Effects of the evolution of intromission on courtship complexity and male and female morphology: water mites of the genus Arrenurus (Acari; Hydrachnida) from Europe and North America

Wydział Biologii:Instytut Biologii ŚrodowiskaWybiórczość samic to jedna z głównych sił odpowiedzialnych za gwałtowną i rozbieżną ewolucję cech u samców. Zróżnicowanie morfologiczne i behawioralne może być jednak spowodowane konfliktem między płciami. U roztoczy Arrenurus (Hydrachnidia: Arrenuridae) występują dwa główne wzorce kontroli transferu spermy: a) samiec umieszcza spermę na narządzie kopulacyjnym (petiolus), który wprowadza do otworu płciowego samicy, b) sperma jest wprowadzana przez samicę do jej dróg rodnych. W niniejszej pracy obserwowano zachowania godowe i z pomocą SEM porównano morfologię samców i samic. Morfologię i zachowanie naniesiono na drzewa filogenetyczne uzyskane w oparciu o sekwencje genów jądrowych i mitochondrialnych. W rezultacie po raz pierwszy opisano zachowania godowe 7 gatunków. Stwierdzono, iż u gatunków z dobrze rozwiniętym petiolusem zachowania następujące po depozycji spermatoforów są znacznie wydłużone w czasie, co może usprawniać absorpcję spermy. Pokazano, iż samce reagowały najsilniej na feromony samic własnego gatunku. Inny wzorzec reakcji odnotowano u gatunków z domniemanym transferem mitochondrialnym. Mapowanie cech wskazało, iż ancestralną strategią jest transfer bez intromisji, a wiele struktur morfologicznych samców ewoluowało konwergentnie lub zanikało wielokrotnie. Pokazano, że grupa gatunków z Nowego Świata obecnie będąca w podrodzaju Megaluracarus jest siostrzana do pozostałych roztoczy Arrenurus z Europy i Ameryki Północnej. Odnotowano, iż monofiletycznym podrodzajem jest Arrenurus s. str., podczas gdy podrodzaje Megaluracarus, Micruracarus i Micrarrenurus są polifiletyczne.Female choice is considered to be one of the major forces responsible for rapid and divergent evolution of male traits. However, there is a growing evidence that morphological and behavioural diversification can be caused by conflict between the sexes. In Arrenurus water mites (Hydrachnidia: Arrenuridae), two main patterns of control over sperm uptake occur: a) the male loads sperm on an intromittent organ (the petiole) and inserts it into the female, b) sperm is pushed in by female. In this thesis, I observed mating behaviour and applied SEM to compare morphology of males and females, and mapped evolution of morphology and behaviour onto phylogenetic trees derived from sequence data from nuclear and mitochondrial genes. As a result, I described mating behaviour for the first time for 7 Arrenurus species. I found that species with well developed petioles show prolonged postcopulatory associations that I hypothesize facilitate the uptake of sperm into the female. I found that males responded most strongly to conspecific sex pheromones except in species suspected of mitochondrial transfer. Mapping traits indicated that the non-intromittent sperm transfer mode is ancestral, and several aspects of genitalia and grasping structure in males evolved convergently or were lost several times. I revealed that a subset of the New World species currently placed in the subgenus Megaluracarus form a clade that is sister to the remaining European and North American Arrenurus. Based on the species examined, the only monophyletic subgenus is Arrenurus s. str., while subgenera Megaluracarus, Micruracarus and Micrarrenurus are polyphyletic

Comparison of early and late efficacy of percutaneous transluminal renal angioplasty with or without subsequent brachytherapy: The effect on blood pressure in patients with renovascular hypertension

Background: Scarce data exist concerning the long-term effect of percutaneous transluminal renal angioplasty (PTRA) enhanced with intravascular gamma brachytherapy (IVBT) in patients with renovascular hypertension. Methods: Seventy one patients aged 52 ± 8 years with refractory renovascular hypertension were randomized to Group I (PTRA + IVBT) or Group II (PTRA). For the IVBT procedure, the PARIS catheter and Microselectron HDR (Nucletron) system was employed. Both baseline and 9-month follow-up quantitative computerized angiography (QCA) and ambulatory blood pressure monitoring analysis was performed to assess luminal parameters of restenosis and the effect of treatment on blood pressure. Results: Thirty three patients from Group I and 29 patients from Group II underwent successful procedure. During nine months of follow-up, three patients died; including two patients in Group I (cardiac causes) and one patient in Group II (stroke). The follow-up lumen diameter stenosis was 30.6 ± 13.7% and 40.4 ± 11% in Groups I and II, respectively (p = 0.004). Late lumen loss in quantitative computerized angiography was 1.2 ± 0.7 mm and 1.7 ± 0.7 mm in Groups I and II, respectively (p = 0.004)

Częstość występowania restenozy tętnicy nerkowej po zabiegu przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyki nerkowej z brachyterapią i bez niej, oceniana za pomocą badania izotopowego

