Effects of Different Types of Lower Body Resistance Exercise on Upper-body Strength in Men and Women, with Special Reference to Anabolic Hormones

International Journal of Exercise Science 14(3): 1052-1069, 2021. Resistance exercise has been shown to induce an acute hormonal response. The purpose of this study was to examine upper-body adaptations and the endocrine response to strength training in men and women when subjected to two different types of lower-body resistance training protocols. Nine males and eight females were assigned to either a Heavy Load (HL) (N = 10) or Mixed Load (ML) (N = 7) training routine three times per week for ten weeks. The HL-group executed low-volume, high-load resistance exercise for both lower and upper-body (4-6 reps at 80-90% of one repetition maximum (1-RM), three-minute inter-set rest). The ML-group performed the HL-protocol for the upper-body, but a high-volume, moderate-load protocol for the lower body (10-15 reps at 60-70% of 1-RM, one-minute inter-set rest). Volume load, 1-RM strength and hormonal measurements were analyzed by repeated-measures linear mixed models. Both groups increased their 1-RM in all assessments (p \u3c 0.01) with no significant difference between groups at any time. Growth hormone (GH), testosterone and bioavailable testosterone (T/SHBG) increased in both groups during a standardized exercise session (p \u3c 0.01) with ML having a greater increase in GH. The notion that acute elevations in anabolic hormones is important for muscle strength adaptation cannot be supported by the present study

Advanced trauma life support course for medical students. A new era?

IntroductionTrauma represents a major public health issue and is one of the leading causes of death and disability worldwide. A systematic approach toward dealing with trauma patients was facilitated through the ATLS program, which has become a milestone in trauma care. Our new ATLS course for medical students was set in motion in 2015. Our aim was to make medical students familiar with trauma patients interactively, through a program like ATLS, and here we present the results of this endeavor.MethodsA two-day ATLS-Medical Student (MS) course was offered from November 2015 to July 2018, and analysis was performed retrospectively on the data gathered over a three-month period through online questionnaires. Before graduating, 261 newly qualified medical doctors were interviewed and evaluated as part of the ATLS course.ResultsAfter the course, the vast majority of medical students (251 MSs; 96.16%) felt more capable of managing severely injured patients and 58% of students felt that the medical services they offered were better due to the ATLS training. Regarding the educational fee for the course, 56.7% of the students reported that they felt the fee of 100 euros was fair.DiscussionThe interactive format of the course, which differs from more traditional methods of teaching, has been endorsed by medical students. Though they lack clinical experience, that does not prohibit them from acquiring more specialized or specific knowledge, enabling them to excel. Most of the students improved their skillset either in theoretical knowledge, practical skills, or even in the emotional component of the course, i.e., dealing with treating a severely injured patient. It was decided that the program would be re-evaluated and extended to all Greek Medical Schools.ConclusionThe advantage of providing doctors with trauma training at the beginning of their careers is evident. For that reason, it was decided that the program would be re-evaluated and extended to all Greek Medical Schools

