Whatever Happened to Projective Architecture? Rethinking the Expertise of the Architect

This review article takes the discussion of ‘projective’ architecture as its starting point, and proposes that this recent debate may still be worthwhile to rethink the relationship between practice and theory in architecture. The spirit of ‘projective’ architecture suggests that we rethink how architecture ‘works’. This would entail understanding the reconfigured relation between political/societal and aesthetic/cultural engagement. Drawing from the ideas in the American debate on the ‘projective’ and the recent work of Richard Sennett on ‘craft’, this article puts forward the position that the notion of the ‘projective’ can extend the insights of critical theory towards a more fruitful dialogue with the everyday practice of architecture

Always the real the thing? Authenticiteit in het tijdperk van digitale reproduceerbaarheid

Walter Benjamin’s famous 1935 essay ‘The Work of Art in the Age of Mechanical Reproduction’ addresses the authenticity of a work of art as something beyond the merely material and technical. Benjamin constructs a broader notion of authenticity that includes ‘the life of things’ and is related to new techniques in artistic production. This broader sense of authenticity is used here to explore how it may help us to understand architecture in the age of digital reproduction. Two aspects of authenticity in Benjamin’s article are discussed: process reproduction and image  reproduction. In process reproduction, authenticity is transformed through the mediation of technical procedures. Benjamin’s analysis of photography and film is a seminal version of how the digital age raises new questions through tools and techniques such as programs, coding and algorithms. The work of Kees Christiaanse in collaboration with Ludger Hovestadt provides an example of an increasingly algorithmic approach to urban planning. In image reproduction, the question of authenticity revolves around the increasing proliferation of images. In this context, the Wangjing soho complex by Zaha Hadid and its apparent imitation by a Chinese developer proves illuminating. These projects show aspects of the changing conditions of the digital age, in which new techniques of realization may transform current notions of authenticity.Walter Benjamin’s famous 1935 essay ‘The Work of Art in the Age of Mechanical Reproduction’ addresses the authenticity of a work of art as something beyond the merely material and technical. Benjamin constructs a broader notion of authenticity that includes ‘the life of things’ and is related to new techniques in artistic production. This broader sense of authenticity is used here to explore how it may help us to understand architecture in the age of digital reproduction. Two aspects of authenticity in Benjamin’s article are discussed: process reproduction and image  reproduction. In process reproduction, authenticity is transformed through the mediation of technical procedures. Benjamin’s analysis of photography and film is a seminal version of how the digital age raises new questions through tools and techniques such as programs, coding and algorithms. The work of Kees Christiaanse in collaboration with Ludger Hovestadt provides an example of an increasingly algorithmic approach to urban planning. In image reproduction, the question of authenticity revolves around the increasing proliferation of images. In this context, the Wangjing soho complex by Zaha Hadid and its apparent imitation by a Chinese developer proves illuminating. These projects show aspects of the changing conditions of the digital age, in which new techniques of realization may transform current notions of authenticity

Architecture Thinking in a ‘Post-truth Era’: Recalibrations through analytic philosophy

This issue of Footprint explores the potential role of analytic philosophy in the context of architecture’s typical affinity with continental philosophy over the past three decades. In the last decades of the twentieth century, philosophy became an almost necessary springboard from which to define a work of architecture. Analytic philosophy took a notable backseat to continental philosophy. With this history in mind, this issue of Footprint sought to open the discussion on what might be offered by the less familiar branches of epistemology and logic that are more prevalent and developed in the analytic tradition. The papers brought together here are situated in the context of a discipline in transformation that seeks a fundamental approach to its own tools, logic and approaches. In this realm, the approaches of logic and epistemology help to define an alternate means of criticality not subjected to personalities or the specialist knowledge of individual philosophies. Rather the various articles attempt to demonstrate that such difference of background assumptions is a common human habit and that some of the techniques of analytic philosophy may help to leap these chasms. The hope is that this is a start of a larger conversation in architecture theory that has as of yet not begun

Design and Method in Architectural Research: From Objective Quantification to Material Speculation

This issue of SPOOL introduces a new thread: ‘Method and Design’, titled “Design and Method in Architectural Research: From Objective Quantification to Material Speculation”. The issue explores the conventional understanding of method through both theoretical contributions and visual essays. The theoretical contributions discuss methodology, material practice, studio approaches, or design principles. The visual essays are more experimental, allowing for design proposals or artistic expressions that explore specific methods, depict scenarios, or articulate a material logic

ARCHITECTURE: PROJECTIVE, CRITICAL OR CRAFT?

