Zawał serca u 47-letniego mężczyzny spowodowany jednoczesnym zamknięciem dwóch tętnic wieńcowych

Simultaneous thrombosis of more than one coronary artery is an uncommon angiographic finding in acute ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI), and is most commonly associated with cardiogenic shock or even sudden cardiac death. We describe a 47-year-old male, a heavy smoker, who was admitted to our department because of STEMI, in cardiogenic shock. Emergent coronary angiogram has shown total occlusion of both the proximal left anterior descending artery (LAD) and the proximal right coronary artery (RCA). The increased risk of occlusion of two vessels occurs in smokers, in patients with idiopathic thrombocytopenic purpura, coronary artery vasospasm, cocaine abuse, hyperhomocysteinemia and antithrombin III deficiency.Jednoczesna okluzja więcej niż jednej tętnicy wieńcowej jest bardzo rzadką przyczyną zawału serca z uniesieniem odcinka ST i najczęściej przebiega z objawami wstrząsu kardiogennego, a nawet nagłego zgonu sercowego. Przedstawiono przypadek 47-letniego mężczyzny, wieloletniego palacza tytoniu, przyjętego do oddziału z powodu zawału serca z uniesieniem odcinka ST ściany przedniej, powikłanego wstrząsem kardiogennym, u którego w wykonanej w trybie pilnym koronarografii stwierdzono jednoczesne zamknięcie proksymalnego odcinka gałęzi przedniej zstępującej oraz ostialną amputację prawej tętnicy wieńcowej. Zwiększone ryzyko okluzji dwóch naczyń występuje u osób palących tytoń, z nadpłytkowością samoistną, z tendencją do skurczu naczyń wieńcowych, po zażyciu kokainy, hiperhomocysteinemią oraz niedoborem antytrombiny III

Ablacja prądem o częstotliwości radiowej u pacjenta z zespołem preekscytacji i typową formą nawrotnego częstoskurczu węzłowego

Nawrotny częstoskurcz węzłowy (AVNRT, atriovetricular nodal reentrant tachycardia) i ortodromowy częstoskurcz nawrotny przedsionkowo-komorowy (AVRT, atriovetricular reentrant tachycardia) są przyczyną hospitalizacji pacjentów z częstoskurczami o wąskich zespołach komorowych odpowiednio w 60 i 30%. Powstała w latach 80. metoda ablacji prądem o częstotliwości radiowej (RFCA, radiofrequency current ablation) umożliwia przyczynowe leczenie obu typów częstoskurczu z wysoką skutecznością i niskim odsetkiem powikłań. Niewiele publikacji porusza problem współistnienia obu typów częstoskurczów u jednego pacjenta. Do kliniki przyjęto 34-letnią pacjentkę (B.Z.) z nawracającymi częstoskurczami o wąskich zespołach QRS i cechami preekscytacji w EKG spoczynkowym, w celu diagnostyki elektrofizjologicznej (EPS, electrophysiological study) i RFCA. W trakcie EPS stwierdzono cechy w spoczynkowym elektrokardiogramie odpowiadajęce lewostronnej bocznej preekscytacji lokalizacji drogi dodatkowego przewodzenia przedsionkowo-komorowego (AV, atrioventricular) oraz wywoływano w sposób powtarzalny AVRT. Z dostępu przez nakłucie przegrody międzyprzedsionkowej zniszczono drogę dodatkową, uzyskując ustąpienie cech preekscytacji. Podczas stymulacji kontrolnej stwierdzono cechy rozszczepienia łącza AV i wywołano typową formę AVNRT. Posługując się metodą anatomiczną, wykonano RFCA, niszcząc drogę o wolnym przewodzeniu. Po zabiegu wywołanie jakiegokolwiek częstoskurczu stało się niemożliwe. Według informacji uzyskanej od chorej, miesiąc po zabiegu nie wystąpiła u niej arytmia pomimo niestosowania farmakoterapii. Na podstawie przedstawionego opisu przypadku autorzy stwierdzają, że chorych, u których współistnieją częstoskurcze uwarunkowane obecnością drogi dodatkowej i rozszczepienia węzła AV, można leczyć skutecznie za pomocą RFCA w czasie jednej sesji. (Folia Cardiol. 2001; 8: 591–596

