Effects of low doses of gamma rays on the stability of normal and diabetic erythrocytes

We studied the influence of low doses of γ radiation (from 0.04 to 1.8 mGy) on the stability of human red blood cells (RBC) from healthy donors and diabetic patients using absorption spectroscopy. Because of the alteration of many enzymatic pathways in diabetic RBCs resulting in strong modification of the lipid and protein membrane components one could expect that the ionizing γ-radiation should influence the stability of the healthy and diabetic cells in a different way. Indeed, distinct discontinuities and monotonic changes of hemolysis detected in the healthy and diabetic RBCs suggest that various enzymatic and chemical processes are activated in these membranes by γ radiation. Mössbauer measurements showed that only the highest applied dose of γ radiation caused modification of hemoglobin in both types of RBCs

Chemical proprieties of the iron-quinone complex in mutated reaction centers of Rb. sphaeroides

We investigated type II bacterial photosynthetic reaction centers, which contain a quinone - iron complex (Q_A-Fe-Q_B) on their acceptor side. Under physiological conditions it was observed mainly in a reduced high spin state but its low spin ferrous states were also observed. Therefore, it was suggested that it might regulate the dynamical properties of the iron–quinone complex and the protonation and deprotonation events in its neighbourhood. In order to get insight into the molecular mechanism of the NHFe low spin state formation, we preformed Mössbauer studies of a wild type of Rb. sphaeroides and its two mutated forms. Our Mössbauer measurements show that the hydrophobicity of the Q_A binding site can be crucial for stabilization of the high spin ferrous state of NHFe

Infekcyjne zapalenie wsierdzia zastawki aortalnej i płucnej u 20-letniego pacjenta z dwujamową prawą komorą i ubytkiem przegrody międzykomorowej

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 20-letniego pacjenta z dwujamową prawą komorą i z ubytkiem przegrody międzykomorowej (VSD), powikłanym infekcyjnym zapaleniem wsierdzia. U chorego zastosowano terapię przeciwbakteryjną i przeciwgrzybiczą, a następnie zakwalifikowano go do leczenia operacyjnego. Korekcja obejmowała zamknięcie ubytku przegrody międzykomorowej łatą goreteksową, resekcję drogi odpływu prawej komory oraz wszczepienie homogaftu aortalnego i płucnego. W pracy przedstawiono problemy związane z diagnostyką, farmakoterapią oraz leczeniem operacyjnym infekcyjnego zapalenia wsierdzia. (Folia Cardiol. 2004; 11: 681-686

Infekcyjne zapalenie wsierdzia zastawki aortalnej i płucnej u 20-letniego pacjenta z dwujamową prawą komorą i ubytkiem przegrody międzykomorowej

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 20-letniego pacjenta z dwujamową prawą komorą i z ubytkiem przegrody międzykomorowej (VSD), powikłanym infekcyjnym zapaleniem wsierdzia. U chorego zastosowano terapię przeciwbakteryjną i przeciwgrzybiczą, a następnie zakwalifikowano go do leczenia operacyjnego. Korekcja obejmowała zamknięcie ubytku przegrody międzykomorowej łatą goreteksową, resekcję drogi odpływu prawej komory oraz wszczepienie homogaftu aortalnego i płucnego. W pracy przedstawiono problemy związane z diagnostyką, farmakoterapią oraz leczeniem operacyjnym infekcyjnego zapalenia wsierdzia. (Folia Cardiol. 2004; 11: 681-686

Zastosowanie homograftu aortalnego w leczeniu wady lewego ujścia tętniczego - doświadczenia własne