Wstęp: Miażdżycowe zwężenie tętnicy nerkowej jest jedną z najczęstszych przyczyn nadciśnienia naczyniowo-nerkowego (RVH). Duże znaczenie w diagnostyce RVH ma scyntygrafia nerek oraz jej odmiana - radioizotopowy test z kaptoprilem. Skuteczną metodą w leczeniu RVH jest przezskórna śródnaczyniowa angioplastyka tętnicy nerkowej (PTRA), choć nie rozwiązuje ona problemu restenozy. Jednym ze sposobów ograniczania tego procesu pozostaje brachyterapia śródnaczyniowa. Materiał i metody: Chorych losowo podzielono na 2 jednorodne grupy: I (PTRA + brachyterapia) oraz II (PTRA). Zabieg PTRA okazał się skuteczny u 62 chorych - u 33 w grupie I oraz u 29 w grupie II. Scyntygrafię nerek wykonano po podaniu kaptoprilu z użyciem DTPA znakowanego technetem 99m (radioizotopowy test z kaptoprilem). Krzywe renograficzne analizowano pod względem określenia czasu pojawienia się maksymalnej aktywności nad poszczególnymi nerkami (Tmax) oraz czasu zmniejszenia się aktywności o połowę (T1/2). Przyjęto wartości referencyjne: Tmax - do 4 min, T1/2 - do 10 min. Wyniki: W trakcie obserwacji zmarło 3 chorych (4,8%). U pozostałych 59 pacjentów (31 w grupie I i u 28 w grupie II) po 9 miesiącach ponownie wykonano badanie scyntygraficzne. U 4 chorych (13%) z grupy I stwierdzono patologiczny wynik radioizotopowego testu z kaptoprilem (znamienne wydłużenie Tmax i T1/2). W grupie II nieprawidłowy wynik stwierdzono u 9 osób (32%). Różnica częstości występowania restenoz między grupami była statystycznie graniczna (p = 0,08). Wnioski: Brachyterapia wykonana po zabiegu przezskórnej angioplastyki zwężenia tętnicy nerkowej ponad 2-krotne zmniejsza częstość występowania restenozy, ocenianej radioizotopowym testem kaptoprilowym w 9-miesięcznej obserwacji

Częstość występowania restenozy tętnicy nerkowej po zabiegu przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyki nerkowej z brachyterapią i bez niej, oceniana za pomocą badania izotopowego

Wstęp: Miażdżycowe zwężenie tętnicy nerkowej jest jedną z najczęstszych przyczyn nadciśnienia naczyniowo-nerkowego (RVH). Duże znaczenie w diagnostyce RVH ma scyntygrafia nerek oraz jej odmiana - radioizotopowy test z kaptoprilem. Skuteczną metodą w leczeniu RVH jest przezskórna śródnaczyniowa angioplastyka tętnicy nerkowej (PTRA), choć nie rozwiązuje ona problemu restenozy. Jednym ze sposobów ograniczania tego procesu pozostaje brachyterapia śródnaczyniowa. Materiał i metody: Chorych losowo podzielono na 2 jednorodne grupy: I (PTRA + brachyterapia) oraz II (PTRA). Zabieg PTRA okazał się skuteczny u 62 chorych - u 33 w grupie I oraz u 29 w grupie II. Scyntygrafię nerek wykonano po podaniu kaptoprilu z użyciem DTPA znakowanego technetem 99m (radioizotopowy test z kaptoprilem). Krzywe renograficzne analizowano pod względem określenia czasu pojawienia się maksymalnej aktywności nad poszczególnymi nerkami (Tmax) oraz czasu zmniejszenia się aktywności o połowę (T1/2). Przyjęto wartości referencyjne: Tmax - do 4 min, T1/2 - do 10 min. Wyniki: W trakcie obserwacji zmarło 3 chorych (4,8%). U pozostałych 59 pacjentów (31 w grupie I i u 28 w grupie II) po 9 miesiącach ponownie wykonano badanie scyntygraficzne. U 4 chorych (13%) z grupy I stwierdzono patologiczny wynik radioizotopowego testu z kaptoprilem (znamienne wydłużenie Tmax i T1/2). W grupie II nieprawidłowy wynik stwierdzono u 9 osób (32%). Różnica częstości występowania restenoz między grupami była statystycznie graniczna (p = 0,08). Wnioski: Brachyterapia wykonana po zabiegu przezskórnej angioplastyki zwężenia tętnicy nerkowej ponad 2-krotne zmniejsza częstość występowania restenozy, ocenianej radioizotopowym testem kaptoprilowym w 9-miesięcznej obserwacji

Porównanie wczesnej i odległej skuteczności przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyki tętnic nerkowych z następową brachyterapią lub bez niej u chorych z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym

