The effectiveness of the implemented inventory management method - case study of a manufacturing company

One of the basic factors influencing the functioning of production enterprises is the correct inventory management. There are many methods that have been analysed and improved in recent years, but they often differ from company practices. In addition, technological development that allows for production support forces enterprises to take specific actions in the area of warehouses and inventory management. The article presents considerations on selected aspects of inventory management and analyses this element in a selected company. An analysis of the purchases of strategic raw materials in the last months in connection with the invasion of Ukraine and the reduced availability of production materials was also presented

Multiple endocrine neoplasia type 1 in Poland: a two-centre experience

Introduction: Multiple endocrine neoplasia type 1 (MEN1) has been causing problems for clinicians since it was first described in 1954 by Wermer. Not only its rarity, but also its variable clinical manifestations and lack of genotype-phenotype correlation make it hard to establish evidence-based guidelines for the management of this syndrome. Nationwide registers and population-based research are the best means to improve knowledge about this rare disease. As yet, there is no example of such research in the Polish population of MEN1 patients. Material and methods: We performed a retrospective analysis of clinical and genetic data of patients diagnosed with MEN1 syndrome and followed-up in two polish referral centres in the years 1994–2018. Results: We analysed 79 patients, of whom the majority were women. The mean age of the patient population was 43 years, mean age at MEN1 diagnosis was 37.95 years, and mean interval from initial symptoms to MEN1 diagnosis was 6.93 years. Primary hyperparathyroidism (PHP), gastroenteropancreatic neuroendocrine tumour (GEP-NET), and pituitary adenoma (PA) developed in 90%, 52%, and 47% of patients, respectively. The dominance of insulinoma with low prevalence of gastrinoma is the most vivid difference, when compared to previously described populations. Moreover, we found 3.5-fold higher risk of developing a pituitary tumour in patients with a frameshift mutation with the STOP codon of the MEN1 gene.  Conclusions: The Polish population of patients with MEN1 is different than previously described European and Asian populations, primarily in prevalence of functional NETs. A frameshift mutation with the STOP codon of the MEN1 gene significantly increases the risk of PA. Further studies with a larger cohort of patients are needed to fully describe the Polish population and improve diagnosis and management of the syndrome

Praktyka leczenia supresyjnymi dawkami tyroksyny w zróżnicowanym raku tarczycy (ocena stanu aktualnego)

Introduction: The study summarizes the results of an audit evaluating the realization of the suppressive TSH therapy in patients with differentiated thyroid cancer. Material and methods: The evaluation was performed in 500 consecutive patients. Results: In patients in whom remission was diagnosed < 5 years ago, in 70% subcomplete suppression was stated (TSH 0.1&#8211;0.3 mU/L) and complete suppression (TSH < 0.1 mU/L) was observed in 20%. Unexpectedly in patients in whom remission lasted > 5 years, complete suppression was observed in 60%. However, this last group was less numerous, thus, the majority of no evidence of disease patients exhibited subcomplete TSH suppression, while only 40% of patients with active disease had this goal realized. Conclusions: 1. Iatrogenous hypothyroidism was well controlled in nearly all differentiated thyroid cancer patients.2. The goal of L-thyroxine treatment, defined as TSH serum level < 0.4 mU/L was achieved in 90% of them without a significant risk of iatrogenous thyrotoxicosis. 3. Some overdosage of L-thyroxine was observed, especially in patients in whom remission lasted > 5 years. It this group of patients there is no reason to induce full suppression of TSH by L-thyroxine treatment.Wstęp: W niniejszej pracy podjęto ocenę praktycznej realizacji wyznaczonych założeń leczenia supresyjnego L-tyroksyną u chorych na raka tarczycy, kontrolowanych po zakończeniu pierwotnego leczenia. Materiał i metody: Ocenę przeprowadzono u 500 kolejnych chorych. Wyniki: Wykazano, że u chorych, u których remisja była krótsza niż 5 lat, u prawie 70% chorych wykazano docelowy stan supresji niepełnej hormonu tyreotroponowego (TSH, thyroid-stimulating hormone) (0,1&#8211;0,3 jm./l), a tylko 20% znajdowało się w supresji pełnej (TSH < 0,1 jm./l). Przeciwną sytuację obserwowano u chorych kontrolowanych dłużej niż 5 lat. Ta grupa chorych była stosunkowo niewielka, niemniej aż u 60% z nich wykazano stężenie TSH niższe niż 0,1 jm./l, a więc supresję silniejszą niż oczekiwana. Po połączeniu grup, u większości chorych w remisji stwierdzono stężenie TSH w oczekiwanym zakresie. Natomiast wbrew oczekiwaniom, nie wszyscy chorzy z aktywną chorobą nowotworową wykazywali oczekiwany stopień supresji TSH - tylko 40% stężeń TSH znalazło się w zakresie niższym niż 0,1 jm./l, a większość chorych wykazywała supresję niepełną. Wnioski: Przegląd stopnia supresji TSH u chorych monitorowanych z powodu raka tarczycy i leczonych tyroksyną wykazał, że: 1. Ryzyko niedoczynności tarczycy u chorych, którzy przeszli leczenie operacyjne i leczenie jodem promieniotwórczym z powodu raka tarczycy jest niskie, gdyż chorzy w sposób zdyscyplinowany stosują zalecone leczenie. 2. Cel leczenia definiowany jako supresja TSH niższa niż 0,4 jm./l można uzyskać u około 90% chorych bez znaczącego ryzyka indukcji tyreotoksykozy. 3. U części chorych doszło do niewielkiego przedawkowania L-tyroksyny, szczególnie wyrażonego w grupie chorych pozostających w remisji, u których minęło ponad 5 lat od rozpoznania. W tej grupie rutynowe stosowanie wysokich dawek L-tyroksyny jest nieuzasadnione

