Analiza widmowa zmienności rytmu zatokowego u dzieci zdrowych

Cel pracy: Ocena wartości analizy widmowej zmienności rytmu zatokowego u dzieci zdrowych. Materiał i metody: Badaniami objęto 175 dzieci zdrowych w wieku 4–18 lat (śr. 11 ± 4): 88 chłopców i 87 dziewczynek. W zależności od wieku wyodrębniono 4 grupy pacjentów: grupa 1 — 4–7 lat (n = 27); grupa 2 — 7–11 lat (n = 64); grupa 3 — 11–15 lat (n = 58); grupa 4 — 15–18 lat (n = 26). Z 24-godzinnego zapisu EKG ocenie poddano 5-minutowe fragmenty z okresu czuwania i snu. Analizę częstotliwościową zmienności rytmu serca przeprowadzono za pomocą algorytmu szybkiej transformacji Fouriera (FFT). Wartości mocy widma uzyskano w następujących pasmach: ULF (0–0,0033 Hz), VLF (0,0033–0,04 Hz), LF (0,04–0,15 Hz), HF (0,15–0,4 Hz). Wartości wyznaczano w ms2, jako logarytm naturalny (ln) i w jednostkach znormalizowanych (nu). Oceniano również całkowitą moc widma (TP — bez składowej ULF) oraz iloraz wartości LF/HF. Wyniki: Nie stwierdzono znamiennych różnic między grupami wiekowymi w wartościach TP i VLF w ciągu dnia i podczas snu oraz LF i LF/HF w czasie snu. W czasie czuwania wartości LF (ms˛ i ln) były istotnie większe w grupie 4 niż w grupach 1 i 2, a LF (nu) — istotnie większe w grupach 3 i 4 w porównaniu z grupą 1. Wartości HF (nu) były znamiennie większe w grupie 1 niż w grupie 4, zarówno w czasie czuwania jak i w nocy. Iloraz LF/HF był istotnie większy w grupie 4 niż w grupach 1 i 2 (w czasie czuwania). Wnioski: Wartości mocy widma niskich częstotliwości (LF) różnią się w zależności od wieku

Analiza widmowa zmienności rytmu zatokowego u dzieci zdrowych

Cel pracy: Ocena wartości analizy widmowej zmienności rytmu zatokowego u dzieci zdrowych. Materiał i metody: Badaniami objęto 175 dzieci zdrowych w wieku 4–18 lat (śr. 11 ± 4): 88 chłopców i 87 dziewczynek. W zależności od wieku wyodrębniono 4 grupy pacjentów: grupa 1 — 4–7 lat (n = 27); grupa 2 — 7–11 lat (n = 64); grupa 3 — 11–15 lat (n = 58); grupa 4 — 15–18 lat (n = 26). Z 24-godzinnego zapisu EKG ocenie poddano 5-minutowe fragmenty z okresu czuwania i snu. Analizę częstotliwościową zmienności rytmu serca przeprowadzono za pomocą algorytmu szybkiej transformacji Fouriera (FFT). Wartości mocy widma uzyskano w następujących pasmach: ULF (0–0,0033 Hz), VLF (0,0033–0,04 Hz), LF (0,04–0,15 Hz), HF (0,15–0,4 Hz). Wartości wyznaczano w ms2, jako logarytm naturalny (ln) i w jednostkach znormalizowanych (nu). Oceniano również całkowitą moc widma (TP — bez składowej ULF) oraz iloraz wartości LF/HF. Wyniki: Nie stwierdzono znamiennych różnic między grupami wiekowymi w wartościach TP i VLF w ciągu dnia i podczas snu oraz LF i LF/HF w czasie snu. W czasie czuwania wartości LF (ms˛ i ln) były istotnie większe w grupie 4 niż w grupach 1 i 2, a LF (nu) — istotnie większe w grupach 3 i 4 w porównaniu z grupą 1. Wartości HF (nu) były znamiennie większe w grupie 1 niż w grupie 4, zarówno w czasie czuwania jak i w nocy. Iloraz LF/HF był istotnie większy w grupie 4 niż w grupach 1 i 2 (w czasie czuwania). Wnioski: Wartości mocy widma niskich częstotliwości (LF) różnią się w zależności od wieku

Balonowa angioplastyka we wrodzonej i pooperacyjnej koarktacji aorty — kilkuletnie obserwacje własne

