Otwartość na dialog międzyreligijny ‒ psychologiczne uwarunkowania i procesy

The aim of this article is to examine psychological antecedents and processes that play a crucial role in building and developing openness to interreligious dialogue. Two factors turn out to determine the ways in which interreligious dialogue is led: personality traits (agreeableness and openness to experience) and religious attitudes (intrinsic religiosity). They create an atmosphere of tolerance, which is especially important in dialogue as it promotes the religious freedom that is a necessary condition for interreligious dialogue. The effectiveness of interreligious dialogue depends on the presence of personal and group factors which all contribute to the final outcome, e.g. genuine autonomy of religious motivation, the ability to differentiate between essential and peripheral elements in religion, or authenticity of religious beliefs connected with commitment. They frequently interact with each other in influencing the final forms of interreligious dialogue.Celem niniejszego artykułu jest określenie psychologicznych uwarunkowań i procesów, które odgrywają kluczową rolę w budowaniu i rozwijaniu otwartości na dialog międzyreligijny. Dwa czynniki decydują o stylu prowadzenia dialogu międzyreligijnego: cechy osobowości (ugodowość i otwartość na doświadczenie) oraz postawy religijne (dojrzała religijność). Formują one atmosferę tolerancji, która jest szczególnie ważna w dialogu, gdyż tworzy wolność religijną, która jest niezbędnym warunkiem dialogu międzyreligijnego. Skuteczność dialogu międzyreligijnego zależy od obecności czynników osobistych i grupowych, które określają jego ostateczny charakter, np. prawdziwa autonomia motywacji religijnej, umiejętność różnicowania zasadniczych i peryferyjnych elementów religii lub autentyczność przekonań religijnych związana z zaangażowaniem. W wielu sytuacjach wymienione czynniki wchodzą we wzajemne interakcje, które wpływają na finalne formy dialogu międzyreligijnego

Wybrane aspekty epidemiologiczne przewlekłej choroby nerek u dzieci i młodzieży

Wyniki badań epidemiologicznych dotyczących przewlekłej choroby nerek (PChN) świadczą o narastaniu liczby chorych wśród dorosłych. Skąpe dane dotyczące PChN w populacji dzieci i młodzieży, szczególnie we wczesnych fazach zaawansowania, utrudniają zarówno ocenę epidemiologiczną, jak i planowanie leczenia nefroprotekcyjnego. Zagadnienie to jest istotne, ponieważ progresja uszkodzenia nerek skutkuje dramatycznym zwiększeniem ryzyka wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych niezależnie od wieku. Nowy podział PChN, wprowadzony w 2002 roku przez National Kidney Foundation, objął również dzieci i młodzież, jednak odmienności funkcji nerek, szczególnie u najmłodszych, utrudniają jego stosowanie

Hepcydyna - hormon wątrobowy kontrolujący homeostazę żelaza

Ostatnie 10-lecie przyniosło znaczący wzrost wiedzy dotyczącej ustrojowej gospodarki żelazem, na co szczególny wpływ miało odkrycie hepcydyny. Hormon ten, odkryty w 2000 roku, jest produkowanym w wątrobie 25-aminokwasowym polipeptydem i powoduje internalizację ferroportyny w enterocytach dwunastnicy, hamując wchłanianie żelaza w przewodzie pokarmowym. Z kolei inaktywacja ferroportyny w makrofagach skutkuje zahamowaniem uwalniania do krwi krążącej żelaza uwolnionego ze sfagocytowanych erytrocytów. Precyzyjna regulacja stężeń hepcydyny ma kluczowe znaczenie dla utrzymania stężeń żelaza w wąskim, wymaganym przez ustrój, zakresie. Poza ustrojowymi zasobami żelaza na syntezę hormonu wpływają nasilenie erytropoezy i niedotlenienie organizmu, ale również - co ma duże znaczenie w niedokrwistości stanu zapalnego - cytokiny prozapalne, zwłaszcza interleukina 1, interleukina 6 i TNF-α. Oznaczanie stężeń hepcydyny w przyszłości może się stać ważnym parametrem w całościowej ocenie gospodarki żelazowej organizmu, wpływając również na podejmowane decyzje terapeutyczne. Forum Nefrologiczne 2010, tom 3, nr 4, 233-24

