Zastosowanie ultrasonografii przezklatkowej płuc w różnicowaniu kardiologicznych i niekardiologicznych przyczyn duszności

Echocardiography is a basic tool of medical diagnosis commonly used in cardiology. For many years, it was believed that ultrasound was of insignificant applicability in diagnosis of respiratory system organs such as lungs. It appears, however, that lung ultrasound (LUS) is an easily applicable diagnostic method used both in an ultrasound room and for bedside treatment in cardiac intensive care units. LUS ultrasound allows to make a prompt preliminary diagnosis in patients with acute respiratory failure even before X-ray tests. Severally repeated ultrasound tests facilitate monitoring the effects of applied treatment. The current state of knowledge concerning this ultrasound technique has been summarized herein.W kardiologii echokardiografia jest podstawowym, powszechnie wykorzystywanym narzędziem diagnostycznym. Przez wiele lat panowało przekonanie o małej przydatności ultradźwięków w diagnostyce narządów powietrznych, takich jak płuca. Okazuje się jednak, że badanie ultrasonograficzne płuc jest łatwą do wykorzystania metodą diagnostyczną zarówno w warunkach pracowni ultrasonograficznej, jak i przyłóżkowo w warunkach sali intensywnego nadzoru kardiologicznego. Pozwala na ustalenie w krótkim czasie wstępnego rozpoznania u pacjentów z ostrą niewydolnością oddechową, jeszcze przed wykonaniem badań rentgenowskich. Wielokrotne powtarzanie badania umożliwia monitorowanie efektów prowadzonej terapii. W artykule podsumowano aktualny stan wiedzy dotyczący zastosowania tej techniki ultrasonograficznej

Drenaż wysięku opłucnowego w przebiegu nierozpoznanego zaciskającego zapalenia osierdzia: przypadek ciężkich powikłań hemodynamicznych

Constrictive pericarditis (CP) is a rare disease which can be easily overlooked in the absence of typical pericardial calcification. One of its most frequent manifestations is pleural effusion. We present a case report of a patient with unrecognised CP in whom plerocentesis led to haemodynamic collapse, and we speculate about the potential pathomechanism. No obvious criterion of CP or severe systolic dysfunction was found in baseline echocardiography. We consider that patients with advanced CP are remarkably prone to haemodynamic decompensation secondary to pleural drainConstrictive pericarditis (CP) is a rare disease which can be easily overlooked in the absence of typical pericardial calcification. One of its most frequent manifestations is pleural effusion. We present a case report of a patient with unrecognised CP in whom plerocentesis led to haemodynamic collapse, and we speculate about the potential pathomechanism. No obvious criterion of CP or severe systolic dysfunction was found in baseline echocardiography. We consider that patients with advanced CP are remarkably prone to haemodynamic decompensation secondary to pleural drainage. Therefore every effort should be taken to recognise the disease and apply definitive treatment, i.e. pericardiectomy

Zator płucny i guz lewego przedsionka u pacjentki z nowotworem płuca — trudności diagnostyczno-terapeutyczne

