Poziom wypalenia zawodowego wśród pielęgniarek pracujących w szpitalu

Introduction. The occurrence of the phenomenon of occupational burnout is multidimensional and concerns various professional groups and specialties. Nurses are a professional group particularly at risk of burnout, which is associated with specific burdens typical for this profession. These burdens carry a high potential for negative impacts on the mental and physical sphere of functioning of the nursing staff. Aim. The aim of the study was to assess the level of occupational burnout of nurses working in various hospital departments. Material and methods. The study included a group of 150 nurses working in the hospital in the period from January 6, 2020 to March 10, 2020. The study used a self-questionnaire consisting of 21 questions and the MBI Ch. Maslach. Results. Statistical analysis did not show a significant relationship between the respondents’ workplace and their level of occupational burnout in depersonalization. The level of burnout in the subscale of sense of personal achievement in all nurses is average. The specifics of the ward and its specific problems do not significantly affect the level of burnout. The level of burnout increases with age and seniority, but symptoms of burnout are already visible among novice nurses. Most of the surveyed nurses consider their work stressful, which has a large impact on the occurrence of occupational burnout. The main determinant of stress for them is overwork and inadequate remuneration for work. The research did not show a significant influence of the “heaviness” of the department where the respondents worked as a factor determining stress. Nurses are often overworked, experience strong stress, yet they are highly attached to the profession and do not declare the will to change it. Conclusions. The conducted research has shown that the nurses working hospital belong to the group with an average level of occupational burnout. Symptoms of emotional exhaustion dominate among the respondents, especially among nurses working in departments with a high degree of severity.Wstęp. Występowanie zjawiska wypalenia zawodowego ma charakter wielowymiarowy i dotyczy różnych grup zawodowych i specjalności. Pielęgniarki to grupa zawodowa szczególnie zagrożona wypaleniem zawodowym, które wiąże się ze specyficznymi obciążeniami typowymi dla tego zawodu. Obciążenia te niosą za sobą duży potencjał negatywnych oddziaływań na psychiczną i fizyczną sferę funkcjonowania personelu pielęgniarskiego. Cel. Celem pracy była ocena poziomu wypalenia zawodowego pielęgniarek pracujących na różnych oddziałach szpitalnych. Materiał i metoda. Badaniami objęto 150 osobową grupę pielęgniarek pracujących w szpitalu w okresie od 6.01.2020 roku do 10.03.2020 roku. W badaniach posłużono się kwestionariuszem ankiety własnej liczącym 21 pytań i Kwestionariuszem Wypalenia Zawodowego MBI Ch. Maslach. Wyniki. Analiza statystyczna nie wykazała istotnej zależności pomiędzy miejscem pracy ankietowanych a ich poziomem wypalenia zawodowego w depersonalizacji. Poziom wypalenia w podskali poczucia osiągnięć osobistych u wszystkich pielęgniarek/pielęgniarzy kształtował się na średnim poziomie. Specyfika oddziału i specyficzne dla niej problemy nie miały istotnego wpływu na poziom wypalenia. Poziom wypalenia wzrastał wraz z wiekiem i stażem pracy, ale wśród początkujących pielęgniarek widoczne były objawy wypalenia zawodowego. Większość badanych pielęgniarek/pielęgniarzy uważała swoją pracę za stresującą, co miało duży wpływ na występowanie wypalenia zawodowego. Głównym determinantem stresu były dla nich przepracowanie oraz nieadekwatne do pracy wynagradzanie. Badania nie wykazały istotnego wpływu „ciężkości” oddziału, na którym pracowali respondenci jako czynnika determinującego stres. Pielęgniarki/pielęgniarze byli często przepracowani, doświadczali silnego stresu, mimo to cechowali się ogromnym przywiązaniem do zawodu i nie deklarowali chęci jego zmiany. Wnioski. Przeprowadzone badania wykazały, że pielęgniarki pracujące w szpitalu należały do grupy o średnim poziomie wypalenia zawodowego. Wśród badanych dominowały objawy emocjonalnego wyczerpania, szczególnie u pielęgniarek pracujących w oddziałach o dużym stopniu ciężkości

