Komunikacja niesłyszących rodziców ze słyszącymi dziećmi (problemy w relacjach codziennych)

The article is a pedagogical and sociological study. The author’s intention was to show problems related to everyday language communication experienced by deaf parents bringing up one or more hearing children. During the research – in the field of qualitative research methodology – I conducted narrative interviews with members of five families with deaf parents. They do not always feel confident in contacts with their hearing children and sometimes need confirmation that sign language is a full-fledged means of communication in the family. Deaf parents are aware of the fact that the language education of a hearing child is burdened with difficulties regarding, among others, the choice of language in everyday communication. These parents are aware that if their children do not use sign language, their mutual contacts will be limited and they try to adapt messages to the child’s perceptive capabilities. On the one hand, they are conscious of the fact that for a child to develop verbal speech, they must speak, and on the other, the choice of sign language is natural.Artykuł ma charakter studium pedagogiczno-socjologicznego. Zamierzeniem autorki było ukazanie problemów związanych z codzienną komunikacją językową, jakich doświadczają niesłyszący rodzice wychowujący słyszące dziecko lub dzieci. Podczas badań – w nurcie metodologii badań jakoś-ciowych – przeprowadziłam wywiady narracyjne z członkami pięciu rodzin Głuchych. Niesłyszący rodzice nie zawsze czują się pewnie w kontaktach ze słyszącymi dziećmi, potrzebują niekiedy potwierdzenia, że język migowy jest pełnowartościowym środkiem komunikowania się w rodzinie. Niesłyszący rodzice zdają sobie sprawę z tego, że wychowanie językowe słyszącego dziecka obciążone jest trudnościami dotyczącymi między innymi wyboru języka w codziennej komunikacji. Rodzice mają świadomość tego, że gdy dzieci nie będą migać, wówczas ich wzajemne kontakty będą ograniczone. Rodzice z jednej strony starają się dostosować komunikaty do możliwości percepcyjnych dziecka, mają świadomość tego, że aby dziecko rozwinęło mowę w formie werbalnej, musi mówić, z drugiej zaś naturalny jest wybór języka migowego

Tożsamość pedagogów w kontekście wychowania do odpowiedzialności młodzieży z wadą słuchu. Szansa czy zagrożenie?

In the article the author highlights the role of education and particularly the role of interpersonalrelationships teacher/tutor – student, which are essential in the process of educating to responsibility.She undertakes an attempt to define subjective resources of the educational process, mainly in theaspect of character education. The author presents the results of own research, whose purpose wasto identify psychosocial factors which are related to shaping a sense of responsibility in youth. Onthe basis of existing research in the field of pedeutology she describes the potential of a group ofteachers/students/pedagogues. The author indicates the factors which appear to be significant in theprocess of educating to responsibility (shaping and developing a sense of responsibility in youth).W artykule autorka podkreśla rolę edukacji, zwłaszcza relacji międzyosobowych pedagog–wychowanek, istotnych w procesie wychowania do odpowiedzialności. Podejmuje próbę określenia podmiotowych zasobów procesu edukacji, głównie w wymiarze wychowania. Omawia wyniki badań własnych, których celem było wskazanie czynników psychospołecznych, mających związek z kształtowaniem poczucia odpowiedzialności młodzieży. Na podstawie dotychczasowych badań z zakresu pedeutologii opisuje potencjał grupy nauczycieli–wychowawców–pedagogów. Wskazuje na te czynniki (cechy nauczycieli, wyznaczone role i zadania), które wydają się istotne w procesie wychowania do odpowiedzialności (kształtowania i rozwijania poczucia odpowiedzialności młodzieży)

EuroSCORE II — nowy model oceny ryzyka operacyjnego u chorych kwalifikowanych do zabiegów kardiochirurgicznych na tle dotychczas stosowanych

