Pacjent ze skrajną niewydolnością serca — psychospołeczne aspekty kwalifikacji do transplantacji serca

In highly developed countries psychological and psychosocial assessments are a standard procedure in the qualification process for glandular organ transplantation. In Poland such evaluation is not common although in some centers it has become a necessary stage in the qualification process for transplantation as is already the case in Cardiology Clinic of University Hospital No. 2 in Bydgoszcz. The article discusses a process that covers sequential events and phases a patient qualified for heart transplant goes through. The process takes into consideration particular burdens that patients undergoing transplantation experience. The article also presents psychological and psychosocial assessment criteria for cardiac transplantation.W krajach wysoko rozwiniętych ocena psychologiczna i psychospołeczna są standardowym etapem kwalifikacji do przeszczepu narządów miąższowych. W Polsce przeprowadzanie takiej oceny nie jest powszechne, jednakże w niektórych ośrodkach stało się jednym z obowiązujących etapów, na przykład w Klinice Kardiologii Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 w Bydgoszczy. W artykule omówiono proces, składający się z występujących po sobie zdarzeń i faz, przez który przechodzi pacjent zakwalifikowany do przeszczepu serca. Proces ten omówiono z uwzględnieniem szczególnych obciążeń, których doświadczają pacjenci leczeni za pomocą metody transplantacyjnej. Przedstawiono także kryteria oceny psychologicznej oraz psychospołecznej kwalifikacji do transplantacji serca

Decannulation factors in patients after serious brain injuries

Background. Patients with a long term tracheotomy (longer than 4 weeks) are quite frequent patients in the Neurorehabilitation Wards. These are especially patients after serious traumatic brain injuries, ischemic or hemorrhagic strokes, ischemic brain injuries and others. A correct multidisciplinary treatment requires a very close cooperation of: physiotherapists, neurologists, laryngologists and speech therapists. The aim of our study was to analyze factors that may influence positive decanulation in patients with tracheotomy performed because of the traumatic brain injury, stroke or cardiac arrest. Methods. Our material includes 127 patients hospitalized in our Department of Rehabilitation between 2002 and 2005. All of them had tracheotomy performed after the brain injury. We analyzed factors like: age, sex, cause of tracheotomy, GCS scale, duration of tracheotomy, concomitant diseases, microbiology examination of the bronchial secretion and the influence of these factors on decanulation. Results. We confirmed that young age (less than 40), traumatic brain injury and short time of tracheotomy are the positive decannulation factors.Background. Patients with a long term tracheotomy (longer than 4 weeks) are quite frequent patients in the Neurorehabilitation Wards. These are especially patients after serious traumatic brain injuries, ischemic or hemorrhagic strokes, ischemic brain injuries and others. A correct multidisciplinary treatment requires a very close cooperation of: physiotherapists, neurologists, laryngologists and speech therapists. The aim of our study was to analyze factors that may influence positive decanulation in patients with tracheotomy performed because of the traumatic brain injury, stroke or cardiac arrest. Methods. Our material includes 127 patients hospitalized in our Department of Rehabilitation between 2002 and 2005. All of them had tracheotomy performed after the brain injury. We analyzed factors like: age, sex, cause of tracheotomy, GCS scale, duration of tracheotomy, concomitant diseases, microbiology examination of the bronchial secretion and the influence of these factors on decanulation. Results. We confirmed that young age (less than 40), traumatic brain injury and short time of tracheotomy are the positive decannulation factors