Związki wczesnych nieadaptacyjnych schematów z poczuciem sensu życia i dobrostanem psychicznym

The research investigated 120 students from universities in Lublin. It was carried out using Young’s Early Maladaptive Schema Questionnaire, Wong’s Personal Meaning Profile Scale and Ryff and Keyes’s Scale of Psychological Well-Being. This concluded that there is a definite link between Early Maladaptive Schemas with the resultant meaning of life and personal well-being in individuals. The greater the intensity of EMS, the lower the perceived sense of the meaning of life and well-being. There exists a strong negative correlation between Social Isolation schema and the relations-centered dimensions of the meaning of life and well-being. Schemas involving self-perception (how a person sees themselves), their relationships with others and their interaction with their surroundings link into the person’s approach to themselves, others and the world around them. With reference to “schema therapy”, an interesting development for further research into links between EMS, quality of life, sense of self and well-being would be to investigate persons who had decided to take up this therapy. Examination of results could enable answers as to how, and to what degree, changes due to therapy may result in the modification of the negative correlation between EMS and the quality and meaning of life.W niniejszym badaniu przebadano grupę 120 osób – studentów uczelni lubelskich. Wykorzystano Kwestionariusz Wczesnych Nieadaptacyjnych Schematów Younga, Skalę Osobistego Profilu Sensu Wonga oraz Skalę Dobrostanu Psychicznego Ryff i Keyes. Należy stwierdzić, iż istnieją związki między nieadaptacyjnymi schematami (EMS) a sensem i dobrostanem. Im wyższe nasilenie schematów, tym niższe poczucie sensu życia i mniejsza odczuwana jakość życia. Między schematem Izolacja Społeczna a wymiarami sensu i dobrostanu odnoszącymi się do relacji zachodzi wysoka korelacja ujemna. Schematy dotyczące sposobu, w jaki jednostka spostrzega samą siebie, jej relacji z innymi i radzenia sobie z otoczeniem, wiążą się z tymi wymiarami sensu i dobrostanu, które dotyczą relacji osoby do siebie, innych i świata. W kontekście dostępnej w psychoterapii tzw. terapii schematu interesującą perspektywą dla dalszych badań nad EMS, sensem i dobrostanem byłoby przebadanie osób, które zdecydowały się na terapię. Wykorzystanie powtarzalnego pomiaru dałoby odpowiedź na pytanie, czy i w jakim stopniu można modyfikować istniejący ujemny związek między tymi zmiennymi

Effective treatment of a patient with critical lower limb ischemia using plasmid encoding vascular endothelial growth factor (pVEGF) - case report

W artykule przedstawiono skuteczne leczenie pacjenta z krytycznym niedokrwieniem kończyny dolnej drogą stymulacji angiogenezy. Pacjentowi podano plazmid kodujący naczyniowo-śródbłonkowy czynnik wzrostu (VEGF). Przed zabiegiem występował ból w nocy, ból spoczynkowy i martwica palucha. W wyniku zastosowanego leczenia obserwowano stopniową poprawę stanu pacjenta. Kilka miesięcy po wszczepieniu plazmidu rana po amputacji palucha zagoiła się, a dystans chromania zwiększył się do około 1000 m. Jedynymi działaniami niepożądanymi były wystąpienie pajączków naczyniowych i obrzęku kończyny, który ustąpił samoistnie.This study describes a really successful trial of angiogenic gene therapy in human beings. We treated a patient with critical limb ischemia using plasmid encoding vascular-endothelial growth factor. The patient before the procedure had rest-pain, nocturnal-pain and necrosis of the left toe. After our therapy the state of the patient systematically got better. A few months post gene transfer, the wound after amputation was healthy, the distance of claudication intermittent elongated and after treatment is about one thousand meters. The only adverse events were spider angiomas and mild edema