Wstęp: Istnieje niewiele danych dotyczących odległych efektów przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyki tętnic nerkowych (PTRA) z następową brachyterapią śródnaczyniową promieniami gamma (IVBT) u chorych z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym. bMetody: Do grupy I (PTRA + IVBT) lub grupy II (PTRA) losowo przydzielono 71 chorych w wieku 52 ± 8 lat z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym opornym na farmakoterapię. Procedurę IVBT przeprowadzono z użyciem cewnika PARIS i systemu Microselectron HDR (Nucletron). Wyjściowo i po 9 miesiącach obserwacji dokonano analizy angiografii ilościowej (QCA) i zapisu ambulatoryjnego pomiaru ciśnienia tętniczego, aby ocenić parametry restenozy i wartości ciśnienia tętniczego krwi. Wyniki: U 33 chorych z grupy I i 29 z grupy II wykonano skuteczny zabieg PTRA. W ciągu 9-miesięcznej obserwacji zmarło 3 chorych; 2 osoby z grupy I (śmierć sercowa) i 1 osoba z grupy II (udar mózgu). Redukcja średnicy naczynia w obserwacji odległej wynosiła 30,6 ± 13,7% i 40,4 ± 11%, odpowiednio w grupie I i II (p = 0,004). Utrata światła naczynia w obserwacji odległej w QCA wynosiła 1,2 ± 0,7 mm i 1,7 ± 0,7 mm, odpowiednio w grupie I i II (p = 0,004). Wnioski: Śródnaczyniowa brachyterapia promieniami gamma, stosowna jako uzupełnienie angioplastyki balonowej z użyciem cewnika samocentrującego, jest bezpieczną i skuteczną metodą zapobiegania restenozie po zabiegu angioplastyki balonowej u chorych z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym. Folia Cardiologica Exerpta 2010; 5, 1: 31-3

Sex-specific relationships of inflammatory biomarkers with blood pressure in older adults

Emerging evidence indicates an association between blood pressure and inflammation, yet this relationship remains unclear in older adults, despite the elevated prevalence of hypertension. We investigated the association between blood pressure, high sensitivity C-reactive protein (hs-CRP), interleukin-6 (IL-6), and white blood cell (WBC) count in a cohort of 3571 older adults aged 65 and above, and 587 middle-aged participants (55–59 years old). In women aged 65 and above, the relationship between inflammatory markers and blood pressure was consistent, with hs-CRP and WBC emerging as predictors of high blood pressure. For hs-CRP, the adjusted odds ratio (OR) was 1.5 (95% CI, 1.07 to 2.10, P = 0.02), and for WBC, the adjusted OR was 1.41 (95% CI, 1.02 to 1.94, P = 0.04), comparing the highest to the lowest quartiles. In men, only the WBC count was significantly associated with an increased OR for high BP (adjusted OR 1.49, 95% CI, 1.09 to 2.02, P = 0.01) across quartiles. Across the entire study population, in a fully adjusted model, all inflammatory markers were modestly associated with blood pressure levels, while the effect of being over 65 years was the most significant predictor of high blood pressure (OR 1.84, 95% CI, 1.50 to 2.25, P < 0.001). The link between key inflammation markers and blood pressure in older adults varies by sex and biomarker type and may differ from the relationship observed in younger individuals. These relationships are likely to be affected by factors linked to age

Viral infections in children undergoing hematopoietic stem cell transplantation: report 2016 of Polish Pediatric Infectious Working Group of Polish Society of Pediatric Oncology and Hematology

BackgroundPolish Pediatric Infectious Working Group of Polish Society of Pediatric Oncology and Hematology continues from 2012 the infections monitoring program in pediatric hematopoietic stem cell transplant (HSCT) and onco-hematology centers.ObjectiveEpidemiological analysis of viral infections in children and adolescents undergoing HSCT in pediatric centers in 2012–2013 and 2014–2015.MethodsRetrospective analysis of viral infections after 650 HSCT in children and adolescents.ResultsAn increase in incidence in 2014–2015 was observed (60.6% vs 51.3%; OR=1.5; p=0.035) after allo-HSCT. Cumulative incidence after allo-HSCT (2012–2013 vs. 2014–2015) was: CMV – 28.0% vs. 29.2%, BKV – 18.5% vs. 22.8%, EBV – 15.5% vs. 24.3%, ADV – 9.5% vs. 5.2%, rotavirus – 9.1% vs. 5.6%, VZV – 2.6% vs. 1.1%, influenza – 0.9% vs. 3.4%, HHV6 – 0.9% vs. 1.5%, norovirus – 0% vs. 2.2%, RSV – 0% vs. 1.5%, parainfluenza – 0% vs. 0.7%, and MPV – 0% vs 0.4%. Infections after auto-HSCT occurred in 8 (10.5%) patients between 2012 and 2013 vs. 2 (2.6%) between 2014 and 2015. Cure rate after viral infections has increased (2012–2013 vs. 2014–2015) for: EBV – 90.7% vs. 100%, ADV – 93.8% vs. 100%, BKV – 94.2% vs. 96.8%, CMV – 94.6% vs. 98%, and remained 100% in infections with influenza, VZV, HHV6, rotavirus as well as in parainfluenza, RSV, and MPV. Decrease of deaths rate attributed to viral infections from 6.5% (2012–2013) to 0.7% (2014–2015) was observed after allo-HSCT.ConclusionsWe found epidemiological trends in viral infections after HSCT in children: increase in incidence after allo-HSCT (increase EBV, appearance of CARV) and decrease after auto-HSCT. Decrease of deaths attributed to viral infections was observed in the last period of time