The functioning of patients on haemodialysis. Age as the main determinant of functional condition

Introduction. Chronic kidney disease (CKD) is a progressive disease, and in spite of the progress of medicine, the care of specialized medical staff, and the patient’s efforts, many of them develop its end-stage. The use of renal replacement therapy, haemodialysis, has provided patients with an opportunity to prolong their life, but due to complications, it leads to the deterioration in the quality of life.Aim. To identify factors affecting the functioning of haemodialysis patients.Materials and methods. The study involved 98 patients on haemodialysis, 37 women and 61 men. The average age was 59.65 ± 15.51 years. The research tool was the Barthel Index, IADL and ESAS-R scale, i.e. a scale of experiencing symptoms that may be associated with haemodialysis.Results. The mean renal replacement therapy period was 42.76 ± 50.30 months. The most common cause of haemodialysis was chronic glomerulonephritis (21.43%), diabetic nephropathy (18.37%), polycystic kidney disease (12.24%) and hypertensive nephropathy (9.18%). In the study group, the average score on the Barthel Index scale was 90.10 ± 14.82, while the IADL score was 20.24 ± 4.72 points. Women showed a slightly higher ability in basic and complex daily living activities. People up to 60 years of age showed a slightly higher ability. According to the ESAS-R scale (7–10 points), fatigue and drowsiness were the most intense symptoms. People older than 60 years of age more often experienced pain (p = 0.048), malaise (p = 0.203), appetite disorders (p = 0.232), other problems (p = 0.042).Conclusions. In spite of their older age, the patients showed quite good motor skills. The differences between men and women in the assessment of the severity of somatic symptoms slightly disappear in the elderly. Women showed a slightly higher ability in both basic and complex daily living activities. Older people experience more haemodialysis-related symptoms

Soft tissue sarcoma - diagnosis and treatment

W ciągu ostatnich kilkunastu lat osiągnięto znaczący postęp w leczeniu mięsaków tkanek miękkich - nie tylko ogniska pierwotnego, ale również wznów miejscowych i przerzutów. Podstawową metodą jest leczenie chirurgiczne, a wprowadzenie zasady skojarzonego postępowania, czyli standardowego łączenia chirurgii z radioterapią i niekiedy chemioterapią oraz rehabilitacji w wyspecjalizowanych ośrodkach znamiennie zwiększyło szansę na ograniczenie zasięgu operacji, całkowite wyleczenie chorego lub uzyskanie długoletniego przeżycia. Współczesne leczenie skojarzone oraz stosowanie metod rekonstrukcyjnych pozwala u większości chorych na mięsaki tkanek miękkich o lokalizacji kończynowych na oszczędzenie kończyny. W porównaniu z latami 60.-70., kiedy amputację wykonywano u około 50% chorych, obecnie w ośrodkach referencyjnych odsetek ten nie przekracza 10%. Ogólnie obserwuje się powolny, ale stały wzrost odsetka chorych na mięsaki tkanek miękkich z wieloletnimi przeżyciami. Wskaźnik 5-letnich przeżyć całkowitych chorych na mięsaki tkanek miękkich zlokalizowane w obrębie kończyn wynosi obecnie 55-78%. W przypadku rozpoznania przerzutów długość okresu przeżycia jest jednak nadal zła i wynosi średnio około 1 roku. Korzystnych wyników miejscowych leczenia mięsaków można spodziewać się tylko w przypadku planowego (tzn. po wcześniejszej biopsji) całkowitego wycięcia mięsaka w mikroskopowo wolnych od nowotworu granicach (tzw. resekcja R0). Po przeprowadzeniu prawidłowego postępowania diagnostycznego u większości chorych poddawanych radykalnej operacji konieczne jest zastosowanie uzupełniającej radioterapii, wielotygodniowej rehabilitacji i kontynuowanie badań kontrolnych w tym samym ośrodku przez minimum 5 lat. Postęp wiąże się z wprowadzeniem do praktyki klinicznej leków o celowanym działaniu związanym z molekularnymi lub genetycznymi zaburzeniami w komórkach, które uczestniczą w etiopatogenezie tych nowotworów. Ze względu na rzadkie występowanie mięsaków oraz konieczność skojarzonego postępowania najważniejsze jest prowadzenie diagnostyki i terapii już od początku w ramach wielodyscyplinarnego zespołu w ośrodku onkologicznym o odpowiednim doświadczeniu i zapleczu diagnostycznym.Significant progress in the treatment of soft tissue sarcoma (STS), both primary tumor and local recurrences/ metastatic disease, has been achieved in recent years. Surgery is essential modality, but the use of combined treatment (standard combination of surgery with adjuvant radiotherapy, chemotherapy in selected cases and perioperative rehabilitation) in highly-experienced centers increased possibility of cure and limitations of extent of local surgery. Current combined therapy together with the use of reconstructive methods allows for limb-sparing surgery in majority of soft tissue sarcoma patients (amputation in 10% of cases as compared to approximately 50% in the 1960-70s). The slow, but constant, increase of rate of soft tissue sarcoma patients with long-term survival has been observed. Contemporary 5-year overall survival rate in patients with extremity soft tissue sarcomas is 55-78%. In case of diagnosis of metastatic disease the prognosis is still poor (survival of approximately 1 year). Good results of local therapy may be expected only after planned (e.g., after preoperative biopsy - tru-cut or incisional) radical surgical excision of primary tumor with pathologically negative margins (R0 resection). Following appropriate diagnostic check-up, adjuvant radiotherapy is necessary in the majority of patients treated with radical surgery need, as well as long-term rehabilitation and follow-up examinations in treating center are needed for at least 5 years. The progress is due to the introductionof targeted therapy acting on molecular or genetic cellular disturbances detected during studies on etiopathogenetic mechanisms of sarcoma subtypes. In view of rarity of sarcomas and necessity of multidisciplinary therapy, the crucial issue is that management of these tumors should be hold in experienced oncological sarcoma centers