Effects of equal channel angular pressing and heat treatments on the microstructures and mechanical properties of selective laser melted and cast AlSi10Mg alloys

This study investigated the impact of the equal channel angular pressing (ECAP) combined with heat treatments on the microstructure and mechanical properties of AlSi10Mg alloys fabricated via selective laser melting (SLM) and gravity casting. Special attention was directed towards determining the effect of post-fabrication heat treatments on the microstructural evolution of AlSi10Mg alloy fabricated using two different routes. Three initial alloy conditions were considered prior to ECAP deformation: (1) as-cast in solution treated (T4) condition, (2) SLM in T4 condition, (3) SLM subjected to low-temperature annealing. Light microscopy, transmission electron microscopy, X-ray diffraction line broadening analysis, and electron backscattered diffraction analysis were used to characterize the microstructures before and after ECAP. The results indicated that SLM followed by low-temperature annealing led to superior mechanical properties, relative to the two other conditions. Microscopic analyses revealed that the partial-cellular structure contributed to strong work hardening. This behavior enhanced the material's strength because of the enhanced accumulation of geometrically necessary dislocations during ECAP deformation.Web of Science213art. no. 9

Nastawienie lekarzy psychiatrów wobec psychoterapii — badanie ogólnopolskie

INTRODUCTION: The purpose of the study was to describe the psychiatrists’ knowledge about psychotherapy, their attitudes to psychotherapeutic treatment, evaluation of practical application of psychotherapy in clinical practice and behaviors as regards referral of patients to psychotherapy. MATERIAL AND METHODS: The questionnaire prepared for the current study was made available online in a closed portal addressed to physicians, with approximately 2,500 users registered as psychiatrists. RESULTS: The study included 232 physicians (62% women; 38% men), aged 27–76 years (± 9.72), with clinical practice between six months and 51 years (± 9.78) working in hospital departments (52%), private centers (22%) and public outpatient clinics (25%). 74% of psychiatrists declared knowledge of more than two psychotherapeutic modalities, and 82% of respondents participated in psychotherapeutic courses or conferences, though 59% rarely. According to 69% of psychiatrists psychotherapy is effective method of treating both psychotic and non-psychotic disorders, and according to 27% only of non-psychotic disorders. More than 90% of the respondents consider psychotherapy to be an effective treatment for mental disorders. According to 66% of people, inclusion of psychotherapy in the treatment process is always beneficial for this process, and 26% of physicians think it is beneficial for the treatment of non-psychotic disorders. Most of the respondents (91%) consider psychotherapy a potentially independent method of treating mental disorders. 93% of physicians refers patients for psychotherapy without starting pharmacological treatment, but most physicians (60%) make this decision rarely. Psychiatrists declare that they recommend psychotherapy for over a third of patients — 39% to more than half of patients, and 34% to between one third and half of patients. Patients are referred to psychotherapy at the beginning of pharmacological treatment in half of cases or after symptomatic improvement (34%). Patients with diagnoses in following International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems (tenth revision) chapters are most frequently referred to psychotherapy: F40-F48 — 31%, F60-F69 — 28% and F50-F59 — 19%, but rarely (2%) with diagnoses F20-F29. Behavioral cognitive therapy is indicated as being present in treatment standards by 70% of physicians, while lower rates refer to indications of its reliability, its scientific basis, and the referral of patients to this form of treatment. Psychoanalytic and psychotherapeutic therapies were indicated more frequently in the standards if the responders were themselves authors of treatment