Pauci-Immune Vasculitides with Kidney Involvement

The clinical entity of pauci-immune vasculitis encompasses a group of diseases that may involve any organ system of the body and may be fatal if left untreated. This chapter will review these diseases, with a special interest in the clinical setting of kidney involvement. Small vessel vasculitides associated with the presence of antineutrophil cytoplasmic autoantibodies in the circulation will be the main part, since the vast majority of patients with histopathological proof of pauci-immune vasculitis are positive for these antibodies. Pauci-immune glomerulonephritis often manifests with rapidly deteriorating kidney function, while it may be accompanied by systemic necrotizing small vessel vasculitis such as microscopic polyangiitis, granulomatosis with polyangiitis, or eosinophilic granulomatosis with polyangiitis. Importantly, antineutrophil cytoplasmic autoantibody specificity has been shown to be associated with distinct clinical syndromes and different prognostic profiles among patients with pauci-immune vasculitis allowing easier recognition of the disease and long-term prognosis. Each of the clinical phenotypes will be described thoroughly with respect to the criteria required for establishment of diagnosis, the specific characteristics of renal and extrarenal histopathology, the clinical picture, the therapeutic management, and prognosis in short and long terms

Hepatitis B and C in Kidney Transplantation

The prevalence of chronic hepatitis B and C virus infection has declined among the dialysis population during the past decades. However, it still comprises a major health problem with high morbidity and mortality. Renal transplantation is the optimal treatment for patients with end‐stage renal disease and hepatitis B or C, although it is associated to lower patient and allograft survival compared to seronegative kidney recipients. Novel therapeutic strategies with the use of new antiviral agents, especially direct‐acting antiviral agents in hepatitis C, have significantly changed the natural history of both hepatitis B and C not only in the general population but also in renal‐transplant recipients. We believe that future research should focus on the impact of new antiviral medications in this specific subset of patients

Immune Complex Small-Vessel Vasculitis with Kidney Involvement

The term immune complex small-vessel vasculitis encompasses anti-glomerular basement membrane disease, cryoglobulinemic vasculitis, IgA vasculitis and hypocomplementemic urticarial vasculitis. These disorders affect predominantly small vessels, and renal involvement is frequent. In this chapter, we shall discuss thoroughly anti-GBM disease, cryoglobulinemic and IgA vasculitis with respect to the criteria required for the establishment of diagnosis, the specific characteristics of renal histopathology, the clinical picture, prognosis, and therapeutic management

The biochemical and molecular basis of Hypoxanthine-guanine phosphoribosyltransferase deficiency

Hypoxanthine-guanine phosphoribosyltransferase (HPRT) catalyses the first step in purine salvage. A complete deficiency of the enzyme results in the devastating neurological symptoms of the Lesch-Nyhan syndrome. The Lesch-Nyhan syndrome is characterised by purine overproduction leading to, hyperuricemia and gout and a central nervous system disorder characterised by severe, spasticity, choreoathetosis, mental retardation and compulsive self-mutilatory behaviour, A partial deficiency of the enzyme results in purine overproduction, gout and occasionally, mild neurological symptoms. Patients are spared the compulsive self-mutilation of the Lesch-Nyhan syndrome. The major part of the thesis consists of the characterisation of the molecular defects in nine patients with the Lesch-Nyhan syndrome. The polymerase chain reaction was used to amplify reverse transcribed HPRT mRNA. The coding region of the amplified HPRT cDNA was either directly sequenced, or cloned and sequenced. All the mutations characterised were insertion or deletion events which resulted in premature termination of the predicted protein. Three patients were found to have a deletion of exon 7, two patients had single base insertions, while two patients appeared to have a complete deletion of the HPRT gene. An insertion in one patient was the result of a mutation within. intron 6 which created a new splice donor site. The new splice donor site in concert with a cryptic splice acceptor resulted in the creation of a new exon. A deletion of exons 2, 3 and 4 in another patient was found to lead to the alternative splicing of exon 5. These unusual splice junction mutations provided in viva support for the exon definition model of pre-mRNA splicing

Η αξιοποίηση της τεχνολογίας Arduino στη διδασκαλία των εννοιών Ενδόθερμων και Εξώθερμων Αντιδράσεων στη Β' τάξη Γυμνασίου