Παράγοντες αναγέννησης-αποκατάστασης του μυός μετά από μυϊκή βλάβη

Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν: α) Η μελέτη των μεταβολών της έκφρασης των uPA, uPA-R, TGF-β1 και IGFBP-3 σε επίπεδο mRNA και των TGF-β1 και IGFBP-3 σε επίπεδο συστηματικής κυκλοφορίας, ως αποτέλεσμα ενεργοποίησης τους από τη μυική βλάβη, β) Η μελέτη των μεταβολών στην ικανότητα παραγωγής δύναμης – ροπής τόσο ισοκινητικά όσο και ισομετρικά μετά από την πρόκληση μυικής βλάβης, γ) Η μελέτη των μεταβολών του καθυστερημένου μυικού πόνου ως αποτέλεσμα της μυικής βλάβης και δ) Η μελέτη των μεταβολών της κρεατινικής κινάσης μετά από την πρόκληση μυικής βλάβης. Το δείγμα αποτέλεσαν εννέα υγιείς ενήλικες άνδρες, οι οποίοι πραγματοποίησαν 50 μέγιστες ισοκινητικές έκκεντρες συστολές σε ισοκινητικό μηχάνημα, προκειμένου να επιτευχθεί μυική βλάβη. Ο καθυστερημένος μυικός πόνος, η ικανότητα παραγωγής δύναμη-ροπής, και η περιφέρεια του μηρού αξιολογήθηκαν προασκησιακά και την 1, τη 2, την 5 και τη 16 ημέρα μετά το πρωτόκολλο της έκκεντρης άσκησης. Η συγκέντρωση της κρεατινικής κινάσης στο αίμα των δοκιμαζομένων αξιολογήθηκε προασκησιακά, 6 ώρες, 2, 5 και 16 ημέρες μετά το ασκησιογενές ερέθισμα. Οι συγκεντρώσεις των πρωτεϊνών TGF-β1 και IGFBP-3 αξιολογήθηκαν προ-ασκησιακά, 6 ώρες μετά το ασκησιογενές ερέθισμα, 2 και 5 ημέρες μετά. Παράλληλα ελήφθησαν μυοβιοψίες από τον τετρακέφαλο μηριαίο μυ προασκησιακά, 6 ώρες μετά το ασκησιογενές ερέθισμα, 2 και 5 ημέρες μετά από αυτό, προκειμένου να μελετηθεί η γονιδιακή έκφραση των uPA, uPA-R, TGF-β1 και IGFBP-3. Για τον προσδιορισμό της συγκέντρωσης των πρωτεϊνών στο αίμα χρησιμοποιήθηκε η τυποποιημένη μέθοδος ELISA, ενώ για τον έλεγχο της έκφρασης των γονιδίων uPA, uPA-R, TGF-β1 και IGFBP-3 σε επίπεδο mRNA χρησιμοποιήθηκε real-time PCR. Οι μεταβολές στην ικανότητα παραγωγής ισχύος και ροπής, στη συγκέντρωση της CK, καθώς και στην έκφραση των γονιδίων uPA, uPA-R, TGF-β1 και IGFBP-3 αναλύθηκαν με ανάλυση διασποράς με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις σε έναν παράγοντα (One-way ANOVA). Το επίπεδο σημαντικότητας ορίστηκε στο p<0.05 για δίπλευρο έλεγχο. Ο καθυστερημένος μυικός πόνος αυξήθηκε στατιστικά σημαντικά (p<0.01) 24 ώρες μετά το πρωτόκολλο άσκησης και κορυφώθηκε 2 ημέρες μετά από αυτό. Η περιφέρεια του μηρού, ως ένδειξη του μετασκησιακού οιδήματος, αυξήθηκε επίσης και διέφερε στατιστικά σημαντικά την 5η μετασκησιακή ημέρα. Η δραστικότητα της CK αυξήθηκε στατιστικά σημαντικά (p<0.001) ήδη από τις 6 ώρες και κορυφώθηκε στις 5 ημέρες μετασκησιακά, ενώ 16 ημέρες μετά επέστρεψε στις προασκησιακές τιμές. Η μέγιστη ισομετρική και η μέγιστη ισοκινητική ροπή μειώθηκαν στατιστικά σημαντικά (p<0.001-0.01) 24 και 48 ώρες μετά το πρωτόκολλο άσκησης, ενώ 5 και 16 ήμερες μετά από αυτό δεν παρατηρήθηκαν διαφορές συγκριτικά με τις προασκησιακές τιμές. Η γονιδιακή έκφραση του uPA και του uPA-R αυξήθηκε στατιστικά σημαντικά (p<0.05) μόλις 6 ώρες μετά το πρωτόκολλο άσκησης, για να επιστρέψει στα προασκησιακά επίπεδα 2 ημέρες μετά και να αυξηθεί εκ νέου 5 ημέρες μετά. Η γονιδιακή έκφραση της IGFBP-3 δεν εμφάνισε στατιστικά σημαντικές διαφορές μετά το ασκησιογενές ερέθισμα, ενώ η γονιδιακή έκφραση του TGF-β1 ακολούθησε ίδιο πρότυπο με τα uPA και uPA-R χωρίς όμως να εμφανίσει στατιστικά σημαντικές διαφορές. Η συγκέντρωση της IGFBP-3 πρωτεΐνης στο αίμα μειώθηκε στατιστικά σημαντικά (p<0.01), ενώ οι αντίστοιχες συγκεντρώσεις της TGF-β1 πρωτεΐνης αυξήθηκαν μετασκησιακά, αλλά δε διέφεραν σημαντικά σε σύγκριση με τις προασκησιακές τιμές. Είναι η πρώτη φορά που το βιορυθμιστικό σύστημα uPA/TGF-β1 φαίνεται να εμπλέκεται στην αναγεννητική διαδικασία μετά από ασκησιογενή μυική βλάβη στον άνθρωπο