A 64 year-old female with a history of hypertension and chronic obstructive pulmonary disease after radical treatment (radiotherapy and chemotherapy) of squamous cell carcinoma of the right lung in 2016, was admitted to the Depart- ment of Cardiology due to pulmonary embolism, confirmed in an angio-CT. Moreover, cancer recurrence on the right lung and a mass spreading through the right upper pulmonary vein to the left atrium (LA) that might be considered to be a thrombus, were demonstrated.  The patient, for the week before admission, had suffered from exercise dyspnoea, pain in the lower limbs, and syncope. On admission, the patient presented in a serious general condition. In laboratory tests, elevated D-dimer and NT-proBNP (450 pg/ml) concentrations as well as mild normocytic anaemia were revealed. Echocardiography showed preserved systolic (ejection fraction = 55%) and impaired diastolic left ventricle function, without signs of valvular heart disease. In transoesophageal echocardiography (TEE) in the LA an additional echo of 18 × 12 mm, spreading through the right upper pulmonary vein that might be considered to be a thrombus was revealed. However, due to the location of neo- plastic lesions in the right lung, a cancerous tumour spreading throughout could not be excluded. An abdominal and pelvis CT did not reveal any metastasis.  Low molecular weight heparin in a therapeutic dose and acetylsalicylic acid were incorporated into the therapy. A mul- tidisciplinary consultation (oncologist, cardiac surgeon, cardiologist, anaesthesiologist) was conducted and the mass in the LA was initially qualified for surgical resection. Prior to surgery, spirometry and the exclusion of thromboembolic material in the lower limb veins were required. Spirometry demonstrated moderate bronchial obstruction. In ultrasound of the lower limb, deep vein thrombosis was excluded, but a few hypoechal nodules in the shank muscles of the right lower limb were visualised. A suspicion of metastases was confirmed using angio-CT.  In the TEE performed after five days of low molecular weight heparin therapy, the previously described mass in the LA reduced its echogenicity and dimensions (to 10 × 8 mm). The patient’s general condition improved slightly. The patient was re-consulted by the cardiac surgeon and, due to presence of distant metastases, was disqualified from surgery. Another oncologist consultation was performed, and further diagnostic and therapeutic aims were established. The therapeutic dose of heparin was maintained. Pacjentkę w wieku 64 lat, po przebytym w 2016 roku leczeniu radykalnym (radioterapia i chemioterapia) raka płasko- nabłonkowego prawego płuca, z wywiadem nadciśnienia tętniczego i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, przyjęto do kliniki kardiologii z rozpoznaniem zatorowości płucnej potwierdzonej w badaniu angiografii tomografii komputerowej (angio-CT). Ponadto w badaniu angio-CT opisano cechy wznowy nowotworowej prawego płuca, a także wysunięto podej- rzenie obecności skrzepliny wychodzącej z prawej żyły płucnej górnej do lewego przedsionka (LA).  W wywiadzie stwierdzono narastającą od około tygodnia duszność wysiłkową, zasłabnięcia oraz bóle kończyn dolnych. Przy przyjęciu pacjentka była w dość ciężkim stanie. W badaniach laboratoryjnych wykazano podwyższone stężenie D-dimeru, łagodną niedokrwistość normocytarną i podwyższone wartości N-końcowego fragmentu propeptydu natriure- tycznego typu B (450 pg/ml). W przezklatkowym badaniu echokardiograficznym ujawniono lewą komorę o zachowanej funkcji skurczowej (frakcja wyrzutowa 55%) i upośledzonej rozkurczowej, bez cech wady zastawkowej serca. W badaniu przezprzełykowym w LA uwidoczniono dodatkowe echo o wymiarach 18 × 12 mm wychodzące z górnej prawej żyły płucnej, odpowiadające prawdopodobnie uszypułowanej skrzeplinie. Jednak, ze względu na lokalizację zmiany nowotwo- rowej we wnęce prawego płuca, nie można było wykluczyć, że nie jest to guz nowotworowy szerzący się przez ciągłość. Obraz CT jamy brzusznej i miednicy nie ujawnił obecności zmian przerzutowych.  W terapii zastosowano heparynę drobnocząsteczkową (LMWH) w dawce leczniczej oraz kwas acetylosalicylowy. W trybie pilnym chorą konsultowano w ramach konsylium (onkolog, kardiochirurg, kardiolog, anestezjolog) i wstępnie zakwalifiko- wano do operacyjnej resekcji guza z LA po kontroli spirometrycznej wydolności płuc oraz ocenie naczyń kończyn dolnych pod kątem obecności materiału zakrzepowo-zatorowego. W badaniu spirometrycznym stwierdzono cechy obturacji oskrzeli umiarkowanego stopnia. W ultrasonografii naczyń kończyn dolnych układ żył głębokich i powierzchownych nie było cech zakrzepicy, natomiast widoczne były dość liczne hipoechowe guzki w obrębie mięśni podudzia prawej kończyny dolnej — wysunięto podejrzenie przerzutów, potwierdzone w badaniu angio-CT.  W wykonanym po 5 dniach terapii heparyną kontrolnej echokardiografii przezprzełykowej opisano, że uprzedni twór w LA zmniejszył swoje wymiary (do ok. 10 × 8 mm) oraz echogeniczność. Stan pacjentki nieznacznie się poprawił. Chorą ponownie konsultowano kardiochirurgicznie i, biorąc pod uwagę obecność przerzutów odległych do kończyn dolnych, zdyskwalifikowano z leczenia kardiochirurgicznego. Pacjentka była ponownie konsultowana przez onkologa — ustalono dalszy plan postępowania diagnostyczno-leczniczego. Utrzymano terapeutyczną dawkę LMWH.