Lara Schrijver is an assistant professor at the Faculty of Architecture of the TU Delft. She is one of three program leaders for a new research program in the department of architecture, ‘The Architectural Project and its Foundations’. Schrijver holds degrees in architecture from Princeton University and the TU Delft. She received her Ph.D. from the TU Eindhoven in 2005. Schrijver has taught design and theory courses, and contributed to conferences in the Netherlands as well as abroad. She was an editor for OASE, journal for architecture, for ten years, and was co-organizer of the 2006 conference ‘The Projective Landscape’. Her current work revolves around the role of architecture in the city, and its responsibility in defining the public domain. Her first book, Radical Games, on the influence of the 1960s on contemporary discourse, is forthcoming in the spring of 2009

Ungers en Koolhaas: stedelijke condities en architectonische vorm

De kritiek die Koolhaas in 1990 op het symposium Hoe modern is de Nederlandse architectuur? uit, gaat over het krampachtige van de Nederlandse architectuur. Hij hekelt de veiligheid, de keurigheid en vooral het alles onder controle willen houden. Dit staat lijnrecht tegenover de mogelijkheden die zouden kunnen ontstaan als het vak ‘accepteert’ wat er ontstaat buiten de regeltjes om. Tegelijkertijd merkt hij tijdens het symposium op dat Nederlandse steden te lijden hebben onder een mythevorming van de ‘sympathieke’ historische kern, en dat daarbuiten alles maar aan zijn lot wordt overgelaten. De krampachtigheid in de binnensteden leidt tot verwaarlozing daarbuiten. In deze optiek is de verrommeling van het landschap iets wat niet ondanks, maar juist door het verzet tegen de ‘maalstroom van de modernisering’ ontstaat. Tegenover de extreme vorm van sociaalruimtelijk determinisme die hij ziet in Nederland, probeert Koolhaas alternatieven te schetsen. Het vroege werk van Koolhaas bevat hier al aanzetten toe. Tot aan de publicatie van Delirious New York staat zijn werk sterk in het teken van de dan optredende verschuivingen in stedelijke en architectonische paradigma’s. Dit uit zich onder andere in de verwantschap met het werk van Oswald Mathias Ungers, die zowel een losse verbintenis had met Team X als een aantal standpunten deelde met Aldo Rossi. Koolhaas heeft in eerste instantie bij Ungers gestudeerd en daarna ook aan projecten voor Ungers gewerkt. Beiden opperen een andere rol van het architectonische object in de stad dan hun collega’s op dat moment propageren. Het gebouw staat centraal als object, niet als een geconcretiseerd ideaal. Hiermee biedt het werk van Koolhaas en Ungers tussen 1968 en 1978 een ander perspectief op de hedendaagse Europese stad. Het spanningsveld van tegenstrijdigheden dat zij steeds opnieuw oproepen, creeert de ruimte om de mogelijkheden van het ‘realisme’ waarnaar Generic City verwijst, te onderkennen. Het werk van Koolhaas roept nogal eens vragen op, en in Nederland in het bijzonder heeft zijn werk regelmatig haaks op de dan geldende inzichten gestaan. Daarmee stelde hij de architectuurkritiek ook regelmatig voor dilemma’s. Te denken valt aan de ambivalentie die spreekt uit het juryrapport over de uitbreiding van de Tweede Kamer: ‘Het is in deze omgeving een hard plan waarvan de intellectuele pretentie in de architectonische doorwerking niet wordt waargemaakt… Omdat dit ontwerp door een shockeffect de gedachten over ontwerp en situatie, ook voor de algemene discussie over de waarden van architectuur en stedebouw, in beweging kan zetten, heeft de jury gemeend dit plan met een premie te belonen.’1 Zijn eigen verhouding tot de Nederlandse context komt onomwonden tevoorschijn in een vroeg interview met Hans van Dijk. Op de vraag of hij de onderwijscontexten van New York, Londen en Delft wil vergelijken antwoordt hij: ‘Van Delft kan ik zeggen dat het de meest verloederde onderwijssituatie is die ik ooit in mijn leven ben tegengekomen. Er heerst hier een groot wederzijds negeren. Ook heeft juist de aandacht voor het menselijke, het warme, het sociaalbewogene en het politieke geleid tot een volkomen wegebben van het bewustzijn van de architectuur als een formele kunst. Vandaar dat alle formele theorieën hier ontstellend primitief zijn. Dat zogenoemde Hollandse Structuralisme is toch van een ontstellende plompverlorenheid en naïviteit?’2 Dit alles weerhield hem er echter niet van om een tijdelijk hoogleraarschap te aanvaarden aan de TU Delft. Hier kreeg hij tijdens het symposium Hoe modern is de Nederlandse architectuur? de kans om vragen te stellen die het ongemak blootlegden waarmee de TU Delft omging met het modernisme in de architectuur. Het maakbaarheidsideaal was nog te prominent aanwezig om zich te kunnen verenigen met een aanvaarden van de werkelijkheid zoals Koolhaas die zou voorstaan in teksten zoals Delirious New York en het latere Generic City (afb. 13). De gecompliceerde verhouding tussen het Nederlandse architectuurdebat, eind jaren zestig voornamelijk gedomineerd door Van Eyck, en het werk (en ook de ongrijpbare persoonlijkheid) van Rem Koolhaas heeft misschien wel bijgedragen aan een interpretatie van zijn werk, waarin zijn weigering om expliciet over de formele kanten van de architectuur te spreken wordt ondersteund – juist dit architectuurdebat richt zich graag primair op functie en programma. Daarmee wordt wel vaak de aandacht gericht op zijn achtergrond als scenarioschrijver, en te weinig gesproken over zijn werk als architect

