The effect of training intensity on implicit learning rates in schizophrenia

Cognitive impairments in learning and memory are core symptoms of schizophrenia, associated with reduced self-reported quality of life. The most effective treatment of cognitive impairments is drill and practice cognitive training. Still, to date no study has investigated the effect of varying the frequency of training on cognitive outcomes. Here we utilized a verbal memory based language learning task, tapping into implicit cognitive processes, to investigate the role of training intensity on learning rates in individuals with schizophrenia. Data from 47 participants across two studies was utilized, one with a daily training regimen over 5 days and the other with a more intensive schedule of 5 sessions delivered over 2 days. The primary outcome measure was the change in implicit learning performance across five sessions, quantified with the Matthews Correlation Coefficient (MCC). Participants in the daily training group showed improved performance compared to the intensive group only at session 4. This is the first study to show that implicit learning rates are influenced by training intensity, with daily sessions outperforming a more intensive regimen; a period of consolidation overnight may be necessary to optimize cognitive training for individuals with schizophrenia

The importance of pro-social processing, and ameliorating dysfunction in schizophrenia. An FMRI study of oxytocin

Schizophrenia is often a severe and debilitating mental illness, frequently associated with impairments in social cognition that hinder individuals' abilities to relate to others and integrate effectively in society. Oxytocin has emerged as a putative therapeutic agent for treating social deficits in schizophrenia, but the mode of action remains unclear. This placebo-controlled crossover study aimed to elucidate the neural underpinnings of oxytocin administration in patients with schizophrenia. 20 patients with schizophrenia were examined using functional magnetic resonance imaging under oxytocin (40 IU) or placebo nasal spray. Participants performed a stochastically rewarded decision-making task that incorporated elements of social valence provided by different facial expressions, i.e. happy, angry and neutral. Oxytocin attenuated the normal bias in selecting the happy face accompanied by reduced activation in a network of brain regions that support mentalising, processing of facial emotion, salience, aversion, uncertainty and ambiguity in social stimuli, including amygdala, temporo-parietal junction, posterior cingulate cortex, precuneus and insula. These pro-social effects may contribute to the facilitation of social engagement and social interactions in patients with schizophrenia and warrant further investigation in future clinical trials for social cognitive impairments in schizophrenia

Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS): validation in a Greek general hospital sample

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>The Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS) has been used in several languages to assess anxiety and depression in general hospital patients with good results.</p> <p>Methods</p> <p>The HADS was administered to 521 participants (275 controls and 246 inpatients and outpatients of the Internal Medicine and Surgical Departments in 'Attikon' General Hospital in Athens). The Beck Depression Inventory (BDI) and the State-Trait Anxiety Inventory (STAI) were used as 'gold standards' for depression and anxiety respectively.</p> <p>Results</p> <p>The HADS presented high internal consistency; Cronbach's α cofficient was 0.884 (0.829 for anxiety and 0.840 for depression) and stability (test-retest intraclass correlation coefficient 0.944). Factor analysis showed a two-factor structure. The HADS showed high concurrent validity; the correlations of the scale and its subscales with the BDI and the STAI were high (0.722 – 0.749).</p> <p>Conclusion</p> <p>The Greek version of HADS showed good psychometric properties and could serve as a useful tool for clinicians to assess anxiety and depression in general hospital patients.</p

The importance of pro-social processing, and ameliorating dysfunction in schizophrenia. An FMRI study of oxytocin

Schizophrenia is often a severe and debilitating mental illness, frequently associated with impairments in social cognition that hinder individuals' abilities to relate to others and integrate effectively in society. Oxytocin has emerged as a putative therapeutic agent for treating social deficits in schizophrenia, but the mode of action remains unclear. This placebo-controlled crossover study aimed to elucidate the neural underpinnings of oxytocin administration in patients with schizophrenia. 20 patients with schizophrenia were examined using functional magnetic resonance imaging under oxytocin (40 IU) or placebo nasal spray. Participants performed a stochastically rewarded decision-making task that incorporated elements of social valence provided by different facial expressions, i.e. happy, angry and neutral. Oxytocin attenuated the normal bias in selecting the happy face accompanied by reduced activation in a network of brain regions that support mentalising, processing of facial emotion, salience, aversion, uncertainty and ambiguity in social stimuli, including amygdala, temporo-parietal junction, posterior cingulate cortex, precuneus and insula. These pro-social effects may contribute to the facilitation of social engagement and social interactions in patients with schizophrenia and warrant further investigation in future clinical trials for social cognitive impairments in schizophrenia

It's not what you say but the way that you say it: an fMRI study of differential lexical and non-lexical prosodic pitch processing

