Potrzeba ochrony obrońców środowiska przed prześladowaniem cyfrowym: analiza Artykułu 3(8) Konwencji z Aarhus

Digital technologies are becoming increasingly important to environmental defenders,both in terms of tools that facilitate speaking out and/or taking action, and in termsof (digital) risks they face as a result of their involvement. A growing concern has beenexpressed about the use of various forms of online and technology-facilitated intimidationor “digital intimidation” against environmental defenders. While the existing research oncyberbullying, digital violence and online intimidation can provide some insight, few studiesand data exist on the use of such tactics against environmental defenders in particular.By leaving this issue unexamined, there remains a lack of awareness about the risks andchallenges environmental defenders may face in terms of online safety and digital intimidation,which may ultimately curtail public debate on environmental issues. Fortunately, theprotections under Article 3(8) of the Aarhus Convention and the recently introduced SpecialRapporteur for Environmental Defenders can be useful in providing protection againstdigital intimidation. This paper, therefore, looks at the application of Article 3(8) to digitalintimidation, through the decisions of the Aarhus Convention Compliance Committee, andalso considers the mandate given to the Special Rapporteur at the 2020 Meeting of theParties. The analysis shows that there is certainly potential for protection against digital intimidationunder Article 3(8) AC, but more explicit attention and awareness may be needed.Technologie cyfrowe stają się coraz ważniejsze dla obrońców środowiska naturalnego,zarówno jako narzędzia, które ułatwiają wypowiadanie się w tej kwestii i/lub podejmowaniedziałań, ale także gdy idzie o (cyfrowe) ryzyko, w obliczu jakiego stają oni ze względuna swoje zaangażowanie w obronę środowiska. Zauważalna jest rosnąca troska w związkuz wykorzystaniem rozmaitych form prześladowania tych działaczy w sieci i wspomaganegotechnologią „zastraszania cyfrowego”. Jeśli przeprowadzone do tej pory badania na tematcyberzastraszania, cyfrowej przemocy i zastraszania w sieci mogą dać pewien wgląd w tęproblematykę, to nie ma zbyt wielu badań ani danych na temat wykorzystania takich taktykprzeciwko obrońcom przyrody w szczególności. Pozostawienie tej kwestii poza badaniamiprowadzi do braku świadomości, na jakie ryzyko i wyzwania narażeni są obrońcy przyrody,jeśli idzie o ich bezpieczeństwo w sieci czy cyfrowe prześladowanie, co w konsekwencjiprowadzi do ograniczenia debaty publicznej na temat środowiska. Na szczęście ochronagwarantowana Artykułem 3(8) Konwencji z Aarhus oraz utworzony urząd Specjalnego Sprawozdawcyds. Obrońców Środowiska mogą okazać się pomocne w zapewnieniu ochronyprzed cyfrowym prześladowaniem. Niniejsza praca bada zastosowanie Artykułu 3(8) w sprawachcyfrowego zastraszania poprzez decyzje Komitetu ds. Zgodności Konwencji z Aarhus,a także omawia mandat nadany Specjalnemu Sprawozdawcy na Spotkaniu Stron w roku 2020.Analiza pokazuje, że zdecydowanie istnieje potencjał dla ochrony przeciwko prześladowaniucyfrowemu w świetle Artykułu 3(8) Konwencji, jednak istnieje również potrzeba zwróceniabardziej konkretnej uwagi oraz rozbudzenia świadomości co do tej kwestii

Advies in dossier staatloosheid palestina

Appellant dient derhalve erkend te worden als staatloze, aangezien hij voldoet aan de voorwaarden van artikel 1 Staatlozenverdrag: - Ten eerste, Palestina is tot op heden geen staat, aangezien zij niet beschikt over een permanente bevolking, noch over een afgebakend grondgebied of een effectieve regering. Daarenboven heeft zij ook niet de capaciteit om internationale relaties aan te gaan, en werd zij niet universeel erkend als staat. - Ten tweede, is er geen Palestijnse nationaliteitswet van kracht. Op dit moment zijn er namelijk geen gezaghebbende bronnen die het verwerven of verliezen van de Palestijnse nationaliteit reguleren. Een nationaliteitswetgeving moet steeds duidelijk aantonen wie de nationaliteit kan verkrijgen, hoe die verkregen wordt, en hoe die verloren kan worden. - Ten derde, kan een Palestijn niet gekwalificeerd worden als ‘onderdaan’. Er zijn enkele minimumrechten die geassocieerd worden met het onderdaan zijn, namelijk het recht van de onderdanen om zich vrijelijk te verplaatsen op het grondgebied van de Staat, alsook het recht om hun verblijfplaats daar vrij te kiezen en het recht om naar eigen land terug te keren. Zoals aangetoond kan Palestina deze rechten niet garanderen in de Gazastrook of in de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem. Niet enkel deze minimumrechten, maar ook de rechtshandhaving faalt en kan de Palestijnse burgers geen effectieve bescherming bieden. Zolang deze minimumrechten niet kunnen gegarandeerd worden aan individuele onderdanen, kunnen Palestijnen niet gezien worden als onderdaan van de Palestijnse staat. Het is evenwel belangrijk dit geval per geval meer in detail te gaan bekijken