Ocena ryzyka śmiertelności związanej z operacją odgrywa ważną rolę w kwalifikacji pacjentówdo zabiegów kardiochirurgicznych oraz w procesie uzyskiwania ich świadomej zgody.W tym celu powstały modele szacujące ryzyko śmiertelności związanej z operacją, w którychwykorzystuje się czynniki powiązane z pacjentem, a także rodzaj planowanego zabiegu. Największeuznanie zyskały modele: EuroSCORE i STS. W związku z doniesieniami o zmniejszonejdokładności EuroSCORE I opracowano nowy model EuroSCORE II, który przedstawionow październiku 2011 roku w Lizbonie podczas 25. konferencji Europejskiego TowarzystwaTorako- i Kardiochirurgicznego. Skala EuroSCORE II charakteryzuje się większądokładnością: śmiertelność ogólna 3,9%, śmiertelność przewidywana przez algorytm 3,77%.W niniejszej pracy porównano dokładność modeli EuroSCORE i STS oraz przedstawiononowy model skali EuroSCORE II

LCZ696 breakthrough in the treatment of chronic heart failure with reduced left ventricular ejection fraction

Niewydolność serca jest częstym problemem klinicznym; w krajach uprzemysłowionych występuje u 1–2% dorosłej populacji. Mimo postępów w leczeniu rokowanie w tej jednostce chorobowej pozostaje niekorzystne. W patofizjologii niewydolności serca z obniżoną frakcją wyrzutową podstawową rolę odgrywają szlaki neurohormonalne — głównie aktywacja układu współczulnego i układu renina–angiotensyna–aldosteron — oraz układ peptydów natriuretycznych. W farmakoterapii niewydolności serca obiecujące wydają się leki modulujące szlaki neurohormonalne. W pracy zaprezentowano wyniki kluczowych badań klinicznych nad nową molekułą — LCZ696 — pierwszym antagonistą receptora dla angiotensyny inhibitorem neprylizyny (ARNI).  Heart failure is a common clinical problem; in developed countries it occurs in 1–2% of the adult population. Despite advances in treatment, outcome the prognosis in this disease remains unfavourable. In the pathophysiology of heart failure with reduced ejection fraction fundamental role play neurohormonal pathways, mainly the activation of the sympathetic nervous system and the renin-angiotensin-aldosterone system, and natriuretic peptides. In the pharmacotherapy of heart failure promising are drugs that modulate the neurohormonal pathways. The paper presents the key results of clinical trials with the new molecule LCZ696, the first angiotensin receptor neprilysin inhibitor (ARNI)

Kontrowersje wokół zabiegu przezcewnikowej implantacji zastawki aortalnej

Stenoza aortalna jest częstym problemem w codziennej praktyce lekarza kardiologa. Pacjenci z ciężką objawową stenozą aortalną są kwalifikowani do chirurgicznej wymiany zastawki aortalnej. Stosunkowo nową metodą leczenia jest przezcewnikowa implantacja zastawki aortalnej (TAVI), stosowana głównie w grupie pacjentów starszych, z licznymi chorobami współistniejącymi, zdyskwalifikowanych z leczenia chirurgicznego ze względu na duże ryzyko zgonu. Mimo dobrych wyników leczenia TAVI należy pamiętać o powikłaniach pod postacią udaru mózgu, powikłań naczyniowych, poważnych krwawień oraz przecieków okołozastawkowych. Grupą odnoszącą szczególną korzyść z TAVI są pacjenci z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF). W niniejszej pracy przedstawiono wyniki leczenia zachowawczego oraz chirurgicznej wymiany zastawki aortalnej w porównaniu z TAVI. (Folia Cardiologica Excerpta 2012; 7, 2: 91-94

Ocena progresji POChP na podstawie badania spirometrycznego i zdolności wysiłkowej

