The Voice Rehabilitation in Patients After Total Laryngectomy. What Has Changed?

The most unpleasant consequence of laryngectomy is the inability to communicate with a sonorous voice. One way to overcome these depressing feelings is to focus on the most important problem at the moment: learning replacement speech. The mechanism of creating the esophageal voice is as follows: the role of the vibration generator is taken over by the upper part of the esophagus, the so‑called mouth of the esophagus, forming a pseudoglossus, and the esophagus is the reservoir of air. The air expelled from the esophagus with an antiperistaltic movement vibrates the pseudo‑loudspeaker, creating a basic sound, which is then appropriately modulated in slightly altered resonance and articulation cavities. It is advisable to start the introductory exercises for learning voice and substitute speech before the surgery. The actual rehabilitation begins after the wound has healed, preferably during hospitalisation. The first exercises should be conducted by a doctor to prevent developing abnormal habits that make it difficult to master the substitute speech. The quality of esophageal speech and the speed of mastering it depends not only on the persistence and regularity of the practitioner. The effectiveness of rehabilitation is delayed by high tension of the esophageal mouth sphincter, the extent of surgery, radiotherapy, hearing loss, poor dental condition, and coexisting diseases. Voice prosthesis implantation is one of the two currently considered equivalent methods of voice rehabilitation in patients after complete removal of the larynx due to cancer. It is a method of surgical voice rehabilitation. The pioneer of this method in Poland was a well‑known and recognised otolaryngologist, prof. Erwin Mozolewski, who first applied voice rehabilitation using a voice prosthesis in Szczecin in 1972. The method of surgical rehabilitation of speech in patients after laryngectomy consists in creating a tracheo‑esophageal fistula and implanting a simple, unidirectional air valve, the so‑called voice prosthesis. This allows the patient, when closing the tracheostomy with a finger, to direct the exhaled air from the lungs to the esophagus and the lower pharynx to produce a substitute basic tone in the same place as in the case of esophageal speech (in the so‑called pharyngeal segment).Najbardziej przykrą konsekwencją operacji usunięcia krtani jest niemożność porozumiewania się dźwięcznym głosem. Sposobem na pokonanie przygnębiających uczuć jest skoncentrowanie się na najważniejszym w danej chwili problemie: uczeniu mowy zastępczej. Mechanizm tworzenia głosu przełykowego jest następujący: rolę generatora drgań przejmuje górny odcinek przełyku, tzw. usta przełyku, tworzące pseudogłośnię, a zbiornikiem powietrza jest przełyk. Powietrze usuwane z przełyku ruchem antyperystaltycznym wprowadza w drgania pseudogłośnię, tworząc dźwięk podstawowy, który następnie jest odpowiednio modulowany w nieznacznie zmienionych jamach rezonacyjnych i artykulacyjnych. Ćwiczenia wprowadzające do uczenia się głosu i mowy zastępczej korzystnie jest zacząć jeszcze przed operacją. Właściwą rehabilitację rozpoczyna się po wygojeniu rany, najlepiej jeszcze podczas pobytu w szpitalu. Pierwsze ćwiczenia powinny być prowadzone przez lekarza, by nie powstawały nieprawidłowe nawyki, utrudniające opanowanie mowy zastępczej. Jakość mowy przełykowej oraz szybkość jej opanowania zależą nie tylko od wytrwałości i systematyczności ćwiczącego. Skuteczność rehabilitacji opóźniają: wysokie napięcie zwieracza ust przełyku, rozległość zabiegu operacyjnego, radioterapia, ubytek słuchu, zły stan uzębienia, choroby współistniejące. Implantacja protez głosowych stanowi jeden z dwóch, obecnie uznanych za równoważne sposobów rehabilitacji głosu u pacjentów po całkowitym usunięciu krtani z powodu raka. Jest metodą chirurgicznej rehabilitacji głosu. Pionierem tej metody w Polsce był znany i uznany otolaryngolog – prof. Erwin Mozolewski, który w 1972 roku w Szczecinie jako pierwszy zastosował rehabilitację głosu przy użyciu protezy głosowej. Metoda chirurgicznej rehabilitacji mowy u chorych po usunięciu krtani polega na wytworzeniu przetoki tchawiczo‑przełykowej i wszczepieniu prostej, jednokierunkowej zastawki powietrznej – tzw. protezy głosowej. Pozwala to, przy zamknięciu otworu tracheostomy palcem, kierować powietrze wydechowe z płuc do przełyku i gardła dolnego w celu wytworzenia zastępczego tonu podstawowego w tym samym miejscu co w przypadku mowy przełykowej (w tzw. segmencie gardłowo‑przełykowym)

