Certificates and Awards as the Form of Propagating the Concept of Corporate Social Responsibility

The interest of the contemporary companies is not only in the fulfillment of social responsibility rules but also in the ways to reliably inform the community about their ‘ethical face’. Such possibility is created by, functioning in economy, systems of awarding certificates, distinctions, prizes etc. (e.g. Przejrzysta Polska, SA 8000, Filary Polskiej Gospodarki, Gender Index, Firma Fair Play etc.). The article characterizes and performs a comparative analysis of the most important initiatives of this kind in Poland

Standard zarządzania jakością dla dostawców usług szkoleniowych : krytyczna analiza

The paper discusses the usefulness of two dedicated quality management systems for learning service providers. The systems have been described in the international standard ISO 29990 and Polish national standards MSUES (Małopolska Standards for Education and Training Services). The results are based on a survey of managers who have implemented one of those systems in their training companies. It was found that the implementation of the discussed systems could contribute to success on the training market. The quality of training services is viewed as an important factor in personnel improvement. Most of the studies on that subject omit the key cause of high quality training, which is quality management in the training company. This paper attempts to bridge that gap

Olaratumab (LARTRUVO®) jako nowa opcja terapeutyczna w leczeniu zaawansowanych mięsaków tkanek miękkich

Olaratumab to nowo zarejestrowane do leczenia ludzkie przeciwciało monoklonalne klasy IgG1 przeciwko receptorowi płytkopochodnego czynnika wzrostu alfa (PDGFR-α), które w stosunkowo niewielkim liczebnie badaniu II fazy z losowym doborem chorych w skojarzeniu z doksorubicyną wykazało poprawę przeżyć całkowitych w terapii nieresekcyjnych i/lub przerzutowych mięsaków tkanek miękkich. Niezbędne są dalsze badania w celu ustalenia roli tego leku w leczeniu zaawansowanych mięsaków. W pracy omówiono dotychczasowe dane kliniczne dotyczące olaratumabu

The utility of Prostar XL percutaneous vascular closure device after stent-graft implantation for infrarenal abdominal aortic aneurysms

Introduction. Over time, endovascular techniques of abdominal aortic aneurysm repair became the principal methods of treatment of this potentially fatal disease. Currently, endovascular aneurysm repair (EVAR) constitutes an effective alternative to open surgery, also in cases of aneurysm rupture. Low degree of invasiveness is the main advantage of this method. Introduction of a system enabling percutaneous stent-graft implantation appears to be the next step in the development of endovascular AAA surgery. Aim of the study is to evaluate the Prostar XL® closure device with regard to clinical effectiveness, safety, cost-effectiveness. Material and methods. The study included 100 patients (from January 2013 to December 2015) subject to endovascular abdominal aortic aneurysm repair in the infrarenal region of the aorta with the application of the Prostar Xl® closure device. Most patients were operated under epidural anaesthesia. Local anaesthesia (1% Lidocaine) was used in 36 patients due to comorbidities. A possible application of the closure system depended on a preoperative assessment of common femoral arteries using ultrasonography. Presence of atherosclerotic plaque on the anterior wall of the vessel disqualified the patient from percutaneous endovascular aneurysm repair (PEVAR). The main part of the procedure consisted of stent-graft implantation into the abdominal aortic aneurysm. In the final stage, puncture site on the anterior wall of common femoral arteries was closed using previously placed sutures of the Prostar XL system. The wound in the inguinal region was closed with a skin suture. Results. The analysis of obtained results demonstrated significantly shorter mean hospitalization times in patients treated with PEVAR compared to EVAR. Low rates and types of observed complications in the study group (PEVAR) compared to the control group (EVAR) are strongly in favour the percutaneous technique (PEVAR) of endovascular aortic abdominal aneurysm repair in the infrarenal region of the aorta, confirming its minimally invasive character

Wyniki leczenia pembrolizumabem chorych na przerzutowego czerniaka po niepowodzeniu wcześniejszej terapii — doświadczenia dwóch ośrodków