Grossform

Since the late twentieth century, urban projects have increased significantly in size, reintroducing some mid-century ideas on megastructures and habitat. In this light, a return to some of the founding ideas of the 1960s may prove illuminating. In particular, the notion of Grossform, put forward by Oswald Mathias Ungers in his 1966 essay ‘Grossformen im Wohnungsbau’, seems remarkably topical. Although Grossform, or ‘megaform’, is literally about ‘large form’, this definition of ‘large’ is based on the strength of its form more than on scale. ‘Only when a new quality arises beyond the mere sum of individual parts, and a higher level is achieved, does a Grossform arise. The primary characteristic is not numerical size. A small house can just as well be a Grossform as a housing block, a city district, or an entire city.’ In retrospect, it appears to prefigure the importance of architectural form in urban planning and the rise of many contemporary urban enclaves, marked by a specific formal expression. In essence, Grossform is a manner of addressing both form and scale in order to rethink the impact of architecture on the city. This begins as early as 1960, when the position statement ‘Towards a New Architecture’, written with Reinhard Gieselmann, relates formal cohesion to the potential for urban diversity to develop. The proposition that form is a manner of evoking a specific spirit in architecture not only posits a correlation between form and content, but also suggests that there is a sensibility legible to the lay-public that does not form a guideline for behaviour, but rather encourages an attachment to architectural projects. This explicit attention to formal articulation more than programmatic intent and social context marks the work of Ungers as a minority position in the late 1960s and early 1970s.GrossSinds het einde van de twintigste eeuw is het formaat van stedelijke projecten beduidend toegenomen en zijn een aantal ideeën over megastructuren en woongebieden uit het midden van die eeuw opnieuw geïntroduceerd. In dit licht kan het verhelderend zijn, terug te komen op een aantal fundamentele ideeën uit de jaren 1960. Vooral het begrip Grossform, dat Oswald Mathias Ungers in 1966 introduceerde in zijn essay ‘Grossformen im Wohnungsbau’, lijkt opvallend actueel. Hoewel Grossform, of ‘megavorm’, letterlijk ‘grote vorm’ betekent, is deze definitie van ‘groot’ eerder gebaseerd op de kracht van de vorm dan op schaal. ‘Een Grossform ontstaat alleen, wanneer er een nieuw kenmerk ontstaat dat meer is dan louter de som van de afzonderlijke delen, en er een hoger niveau wordt bereikt. Numerieke grootte is niet de voornaamste eigenschap. Een klein huis kan evengoed een Grossform zijn als een huizenblok, een stadsdeel of een hele stad.’ Achteraf gezien lijkt Grossform een voorafschaduwing te zijn geweest van het belang van de architectonische vorm in de planologie en van de opkomst van vele hedendaagse stedelijke enclaves, die worden gekenmerkt door een formele expressie. Grossform is in wezen een manier om zowel vorm als schaal aan de orde te stellen, teneinde de invloed van architectuur op de stad opnieuw te doordenken. Dit neemt al in 1960 een aanvang, wanneer de beginselverklaring ‘Towards a New Architecture’, die hij samen met Reinhard Gieselmann schrijft, formele cohesie in verband brengt met de mogelijke ontwikkeling van stedelijke diversiteit. De bewering, dat vorm een manier is om architectuur een specifiek karakter te geven, veronderstelt niet alleen het bestaan van een correlatie tussen vorm en inhoud, maar wijst ook op een voor een lekenpubliek te ervaren waarde, die niet zozeer een gedragsrichtlijn als wel een gehechtheid aan architectonische projecten in de hand werkt. Deze aandacht voor formele articulatie in plaats van programmatische intenties en sociale context betekent dat het werk van Ungers aan het eind van de jaren 1960 en het begin van de jaren 1970 een minderheidspositie bekleedt