Wstęp: Celem pracy jest przedstawienie doświadczenia autorów w interwencyjnym leczeniu wrodzonej i pooperacyjnej koarktacji aorty. Materiał i metody: Badania przeprowadzono w grupie 20 dzieci z wrodzoną koarktacją aorty (w wieku 95,75 &plusmn; 71,78 miesiąca; śr. 114 miesięcy, przedział wieku: 11 dni &#8211; 18 lat) i 26 dzieci z pooperacyjną koarktacją (w wieku 47,72 &plusmn; 63,83 miesiąca, śr. 8 miesięcy, przedział wieku: 28 dni &#8211; 16 lat). Zabiegi wykonywano w znieczuleniu ogólnym, z dostępu od strony tętnicy udowej. Średnica balonu nie przekraczała średnicy aorty zstępującej na poziomie przepony. Wyniki: W grupie pacjentów z wrodzoną koarktacją aorty bezpośredni gradient skurczowy przez miejsce zwężenia w grupie 20 pacjentów obniżył się z 38,27 &plusmn; 18,76 mm Hg do 14,09 &plusmn; 14,89 mm Hg (p < 0,001). Trzy noworodki i dwoje niemowląt w wieku poniżej 6 miesiąca życia zakwalifikowano do zabiegu angioplastyki z powodu ciężkiego stanu ogólnego (u 2 z nich ponadto odnotowano hipoplazję łuku poprzecznego). U 3 z nich wynik bezpośredni i w okresie ponad 12-miesięcznej obserwacji był dobry. U pozostałych 2 z hipoplazją łuku poprzecznego w kilka miesięcy później wykonano zabieg operacyjny z dobrym efektem. Spośród 15 pacjentów > 1 rż. u 8 (53,33%) wynik angioplastyki był dobry - u tych chorych nie odnotowano nadciśnienia tętniczego, nie było również konieczne leczenie. U jednego pacjenta po nieskutecznej angioplastyce założono z dobrym efektem hemodynamicznym stent CP. Trzech chorych z hipoplazją cieśni jest w trakcie cyklu kolejnych angioplastyk, stopniowo przygotowujących ścianę aorty do założenia stentu. U 3 pacjentów > 10 rż. wystąpił tętniak aorty i w efekcie został założony stent pokryty (covered stent). W grupie pacjentów z pooperacyjną koarktacją aorty bezpośredni gradient skurczowy przez miejsce zwężenia obniżył się z 42,52 &plusmn; 17,96 do 15,01 &plusmn; 14,91; p < 0,001. Z grupy 26 osób u 22 (84,61%) efekt balonowej angioplastyki był dobry. U 20 pacjentów nie jest konieczne stosowanie leków hipotensyjnych, u 2 nadciśnienie tętnicze jest w pełni kontrolowane jednym lekiem. U 4 osób (15,38%) z powodu nieefektywnej angioplastyki założono stent, uzyskując dobry efekt hemodynamiczny. Wnioski: We wrodzonej koarktacji aorty leczenie interwencyjne jest alternatywne do leczenia chirurgicznego. U noworodków i niemowląt decyzję o wykonaniu angioplastyki balonowej powinno się podejmować indywidualnie w zależności od stanu pacjenta: angioplastyka balonowa wrodzonej koarktacji aorty bez towarzyszącej hipoplazji łuku u pacjentów w wieku powyżej roku jest metodą skuteczną; angioplastyka balonowa wrodzonej koarktacji aorty u pacjentów w wieku ponad 10 lat może spowodować wystąpienie tętniaka aorty; angioplastyka balonowa skrajnie ciasnej koarktacji aorty może być pierwszym etapem przygotowania ściany aorty do założenia stentu; angioplastyka balonowa pooperacyjnej koarktacji aorty jako leczenie z wyboru jest metodą bezpieczną i skuteczną. (Folia Cardiol. 2004; 11: 205&#8211;211

Risk factors for cardiac arrhythmias in children with congenital heart disease after surgical intervention in the early postoperative period