Wstęp. Pembrolizumab [przeciwciało monoklonalne przeciwko białku programowanej śmierci 1 (PD-1)] może wywoływać długotrwałe odpowiedzi i wydłużać czas przeżycia pacjentów chorych na zaawansowanego czerniaka. W pracy oceniono skuteczność i bezpieczeństwo tego leku, stosowanego u chorych na przerzutowego czerniaka po niepowodzeniu wcześniejszej terapii. Metody. 54 pacjentów (średnia wieku 57 lat, zakres 18–77) po progresji po wcześniejszym leczeniu choroby przerzutowej (każdy chory otrzymał wcześniej przynajmniej ipilimumab) zostało poddanych terapii pembrolizumabem w zarejestrowanej dawce 2 mg/kg mc. co 3 tygodnie w ramach programu rozszerzonego dostępu. Byli oni obserwowani pod kątem czasu wolnego od progresji choroby (PFS), przeżycia całkowitego (OS), odpowiedzi na leczenie, zdarzeń niepożądanych. Średni czas obserwacji wyniósł 8,5 miesiąca. Wyniki. Oprócz 6 przypadków chorzy otrzymali pembrolizumab jako co najmniej 3. linię leczenia choroby roz­sianej. Z wyjątkiem 2 przypadków czerniaka gałki ocznej pacjenci chorowali na czerniaka skóry; u 16 chorych stwierdzono obecność mutacji BRAF (30%), u 42 pacjentów stadium zaawansowania określono na M1c (78%), 27 miało wyjściowo zwiększoną aktywność dehydrogenazy mleczanowej — LDH (50%). Korzyść kliniczną z leczenia pembrolizumabem odniosło 50% chorych — odnotowano 1 całkowitą remisję, 7 częściowych i 19 przypadków stabilizacji choroby. Spośród badanych 36 chorych otrzymało co najmniej 4 dawki leku, 13 pozostaje w leczeniu. Mediana OS nie została osiągnięta, szacowany odsetek 1-rocznych przeżyć to 48%. Nie zaobserwowano żad­nych różnic w OS pomiędzy pacjentami z obecnością mutacji BRAF i bez obecności, gorsze przeżycia dotyczyły chorych z podwyższonym wyjściowym stężeniem LDH (p = 0,009); nieznacznie gorsze wyniki zanotowano w grupie pacjentów, którzy otrzymali ponad 3 linie leczenia, i w stadium M1c. Mediana PFS wyniosła 5,6 miesiąca, szacowany odsetek 1-rocznych PFS wyniósł 40%, lepszy wynik obserwowano w grupie pacjentów z prawidłowym stężeniem LDH (7,5 vs. 4,5 miesiąca; p = 0,02). Lek był dobrze tolerowany — działania niepożądane pojawiły się u 14 pacjentów (26%), tylko w 3 przypadkach były to działania 3. stopnia (6%): biegunka, cukrzyca, zapalenie płuc. Wnioski. Potwierdzono aktywność i profil bezpieczeństwa pembrolizumabu stosowanego poza badaniami klinicznymi u chorych wcześniej przeleczonych z powodu przerzutowego czerniaka. Leczenie przeciwciałami anty-PD-1 jest preferowaną opcją terapeutyczną u chorych na zaawansowanego czerniaka

Stosowanie wismodegibu w leczeniu raka podstawnokomórkowego skóry na podstawie opisu przypadków

Rak podstawnokomórkowy skóry (BCC) to najczęstszy nowotwór skóry, zwykle zlokalizowany w obrębie skóry głowy i szyi. Raka zaawansowanego miejscowo stwierdza się u około 5–10% chorych, natomiast postać uogólniona dotyczy 0,0028–0,55%. Podstawową metodą leczenia choroby zaawansowanej miejscowo jest radykalny zabieg operacyjny, a w przypadkach nieoperacyjnych radioterapia. U chorych niekwalifikujących się do leczenia miejscowego oraz chorych z przerzutami odległymi zastosowanie znajduje terapia systemowa, w tym leczenie inhibitorem szlaku hedgehog, wismodegibem. W Klinice Nowotworów Tkanek Miękkich, Kości i Czerniaków Centrum Onkologii — Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie leczonych jest obecnie systemowo kilkoro chorych na BCC, u których nie ma możliwości terapii miejscowej. Wismodegib jest wskazany do stosowania u dorosłych, u których stwierdzono objawowego raka podstawnokomórkowego z przerzutami lub miejscowo zaawansowanego raka podstawnokomórkowego niespełniającego kryteriów leczenia chirurgicznego lub radioterapii. W pracy omówiono przypadek chorej na BCC w postaci uogólnionej oraz przypadek chorej leczonej z powodu choroby zaawansowanej miejscowo, będącej poza możliwościami leczenia chirurgicznego i radioterapii. Zaprezentowane przypadki potwierdzają, że leczenie wismodegibem, dostępne obecnie w ramach programu lekowego, pozwala na uzyskanie odpowiedzi, poprawę w zakresie jakości życia i prawdopodobnie wydłużenie przeżyci

Postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne u chorych na czerniaki oka – zalecenia Polskiego Towarzystwa Onkologicznego

Czerniak błony naczyniowej oka jest najczęstszym złośliwym nowotworem gałki ocznej, rozwijającym się z melanocytów błony naczyniowej oka, który istotnie różni się od czerniaka spojówki, błon śluzowych i skóry. Postępowanie w tej chorobie różni się więc od postępowania w pozostałych postaciach czerniaka. Choroba najczęściej ograniczona jest do oka, a jej leczenie miejscowe obejmuje radioterapię i chirurgię. U części chorych pomimo skutecznego leczenia miejscowego dochodzi do wystąpienia przerzutów odległych, najczęściej zlokalizowanych w wątrobie. Przedstawione tutaj wytyczne obejmują zasady diagnostyki, oceny rokowania oraz leczenia zarówno choroby ograniczonej do gałki ocznej, jak i choroby w stadium z przerzutami. Omówiono również zasady postępowania w czerniaku spojówki. Zalecenia powstały w oparciu o przegląd piśmiennictwa oraz opinie ekspertów i są zaopatrzone w ocenę siły i wiarygodności

Long-term outcomes of the Coordinated Care Program in Patients after Myocardial Infarction (KOS-MI)

Background: The Coordinated Care in Myocardial Infarction Program (KOS-MI) was introduced to improve prognosis for patients after myocardial infarction (MI). The program includes complete revascularization followed by unrestricted access to rehabilitation, electrotherapy and cardiac care. Aim: The aim of this study was to assess major adverse cardiac and cerebrovascular events (MACCE) of patients enrolled in the KOS-MI at 3-year follow-up. Methods: This is a retrospective, multicenter registry of patients treated for MI. Study group (KOS-MI) of 963 patients was compared to the control group (standard of care) of 1009 patients. At 3-year follow-up MACCE including death, MI, stroke and repeated revascularization were reported. Additionally, hospitalization due to heart failure (HF) was analyzed. Propensity score matching (PSM) was utilized for group baseline characteristics adjustment. Results: Patients in the KOS-MI group were younger (65 vs. 68; P < 0.001), mostly men (70% vs. 62.9%; P < 0.001), admitted with ST-elevation myocardial infarction (STEMI) (44.6% vs. 36.2%; P < 0.001). Patients in the control group had more comorbidities and were admitted more often with non ST-elevation myocardial infarction (63.8% vs. 55.4%; P < 0.001) and acute HF (5.1% vs. 2.7%; P = 0.007). Following PSM 530 well matched pairs were selected. At three years (92.3% follow-up completeness), the relative risk reduction was: 25% in MACCE (P = 0.008), 38% in mortality (P = 0.008), 29% in repeated revascularization(P = 0.04) and 28% (P = 0.0496) in hospitalization for HF in the KOS-MI group. Conclusions: The combination of contemporary invasive techniques, complete revascularization, cardiac rehabilitation and ambulatory care included in the KOS-MI Program improves long-term prognosis of patients after MI up to 3-year follow-up

Wyniki leczenia wemurafenibem chorych na zaawansowanego czerniaka w ramach programu lekowego w Polsce