Nawracające częstoskurcze komorowe w przebiegu zawału NSTEMI utrzymujące się pomimo rewaskularyzacji i zastosowanej farmakoterapii

We present a patient with recurrent hemodynamically unstable ventricular tachycardias in the period of myocardial infarction without elevation of the ST segment complicated by cardiac failure. Ventricular arrhythmias persisted despite the cardiac failure therapy, the use of amiodarone and revascularization. In the case description, we discuss further proceedings, the possibility of implementing non-standard, available pharmacotherapy, and discuss the use of invasive methods, i.e. endovascular ablation and implantation of a cardioverter-defibrillator.Przedstawiamy pacjenta z nawracającymi niestabilnymi hemodynamicznie częstoskurczami komorowymi w okresie zawału mięśnia sercowego bez uniesienia odcinka ST powikłanego niewydolnością krążenia. Komorowe zaburzenia rytmu utrzymywały się pomimo wdrożonej farmakoterapii przeciwniewydolnościowej, zastosowania amiodaronu i przeprowadzonej rewaskularyzacji. W związku z tym zastosowano niestandardową farmakoterapię oraz metody zabiegowe takie jak ablacja endowaskularna i implantacja kardiowertera-defibrylatora

Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości u chorych ze szlakami dodatkowymi o lokalizacji przegrodowej

Wstęp: Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości dróg dodatkowego przewodzenia o lokalizacji przegrodowej, z uwagi na położenie anatomiczne, może wiązać się z większą liczbą powikłań i mniejszą skutecznością zabiegów. Celem pracy była ocena porównawcza przebiegu, skuteczności i obecności ewentualnych powikłań zabiegów ablacji u chorych z drogą dodatkową o lokalizacji przegrodowej oraz pozaprzegrodowej. Materiał i metody: Analizą objęto 149 chorych z objawowym zespołem WPW, poddanych zabiegowi ablacji. U 70 pacjentów stwierdzono obecność drogi dodatkowej o lokalizacji przegrodowej, u 79 osób - pozaprzegrodowej. Wyniki: Nie stwierdzono istotnej różnicy skuteczności zabiegów ablacji u chorych ze szlakami przegrodowymi oraz pozaprzegrodowymi (86% - szlaki przegrodowe, 96% - szlaki pozaprzegrodowe). W obu grupach chorych zastosowano zbliżoną liczbę aplikacji przy podobnym ich łącznym czasie. Obserwowano natomiast istotnie niższą skuteczność zabiegów u chorych z obecnością drogi przegrodowej przedniej (ASP — 80%) oraz przegrodowej tylnej (PSP - 81%) w porównaniu z lokalizacją przegrodową pośrednią (MSP - 93%), przy istotnie dłuższym czasie procedury (ASP - 150 min; PSP - 174 min; MSP - 106 min) i większym łącznym czasie aplikacji (ASP - 335 s; PSP - 307 s; MSP - 187 s). Spośród badanych osób tylko u 1 pacjenta stwierdzono po ablacji blok przedsionkowo-komorowy Io z blokiem prawej odnogi pęczka Hisa i obniżeniem punktu Wenckebacha (szlak przegrodowy pośredni). Wnioski: Ablacja dróg dodatkowych przewodzenia przedsionkowego o lokalizacji przegrodowej jest metodą o wysokiej skuteczności, zbliżonej do skuteczności ablacji dróg pozaprzegrodowych. W przypadku dróg przednich oraz tylnych trudniej jest uzyskać optymalny wynik zabiegu. Istnieje przy tym istotne ryzyko uszkodzenia struktur łącza przedsionkowo-komorowego, jednak przy zachowaniu ostrożności można uniknąć poważnych, trwałych powikłań

Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości u chorych ze szlakami dodatkowymi o lokalizacji przegrodowej