Genetic predisposition to papillary thyroid cancer

Około 5% zróżnicowanych raków tarczycy wykazuje predyspozycję dziedziczną. Dziedziczny nierdzeniasty rak tarczycy może występować jako składowa niektórych dziedzicznych zespołów nowotworowych, na przykład rodzinnej polipowatości jelit oraz jako rodzinny zróżnicowany rak tarczycy (FNMTC, familial non-medullary thyroid cancer), gdzie najczęściej obserwuje się raka brodawkowatego. Choć predyspozycja dziedziczna do nierdzeniastych raków tarczycy jest dobrze znana, to jednak geny warunkujące jej występowanie nie zostały jeszcze poznane. Wykonane jak dotąd badania zidentyfikowały kilka loci - 1q21, 6q22, 8p23.1-p22 oraz 8q24, jednak wyniki te nie zawsze były jednoznaczne. W niniejszej pracy omówiono rezultaty badań sprzężenia oraz ostatnio uzyskane wyniki badań związku całego genomu (GWAS, genome wide association study) wykonano przez badania polimorfizmu pojedynczego nukleotydu (SNP, single nucleotide polymorphism) z wykorzystaniem techniki mikromacierzy wysokiej gęstości. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 486-489)Approximately 5% of differentiated thyroid cancers are hereditary. Hereditary non-medullary thyroid cancer may occur as a minor component of familial cancer syndromes (e.g. familial adenomatous polyposis) or as a primary feature (familial non-medullary thyroid cancer [FNMTC]). Among FNMTC, PTC is the most common. Although a hereditary predisposition to non-medullary thyroid cancer is well established, the susceptibility genes are poorly known. Up to now, by linkage analysis using microsatellite markers, several putative loci have been described - 1q21, 6q22, 8p23.1-p22, and 8q24; however, validation studies have been unsuccessful. In the present review we discuss the results of linkage analysis and the most recent results of genome wide association studies (GWAS) with high resolution SNP (single nucleotide polymorphism) arrays. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 486-489

Test hamowania oktreotydem w diagnostyce i prognozowaniu skuteczności terapii u chorych z guzami neuroendokrynnymi. Doniesienie wstępne

