DISTANCE EDUCATION IN THE PANDEMIC ERA: THE VIEWS OF GREEK GENERAL AND SPECIAL EDUCATION TEACHERS OF SECONDARY EDUCATION REGARDING READINESS, CHALLENGES AND THE POST-COVID EDUCATIONAL PRACTICES

The present study, via the use of a questionnaire, examined the views of 138 Greek teachers, of general and special education, on the readiness for distance education, the challenges they face during the courses, and the measures to be taken in education in case of a next crisis such as Coronavirus pandemic (COVID-19). Educators’ views on the measures to be taken by educational institutions in order to be ready to provide distance education in the post-COVID era were also examined. The analysis of results showed that Special Education teachers appeared to be more ready for distance education; indeed, their field of employment itself, namely teaching, their years of service, the age and the level of studies were found to have a statistically significant influence on their answers. The greater challenge that both groups of teachers faced were the difficulties in communicating with their students. It became apparent also the great need for training teachers in issues related to distance education as well as the protection of their personal data of their students.   Article visualizations

Η συγκλίνουσα αμέλεια περισσοτέρων ιατρών σε περιπτώσεις ιατροχειρουργικών επεμβάσεων

Η παρούσα εργασία, πραγματεύεται το ζήτημα της συνδρομής αμέλειας στο πρόσωπο όχι ενός, αλλά περισσοτέρων ιατρών, που συμμετέχουν από κοινού στη διενέργεια μίας ιατροχειρουργικής επέμβασης, με αποτέλεσμα το θάνατο ή τη βλάβη της υγείας του ασθενούς. Η ποινική ιατρική ευθύνη αποτελεί για το δίκαιο ένα ιδιαιτέρως δυσχερές δογματικό πεδίο, ιδίως διότι σε αυτό συναντώνται δύο τελείως διαφορετικές επιστήμες, όπως αυτές της ιατρικής και της νομικής. Για την κατάγνωση επομένως ποινικής ιατρικής ευθύνης, απαιτείται από τον εφαρμοστή του δικαίου, αφενός η κατανόηση πολύπλοκων ιατρικών όρων και εννοιών, αφετέρου ο σχηματισμός βέβαιης δικανικής πεποίθησης πάνω σε ζητήματα εκ φύσεως αβέβαια και αμφιλεγόμενα, όπως η ύπαρξη αντικειμενικού αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της πράξεως του ιατρού και του συγκεκριμένου βλαπτικού αποτελέσματος. Εν προκειμένω, εφόσον το αποτέλεσμα αυτό αφορά αποκλειστικά τη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού, παραμένει εν πολλοίς απρόβλεπτο και ανεξιχνίαστο, ακόμα και κατά τα διδάγματα της ίδιας της ιατρικής επιστήμης. Περαιτέρω ζητήματα που αναφύονται, σε σχέση με την απόδοση ποινικής ιατρικής ευθύνης για το εγκληματικό αποτέλεσμα του θανάτου ή της σωματικής βλάβης ασθενούς, είναι αυτά που συνδέονται με την ίδια τη φύση της αμέλειας, αλλά και με την προβληματική των μη γνήσιων εγκλημάτων παραλείψεως του άρθρου 15 ΠΚ, αφού στην πλειονότητα των περιπτώσεων, η βλαπτική, αμελής πράξη του ιατρού, δεν έγκειται σε κάποια θετική ενέργεια, αλλά σε παράλειψη της επιβεβλημένης, σωστικής για τον ασθενή, πράξης. Όταν