Edukacja zdrowotna jako metoda poprawy realizacji programu terapeutycznego

Zrozumienie przez chorego sensu działań diagnostycznych i leczniczych sprzyja ich akceptacji oraz zasadniczo poprawia efektywność leczenia. W edukacji zdrowotnej jest ważne, aby odbiorcom przekazywać wiedzę na temat procesu podejmowania decyzji zdrowotnych wraz z ich konsekwencjami, jednak nie należy im narzucać, jakie decyzje powinni podjąć. W ten sposób odbiorca staje się partnerem w procesie nauczania. Spośród metod edukacji należy wymienić: dokładne instruowanie pacjentów (instrukcje ustne, informacje pisemne, programy nauczania); wzmożony kontakt z pacjentami i poradnictwo (automatyczny telefoniczny, wspierany komputerowo monitoring i poradnictwo, kontrole telefoniczne, oddziaływanie na rodziny pacjentów); różne sposoby poprawy wygody leczenia (opieka zdrowotna i zaopatrzenie w leki w miejscu pracy, uproszczenie dawkowania leków); zwiększenie zaangażowania pacjentów w samokontrolę; „przypominacze” (dostosowanie schematu przyjmowania leków do codziennych nawyków pacjenta, specjalne pakowanie leków, przypominanie o wizytach kontrolnych i konieczności uzupełnienia leków); inne działania poprawiające współpracę lub nagradzające pacjenta za poprawę przestrzegania zaleceń i skuteczności leczenia (np. dostosowanie częstości wizyt, częściowe pokrywanie kosztów aparatów do mierzenia ciśnienia tętniczego). Niezależnie od tego, jaki sposób edukacji jest wdrażany, dotychczasowe doświadczenia wykazują konieczność weryfikacji stosowanych metod oraz ich ewentualnego zróżnicowania, z uwzględnieniem do możliwości percepcyjnych pacjenta. Skuteczne prowadzenie edukacji zdrowotnej u chorych po zawale serca jest niezwykle trudne. Efektywność tego procesu zależy od wielu modyfikowalnych i niemodyfikowalnych czynników. Być może łączenie różnych metod edukacyjnych tworzących spójną całość, przy jednoczesnym doskonaleniu narzędzi edukacyjnych oraz wzmocnienie motywacji pacjentów pozwoli na osiągnięcie lepszych wyników. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 2: 93-99

Value of oral glucose tolerance test in the acute phase of myocardial infarction

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Although European guidelines advise oral glucose tolerance test (OGTT) in patients with acute myocardial infarction (AMI) before or shortly after hospital discharge, data supporting this recommendation are inconclusive. We aimed to analyze whether disturbances in glucose metabolism diagnosed before hospital discharge in AMI patients represents a latent pre-existing condition or rather temporary finding. Additionally, we planned to investigate the value of pre-selected glycemic control parameters as predictors of long-term glucometabolic state.</p> <p>Methods</p> <p>We assessed admission glycemia, glycated hemoglobin, mean blood glucose concentration on days 1 and 2 in 200 patients with a first AMI but without overt disturbances of glucose metabolism. We also performed OGTT at discharge and 3 months after discharge.</p> <p>Results</p> <p>The prevalence of disturbances in glucose metabolism (as assessed by OGTT) at 3 months was significantly lower than at discharge (29% <it>vs</it>. 48%, p = 0.0001). Disturbances in glucose metabolism were not confirmed in 63% of patients with impaired glucose tolerance and in 36% of patients with diabetes mellitus diagnosed during the acute phase of AMI. Age >77 years, glucose ≥12.06 mmol/l at 120 minutes during OGTT before discharge and mean blood glucose level on day 2 >7.5 mmol/l were identified as independent predictors of disturbances in glucose metabolism at the 3-month follow-up.</p> <p>Conclusions</p> <p>Disturbances in glucose metabolism observed in patients with a first AMI are predominantly transient. Elderly age, high plasma glucose concentration at 120 minutes during OGTT at discharge and elevated mean blood glucose level on day 2 were associated with sustained disturbances in glucose metabolism.</p

Prediction of left ventricular function in patients after acute myocardial infarction treated with primary angioplasty