Changes in the coronary arteries during early and long-term follow-up of Kawasaki syndrome: a single centre experience

Background: Kawasaki syndrome is a disease of unknown etiology manifested by fever and the so-called mucocutaneous lymph node syndrome. In some cases aneurysms of the coronary arteries may develop, which may result in myocardial infarction. Methods: Four children treated for Kawasaki disease were followed up. Echocardiography was performed in the early period of the disease and during the follow-up. Results: Changes in the coronary arteries were diagnosed in 3 patients in early period of the disease with one coronary aneurysm persisting in 1 patient over the entire follow-up. Conclusions: Transthoracic echocardiography is usually sufficient to diagnose and monitor coronary artery changes in the course of Kawasaki disease. Despite late initiation of treatment in Kawasaki disease regression of changes in the coronaries is possible

Zmiany w tętnicach wieńcowych w przebiegu choroby Kawasaki w okresie wczesnym i odległym - doświadczenia własne

Wstęp: Zespół Kawasaki jest chorobą o nieznanej jak dotąd etiologii, w przebiegu której występuje gorączka i tzw. zespół skórno-węzłowo-śluzówkowy. U części pacjentów dochodzi do tworzenia się tętniaków naczyń wieńcowych, co może prowadzić do zawału serca. Metody: Obserwacją objęto 4 dzieci leczonych z powodu choroby Kawasaki, u których wykonywano badania echokardiograficzne we wczesnym i odległym okresie od ustalenia rozpoznania. Wyniki: Zmiany w tętnicach wieńcowych rozpoznano u 3 pacjentów we wczesnym okresie choroby, u 1 dziecka tętniak tętnicy wieńcowej utrzymywał się w obserwacji odległej. Wnioski: Transtorakalne badanie echokardiograficzne najczęściej wystarcza, by rozpoznać i monitorować zmiany w tętnicach wieńcowych w przebiegu choroby Kawasaki. Ocena dystalnych części tętnic wieńcowych wymaga zastosowania innych metod obrazowania, np. koronarografii. Mimo późnego wdrożenia leczenia w chorobie Kawasaki jest możliwa regresja zmian w naczyniach wieńcowych

The Voice Rehabilitation in Patients After Total Laryngectomy. What Has Changed?

