Koszul Theorem for S-Lie coalgebras

For a symmetry braid S-Lie coalgebras, as a dual object to algebras introduced by Gurevich, are considered. For an Young antisymmetrizer an S-exterior algebra is introduced. From this differential point of view S-Lie coalgebras are investigated. The dual Koszul theorem in this case is proved.Comment: 8 pages, AMSLaTe

Wyniki chirurgicznego leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki operacyjnej

Wstęp: Tętniak aorty wstępującej jest chorobą o niepomyślnym rokowaniu, a jedynym sposobem jego leczenia jest operacja. Celem pracy była ocena ryzyka operacyjnego i odległych wyników leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki chirurgicznej. Materiał i metody: W latach 1985-1999 operowano 137 pacjentów z tętniakiem aorty wstępującej. Pacjentów podzielono na 4 grupy w zależności od rodzaju wykonanej operacji: grupa 1 - plastyka aorty wstępującej z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 25); grupa 2 - operacja Bentalla-De Bono (n = 25); grupa 3 - proteza nadwieńcowa z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 35); zmodyfikowana operacja Bentalla (n = 52). Wyniki: Liczba powikłań śródoperacyjnych i wczesnych pooperacyjnych w poszczególnych typach operacji nie różniła się statystycznie (odpowiednio: p = 0,147 i p = 0,484). Śmiertelność wczesna wyniosła 5,1%. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic w liczbie zgonów wczesnych między poszczególnymi grupami (p = 0,979). U 11 chorych (8%) wystąpiły powikłania odległe wymagające reoperacji. Wykonano 11 reoperacji: po plastyce aorty - 5 (20%) - wszystkie z powodu ostrego rozwarstwienia aorty; po klasycznej operacji Bentalla - 6 (24%), z powodu tętniaka rzekomego - 2, dystalnego - 1, rozwarstwienia - 1 i oderwania prawej tętnicy wieńcowej - 2. Nie odnotowano reoperacji po wszczepieniu protezy nadwieńcowej i po zmodyfikowanej operacji Bentalla. Śmiertelność w obserwacjach odległych w poszczególnych typach operacji wyniosła: plastyka aorty - 28%, operacja Bentalla - 16%, proteza nadwieńcowa - 2,8%, zmodyfikowana operacja Bentalla - 1,9%. W grupach 1 i 2 śmiertelność odległa była znacznie wyższa (p < 0,001) niż w grupach 3 i 4. Wnioski: Radykalne metody operacji nie zwiększają ryzyka operacyjnego i wystąpienia wczesnych i odległych powikłań pooperacyjnych. Wykonanie plastyki aorty wiąże się z dużym ryzykiem rozwarstwienia w okresie odległym. Zastosowanie otuliny w klasycznej operacji Bentalla może sprzyjać powstawaniu powikłań wymagających powtórnej operacji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 741-749

Wyniki chirurgicznego leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki operacyjnej

Wstęp: Tętniak aorty wstępującej jest chorobą o niepomyślnym rokowaniu, a jedynym sposobem jego leczenia jest operacja. Celem pracy była ocena ryzyka operacyjnego i odległych wyników leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki chirurgicznej. Materiał i metody: W latach 1985-1999 operowano 137 pacjentów z tętniakiem aorty wstępującej. Pacjentów podzielono na 4 grupy w zależności od rodzaju wykonanej operacji: grupa 1 - plastyka aorty wstępującej z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 25); grupa 2 - operacja Bentalla-De Bono (n = 25); grupa 3 - proteza nadwieńcowa z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 35); zmodyfikowana operacja Bentalla (n = 52). Wyniki: Liczba powikłań śródoperacyjnych i wczesnych pooperacyjnych w poszczególnych typach operacji nie różniła się statystycznie (odpowiednio: p = 0,147 i p = 0,484). Śmiertelność wczesna wyniosła 5,1%. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic w liczbie zgonów wczesnych między poszczególnymi grupami (p = 0,979). U 11 chorych (8%) wystąpiły powikłania odległe wymagające reoperacji. Wykonano 11 reoperacji: po plastyce aorty - 5 (20%) - wszystkie z powodu ostrego rozwarstwienia aorty; po klasycznej operacji Bentalla - 6 (24%), z powodu tętniaka rzekomego - 2, dystalnego - 1, rozwarstwienia - 1 i oderwania prawej tętnicy wieńcowej - 2. Nie odnotowano reoperacji po wszczepieniu protezy nadwieńcowej i po zmodyfikowanej operacji Bentalla. Śmiertelność w obserwacjach odległych w poszczególnych typach operacji wyniosła: plastyka aorty - 28%, operacja Bentalla - 16%, proteza nadwieńcowa - 2,8%, zmodyfikowana operacja Bentalla - 1,9%. W grupach 1 i 2 śmiertelność odległa była znacznie wyższa (p < 0,001) niż w grupach 3 i 4. Wnioski: Radykalne metody operacji nie zwiększają ryzyka operacyjnego i wystąpienia wczesnych i odległych powikłań pooperacyjnych. Wykonanie plastyki aorty wiąże się z dużym ryzykiem rozwarstwienia w okresie odległym. Zastosowanie otuliny w klasycznej operacji Bentalla może sprzyjać powstawaniu powikłań wymagających powtórnej operacji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 741-749