ObjectiveEarly postoperative arrhythmias are a recognized complication of pediatric cardiac surgery.MethodsDiagnosis and treatment of early postoperative arrhythmias were prospectively analyzed in 402 consecutive patients aged 1 day to 18 years (mean 29.5 months) who underwent operation between January and December 2005 at our institute. All children were admitted to the intensive care unit, and continuous electrocardiogram monitoring was performed. Risk factors, such as age, weight, Aristotle Basic Score, cardiopulmonary bypass time, aortic crossclamp time, and use of deep hypothermia and circulatory arrest, were compared. Statistical analysis using the Student t test, Mann–Whitney U test, or Fisher exact test was performed. Multivariate stepwise logistic regression was used to assess the risk factors of postoperative arrhythmias.ResultsArrhythmias occurred in 57 of 402 patients (14.2%). The most common types of arrhythmia were junctional ectopic tachycardia (21), supraventricular tachycardia (15), and arteriovenous block (6). Risk factors for arrhythmias, such as lower age (P = .0041⁎), lower body weight (P = .000001⁎), higher Aristotle Basic Score (P = .000001⁎), longer cardiopulmonary bypass time (P = .000001⁎), aortic crossclamp time (P = .000001⁎), and use of deep hypothermia and circulatory arrest (P = .0188⁎), were identified in a univariate analysis. In the multivariate stepwise logistic regression, only higher Aristotle Basic Score was statistically significant (P = .000003⁎) compared with weight (P = .62) and age (P = .40); in the cardiopulmonary bypass group, only longer aortic crossclamp time was statistically significant (P = .007⁎).ConclusionLower age, lower body weight, higher Aristotle Basic Score, longer cardiopulmonary bypass time, aortic crossclamp time, and use of deep hypothermia and circulatory arrest are the risk factors for postoperative arrhythmias. Junctional ectopic tachycardia and supraventricular tachycardia were the most common postoperative arrhythmias

Paediatric echocardiography in clinical practice. 2012 Recommendations of the Echocardiography Working Group of the Polish Cardiac Society

Echocardiography has become the primary imaging tool in the diagnosis and assessment of cardiological disorders in children. The purposes of this paper are to describe indications for paediatric echocardiography, define optimal instrumentation and laboratory setup for paediatric echocardiographic examinations and establish a baseline list of recommended measurements to be performed in a complete pediatric echocardiogram

Napadowy częstoskurcz nadkomorowy u dzieci z zespołem Ebsteina

Wstęp: Zespół Ebsteina jest stosunkowo rzadką wadą wrodzoną serca (< 1%). Celem pracy była analiza częstoskurczów u dzieci z zespołem Ebsteina. Materiał i metody: Badaniami objęto 30 dzieci (20 dziewczynek, 10 chłopców) w wieku od 1 doby życia do 12 lat (śr. 16 miesięcy) w chwili postawienia diagnozy. U 23 dzieci stwierdzono inne wady serca: ubytek w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu drugiego (12 pacjentów), atrezja, hipoplazja, bądź zwężenia pnia i tętnic płucnych (7 osób), ubytki w przegrodzie międzykomorowej (2 chorych), skorygowane przełożenie wielkich pni tętniczych (1 pacjent), niedomykalność tętnicy płucnej (1 osoba). U 11 chorych stwierdzono zespół preekscytacji Wolffa-Parkinsona- White&#8217;a (WPW), u 10 - blok przedsionkowo-komorowy I°. Wyniki: Czas obserwacji wynosił od 5 dób do 18 lat (śr. 8 lat). U 2 osób wykonano plastykę balonową tętnicy płucnej lub tętnic płucnych. Jednemu pacjentowi założono stent do tętnic płucnych. U pozostałych chorych wykonano następujące typy operacji kardiochirugicznych: zespolenie systemowo płucne typu Blalock-Taussig, plastykę tętnic płucnych, zespolenie Glena, plastykę zastawki trójdzielnej z wszczepieniem homograftu aortalnego, dwukierunkowe zespolenie Glena, zamknięcie ubytków w przegrodzie międzykomorowej i międzyprzedsionkowej. Częstoskurcz nadkomorowy występował u 10 pacjentów: u 8 chorych częstoskurcz ortodromowy, u 2 osób częstoskurcze orto- i antydromowe. U wszystkich dzieci napadom częstoskurczu towarzyszyły zaburzenia hemodynamiczne z obniżeniem ciśnienia parcjalnego tlenu we krwi. W leczeniu profilaktycznym częstoskurczów stosowano propafenon, sotalol i amiodaron. Dwóch pacjentów poddano zabiegowi ablacji dodatkowych dróg przewodzenia z bardzo dobrym wynikiem końcowym. Wnioski: Z zespołem Ebsteina często współistnieje zespół WPW, a napady częstoskurczu leczy się trudno. Zespołowi WPW w zespole Ebsteina zazwyczaj towarzyszy blok przedsionkowo-komorowy I°. (Folia Cardiol. 2003; 10: 683-688

Modelowy projekt prewencji chorób układu krążenia na przykładzie doświadczeń programu SOPKARD. Część druga - podprogramy diagnostyczne i interwencyjne

