Zawroty głowy u osób starszych

Dizziness is a very common disorder, and its incidence increases with age. It is a symptom of disorder not the essence of the disease. It is usually the result of disorders of the vestibular system, and can be caused by damage to the labyrinth (vertigo) or its innervation (dizziness). Dizziness deals with two areas of medicine - otolaryngology and neurology. Borderland  of these specialties is neurotology, which has been recently considered as a separate specialty. However, it is difficult to diagnose and treat the causes of dizziness and often beyond the otolaryngologist and neurologist  close cooperation of other professionals such as: a cardiologist, ophthalmologist, radiologist, orthopedist, and even a psychiatrist is required. Dizziness is a hardly perceptible symptom and usually very difficult to diagnose. In older persons dizziness occurs due to many different reasons of central, peripheral or psychiatric nature as well as on a background of variety of systemic diseases. Best pharmacological treatment should be started after the appropriate diagnostics and after proper diagnosis. If the cause of dizziness is vestibular system, customized exercise can have a very beneficial effect on the recovery of functional capacity.Zawroty głowy to dolegliwość bardzo rozpowszech-niona, a ich częstość występowania rośnie wraz z wiekiem. Stanowią one objaw schorzenia, a nie istotę choroby. Są one zazwyczaj wynikiem zaburzeń układu przedsionkowego i mogą być spowodowane uszkodzeniem samego błędnika (zawroty błędnikowe) lub jego unerwienia (zawroty pozabłędnikowe). Zawrotami głowy zajmują się dwie dziedziny medycyny – otolaryngologia i neurologia. Pogranicze tych specjalności stanowi neurootologia, zwana też otoneurologią, która ostatnio uznaje się za odrębną podspecjalność. Ale zdiagnozowanie przyczyn zawrotów głowy oraz ich leczenie jest bardzo trudne i często poza laryngologiem i neurologiem wymaga ścisłej współpracy innych specjalistów, między innymi:  kardiologa, okulisty, radiologa, ortopedy, a nawet psychiatry. Zawroty głowy są trudno uchwytnym objawem i z reguły trudnym do zdiagnozowania. U starszych osób zawroty głowy występują z wielu różnych przyczyn. Mogą być pochodzenia centralnego, obwodowego, psychiatrycznego lub występować na tle różnych chorób ogólnoustrojowych. Leczenie farmakologiczne najlepiej należy rozpocząć po wykonaniu odpowiedniej diagnostyki i po ustaleniu diagnozy. Jeśli przyczyną zawrotów głowy jest układ przedsionkowy, indywidualnie dostosowane ćwiczenia mogą mieć bardzo korzystny wpływ w odzyskiwaniu sprawności funkcjonalnej

Dizziness in older people

Dizziness is a very common disorder, and its incidence increases with age. It is a symptom of disorder not the essence of the disease. It is usually the result of disorders of the vestibular system, and can be caused by damage to the labyrinth (vertigo) or its innervation (dizziness). Dizziness deals with two areas of medicine - otolaryngology and neurology. Borderland  of these specialties is neurotology, which has been recently considered as a separate specialty. However, it is difficult to diagnose and treat the causes of dizziness and often beyond the otolaryngologist and neurologist  close cooperation of other professionals such as: a cardiologist, ophthalmologist, radiologist, orthopedist, and even a psychiatrist is required. Dizziness is a hardly perceptible symptom and usually very difficult to diagnose. In older persons dizziness occurs due to many different reasons of central, peripheral or psychiatric nature as well as on a background of variety of systemic diseases. Best pharmacological treatment should be started after the appropriate diagnostics and after proper diagnosis. If the cause of dizziness is vestibular system, customized exercise can have a very beneficial effect on the recovery of functional capacity.Zawroty głowy to dolegliwość bardzo rozpowszech-niona, a ich częstość występowania rośnie wraz z wiekiem. Stanowią one objaw schorzenia, a nie istotę choroby. Są one zazwyczaj wynikiem zaburzeń układu przedsionkowego i mogą być spowodowane uszkodzeniem samego błędnika (zawroty błędnikowe) lub jego unerwienia (zawroty pozabłędnikowe). Zawrotami głowy zajmują się dwie dziedziny medycyny – otolaryngologia i neurologia. Pogranicze tych specjalności stanowi neurootologia, zwana też otoneurologią, która ostatnio uznaje się za odrębną podspecjalność. Ale zdiagnozowanie przyczyn zawrotów głowy oraz ich leczenie jest bardzo trudne i często poza laryngologiem i neurologiem wymaga ścisłej współpracy innych specjalistów, między innymi:  kardiologa, okulisty, radiologa, ortopedy, a nawet psychiatry. Zawroty głowy są trudno uchwytnym objawem i z reguły trudnym do zdiagnozowania. U starszych osób zawroty głowy występują z wielu różnych przyczyn. Mogą być pochodzenia centralnego, obwodowego, psychiatrycznego lub występować na tle różnych chorób ogólnoustrojowych. Leczenie farmakologiczne najlepiej należy rozpocząć po wykonaniu odpowiedniej diagnostyki i po ustaleniu diagnozy. Jeśli przyczyną zawrotów głowy jest układ przedsionkowy, indywidualnie dostosowane ćwiczenia mogą mieć bardzo korzystny wpływ w odzyskiwaniu sprawności funkcjonalnej

