Właściwość miejscowa rzecznika dyscyplinarnego uczelni w postępowaniu w sprawie deliktu dyscyplinarnego popełnionego przez byłego nauczyciela akademickiego

Podstawę odpowiedzialności dyscyplinarnej nauczycieli akademickich stanowią przepisy Ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. Zgodnie z art. 275 § 1 Ustawy nauczyciel akademicki podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej za przewinienie dyscyplinarne stanowiące czyn uchybiający obowiązkom nauczyciela akademickiego lub godności zawodu nauczyciela akademickiego. Z kolei zgodnie z art. 275 § 2 ustawy ustanie zatrudnienia w uczelni nie wyłącza odpowiedzialności dyscyplinarnej za przewinienie dyscyplinarne popełnione w trakcie tego zatrudnienia. Wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że odpowiedzialności dyscyplinarnej podlegać może zarówno osoba zatrudniona w uczelni i posiadająca w dacie wszczęcia postępowania w sprawie dyscyplinarnej status nauczyciela akademickiego, jak i osoba niezatrudniona w uczelni, która status nauczyciela akademickiego posiadała w przeszłości i utraciła go na skutek ustania zatrudnienia w szkolnictwie wyższym. Przedmiotem niniejszego artykułu jest problematyka właściwości miejscowej rzecznika dyscyplinarnego uczelni prowadzącego postępowanie wyjaśniające w przedmiocie odpowiedzialności dyscyplinarnej byłego nauczyciela akademickiego. Na podstawie wykładni językowej § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 25 września 2018 r. w sprawie szczegółowego trybu prowadzenia mediacji, postępowania wyjaśniającego i postępowania dyscyplinarnego w sprawach odpowiedzialności dyscyplinarnej nauczycieli akademickich należy przyjąć, że postępowanie wyjaśniające i postępowanie dyscyplinarne w pierwszej instancji wobec byłego nauczyciela akademickiego prowadzi się w uczelni, która w przeszłości zatrudniała nauczyciela akademickiego podejrzewanego o delikt dyscyplinarny, a której rektor lub rzecznik dyscyplinarny powziął wiadomość o popełnieniu czynu mającego znamiona przewinienia dyscyplinarnego.The basis for disciplinary liability of academic teachers lies in the provisions of the Higher Education and Science Act of July 20, 2018. According to Article 275 § 1 of the Act, an academic teacher is subject to disciplinary liability for a disciplinary offense constituting an act that infringes the duties of an academic teacher or the dignity of the academic teacher’s profession. In turn, according to Article 275 § 2 of the Act, termination of employment at the university does not exclude disciplinary liability for a disciplinary misconduct committed in the course of that employment. The interpretation of this provision leads to the conclusion that both a person employed at the university and having the status of an academic teacher on the date of instituting disciplinary proceedings, and a person not employed at the university who had the status of an academic teacher in the past and lost it as a result of termination of their employment in higher education may be subject to disciplinary liability. The subject of this article are issues concerning the jurisdiction of the local disciplinary proceedings representative of the university conducting an inquiry into the disciplinary responsibility of a former academic teacher. On the basis of the linguistic interpretation of § 2 sec. 2 of the Regulation of the Minister of Science and Higher Education of 25 September 2018 on the detailed mode of mediation, explanatory proceedings and disciplinary proceedings in matters of disciplinary liability of academic teachers, it should be assumed that the firstinstance explanatory proceedings and disciplinary proceedings against a former academic teacher are conducted at a university which in the past employed the academic teacher suspected of a disciplinary offense, and whose rector or disciplinary proceedings representative became aware of an act constituting a disciplinary offense