Digital Intimidation against Environmental Defenders

This poster provides an overview of the current phase of my research on the use of digital intimidation to silence environmental defenders. Digital technologies are becoming increasingly important to environmental defenders, both in terms of the tools that facilitate speaking and/or campaigning and in terms of the (digital) risks they face from their involvement. There is growing concern about the use of various forms of online and technology-facilitated forms of harassment or "digital intimidation" against environmental defenders. If left unexamined, this could ultimately limit the public debate on environmental issues. My research seeks to understand the use of such digital intimidation against environmental defenders and analyzes the existing legal framework for its potential to provide protection against such intimidation. This poster briefly discusses my research into the concept of digital intimidation, my analysis of the Aarhus Convention and its applicability to digital intimidation, and also briefly discusses the survey that I conducted

Digital intimidation against environmental defenders

This poster provides an overview of the current phase of my research on the use of digital intimidation to silence environmental defenders. Digital technologies are becoming increasingly important to environmental defenders, both in terms of the tools that facilitate speaking and/or campaigning and in terms of the (digital) risks they face from their involvement. There is growing concern about the use of various forms of online and technology-facilitated forms of harassment or "digital intimidation" against environmental defenders. If left unexamined, this could ultimately limit the public debate on environmental issues. My research seeks to understand the use of such digital intimidation against environmental defenders and analyzes the existing legal framework for its potential to provide protection against such intimidation. This poster briefly discusses my research into the concept of digital intimidation, my analysis of the Aarhus Convention and its applicability to digital intimidation, and also briefly discusses the survey that I conducted

Potrzeba ochrony obrońców środowiska przed prześladowaniem cyfrowym: analiza Artykułu 3(8) Konwencji z Aarhus

Digital technologies are becoming increasingly important to environmental defenders, both in terms of tools that facilitate speaking out and/or taking action, and in terms of (digital) risks they face as a result of their involvement. A growing concern has been expressed about the use of various forms of online and technology-facilitated intimidation or “digital intimidation” against environmental defenders. While the existing research on cyberbullying, digital violence and online intimidation can provide some insight, few studies and data exist on the use of such tactics against environmental defenders in particular. By leaving this issue unexamined, there remains a lack of awareness about the risks and challenges environmental defenders may face in terms of online safety and digital intimidation, which may ultimately curtail public debate on environmental issues. Fortunately, the protections under Article 3(8) of the Aarhus Convention and the recently introduced Special Rapporteur for Environmental Defenders can be useful in providing protection against digital intimidation. This paper, therefore, looks at the application of Article 3(8) to digital intimidation, through the decisions of the Aarhus Convention Compliance Committee, and also considers the mandate given to the Special Rapporteur at the 2020 Meeting of the Parties. The analysis shows that there is certainly potential for protection against digital intimidation under Article 3(8) AC, but more explicit attention and awareness may be needed.Technologie cyfrowe stają się coraz ważniejsze dla obrońców środowiska naturalnego, zarówno jako narzędzia, które ułatwiają wypowiadanie się w tej kwestii i/lub podejmowanie działań, ale także gdy idzie o (cyfrowe) ryzyko, w obliczu jakiego stają oni ze względu na swoje zaangażowanie w obronę środowiska. Zauważalna jest rosnąca troska w związku z wykorzystaniem rozmaitych form prześladowania tych działaczy w sieci i wspomaganego technologią „zastraszania cyfrowego”. Jeśli przeprowadzone do tej pory badania na temat cyberzastraszania, cyfrowej przemocy i zastraszania w sieci mogą dać pewien wgląd w tę problematykę, to nie ma zbyt wielu badań ani danych na temat wykorzystania takich taktyk przeciwko obrońcom przyrody w szczególności. Pozostawienie tej kwestii poza badaniami prowadzi do braku świadomości, na jakie ryzyko i wyzwania narażeni są obrońcy przyrody, jeśli idzie o ich bezpieczeństwo w sieci czy cyfrowe prześladowanie, co w konsekwencji prowadzi do ograniczenia debaty publicznej na temat środowiska. Na szczęście ochrona gwarantowana Artykułem 3(8) Konwencji z Aarhus oraz utworzony urząd Specjalnego Sprawozdawcy ds. Obrońców Środowiska mogą okazać się pomocne w zapewnieniu ochrony przed cyfrowym prześladowaniem. Niniejsza praca bada zastosowanie Artykułu 3(8) w sprawach cyfrowego zastraszania poprzez decyzje Komitetu ds. Zgodności Konwencji z Aarhus, a także omawia mandat nadany Specjalnemu Sprawozdawcy na Spotkaniu Stron w roku 2020. Analiza pokazuje, że zdecydowanie istnieje potencjał dla ochrony przeciwko prześladowaniu cyfrowemu w świetle Artykułu 3(8) Konwencji, jednak istnieje również potrzeba zwrócenia bardziej konkretnej uwagi oraz rozbudzenia świadomości co do tej kwestii