Είναι φανερό πως η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας τις τελευταίες δεκαετίες έφερε τους ανθρώπους αντιμέτωπους με μεγάλες αλλαγές και οδήγησε στο να μαθαίνουν και να χρησιμοποιούν τα τεχνολογικά μέσα με διαφορετικές ταχύτητες. Σε αντίθεση με την τεχνολογική επανάσταση, οι αλλαγές στον τομέα της εκπαίδευσης ήταν πολύ λιγότερες και με μικρότερη ταχύτητα. Γίνεται πλέον αντιληπτό πως οι μαθητές έχουν την ανάγκη για εξοικείωση με τις νέες τεχνολογίες ενώ όλο και περισσότερες επιστημονικές έρευνες υποδεικνύουν τα πολλά οφέλη της εμπλοκής των νέων τεχνολογιών στη διδασκαλία πολλών μαθημάτων αλλά και πιο συγκεκριμένα του μαθήματος της χημείας. Στην παρούσα εργασία πραγματοποιείται μαθησιακή παρέμβαση σε μαθητές της Β’ Γυμνασίου στην ενότητα «Χημική Αντίδραση- Ενδόθερμες και Εξώθερμες Αντιδράσεις» με στόχο τη διερεύνηση της αποτελεσματικότητας της χρήσης νέων τεχνολογιών και ειδικότερα της τεχνολογίας Arduino, στη διδασκαλία του μαθήματος της Χημείας. Εξετάζεται, επιπλέον το κατά πόσο δύναται να αντικαταστήσει τις συμβατικές μεθόδους διδασκαλίας. Οι μαθητές μιας πειραματικής ομάδας εμπλέκονται σε μια πειραματική διαδικασία με μικροελεγκτή Arduino, όπου κατασκευάζεται το κύριο εργαλείο του πειράματος (θερμόμετρο) ενώ μαθητές μιας ομάδας ελέγχου εμπλέκονται στην πειραματική διαδικασία με τις υπάρχουσες τεχνικές διδασκαλίας και χωρίς τη χρήση τεχνολογίας Arduino (χρήση συμβατικού θερμομέτρου). Τα παραπάνω πειράματα πραγματοποιούνται διαδικτυακά μέσω της πλατφόρμας Cisco Webex καθότι η πανδημία του Covid-19 δεν επιτρέπει τη δια ζώσης διδασκαλία. Οι μαθητές κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτηματολόγιο γνώσεων πριν και μετά τη διδακτική παρέμβαση και σε ερωτηματολόγιο στάσεων. Τα αποτελέσματα έδειξαν μεγαλύτερη βελτίωση του γνωστικού επιπέδου στην πειραματική ομάδα ενώ προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι μαθητές της πειραματικής ομάδας, παρά το μεγαλύτερο όγκο πληροφοριών και το χαμηλότερο αρχικό γνωστικό επίπεδο, βρήκαν το μάθημα πιο εύκολο από εκείνους της ομάδας ελέγχου. Οι δύο ομάδες, παρόλα αυτά δεν είχαν στατιστικά σημαντικές διαφορές κάτι που μπορεί να εξηγηθεί από τον τρόπο διεξαγωγής της διδακτικής παρέμβασης η οποία έγινε εξ αποστάσεως.It is obvious that the rapid development of technology in the last decades has brought people to face major changes and led them to learn and use technological tools at different speeds. In contrast to the technological revolution, changes in education have been much less frequent and slower. It is becoming clearer that students need to become familiar with new technologies while more and more scientific research indicates the benefits of the involvement of new technologies in teaching methods of many subjects and more specifically in chemistry. In this paper, a learning intervention is carried out for students of the second grade of Junior High School, in the unit "Chemical Reaction - Endothermic and Exothermic Reactions" in order to examine the effectiveness of the use of new technologies and in particular the Arduino technology in the teaching of Chemistry. It also examines whether it can replace conventional teaching methods. Students of an experimental group are involved in an experimental process with an Arduino microcontroller, where the main tool of the experiment (thermometer) is built, while students of a control group are involved in the experimental process with existing teaching techniques and without the use of Arduino technology (use of a conventional thermometer). The above experiments are conducted online via the Cisco Webex platform as the Covid-19 pandemic does not allow for face-to-face teaching. Students were asked to answer a pre- and post-intervention knowledge test and an attitude questionnaire. The results showed a greater improvement in cognitive level in the experimental group, and it is particularly interesting that the students in the experimental group, despite the larger amount of information and lower initial cognitive level, found the lesson easier than those in the control group. The two groups, however, did not have statistically significant differences which can be explained by the way the teaching intervention was conducted, which was done remotely