Zalecenia dotyczące postępowania diagnostyczno-terapeutycznego u chorych na pierwotne nowotwory złośliwe kości

Mięsaki kości u dorosłych stanowią heterogenną grupę bardzo rzadkich nowotworów pochodzenia mezenchymalnego (poniżej 0,5% nowotworów złośliwych u dorosłych). Prawidłowe rozpoznanie i skuteczne leczenie skojarzone pierwotnych nowotworów kości są sumą współpracy radiologów, chirurgów onkologów i chirurgów ortopedów, onkologów klinicznych, radioterapeutów, rehabilitantów, patologów, specjalistów medycyny nuklearnej i biologów molekularnych. Bezwzględnym warunkiem w diagnostyce i leczeniu pierwotnych nowotworów złośliwych kości jest wielodyscyplinarna współpraca wielospecjalistyczna w doświadczonych ośrodkach. Polepszenie diagnostyki mięsaków kości, wprowadzenie zasad terapii skojarzonej i postęp technologiczny spowodowały rozszerzenie wskazań do stosowania operacji oszczędzających kończynę oraz poprawiły odległe wyniki leczenia

Recommendations for diagnostics and therapy of adult patients with malignant primary bone tumors

Bone sarcomas comprise a heterogenous group of rare mesenchymal tumors (less than 0.5% of malignant neoplasms in adults). From clinical point of view they can be divided into two main groups: spindle-cell sarcomas (osteosarcomas, majority of chondrosarcomas and less common subtypes) and small-cell sarcomas (mainly Ewing family of tumors). Correct diagnosis and effective therapy is performed by cooperation of radiologists, oncological and orthopedics surgeons, clinical oncologists, radiotherapists, rehabilitants, pathologists, nuclear medicine specialists and molecular biologists. The most important principle in diagnostics and therapy of primary malignant bone tumors is multidisciplinary work in experienced centers. Improvement of diagnostics, implementation of combined therapy and technological developments caused the increase of limb-sparing surgery indications and better long-term results of their treatment. Onkol. Prak. Klin. 2010; 6, 6: 355–369Mięsaki kości u dorosłych stanowią heterogenną grupę bardzo rzadkich nowotworów pochodzenia mezenchymalnego (poniżej 0,5% nowotworów złośliwych u dorosłych). Pod względem klinicznym mięsaki kości można podzielić na mięsaki wrzecionowatokomórkowe (obejmujące mięsaki kościopochodne, większość chrzęstniakomięsaków i inne rzadsze podtypy) oraz drobnokomórkowe (głównie rodzina mięsaków Ewinga). Prawidłowe rozpoznanie i skuteczne leczenie skojarzone pierwotnych nowotworów kości są sumą współpracy radiologów, chirurgów onkologów i chirurgów ortopedów, onkologów klinicznych, radioterapeutów, rehabilitantów, patologów, specjalistów medycyny nuklearnej i biologów molekularnych. Bezwzględnym warunkiem w diagnostyce i leczeniu pierwotnych nowotworów złośliwych kości jest wielodyscyplinarna współpraca wielospecjalistyczna w doświadczonych ośrodkach. Polepszenie diagnostyki mięsaków kości, wprowadzenie zasad terapii skojarzonej i postęp technologiczny spowodowały rozszerzenie wskazań do stosowania operacji oszczędzających kończynę oraz poprawiły odległe wyniki leczenia. Onkol. Prak. Klin. 2010; 6, 6: 355–36

Inappropriate sinus tachycardia – clinical picture and possible psychogenic basis