Συμμετοχή αερόβιου ματεβολισμού σε επαναλαμβανόμενες μέγιστες προσπάθειες: σύγκριση ενηλίκων και παιδιών

Σε επαναλαμβανόμενες προσπάθειες μέγιστης έντασης και μικρής διάρκειας ο αναερόβιος μεταβολισμός δεν παράγει εξ ολοκλήρου την απαιτούμενη ενέργεια, καθώς εμφανίζεται να συμμετέχει ενεργά και ο αερόβιος μεταβολισμός. Ειδικότερα στα παιδιά η συμμετοχή του αερόβιου μεταβολισμού στις παραπάνω συνθήκες άσκησης φαίνεται αυξημένη. Σκοπός της συγκεκριμένης έρευνας είναι α) Να μελετήσει τη συμμετοχή του αερόβιου μεταβολισμού κατά τη διάρκεια επαναλαμβανόμενων μέγιστων προσπαθειών συγκρίνοντας παιδιά και ενήλικες, β ) Να μελετήσει την ικανότητα διατήρησης της ισχύος λόγω της αυξημένης συμμετοχής του αερόβιου μεταβολισμού στα διαδοχικά σπριντ, γ) Να μελετήσει διαφορές της πρόσληψης οξυγόνου στα σπριντ, ανάλογα σε 3 διαφορετικές με τις συνθήκες επιβάρυνσης (Fopt., 0.50 της Fopt και 0.75 της Fopt). Το δείγμα αποτέλεσαν 9 άνδρες ηλικίας 21.7 ±0.7 και 12 παιδιά ηλικίας 11.8 ±0.2. Η βιολογική ηλικία των παιδιών σύμφωνα με τα επίπεδα Tanner ήταν P= 2.2 ±0.1 και G= 1.8 ±0.1. Οι δοκιμαζόμενοι προσήλθαν στο εργαστήριο συνολικά 7 φορές. Όλες οι δοκιμασίες πραγματοποιήθηκαν σε κυκλοεργόμετρο και στις 4 πρώτες επισκέψεις προσδιορίστηκαν τα ανθρωπομετρικά χαρακτηριστικά, η ταχοδυναμική σχέση, η μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου (VO2max) και το αναερόβιο κατώφλι, ενώ πραγματοποιήθηκε και δοκιμασία εξοικείωσης με τα επαναλαμβανόμενα σπριντ. Από το τις προκαταρκτικές δοκιμασίες προέκυψαν οι τιμές της βέλτιστης επιβάρυνσης (Fopt) για κάθε δοκιμαζόμενο. Στις 3 τελευταίες επισκέψεις οι δοκιμαζόμενοι πραγματοποίησαν 10 σπριντ, διάρκειας 6 sec με 24 sec διάλειμμα μεταξύ των προσπαθειών, με επιβαρύνσεις αντίστοιχες της Fopt, του 0.75Fopt και του 0.50Fopt. Η σειρά διεξαγωγής των προσπαθειών ήταν τυχαία για κάθε δοκιμαζόμενο και σταθμισμένη για το σύνολο τους. Κατά τη διάρκεια των σπριντ και των διαλειμμάτων αποκατάστασης μετρήθηκαν οι αναπνευστικές παράμετροι (VO2, VCO2, VE). Η συγκέντρωση γαλακτικού προσδιορίστηκε με λήψη αίματος πριν και 3 λεπτά μετά τη δοκιμασία. Η στατιστική ανάλυση για τις παραμέτρους της ισχύος, καθώς και για τις αναπνευστικές παραμέτρους και τη συγκέντρωση του γαλακτικού οξέος έγινε με ανάλυση διασποράς (ANOVA) τριών κατευθύνσεων με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις: (ηλικιακή ομάδα x επιβάρυνση x σπριντ). Στις περιπτώσεις στατιστικά σημαντικών διαφορών σε κύριο παράγοντα και αλληλεπίδραση παραγόντων, έγινε περαιτέρω έλεγχος με Tukey post-hoc test. Η σύγκριση των μέσων όρων των ανθρωπομετρικών χαρακτηριστικών και της VO2max έγινε με t-test για ανεξάρτητα δείγματα, ενώ ο βαθμός συσχέτισης μεταξύ των μεταβλητών προσδιορίστηκε με το συντελεστή συσχέτισης r Pearson. Το επίπεδο σημαντικότητας ορίστηκε στο p<0.05. Η VO2 σε απόλυτες τιμές δε διέφερε μεταξύ παιδιών και ενηλίκων (37.3 ±1.6 έναντι 39.1 ±1), ενώ το ίδιο παρατηρήθηκε και για τη VO2 ως ποσοστό της VO2max. Η VO2 ανά μονάδα ισχύος όμως στα 10 διαδοχικά σπριντ ήταν υψηλότερη στα παιδιά συγκριτικά με τους ενήλικες σε όλες τις πειραματικές συνθήκες (4.3 ±0.2 έναντι 3.4 ±0.2, p<0.01). Παράλληλα η VO2 ανά μονάδα ισχύος στη συνθήκη 0.50Fopt ήταν υψηλότερη τόσο στα παιδιά (4.5 ±0.2) όσο και στους ενήλικες (3.6 ±0.2) συγκριτικά με τις συνθήκες Fopt (4.2 ±0.2 έναντι 3.3 ±0.2 αντίστοιχα) και 0.75Fopt (4.1 ±0.2 έναντι 3.4 ±0.2 αντίστοιχα). Η πτώση της ΜΡΟ από το 1ο στο 10ο σπριντ ήταν μικρότερη στα παιδιά (9.2 ±2%) συγκριτικά με τους ενήλικες (34.8 ±3%).Η μετασκησιακή συγκέντρωση του γαλακτικού οξέος ήταν μικρότερη στα παιδιά (10.6 ±0.7) σε σχέση με τους ενήλικες (18.3 ±1.6). Οι διαφορές που παρατηρούνται μεταξύ παιδιών και ενηλίκων στη VO2 ανά μονάδα ισχύος οφείλονται στην αυξημένη συμμετοχή του αερόβιου μεταβολισμού των παιδιών στην παραγωγή της απαιτούμενης ενέργειας. Σε απόλυτες τιμές όμως δεν υπάρχουν διαφορές καθώς οι ενήλικες εξισώνουν τη διαφορά παράγοντας μεγαλύτερα ποσά ενέργειας. Στην αυξημένη συμμετοχή του αερόβιου μεταβολισμού στην περίπτωση των παιδιών οφείλονται εν μέρει και τα μικρότερα επίπεδα πτώσης της ΜΡΟ συγκριτικά με τους ενήλικες. Το πρωτόκολλο των επαναλαμβανόμενων σπριντ ενεργοποιεί σε μεγάλο βαθμό τον αερόβιο μεταβολισμό, αφού η VO2 για το σύνολο της προσπάθειας ανέρχεται σε ~70% της VO2max σε παιδιά και ενήλικες