Background: Despite a substantial reduction in in-hospital mortality, the long-term outcomes of patients with acute ST-elevation myocardial infarction (STEMI) undergoing primary percutaneous transluminal coronary angioplasty (PTCA) remain uncertain. The main causes include progressive left ventricle (LV) remodelling and impaired LV systolic function with a decreased ejection fraction (EF). B-type natriuretic peptide testing has recently emerged as an innovative approach that might enhance the echocardiography-based risk stratification after STEMI. The aims of the study included long-term echocardiographic assessment of LV function and remodelling in patients with STEMI treated with PTCA. Additionally, evaluation of the N-terminal pro-brain natriuretic peptide (NT-proBNP) plasma level utility was performed to identify factors at patient discharge which would enable to predict LV dysfunction and remodelling after STEMI at 6-month follow-up. Methods: Echocardiography was performed in 98 patients at discharge and at 6-month follow-up. The diameters of the heart chambers and indices of LV systolic and diastolic function were measured. Plasma levels of NT-proBNP were measured before PTCA and at 6 months. Results: Primary PTCA successfully restored normal epicardial blood flow in the infarctrelated Artery (IRA) in 96 patients. At 6 months preserved LV systolic function (median EF 47.5%), decreased LV diastolic function with relaxation abnormalities (E/A < 1.0 and IVRT > 105 ms) and no significant increase in left ventricular end-diastolic diameter (LVEDD) were observed in study population. Multivariate analysis identified low baseline NT-proBNP level, low peak creatine phosphokinase (CPKmax) activity and high EF at discharge as powerful independent predictors of preserved EF at 6 months. LVEDD at discharge, baseline NT-proBNP level and CPKmax correlated with LVEDD at 6 months in the multiple regression model. In multivariate analysis a high NT-proBNP level on admission and low LVEDD at discharge were independent predictors of LVEDD change. Patient groups with reperfusion obtained 3.2 h from symptom onset (the median delay) did not differ with respect to IRA blood flow, infarct size assessed as CPKmax and LVEDD at 6 months. A significant increase in EF was noted only in patients with chest pain duration < 3.2 h. Time-to-treatment correlated with NT-proBNP level at 6 months. Conclusions: Successful primary PTCA in STEMI influences LV systolic function improvement and effectively prevents LV remodelling at the 6-month follow-up. Low baseline NT-proBNP, low CPKmax and high EF at discharge are powerful independent predictors of preserved EF after 6 months. A high NT-proBNP level on admission and low LVEDD at discharge predict a propensity for LV remodelling. A prolonged time-to-treatment of STEMI results in a lack of significant long-term improvement in LV systolic function and does not seem to have an impact on the occurrence of LV remodelling

Przewidywanie funkcji lewej komory u chorych po ostrym zawale serca leczonych inwazyjnie