Digital Intimidation against Environmental Defenders

This poster provides an overview of the current phase of my research on the use of digital intimidation to silence environmental defenders. Digital technologies are becoming increasingly important to environmental defenders, both in terms of the tools that facilitate speaking and/or campaigning and in terms of the (digital) risks they face from their involvement. There is growing concern about the use of various forms of online and technology-facilitated forms of harassment or "digital intimidation" against environmental defenders. If left unexamined, this could ultimately limit the public debate on environmental issues. My research seeks to understand the use of such digital intimidation against environmental defenders and analyzes the existing legal framework for its potential to provide protection against such intimidation. This poster briefly discusses my research into the concept of digital intimidation, my analysis of the Aarhus Convention and its applicability to digital intimidation, and also briefly discusses the survey that I conducted

De juridische randvoorwaarden voor de creatie van een E-OV-Hub

De Gemeente Rotterdam en railbedrijf RET willen de stroom- en netwerkcapaciteit van het tram- en metronetwerk gaan inzetten voor het laden van bussen en auto’s. Of een railbedrijf juridisch gezien elektriciteit en netwerkcapaciteit aan derden kan leveren is echter een complexe vraag, waarop nog geen antwoord was. Hoogleraar Economic Regulation and Market Governance Saskia Lavrijssen en student Law and Technology Lien Stolle van Tilburg University hielden het Rotterdamse E-OV-hub plan tegen het licht. Hun conclusie: de E-OV-hub kan er komen. Het idee van de E-OV-hub is dat er in het railnetwerk restcapaciteit beschikbaar is tussen de trams en metro’s en er ook stroom vrijkomt bij het remmen van metro’s of trams. Die elektriciteit kan direct ingezet en hergebruikt worden voor de laadpalen van elektrische bussen, elektrische auto’s van reizigers en andere stadslogistiek. Zo kan RET tegelijkertijd haar netwerkcapaciteit balanceren, aantrekkelijkheid van het OV vergroten met laadpalen voor OV-reizigers en bijdragen aan de ambitie van de stad om zero-emissiezones voor stads- en bouwlogistiek in te stellen in 2025 en 2030. Complexe regelgeving Het juridische vraagstuk is zeer ingewikkeld, aldus hoofdonderzoeker Saskia Lavrijssen. Behalve met de Europese en nationale energiewetgeving moet er ook rekening gehouden worden met het mededingingsrecht en een wirwar aan regionale en internationale regels voor de regulering van openbaar vervoer. “Veel van die regels zijn geschreven voor de oude situatie, waarin elektriciteit met name werd geleverd door grootschalige fossiele elektriciteitscentrales op basis van de vraag van de gebruiker.” De klimaattransitie heeft grote veranderingen gebracht. Nu het energielandschap steeds meer bestaat uit windmolens, zonnepanelen en laadpalen voor elektrische voertuigen die allemaal op hetzelfde distributienet zijn aangesloten, is de balans tussen vraag en aanbod complexer geworden en neemt de druk op het elektriciteitsnet toe. Daarnaast is de aanleg van kabels in de stedelijke omgeving heel complex. Dat vraagt om slimme oplossingen. En de volgende halte is… De ruimte op het elektriciteitsnet kan optimaler worden benut, zegt Lavrijssen. “Met een E-OV-hub hoeft minder gebruik te worden gemaakt van openbare regionale distributienetwerken, die al overbelast zijn door de groei van duurzaam opgewekte energie en elektrisch vervoer. Bovendien kan de hub eraan bijdragen dat minder investeringen in het elektriciteitsnetwerk nodig zijn, waardoor kosten en tijd bespaard kunnen worden.” In opdracht van de gemeente Rotterdam, de RET en de Metropoolregio Rotterdam Den Haag onderzocht Lavrijssen samen met Law and Technology-student Lien Stolle wat de juridische voorwaarden zijn voor het realiseren van een E-OV-hub. Eerder werd in een studie van HTA-Rail de technische en economische haalbaarheid van de E-OV-hub vastgesteld, maar verdiepend juridisch onderzoek werd noodzakelijk geacht. In het rapport De juridische randvoorwaarden voor de creatie van een E-OV-hub schetsen Lavrijssen en Stolle hoe de hub aan alle Europese en nationale eisen kan voldoen. Hun conclusie: het realiseren van een duurzame E-OV-hub is mogelijk binnen bestaande en nieuwe juridische kaders. Er zijn nog wel onduidelijkheden over de reikwijdte van sommige Europese concepten, schrijven de onderzoekers. “Op dit moment bereidt de minister van Economische Zaken een nieuwe Energiewet voor,” aldus Lavrijssen. “We bevelen de Europese en nationale wetgever aan om een aantal zaken te verduidelijken.