Effects of Training Surface on Physiological Characteristics of Prepubescent Female Volleyball Players

Purpose: The present study investigated the effects of different training surfaces on physiological characteristics of prepubescent female volleyball players. Method: 45 prepubescent girls (age: 11.1 ± 0.5 years) were separated in groups S (N=15) and H (N=15) that consisted of volleyball players, while group C (N=15) consisted of girls that had no volleyball training experience. Groups S and H participated in a 10-week volleyball training program including sprints, jumps and technical exercises, while group C executed only technical skills exercises. Group S trained on sand surface, while groups H and C trained on hard surface indoors. Aerobic capacity (20m shuttle run), agility (Illinois test), countermovement (CMJ) and squat jump (SJ) as well as 10m sprint test were conducted before, in the middle (5th week) and after the end of the training program for groups S and H. Group C was tested only before and after the training period. Results: Aerobic capacity, agility, jumping and sprinting ability were significantly (p<0.01) improved in groups S and H even from the 5th week of training. Group S achieved greater improvements than group H in all tested variables. Conclusion: Training on sand surface seems to promote training adaptations improving the physiological characteristics of prepubescent female volleyball players

Effects of Core Strength Training on Skiing Economy in Elite Junior Cross-Country Skiers

Purpose: In cross-country (XC) skiing, the ability to use an efficient technique is essential for performance. The study aimed to compare the effects of supplemental static or dynamic core strength training on skiing economy in elite junior XC skiers. Methods: Twenty-four elite junior XC skiers (14 women, 10 men; 17.8 ± 1.1 years; 67.8 ± 10.0 kg, 173.7 ± 6.4 cm) participated in this study. Participants were allocated either to a static core training (ST) group (n =12) or to a dynamic core training (DT) group (n = 12). Both groups continued their normal aerobic endurance and muscular strength training. Experimental groups performed a 15 minutes, 3 days/week core strength-training program for 9 weeks and in addition to their training. Submaximal and maximal roller ski testing was conducted before and after the 9-week training period. Results: Results showed no significant interaction between groups for energetic costs in any of the submaximal workloads (first, p = .33; second, p =.79; third, p = .25). Pooled data showed a significant improvement in energetic cost pre- to posttesting in the first and third workload (ES 0.40, p = .0006 and ES 0.42, p = .04 respectively). Nine weeks of static or dynamic core strength training in elite junior XC skiers had a small effect on energetic cost in submaximal roller skiing. Conclusion: The type of supplemental core strength training does not seem to affect economy in submaximal roller skiing