Introduction. Melanoma is a heterogeneous group of tumours with poor prognosis if the disease is metastatic. More than half of patients with melanoma of the skin have detectable mutations in the BRAF gene. Vemurafenib is the BRAF kinase inhibitor used in the treatment of patients with advanced melanoma with the BRAF mutation. This improves time to progression-free survival and overall survival in patients with this diagnosis. The aim of the study was to analyse the results of treatment and safety of vemurafenib in patients treated during the Polish drug programme. Materials and methods .Between October 2013 and April 2015 a total of 189 patients were treated, 90 women and 99 men, who had previously been diagnosed with unresectable/metastatic melanoma with BRAF V600 mutation. Patients received vemurafenib in 960 mg dose twice per day. The estimated progression-free survival, overall survival and adverse events were assessed. For the survival analysis the Kaplan-Meier method and log-rank test (log-rank) for multi-factor analysis were used. Results. In the first evaluation of the effectiveness of treatment, 8 patients (4.3%) had a complete response, 75 patients (39.7%) partial response, 62 patients (32.8%) had stable disease, and 44 patients (23.2%) had progression of the disease. The disease was controlled in 76.7% of patients. After progression during the therapy with vemurafenib 27% of the patients received subsequent lines of systemic therapy. Twenty-eight patients received chemotherapy and 22 patients immunotherapy with ipilimumab. During the last analysis dated 5 September 2015, the median observation time for still living patients was 8 months (range 3–26). Median progression-free survival was 6.7 months. The median overall survival was 12 months. 146 patients (77%) had adverse events, mostly in the form of dermal toxicity of Grades 1 and 2. Thirty-two patients (17%) presented with side effects of the 3rd and 4th grades of toxicity. Two patients had to stop the treatment due to the toxicity. There were no deaths reported due to the toxicity of treatment. Conclusions. The multicentre analysis confirmed the efficacy and safety of vemurafenib in routine clinical practice in a heterogeneous group of advanced melanomas with BRAF mutation. We confirmed the importance of the known prognostic factors for overall survival in this group of patients, such as lactate dehydogenaze activity (LDH) and ECOG performance status. The current survival of patients with the metastatic melanomas with BRAF mutations are longer than those observed in historical groups.  Wstęp. Czerniak należy do heterogennej grupy nowotworów o bardzo złym rokowaniu w przypadku rozsiewu choroby. U ponad połowy chorych na czerniaka skóry stwierdza się obecność mutacji w obrębie genu BRAF. Wemurafenib jest inhibitorem kinazy BRAF stosowanym w leczeniu chorych na zaawansowanego czerniaka z mutacją BRAF, który poprawia u nich czas przeżycia wolny od progresji choroby oraz przeżycia całkowitego. Celem pracy jest analiza wyników leczenia oraz bezpieczeństwa terapii wemurafenibem u chorych leczonych w ramach programu lekowego w Polsce. Materiały i metody. W okresie od października 2013 do kwietnia 2015 roku leczonych było 189 chorych (90 kobiet i 99 mężczyzn) z rozpoznaniem nieresekcyjnego/przerzutowego czerniaka z mutacją BRAF V600. Chorzy otrzymywali wemurafenib w dawce wyjściowej 960 mg dwa razy na dobę. Oceniano czas wolny od progresji choroby, czas przeżycia całkowitego oraz monitorowano działania niepożądane. Do analizy przeżycia użyto metody Kaplana-Meiera oraz testu logarytmicznego rang (log-rank) dla analiz dwuczynnikowych. Wyniki. W pierwszej ocenie skuteczności leczenia u 8 chorych (4,3%) stwierdzono całkowitą odpowiedź, u 75 chorych (39,7%) częściową odpowiedź, u 62 chorych (32,8%) stabilizację choroby, a u 44 chorych (23,2%) progresję choroby. Kontrolę choroby wykazano u 76,7% chorych. Po progresji w trakcie terapii wemurafenibem 27% chorych otrzymało kolejne linie leczenia systemowego — 28 chorych chemioterapię, 22 chorych ipilimumab. Podczas ostatniej analizy z dnia 5 września 2015 mediana czasu obserwacji dla żyjących chorych wyniosła 8 miesięcy (zakres 3–26). Mediana przeżycia wolnego od progresji wyniosła 6,7 miesiąca. Mediana czasu całkowitego przeżycia wyniosła 12 miesięcy. U 146 chorych (77%) stwierdzono działania niepożądane, głównie pod postacią toksyczności skórnej w stopniu 1. i 2., u 32 chorych (17%) objawy uboczne w 3.–4. stopniu toksyczności. U dwóch chorych zakończono leczenie z powodu toksyczności. Nie było zgonów spowodowanych toksycznością leczenia. Wnioski. Przeprowadzona analiza wieloośrodkowa potwierdziła skuteczność i bezpieczeństwo leczenia wemurafenibem w rutynowej praktyce klinicznej w heterogennej grupie zaawansowanych czerniaków z obecnością mutacji BRAF. Potwierdzono wagę znanych czynników prognostycznych dla całkowitego przeżycia w tej grupie chorych, takich jak aktywność dehydrogenazy mleczanowej (LDH) i wyjściowy stan sprawności wg ECOG. Obecne przeżycia chorych w grupie przerzutowych czerniaków z mutacją BRAF są dłuższe niż obserwowane w próbach historycznych.