Wszczepienie stentu do bifurkacji Multi-Link Frontier u pacjenta z istotnym zwężeniem pnia lewej tętnicy wieńcowej

Przedstawiono przypadek 58-letniego mężczyzny, którego hospitalizowano w klinice autorów niniejszej pracy z powodu ostrego zespołu wieńcowego bez uniesienia odcinka ST. W koronarografii stwierdzono istotne zwężenie dystalnej części pnia lewej tętnicy wieńcowej, które leczono za pomocą przezskórnej angioplastyki z implantacją stentu do bifurkacji Multi-Link Frontier, z optymalnym wynikiem bezpośrednim. Po miesiącu pacjenta ponownie hospitalizowano z powodu ostrego zawału serca, który leczono pierwotną angioplastyką gałęzi okalającej. W pniu lewej tętnicy wieńcowej utrzymywał się optymalny wynik angiograficzny. (Folia Cardiol. 2004; 11: 967–971

Wszczepienie stentu do bifurkacji Multi-Link Frontier u pacjenta z istotnym zwężeniem pnia lewej tętnicy wieńcowej

Przedstawiono przypadek 58-letniego mężczyzny, którego hospitalizowano w klinice autorów niniejszej pracy z powodu ostrego zespołu wieńcowego bez uniesienia odcinka ST. W koronarografii stwierdzono istotne zwężenie dystalnej części pnia lewej tętnicy wieńcowej, które leczono za pomocą przezskórnej angioplastyki z implantacją stentu do bifurkacji Multi-Link Frontier, z optymalnym wynikiem bezpośrednim. Po miesiącu pacjenta ponownie hospitalizowano z powodu ostrego zawału serca, który leczono pierwotną angioplastyką gałęzi okalającej. W pniu lewej tętnicy wieńcowej utrzymywał się optymalny wynik angiograficzny. (Folia Cardiol. 2004; 11: 967–971

One-year outcomes of left main coronary artery stenting in patients with cardiogenic shock

Background: The high in-hospital mortality of patients with cardiogenic shock is being reduced thanks to coronary interventions. The aim of the study was to evaluate the outcomes of angioplasty and stenting in patients with cardiogenic shock caused by left main coronary artery (LMCA) disease. Methods: A group of 71 consecutive patients managed for LMCA disease in an emergency setting (38 patients in cardiogenic shock and 33 without shock symptoms) were followed up clinically and angiographically for one year. Periprocedural and late mortality was assessed as well as the incidence of restenosis and coronary re-interventions. Results: There were 17 deaths in the study population (23.9%). One-year survival in the subgroup with cardiogenic shock was 57.9% (22 patients) with 15 periprocedural deaths and 1 death 3 months after the procedure. Restenosis and associated target lesion revascularization were documented in 5 patients (29.4%) with and 4 patients (16.0%) without cardiogenic shock. Multivariate analysis revealed the following independent predictors of cardiogenic shock in patients undergoing emergency LMCA angioplasty: STEMI as the reason for intervention (OR 14.1; 95% CI 3.71&#8211;53.7; p < 0.0002) and a small minimal lumen diameter before the procedure (OR 0.43; 95% CI 0.2&#8211;0.93; p < 0.04). The only independent predictor of the death in patients with cardiogenic shock was a small minimal lumen diameter after the procedure (OR 0.31; 95% CI 0.1&#8211;0.99, p < 0.05). Conclusions: High mortality was observed in the study population, especially in the subgroup with cardiogenic shock. Most deaths were periprocedural. Because of the high rate of restenosis, periodical angiographic follow-up is necessary, preferably twice in the first 6 months after stent implantation. (Cardiol J 2007; 14: 67&#8211;75

Embolizacja prawej komory zestawem Amplatza implantowanym w ubytek przegrody międzyprzedsionkowej