Wstęp: Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości dróg dodatkowego przewodzenia o lokalizacji przegrodowej, z uwagi na położenie anatomiczne, może wiązać się z większą liczbą powikłań i mniejszą skutecznością zabiegów. Celem pracy była ocena porównawcza przebiegu, skuteczności i obecności ewentualnych powikłań zabiegów ablacji u chorych z drogą dodatkową o lokalizacji przegrodowej oraz pozaprzegrodowej. Materiał i metody: Analizą objęto 149 chorych z objawowym zespołem WPW, poddanych zabiegowi ablacji. U 70 pacjentów stwierdzono obecność drogi dodatkowej o lokalizacji przegrodowej, u 79 osób - pozaprzegrodowej. Wyniki: Nie stwierdzono istotnej różnicy skuteczności zabiegów ablacji u chorych ze szlakami przegrodowymi oraz pozaprzegrodowymi (86% - szlaki przegrodowe, 96% - szlaki pozaprzegrodowe). W obu grupach chorych zastosowano zbliżoną liczbę aplikacji przy podobnym ich łącznym czasie. Obserwowano natomiast istotnie niższą skuteczność zabiegów u chorych z obecnością drogi przegrodowej przedniej (ASP — 80%) oraz przegrodowej tylnej (PSP - 81%) w porównaniu z lokalizacją przegrodową pośrednią (MSP - 93%), przy istotnie dłuższym czasie procedury (ASP - 150 min; PSP - 174 min; MSP - 106 min) i większym łącznym czasie aplikacji (ASP - 335 s; PSP - 307 s; MSP - 187 s). Spośród badanych osób tylko u 1 pacjenta stwierdzono po ablacji blok przedsionkowo-komorowy Io z blokiem prawej odnogi pęczka Hisa i obniżeniem punktu Wenckebacha (szlak przegrodowy pośredni). Wnioski: Ablacja dróg dodatkowych przewodzenia przedsionkowego o lokalizacji przegrodowej jest metodą o wysokiej skuteczności, zbliżonej do skuteczności ablacji dróg pozaprzegrodowych. W przypadku dróg przednich oraz tylnych trudniej jest uzyskać optymalny wynik zabiegu. Istnieje przy tym istotne ryzyko uszkodzenia struktur łącza przedsionkowo-komorowego, jednak przy zachowaniu ostrożności można uniknąć poważnych, trwałych powikłań

Ablacja prądem o częstotliwości radiowej u pacjenta z zespołem preekscytacji i typową formą nawrotnego częstoskurczu węzłowego

Nawrotny częstoskurcz węzłowy (AVNRT, atriovetricular nodal reentrant tachycardia) i ortodromowy częstoskurcz nawrotny przedsionkowo-komorowy (AVRT, atriovetricular reentrant tachycardia) są przyczyną hospitalizacji pacjentów z częstoskurczami o wąskich zespołach komorowych odpowiednio w 60 i 30%. Powstała w latach 80. metoda ablacji prądem o częstotliwości radiowej (RFCA, radiofrequency current ablation) umożliwia przyczynowe leczenie obu typów częstoskurczu z wysoką skutecznością i niskim odsetkiem powikłań. Niewiele publikacji porusza problem współistnienia obu typów częstoskurczów u jednego pacjenta. Do kliniki przyjęto 34-letnią pacjentkę (B.Z.) z nawracającymi częstoskurczami o wąskich zespołach QRS i cechami preekscytacji w EKG spoczynkowym, w celu diagnostyki elektrofizjologicznej (EPS, electrophysiological study) i RFCA. W trakcie EPS stwierdzono cechy w spoczynkowym elektrokardiogramie odpowiadajęce lewostronnej bocznej preekscytacji lokalizacji drogi dodatkowego przewodzenia przedsionkowo-komorowego (AV, atrioventricular) oraz wywoływano w sposób powtarzalny AVRT. Z dostępu przez nakłucie przegrody międzyprzedsionkowej zniszczono drogę dodatkową, uzyskując ustąpienie cech preekscytacji. Podczas stymulacji kontrolnej stwierdzono cechy rozszczepienia łącza AV i wywołano typową formę AVNRT. Posługując się metodą anatomiczną, wykonano RFCA, niszcząc drogę o wolnym przewodzeniu. Po zabiegu wywołanie jakiegokolwiek częstoskurczu stało się niemożliwe. Według informacji uzyskanej od chorej, miesiąc po zabiegu nie wystąpiła u niej arytmia pomimo niestosowania farmakoterapii. Na podstawie przedstawionego opisu przypadku autorzy stwierdzają, że chorych, u których współistnieją częstoskurcze uwarunkowane obecnością drogi dodatkowej i rozszczepienia węzła AV, można leczyć skutecznie za pomocą RFCA w czasie jednej sesji. (Folia Cardiol. 2001; 8: 591–596

