Częstość występowania restenozy tętnicy nerkowej po zabiegu przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyki nerkowej z brachyterapią i bez niej, oceniana za pomocą badania izotopowego

Abstract

Wstęp: Miażdżycowe zwężenie tętnicy nerkowej jest jedną z najczęstszych przyczyn nadciśnienia naczyniowo-nerkowego (RVH). Duże znaczenie w diagnostyce RVH ma scyntygrafia nerek oraz jej odmiana - radioizotopowy test z kaptoprilem. Skuteczną metodą w leczeniu RVH jest przezskórna śródnaczyniowa angioplastyka tętnicy nerkowej (PTRA), choć nie rozwiązuje ona problemu restenozy. Jednym ze sposobów ograniczania tego procesu pozostaje brachyterapia śródnaczyniowa. Materiał i metody: Chorych losowo podzielono na 2 jednorodne grupy: I (PTRA + brachyterapia) oraz II (PTRA). Zabieg PTRA okazał się skuteczny u 62 chorych - u 33 w grupie I oraz u 29 w grupie II. Scyntygrafię nerek wykonano po podaniu kaptoprilu z użyciem DTPA znakowanego technetem 99m (radioizotopowy test z kaptoprilem). Krzywe renograficzne analizowano pod względem określenia czasu pojawienia się maksymalnej aktywności nad poszczególnymi nerkami (Tmax) oraz czasu zmniejszenia się aktywności o połowę (T1/2). Przyjęto wartości referencyjne: Tmax - do 4 min, T1/2 - do 10 min. Wyniki: W trakcie obserwacji zmarło 3 chorych (4,8%). U pozostałych 59 pacjentów (31 w grupie I i u 28 w grupie II) po 9 miesiącach ponownie wykonano badanie scyntygraficzne. U 4 chorych (13%) z grupy I stwierdzono patologiczny wynik radioizotopowego testu z kaptoprilem (znamienne wydłużenie Tmax i T1/2). W grupie II nieprawidłowy wynik stwierdzono u 9 osób (32%). Różnica częstości występowania restenoz między grupami była statystycznie graniczna (p = 0,08). Wnioski: Brachyterapia wykonana po zabiegu przezskórnej angioplastyki zwężenia tętnicy nerkowej ponad 2-krotne zmniejsza częstość występowania restenozy, ocenianej radioizotopowym testem kaptoprilowym w 9-miesięcznej obserwacji