Studies in Law. Research Papers

Słowo wstępne: "Drodzy Czytelnicy, Prezentujemy Państwu kolejny numer naszego periodyku. W tym bogatym zbiorze wypowiedzi przedstawicieli doktryny prawa i praktyki prawniczej znalazło się miejsce dla prac autorów z różnych dziedzin prawa. Analizowane zagadnienia odnoszą się w szczególności do problematyki prawa konstytucyjnego, prawa cywilnego, prawa pracy, prawa karnego. Zgromadziliśmy cenne spostrzeżenia autorów z różnych ośrodków akademickich – tak z Polski, jak i z zagranicy. Obok interesujących artykułów naukowych oraz glos przedstawiamy też niemałą liczbę innych tekstów, przede wszystkim recenzji publikacji naukowych i sprawozdań pokonferencyjnych. Mamy nadzieję, że ten, jak i przyszłe numery czasopisma stanowić będą dla Państwa interesującą lekturę, skłaniającą do refleksji nad poruszanymi tematami i prowokującą do tworzenia kolejnych prac naukowych. Liczymy, że zechcą Państwo publikować je – jak do tej pory – na łamach czasopisma „Studia Prawnicze. Rozprawy i Materiały”. Życzę inspirującej lektury!"(...

Limitations in Misdemeanour Trials before Administration Penal Boards of the National Councils

Digitalizacja i deponowanie archiwalnych zeszytów RPEiS sfinansowane przez MNiSW w ramach realizacji umowy nr 541/P-DUN/201

Spoczywanie terminu przedawnienia w prawie karnym

La suspension du terme de la prescription dans le droit pénal polonais, autant que dans la plupart des législations à l'étranger, consiste en l'apparition d'un obstacle — défini par la loi — causant un délai dans le cours du terme de prescription sur qui au moment, où l'obstacle cesse d'agir le terme de la prescription reprend son cours, mais le temps de la durée de cette circonstance ne peut être inclu dans la période nécessaire à l'apparition de la prescription. Le droit polonais reconnaît le terme de la prescription par rapport à l'intentation de la procédure pénale et de la presciption ou rémission du terme de prescription par rapport à l'exécution de la pénalité. En vue du règlement de l'art. 88 du code pénal la rémission du terme de la prescription par rapport à l'intentation de la procédure pénale et de la prescription du jugement forment des circonstances qui, d'après la loi ne permettent pas d'intenter ni de continuer la procédure pénale. Ceci n'inclu pas, néanmoins, le manque de pétition ou plainte privée. Il en résulte le problème si l'apparition de circonstances de fait qui effectuent la suspension du procès pénal (art. 4 du code pénal) arrête le cours du terme en appui à l'art. 87 du code pénal, ou bien si par contre ceci n'a pas lieu. Ce problème doit être résolu de la manière suivante: le règlement de l'art. 88 du code pénal sous-entend uniquement des circonstances juridiques, et non de circonstances de fait prévues dans l'art. 4 du code pénal. L'obstacle à caractère de fait peut causer la rémission du terme de prescription de l'art. 86 ou 87 du code pénal uniquement dans les cas, où un règlement exprès et spécial en décide (par example l'art. 65 ou 66 du c. p. W. P.). La rémission des termes ci-dessus mentionnés est effectuée par: l'immunité des députés (art. 16, règlements 3 de la Constitution de la République Polonaise Populaire), l'immunité des juges (art. 49 du règlement concernant le régime des cours judiciaires générales), l'immunité des employés de la Chambre Suprême de Contrôle (art. 21 du règl, du 13 12 1957 concernant la Chambre Suprême de Contrôle). La rémission cesse d'agir du moment que l'immunité a été abolie par une autorité compétente. Cette sorte de permission de poursuivre l'imputé doit être sollicitée par l'accusateur (art. 2 § 2 du c. p.). La suspension du terme de la prescription concernant l'exécution de la pénalité, défini par l'art. 89 du c. p. est effectuée par: un délai et une interruption de l'exécution de la pénalité, une suspension conditionnelle de l'exécution de la pénalité, l'exécution de la pénalité, et l'application d'une mesure d'assurance. ■ Le décret du 22 4 1964 concernant l'introduction de la suspension du terme de la prescription en rapport aux grands criminels hitlériens (Dz. U. nr 15, pos. 86) constitue un cas exceptionnel. Conformément à ce décret la prescription prévue dans les règlements art. 86 et 87 du c. p. n'est pas en vigueur pour les crimes définis par l'art. 1, règl. 1 du décret du 31 8 1944 concernant l'application de la pénalité aux criminels fascistes hitlériens fautifs de meutres ou de cruautés exercées sur la population civile et les prisonniers de guerre, ainsi qu'aux traîtres envers la nation polonaise, si le procès ne fut pas intenté ou poursuivit par suite de ce que le criminel, se trouvant à l'étranger, ne fut pas révèle, ou bien saisi et remis aux mains de la justice.Digitalizacja i deponowanie archiwalnych zeszytów RPEiS sfinansowane przez MNiSW w ramach realizacji umowy nr 541/P-DUN/201

