizasyon puanları, Grup-3’deki hastaların depresyon, anksiyete ve belirti toplam indeks puanları anlamlı biçimde daha yüksek bulundu. Üç grup arasında aleksitimi düzeyi açısından fark saptanmadı. Sonuç: Yalnız miyofasial ağrılı olan ya da TME hastalığına eklenen miyofasiyal ağrısı olan hastaların psikopatolojik açıdan daha riskli olduğu görülmektedir. Klinisyenlerin bu hastalarda psikopatolojileri dikkate almaları gerekmektedir. Türk Fiz Tıp Re hab Derg 2012;58:9-15.Objective: The aim of this study was to compare the clinical and psychopathological variables among temporomandibular joint dysfunction syndrome (TMDS) subgroups. Metarials and Methods: In this study, we included two hundred individuals, who appealed to outpatient clinic of the Multidisciplinary Temporomandibular Joint (TMJ) Diagnosis and Management Unit and were diagnosed with TMDS. The subjects were divided into three subgroups: only myofascial pain group (Group-1), only TMJ disorder group (Group-2) and myofascial pain+TMJ disorder group (Group-3). All patients underwent standard TMJ examination. The patients were evaluated with the Brief Symptom Inventory (BSI) and the Toronto Alexithymia Scale (TAS) in terms of psychopathological features. Results: Maximum mouth opening was found significantly lesser in Group-2 than in the other two groups, right and left lateral movements were found significantly lesser in Group-2 than in Group-1. Maximum protrusion was found significantly lesser in Group-3 than in Group-1. In Group-2, teeth clenching/grinding and the effect of stress were significantly less. In comparison with Group-2, BSI somatization scores in Group-1 patients, depression, anxiety,and symptoms total index scores in Group-3 patients were found to besignificantly higher. No difference was found for the level of alexithymia between the groups. Conclusion: The patients with myofascial pain alone or myofascial pain and intercurrent TMJ disorder were found more likely to have a greater psychopathological risk. Clinicians should take into consideration the psychopathologies in these patients. Turk J Phys Med Rehab 2012;58:9-15