Pacjentkę w wieku 40 lat z rozpoznaniem ubytku przegrody mi&#234;dzyprzedsionkowej typu ostium secundum (ASD II) zakwalifikowano do przezskórnego leczenia zestawem Amplatza. W badaniu echokardiograficznym stwierdzono duży, 28-milimetrowy ubytek z wiotką przegrodą międzyprzedsionkową. Podczas zabiegu przezskórnego zamknięcia ASD II zaraz po uwolnieniu zestaw wypadł z ubytku i migrował do prawej komory. W opisywanym przypadku implant usunięto przezskórnie, a ubytek zamknięto większym zestawem o rozmiarze 32 mm. W niniejszej pracy omówiono przyczyny występowania embolizacji oraz metodę jej rozwiązania

Od patofizjologii do terapii - rola antagonistów receptora angiotensynowego AT1 w leczeniu chorych z przewlekłą niewydolnością serca

Patofizjologiczne uzasadnienie stosowania antagonistów receptora angiotensynowego w leczeniu osób z przewlekłą niewydolnością serca znalazło potwierdzenie w wynikach licznych badań klinicznych. Odzwierciedleniem tego są między innymi zalecenia Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczące terapii chorych z niewydolnością serca, które wskazują ARB jako alternatywę dla ACEI u pacjentów z objawami w celu uzyskania poprawy w zakresie chorobowości i śmiertelności. Leki z grupy ARB mogą być stosowane łącznie z ACEI u chorych, u których nadal występują objawy mimo stosowania jednego z tych preparatów. W artykule przedstawiono patofizjologiczne przesłanki i wyniki dużych prób klinicznych dotyczące stosowania leków tej grupy u chorych z niewydolnością serca. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 265-275

Tętniak prawej tętnicy wieńcowej po implantacji stentu pokrywanego paklitakselem

Przedstawiono przypadek 58-letniej pacjentki chorej na cukrzycę typu 2, poddanej zabiegowi implantacji stentu pokrywanego paklitakselem do prawej tętnicy wieńcowej. Zabieg poprzedzono angioplastyką balonową powikłaną dyssekcją typu B z powodu restenozy w stencie. Po 10 miesiącach chorą z umiarkowanymi dolegliwościami dławicowymi i dodatnim wynikiem próby wysiłkowej skierowano do kliniki, w której pracują autorzy niniejszego artykułu. W koronarografii ujawniono obecność tętniaka w miejscu poprzedniej interwencji. Za pomocą ultrasonografii wewnątrznaczyniowej potwierdzono rozpoznanie. Pacjentce wszczepiono stent graft z optymalnym efektem bezpośrednim. W niniejszej pracy przeanalizowano możliwe mechanizmy powstania tętniaka, uwzględniając dane z piśmiennictwa

Trombektomia w ostrym zawale serca przy użyciu systemu DIVER - opis dwóch przypadków

Przezskórna plastyka tętnic wieńcowych jest obecnie najlepszą metodą leczenia chorych z ostrym zawałem serca. Ma ona na celu udrożnienie oraz przywrócenie i utrzymanie przepływu w tętnicy wieńcowej. W niektórych przypadkach, zwłaszcza przy obecności masywnych skrzeplin, dochodzi do embolizacji obwodowych części tętnicy. W niniejszej pracy przedstawiono dwa przypadki pacjentów, u których w leczeniu ostrego zawału serca zastosowano trombektomię przy użyciu systemu DIVER z dobrym wynikiem bezpośrednim. (Folia Cardiol. 2005; 12: 319&#8211;325

Jak oceniać remodeling tętnic wieńcowych? Kryteria wyboru przekrojów referencyjnych