Prawidłowe postępowanie członków Zespołów Ratownictwa Medycznego w sytuacjach trudnych

Introduction. Working in Medical Rescue Teams is stressful and responsible service. Doctors face difficult situations every day. They make important decisions, they look at people's pain and suffering. They witness death and new life. They save, help, heal and at the same time they are just people guided by emotions, in need of rest and sometimes support. Aim of the study. The aim of this study is to assess the correct behavior of members of Medical Rescue Teams in difficult situations. Material and methods. The research group consisted of 120 people, members of Medical Rescue Teams. Method used - diagnostic survey, research tool - author's questionnaire. Pearson's Chi Square test was used to calculate the relationship between several levels of variables. The paper presents the analysis of cross tables where there is a statistically significant difference, i.e. the relationship between one variable and another. Results. The study involved 19 women and 101 men. The respondents indicated that the most traumatic situations are sudden events involving children. Trips to events involving a patient from the "load and go" category are also described by the rescuers themselves as difficult situations. On the other hand, they see the fewest problems in events involving agitated people treated psychiatrically. Conclusions. The obtained research showed that medical workers, regardless of their profession, are specially prepared to work in emergency services. In traumatic situations, they do not always take the most effective action. The correct behavior of the members of the Medical Rescue Teams in selected difficult situations is influenced by the time of work and rest, but not by knowledge and professional experience, as well as age and gender. The decision about the profession taken at a late age and the age of starting work in the Medical Rescue Team also do not affect rescue activities undertaken in traumatic situations.Wstęp. Praca w Zespołach Ratownictwa Medycznego to stresująca i odpowiedzialna służba. Medycy na co dzień stykają się z trudnymi sytuacjami. Podejmują ważne decyzje, patrzą na ludzki ból i cierpienie. Są świadkami śmierci i nowego życia. Ratują, pomagają, leczą a przy tym wszystkim są tylko ludźmi kierującymi się emocjami, potrzebującymi wypoczynku, a niekiedy wsparcia. Cel. Celem badań była ocena prawidłowego postępowania członków Zespołów Ratownictwa Medycznego w sytuacjach trudnych. Materiał i metody. Grupę badawczą stanowiło 120 osób, członków Zespołów Ratownictwa Medycznego. Użyta metoda – sondaż diagnostyczny, narzędzie badawcze – autorski kwestionariusz ankiety. Do obliczeń zależności pomiędzy kilkoma poziomami zmiennych zastosowano test Chi Kwadrat Pearsona. Przedstawiono w pracy analizy tablic krzyżowych, gdzie zachodziła różnica istotna statystycznie czyli relacja pomiędzy jedną zmienną a drugą. Wyniki. W przeprowadzonym badaniu wzięły udział kobiety – 19 osób i mężczyźni 101 osób. Ankietowani wskazali, że sytuacje najbardziej traumatyczne, to nagłe zdarzenia z udziałem dzieci. Wyjazdy do zdarzeń z udziałem pacjenta z kategorii "ładuj i jedź", przez samych ratowników również są określane, jako sytuacje trudne. Najmniej natomiast problemów, dostrzegają w zdarzeniach z udziałem osób pobudzonych, leczonych psychiatrycznie. Wnioski. Uzyskane badania wykazały, że pracownicy medyczni bez względu na wykonywany zawód, w sposób szczególny są przygotowywani do pracy w służbach ratowniczych, jednakże w sytuacjach traumatycznych nie zawsze podejmują najbardziej skuteczne działania. Na prawidłowe postępowanie członków Zespołów Ratownictwa Medycznego w wybranych sytuacjach trudnych ma wpływ czas pracy i wypoczynek, nie ma natomiast wpływu wiedza i doświadczenie zawodowe oraz wiek, a także płeć. Decyzja o zawodzie, podjęta w późnym wieku oraz wiek rozpoczęcia pracy w Zespole Ratownictwa Medycznego, również nie wpływają na działania ratownicze podejmowane w sytuacjach traumatycznych