Wstęp: Zaletą homograftu aortalnego są optymalne parametry hemodynamiczne zastawki, wysoka odporność na infekcję oraz brak konieczności pooperacyjnego stosowania leków przeciwzakrzepowych. Celem pracy jest przedstawienie wyników wczesnych i średnioterminowych leczenia operacyjnego z użyciem homograftu aortalnego oraz ocena wskazań do zastosowania tej metody w klinice autorów. Materiał i metody: W latach 1991-2004 w I Klinice Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii w Warszawie homograft aortalny wszczepiono 50 pacjentom (14 kobietom i 36 mężczyznom) w wieku 15–72 lat (śr. wiek 37,5 roku). Wskazaniem do implantacji homograftu u 33 (66%) pacjentów było infekcyjne zapalenie wsierdzia, w tym u 14 osób po uprzednim wszczepieniu sztucznej zastawki aortalnej oraz u 1 chorego po operacji metodą Rossa. U 5 (10,0%) chorych występowały przeciwwskazania do przyjmowania leków przeciwzakrzepowych. Homograft aortalny u 4 (8%) pacjentów wszczepiono z powodu wąskiego pierścienia aortalnego, u 2 (4%) osób podczas reoperacji zastawki aortalnej oraz u 4 (8%) młodych kobiet planujących ciążę, u których występowały przeciwwskazania do operacji metodą Rossa. Dodatkowo u 4 pacjentów skorygowano współistniejące wady wrodzone. U wszystkich chorych techniką wszczepienia homograftu była metoda root replacement. Wyniki: W okresie okołooperacyjnym zmarło 2 (4%) pacjentów. Przyczyną zgonu była niewydolność wielonarządowa. Ponadto w okresie pozaszpitalnym zmarły 2 (4%) osoby z grzybiczym zapaleniem wsierdzia. Powikłania pooperacyjne wystąpiły u 4 chorych (niewydolność serca - wysięki w jamach ciała, przejściowa niewydolność nerek), wszystkich operowano z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia. Po operacji u wszystkich pacjentów homograft aortalny funkcjonował prawidłowo (niski gradient oraz śladowa lub mała niedomykalność zastawki homograftu). W obserwacji średnioterminowej wynoszącej od 3 miesięcy do 15 lat (śr. 60 miesięcy) pozostaje 46 chorych. W badaniu klinicznym i echokardiograficznym nie stwierdzono cech istotnej degeneracji homograftów. Wszystkich pacjentów zaliczono do I klasy według klasyfikacji NYHA. Wnioski: Wszczepienie homograftu wiąże się z niskim ryzykiem okołooperacyjnym. Wyniki średnioodległe wskazują, że wszczepienie homograftu aortalnego jest dobrą metodą leczenia wad lewego ujścia tętniczego. Najczęstszym wskazaniem do wszczepienia homograftu jest infekcyjne zapalenie wsierdzia ze zmianami infekcyjnymi w pierścieniu aortalnym. (Folia Cardiol. 2005; 12: 51-56

Zastosowanie homograftu aortalnego w leczeniu wady lewego ujścia tętniczego - doświadczenia własne

Wstęp: Zaletą homograftu aortalnego są optymalne parametry hemodynamiczne zastawki, wysoka odporność na infekcję oraz brak konieczności pooperacyjnego stosowania leków przeciwzakrzepowych. Celem pracy jest przedstawienie wyników wczesnych i średnioterminowych leczenia operacyjnego z użyciem homograftu aortalnego oraz ocena wskazań do zastosowania tej metody w klinice autorów. Materiał i metody: W latach 1991-2004 w I Klinice Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii w Warszawie homograft aortalny wszczepiono 50 pacjentom (14 kobietom i 36 mężczyznom) w wieku 15–72 lat (śr. wiek 37,5 roku). Wskazaniem do implantacji homograftu u 33 (66%) pacjentów było infekcyjne zapalenie wsierdzia, w tym u 14 osób po uprzednim wszczepieniu sztucznej zastawki aortalnej oraz u 1 chorego po operacji metodą Rossa. U 5 (10,0%) chorych występowały przeciwwskazania do przyjmowania leków przeciwzakrzepowych. Homograft aortalny u 4 (8%) pacjentów wszczepiono z powodu wąskiego pierścienia aortalnego, u 2 (4%) osób podczas reoperacji zastawki aortalnej oraz u 4 (8%) młodych kobiet planujących ciążę, u których występowały przeciwwskazania do operacji metodą Rossa. Dodatkowo u 4 pacjentów skorygowano współistniejące wady wrodzone. U wszystkich chorych techniką wszczepienia homograftu była metoda root replacement. Wyniki: W okresie okołooperacyjnym zmarło 2 (4%) pacjentów. Przyczyną zgonu była niewydolność wielonarządowa. Ponadto w okresie pozaszpitalnym zmarły 2 (4%) osoby z grzybiczym zapaleniem wsierdzia. Powikłania pooperacyjne wystąpiły u 4 chorych (niewydolność serca - wysięki w jamach ciała, przejściowa niewydolność nerek), wszystkich operowano z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia. Po operacji u wszystkich pacjentów homograft aortalny funkcjonował prawidłowo (niski gradient oraz śladowa lub mała niedomykalność zastawki homograftu). W obserwacji średnioterminowej wynoszącej od 3 miesięcy do 15 lat (śr. 60 miesięcy) pozostaje 46 chorych. W badaniu klinicznym i echokardiograficznym nie stwierdzono cech istotnej degeneracji homograftów. Wszystkich pacjentów zaliczono do I klasy według klasyfikacji NYHA. Wnioski: Wszczepienie homograftu wiąże się z niskim ryzykiem okołooperacyjnym. Wyniki średnioodległe wskazują, że wszczepienie homograftu aortalnego jest dobrą metodą leczenia wad lewego ujścia tętniczego. Najczęstszym wskazaniem do wszczepienia homograftu jest infekcyjne zapalenie wsierdzia ze zmianami infekcyjnymi w pierścieniu aortalnym. (Folia Cardiol. 2005; 12: 51-56