Najbardziej przykrą konsekwencją operacji usunięcia krtani jest niemożność porozumiewania się dźwięcznym głosem. Sposobem na pokonanie przygnębiających uczuć jest skoncentrowanie się na najważniejszym w danej chwili problemie: uczeniu mowy zastępczej. Mechanizm tworzenia głosu przełykowego jest następujący: rolę generatora drgań przejmuje górny odcinek przełyku, tzw. usta przełyku, tworzące pseudogłośnię, a zbiornikiem powietrza jest przełyk. Powietrze usuwane z przełyku ruchem antyperystaltycznym wprowadza w drgania pseudogłośnię, tworząc dźwięk podstawowy, który następnie jest odpowiednio modulowany w nieznacznie zmienionych jamach rezonacyjnych i artykulacyjnych. Ćwiczenia wprowadzające do uczenia się głosu i mowy zastępczej korzystnie jest zacząć jeszcze przed operacją. Właściwą rehabilitację rozpoczyna się po wygojeniu rany, najlepiej jeszcze podczas pobytu w szpitalu. Pierwsze ćwiczenia powinny być prowadzone przez lekarza, by nie powstawały nieprawidłowe nawyki, utrudniające opanowanie mowy zastępczej. Jakość mowy przełykowej oraz szybkość jej opanowania zależą nie tylko od wytrwałości i systematyczności ćwiczącego. Skuteczność rehabilitacji opóźniają: wysokie napięcie zwieracza ust przełyku, rozległość zabiegu operacyjnego, radioterapia, ubytek słuchu, zły stan uzębienia, choroby współistniejące. Implantacja protez głosowych stanowi jeden z dwóch, obecnie uznanych za równoważne sposobów rehabilitacji głosu u pacjentów po całkowitym usunięciu krtani z powodu raka. Jest metodą chirurgicznej rehabilitacji głosu. Pionierem tej metody w Polsce był znany i uznany otolaryngolog – prof. Erwin Mozolewski, który w 1972 roku w Szczecinie jako pierwszy zastosował rehabilitację głosu przy użyciu protezy głosowej. Metoda chirurgicznej rehabilitacji mowy u chorych po usunięciu krtani polega na wytworzeniu przetoki tchawiczo‑przełykowej i wszczepieniu prostej, jednokierunkowej zastawki powietrznej – tzw. protezy głosowej. Pozwala to, przy zamknięciu otworu tracheostomy palcem, kierować powietrze wydechowe z płuc do przełyku i gardła dolnego w celu wytworzenia zastępczego tonu podstawowego w tym samym miejscu co w przypadku mowy przełykowej (w tzw. segmencie gardłowo‑przełykowym).The most unpleasant consequence of laryngectomy is the inability to communicate with a sonorous voice. One way to overcome these depressing feelings is to focus on the most important problem at the moment: learning replacement speech. The mechanism of creating the esophageal voice is as follows: the role of the vibration generator is taken over by the upper part of the esophagus, the so‑called mouth of the esophagus, forming a pseudoglossus, and the esophagus is the reservoir of air. The air expelled from the esophagus with an antiperistaltic movement vibrates the pseudo‑loudspeaker, creating a basic sound, which is then appropriately modulated in slightly altered resonance and articulation cavities. It is advisable to start the introductory exercises for learning voice and substitute speech before the surgery. The actual rehabilitation begins after the wound has healed, preferably during hospitalisation. The first exercises should be conducted by a doctor to prevent developing abnormal habits that make it difficult to master the substitute speech. The quality of esophageal speech and the speed of mastering it depends not only on the persistence and regularity of the practitioner. The effectiveness of rehabilitation is delayed by high tension of the esophageal mouth sphincter, the extent of surgery, radiotherapy, hearing loss, poor dental condition, and coexisting diseases. Voice prosthesis implantation is one of the two currently considered equivalent methods of voice rehabilitation in patients after complete removal of the larynx due to cancer. It is a method of surgical voice rehabilitation. The pioneer of this method in Poland was a well‑known and recognised otolaryngologist, prof. Erwin Mozolewski, who first applied voice rehabilitation using a voice prosthesis in Szczecin in 1972. The method of surgical rehabilitation of speech in patients after laryngectomy consists in creating a tracheo‑esophageal fistula and implanting a simple, unidirectional air valve, the so‑called voice prosthesis. This allows the patient, when closing the tracheostomy with a finger, to direct the exhaled air from the lungs to the esophagus and the lower pharynx to produce a substitute basic tone in the same place as in the case of esophageal speech (in the so‑called pharyngeal segment)

Antioxidant and Cytotoxic Potential of <i>Carlina vulgaris</i> Extract and Bioactivity-Guided Isolation of Cytotoxic Components

Carlina vulgaris is a poorly understood plant in the context of biological activity, despite its widespread application in ethnomedicine in numerous European countries. The aim of this study was to assess the cytotoxic potential of the plant against human colorectal adenocarcinoma (HT29) and to isolate the plant components linked to this effect. Ultra-high performance liquid chromatography with a high-resolution/quadrupole time-of-flight mass spectrometer (UHPLC–HR/QTOF/MS–PDA) was used for the phytochemical characterization of the extract. Liquid–liquid extraction and preparative chromatography were employed for fractionation purposes. Our investigation demonstrated that the ethyl acetate fraction from C. vulgaris showed significant cytotoxicity, and a bioactivity-guided approach led to the isolation of oxylipins, including traumatic acid, pinellic acid, and 9,10-dihydroxy-8-oxsooctadec-12-enic acid. The structures of the compounds were confirmed by nuclear magnetic resonance spectroscopy. Among these compounds, the last one exhibited significant cytotoxicity, though without selectivity, and traumatic acid was characterized by mild cytotoxicity. The cytotoxicity was linked to intracellular reactive oxygen species generation

Exercise Training Decreases Nitrite Concentration in the Heart and Locomotory Muscles of Rats Without Changing the Muscle Nitrate Content