Pielęgniarska ocena wpływu operacji tarczycy na poziom wapnia u pacjentów po wykonanym zabiegu

Introduction. Thyroid diseases affect about 20% of Poles, the disease is more common in women than in men. About 20,000 procedures of this type are performed in Poland every year. Surgery is a very difficult situation for every patient. Related to this is feeling anxious and anxious. A nurse is a person who has direct and most frequent contact with a patient. It is able to detect any irregularities, which allows for a quick reaction and taking appropriate actions. Aim of the study. The aim of the study was to analyze the difference in calcium levels before and after thyroid surgery. Material and methods. The method of documentation analysis was used to conduct the research. The analyzed medical documentation concerned 100 patients after thyroidectomy . The results were statistically analyzed test x 2 for independent samples. The research material was divided into 5 areas: occurrence of a decrease in calcium after thyroid surgery, accompanying symptoms in the case of a decrease in calcium, occurrence of tetany symptoms after surgery, treatment with calcium preparations after surgery to remove the thyroid gland, and the influence of calcium levels on hospitalization time. Results. In the area of ​​occurrence of a decrease in calcium after thyroid surgery, a significant decrease was observed. In the area of symptoms that occurred during the decrease in calcium, it was noticed that 86% of the operated patients did not experience any symptoms associated with the decrease in calcium. In the analysis of the area of ​​tetany symptoms occurrence after surgery, no postoperative complications occurred among 72% of patients. In the area of treatment with calcium preparations, 25% of people required calcium supplementation after surgery, while 75% did not require calcium supplementation. In terms of the influence of calcium levels on hospitalization time, most of the patients, 74%, were hospitalized for less than 5 days after the surgery.Wstęp. Choroby tarczycy dotyczą około 20% Polaków, częściej schorzenie to występuje u kobiet niż mężczyzn. W skali roku w Polsce wykonuje się około 20 tysięcy zabiegów tego typu. Zabieg operacyjny jest sytuacją bardzo trudną dla każdego pacjenta. Wiąże się z tym odczuwanie lęku i niepokoju. Pielęgniarka to osoba, która ma bezpośredni i najczęstszy kontakt z pacjentem. Jest w stanie wykryć zaistniałe nieprawidłowości, co pozwala na szybką reakcję i podjęcie odpowiednich działań. Cel. Celem badań była analiza różnicy poziomu wapnia przed i po zabiegu operacyjnym tarczycy. Materiał i metody. Do przeprowadzenia badań wykorzystano metodę analizy dokumentacji. Przeanalizowana dokumentacja medyczna dotyczyła 100 pacjentów po tyreoidektomii. Uzyskane wyniki badań poddano analizie statystycznej testem χ2 dla prób niezależnych. Materiał badawczy podzielono na 5 obszarów: występowanie spadku wapnia po zabiegu operacji tarczycy, objawy towarzyszące w przypadku spadku wapnia, występowanie objawów tężyczki po zabiegu operacyjny, leczenie preparatami wapnia po operacji usunięcia tarczycy oraz wpływu poziomu wapnia na czas hospitalizacji. Wyniki. W obszarze występowania spadku wapnia po operacji tarczycy zaobserwowano znaczny spadek. W obszarze objawów jakie pojawiły się podczas spadku wapnia zauważono, że 86% operowanych nie odczuwało żadnych objawów towarzyszących spadkowi wapnia. W analizie obszaru występowania objawów tężyczki po zabiegu wśród 72% pacjentów nie wystąpiły powikłania pooperacyjne. W obszarze leczenie preparatami wapnia 25% osób wymagało suplementacji wapnia po zabiegu operacyjnym, natomiast 75% nie wymagało suplementacji wapnia. W obszarze wpływu poziomu wapnia na czas hospitalizacji większość chorych, bo 74 % była hospitalizowana po zabiegu operacyjnym mniej niż 5 dni