Προκλήσεις της δημόσιας υγείας στη νοσοκομειακή διαχείριση της σαρκοπενίας

Η σαρκοπενία είναι ο συνδυασμός της προοδευτικής και γενικευμένης απώλειας μάζας των σκελετικών μυών, της μυϊκής δύναμης και της φυσικής κατάστασης,με υψηλό κίνδυνο ανεπιθύμητων αποτελεσμάτων όπως σωματική αναπηρία, κακή ποιότητα ζωής ακόμα και θάνατο. Ο ορισμός αυτός δόθηκε το 2009 από τα μέλη του EWGSOP και χρησιμοποιείται ευρέως μέχρι και σήμερα.Επηρεάζει κυρίως τους ηλικιωμένους ηλικίας 60-70 ετών.Η σαρκοπενία είναι μία πολυπαραγοντική νόσος και τα αίτια της σχετίζονται με τις αλλαγές που υφίστανται οι σκελετικοί μύες κατά την γήρανση. Το πρώτο βήμα για την διαχείριση της σαρκοπενίας είναι η σωστή και επαγγελματική διάγνωση. Σύμφωνα με το EWGSOP η διάγνωση της βασίζεται στην παρουσία χαμηλής μυϊκής μάζας (LMM) συν χαμηλής μυϊκής δύναμης (LMS) ή/και χαμηλής φυσικής απόδοσης (LPP). Είναι πολύ δύσκολο να υπάρξουν αξιόπιστα ποσοστά της συχνότητα της σαρκοπενίας στον πληθυσμό, κυρίως λόγω του τύπου του εξεταζόμενου δείγματος, καθώς επίσης και των διαφορετικών ορισμών που έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς για να καθορίσουν την σαρκοπενία. Η σαρκοπενία είναι ένα πολυπαραγοντικό σύνδρομο, άρα και η θεραπεία της πρέπει να είναι πολύπλευρη για να είναι αποτελεσματική.Έχει άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις στη δημόσια υγεία, οι οποίες όμωςείναι δύσκολο να μετρηθούν λόγω των πολυάριθμων αρνητικών επιπτώσεων της σαρκοπενίας.Sarcopenia is a combination of a progressive and generalized loss of skeletal muscle mass and muscle strength or physical performance, with high risk of adverse outcomes such as physical disability, poor quality of life even death. This definition was given in 2009 by EWGSOP members and is widely used up to date.It mainly affects older people, aged 60-70 years. Sarcopenia is a multifactorial disease and its causes are related to changes in skeletal muscle during aging. The first step towards the management of sarcopenia is the proper and professional diagnosis. According to EWGSOP the diagnosis of sarcopenia depends on the presence of low muscle mass (LMM) plus low muscle strength (LMS) or low physical performance (LPP). It is very difficult to establish reliable rates of prevalence of sarcopenia in the population, mainly because of the type of examined sample, as well as the different definitions used from time to time to determine sarcopenia. Sarcopenia is a multifactorial syndrome, so its treatment should be multifaceted to be effective.It has direct and indirect impact on public health, which are difficult to be measured due to numerous negative outcomes of sarcopenia

Η ανάπτυξη του αφηγηματικού λόγου στα παιδιά προσχολικής ηλικίας με την αξιοποίηση της ψηφιακής αφήγησης: μία μελέτη περίπτωσης

Στην παρούσα διπλωματική εργασία επιδιώχθηκε η αξιοποίηση της Ψηφιακής Αφήγησης σε δραστηριότητες με παιδιά προσχολικής ηλικίας και η διερεύνηση του εάν αυτή μπορεί να συμβάλει θετικά στον αφηγηματικό τους λόγο, συγκρινόμενη με συμβατικές δραστηριότητες, καθώς και εάν συντελεί στην κινητοποίηση των παιδιών να συμμετέχουν ενεργά στην εκπαιδευτική διαδικασία και να συνεργάζονται αποτελεσματικά μεταξύ τους. Για να ερευνηθούν τα παραπάνω, εκπονήθηκε μία μελέτη περίπτωσης σε ένα τμήμα νηπιαγωγείου της Αθήνας. Δημιουργήθηκαν δύο ομάδες, αποτελούμενες από τέσσερα παιδιά η καθεμία. Η μία αποτέλεσε την Πειραματική Ομάδα και ασχολήθηκε με δραστηριότητες δημιουργίας ιστοριών σε μορφή ψηφιακών αφηγήσεων, ενώ η άλλη αποτέλεσε την Ομάδα Ελέγχου και ενεπλάκη σε δραστηριότητες δημιουργίας ιστοριών με συμβατικές μορφές. Πριν και μετά τη διεξαγωγή του συνόλου των παρεμβάσεων, διενεργήθηκαν στα παιδιά δοκιμασίες, το Pre-test και Post-test, αντίστοιχα, ώστε να αξιολογηθεί η ικανότητα αφηγηματικού τους λόγου και, συγκεκριμένα, ως προς τη συνεκτικότητα και τη συνοχή αυτού, καθώς και να διαπιστωθούν πιθανές μεταβολές χάρη στις παρεμβάσεις. Τα ευρήματα έδειξαν πως τα παιδιά της Πειραματικής Ομάδας, που ασχολήθηκαν με την ψηφιακή αφήγηση, βελτιώθηκαν ως προς τη συνοχή του αφηγηματικού τους λόγου, αλλά όχι ως προς τη συνεκτικότητα. Αντίθετα, τα παιδιά της Ομάδας Ελέγχου, τα οποία δημιούργησαν συμβατικές αφηγήσεις, σημείωσαν μικρή βελτίωση στη συνεκτικότητα του αφηγηματικού τους λόγου, αλλά καμία μεταβολή στη συνοχή. Επιπλέον, φάνηκε πως η χρήση τεχνολογικών μέσων συνέβαλε στην κινητοποίηση και την ενεργό συμμετοχή των παιδιών, όπως συντέλεσε και στην επικοινωνία και την αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ των μελών της ομάδας.The purpose of this thesis was to explore the use of Digital Storytelling in activities with children in preschool education and to investigate whether it can make a positive contribution to their narrative discourse compared to conventional activities, as well as to motivate children to participate actively in the educational process and to cooperate effectively. To investigate the above, a case study was conducted in a kindergarten in Athens. Two groups were created, consisting of four children each. One was the experimental group and engaged in storymaking activities in the form of digital storytelling, while the other was the control group and involved in conventional storymaking activities. Before and after all the research sessions, pre-tests and post-tests were performed on children, respectively, to assess their narrative skills and, in particular, its coherence and cohesion, as well as to identify possible alterations due to sessions. The findings showed that the children in the experimental group, who were engaged in digital storytelling, improved the cohesion of their narrative discourse, but not its coherence. In contrast, the children in the control group, who produced conventional narratives, made little improvement in the coherence of their narrative discourse, but showed no change in cohesion. In addition, the use of technological tools appeared to contribute to the motivation and active involvement of children, as well as to the communication and effective cooperation between group members