Cancer cachexia and the effects of physical activity

Physical activity is, among other things, characterized by an increased quality of life and several physiological positive results such as hypertrophy and counteracting atrophy. Cachexia has been proven to degradate muscle proteins and seems to be a death contributing factor during cancer.Cachectic muscles are resistant to anabolic effects, and this knowledge combined with the many proven positive outcomes on muscle hypertrophy by exercise led this study to investigate the previous studies conducted on this subject further. The Ubiquitin-Proteasome System (UPS) plays a significant role in protein degradation, more specifically the E3 ubiquitin ligases MuRF-1 (Muscle RING Finger protein-1) and MaFbx (Muscle atrophy F-box), which are FoxO (forkhead box-O) transcription factors. The UPS can be inhibited by substrates upregulated by physical activity, such as IGF-1 (Insulin-like Growth Factor-1) and PGC-1α (Peroxisome proliferator-activated receptor gamma coactivator 1-alpha). In conclusion, there are a lot of pathways in both cancer cachexia and physical activity that border on each other, but the molecular mechanisms are complex and not always clear

Effects of Different Types of Lower Body Resistance Exercise on Upper-body Strength in Men and Women, with Special Reference to Anabolic Hormones

Resistance exercise has been shown to induce an acute hormonal response. The purpose of this study was to examine upper-body adaptations and the endocrine response to strength training in men and women when subjected to two different types of lower-body resistance training protocols. Nine males and eight females were assigned to either a Heavy Load (HL) (N = 10) or Mixed Load (ML) (N = 7) training routine three times per week for ten weeks. The HL-group executed low-volume, high-load resistance exercise for both lower and upper-body (4-6 reps at 80-90% of one repetition maximum (1-RM), three-minute inter-set rest). The ML-group performed the HL-protocol for the upper-body, but a high-volume, moderate-load protocol for the lower body (10-15 reps at 60-70% of 1-RM, one-minute inter-set rest). Volume load, 1-RM strength and hormonal measurements were analyzed by repeated-measures linear mixed models. Both groups increased their 1-RM in all assessments (p < 0.01) with no significant difference between groups at any time. Growth hormone (GH), testosterone and bioavailable testosterone (T/SHBG) increased in both groups during a standardized exercise session (p < 0.01) with ML having a greater increase in GH. The notion that acute elevations in anabolic hormones is important for muscle strength adaptation cannot be supported by the

Effect of Training Surface on Agility and Passing Skills of Prepubescent Female Volleyball Players

The purpose of the present study was to investigate the effect of different training surfaces (hard or sand surface) on agility and passing skills of prepubescent female volleyball players. 45 prepubescent girls (age: 11.1 ± 0.5 years) participated in this study and were separated in three groups. Groups S (N=15) and I (N=15) consisted of volleyball players, while group C (N=15) consisted of girls that had no volleyball training experience. All groups participated in a 10-week (3 days/week) volleyball training program that included technical and passing skills exercises. The program of groups S and I also included jumping and sprinting exercises. The training program of group S was conducted on sand surface, while groups I and C trained on hard surface. Measurements of agility (T-test and 505-test) and passing skills were conducted on both hard and sand surface before, in the middle (5th week) and after the end of the training program for groups S and I. Group C was tested only on hard surface before and after the training period. Data were analyzed using two-way ANOVA for independent samples. Agility T-test and 505-test were significantly (p<0.001) improved in all three groups after the 10-week training program. Agility improvement of group S was significantly (p<0.001) greater than the other two groups (I and C), regardless of the surface (hard or sand) that the test was executed. Group S achieved greater improvements than the other two groups in passing skills too. All three groups were significantly (p<0.001) improved in overhead and forearm passing accuracy after the 10-week training period, but it was group S that achieved the greatest improvement, regardless of the (hard or sand) that the test was executed. In conclusion training on sand surface could be a useful and effective tool for improving agility and passing skills in prepubescent female volleyball player