 INTRODUCTION: Chronic obstructive pulmonary disease (COPD) is characterized by an airflow limitation that is usually progressive. The progression of COPD expressed as the rate of an annual decline in FEV 1 is very heterogeneous. Exercise capacity in COPD patients is often diminished and becomes worsened over the time. The purpose of the study was to examine how the change in FEV 1 and exercise capacity would deteriorate over long-term observation.MATERIAL AND METHODS: A total of 22 men with COPD were examined. At the beginning the average age was 59 ± 8.1 years and the mean post-bronchodilator FEV 1 was 52 ± 14.9% predicted. Pulmonary function testing was performed at entry and then each year for 10 years, and exercise testing on a cycle ergometer was performed at entry and after 10 years.RESULTS: FEV 1 and maximum oxygen uptake (VO2max), maximum mechanical work (W max ), maximum minute ventilation (V Emax ) and maximum tidal volume (V Tmax ) declined significantly over the observation time. The mean annual decline in FEV 1 was 42 ± 37 mL, and the mean decline for VO 2max was 30 ± 15 mL/min/yr and 0.44 ± 0.25 mL/min/kg/yr. Regression analysis revealed that the changes in FEV 1 do not predict changes in VO2max. We observed a correlation between the annual change in V Emax and annual change in VO2max (r = 0.51 p < 0.05). The baseline FEV 1 (expressed as a percentage of predicted and in absolute values) is the predictor of FEV 1 annual decline (r = 0.74 and 0.82; p < 0.05).CONCLUSIONS: We observed over time deterioration in exercise capacity in COPD patients which is independent of decline in airflow limitation. The long term follow-up of exercise capacity is important in monitoring of COPD patients in addition to pulmonary function. WSTĘP: Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) charakteryzuje się trwałym ograniczeniem przepływu powietrza przez dolne drogi oddechowe, które zwykle postępuje. Tempo progresji POChP wyrażane wielkością rocznego ubytku natężonej objętości wydechowej pierwszosekundowej (FEV 1 ) jest bardzo zróżnicowane. Przewlekła obturacyjna choroba płuc powoduje zmniejszenie zdolności wysiłkowej, które zwykle pogłębia się w miarę upływu choroby. Celem pracy była ocena progresji POChP na podstawie wielkości rocznego ubytku FEV 1 oraz zdolności wysiłkowej wyrażonej maksymalną konsumpcją tlenu (VO 2max ) w okresie 10 lat obserwacji.MATERIAŁ I METODY: Grupę badaną stanowiło 22 mężczyzn chorych na POChP w wieku 59,4 ± 8,1 roku, u których wyjściowa wartość FEV 1 po leku rozszerzającym oskrzela wynosiła 52 ± 14,9%. Badania czynnościowe układu oddechowego były przeprowadzane na początku oraz co roku przez 10 lat. Badania wysiłkowe wykonano na początku i po 10 latach.WYNIKI: Wartość FEV 1 oraz wskaźniki uzyskane podczas badania wysiłkowego — maksymalne zużycie tlenu (VO2max), maksymalna praca mechaniczna (W max ), maksymalna wentylacja minutowa (V Emax ) oraz maksymalna objętość oddechowa (V Tmax ) uległy istotnym zmianom po 10 latach: FEV 1 obniżyło się średnio o 42 ± 37 ml na rok, a średni ubytek VO2max wynosił 30 ± 15 ml/min/roki 0,44 ± 0,25 ml/min/kg/rok. Nie stwierdzono korelacji między rocznym ubytkiem FEV 1 i rocznym ubytkiem VO2max. Wykazano dodatnią korelację między rocznym ubytkiem V Emax i rocznym ubytkiem VO 2max (r = 0,51 p < 0,05). Wyjściowe FEV 1 (wyrażone jako % wartości należnej i w wartościach bezwzględnych) koreluje z rocznym ubytkiem FEV 1 (r = 0,74 i 0,82; p < 0,05).WNIOSKI: Progresja POChP określana wielkością utraty FEV 1 w ciągu roku wykazuje bardzo zróżnicowane tempo. Wraz z czasem trwania choroby dochodzi do obniżenia zdolności wysiłkowej wyrażanej VO 2max i jest to niezależne od tempa utraty FEV1. Ocena progresji POChP może być zatem dokonywana nie tylko na podstawie badania czynnościowego układu oddechowego, ale także badań wysiłkowych.

