Bone sarcomas comprise a heterogenous group of rare mesenchymal tumors (less than 0.5%
of malignant neoplasms in adults). From clinical point of view they can be divided into two main
groups: spindle-cell sarcomas (osteosarcomas, majority of chondrosarcomas and less common
subtypes) and small-cell sarcomas (mainly Ewing family of tumors). Correct diagnosis and effective
therapy is performed by cooperation of radiologists, oncological and orthopedics surgeons, clinical
oncologists, radiotherapists, rehabilitants, pathologists, nuclear medicine specialists and molecular
biologists. The most important principle in diagnostics and therapy of primary malignant bone tumors is
multidisciplinary work in experienced centers. Improvement of diagnostics, implementation of combined
therapy and technological developments caused the increase of limb-sparing surgery indications and
better long-term results of their treatment.
Onkol. Prak. Klin. 2010; 6, 6: 355–369Mięsaki kości u dorosłych stanowią heterogenną grupę bardzo rzadkich nowotworów pochodzenia mezenchymalnego
(poniżej 0,5% nowotworów złośliwych u dorosłych). Pod względem klinicznym mięsaki
kości można podzielić na mięsaki wrzecionowatokomórkowe (obejmujące mięsaki kościopochodne,
większość chrzęstniakomięsaków i inne rzadsze podtypy) oraz drobnokomórkowe (głównie rodzina
mięsaków Ewinga). Prawidłowe rozpoznanie i skuteczne leczenie skojarzone pierwotnych nowotworów
kości są sumą współpracy radiologów, chirurgów onkologów i chirurgów ortopedów, onkologów
klinicznych, radioterapeutów, rehabilitantów, patologów, specjalistów medycyny nuklearnej i biologów
molekularnych. Bezwzględnym warunkiem w diagnostyce i leczeniu pierwotnych nowotworów złośliwych
kości jest wielodyscyplinarna współpraca wielospecjalistyczna w doświadczonych ośrodkach. Polepszenie
diagnostyki mięsaków kości, wprowadzenie zasad terapii skojarzonej i postęp technologiczny
spowodowały rozszerzenie wskazań do stosowania operacji oszczędzających kończynę oraz poprawiły
odległe wyniki leczenia.
Onkol. Prak. Klin. 2010; 6, 6: 355–36