Wstęp: Mimo dużej skuteczności pierwotnej przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyki wieńcowej (PTCA) w redukcji śmiertelności wewnątrzszpitalnej u pacjentów z ostrym zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) rokowanie odległe tych osób wiąże się z ryzykiem poważnych powikłań. Głównymi determinantami niekorzystnego przebiegu klinicznego chorych po STEMI są: postępująca przebudowa (remodeling) lewej komory (LV), polegająca głównie na jej poszerzeniu i zmianie kształtu, oraz upośledzenie funkcji skurczowej LV z obniżeniem jej frakcji wyrzutowej (EF). Oznaczanie stężeń peptydów natriuretycznych w osoczu stanowi obiecującą metodę, która mogłaby poprawiać proces stratyfikacji ryzyka chorych po STEMI, którego podstawą jest echokardiografia. Cele pracy prowadzonej w grupie chorych ze STEMI leczonych pierwotną PTCA obejmowały ocenę funkcji oraz występowania przebudowy LV z użyciem echokardiografii, ocenę przydatności oznaczania stężenia N-końcowego fragmentu mózgowego peptydu natriuretycznego (NT-proBNP) oraz próbę identyfikacji czynników pozwalających przewidzieć w dniu wypisu ze szpitala stopień upośledzenia funkcji oraz wystąpienie remodelingu LV po STEMI w 6-miesięcznej obserwacji. Metody: Grupę badaną stanowiło 98 pacjentów (23 kobiety, 75 mężczyzn). Przezklatkowe badanie echokardiograficzne wykonano w dniu wypisu ze szpitala i po 6 miesiącach, oceniając wymiary jam serca oraz parametry funkcji skurczowej (EF, wskaźnik kurczliwości - WMSI) i rozkurczowej LV (prędkości maksymalne napływu mitralnego: wczesnego - E oraz w czasie skurczu przedsionka - A, czas deceleracji wczesnego napływu mitralnego &#8212; DT, czas rozkurczu izowolumetrycznego - IVRT). Stężenia NT-proBNP mierzono w osoczu wyjściowo przed zabiegiem pierwotnej PTCA oraz 6 miesięcy po STEMI. Wyniki: Dzięki pierwotnej PTCA przywrócono prawidłowy przepływ nasierdziowy w tętnicy odpowiedzialnej za zawał u 96 chorych. W ocenie echokardiograficznej po 6 miesiącach wykazano u przeważającej większości pacjentów zachowaną funkcję skurczową LV (mediana EF 47,5%), obecność upośledzonej funkcji rozkurczowej LV o profilu zaburzonej relaksacji (E/A 105 ms) oraz brak istotnej zmiany wymiaru końcoworozkurczowego LV (LVEDD). Niezależnymi czynnikami prognostycznymi zachowanej EF po 6 miesiącach w analizie wielowymiarowej okazały się: niska maksymalna aktywność kinazy fosfokreatynowej (CPKmax), niskie wyjściowe stężenie NT-proBNP oraz wysoka EF przy wypisie. Wymiar końcoworozkurczowy lewej komory przy wypisie, stężenie NT-proBNP przy przyjęciu oraz aktywność CPKmax dodatnio korelowały z LVEDD po 6 miesiącach w modelu regresji wielokrotnej. Wysokie wyjściowe stężenia NT-proBNP oraz mały LVEDD przy wypisie pozostawały w analizie wieloczynnikowej niezależnymi czynnikami predykcyjnymi zmiany LVEDD, będącej estymatorem przebudowy LV. Nie wykazano istotnych różnic między grupami pacjentów, u których czas od początku bólu do uzyskania reperfuzji był krótszy lub równy 3,2 h i dłuższy od 3,2 h (mediana opóźnienia), pod względem nasierdziowego przepływu krwi w tętnicy odpowiedzialnej za zawał, wielkości obszaru martwicy ocenianej enzymatycznie oraz wartości LVEDD po 6 miesiącach, chociaż znamienny wzrost EF po tym okresie stwierdzono tylko w grupie chorych z czasem bólu krótszym lub równym 3,2 h. Czas od początku bólu do uzyskania reperfuzji dodatnio korelował ze stężeniem NT-proBNP po 6 miesiącach. Wnioski: Skuteczna pierwotna PTCA u pacjentów ze STEMI wpływa na istotną poprawę funkcji skurczowej LV oraz zapobiega niekorzystnej przebudowie LV w 6-miesięcznej obserwacji. Niskie wyjściowe stężenie NT-proBNP, mała aktywność CPKmax oraz wysoka wartość EF przy wypisie pozostają silnymi, niezależnymi czynnikami predykcyjnymi zachowanej EF 6 miesięcy po interwencji. Wysokie stężenie NT-proBNP przy przyjęciu oraz mały LVEDD przy wypisie są czynnikami prognostycznymi przebudowy LV. Dłuższy czas opóźnienia terapii reperfuzyjnej powoduje brak poprawy funkcji skurczowej LV w obserwacji odległej u leczonych inwazyjnie chorych ze STEMI, nie wpływając istotnie na wystąpienie remodelingu LV

Wybrane czynniki demograficzno-społeczne a skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej na podstawie broszur edukacyjnych u osób z ostrym zawałem serca