δε στο υπό κρίση ιατρικό εγχείρημα συμμετέχουν από κοινού όχι ένας, αλλά πλείονες ιατροί, τότε στην ανωτέρω προβληματική προστίθεται και οι δυσκολίες κατανομής της ποινικής ευθύνης μεταξύ των διαφόρων μελών της συνεργαζόμενης ιατρικής ομάδας, και τιμώρησης του εκάστοτε δράστη ανάλογα με το λόγο της αμέλειας που επέδειξε ο ίδιος προσωπικά και ανεξάρτητα από τους υπολοίπους. Στην παρούσα εργασία, γίνεται παρουσίαση όλων των ανωτέρω ζητημάτων, που συνδέονται με τη συγκλίνουσα αμέλεια περισσοτέρων ιατρών και δίδεται ιδιαιτέρως έμφαση στις περιπτώσεις των ιατροχειρουργικών επεμβάσεων, οι οποίες και αποτελούν πρακτικά τη συνηθέστερη περίπτωση συγκλίνουσας δράσης ιατρών. Συγκριμένα, αφού αρχικά γίνεται μία σύντομη μνεία των θέσεων που έχουν διατυπωθεί σε σχέση με την αξιολόγηση των ιατροχειρουργικών επεμβάσεων από ποινικής απόψεως γενικά, στη συνέχεια παρουσίαζεται το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο σε σχέση με την ποινική ευθύνη των ιατρών και αναλύεται η (κομβικής σημασίας) έννοια της αμέλειας, όπως αυτή περιγράφεται από τον Ποινικό μας Κώδικα. Περαιτέρω, αναλύονται τα επί μέρους στοιχεία της αντικειμενικής και υποκειμενικής υπόστασης του εγκλήματος της ιατρικής αμέλειας και παρατίθεται ο τρόπος κατανομής των αρμοδιοτήτων μεταξύ των διαφόρων μελών των συνεργαζόμενων ιατρικών ομάδων. Τέλος, εξετάζεται πιο αναλυτικά το ζήτημα της συγκλίνουσας αμέλειας περισσοτέρων ιατρών, ιδίως στις περιπτώσεις ιατροχειρουργικών επεμβάσεων, τόσο από θεωρητικής απόψεως, όσο και από απόψεως δικαστηριακής πρακτικής, παρατίθεται σχετική νομολογία και γίνεται προσπάθεια διεξαγωγής κάποιων γενικών συμπερασμάτων επί των βασικότερων νομικών ζητημάτων που ανακύπτουν στις περιπτώσεις αυτές.The present paper deals with the issue of medical negligence. In particular, the main focus is put on the case of medical negligence that occurs when not only one, but two or more doctors participate in carrying out a medical-surgical operation, which results in injury to the patient or even in his death. To be more specific, after briefly pointing out the dominant positions, as far as the evaluation of medical surgeries in terms of criminal law is concerned, the paper continues with the presentation of the current legislative framework on the criminal liability of doctors. A special mention is made on the (key) concept of negligence, as described in the Greek Criminal Code. Furthermore, the actus reus and the mens rea of the crime of medical negligence is also analyzed, as well as the way the competencies are distributed among the different members of the collaborating medical teams. Finally, the paper focuses on the issue of the convergent negligence of multiple doctors, particularly in the case of medical surgeries, both in terms of legal theory and in terms of judicial practice, case law is cited and attempts are made to draw some general conclusions on the most important legal issues raised in cases of medical negligence