Cangrelor — Expanding therapeutic options in patients with acute coronary syndrome

Cangrelor is the only intravenous P2Y12 receptor antagonist. It is an adenosine triphosphate analog that selectively, directly, and reversibly binds to the platelet P2Y12 receptors exerting its antiaggregatory effect. Cangrelor is characterized by linear, dose-dependent pharmacokinetics and rapid onset of action providing potent platelet inhibition exceeding 90%. Cangrelor is rapidly metabolized by endothelial endonucleotidase; thus, its half-life is 2.9 to 5.5 min, and its antiplatelet effect subsides within 60 to 90 min. Data originating from three pivotal cangrelor trials (CHAMPION PLATFORM, CHAMPION PCI, and CHAMPION PHOENIX) indicate that cangrelor reduces the risk of periprocedural thrombotic complications during percutaneous coronary intervention at the expense of mild bleedings. Its unique pharmacological properties allow it to overcome the limitations of oral P2Y12 receptor inhibitors, mainly related to the delayed and decreased bioavailability and antiplatelet effect of these agents, which are often observed in the setting of acute coronary syndrome. Subgroups of patients who could theoretically benefit the most from cangrelor include those in whom pharmacokinetics and pharmacodynamics of oral P2Y12 receptor antagonists are most disturbed, namely patients with ST-segment elevation myocardial infarction, those treated with opioids, with mild therapeutic hypothermia, or in cardiogenic shock. Cangrelor could also be useful if bridging is required in patients undergoing surgery. According to the current guidelines cangrelor may be considered in P2Y12 receptor inhibitor-naïve patients undergoing percutaneous coronary intervention in both acute and stable settings

Low-dose ticagrelor with or without acetylsalicylic acid in patients with acute coronary syndrome: Rationale and design of the ELECTRA-SIRIO 2 trial

© 2022 Via Medica. This article is available in open access under Creative Common Attribution-Non-Commercial-No Derivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0). https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/2.0/Peer reviewedFinal Published versio

A new approach to ticagrelor-based de-escalation of antiplatelet therapy after acute coronary syndrome. A rationale for a randomized, double-blind, placebo-controlled, investigator-initiated, multicenter clinical study

© 2021 Via Medica. This article is available in open access under Creative Common Attribution-Non-Commercial-No Derivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) license. https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/The risk of ischemic events gradually decreases after acute coronary syndrome (ACS), reaching a stable level after 1 month, while the risk of bleeding remains steady during the whole period of dual antiplatelet treatment (DAPT). Several de-escalation strategies of antiplatelet treatment aiming to enhance safety of DAPT without depriving it of its efficacy have been evaluated so far. We hypothesized that reduction of the ticagrelor maintenance dose 1 month after ACS and its continuation until 12 months after ACS may improve adherence to antiplatelet treatment due to better tolerability compared with the standard dose of ticagrelor. Moreover, improved safety of treatment and preserved anti-ischemic benefit may also be expected with additional acetylsalicylic acid (ASA) withdrawal. To evaluate these hypotheses, we designed the Evaluating Safety and Efficacy of Two Ticagrelor-based De-escalation Antiplatelet Strategies in Acute Coronary Syndrome — a randomized clinical trial (ELECTRA-SIRIO 2), to assess the influence of ticagrelor dose reduction with or without continuation of ASA versus DAPT with standard dose ticagrelor in reducing clinically relevant bleeding and main-taining anti-ischemic efficacy in ACS patients. The study was designed as a phase III, randomized, multicenter, double-blind, investigator-initiated clinical study with a 12-month follow-up.Peer reviewedFinal Published versio