Urination disorders occurring in the elderly – point of view of a physiotherapist

International Continence Society defines urinary incontinence as involuntary urine leakage in subjective assessment. It is essential that urinary incontinence is regarded to as a symptom not as a separate disease. Until recently, majority of the elderly society considered disorders connected with urinary continence a taboo topic. Higher awareness level and easier access to knowledge enable even the elderly patients to start therapy in the area of these afflictions more willingly. According to the world standards of urination disorders, in the first stage of treatment noninvasive treatment should be used and when it fails, surgical treatment is to be applied. It is especially crucial in geriatrics patients whose polymorbidity poses contraindications or higher risk to general anesthesia procedures. The following article presents the point of view of a physiotherapist and possibilities of using a wide range of noninvasive methods in the therapy of urination disorders. Classification of urination disorders is presented, as well as possible comorbidities relevant during urological physiotherapyMiędzynarodowe towarzystwo Kontynecji definiuje nietrzymanie moczu jako mimowolny wyciek moczu w subiektywnej ocenie. Istotnym jest fakt, że nietrzymanie moczu traktowane jest jako objaw a nie jako osobna jednostka chorobowa. . Zaburzenia związane z trzymaniem moczu były do niedawna uznawane przez większość starszego społeczeństwa jako temat tabu. Większa świadomość oraz łatwiejszy dostęp do wiedzy powodują, że nawet starsi pacjenci chętniej podejmują terapie w zakresie tych dolegliwości. Wg światowych standardów leczenia zaburzeń odda-wania moczu w pierwszym etapie leczenia należy wyko-rzystać leczenie nieinwazyjne, a gdy ono zawiedzie – zasto-sować winno się metody operacyjne. Szczególnie jest to istotne w przypadku pacjentów geriatrycznych, gdzie ze względu na wielochorobowość zabiegi pod narkozą są często objęte przeciwwskazaniem lub zwiększonym ryzykiem. Poniższy artykuł przedstawia punkt widzenia fizjo-terapeuty i możliwości zastosowania szeregu nieinwazyjnych metod terapii zaburzeń oddawania moczu. Ukazuje również klasyfikację zaburzeń związanych z oddawaniem moczu oraz przedstawia możliwe dolegliwości współistniejące istotne podczas pracy fizjoterapeuty urologicznego

Zaburzenia oddawania moczu występujące u osób starszych – punkt widzenia fizjoterapeuty

International Continence Society defines urinary incontinence as involuntary urine leakage in subjective assessment. It is essential that urinary incontinence is regarded to as a symptom not as a separate disease. Until recently, majority of the elderly society considered disorders connected with urinary continence a taboo topic. Higher awareness level and easier access to knowledge enable even the elderly patients to start therapy in the area of these afflictions more willingly.According to the world standards of urination disorders, in the first stage of treatment noninvasive treatment should be used and when it fails, surgical treatment is to be applied. It is especially crucial in geriatrics patients whose polymorbidity poses contraindications or higher risk to general anesthesia procedures.The following article presents the point of view of a physiotherapist and possibilities of using a wide range of noninvasive methods in the therapy of urination disorders. Classification of urination disorders is presented, as well as possible comorbidities relevant during urological physiotherapyMiędzynarodowe towarzystwo Kontynecji definiuje nietrzymanie moczu jako mimowolny wyciek moczu w subiektywnej ocenie. Istotnym jest fakt, że nietrzymanie moczu traktowane jest jako objaw a nie jako osobna jednostka chorobowa. . Zaburzenia związane z trzymaniem moczu były do niedawna uznawane przez większość starszego społeczeństwa jako temat tabu. Większa świadomość oraz łatwiejszy dostęp do wiedzy powodują, że nawet starsi pacjenci chętniej podejmują terapie w zakresie tych dolegliwości.Wg światowych standardów leczenia zaburzeń odda-wania moczu w pierwszym etapie leczenia należy wyko-rzystać leczenie nieinwazyjne, a gdy ono zawiedzie – zasto-sować winno się metody operacyjne. Szczególnie jest to istotne w przypadku pacjentów geriatrycznych, gdzie ze względu na wielochorobowość zabiegi pod narkozą są często objęte przeciwwskazaniem lub zwiększonym ryzykiem.Poniższy artykuł przedstawia punkt widzenia fizjo-terapeuty i możliwości zastosowania szeregu nieinwazyjnych metod terapii zaburzeń oddawania moczu. Ukazuje również klasyfikację zaburzeń związanych z oddawaniem moczu oraz przedstawia możliwe dolegliwości współistniejące istotne podczas pracy fizjoterapeuty urologicznego