Η έκταση της υποχρέωσης προς αποζημίωση στην περίπτωση προσυμβατικής ευθύνης

Στην παρούσα διπλωματική εργασία αναλύεται το είδος, το περιεχόμενο και η έκταση της αποζημίωσης που δικαιούται να λάβει ο ζημιωθείς κατά τις διαπραγματεύσεις. Αρχικά, παρατίθεται η ιστορική εξέλιξη του θεσμού της προσυμβατικής ευθύνης, από την θεωρία του Jhering (περί culpa in contrahendo) έως την θέσπιση των άρθρων 197-198 ΑΚ και εκτίθενται σύντομα τα βασικά χαρακτηριστικά της προσυμβατικής ευθύνης στο σύστημα του ΑΚ. Εν συνεχεία, παρουσιάζονται συνοπτικά οι προϋποθέσεις για την θεμελίωση της προσυμβατικής ευθύνης προκειμένου έπειτα να αναπτυχθούν τα ζητήματα που αφορούν τις συνέπειες από την υπαίτια παράβαση της υποχρέωσης καλόπιστης διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων. Κύριο άξονα της εργασίας αποτελεί η έννοια του αρνητικού διαφέροντος, η οποία χαρακτηρίζει ακριβώς την αποζημίωση που οφείλεται σε περίπτωση προσυμβατικής ευθύνης. Επιπλέον, αναλύεται η έκταση της οφειλόμενης αποζημίωσης, ο τρόπος υπολογισμού της καθώς και τα συνήθη κατά την νομολογία αποκαταστατέα κονδύλια ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα υποκειμενικά όρια τα προσυμβατικής ευθύνης. Τέλος, εκτίθενται τα θέματα σχετικά με την παραγραφή και την συρροή αξιώσεων καθώς και τα δικονομικά ζητήματα.This thesis analyses the type, content and extent of the compensation that the party which was damaged during negotiations is entitled to receive. Initially, the historical evolution of precontractual liability, from Jhering's doctrine of culpa in contrahendo to the introduction of articles 197-198 in the Greek Civil Code, is presented, and the key features of precontractual liability in the system of the Greek Civil Code are briefly set out. Thereafter, the conditions for establishing precontractual liability are briefly presented in order to develop afterwards the issues relating to the consequences of the culpable breach of the obligation to conduct negotiations in good faith. The main focus of the thesis is the notion of ‘’negative interest’’, which precisely describes the compensation due in the case of precontractual liability. In addition, the extent of the compensation payable, its method of estimation and the reimbursable funds according the case law are analysed, while the subjective limits of precontractual liability, are also of particular interest. Finally, the issues relating to limitation period and overlapping of claims as well as procedural issues are set out

Επεξεργασία ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, με ειδικότερη εξέταση των ψηφιακών πιστοποιητικών εμβολιασμού κατά COVID-19