Wstęp: Celem pracy była ocena wpływu wybranych czynników demograficzno-społecznych na skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej na podstawie broszur edukacyjnych u osób z ostrym zawałem serca. Metody: Badaną grupę stanowiło 146 pacjentów leczonych metodą angioplastyki wieńcowej z powodu ostrego zawału serca. Badanie przeprowadzono na podstawie kwestionariusza obejmującego pytania oceniające wiedzę dotyczącą choroby wieńcowej. Ten sam kwestionariusz wypełniano w drugiej oraz w ostatniej dobie hospitalizacji. Odpowiedzi na wszystkie pytania zawarte w kwestionariuszu znajdowały się w broszurze, którą chory otrzymywał w drugiej dobie po wypełnieniu kwestionariusza. Wyniki: Zastosowanie prostego narzędzia edukacyjnego, jakim jest broszura, przyniosło wymierne, chociaż ograniczone efekty, u osób hospitalizowanych z powodu zawału serca. Młodszy wiek, wyższy poziom wykształcenia, praca zawodowa i zamieszkiwanie w dużym mieście były czynnikami zwiększającymi skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej na podstawie broszury. Natomiast płeć badanych nie wpływała wyraźnie na wiedzę pacjentów na początku hospitalizacji ani na skuteczność interwencji edukacyjnej. Wnioski: Uwarunkowania społeczne i wiek pacjentów z ostrym zawałem serca mają istotny wpływ na skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej w tej grupie chorych

4C Mortality Score correlates with in-hospital functional outcome after COVID-19-associated ischaemic stroke

Aim of the study. The 4C Mortality Score was created to predict mortality in hospitalised patients with COVID-19 and has to date been evaluated only in respiratory system disorders. The aim of this study was to investigate its application in patients with COVID-19-associated acute ischaemic stroke (AIS).Clinical rationale for study. COVID-19 is a risk factor for AIS. COVID-19-associated AIS results in higher mortality and worse functional outcome. Predictors of functional outcome in COVID-19-associated AIS are required.Materials and methods. This was a retrospective observational study of patients with AIS hospitalised in seven neurological wards in Małopolska Voivodship (Poland) between August and December 2020. We gathered data concerning the patients’ age, sex, presence of cardiovascular risk factors, type of treatment received, and the presence of stroke-associated infections (including pneumonia, urinary tract infection and infection of unknown source). We calculated 4C Mortality Score at stroke onset, and investigated whether there was a correlation with neurological deficit measured using the National Health Institute Stroke Scale (NIHSS) and functional outcome assessed using the modified Rankin Scale (mRS) at discharge.Results. The study included 52 patients with COVID-19-associated AIS. The 4C Mortality Score at stroke onset correlated with mRS (rs = 0.565, p &lt; 0.01) at discharge. There was also a statistically significant difference in the mean 4C Mortality Score between patients who died and patients who survived the stroke (13.08 ± 2.71 vs. 9.85 ± 3.47, p = 0.04).Conclusions and clinical implications. 4C Mortality Score predicts functional outcome at discharge in COVID-19-associated AIS patients

Sex- and age-related differences in the management and outcomes of chronic heart failure: an analysis of patients from the ESC HFA EORP Heart Failure Long-Term Registry

Aims: This study aimed to assess age- and sex-related differences in management and 1-year risk for all-cause mortality and hospitalization in chronic heart failure (HF) patients. Methods and results: Of 16 354 patients included in the European Society of Cardiology Heart Failure Long-Term Registry, 9428 chronic HF patients were analysed [median age: 66 years; 28.5% women; mean left ventricular ejection fraction (LVEF) 37%]. Rates of use of guideline-directed medical therapy (GDMT) were high (angiotensin-converting enzyme inhibitors/angiotensin receptor blockers, beta-blockers and mineralocorticoid receptor antagonists: 85.7%, 88.7% and 58.8%, respectively). Crude GDMT utilization rates were lower in women than in men (all differences: P\ua0 64 0.001), and GDMT use became lower with ageing in both sexes, at baseline and at 1-year follow-up. Sex was not an independent predictor of GDMT prescription; however, age >75 years was a significant predictor of GDMT underutilization. Rates of all-cause mortality were lower in women than in men (7.1% vs. 8.7%; P\ua0=\ua00.015), as were rates of all-cause hospitalization (21.9% vs. 27.3%; P\ua075 years. Conclusions: There was a decline in GDMT use with advanced age in both sexes. Sex was not an independent predictor of GDMT or adverse outcomes. However, age >75 years independently predicted lower GDMT use and higher all-cause mortality in patients with LVEF 6445%