Diagnostic accuracy of liquid biopsy in endometrial cancer

Background: Liquid biopsy is a minimally invasive collection of a patient body fluid sample. In oncology, they offer several advantages compared to traditional tissue biopsies. However, the potential of this method in endometrial cancer (EC) remains poorly explored. We studied the utility of tumor educated platelets (TEPs) and circulating tumor DNA (ctDNA) for preoperative EC diagnosis, including histology determination. Methods: TEPs from 295 subjects (53 EC patients, 38 patients with benign gynecologic conditions, and 204 healthy women) were RNA-sequenced. DNA sequencing data were obtained for 519 primary tumor tissues and 16 plasma samples. Artificial intelligence was applied to sample classification. Results: Platelet-dedicated classifier yielded AUC of 97.5% in the test set when discriminating between healthy subjects and cancer patients. However, the discrimination between endometrial cancer and benign gynecologic conditions was more challenging, with AUC of 84.1%. ctDNA-dedicated classifier discriminated primary tumor tissue samples with AUC of 96% and ctDNA blood samples with AUC of 69.8%. Conclusions: Liquid biopsies show potential in EC diagnosis. Both TEPs and ctDNA profiles coupled with artificial intelligence constitute a source of useful information. Further work involving more cases is warranted.publishedVersio

Lipemia poposiłkowa — problem kliniczny i potencjalne miejsce w algorytmach diagnostycznych Stanowisko polskich ekspertów

The following elaboration presents positions of experts from various, mainly European scientific societies regarding utility of postprandial hypertriglyceridemia (HTG) in predicting cardiovascular (CV) risk. New studies and different categories of patients have been included. The following text has been based mainly on 2019 European Society of Cardiology and European Atherosclerosis Society guidelines regarding the management of dyslipidemia, as well as the 2019 international expert panel document. The position of Polish experts on using oral fat tolerance test in clinical practice has also been presented. Remaining problem is to assess potential usefulness of postprandial HTG in estimation of CV risk and to determine whether performing the oral fat tolerance test, that involves consumption of a standard high-fat preparation followed by blood collection at indicated time intervals, can improve CV risk assessment. Although importance of postprandial HTG in the assessment of atherogenic risk is increasingly well documented, there is still need for further research.W poniższym opracowaniu przedstawiono stanowiska ekspertów z różnych towarzystw, głównie europejskich, dotyczące roli hipertriglicerydemii (HTG) poposiłkowej w przewidywaniu ryzyka sercowo-naczyniowego (CV). Uwzględniono nowe badania i różne kategorie pacjentów. Oparto się głównie na wytycznych European Society of Cardiology i European Atherosclerosis Society z 2019 roku, dotyczących postępowania w dyslipidemii, oraz panelu Postprandial hypertriglyceridaemia revisited in era of non-fasting lipid profile testing: a 2019 Expert Panel Statement, main text. Przedstawiono także stanowisko polskich ekspertów stosujących doustny test tolerancji tłuszczów w praktyce klinicznej. Problemem pozostaje ocena roli HTG w szacowaniu ryzyka CV oraz ustalenie, czy spożycie standardowego wysokotłuszczowego preparatu, a następnie pobranie krwi we wskazanym przedziale czasowym, czyli doustny test tolerancji tłuszczów, może poprawić ocenę ryzyka CV. Znaczenie HTG poposiłkowej w ocenie ryzyka aterogennego jest coraz lepiej udokumentowane, jakkolwiek istnieje potrzeba dalszych badań

Association between the c.*229C>T polymorphism of the topoisomerase IIb binding protein 1 (TopBP1) gene and breast cancer

Topoisomerase IIb binding protein 1 (TopBP1) is involved in cell survival, DNA replication, DNA damage repair and cell cycle checkpoint control. The biological function of TopBP1 and its close relation with BRCA1 prompted us to investigate whether alterations in the TopBP1 gene can influence the risk of breast cancer. The aim of this study was to examine the association between five polymorphisms (rs185903567, rs116645643, rs115160714, rs116195487, and rs112843513) located in the 30UTR region of the TopBP1 gene and breast cancer risk as well as allele-specific gene expression. Five hundred thirty-four breast cancer patients and 556 population controls were genotyped for these SNPs. Allele-specific Top- BP1 mRNA and protein expressions were determined by using real time PCR and western blotting methods, respectively. Only one SNP (rs115160714) showed an association with breast cancer. Compared to homozygous common allele carriers, heterozygous and homozygous for the T variant had significantly increased risk of breast cancer (adjusted odds ratio = 3.81, 95 % confidence interval: 1.63–8.34, p = 0.001). Mean TopBP1 mRNA and protein expression were higher in the individuals with the CT or TT genotype. There was a significant association between the rs115160714 and tumor grade and stage. Most carriers of minor allele had a high grade (G3) tumors classified as T2-T4N1M0. Our study raises a possibility that a genetic variation of TopBP1 may be implicated in the etiology of breast cancer