Wstęp: Rozwój miażdżycy w tętnicach wieńcowych powoduje przebudowę ich ściany (remodeling). Najlepszą przyżyciową metodą badania remodelingu tętnic wieńcowych jest ultrasonografia wewnątrznaczyniowa (IVUS, intravascular ultrasound). Ocena remodelingu za pomocą IVUS polega na porównaniu wielkości przekroju poprzecznego przez tętnicę w miejscu rozwoju blaszki miażdżycowej oraz w przekroju referencyjnym. Uogólniony charakter miażdżycy często uniemożliwia znalezienie przekrojów referencyjnych całkowicie wolnych od zmian miażdżycowych. Cel pracy: Ustalenie maksymalnej dopuszczalnej wielkości blaszki miażdżycowej w przekrojach odniesienia do badania remodelingu. Materiał i metody: Przeanalizowano zapisy IVUS wykonane u 38 pacjentów zakwalifikowanych do przezskórnej rewaskularyzacji serca przed przystąpieniem do interwencji. W obrębie każdego z wyodrębnionych 137 segmentów tętnic wieńcowych porównywano przekrój w miejscu maksymalnego zwężenia i przekrój refererencyjny z najmniejszą blaszką miażdżycową. Aby wyznaczyć dopuszczalną wielkość blaszki w przekroju referencyjnym, przeprowadzono analizę parametrów określających remodeling w zależności od wielkości blaszki miażdżycowej w przekroju odniesienia. Wyniki: Przekroje referencyjne całkowicie wolne od zmian miażdżycowych znaleziono zaledwie w 16% badanych segmentów tętnic. Wyniki oceny remodelingu względem przekrojów odniesienia z blaszką miażdżycową nie zmieniały się w porównaniu z wynikami oceny względem przekrojów całkowicie wolnych od zmian miażdżycowych aż do osiągnięcia przez blaszkę wielkości 35% pola powierzchni przekroju tętnicy. Średnia wielkość blaszki w przedziale 0&#8211;35% wynosiła 18% &plusmn; 12%. Wnioski: Aby zachować wiarygodność oceny remodelingu, względna wielkość blaszki miażdżycowej w przekrojach referencyjnych nie powinna przekraczać 35%. Wykorzystanie do analizy remodelingu przekrojów odniesienia z większą blaszką może być przyczyną poważnych błędów. (Folia Cardiol. 2001; 8: 181&#8211;195

Porównawcza analiza zwężeń wieńcowych poddawanych angioplastyce, dokonywana w trakcie oraz w kilka dni po skutecznym zabiegu

Wstęp: Ilościowa analiza koronaroangiogramów (QCA) dostarcza geometrycznych parametrów zwężenia wieńcowego, co w istotny sposób ułatwia kwalifikację, zwiększa bezpieczeństwo oraz efektywność wykonywanych zabiegów rewaskularyzacyjnych. Materiał i metody: Analizie poddano angiogramy przed- i pozabiegowe grupy 73 pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, u których wykonano zabiegi PTCA i implantacji stentu, w okresie od czerwca 1995 do listopada 1996 roku. Pomiarom ilościowym poddano istotnie zwężone segmenty naczyniowe. Oceniono następujące parametry: średnicę w miejscu największego zwężenia (MLD), średnicę referencyjną (RD) oraz stopień redukcji średnicy naczynia (%DS), których pomiar wykonano podczas (on-line), jak i po kilku dniach (off-line) od wykonanego zabiegu. Wyniki: Analiza przedzabiegowych wartości QCA wykazała istotną statystycznie zależność między pomiarami on- oraz off-line. Najsilniejszą korelację stwierdzono dla średnicy referencyjnej, natomiast najsłabszą dla stopnia redukcji średnicy zwężenia. Skuteczny zabieg rewaskularyzacyjny spowodował istotne pogorszenie korelacji dla minimalnej średnicy zwężenia u pacjentów poddanych PTCA oraz jej polepszenie dla pacjentów, którym implantowano stent. Wnioski: Pomiar ilościowy angiogramu dokonany w trakcie zabiegu (on-line) dobrze obrazuje zaawansowanie choroby wieńcowej oraz prognozuje jego wynik końcowy. Ze względu na możliwość wpływu subiektywnej oceny na wynik zabiegu, konieczna jest obiektywizacja przez wykonanie pomiaru off-line. (Folia Cardiol. 2001; 8: 347&#8211;353