8-Phenyl-3,4,6,7,8,8a-hexahydro-1H-pyrrolo­[2,1-c][1,4]oxazin-6-one

In the title compound, C13H15NO2, the hexa­hydro­pyrrolo­[2,1-c][1,4]oxazine fragment is disordered over two conformations (A and B) in a 0.656 (5):0.344 (5) ratio. The five-membered ring is similarly disordered and adopts an envelope conformation in A, while in B this ring is nearly planar [maximum deviation = 0.088 (1) Å]. The six-membered rings in both A and B exhibit chair conformations. In the crystal, weak inter­molecular C—H⋯O hydrogen bonds link the mol­ecules into ribbons propagating in [010]

Differences in the prognosis of HPV16-positive patients with squamous cell carcinoma of head and neck according to viral load and expression of P16

Purpose To evaluate the impact of HPV16 load (VL-the number of virus genome copies per cell) and P16 expression on prognosis of patients with squamous cell carcinomas (SCCs) of head and neck (HN). Materials and methods HPV16 presence was assessed in the group of 109 patients with HNSCCs by quantitative polymerase chain reaction (qPCR). VL (assessed by qPCR) and P16 expression (evaluated by immunohistochemistry) were analysed only in the subgroup of HPV16-positive tumours. These features were correlated with 5-year overall survival (OS) and disease-free survival (DFS). Results HPV16 infection was found in 36 tumours (33.0%). Virus-positive patients had better OS and DFS than those without infection (P = 0.041 and 0.005). Among HPV16-positive HNSCCs, 18 (50.0%) had higher VL (median value > 6764.3 copies/cell) and 25 (73.5%) P16 over expression. The significant differences in OS and DFS (P = 0.008 and 0.004) were noticed according to VL, wherein 100% DFS was found for patients with higher VL. According to P16 expression, significant difference was found only for OS (P = 0.020). In multivariate analysis, VL (P = 0.045; HR = 2.795; CI 0.121-1.060) and the level of smoking (P = 0.023, HR = 2.253; CI 1.124-4.514) were independent factors affecting DFS of HPV16-positive patients. Conclusion On the basis of viral load, it is possible to differentiate prognosis of patients with HPV16-positive HNSCCs. In this subgroup, viral load has stronger prognostic potential than P16 expression

Graphene oxide decorated with fullerenol nanoparticles for highly efficient removal of Pb(II) ions and ultrasensitive detection by total-reflection X-ray fluorescence spectrometry

In this paper, the graphene oxide (GO) decorated with fullerenol nanoparticles C60(OH)22 has been designed for the highly selective separation and ultrasensitive determination of lead ions. The grafting fullerenol nanoparticles to the surface of GO solves the problem of their high solubility in aqueous solutions and simultaneously uses their high hydrophilicity and deprotonation ability. The research has revealed unique adsorption properties of GO-C60(OH)22 toward Pb(II) ions at pH 5.5, i.e., minimal adsorbent dose (5 mg L 1), impressive resistance to ionic strength (up to 1 mol L 1), and enormous adsorption capacity (1307 mg g 1), much higher than those of any of the currently reported sorbents. The adsorption isotherms, kinetics, and effect of ionic strength indicate that an inner-sphere model based on surface complexation is the main mechanism of Pb(II) adsorption on GOC60( OH)22. The high-resolution O1s and Pb4f X-ray photoelectron spectra confirm the strong chelation of Pb(II) ions and suggest the various coordination of Pb(II) ions to the oxygen functional groups. The exceptional properties of GO-C60(OH)22, including the possibility of application in micro-quantities, were the basis for the development of the method for ultra-sensitive detection of Pb(II) ions using such micro-analytical technique as total-reflection X-ray fluorescence spectrometry (TXRF). The method allows obtaining an extremely low detection limit of 2.3 pg mL 1 using a low-power TXRF instrument. Due to the impressive selectivity of the method, the ultra-trace Pb(II) ions can be highly accurately determined in complex matrix samples, including high salinity waters challenging to analyze using other analytical techniques

Postoperative treatment of patients with anaplastic oligodendrogliomas. Thirty years' experience of the Maria Sklodowska-Curie Memorial Centre in Kraków, 1975–2000

BackgroundAnaplastic oligodendrogliomas (AO) are infiltrative, mostly supratentorial tumours, often bilaterally affecting the white matter. Radiotherapy alone or in combination with chemotherapy have a role in the adjuvant treatment of AO, but currently the efficacy of various treatment modalities could not be definitively determined because of the heterogeneity of the therapies used.AimAssessment of the efficacy of altered therapy schedules in postoperative treatment of patients with anaplastic oligodendrogliomasMaterials/MethodsBetween 1975 and 2000, 101 adult patients with anaplastic oligodendrogliomas were postoperatively treated in our institution. During this period patients received conventional radiation therapy and chemotherapy (CRT/CH), conventional radiation therapy (CRT), and split course hypofractionated radiation therapy (SCHRT).Between 1975 and 1985, CRT/CH was applied in 42 patients. Whole brain irradiation was delivered; the tumour dose of 5Gy in 25 fractions over 5 weeks was calculated at the midplane of the skull. Then treatment fields were reduced and a 10Gy boost was given in 5 fractions over 5 days to the known tumour bearing area. On the last day of irradiation patients began the first of six planned series of chemotherapy with CCNU, given 100mg/2, orally every 8 weeks. From 1986 to 1990, CRT was received by 27 patients. Irradiation was only as described above. Between 1991 and 2000, 32 patients were given SCHRT. There were 3 courses of irradiation separated by a one-month interval. In each of the two first series patients received 20Gy in 5 fractions in five days to the whole brain, and in the third course a 20Gy boost in 5 fractions over 5 days was given as in the CRT regimen.ResultsActuarial overall survival rates at two and five years were 38% and 10% respectively for patients treated with CRT/CH, 36% and 11% for the CRT group, and 23% and 6% for the SCHRT option. Multivariate analysis revealed that only age was a significant factor. Patients aged 45 years or less carried the best prognosis.ConclusionsThe efficacy of different postoperative treatments administered to our patients with anaplastic oligodendrogliomas gave approximately comparable and unrewarding poor results

Amino- and polyaminophthalazin-1(2H)-ones : synthesis, coordination properties, and biological activity

Amino- and polyaminophthalazinones were synthesized by the palladium‐catalyzed amination (alkyl- and arylamines, polyamines) of 4-bromophthalazinones in good yields. The coordinating properties of selected aminophthalazinones towards Cu(II) ions were investigated and the participation of the nitrogen atoms in the complexation of the metal ion was shown. A biological screening of the potential cytotoxicity of selected synthesized compounds on HT-29 and PC-3 cell lines, as well as on the L-929 cell line, proved that some amino derivatives of phthalazinone show interesting anticancer activities. The detailed synthesis, spectroscopic data, and biological assays are reported

Treatment of severe primary IGF-1 deficiency using rhIGF-1 preparation — first three years of Polish experience

Introduction: The objective of this study was to analyse the effects of the first three years of treatment with recombinant human insulinlike growth factor 1 (rhIGF-1) in patients from the Polish population. Material and methods: Twenty-seven children (22 boys and five girls) aged 2.8 to 16.0 years old were qualified for treatment with rhIGF-1 (mecasermin) in different treatment centres, according to Polish criteria: body height below –3.0 SD and IGF-1 concentration below percentile 2.5 with normal growth hormone (GH) levels. Mecasermin initial dose was 40 μg/kg bw twice a day and was subsequently increased to an average of 100 μg/kg bw twice a day. Body height, height velocity, weight, body mass index (BMI), and adverse events were measured. Results: Mecasermin treatment resulted in a statistically significant increase in body height (1.45 ± 1.06 SD; p < 0.01) and height velocity in comparison with pre-treatment values. The biggest change in height velocity happened during the first year and diminished during subsequent years. Body weight and BMI also increased significantly after treatment (1.16 ± 0.76 SD and 0.86 ± 0.75 SD, respectively; p < 0.01). Eight patients reported adverse events. These were mild and temporary and did not require treatment modification except in two patients. Conclusions: Treatment with rhIGF-1 was effective and safe in Polish patients with primary IGF-1 deficiency. It had a clear beneficial effect on the height of the patients and significantly accelerated the height velocity, particularly in the first year of treatment