Characterization of non-refractory (NR) PM1 and source apportionment of organic aerosol in Krakow, Poland

Kraków is routinely affected by very high air pollution levels, especially during the winter months. Although a lot of effort has been made to characterize ambient aerosol, there is a lack of online and long-term measurements of non-refractory aerosol. Our measurements at the AGH University of Science and Technology provide the online long-term chemical composition of ambient submicron particulate matter (PM1) between January 2018 and April 2019. Here we report the chemical characterization of non-refractory submicron aerosol and source apportionment of the organic fraction by positive matrix factorization (PMF). In contrast to other long-term source apportionment studies, we let a small PMF window roll over the dataset instead of performing PMF over the full dataset or on separate seasons. In this way, the seasonal variation in the source profiles can be captured. The uncertainties in the PMF solutions are addressed by the bootstrap resampling strategy and the random a-value approach for constrained factors. We observe clear seasonal patterns in the concentration and composition of PM1, with high concentrations during the winter months and lower concentrations during the summer months. Organics are the dominant species throughout the campaign. Five organic aerosol (OA) factors are resolved, of which three are of a primary nature (hydrocarbon-like OA (HOA), biomass burning OA (BBOA) and coal combustion OA (CCOA)) and two are of a secondary nature (more oxidized oxygenated OA (MO-OOA) and less oxidized oxygenated OA (LO-OOA)). While HOA contributes on average 8.6 % ± 2.3 % throughout the campaign, the solid-fuel-combustion-related BBOA and CCOA show a clear seasonal trend with average contributions of 10.4 % ± 2.7 % and 14.1 %, ±2.1 %, respectively. Not only BBOA but also CCOA is associated with residential heating because of the pronounced yearly cycle where the highest contributions are observed during wintertime. Throughout the campaign, the OOA can be separated into MO-OOA and LO-OOA with average contributions of 38.4 % ± 8.4 % and 28.5 % ± 11.2 %, respectively

Screening of Microorganisms for Biodegradation of Simazine Pollution (Obsolete Pesticide Azotop 50 WP)

The capability of environmental microorganisms to biodegrade simazine—an active substance of 2-chloro-s-triazine herbicides (pesticide waste since 2007)—was assessed. An enormous metabolic potential of microorganisms impels to explore the possibilities of using them as an alternative way for thermal and chemical methods of utilization. First, the biotope rich in microorganisms resistant to simazine was examined. Only the higher dose of simazine (100 mg/l) had an actual influence on quantity of bacteria and environmental fungi incubated on substrate with simazine. Most simazine-resistant bacteria populated activated sludge and biohumus (vermicompost); the biggest strain of resistant fungi was found in floral soil and risosphere soil of maize. Compost and biohumus were the sources of microorganisms which biodegraded simazine, though either of them was the dominant considering the quantity of simazine-resistant microorganisms. In both cases of periodic culture (microorganisms from biohumus and compost), nearly 100% of simazine (50 mg/l) was degraded (within 8 days). After the repeated enrichment culture with simazine, the rate of its degradation highly accelerated, and just after 24 h, the significant decrease of simazine (20% in compost and 80% in biohumus) was noted. Although a dozen attempts of isolating various strains responsible for biodegradation of simazine from compost and biohumus were performed, only the strain identified as Arthrobacter urefaciens (NC) was obtained, and it biodegraded simazine with almost 100% efficiency (within 4 days)

Neustonic versus epiphytic bacteria of eutrophic lake and their biodegradation ability on deltamethrin

This study evaluated biodegradation of the insecticide deltamethrin (1 μg l−1) by pure cultures of neustonic (n = 25) and epiphytic (n = 25) bacteria and by mixed cultures (n = 1), which consisted of a mixture of 25 bacterial strains isolated from the surface microlayer (SM ≈ 250 μm) and epidermis of the Common Reed (Phragmites australis, (Cav.) Trin. ex Steud.) growing in the littoral zone of eutrophic lake Chełmżyńskie. Results indicate that neustonic and epiphytic bacteria are characterized by a similar average capacity to degrade deltamethrin. After a 15-day incubation, bacteria isolated from the surface microlayer reduced the initial concentration of deltamethrin by 60%, while the average effectiveness of the bacteria found on the Common Reed equaled 47%