Η έξαρση της πανδημίας της νόσου COVID-19 στην Ελλάδα, μετέβαλε δραστικά την υγειονομική κατάσταση της Χώρας και την εν γένει εικόνα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Για την παρακολούθηση της εξέλιξης της πανδημίας κρίθηκε αναγκαία η συγκέντρωση προσωπικών δεδομένων των νοσούντων και η γνωστοποίηση και καταγραφή των στενών επαφών τους. Τα μέτρα και οι περιορισμοί, που επιβλήθηκαν για την αντιμετώπιση του προβλήματος, δίχασαν τον νομικό κόσμο, διότι εκ πρώτης όψεως έρχονται σε αντίθεση με συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, όπως η προστασία της ιδιωτικής ζωής στο άρθρο 9 παρ. 1 του Συντάγματος, της προσωπικής αυτοδιάθεσης και των προσωπικών δεδομένων των πολιτών. Με την παρούσα εργασία επιδιώκεται μια περιεκτική παρουσίαση των ρυθμίσεων του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία Δεδομένων, με έμφαση στις βασικές έννοιες και στις ειδικότερες κατηγορίες των δικαιωμάτων –ιδίως της υγείας- που τυγχάνουν προστασίας. Αφού εκτεθούν οι μεταρρυθμίσεις που επέφερε ο Κανονισμός και αναλυθούν οι βασικές διατάξεις του, επιχειρείται ένας συσχετισμός με την υγειονομική κατάσταση και τις νομοθετικές εξελίξεις, ενόψει των πρόσφατων Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου για την πανδημία, με επίκεντρο την έκδοση των πιστοποιητικών εμβολιασμού κατά της νόσου COVID-19. Το ειδικότερο μέρος της παρούσας εργασίας θα εστιάσει στην εξέταση αυτών των πιστοποιητικών, σε μια προσπάθεια να δοθεί η απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο εναρμονίζονται με τους όρους του Κανονισμού και κατ’ επέκταση και με τις επιταγές του Συντάγματος.Η έξαρση της πανδημίας της νόσου COVID-19 στην Ελλάδα, μετέβαλε δραστικά την υγειονομική κατάσταση της Χώρας και την εν γένει εικόνα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Για την παρακολούθηση της εξέλιξης της πανδημίας κρίθηκε αναγκαία η συγκέντρωση προσωπικών δεδομένων των νοσούντων και η γνωστοποίηση και καταγραφή των στενών επαφών τους. Τα μέτρα και οι περιορισμοί, που επιβλήθηκαν για την αντιμετώπιση του προβλήματος, δίχασαν τον νομικό κόσμο, διότι εκ πρώτης όψεως έρχονται σε αντίθεση με συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, όπως η προστασία της ιδιωτικής ζωής στο άρθρο 9 παρ. 1 του Συντάγματος, της προσωπικής αυτοδιάθεσης και των προσωπικών δεδομένων των πολιτών. Με την παρούσα εργασία επιδιώκεται μια περιεκτική παρουσίαση των ρυθμίσεων του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία Δεδομένων, με έμφαση στις βασικές έννοιες και στις ειδικότερες κατηγορίες των δικαιωμάτων –ιδίως της υγείας- που τυγχάνουν προστασίας. Αφού εκτεθούν οι μεταρρυθμίσεις που επέφερε ο Κανονισμός και αναλυθούν οι βασικές διατάξεις του, επιχειρείται ένας συσχετισμός με την υγειονομική κατάσταση και τις νομοθετικές εξελίξεις, ενόψει των πρόσφατων Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου για την πανδημία, με επίκεντρο την έκδοση των πιστοποιητικών εμβολιασμού κατά της νόσου COVID-19. Το ειδικότερο μέρος της παρούσας εργασίας θα εστιάσει στην εξέταση αυτών των πιστοποιητικών, σε μια προσπάθεια να δοθεί η απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο εναρμονίζονται με τους όρους του Κανονισμού και κατ’ επέκταση και με τις επιταγές του Συντάγματος