Wpływ zakłóceń elektromagnetycznych na funkcje wszczepialnych urządzeń kontrolujących rytm serca

Wraz z rozwojem techniki medycznej co roku rośnie liczba wszczepialnych urządzeń kontrolujących rytm serca. Zwiększa się również stopień komplikacji implantowanych urządzeń, co w połączeniu z pojawianiem się w codziennym życiu oraz środowisku zawodowym i szpitalnym coraz to nowych emiterów zakłóceń elektromagnetycznych sprawia, że problem ewentualnych interferencji między tymi urządzeniami a środowiskiem zewnętrznym jest coraz bardziej istotny. Do najczęstszych reakcji urządzenia wszczepialnego na zewnętrzne zakłócenia elektromagnetyczne należą: wyhamowanie lub wytworzenie pojedynczego pobudzenia, całkowite zahamowanie stymulacji, przejście do trybu stymulacji awaryjnej oraz zwiększenie częstości rytmu lub nieprawidłowa częstość rytmu. Możliwe źródła zakłóceń elektromagnetycznych można podzielić na: wewnątrzszpitalne, środowiskowe i zawodowe. W pierwszej grupie do najczęściej spotykanych urządzeń medycznych emitujących zakłócenia elektromagnetyczne należą: magnetyczny rezonans jądrowy oraz urządzenia do diatermii i radioterapii. W środowisku zewnątrzszpitalnym najczęściej spotykanym źródłami interferencji elektromagnetycznych są telefony komórkowe oraz systemy zabezpieczenia przed kradzieżą. W niniejszej pracy omówiono aktualny stan wiedzy na temat możliwych interferencji oraz ich konsekwencji klinicznych. (Folia Cardiol. 2005; 12: 261–272

Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości w leczeniu chorych z drogami dodatkowego przewodzenia o lokalizacji przegrodowej przedniej (parahisian) - doświadczenie własne

Wstęp: Istotą zespołów preekscytacji jest obecność nieprawidłowego połączenia między przedsionkiem a komorą - drogi dodatkowej (AP). Lokalizacja dróg dodatkowych jest zmienna osobniczo. Lokalizacja przednioprzegrodowa (parahisian) jest uznanym czynnikiem ryzyka powikłań zabiegów ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RFCA), jest również związana z wyższym odsetkiem nawrotów w obserwacji odległej. Cel pracy: Ocena przebiegu, skuteczności i powikłań zabiegów RFCA oraz odległych wyników leczenia u chorych z przednioprzegrodowymi AP. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 11 objawowych chorych, u których w badaniu elektrofizjologicznym stwierdzono AP przegrodową przednią i u których podjęto jednoczesną próbę RFCA drogi dodatkowej. Lokalizację AP (mapowanie) przeprowadzano opierając się na kryteriach anatomicznych, jak i elektrofizjologicznych - na podstawie zapisów jedno- i dwubiegunowych z elektrody ablacyjnej. W celu stabilizacji pozycji elektrody i zapobieżenia jej przemieszczeniu w okolicę pęczka Hisa każdorazowo stosowano koszulki stabilizujące. Bezpieczne ułożenie elektrody ablacyjnej kontrolowano stosując stymulację programowaną przedsionka o czasie sprzężenia bodźca dodatkowego krótszym od refrakcji AP. Analizie poddano przebieg i skuteczność RFCA, liczbę powikłań oraz nawrotów przewodzenia przez AP w obserwacji odległej. Wyniki: Całkowity czas trwania zabiegu wynosił 80–220 min (średnio 154 ± 54 min), czas fluoroskopii - 25-90 min (średnio 35 ± 22 min), liczba aplikacji prądu - 5-12 (średnio 9,5 ± 2,4). Skuteczny zabieg RFCA wykonano u 9 pacjentów (82%), ablacja okazała się nieskuteczna u 2 chorych. Jawne klinicznie nawroty zespołu WPW obserwowano u 2 osób (18%), w tym u jednej z mnogimi AP. Nie obserwowano żadnych powikłań RFCA. Wnioski: Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości z użyciem opisanej powyżej metodyki jest bezpieczną i skuteczną metodą leczenia pacjentów z AP o lokalizacji przednioprzegrodowej