Relations between psychology, psychiatry and cardiology are multidimensional and begin to have growing importance in the diagnosis and treatment of patients of cardiosurgery, electrocardiology and cardiac rehabilitation. Palpitations in the course of tachycardia with narrow QRS are often a significant clinical problem. Improperly planned diagnosis can significantly extend the time for proper diagnosis and treatment implemented. Patients suffering from inappropriate sinus tachycardia sometimes for many years experience a severe somatic disease significantly lowering the quality of their life. Early diagnosis can reduce further unnecessary tests and reclaim the patient’s full physical fitness and a sense of well-being. It is known that psychological and social factors have a significant impact on the majority of cardiac diseases, and there is a correlation between stressful experiences and heart disease exacerbation. Another important problem is the need for early diagnosis and treatment of coexisting psychiatric disorders of cardiacs – due to the frequency of their occurrence and their impact on the quality of patients’ life. The detection of dysfunction by a cardiologist, psychologist, and psychiatric consultations can effectively prevent the accumulation of somatic and mental setback risk.Wielowymiarowe zależności między psychologią, psychiatrią a kardiologią mają coraz większe znaczenie w diagnozowaniu i leczeniu pacjentów oddziałów kardiochirurgicznych i elektrokardiologicznych oraz rehabilitacji kardiologicznej. Objawy związane z arytmią serca tworzą często bardzo złożony obraz, przez co stanowią istotny problem kliniczny. Nieprawidłowo zaplanowana diagnostyka może znacząco opóźnić właściwe rozpoznanie i wdrożenie leczenia. Nieadekwatna tachykardia zatokowa należy do zespołów z grupy zaburzeń regulacji autonomicznej. Skomplikowany obraz kliniczny i mnogość objawów sprawiają, że pacjenci – niekiedy przez wiele lat – mają poczucie poważnej choroby somatycznej, która istotnie obniża jakość życia. Wczesne rozpoznanie może ograniczyć dalsze, często zbędne badania, a także przywrócić pełną sprawność fizyczną i poczucie zdrowia. Jak wiadomo, czynniki psychologiczne i społeczne wpływają na większość chorób kardiologicznych; istnieje korelacja między stresującymi wydarzeniami a zaostrzeniem chorób serca. Innym istotnym problemem jest potrzeba wczesnego rozpoznawania i leczenia zaburzeń psychicznych współistniejących z kardiologicznymi – ze względu na częstość ich występowania oraz wpływ na jakość życia chorych. Mowa tu przede wszystkim o schorzeniach związanych z zaburzeniami rytmu serca. Odpowiednia diagnoza kardiologa i psychologa, a nierzadko również skorzystanie z konsultacji psychiatrycznej mogą zapobiec wzrostowi ryzyka pogorszenia zdrowia somatycznego i psychicznego pacjenta

Inappropriate sinus tachycardia – cardiac syndrome or anxiety related disorder?

Introduction: Inappropriate sinus tachycardia is generally defined as an elevated resting heart rate (>90–100 bpm) with an exaggerated response to physical or emotional stress and a clearly sinus mechanism which is not secondary to a diagnosed somatic disease. Anxiety, a significant risk factor for cardiovascular disease, is recently recognized as a crucial issue in younger and older adults, with a causal relation to other risk factors, such as depression, substance use, overweight, sleep difficulties, or a sedentary life style. The aim of the study was to evaluate a possible relation between the level of anxiety, control of emotions in patients with manifestation of inappropriate sinus tachycardia and diagnosis of this syndrome. Material and methods: The study included 33 female patients with inappropriate sinus tachycardia (age range 31.8 ± 8.72) and 33 women (28.7 ± 4.4) without any cardiac diseases. The diagnosis of inappropriate sinus tachycardia was given by a cardiologist during hospitalisation of the patients in the 2nd Department of Cardiology and Department of Electrocardiology, Medical University of Lodz, Lodz, Poland. For psychological assessment the State-Trait Anxiety Inventory and Courtauld Emotional Control Scale both self-report, paper and pencil inventories were used. Results: A statistically significant difference was found between the group of women with inappropriate sinus tachycardia and the group of healthy women regarding the Anxiety-Trait. The results of the study have shown no other statistically significant differences between tested groups. Conclusions: Inappropriate sinus tachycardia is related to increased anxiety. More clinical trials are needed to confirm its psychogenic basis

Nieadekwatna tachykardia zatokowa – choroba serca czy zaburzenie związane z lękiem?