Mechanisms of Alpha-synuclein mediated Neurodegeneration

Η νόσος του Πάρκινσον είναι μια σοβαρή νευρολογική διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από την προοδευτική απώλεια των ντοπαμινεργικών νευρώνων του μεσεγκεφάλου. Χαρακτηρίζεται από παθολογικά συσσωματώματα άλφα-συνουκλεΐνης. Εκτός από τη συμμετοχή της στην σποραδική μορφή της νόσου, μεταλλάξεις στο γονίδιο SNCA οδηγούν σε σπάνιες γενετικές μορφές. Τα αίτια αυτής της νόσου βρίσκονται υπό διερεύνηση και έχει αποκαλυφθεί η συμμετοχή πολλαπλών κυτταρικών στρεσογόνων μηχανισμών, όπως το οξειδωτικό στρες και η δυσλειτουργία των μιτοχονδρίων και της αυτοφαγίας. Εκτός από αυτούς τους αυτόνομους νευρωνικούς μηχανισμούς, μη νευρωνικά κύτταρα μπορεί επίσης να συμβάλλουν στην νευροεκφύλιση. Τα αστροκύτταρα είναι κύτταρα του εγκεφάλου που ειδικεύονται στη νευροτροφική υποστήριξη, ενώ μπορούν να αλλάξουν από κατάσταση ηρεμίας σε ενεργοποιημένη κατάσταση ως απόκριση σε φλεγμονή, τραυματισμό ή γήρανση. Αστροκυτταρική ενεργοποίηση έχει επίσης παρατηρηθεί στον παρκινσονικό εγκέφαλο. Ωστόσο, η επίδρασή της στην παθολογία της νόσου παραμένει σε μεγάλο βαθμό άγνωστη. Αυτή η μελέτη εστιάζει στις επιδράσεις των μη φυσιολογικών συσσωματωμάτων της άλφα-συνουκλεΐνης, των φλεγμονωδών κυτταροκινών και των αγωνιστών των υποδοχέων τύπου Toll σε πρωτογενείς καλλιέργειες αστρογλοίας μεσεγκεφάλου ποντικού και σε συστήματα συγκαλλιέργειας με μικρογλοία, με στόχο τη διερεύνηση νευροφλεγμονωδών οδών που μπορεί να συμβάλλουν στην παθολογία του Πάρκινσον. Συνολικά, τα αποτελέσματά μας υποδεικνύουν ότι τα αστροκύτταρα ενεργοποιούνται διαφορικά με βάση συγκεκριμένα εξωκυτταρικά σήματα και η ενεργοποίηση που σχετίζεται με τη νόσο του Πάρκινσον μπορεί να περιλαμβάνει πολλαπλές ενεργοποιημένες καταστάσεις.Parkinson’s disease (PD) is a severe neurological disorder, characterized by the progressive loss of ventral midbrain dopaminergic neurons. It is characterized by pathological alpha-synuclein (α-syn) aggregates. Apart from its involvement in sporadic PD, mutations in the SNCA gene lead to rare genetic forms of the disease. The cause of this disease has been under intense investigation and involvement of multiple cellular stressors, such as oxidative stress, mitochondrial dysfunction and impaired autophagy, have been revealed. Apart from these cell-autonomous neuronal mechanisms, non-neuronal cells may also contribute to neuronal loss. Astrocytes are essential cells of the brain specialized in neurotrophic support, whilst they can change from a resting to a reactive state in response to inflammation, injury, or aging. Astrocytic reactivity has also been observed in PD brain; however, its impact in PD pathology remains largely unknown. This study focuses on the effects of abnormal α-syn, inflammatory cytokines and Toll-like receptor (TLR) ligands on primary mouse midbrain astroglia cultures and co-culture systems with microglia, with the aim to investigate neuroinflammatory pathways that might contribute to PD pathology. Overall, our results indicate that astrocytes are differentially activated based on specific environmental cues and PD – related activation may involve multiple reactive states

Reliability and psychometric properties of the Greek translation of the State-Trait Anxiety Inventory form Y: Preliminary data

BACKGROUND: The State-Trait Anxiety Inventory form Y is a brief self-rating scale for the assessment of state and trait anxiety. The aim of the current preliminary study was to assess the psychometric properties of its Greek translation. MATERIALS AND METHODS: 121 healthy volunteers 27.22 ± 10.61 years old, and 22 depressed patients 29.48 ± 9.28 years old entered the study. In 20 of them the instrument was re-applied 1–2 days later. Translation and Back Translation was made. The clinical diagnosis was reached with the SCAN v.2.0 and the IPDE. The Symptoms Rating Scale for Depression and Anxiety (SRSDA) and the EPQ were applied for cross-validation purposes. The Statistical Analysis included the Pearson Correlation Coefficient and the calculation of Cronbach's alpha. RESULTS: The State score for healthy subjects was 34.30 ± 10.79 and the Trait score was 36.07 ± 10.47. The respected scores for the depressed patients were 56.22 ± 8.86 and 53.83 ± 10.87. Both State and Trait scores followed the normal distribution in control subjects. Cronbach's alpha was 0.93 for the State and 0.92 for the Trait subscale. The Pearson Correlation Coefficient between State and Trait subscales was 0.79. Both subscales correlated fairly with the anxiety subscale of the SRSDA. Test-retest reliability was excellent, with Pearson coefficient being between 0.75 and 0.98 for individual items and equal to 0.96 for State and 0.98 for Trait. CONCLUSION: The current study provided preliminary evidence concerning the reliability and the validity of the Greek translation of the STAI-form Y. Its properties are generally similar to those reported in the international literature, but further research is necessary