Zastosowanie ablacyjnych elektrod chłodzonych (irrigated tip) - doniesienie wstępne

Wstęp: U części chorych ablacja prądem o wysokiej częstotliwości szlaków dodatkowych przewodzenia przedsionkowo-komorowego jest nieskuteczna. Zastosowanie elektrod chłodzonych solą fizjologiczną, pozwalających na uzyskanie głębszego uszkodzenia tkanki, może wpłynąć na zwiększenie skuteczności zabiegu. Oceniano przebieg i ewentualne powikłania zabiegu ablacji z użyciem elektrod chłodzonych solą fizjologiczną u chorych leczonych wcześniej nieskutecznie za pomocą elektrod standardowych. Materiał i metody: Analizowano przebieg zabiegów u 6 chorych. W trakcie zabiegu z użyciem elektrod chłodzonych solą fizjologiczną uzyskano zniszczenie dróg dodatkowych u wszystkich pacjentów. Wyniki: Stwierdzono istotne skrócenie czasu zabiegu i mniejszą liczbę wykonanych aplikacji w porównaniu z zabiegami z użyciem elektrod standardowych. Pomimo zastosowania większych mocy aplikacji nie obserwowano powikłań. Wnioski: Wykorzystanie elektrod chłodzonych solą fizjologiczną pozwala na zwiększenie skuteczności zabiegu ablacji prądem o wysokiej częstotliwości. Ablacja z zastosowaniem elektrod chłodzonych solą fizjologiczną pozwala na użycie większej mocy aplikacji bez wzrostu ryzyka powikłań

Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości w leczeniu chorych z drogami dodatkowego przewodzenia o lokalizacji przegrodowej przedniej (parahisian) - doświadczenie własne

Wstęp: Istotą zespołów preekscytacji jest obecność nieprawidłowego połączenia między przedsionkiem a komorą - drogi dodatkowej (AP). Lokalizacja dróg dodatkowych jest zmienna osobniczo. Lokalizacja przednioprzegrodowa (parahisian) jest uznanym czynnikiem ryzyka powikłań zabiegów ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RFCA), jest również związana z wyższym odsetkiem nawrotów w obserwacji odległej. Cel pracy: Ocena przebiegu, skuteczności i powikłań zabiegów RFCA oraz odległych wyników leczenia u chorych z przednioprzegrodowymi AP. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 11 objawowych chorych, u których w badaniu elektrofizjologicznym stwierdzono AP przegrodową przednią i u których podjęto jednoczesną próbę RFCA drogi dodatkowej. Lokalizację AP (mapowanie) przeprowadzano opierając się na kryteriach anatomicznych, jak i elektrofizjologicznych - na podstawie zapisów jedno- i dwubiegunowych z elektrody ablacyjnej. W celu stabilizacji pozycji elektrody i zapobieżenia jej przemieszczeniu w okolicę pęczka Hisa każdorazowo stosowano koszulki stabilizujące. Bezpieczne ułożenie elektrody ablacyjnej kontrolowano stosując stymulację programowaną przedsionka o czasie sprzężenia bodźca dodatkowego krótszym od refrakcji AP. Analizie poddano przebieg i skuteczność RFCA, liczbę powikłań oraz nawrotów przewodzenia przez AP w obserwacji odległej. Wyniki: Całkowity czas trwania zabiegu wynosił 80–220 min (średnio 154 ± 54 min), czas fluoroskopii - 25-90 min (średnio 35 ± 22 min), liczba aplikacji prądu - 5-12 (średnio 9,5 ± 2,4). Skuteczny zabieg RFCA wykonano u 9 pacjentów (82%), ablacja okazała się nieskuteczna u 2 chorych. Jawne klinicznie nawroty zespołu WPW obserwowano u 2 osób (18%), w tym u jednej z mnogimi AP. Nie obserwowano żadnych powikłań RFCA. Wnioski: Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości z użyciem opisanej powyżej metodyki jest bezpieczną i skuteczną metodą leczenia pacjentów z AP o lokalizacji przednioprzegrodowej