guidelines. Physicians-psychotherapists more often participate in conferences dealing with psychotherapy. They also declare more positive opinions on the effectiveness of psychotherapy, adhere to the recommendations of psychotherapy in practice and declare higher frequency of referral of patients to therapy. They more often refer patients to therapy without initiating pharmacological treatment. Psychiatrists who did not work as therapists more often also indicated the inclusion of psychotherapy as neutral or detrimental to treatment outcomes. CONCLUSIONS: The presented results should be compared with the results of other studies conducted using another methodology in order to fully describe the psychiatrists’ knowledge and attitudes to psychotherapy, primarily in the context of behavior in clinical practice.WSTĘP: Celem badania było opisanie wiedzy lekarzy psychiatrów na temat psychoterapii, ich nastawienia do leczenia psychoterapeutycznego, ocen zastosowania praktycznego psychoterapii i motywacji w kierowaniu pacjentów na leczenie tą metodą. MATERIAŁ I METODY: Kwestionariusz przygotowany na potrzeby obecnego badania został udostępniony on line w zamkniętym portalu adresowanym do lekarzy psychiatrów, liczącym około 2500 użytkowników. WYNIKI: W badaniu wzięło udział 232 lekarzy, 62% kobiet i 38% mężczyzn, w wieku 27–76 lat (± 9,72 roku), o stażu pracy od pół roku do 51 lat (± 9,78 roku), pracujących na oddziałach szpitalnych (52%), w ośrodkach prywatnych (22%) oraz przychodniach publicznych (25%). Wyłącznie praktykę lekarską zadeklarowało 74% badanych, a 26% także praktykę psychoterapeutyczną. Wiedzę na temat więcej niż dwóch rodzajów psychoterapii deklarowało 74% osób, a 82% badanych brało udział w szkoleniach psychoterapeutycznych, choć 59% rzadko. Zdaniem 69% psychiatrów psychoterapia to odpowiednia metoda leczenia zarówno zaburzeń psychotycznych, jak i niepsychotycznych, a zdaniem 27% — zaburzeń niepsychotycznych. Ponad 90% badanych uznaje psychoterapię za skuteczną metodę leczenia zaburzeń psychicznych. Zdaniem 66% osób włączenie psychoterapii w proces leczenia jest zawsze korzystne dla tego procesu, a zdaniem 26% lekarzy pomaga w leczeniu zaburzeń niepsychotycznych. Większość badanych (91%) uważa psychoterapię za potencjalnie samodzielną metodę leczenia zaburzeń psychicznych, 93% lekarzy zdarza się kierować swoich pacjentów na psychoterapię bez rozpoczęcia leczenia farmakologicznego, ale większość podejmuje taką decyzję rzadko (60%). Lekarze deklarują, że zalecają psychoterapię ponad jednej trzeciej pacjentów — 39% ponad połowie pacjentów, a 34% pomiędzy jedną trzecią a połową pacjentów. Pacjenci są w połowie wypadków kierowani w celu podjęcia psychoterapii już na początku leczenia farmakologicznego lub po uzyskaniu poprawy w jego trakcie (34%). Najczęściej na psychoterapię kierowani są pacjenci z rozpoznaniami F40-F48 — 31%, F60-F69 — 28% oraz F50-F59 — 19%, natomiast rzadko (2%) F20-F29 (według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych). Terapia poznawczo-behawioralna jest wskazywana jako obecna w standardach leczenia przez 70% lekarzy, natomiast mniejsze odsetki dotyczą zdania na temat jej wiarygodności i rzetelności, naukowych podstaw i kierowania przez lekarzy do tej formy leczenia. Podkreślano, że terapie psychoanalityczne i psychoterapeutyczne byłyby częściej obecne w standardach, gdyby ich autorami byli sami uczestnicy badania. Lekarze psychoterapeuci częściej uczestniczą w konferencjach poruszających zagadnienia psychoterapii. Deklarują także bardziej pozytywne opinie na temat skuteczności psychoterapii, stosowania się do jej zaleceń w praktyce i częstszego kierowania pacjentów na tego typu terapię — częściej bez zainicjowania leczenia farmakologicznego. Psychiatrzy niepracujący jako terapeuci częściej także wskazywali na włączenie psychoterapii jako obojętne lub szkodliwe dla wyników leczenia. WNIOSKI: Przedstawione wyniki powinny być porównane z rezultatami innych badań, przeprowadzonych z zastosowaniem odmiennej metodologii, w celu dokonania pełnego opisu wiedzy i nastawień lekarzy psychiatrów na psychoterapię, przede wszystkim w kontekście zachowań w praktyce klinicznej