Effects of intravenous iron replacement therapy on cardiovascular outcomes in patients with heart failure: A systematic review and meta-analysis

(1) Background: Iron deficiency (ID) is an important adverse prognostic marker in patients with heart failure (HF); however, it is unclear whether intravenous iron replacement reduces cardiovascular mortality in this patient group. Here, we estimate the effect of intravenous iron replacement therapy on hard clinical outcomes following the publication of IRONMAN, the largest trial in this field. (2) Methods: In this systematic review and meta-analysis, prospectively registered with PROSPERO and reported according to PRISMA guidelines, we searched PubMed and Embase for randomized controlled trials investigating intravenous iron replacement in patients with HF and co-existing ID. The primary outcome was cardiovascular mortality and secondary outcomes were all-cause mortality, hospitalizations for HF and a combination of the primary outcome and hospitalizations for HF. (3) Results: A total of 1671 items were identified and after removal of duplicates we screened titles and abstracts of 1202 records. Some 31 studies were identified for full-text review and 12 studies were included in the final review. The odds ratio (OR) for cardiovascular death using a random effects model was 0.85 (95% CI 0.69 to 1.04) and for all-cause mortality it was 0.83 (95% CI 0.59 to 1.15). There was a significant reduction in hospitalizations for HF (OR 0.49, 95% CI 0.35 to 0.69) and the combination of hospitalizations for HF and cardiovascular death (OR 0.65, 95% CI 0.5 to 0.85). (4) Conclusions: This review supports the use of IV iron replacement reducing hospitalization rates for HF, however more research is required to determine the effect on cardiovascular mortality and to identify the patient population most likely to benefit

Stressful Newborn Memories: Pre-Conceptual, In Utero, and Postnatal Events

Early-life stressful experiences are critical for plasticity and development, shaping adult neuroendocrine response and future health. Stress response is mediated by the autonomous nervous system and the hypothalamic–pituitary–adrenal (HPA) axis while various environmental stimuli are encoded via epigenetic marks. The stress response system maintains homeostasis by regulating adaptation to the environmental changes. Pre-conceptual and in utero stressors form the fetal epigenetic profile together with the individual genetic profile, providing the background for individual stress response, vulnerability, or resilience. Postnatal and adult stressful experiences may act as the definitive switch. This review addresses the issue of how preconceptual in utero and postnatal events, together with individual differences, shape future stress responses. Putative markers of early-life adverse effects such as prematurity and low birth weight are emphasized, and the epigenetic, mitochondrial, and genomic architecture regulation of such events are discussed

Genomic variants in the FTO gene are associated with sporadic amyotrophic lateral sclerosis in Greek patients

Background: Amyotrophic lateral sclerosis (ALS) is a devastating disease whose complex pathology has been associated with a strong genetic component in the context of both familial and sporadic disease. Herein, we adopted a next-generation sequencing approach to Greek patients suffering from sporadic ALS (together with their healthy counterparts) in order to explore further the genetic basis of sporadic ALS (sALS). Results: Whole-genome sequencing analysis of Greek sALS patients revealed a positive association between FTO and TBC1D1 gene variants and sALS. Further, linkage disequilibrium analyses were suggestive of a specific diseaseassociated haplotype for FTO gene variants. Genotyping for these variants was performed in Greek, Sardinian, and Turkish sALS patients. A lack of association between FTO and TBC1D1 variants and sALS in patients of Sardinian and Turkish descent may suggest a founder effect in the Greek population. FTO was found to be highly expressed in motor neurons, while in silico analyses predicted an impact on FTO and TBC1D1 mRNA splicing for the genomic variants in question. Conclusions: To our knowledge, this is the first study to present a possible association between FTO gene variants and the genetic etiology of sALS. In addition, the next-generation sequencing-based genomics approach coupled with the two-step validation strategy described herein has the potential to be applied to other types of human complex genetic disorders in order to identify variants of clinical significance