Introduction: Inappropriate sinus tachycardia is generally defined as an elevated resting heart rate (>90–100 bpm) with an exaggerated response to physical or emotional stress and a clearly sinus mechanism which is not secondary to a diagnosed somatic disease. Anxiety, a significant risk factor for cardiovascular disease, is recently recognized as a crucial issue in younger and older adults, with a causal relation to other risk factors, such as depression, substance use, overweight, sleep difficulties, or a sedentary life style. The aim of the study was to evaluate a possible relation between the level of anxiety, control of emotions in patients with manifestation of inappropriate sinus tachycardia and diagnosis of this syndrome. Material and methods: The study included 33 female patients with inappropriate sinus tachycardia (age range 31.8 ± 8.72) and 33 women (28.7 ± 4.4) without any cardiac diseases. The diagnosis of inappropriate sinus tachycardia was given by a cardiologist during hospitalisation of the patients in the 2nd Department of Cardiology and Department of Electrocardiology, Medical University of Lodz, Lodz, Poland. For psychological assessment the State-Trait Anxiety Inventory and Courtauld Emotional Control Scale both self-report, paper and pencil inventories were used. Results: A statistically significant difference was found between the group of women with inappropriate sinus tachycardia and the group of healthy women regarding the Anxiety-Trait. The results of the study have shown no other statistically significant differences between tested groups. Conclusions: Inappropriate sinus tachycardia is related to increased anxiety. More clinical trials are needed to confirm its psychogenic basis.Wprowadzenie: Nieadekwatna tachykardia zatokowa charakteryzuje się przyspieszonym zatokowym rytmem serca (>90–100 uderzeń na minutę) w trakcie czuwania z nasileniem dolegliwości podczas niewielkiego wysiłku fizycznego lub psychologicznego stresu. Zespół występuje przede wszystkim u młodych kobiet. Lęk stanowi istotny czynnik ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, od niedawna w grupie młodszych i starszych pacjentów uznawany jest jego kluczowy wpływ na rozwój i przebieg chorób serca, obok takich czynników ryzyka, jak: depresja, używanie substancji psychoaktywnych, nadwaga, problemy ze snem czy siedzący tryb życia. Celem pracy była ocena ewentualnego związku pomiędzy poziomem lęku, kontrolą emocji u pacjentów z nieadekwatną tachykardią zatokową a diagnozą tego zespołu. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 33 pacjentek z nieadekwatną tachykardią zatokową (wiek 31,8 ± 8,72 roku) i grupę porównawczą 33 kobiet (wiek 28,7 ± 4,4 roku) bez stwierdzonych schorzeń kardiologicznych. Rozpoznanie nieadekwatnej tachykardii zatokowej w grupie badanej było ustalone przez zespół kardiologów opiekujących się chorymi w II Katedrze Kardiologii oraz Klinice Elektrokardiologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Do oceny psychologicznej wykorzystano standaryzowane, oparte na metodzie samoopisu, narzędzia diagnostyczne typu papier-ołówek: Inwentarz Stanu i Cechy Lęku oraz Skalę Kontroli Emocji. Wyniki: Stwierdzono statystycznie istotną różnicę pomiędzy grupą kobiet z nieadekwatną tachykardią zatokową a grupą porównawczą w zakresie zmiennej lęk jako cecha. Dalsza analiza nie wykazała innych istotnych statystycznie różnic między badanymi grupami. Wnioski: Nieadekwatna tachykardia zatokowa jest związana z wyższym poziomem lęku. Konieczne są dalsze badania kliniczne w celu potwierdzenia psychogennego pochodzenia tego wciąż mało poznanego zaburzenia

Całkowity blok przedsionkowo-komorowy jako pierwszy objaw boreliozy: antybiotykoterapia zamiast wszczepienia rozrusznika serca

We present a 46-year-old male patient with complete atrio-ventricular block. A inflammatory etiology was suspected and finally lyme carditis was diagnosed. The conduction abnormalities disappeared with antibiotic treatment and a pacemaker implantation was not needed. Further follow-up of two years was uneventful

Benign metastasizing leiomyoma of the lung : diagnostic process and treatment based on three case reports and a review of the literature

Uterine leiomyomas may occasionally spread to the lungs forming nodular lesions detectable on chest X-ray. This condition known as benign metastasizing leiomyoma (BML) usually occurs in females with a history of hysterectomy or myomectomy. We present three cases of BML demonstrating the diagnostic process and treatment approaches. Two patients presented with the more common multiple-nodule variant while the other had a single mass, but all were symptom-free. The age of presented patients at diagnosis of BML ranged from 46–53. The first patient was diagnosed with BML at the age of 50, and 12 years prior to the diagnosis, underwent a supracervical hysterectomy. The second patient had a myomectomy at 36, and BML was diagnosed 17 years later at the age of 53. The third patient had a hysterectomy with bilateral salpingo-oophorectomy at the age of 46, with lung lesions present before the hysterectomy. Immunohistochemical studies of postoperative materials showed positive staining of spindle cells with antibodies against desmin and smooth muscle actin, as well as estrogen and progesterone receptors. The final histopathological diagnoses were pulmonary BML. All patients are stable and symptom-free: two at two years follow-up and one at six months follow-u