Background Skeletal muscles are postulated to be a potent regulator of systemic nitric oxide homeostasis. In this study, we aimed to evaluate the impact of physical training on the heart and skeletal muscle nitric oxide bioavailability (judged on the basis of intramuscular nitrite and nitrate) in rats. Methods and Results Rats were trained on a treadmill for 8 weeks, performing mainly endurance running sessions with some sprinting runs. Muscle nitrite (NO2−) and nitrate (NO3−) concentrations were measured using a high‐performance liquid chromatography–based method, while amino acids, pyruvate, lactate, and reduced and oxidized glutathione were determined using a liquid chromatography coupled with tandem mass spectrometry technique. The content of muscle nitrite reductases (electron transport chain proteins, myoglobin, and xanthine oxidase) was assessed by western immunoblotting. We found that 8 weeks of endurance training decreased basal NO2− in the locomotory muscles and in the heart, without changes in the basal NO3−. In the slow‐twitch oxidative soleus muscle, the decrease in NO2− was already present after the first week of training, and the content of nitrite reductases remained unchanged throughout the entire period of training, except for the electron transport chain protein content, which increased no sooner than after 8 weeks of training. Conclusions Muscle NO2− level, opposed to NO3−, decreases in the time course of training. This effect is rapid and already visible in the slow‐oxidative soleus after the first week of training. The underlying mechanisms of training‐induced muscle NO2− decrease may involve an increase in the oxidative stress, as well as metabolite changes related to an increased muscle anaerobic glycolytic activity contributing to (1) direct chemical reduction of NO2− or (2) activation of muscle nitrite reductases

Adaptation of motor unit contractile properties in rat medial gastrocnemius to treadmill endurance training: Relationship to muscle mitochondrial biogenesis

<div><p>This study aimed at investigating the effects of 2, 4 and 8 weeks of endurance training on the contractile properties of slow (S), fast fatigue resistant (FR) and fast fatigable (FF) motor units (MUs) in rat medial gastrocnemius (MG) in relation to the changes in muscle mitochondrial biogenesis. The properties of functionally isolated MUs were examined <i>in vivo</i>. Mitochondrial biogenesis was judged based on the changes in mitochondrial DNA copy number (mtDNA), the content of the electron transport chain (ETC) proteins and PGC-1α in the MG. Moreover, the markers of mitochondria remodeling mitofusins (<i>Mfn1</i>, <i>Mfn2</i>) and dynamin-like protein (<i>Opa1</i>) were studied using qPCR. A proportion of FR MUs increased from 37.9% to 50.8% and a proportion of FF units decreased from 44.7% to 26.6% after 8 weeks of training. The increased fatigue resistance, shortened twitch duration, and increased ability to potentiate force were found as early as after 2 weeks of endurance training, predominantly in FR MUs. Moreover, just after 2 weeks of the training an enhancement of the mitochondrial network remodeling was present as judged by an increase in expression of <i>Mfn1</i>, <i>Opa1</i> and an increase in PGC-1α in the slow part of MG. Interestingly, no signs of intensification of mitochondrial biogenesis assessed by ETC proteins content and mtDNA in slow and fast parts of gastrocnemius were found at this stage of the training. Nevertheless, after 8 weeks of training an increase in the ETC protein content was observed, but mainly in the slow part of gastrocnemius. Concluding, the functional changes in MUs’ contractile properties leading to the enhancement of muscle performance accompanied by an activation of signalling that controls the muscle mitochondrial network reorganisation and mitochondrial biogenesis belong to an early muscle adaptive responses that precede an increase in mitochondrial ETC protein content.</p></div

mtDNA copy number in the MGF and the MGS in control and trained animals.

<p>Mitochondrial DNA copy number (mtDNA/nDNA ratio) in the fast part of the medial gastrocnemius (MGF, panel A) and the slow part of the medial gastrocnemius (MGS, panel B) after 2, 4 and 8 weeks of endurance training. Data are presented as mean + SD. One-sided p-value represents the statistical significance of the training period (2, 4 or 8 weeks) with respect to the control group (Dunnett’s post hoc test) (<a href="http://www.plosone.org/article/info:doi/10.1371/journal.pone.0195704#pone.0195704.s012" target="_blank">S11 File</a>). The symbols * denote values significantly different: * p < 0.05, ** p < 0.01, *** p < 0.001.</p