Allogeneic stem cell transplantation remains an effective therapeutic approach for patients with therapy-related acute myeloid leukemia

Introduction: Therapy-related acute myeloid leukemia (t-AML) remains a late consequence of exposure to cytotoxic chemo- and/or radiotherapy for prior malignant or non-malignant disorders. The prognosis of t-AML is extremely poor, and allogeneic stem cell transplantation (allo-SCT) seems to be the most effective therapeutic approach.We evaluated the efficacy and safety of allo-SCT for t-AML preceded by solid tumors and lymphomas. Material and methods: Study patients were retrospectively identified using our institutional database. Nineteen patients (12 female, 7 male), median age 53 years, underwent allo-SCT for t-AML between 2006 and 2018. Results: Prior malignancy was diagnosed at median age of 43.9 years. Among 19 patients included in the study, 6 (32%) had prior breast cancer, 2 (11%) were diagnosed with papillary thyroid cancer, and 2 (11%) were treated for lymphoma. A variety of other cancers were diagnosed in the remaining 9 patients. Median time from previous malignancy to devel­opment of t-AML was 4.9 years. Fourteen patients (74%) were transplanted in first complete remission (CR1), 4 patients (21%) were in CR2, and 1 patient received graft being in active disease. 10 patients (53%) are alive at last contact in CR. Patients died mainly from infectious complications. Median follow-up from prior malignancy and from transplanta­tion was 9.5 years and 1.82 years, respectively. The 2-year overall survival (OS) was 57%. Median OS for survivors is 4.08 years. Grafts from unrelated donors and the presence of acute graft-versus-host disease affected OS. Conclusions: Allo-SCT remains an effective therapy for t-AM

Circulating miR-30a-5p as a prognostic biomarker of left ventricular dysfunction after acute myocardial infarction

Left ventricular (LV) dysfunction after acute myocardial infarction (AMI) is associated with an increased risk of heart failure (HF) development. Diverse microRNAs (miRNAs) have been shown to appear in the bloodstream following various cardiovascular events. The aim of this study was to identify prognostic miRNAs associated with LV dysfunction following AMI. Patients were divided into subgroups comprising patients who developed or not LV dysfunction within six months of the infarction. miRNA profiles were determined in plasma and serum samples of the patients on the first day of AMI. Levels of 14 plasma miRNAs and 16 serum miRNAs were significantly different in samples from AMI patients who later developed LV dysfunction compared to those who did not. Two miRNAs were up-regulated in both types of material. Validation in an independent group of patients, using droplet digital PCR (ddPCR) confirmed that miR-30a-5p was significantly elevated on admission in those patients who developed LV dysfunction and HF symptoms six months after AMI. A bioinformatics analysis indicated that miR-30a-5p may regulate genes involved in cardiovascular pathogenesis. This study demonstrates, for the first time, a prognostic value of circulating miR-30a-5p and its association with LV dysfunction and symptoms of HF after AMI

SOLARIS National Synchrotron Radiation Centre in Krakow, Poland

The SOLARIS synchrotron located in Krakow, Poland, is a third-generation light source operating at medium electron energy. The first synchrotron light was observed in 2015, and the consequent development of infrastructure lead to the first users’ experiments at soft X-ray energies in 2018. Presently, SOLARIS expands its operation towards hard X-rays with continuous developments of the beamlines and concurrent infrastructure. In the following, we will summarize the SOLARIS synchrotron design, and describe the beamlines and research infrastructure together with the main performance parameters, upgrade, and development plans