Introduction: Chromogranin A (CgA) is a non-specific marker of neuroendocrine tumors (NET) and is important in monitoring the disease course and NET treatment. Aim of the study: Usefulness of suppression test of CgA secretion with octreotide in diagnosis and predicting the therapy outcome in NET patients. Material and methods: The study included 32 patients with NET of gastrointestinal tract, lung and of unknown origin. CgA level in blood plasma on fasting, before and 30, 60, 90 and 120 minutes after subcutaneous administration of 100 &#956;g octreotide, was determined in all patients. The subjects were divided into two subgroups with relation to CgA level and to the results of somatostatin receptor scintigraphy (SRS). Results: Statistically significant CgA decrease after octreotide administration in all study time points and positive results of SRS were found in the patients with the elevated CgA level. No statistically significant decrease of CgA level after octreotide was found in the group with normal CgA levels. In this group, 13 patients had a negative result of SRS, and somatostatin receptors expression was found in one patient. Tolerance of somatostatin analogs (SSA) therapy was very good. Conclusions: Octreotide suppression test with CgA level assessment in NET patients is a simple, straightforward examination, providing information on the predicted response to the applied SSA and the data on initial clinical tolerance of those agents. This examination can also be a screening test useful in planning the treatment with SSA in patients with NET.Wstęp: Chromogranina A (CgA) jest niespecyficznym markerem guzów neuroendokrynnych (NET). Jest ona przydatna w monitorowaniu przebiegu choroby i leczenia chorych z NET. Cel pracy: Użyteczność testu hamowania wydzielania CgA z użyciem oktreotydu w diagnostyce i prognozowaniu skuteczności terapii chorych z guzami neuroendokrynnymi. Materiał i metody: Do badania włączono 32 chorych z guzami neuroendokrynnymi układu pokarmowego, płuc i o nieznanym miejscu pochodzenia. U wszystkich badanych oznaczano stężenie CgA w osoczu krwi na czczo, przed oraz 30, 60, 90 i 120 minut po podaniu podskórnym 100 &#181;g oktreotydu. Badane osoby podzielono na dwie podgrupy w zależności od stężenia CgA oraz wyniku scyntygrafii receptorów somatostatynowych. Wyniki: U chorych z podwyższonymi stężeniami CgA wykazano znamienne statystycznie obniżenie stężenia CgA po podskórnym podaniu oktreotydu w badanych punktach czasowych oraz dodatni wynik scyntygrafii receptorów somatostatynowych (SRS). W grupie chorych z prawidłowymi stężeniami CgA nie wykazano statystycznie znamiennego obniżenia stężenia CgA po podaniu oktreotydu. W tej grupie 13 chorych miało ujemny wynik SRS, u jednego chorego stwierdzono ekspresję receptorów somatostatynowych. Tolerancja leczenia analogami somatostatyny (SSA) była bardzo dobra. Wnioski: Wykonywanie testu z oktreotydem z oznaczaniem stężeń CgA u chorych z guzami neuroendokrynnymi jest prostym, łatwym do wykonania badaniem dającym informacje o przewidywanej odpowiedzi na zastosowanie analogów somatostatyny, jak również dostarczającym danych na temat wstępnej tolerancji klinicznej tych preparatów. Badanie to może być przesiewowym, przydatnym testem w planowaniu leczenia analogami somatostatyny u chorych z NET

Occurrence of phaeochromocytoma tumours in RET mutation carriers — a single-centre study