Wybrane czynniki demograficzno-społeczne a skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej na podstawie broszur edukacyjnych u osób z ostrym zawałem serca

Wstęp: Celem pracy była ocena wpływu wybranych czynników demograficzno-społecznych na skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej na podstawie broszur edukacyjnych u osób z ostrym zawałem serca. Metody: Badaną grupę stanowiło 146 pacjentów leczonych metodą angioplastyki wieńcowej z powodu ostrego zawału serca. Badanie przeprowadzono na podstawie kwestionariusza obejmującego pytania oceniające wiedzę dotyczącą choroby wieńcowej. Ten sam kwestionariusz wypełniano w drugiej oraz w ostatniej dobie hospitalizacji. Odpowiedzi na wszystkie pytania zawarte w kwestionariuszu znajdowały się w broszurze, którą chory otrzymywał w drugiej dobie po wypełnieniu kwestionariusza. Wyniki: Zastosowanie prostego narzędzia edukacyjnego, jakim jest broszura, przyniosło wymierne, chociaż ograniczone efekty, u osób hospitalizowanych z powodu zawału serca. Młodszy wiek, wyższy poziom wykształcenia, praca zawodowa i zamieszkiwanie w dużym mieście były czynnikami zwiększającymi skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej na podstawie broszury. Natomiast płeć badanych nie wpływała wyraźnie na wiedzę pacjentów na początku hospitalizacji ani na skuteczność interwencji edukacyjnej. Wnioski: Uwarunkowania społeczne i wiek pacjentów z ostrym zawałem serca mają istotny wpływ na skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej w tej grupie chorych

Comparison of reorganized versus unaltered cardiology departments during the COVID-19 era: a subanalysis of the COV-HF-SIRIO 6 study

Background: Since the beginning of the coronavirus disease-2019 (COVID-19) pandemic, numerous cardiology departments were reorganized to provide care for COVID-19 patients. We aimed to compare the impact of the COVID-19 pandemic on hospital admissions and in-hospital mortality in reorganized vs. unaltered cardiology departments. Methods: The present subanalysis is a multicenter retrospective COV-HF-SIRIO 6 study that includes all patients (n = 101,433) hospitalized in 24 cardiology departments in Poland between January 1, 2019 and December 31, 2020, with a focus on patients with acute heart failure (AHF). Results: Reduction of all-cause hospitalizations was 50.6% vs. 21.3% for reorganized vs. unaltered cardiology departments in 2020 vs. 2019, respectively (p < 0.0001). Considering AHF alone respective reductions by 46.5% and 15.2% were registered (p < 0.0001). A higher percentage of patients was brought in by ambulance to reorganized vs. unaltered cardiology departments (51.7% vs. 34.6%; p < 0.0001) alongside with a lower rate of self-referrals (45.7% vs. 58.4%; p < 0.0001). The rate of all-cause in-hospital mortality in AHF patients was higher in reorganized than unaltered cardiology departments (10.9% vs. 6.4%; p < 0.0001). After the exclusion of patients with concomitant COVID-19, the mortality rates did not differ significantly (6.9% vs. 6.4%; p = 0.55). Conclusions: In cardiology departments reorganized to provide care for COVID-19 patients vs. unaltered ones, observed: i) a greater reduction in hospital admissions in 2020 vs. 2019; ii) higher rates of patients brought by ambulance and lower rates of self-referrals; and iii) higher all-cause in-hospital mortality for AHF due to COVID-19 related deaths