Duża częstość zawałów serca i udarów mózgu w Polsce spowodowała wzrost zainteresowania działaniami profilaktycznymi. Niestety, działania prewencyjne, choć coraz liczniejsze, najczęściej są prowadzone przypadkowo, niesystematycznie i za krótko. Dlatego autorzy projektu SOPKARD opracowali schemat optymalnego dla polskich warunków programu przesiewowego. Czas jego trwania przewidziano na minimum 10 lat, aby w sposób systematyczny objąć całą populację badanej miejscowości. Podstawową strukturę Programu stanowią dwie składowe &#8212; działania podstawowe, dotyczące wszystkich mieszkańców zaproszonych na badania, oraz moduł z pogłębioną diagnostyką i interwencjami, realizowanymi u osób z grup wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego. Dodatkowo, w projekcie założono okresową kontrolę uzyskanych efektów biologicznych i ekonomicznych, którą przeprowadza się co 5 lat za pomocą sondażu reprezentacyjnego. Podstawowym zadaniem interwencji podstawowej jest edukacja zdrowotna i diagnostyka głównych czynników ryzyka chorób serca i naczyń. Podstawą stratyfikacji badanych jest ocena ryzyka sercowo-naczyniowego za pomocą algorytmów PRECARD i SCORE. Głównym realizatorem w podstawowym module Programu są pielęgniarki, bardzo dobrze przeszkolone w zakresie oceny ryzyka i edukacji zdrowotnej. Prowadzą one badania przesiewowe w kierunku nadciśnienia tętniczego, dyslipidemii i cukrzycy wraz z interpretacją wyników i samodzielną oceną ryzyka sercowo-naczyniowego. Rozszerzoną część dodatkową, zależną od wyników badań przeprowadzonych w części podstawowej, stanowią podprogramy diagnostyczne i interwencyjne. Jej zadaniami są: pogłębiona diagnostyka osób z już istniejącymi zaburzeniami lub zagrożonych znacznym ryzykiem wystąpienia chorób serca i naczyń oraz wdrażanie metod niefarmakologicznych. W skład tego dodatkowego modułu wchodzą: podprogramy diagnostyczne (kardiologiczny, np. badania echokardiograficzne, próby wysiłkowe EKG, oraz neurologiczny, np. badania doplerowskie tętnic domózgowych wewnątrz- i zewnątrzczaszkowych, MRI mózgu), diagnostyczno-interwencyjne (psychologiczno-psychiatryczny na podstawie przesiewowych badań psychometrycznych, pediatryczny u dzieci z rodzin obarczonych wysokim ryzykiem) oraz interwencyjne (dietetyczny, aktywności ruchowej, pomocy palącym). Podstawą wszystkich algorytmów diagnostycznych i leczniczych Programu SOPKARD są najnowsze zalecenia europejskich towarzystw naukowych w dziedzinie kardiologii, nadciśnienia tętniczego, miażdżycy i cukrzycy

Comparison of echocardiography with tissue Doppler imaging and magnetic resonance imaging with delayed enhancement in the assessment of children with hypertrophic cardiomyopathy

Introduction : In children with hypertrophic cardiomyopathy (HCM) there often occurs a non-ischemic pattern of myocardial fibrosis, which could be the cause of impaired left ventricular (LV) diastolic function assessed by tissue Doppler imaging (TDI). The aim of the study was to determine the prevalence of myocardial fibrosis in children with HCM, and to evaluate its relationship with echocardiographic parameters including LV diastolic dysfunction. Material and methods : Sixty-three children with HCM, mean age 12.2 ±4.5 years, underwent magnetic resonance imaging (MRI) and echocardiographic study from January 2010 to April 2014. The results of MRI, echocardiography, and TDI velocities were analyzed and compared between children with and without myocardial fibrosis. Moreover, correlations between the results of echocardiography and MRI were assessed. Results : Our results showed a significant correlation between magnetic resonance and echocardiographic measurements of septal wall thickness, posterior wall thickness, LV mass and left atrial dimension. Children with myocardial fibrosis (60%) had a significantly thicker interventricular septum (21.3 vs. 1.8 mm; p < 0.0001) and larger left atrial dimension (36.7 vs. 27.8 mm; p = 0.0004) and volume index (42.0 vs. 26.6 ml/m²; p = 0.0011). Tissue Doppler imaging demonstrated significantly decreased lateral E’ (9.02 vs. 13.53 cm/s; p < 0.0001) and septal E (7.05 vs. 9.36 cm/s; p = 0.0082) velocities and a significantly increased transmitral lateral (10.34 vs. 6.68, p = 0.0091) and septal (13.1 vs. 9.8; p = 0.046) E/E ratio in children with myocardial fibrosis. Conclusions : Myocardial fibrosis in children with hypertrophic cardiomyopathy was associated with markers for disease severity such as larger septum thickness, enlargement of the left atrium as well as impairment of left ventricular diastolic function. Tissue Doppler imaging is a helpful tool to detect the presence of left ventricular diastolic dysfunction in children with hypertrophic cardiomyopathy and myocardial fibrosis