  Wstęp: Zespół mnogich nowotworów gruczołów dokrewnych typu 2 (MEN 2) jest schorzeniem uwarunkowanym genetycznie, dziedziczonym w sposób autosomalny dominujący, spowodowanym mutacją germinalną protoonkogenu RET. W 80% przypadków mutacje zlokalizowane są w kodonie 634. Guz chromochłonny rozwinie się u 50% pacjentów z zidentyfikowaną mutacją w protoonkogenie RET. Materiał i metody: 228 nosicieli mutacji w protonkogenie RET poddano monitorowaniu w kierunku rozwoju guza chromochłonnego. Nadzór obejmował okresowo wykonywane ocenę stanu klinicznego, wydalania metoksykatecholamin w dobowej zbiórce moczu komplementarnie z diagnostyką obrazową (CT, MR, scyntygrafia MIBG). Wyniki: Guz chromochłonny rozwinął się u 41 pacjentów (18% wszystkich pacjentów z ustaloną mutacją w protoonkogenie RET). Średni wiek rozpoznania wynosił 43 lata. W 8 przypadkach guz chromochłonny był pierwszą kliniczną manifestacją MEN 2. Tylko u 8 pacjentów (20%) w chwili rozpoznania obserwowano objawy kliniczne typowe dla guza chromochłonnego. Średnia wielkość guza wynosiła 4,3 cm. Nie stwierdzono poza nadnerczowej lokalizacji. W obserwacji autorów potwierdzono tylko jeden przypadek złośliwego guza chromochłonnego. Wnioski: Guzy wywodzące się z tkanki chromochłonnej rozwijające się w przebiegu zespołu MEN 2 mają zwykle nadnerczową lokalizację i łagodny charakter jednak z dużą częstością zmian obustronnych. Biorąc pod uwagę powyższe ryzyko, a także niespecyficzny obraz kliniczny istotnym jest monitorowanie wszystkich pacjentów z potwierdzoną mutacją w protoonkogenie RET w kierunku rozwoju guza chromochłonnego. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 54–58)    Introduction: Multiple endocrine neoplasia type 2 (MEN 2) is an autosomal dominant genetic syndrome caused by germline mutation in RET proto-oncogene. The most common mutations are in a cysteine rich domain. Phaeochromocytoma will develop in approximately 50% of RET proto-oncogene carriers. Material and methods: The studied population consisted of 228 RET proto-oncogene mutation carriers. Monitoring for the diagnosis of phaeochromocytoma was carried out in all patients with established genetic status. Mean time of follow up was 138 months. Surveillance consisted of periodically performed clinical evaluation, 24-hour urinary determinations of total metanephrines complementary with imaging (CT, MR, MIBG scintigraphy). Results: Phaeochromocytoma developed in 41 patients (18% of all RET proto-oncogene mutations carriers). The mean age of diagnosis for the whole cohort was 43 years. In eight cases phaeochromocytoma was the first manifestation of the MEN 2 syndrome. Only eight (20%) patients were symptomatic at diagnosis of phaeochromocytoma. The mean size of the tumour was 4.3 cm. There was no extra-adrenal localisation. We observed one case of malignant phaeochromocytoma. Conclusions: In patients with MEN 2 syndrome phaeochromocytomas are usually benign adrenal tumours with high risk of bilateral development. Taking to account the latter risk and non-specific clinical manifestation of the neoplasm it is mandatory to screen all RET proto-oncogene mutations carriers for phaeochromocytoma. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 54–58)

Terapia radioizotopowa 131-MIBG złośliwych guzów chromochłonnych i przyzwojaków — badanie jednoośrodkowe

Introduction: Pheochromocytomas and paragangliomas are rare tumors deriving from chromaffin cells of adrenal medulla or paraganglia. They are usually benign but 10-35% of them present malignant behavior. The aim of the study was to evaluate the efficacy and safety of 131-I MIBG therapy in malignant pheochromocytoma /paraganglioma patients (MPPGL). Material and methods: 18 patients (7 women and 11 men) were included in this study. Between 2002 and 2016 they underwent 131-I MIBG therapy because of MPPGL and their medical data were analyzed retrospectively. Clinical indications for the treatment included progressive disease or massive tissue involvement independently from disease progression. Tumor response for the first time was assessed 3 months after the last treatment according to Response Evaluation Criteria in Solid Tumors criteria and by 131-I MIBG scans. Results: The mean single dose used was 7.25 GBq (196 mCi) and mean cumulative dose 33.08 GBq ( 894 mCi). In 2 (11%) patients complete tumor response was achieved. In 1 (6%) patient partial response was obtained. In 13 (72%) patients stable disease was observed. In 2 (11%) patients progression was diagnosed three months after treatment discontinuation. In the whole studied group the progression free survival time was 85 months and overall 5-year survival was 87%. Conclusions: Radionuclide treatment with use of 131-I MIBG may be effective form of palliative treatment for patients with inoperative neoplasm spread, progressive disease or patients requiring alleviation of symptoms. Wstęp: Guzy chromochłonne i przyzwojaki są rzadkimi guzami wywodzącymi się z tkanki chromochłonnej rdzenia nadnerczy i ciałek przyzwojowych. Zwykle są to nowotwory łagodne, jednak w 10–35% mogą prezentować potencjał złośliwy. Celem pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa leczenia radioizotopowego 131-I MIBG w złośliwych guzach chromochłonnych i przyzwojakach poddawanych terapii w pojedynczym ośrodku onkologicznym. Materiał i metody: Do badania włączono 18 pacjentów (7 kobiet, 11 mężczyzn). Dokumentacja medyczna pacjentów ze złośliwymi guzami chromochłonnymi i przyzwojakami, którzy zostali poddani leczeniu radioizotopowemu 131-I MIBG w latach 2002–2016 została przeanalizowana retrospektywnie. Kliniczne wskazania do terapii obejmowały progresję choroby (5 pacjentów), dużą masę nowotworu niezależnie od dynamiki choroby (13 pacjentów). Odpowiedź na leczenie oceniano po raz pierwszy po 3 miesiącach przy użyciu tomografii komputerowej według kryteriów Response Evaluation Criteria in Solid Tumors oraz scyntygrafii 131-MIBG. Wyniki: Średnia pojedyncza dawka radiofarmaceutyku zastosowana podczas leczenia wynosiła 7,25 GBq (196 mCi), średnia skumulowana 33,08 GBq (894 mCi). Średni czas obserwacji pacjentów po leczeniu wynosił 78 miesięcy (zakres: 7–197 mies.). U 2 pacjentów (11%) uzyskano całkowitą remisję, u 1 pacjenta (6%) częściową remisję, a u 13 pacjentów (72%) obserwowano stabilną chorobę. U 2 pacjentów (11%) 3 miesiące po zakończeniu leczenia potwierdzono progresję choroby. W całej analizowanej grupie czas wolny do progresji wyniósł 85 miesięcy, a 5-letnie przeżycie 87%. Wnioski: Leczenie radioizotopowe z użyciem 131-I MIBG może być efektywną metodą leczenia paliatywnego złośliwych guzów chromochłonnych lub przyzwojaków w przypadku choroby nieoperacyjnej, rozsianej, z potwierdzoną progresją, czy też u pacjentów wymagających leczenia objawowego