The level of occupational burnout among nurses working in a hospital

Wstęp. Występowanie zjawiska wypalenia zawodowego ma charakter wielowymiarowy i dotyczy różnych grup zawodowych i specjalności. Pielęgniarki to grupa zawodowa szczególnie zagrożona wypaleniem zawodowym, które wiąże się ze specyficznymi obciążeniami typowymi dla tego zawodu. Obciążenia te niosą za sobą duży potencjał negatywnych oddziaływań na psychiczną i fizyczną sferę funkcjonowania personelu pielęgniarskiego. Cel. Celem pracy była ocena poziomu wypalenia zawodowego pielęgniarek pracujących na różnych oddziałach szpitalnych. Materiał i metoda. Badaniami objęto 150 osobową grupę pielęgniarek pracujących w szpitalu w okresie od 6.01.2020 roku do 10.03.2020 roku. W badaniach posłużono się kwestionariuszem ankiety własnej liczącym 21 pytań i Kwestionariuszem Wypalenia Zawodowego MBI Ch. Maslach. Wyniki. Analiza statystyczna nie wykazała istotnej zależności pomiędzy miejscem pracy ankietowanych a ich poziomem wypalenia zawodowego w depersonalizacji. Poziom wypalenia w podskali poczucia osiągnięć osobistych u wszystkich pielęgniarek/pielęgniarzy kształtował się na średnim poziomie. Specyfika oddziału i specyficzne dla niej problemy nie miały istotnego wpływu na poziom wypalenia. Poziom wypalenia wzrastał wraz z wiekiem i stażem pracy, ale wśród początkujących pielęgniarek widoczne były objawy wypalenia zawodowego. Większość badanych pielęgniarek/pielęgniarzy uważała swoją pracę za stresującą, co miało duży wpływ na występowanie wypalenia zawodowego. Głównym determinantem stresu były dla nich przepracowanie oraz nieadekwatne do pracy wynagradzanie. Badania nie wykazały istotnego wpływu „ciężkości” oddziału, na którym pracowali respondenci jako czynnika determinującego stres. Pielęgniarki/pielęgniarze byli często przepracowani, doświadczali silnego stresu, mimo to cechowali się ogromnym przywiązaniem do zawodu i nie deklarowali chęci jego zmiany. Wnioski. Przeprowadzone badania wykazały, że pielęgniarki pracujące w szpitalu należały do grupy o średnim poziomie wypalenia zawodowego. Wśród badanych dominowały objawy emocjonalnego wyczerpania, szczególnie u pielęgniarek pracujących w oddziałach o dużym stopniu ciężkości.Introduction. The occurrence of the phenomenon of occupational burnout is multidimensional and concerns various professional groups and specialties. Nurses are a professional group particularly at risk of burnout, which is associated with specific burdens typical for this profession. These burdens carry a high potential for negative impacts on the mental and physical sphere of functioning of the nursing staff. Aim. The aim of the study was to assess the level of occupational burnout of nurses working in various hospital departments. Material and methods. The study included a group of 150 nurses working in the hospital in the period from January 6, 2020 to March 10, 2020. The study used a self-questionnaire consisting of 21 questions and the MBI Ch. Maslach. Results. Statistical analysis did not show a significant relationship between the respondents’ workplace and their level of occupational burnout in depersonalization. The level of burnout in the subscale of sense of personal achievement in all nurses is average. The specifics of the ward and its specific problems do not significantly affect the level of burnout. The level of burnout increases with age and seniority, but symptoms of burnout are already visible among novice nurses. Most of the surveyed nurses consider their work stressful, which has a large impact on the occurrence of occupational burnout. The main determinant of stress for them is overwork and inadequate remuneration for work. The research did not show a significant influence of the “heaviness” of the department where the respondents worked as a factor determining stress. Nurses are often overworked, experience strong stress, yet they are highly attached to the profession and do not declare the will to change it. Conclusions. The conducted research has shown that the nurses working hospital belong to the group with an average level of occupational burnout. Symptoms of emotional exhaustion dominate among the respondents, especially among nurses working in departments with a high degree of severity