Les mésaventures de Notre Faust (lettre ouverte à Luciano Berio)

Mon cher Luciano, Tu sais que mes premières réactions, déjà à la publication originale de ton texte « Notre Faust » en 1969, mais encore bien davantage à sa réédition 14 ans plus tard dans CONTRECHAMPS, furent assez éloignées d’un grand mouvement de satisfaction et de reconnaissance. Même si j’avais bien compris (tu étais assez explicite à ce sujet) que tes intentions se voulaient favorables à ce que tu crois possible de distinguer comme la musique de VOTRE FAUST (ainsi qu’à son auteur), j’ét..

MISAME

Recording of Henri Pousseur's Liège à Paris for tape. The preposition "à" refers to several possible verbs: first, Liège thinks of Paris, and his first way of expressing it is to go there in a fictitious way, to play to visit it, to be there. So one can perceive that this is not just an illusion, that Liege (just like Geneva or Montreal) is in Paris, in every sense of the word, including that of 'to belong'. All these cities are part of a vast linguistic and cultural fabric, of which Paris is undoubtedly the heart. Finally, he dreams of a Paris really deserving its title of "City-light", to which Liège would strive to answer (even if its blast furnaces are extinguished one after the other) by that of "Cité ardente". Apart from the spontaneous, daily, improvised words gleaned from here and there by more or less indiscreet tape recorders, apart from four groups of brief quotations from Arcane 17 by André Breton, and apart from a promulgation of a rather official, easy to identify (and that our author has already incorporated into one of his prose), the texts used are all extracts of works by Michel Butor ("I hate Paris", main text, included in "Where" and "The island at the end of the world", in "Repertoire III"). Voice of Frédéric Bosseur, Jean-Yves Bosseur, Jean Drèze, René Hainaux, Isabelle Pousseur, a group of pupils of declamation classes of the Conservatoire de Liège, a group of collaborators of the Center for Musical Research of Wallonia and the children of the collaborators

Marks i filozofia

W artykule autor ustosunkowuje się do dwóch sposobów interpretacji filozofii Marksa prezentowanych przez M. Henry w pracach "Une philosophie de la realite" i "Une philosophie de 1'Eсопоmie" oraz książkach L. Althussera "Lire le Capital" i "Pour Marx". Na wstępie autor zastanawia się czy filozofia Marksa stanowi zdecydowane zerwanie z niemiecką tradycją filozoficzną, czy też stanowi jej kontynuację* Przypominając stanowisko L.Althussera autor zauważa, że odczytanie spuścizny Marksa w duchu scjentystycznyn, w świetle którego materializm Jest tylko odrzuceniem heglowskiego idealizmu, sprawia, że unieważnia się w ten sposób ładunek humanistyczny tkwiący w sferze ideologicznej tej filozofii. Innym problemem poruszanym przez autora jest stosunek funkcji teoretycznych marksizmu do Jego zadań praktycznych. Jego zdaniem teksty polityczne Marksa nie interpretują się same, lecz konieczne jest odniesienie ich do "Ideologii niemieckiej", gdzie tkwią założenia metahistoryczne nadające dopiero sens historii wydarzeniowej. Następnie autor omawia kluczowe momenty analizy M. Henry: problem materializmu historycznego i realności faktów ekonomicznych. Jest zdania, że kategoria praktyki, różnicująca w sposób zdecydowany filozofię Marksa wobec Hegla i Feuerbacha, pozwala przezwyciężyć rozziew pomiędzy opisywaną przez materializm historyczny bazą ekonomiczną a Jednostką wraz z całą Jej sferą subiektywności. Następnie autor udowadnia, że w "Kapitale" Marks nie redukuje człowieka do anonimowych stosunków ekonomicznych, ale kapitalistyczne prawa ekonomii interpretuje poprzez kategorie pracy wyalienowanej, której nie można wyjaśnić na gruncie faktów ekonomicznych. Artykuł kończy się tezą, że kategoria praktyki umożliwia unikniecie dwóch skrajności w interpretacji Marksa: takiej, gdzie podmiot rozpływa się w faktach obiektywnych i innej, gdzie subiektywność podmiotowa nie pozwala dotrzeć do rzeczywistości realnej.Zadanie pt. „Digitalizacja i udostępnienie w Cyfrowym Repozytorium Uniwersytetu Łódzkiego kolekcji czasopism naukowych wydawanych przez Uniwersytet Łódzki” nr 885/P-DUN/2014 dofinansowane zostało ze środków MNiSW w ramach działalności upowszechniającej naukę

« Créer » : réponse ou défi aux savoirs? Texte inédit d’Henri Pousseur

Texte « libre », quasi poétique, de Pousseur sur les rapports entre la création et les savoirs, tant les savoirs qui cherchent à expliquer les manifestations de la création que ceux qu’elle-même, de façon plus ou moins consciente, engendre par sa puissance d’évocation, d’illustration ou d’expression. La musique de Webern y est mise en rapport avec la société qui l’a vu naître. Le texte se termine par une « coda » où les langages poétique, mathématique et philosophique semblent vouloir se fusionner pour évoquer quelque ultime réalité enivrante et libératrice.A quasi poetic, "free" text by Henri Pousseur on the relationships between creation and knowledge. Knowledge here implies both that which seeks to explain the outward manifestations of the creative, and the creative power that evokes, illustrates and expresses, thus conferring knowledge. The music of Webern is placed in the context of the society that witnessed its birth. The text ends with a "coda" wherein the languages of poetry, mathematics and philosophy fuse in order to evoke some type of ultimate, heady, and liberating reality