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>This study aims to identify the neural substrate involved in prosodic pitch processing. Functional magnetic resonance imaging was used to test the premise that prosody pitch processing is primarily subserved by the right cortical hemisphere.</p> <p>Two experimental paradigms were used, firstly pairs of spoken sentences, where the only variation was a single internal phrase pitch change, and secondly, a matched condition utilizing pitch changes within analogous tone-sequence phrases. This removed the potential confounder of lexical evaluation. fMRI images were obtained using these paradigms.</p> <p>Results</p> <p>Activation was significantly greater within the right frontal and temporal cortices during the tone-sequence stimuli relative to the sentence stimuli.</p> <p>Conclusion</p> <p>This study showed that pitch changes, stripped of lexical information, are mainly processed by the right cerebral hemisphere, whilst the processing of analogous, matched, lexical pitch change is preferentially left sided. These findings, showing hemispherical differentiation of processing based on stimulus complexity, are in accord with a 'task dependent' hypothesis of pitch processing.</p

A study of patients with schizophrenia and obsessive-compulsive symptoms

Η μελέτη μας είχε σκοπό να συμβάλει στη διερεύνηση της φύσης της σχέσης μεταξύ σχιζοφρένειας και ΙΨΣ. Βασιζόμενοι: α) στην πολύ συχνή εμφάνιση ΙΨΣ στο νοσολογικό πλαίσιο της σχιζοφρένειας και β) στα ευρήματα των σχετικών κλινικών, νευροβιολογικών και νευροψυχολογικών μελετών, υποθέσαμε ότι τα ΙΨΣ αποτελούν μια ξεχωριστή διάσταση συμπτωμάτων της σχιζοφρένειας ή, αλλιώς, ότι αποτελούν την έκφραση ενός διαφορετικού υποτύπου σχιζοφρένειας. Η διερεύνηση αυτή είναι σχετική με τη σύγχρονη έρευνα για τη σχιζοφρένεια, η οποία επικεντρώνεται στη διερεύνηση παραγόντων, όπως η γνωστική δυσλειτουργία, που επιδρούν επιβαρυντικά στη λειτουργικότητα των ασθενών και δεν αντιμετωπίζονται επαρκώς από τις διαθέσιμες θεραπευτικές προσεγγίσεις της νόσου. Η παρουσία ΙΨΣ στο νοσολογικό πλαίσιο της σχιζοφρένειας επιβαρύνει τη λειτουργική αποκατάσταση και την πρόγνωση των ασθενών. Συνεπώς, η διερεύνηση ενός τέτοιου υποτύπου σχιζοφρένειας θα μπορούσε να συνεισφέρει στη βελτίωση της θεραπευτικής αντιμετώπισης και της πρόγνωσης της σχιζοφρένειας. Για να ελέγξουμε την εγκυρότητα της υπόθεσης μας μελετήσαμε δύο ομάδες ασθενών με σχιζοφρένεια: μια ομάδα 20 ασθενών με συνοδό ΙΨΣ (πειραματική ομάδα) και μια ομάδα 20 ασθενών χωρίς ΙΨΣ (ομάδα ελέγχου). Οι ασθενείς των δύο ομάδων ήταν ταιριασμένοι ένας-προς-έναν ως προς το φύλο, την ηλικία και τα έτη εκπαίδευσης και δεν διέφεραν σημαντικά ως προς τη βαρύτητα των ψυχωτικών συμπτωμάτων, τον τύπο και τη δόση της φαρμακευτικής αγωγής που λάμβαναν. Συγκρίναμε τους ασθενείς των δύο ομάδων ως προς: α) κλινικούς δείκτες εκτίμησης της βαρύτητας των ΙΨΣ, των θετικών και αρνητικών συμπτωμάτων της σχιζοφρένειας και β) συστοιχία νευροψυχολογικών δοκιμασιών, με την οποία εκτιμήσαμε τις εκτελεστικές λειτουργίες, την ενεργό μνήμη και τη νοητική ταχύτητα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η μελέτη μας είναι η πρώτη σχετική μελέτη που συνέκρινε δύο ομάδες ασθενών που δεν διέφεραν σημαντικά σε κανέναν από τους παράγοντες που θα μπορούσαν να επιδράσουν ως παράγοντες μη αξιοπιστίας στην επίδοση των ασθενών στις νευροψυχολογικές δοκιμασίες που χρησιμοποιήθηκαν. Επιπλέον, τα ΙΨΣ ορίστηκαν με βάση τους ορισμούς του DSM-IV για τις ιδεοληψίες και τις καταναγκαστικές πράξεις με την πρόσθετη συνθήκη της μη-συνάφειας του θεματικού τους περιεχόμενου με αυτό των παραληρητικών ιδεών των ασθενών. Τα αποτελέσματα της μελέτης μας έδειξαν ότι: 1) 0εν υπήρχε διαφορά στη βαρύτητα των θετικών και αρνητικών συμπτωμάτων μεταξύ των δύο ομάδων ασθενών της μελέτης μας. Επιπλέον, δεν υπήρχε συσχέτιση μεταξύ των θετικών, αρνητικών και ιδεοψυχαναγκαστικών συμπτωμάτων στους ασθενείς της πειραματικής ομάδας. Η μη-ανεύρεση συσχετίσεων μεταξύ θετικών, αρνητικών και ΙΨΣ στη μελέτη μας αλλά και στην πλειονότητα των μέχρι σήμερα δημοσιευμένων μελετών, θα μπορούσε ίσως να αποτελεί μια ένδειξη ότι τα ΙΨΣ αποτελούν μια ξεχωριστή ομάδα κλινικών συμπτωμάτων στις περιπτώσεις σχιζοφρένειας όπου εμφανίζονται, με ξεχωριστή αιτιοπαθογένεια, κλινική πορεία, επίδραση στην πρόγνωση της σχιζοφρένειας και θεραπευτική αντιμετώπιση. Σχετικές μελέτες παραγοντικής ανάλυσης με μεγάλα δείγματα ασθενών θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στην περαιτέρω διερεύνηση του ερωτήματος. 2) Οι ασθενείς με σχιζοφρένεια και ΙΨΣ είχαν βαρύτερα ελλείμματα συγκριτικά με τους ασθενείς με σχιζοφρένεια χωρίς ΙΨΣ στις εκτελεστικές λειτουργίες και τη νοητική ταχύτητα. Η ανεύρεση βαρύτερων διαταραχών στις εκτελεστικές λειτουργίες των ασθενών με σχιζοφρένεια και ΙΨΣ υποστηρίζει την υπόθεση του “διπλού πλήγματος” που έχουν υποστεί τα φλοιο-υποφλοιώδη κυκλώματα του προμετωπιαίου φλοιού, που αποτελούν το νευροανατομικό και λειτουργικό υπόστρωμα των εκτελεστικών λειτουργιών, ως αποτέλεσμα της ταυτόχρονης επίδρασης επί αυτών της σχιζοφρένειας και των ΙΨΣ. Η ανεύρεση βαρύτερων διαταραχών στη νοητική ταχύτητα στους ασθενείς με σχιζοφρένεια και ΙΨΣ, θα μπορούσε να θεωρηθεί ενδεικτική βαρύτερης διαταραχής της μετάδοσης των νευρωνικών σημάτων στους ασθενείς με σχιζοφρένεια και ΙΨΣ, ως αποτέλεσμα της ταυτόχρονης επίδρασης σχιζοφρένειας και ΙΨΣ στη λειτουργικότητα της λευκής ουσίας, που έχει σχετισθεί με τη νοητική ταχύτητα. Τα ευρήματα της νευροψυχολογικής μας διερεύνησης είναι ενδεικτικά της συσχέτισης της σχιζοφρένειας με ΙΨΣ με ένα σύνολο διακριτών γνωστικών δυσλειτουργιών, ως αποτέλεσμα του “διπλού πλήγματος” σχιζοφρένειας και ΙΨΣ επί των σχετικών νευρωνικών συστημάτων. Η συνδυασμένη θεώρηση των κλινικών και νευροψυχολογικών ευρημάτων της μελέτης μας υποστηρίζει την ύπαρξη ενός διακριτού υποτύπου σχιζοφρένειας που χαρακτηρίζεται κλινικά από την παρουσία ΙΨΣ και νευροψυχολογικά από σύνολο διακριτών γνωστικών δυσλειτουργιών, που αποτελούν έκφραση του διπλού πλήγματος σχιζοφρένειας και ΙΨΣ στις γνωστικές λειτουργίες των ασθενών. Η εξαγωγή οριστικών συμπερασμάτων ωστόσο απαιτεί μακροχρόνιες συγκριτικές διερευνήσεις με μεγαλύτερους πληθυσμούς ασθενών στο πλαίσιο κλινικών, νευροψυχολογικών, γενετικών, φαρμακολογικών και νευροαπεικονιστικών μελετών. Η γνώση της ύπαρξης ενός υποτύπου σχιζοφρένειας με διαφορετική κλινική εικόνα, θεραπευτική αντιμετώπιση και πρόγνωση θα μπορούσε να αυξήσει την επαγρύπνηση των κλινικών και να συμβάλει στη βελτίωση του σχεδιασμού των θεραπευτικών χειρισμών με στόχο τη βελτίωση της πρόγνωσης και της ποιότητας ζωής των ασθενών με σχιζοφρένεια

Manic/hypomanic symptoms induced by atypical antipsychotics: A review of the reported cases

The widespread use of atypical antipsychotics (APs) in clinical practice has advanced the pharmacotherapy of schizophrenia regarding treatment resistant cases as well as the negative symptoms of the disorder. Atypical antipsychotics manifest a favourable side effect profile compared to the conventional APs. Atypical APs are also being used as adjunct therapy or monotherapy in patients with manic episodes of bipolar and schizoaffective disorder as well as in patients with psychotic (delusional) depression. On the other hand, atypical APs are also used in combination with (selective) serotonin reuptake inhibitors [(S) SRIs] in the treatment of resistant depression. Shortly after the introduction of atypical APs several cases of manic/hypomanic symptoms during treatment with these compounds have been described in the literature. The reported cases and the possible pathogenetic mechanisms involved in their occurrence are reviewed and discussed. (c) 2005 Elsevier Inc. All rights reserved