Gestational diabetes mellitus - an analysis of risk factors

Wstęp: Cukrzyca ciążowa (GDM, Gestational Diabetes Mellitus) zwiększa ryzyko powikłań ciąży, porodu i powikłań u noworodka. Celem pracy była ocena czynników ryzyka zachorowania na cukrzycę ciążową i ich wartości predykcyjnych. Materiał i metody: Do grupy badanej włączono 510 ciężarnych kobiet z rozpoznaną według kryteriów Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, World Health Organization) cukrzycą ciążową (grupa GDM, gestational diabetes mellitus). Grupę kontrolną stanowiło 1160 kobiet z prawidłową gospodarką węglowodanową w ciąży (grupa NGT, normal glucose tolerance). Dla rozpoznanych czynników ryzyka cukrzycy ciążowej wykonano analizę wieloczynnikową oraz wyliczono iloraz szans. Wyniki: Pacjentki z GDM były starsze (30,1 vs. 27,2 lat; p < 0,0001), miały wyższy BMI przed ciążą (25,0 vs. 21,6 kg/m2; p < 0,0001), częściej miały krewnych z cukrzycą (40.0 vs. 25,7%; p < 0,01), częściej były wieloródkami (33,6 vs. 16,0%; p < 0,001) i częściej przebyły niepowodzenia położnicze (21,4 vs. 13,7%; p < 0,01) niż kobiety z NGT. Na podstawie analizy wieloczynnikowej wyłoniono następujące czynniki ryzyka GDM: BMI > 25 kg/m2 (OR 4,14); urodzenie dziecka z makrosomią (OR 2,72), 3 lub następne ciąże (OR 1,8), pozytywny wywiad rodzinny w kierunku cukrzycy (OR 1,76) oraz wiek > 25 lat (OR 1,34). U 12% ciężarnych z GDM nie stwierdzono żadnego czynnika ryzyka, a przynajmniej jeden czynniki ryzyka stwierdzono u 74,1% ciężarnych bez zaburzeń tolerancji glukozy w ciąży. Nie udało się znaleźć takiego zestawu czynników ryzyka, który pozwoliłby wyłonić pacjentki z wysokim ryzykiem cukrzycy ciążowej z ogółu ciężarnych. Wnioski: Wiek, nadwaga i otyłość, rodzinne obciążenie cukrzycą, rodność, makrosomia i niepowodzenia w wywiadzie położniczym są czynnikami ryzyka cukrzycy ciążowej. Ze względu na brak możliwości wyłonienia na podstawie obecności czynników ryzyka kobiet szczególnie zagrożonych cukrzycą ciążową, laboratoryjne badania przesiewowe powinny być wykonywane u wszystkich ciężarnych. (Endokrynol Pol 2008; 59 (5): 393-397)Introduction: Gestational diabetes mellitus (GDM) is associated with an increased frequency of gestational, perinatal and neonatal complications. The aim of the study was to evaluate risk factors for GDM and their predictive value. Material and methods: The group studied consisted of 510 pregnant women with GDM diagnosed according to World Health Organization (WHO) criteria (GDM). The controls were 1160 pregnant women with normal glucose tolerance (NGT). Multifactorial analysis was performed and odds ratios (OR) were calculated for each risk factor identified. Results: The GDM patients were significantly older than the NGT subjects (30.1 vs. 27.2 years; p < 0.0001), had a greater tendency towards obesity before pregnancy (BMI 25.0 vs. 21.6 kg/m2; p < 0.0001), more often had relatives with diabetes (40.0 vs. 25.7%; p < 0.01), had greater parity (third or subsequent pregnancy: 33.6 vs. 16.0%; p < 0.001) and more often experienced adverse perinatal outcomes (21.4 vs. 13.7%; p 25 kg/m2 (OR 4.14), a history of macrosomia (OR 2.72), being pregnant for the third time or more (OR 1.8), a family history of diabetes (OR 1.76) and age at gestation > 25 years (OR 1.34). No risk factors were present in 12% of GDM subjects, and at least one risk factor was found in 74.1% of subjects with NGT. No risk factor cluster was found which could be used easily in everyday practice to identify reliably subjects at increased risk of GDM. Conclusions: Age, overweight and obesity, diabetes in the family, parity, macrosomia and a history of perinatal complications were identified as risk factors for GDM. As no reliable method of identifying subjects at increased GDM risk was found, we suggest that all pregnant women should undergo laboratory screening for GDM. (Pol J Endocrinol 2008; 59 (5): 393-397