Design and Method in Architectural Research

This issue of SPOOL introduces a new thread: ‘Method and Design’, titled “Design and Method in Architectural Research: From Objective Quantification to Material Speculation”. The issue explores the conventional understanding of method through both theoretical contributions and visual essays. The theoretical contributions discuss methodology, material practice, studio approaches, or design principles. The visual essays are more experimental, allowing for design proposals or artistic expressions that explore specific methods, depict scenarios, or articulate a material logic

Naar een architectuur van vereenvoudiging? Victor Horta’s lezingen over Amerikaanse architectuur in de jaren twintig

The Belgian architect Victor Horta (1861-1947) spent most of the First World War in the United States. Over the course of three years, from December 1915 to January 1919, he explored how the American skyscrapers, standardized dwellings and ingenious urban planning might serve as a model for a modern, post-war Belgium. Yet Horta’s memoirs had very little to say about his discussion of American architecture or any influence his travels might have had on his post-war work. This article consequently breaks new ground in examining the various talks on the subject that Horta gave in the 1920s. Horta’s lectures actually provide a good picture of how he started to see American architecture as a model for the future. In American architectural practice, serial production, standardization and economies of scale facilitated a simplification of the design – a solution Horta also proposed for war-torn Belgium. By way of illustration, the article describes the affinity between Horta’s more classical formal language of the 1920s, as in his 1925 pavilion for the Exposition international des Arts décoratifs et industriels modernes, and the architecture of the United States. It also shows that Horta was an important proponent of American architecture in Belgium, and also played a pioneering role in the introduction of some of its defining features, such as high-rise construction.De Belgische architect Victor Horta (1861-1947) verbleef het grootste deel van de Eerste Wereldoorlog in de Verenigde Staten. Gedurende drie jaar, van december 1915 tot januari 1919, onderzocht hij daar hoe de Amerikaanse wolkenkrabbers, gestandaardiseerde woningen en ingenieuze stedenbouw als model konden dienen voor een modern, naoorlogs België. In zijn memoires was Horta echter erg summier over zijn bespreking van de Amerikaanse architectuur, en de mogelijkse invloed die zijn reis heeft gehad op zijn naoorlogs werk. Dit artikel onderzoekt daarom voor de eerste keer de verschillende lezingen die Horta in de jaren twintig over het onderwerp heeft gegeven. Horta’s voordrachten laten namelijk goed zien hoe hij de Amerikaanse architectuur begon te zien als een model voor de toekomst. Serieproductie, standaardisatie en schaalvergroting werkten in de Amerikaanse architectuurpraktijk een vereenvoudiging van ontwerp in de hand – een oplossing die Horta ook voorstelde in het door de oorlog geruïneerde België. Om dit te illustreren beschrijven de auteurs in dit artikel hoe Horta’s klassiekere vormentaal van de jaren twintig, zoals zichtbaar in zijn paviljoen voor de Exposition internationale des Arts décoratifs et industriels modernes uit 1925, verwant was aan de architectuur in de Verenigde Staten. Het toont daarnaast aan hoe Horta een belangrijke rol heeft gespeeld in het propageren van de Amerikaanse architectuur in België, en ook een pioniersrol heeft gespeeld in de introductie van enkele van haar voornaamste principes, zoals hoogbouw

Global Coronal Waves

After the {\em Solar and Heliospheric Observatory} ({\em SOHO}) was launched in 1996, the aboard Extreme Ultraviolet Imaging Telescope (EIT) observed a global coronal wave phenomenon, which was initially named "EIT wave" after the telescope. The bright fronts are immediately followed by expanding dimmings. It has been shown that the brightenings and dimmings are mainly due to plasma density increase and depletion, respectively. Such a spectacular phenomenon sparked long-lasting interest and debates. The debates were concentrated on two topics, one is about the driving source, and the other is about the nature of this wavelike phenomenon. The controversies are most probably because there may exist two types of large-scale coronal waves that were not well resolved before the {\em Solar Dynamics Observatory} ({\em SDO}) was launched: one is a piston-driven shock wave straddling over the erupting coronal mass ejection (CME), and the other is an apparently propagating front, which may correspond to the CME frontal loop. Such a two-wave paradigm was proposed more than 13 years ago, and now is being recognized by more and more colleagues. In this paper, we review how various controversies can be resolved in the two-wave framework and how important it is to have two different names for the two types of coronal waves.Comment: 14 pages, 6 figures, a review pape