Commencing a private prosecution and the grounds for dismissing a lay judge from his function

Instytucja udziału czynnika społecznego w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości ma w Polsce długą i ugruntowaną tradycję. Zgodnie z art. 4 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych obywatele biorą udział w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości poprzez uczestnictwo ławników w rozpoznawaniu spraw przed sądami w pierwszej instancji. Ławników wybierają rady gminy na czteroletnią kadencję. Odwołanie ławnika przed upływem kadencji jest możliwe w przypadkach enumeratywnie wymienionych w ustawie. W niniejszym artykule podjęto próbę analizy zagadnienia wpływu okoliczności wszczęcia przeciwko ławnikowi postępowania karnego z oskarżenia prywatnego na możliwość odwołania ławnika z pełnionej funkcji na wniosek prezesa sądu. W artykule postawiono następujące problemy i zagadnienia: czy wszczęcie przeciwko ławnikowi sądu powszechnego postępowania karnego o przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego stanowi podstawę do odwołania ławnika przez radę gminy?; czy wszczęcie przeciwko osobie postępowania karnego o przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego uniemożliwia tej osobie kandydowanie na funkcję ławnika sądu powszechnego?; czy osoba kandydująca na funkcję ławnika sądu powszechnego ma obowiązek ujawnienia w toku procedury wyboru ławników (przed dokonaniem wyboru przez radę gminy), że toczy się przeciwko niej postępowanie karne z oskarżenia prywatnego? Poczynione przez autorów ustalenia prowadzą do konkluzji, iż w przypadku wszczęcia przeciwko ławnikowi postępowania karnego o charakterze prywatnoskargowym przepis art. 166 § 2 pkt 3 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych nie ma zastosowania, a okoliczność postawienia ławnika w stan oskarżenia wskutek wniesienia do sądu prywatnego aktu oskarżenia nie powinna stanowić podstawy wniosku prezesa sądu do rady gminy o odwołanie ławnika z pełnionej funkcji.The institution of the participation of the social factor in the justice in Poland has a long and well-established tradition. In accordance with Art. 4 of the Law on the System of Common Courts, citizens take part in administering justice through the participation of lay judges in hearing cases before courts in the first instance. The jurors are elected by the borough councils for a four-year term. Dismissal of a lay judge before the end of his term of office is possible in the cases enumerated in the Act. This article attempts to analyse the issue of the impact of the circumstances of instituting private indictment against a lay judge on the possibility of dismissing a lay judge from his function at the request of the president of the court. The article presents the following problems and issues: is the initiation of a general criminal procedure against a lay judge for an offense prosecuted on a private indictment basis for the dismissal of a lay judge by the municipal council?; Does instituting criminal proceedings against a person for an offense prosecuted by private indictment prevent that person from standing for the post of a common court lay judge? Is a person running for the post of a common court lay judge obliged to disclose in the course of the procedure of electing lay judges (before being elected by the borough council) that there are private criminal proceedings against that person? The findings made by the authors lead to the conclusion that in the event of instituting private criminal proceedings against a lay judge, the provision of Art. 166 § 2 point 3 of the Act on the System of Common Courts does not apply, and the fact of prosecuting a lay judge as a result of bringing a private indictment to a court should not constitute the basis for a motion by the president of the court to the municipal council to dismiss a lay judge from his function