Ocena efektów treningu fizycznego z zastosowaniem dodatkowego obciążenia kończyn w trakcie wczesnej rehabilitacji pacjentów po leczonym interwencyjnie ostrym zespole wieńcowym

Introduction. We aimed to investigate the effects of modified cardiac rehabilitation programme on functional fitness level. We modified the programme with the elements of resistance training relied on use of the ankle and wrist weights (1, 0.5 kg each). Material and methods. The study was performed on 40 patients in 2–3 weeks following acute coronary syndrome (ACS), after they underwent percutaneous coronary intervention (PCI). Patients were divided in to two groups: two groups of 20 patients each: control group with standard training and experimental group with elements of resistance training. An analysis of the data was performed before and after 18-session rehabilitation programme. The study was performed only in patients at moderate risk of cardiac disease according to American College of Sports Medicine 8th edition risk stratification. Results. Contemporary standard of cardiac rehabilitation provided to the patients post-ACS improved significantly (p &lt; 0.05) the endurance parameters assessed with the 6-min walking test (from 517.75 ± 57.27 to 581 ± 94.04 m for the standard rehabilitation and from 523.00 ± 45.43 to 598.47 ± 57.30 m for modified programme with the elements of resistance). The strength of the arms and legs assessed with the dynamometry improved significantly with more pronounced improvement in the group with resistance training elements than in the standard rehabilitation group (from 33.10 ± 8.35 to 42.65 ± 11.90 kg and from 127.00 ± 25.49 to 154.40 ± 31.86 kg, respectively; p &lt; 0.05). The strength endurance assessed with the SFT for the legs increased significantly in both groups. Conclusions. Early-phase cardiac rehabilitation extended with the elements of resistance training results in greater improvement, especially in the elements of strength.Wstęp. Poprawa funkcjonalnej sprawności w celu utrzymania przydatności społecznej jest jednym z głównych celów współczesnej rehabilitacji, w tym kardiologicznej. Przesłanka ta mobilizuje do poszukiwania możliwie najpełniejszych programów treningowych sprzyjających nie tylko poprawie wydolności krążeniowo-oddechowej, ale także korzystnie wpływających na takie elementy, jak wytrzymałość siłowa, gibkość i koordynacja ruchowa. Materiał i metody. Badania przeprowadzono w grupie 40 pacjentów poddanych rehabilitacji w okresie 3–4 tygodni po leczonym interwencyjnie ostrym zespole wieńcowym (ACS). Pacjentów kwalifikowano losowo do dwóch 20-osobowych grup: kontrolnej, w której stosowano standardową formę treningu wytrzymałościowego, i eksperymentalnej, w której w czasie treningu zastosowano dodatkowo ciężarki umieszczone na kończynach (1; 0,5 kg). Parametry sprawności fizycznej oceniono przed i po 18 sesjach rehabilitacyjnych. Badaniu poddano wyłącznie pacjentów cechujących się umiarkowanym ryzykiem rozwoju choroby serca, zgodnie z 8. wydaniem stratyfikacji ryzyka według American College of Sports Medicine. Wyniki. Oba modele treningowe prowadzą do istotnej poprawy wydolności fizycznej ocenianej za pomocą 6-minutowej próby marszowej (z 17,25 ± 4,00 do 20,05 ± 5,13 w grupie objętej treningiem standardowym oraz 20,85 ± 4,32 do 24,84 ± 4,75 w grupie, w której zastosowano elementy treningu oporowego). Siła mięśniowa kończyn górnych i dolnych ulega istotnie większej poprawie w grupie pacjentów ćwiczących z dodatkowym obciążeniem. Wytrzymałość siłowa w obu grupach treningowych istotnie się poprawia (odpowiednio: z 21,50 ± 5,74 do 24,80 ± 7,56 oraz z 24,55 ± 5,18 do 24,80±7,56), jednak w grupie z elementami treningu oporowego wzrost jest istotnie większy (p = 0,054). Wnioski. Trening wytrzymałościowy zmodyfikowany poprzez zastosowanie dodatkowych obciążeń kończyn u pacjentów poddanych wczesnej rehabilitacji po leczonym interwencyjnie ACS prowadzi do znamiennie większej poprawy siły i wytrzymałości siłowej.