ENERGOCHŁONNOŚĆ SYSTEMU LOKALNEJ WENTYLACJI MECHANICZNEJ PRZY RÓŻNYCH STRATEGIACH STEROWANIA

W pracy przedstawiono możliwości wykorzystania lokalnej wentylacji mechanicznej w pomieszczeniach budynku biurowego przeznaczonych do pracy w ciągu dnia. Zaproponowano różne strategie sterowania jednostkami wentylacyjnymi uwzględniając jakość powietrza w pomieszczeniach w zakładanych okresach użytkowania. Uwzględniono możliwość zasilania centrali w cyklu godzinowym z energii odnawialnej produkowanej na miejscu. Na podstawie uzyskanych wyników energii końcowej stwierdzono, że najkorzystniejszy sposób sterowania polega na ciągłej pracy centrali z najniższym wydatkiem w godzinach 8-16. Jednocześnie jest to wariant charaktertyzujący się najniższą mocą szczytową na ogrzanie powietrza wentylacyjnego przy założeniu częściowego odzysku ciepła (sprawność odzysku 50%). Porównując energię pomocniczą do napędu wentylatorów najkorzystniejszym wariantem jest przypadek 2 i 3, w którym centrala pracuje przez krótszy czas ale zapewnia większą wymianę powietrza

Human Epididymis Protein 4 Levels in Neonates with Respiratory Disorder

Introduction. Transient tachypnea of the newborn (TTN) is one of the most common causes of respiratory distress in the full-term neonates. The diagnosis of TTN in early postnatal period remains problematic for clinicians, and unfortunately, there exist no reliable diagnostic tests for TTN. The elevated human epididymis protein 4 (HE4) levels were observed in the cases of severe bronchitis, pneumonia, and inflammatory processes. However, little is known about the fluctuation of this biomarker concentrations in respiratory disorders in neonatal period. The authors investigated the HE4 levels found in the umbilical cord blood and venous blood samples of the newborns with respiratory disorder (TTN) and blood samples of their mothers. Materials and Methods. The investigated neonates were divided into two groups: 23 neonates with the respiratory insufficiency (transient tachypnea of the newborn, TTN) as the study group and 28 newborns of healthy mothers constituted the control group (CG). The C-reactive protein (CRP) and procalcitonin (PCT) as well as HE4 levels were determined in umbilical cord blood and venous blood for all the examined neonates and their mothers. Results. There were no differences found in the HE4 levels determined for the mothers’ blood samples and umbilical cord blood samples in all investigated groups. In comparison with healthy children, the elevated HE4 levels were observed in neonates with TTN. Significant positive correlation between HE4 and CRP as well as PCT levels was observed in all investigated neonates. The receiver operating characteristic (ROC) curve analysis demonstrated the cut-off value for the serum HE4 in the researched neonates at the level of 318.5 pmol/L, yielding the sensitivity of 73.9% and specificity of 66.7% for the early diagnosis of TTN. Conclusions. Serum HE4 could be considered as a candidate biomarker for the early diagnosis of pulmonary dysfunction in the newborns

Brain metastasis as the first symptom of gastric cancer – case report and literature review

The study presented a patient with asymptomatic gastric cancer, in whom the first symptom was metastasis to the brain. The patient was initially diagnosed by a neurologist and subject to surgical intervention in the area of residence, where he underwent craniotomy with the excision of the metastatic lesions located in the occipital lobe. The histopathological examination revealed the presence of adenocarcinoma metastases. Following complex diagnostics the patient was diagnosed with cardial carcinoma, being subject to cerebral radiotherapy and chemotherapy. The patient was then referred to surgery at the Wielkopolska Cancer Center in Poznań. After final exclusion of disease dissemination (by means of PET-CT) the patient underwent total gastrectomy with D2 lymphadenectomy, and gastrointestinal tract reconstruction by means of the Roux-en-Y method. The histopathological examination result was as follows: tubular-papillary G2 adenocarcinoma (intestinal type), pT2 pN0 (23 evaluated lymph nodes without cancer metastasis), vascular neoplastic emboli, and positive HER2 protein expression. After surgery the patient was subject to adjuvant chemotherapy. Control brain CT examinations revealed the presence of 4 recurrent metastatic lesions-the patient was disqualified from stereotactic radiation therapy and was subject to palliative chemotherapy. The discussion presented the problem of treating patients with stage IV gastric cancer, including current management guidelines, as well as literature review concerning the treatment of patients with diagnosed gastric cancer and brain metastases

Sprawozdanie_z

<p>Plik bazowy z danymi do wykonania projektu</p

Doubtful Justification of the Gluten-Free Diet in the Course of Hashimoto’s Disease

The popularization of the gluten-free diet brings with it a fashion for its use, which can harm the treatment of Hashimoto’s disease. The few studies in this regard do not confirm positive changes resulting from a gluten-free diet. At the same time, the presence of other comorbid autoimmune diseases in this group of patients is increasing. This may have important implications for the interpretation of test results and the need for a gluten-free diet in some patients. In this review, the PubMed database was searched for links between a gluten-free diet, Hashimoto’s disease, and autoimmune diseases. When analyzing the available literature, we found no basis for introducing a gluten-free diet for the standard management of Hashimoto patients. The recommended diet is instead an anti-inflammatory diet that levels the supply (to compensate for deficiencies) of vitamin D, iodine, and selenium, which are found in plant products rich in polyphenols, antioxidants, and omega-3 fatty acids, as illustrated in this article