Heterogeneity of the Clinical Presentation of the MEN1 LRG_509 c.781C>T (p.Leu261Phe) Variant Within a Three-Generation Family

Multiple neuroendocrine neoplasia type 1 (MEN1) is a rare genetic disorder with an autosomal dominant inheritance, predisposing carriers to benign and malignant tumors. The phenotype of MEN1 syndrome varies between patients in terms of tumor localization, age of onset, and clinical aggressiveness, even between affected members within the same family. We describe a heterogenic phenotype of the MEN1 variant c.781C&gt;T (LRG_509t1), which was previously reported only once in a family with isolated hyperparathyroidism. A heterozygous missense variant in exon 4 of the gene was identified in the sequence of the MEN1 gene, i.e., c.781C&gt;T, leading to the amino acid change p.Leu261Phe in a three-generation family. In the screened family, 5/6 affected members had already developed hyperparathyroidism. In the index patient and two other family members, an aggressive course of pancreatic neuroendocrine tumor (insulinoma and non-functioning neuroendocrine tumors) with dissemination was diagnosed. In the index patient, late diagnosis and slow progression of the disseminated neuroendocrine tumor have been observed (24 years of follow-up). The very rare variant of MEN1, LRG_509t1 c.781C&gt;T /p.Leu261Phe (LRG_509p1), diagnosed within a three-generation family has a heterogenic clinical presentation. Further follow-up of the family members should be carried out to confirm the spectrum and exact time of clinical presentation

Terapia nadczynności tarczycy jodem promieniotwórczym jest bezpieczna u chorych na chorobę Gravesa i Basedowa z orbitopatią — badanie prospektywne