Analysis of the volatile organic compound fingerprint of Greek grape marc spirits of various origins and traditional production styles

The most well-known traditional Greek grape marc distillate made from winemaking pomace is called “Tsipouro”. Its production involves various grape pomace cultivars, preparation protocols, and anise-flavoring or not, and it should be a colorless liquid with intense organoleptic properties due to the raw materials used in its production and have a minimum alcoholic strength of 37.5% by volume. This study aimed to characterize the volatilome of tsipouro products by covering as many geographical areas and production styles as possible, as there is a lack of characterization of the aromatic composition of this Greek traditional alcoholic beverage. A Headspace Solid Phase Microextraction Gas Chromatography–Mass Spectrometry (HS-SPME-GC-MS) method was applied in 60 samples, resulting in the identification and semi-quantification of over 90 volatile compounds. The statistical analysis pointed out the metabolites that characterized each traditional product group and underlined the influence of the geographical origin and the production protocol. Aniseed spirits from Northern Greece, Macedonia, Limnos Island, and Thessaly, produced from Muscat pomaces, were found to be richer in terpenes, terpenoids, and flavored compounds, attributing to product aroma and quality; different terpenoids were found to be dominant in Muscat distillates from different regions, showing the importance of geographical origin and production process. In conclusion, the results demonstrated the high aroma variability of the Greek Tsipouro, explained that this diversity is caused mainly by the raw material, and could be helpful in the better protection of the origin of this traditional product and the improvement of its qualit

Early versus Late Tracheostomy Promotes Weaning in Intensive Care Unit Patients

Background and aim of the study: The time interval between the patients’ intubation and the performance of a tracheostomy has been considered as critical for the disease prognosis and outcome. The aim of the present study was to compare and contrast the outcomes of early vs late tracheostomy with regard to intensive care unit (ICU) patients’ weaning from respiratory support. Methods: This retrospective observational study, involved patients who were hospitalized in two general and one Covid-19 ICUs of two tertiary hospitals in Athens and were subjected to tracheostomy. Data were collected from the patients’ medical records in order to estimate the duration of patient weaning and the number of days from the patients’ intubation until the time of tracheostomy. In the present study the term early tracheostomy denotes tracheostomy performed within 14 days from patient intubation and late tracheostomy defines the tracheostomy carried out after 14 days. For Covid-19 patients, guidelines suggested that tracheostomies should be performed 21 days following intubation, due to the high risk of virus transmission. Results: One hundred and thirty-one patients who underwent tracheostomy participated in the study. Most tracheostomies were performed using the percutaneous technique. The group of patients tracheostomized within 14 days after their admission in ICU weaned faster from respiratory support compared to ones who were tracheostomized after 14 days. Conclusions: The most common distinction between early and late tracheostomy is 14 days, with early tracheostomy being more beneficial in terms of patients’ outcomes, and specifically ICU patients’ weaning. (www.actabiomedica.it)