Introduction: Radioactive iodine (RAI) therapy may induce or worsen orbitopathy (GO) in Graves’ disease (GD). The aim of this study was a prospective assessment of the risk of GO exacerbation in a GD patients cohort submitted to RAI therapy for hyperthyroidism.Material and methods: 208 consecutive GD patients treated with 131I in 2007 were enrolled. The analysis was performed on 156 patients strictly monitored for one year. Glucocorticosteroid (GCS) prophylaxis was administered if GO symptoms or GO history were present, and in cases of tobacco smokers even without GO symptoms. Clinical and biochemical evaluation at one, three, six, and 12 months after therapy was performed in the whole group, then at 24 months in 138 patients.Results: There was no severe GO progression in patients without GO symptoms at the time of RAI treatment. The risk of severe GO worsening for preexisting GO patients (demanding systemic GCS administration) during the 12-month follow-up after RAI therapy was 10%. 12 and 24 months after 131I administration, stable improvement compared to the initial GO status had been achieved in most (98–96%) patients.Conclusions:1. In patients with mild GO, the risk of severe GO worsening after RAI therapy is acceptable, as long as RAI therapy is applied with GCS cover.2. In patients without GO symptoms at the time of RAI therapy but with a history of GO and with subclinical GO diagnosed by MRI only, the risk of severe progression is minimal.3. Distant outcomes of RAI treatment confirmed its safety in GO patients. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 40–45)Wstęp: Leczenie jodem promieniotwórczym (131I) może indukować lub nasilać objawy orbitopatii u pacjentów z rozpoznaniem choroby Graves-Basedowa (CHGB). Celem pracy była prospektywna ocena ryzyka zaostrzenia orbitopatii w grupie chorych leczonych 131I z powodu nadczynności tarczycy.Materiał i metody: Do badania włączono 208 kolejnych pacjentów z rozpoznaniem CHGB leczonych 131I w 2007. Do analizy włączono 156 chorych ściśle monitorowanych przez rok. Osłona glikokortykoidowa (GCS) była stosowana w przypadku występowania objawów orbitopatii, dodatniego wywiadu w kierunku orbitopatii i u palaczy tytoniu, także bez objawów orbitopatii. Kliniczna i biochemiczna ocena była przeprowadzona w całej grupie 1, 3, 6 i 12 miesięcy po leczeniu 131I i u 138 chorych po 24 miesiącach.Wyniki: Nie obserwowano poważnego zaostrzenia orbitopatii u chorych bez objawów GO w chwili leczenia 131I. Ryzyko istotnej progresji orbitopatii (wymagającej stosowania GKS systemowych) w ciągu 12 miesięcznej obserwacji wynosiło u chorych z wyjściowymi objawami orbitopatii 10%. U większości chorych 12 i 24 miesiące po leczeniu 131I poprawa orbitopatii w porównaniu ze stanem wyjściowym była trwała.Wnioski:1. Ryzyko istotnej progresji objawów po leczeniu 131I u chorych z orbitopatią o umiarkowanym nasileniu jest akceptowalne.2. Ryzyko progresji orbitopatii u chorych bez objawów w chwili leczenia 131I, ale z dodatnim wywiadem w kierunku orbitopatii i z subklinicznymi objawami (obecnymi tylko w badaniu NMR) jest minimalne.3. Odległa ocena potwierdza bezpieczeństwo terapii radiojodem u chorych z orbitopatią. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 40–45

Thyroid Stimulating Hormone Receptor (TSHR) Intron 1 Variants Are Major Risk Factors for Graves' Disease in Three European Caucasian Cohorts

BACKGROUND: The thyroid stimulating hormone receptor (TSHR) gene is an established susceptibility locus for Graves' disease (GD), with recent studies refining association to two single nucleotide polymorphisms (SNPs), rs179247 and rs12101255, within TSHR intron 1. METHODOLOGY AND PRINCIPAL FINDINGS: We aimed to validate association of rs179247 and rs12101255 in Polish and UK Caucasian GD case-control subjects, determine the mode of inheritance and to see if association correlates with specific GD clinical manifestations. We investigated three case-control populations; 558 GD patients and 520 controls from Warsaw, Poland, 196 GD patients and 198 controls from Gliwice, Poland and 2504 GD patients from the UK National collection and 2784 controls from the 1958 British Birth cohort. Both rs179247 (P = 1.2×10(-2)-6.2×10(-15), OR = 1.38-1.45) and rs12101255 (P = 1.0×10(-4)-3.68×10(-21), OR = 1.47-1.87) exhibited strong association with GD in all three cohorts. Logistic regression suggested association of rs179247 is secondary to rs12101255 in all cohorts. Inheritance modeling suggested a co-dominant mode of inheritance in all cohorts. Genotype-phenotype correlations provided no clear evidence of association with any specific clinical characteristics. CONCLUSIONS: We have validated association of TSHR intron 1 SNPs with GD in three independent European cohorts and have demonstrated that the aetiological variant within the TSHR is likely to be in strong linkage disequilibrium with rs12101255. Fine mapping is now required to determine the exact location of the aetiological DNA variants within the TSHR