Regresja zmian naczyniowych w nadciśnieniu tętniczym - antagonista wapnia czy inhibitor konwertazy angiotensyny?

Recent advances in the understanding of vascular disease genesis suggest that atherosclerosis and hypertension are associated with changes in structural and functional parameters of vascular wall. Antihypertensive treatment decreases the rate of hypertension-related cardiovascular events and also reduces the development of atherosclerosis. Endothelial dysfunction is the early event that allows penetration of lipids and inflammatory cells into the arterial wall, contributing to the development of the atherosclerotic lesion. Agents that restore endothelial function have beneficial anti-atherogenic activities and can improve cardiovascular outcomes. This has been observed with angiotensin- converting enzyme inhibitors (ACEI) and certain dihydropyridine-type calcium channel blockers (CCB). Moreover, recent clinical trials have provided evidence that these classes of drugs can remodel the arterial smooth muscle cell membrane and inhibit the progression of atherosclerotic disease. There is evidence that ACEI and CCB exert an antiatherosclerotic action that is at least partly independent of the blood pressure-decreasing effect. An important question is whether ACEI and CCB - considered as the most effective antihypertensive agents with anti-atherogenic activities - affect atherosclerosis to a similar extent. Which therapy is more effective in reducing the progression of atherosclerotic lesions? This article summarizes our current thinking on the role of ACEI and CCB on atheroprotection in hypertensive patients. There are also presented numerous trials measuring the effects of ACEI and CCB on vascular wall characteristics especially on the intima-media thickness regarded as an early sign of atherosclerosis and sensitive predictor of future cardiovascular complications.Ostatnie postępy w badaniach nad zrozumieniem genezy chorób naczyniowych wskazują, że miażdżyca i nadciśnienie tętnicze są ściśle związane ze zmianami właściwości struktury i funkcji ściany naczyniowej. Leczenie przeciwnadciśnieniowe zmniejsza częstość incydentów sercowo-naczyniowych, a także redukuje postęp procesów miażdżycowych. Do rozwoju miażdżycy w najwcześniejszych stadiach procesu bez wątpienia przyczynia się dysfunkcja śródbłonka, ułatwiająca penetrację lipidów oraz komórek zapalnych w głąb ściany naczynia. Czynniki przywracające prawidłową funkcję śródbłonka są obdarzone przeciwmiażdżycowymi własnościami oraz mogą poprawiać wyniki leczenia chorób sercowo-naczyniowych. Własności te wykazano dla inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) oraz antagonistów wapnia (CCB) będących pochodnymi dihydropirydynowymi. Ponadto, wyniki ostatnich dużych badań dostarczyły danych, że leki obu klas mogą uczestniczyć w procesach modyfikujących remodeling mięśniówki gładkiej naczyń oraz hamować postęp miażdżycy. Dowiedziono, że właściwości przeciwmiażdżycowe inhibitorów ACE i CCB przynajmniej w części nie zależą od ich działania hipotensyjnego. Powstaje zatem ważne pytanie, czy obie te klasy leków w podobnym zakresie wpływają na procesy miażdżycowe? Które leki są bardziej skuteczne w zmniejszaniu postępu miażdżycy? W poniższym artykule podsumowano aktualne poglądy na temat roli inhibitorów ACE i CCB w protekcji przeciwmiażdżycowej u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Przedstawiono również wyniki dużych badań oceniających wpływ inhibitorów ACE i CCB na ścianę naczyniową, uwzględniając zwłaszcza pomiar grubości kompleksu intima-media, pozwalającego zarówno na wczesne wykrycie miażdżycy, jak i przewidywanie odległych powikłań sercowo-naczyniowych

Management of oncology patients with history of cardiovascular diseases

Choroby układu sercowo-naczyniowego (CVDs) oraz nowotwory są główną przyczyną zgonów, dlatego często zdarza się, że pacjent onkologiczny jest również pacjentem kardiologicznym. Intensywna chemioterapia poprawia rokowanie, zmniejsza śmiertelność oraz wydłuża życie pacjentów onkologicznych, jednak wiąże się również ze stosowaniem leków potencjalnie kardiotoksycznych. W niniejszej pracy przedstawiono czynniki ryzyka chorób sercowo-naczyniowych i sposoby ich indywidualnej oceny w aspekcie kwalifikacji i monitorowania leczenia osób wyjściowo zagrożonych wystąpieniem choroby serca. Opisano również postępowanie u chorych onkologicznych z już współistniejącą chorobą niedokrwienną serca, nadciśnieniem tętniczym lub niewydolnością serca. Na przykładzie antracyklin oraz trastuzumabu zaprezentowano mechanizmy kardiotoksyczności leków onkologicznych, monitorowanie leczenia potencjalnie kardiotoksycznego oraz zapobieganie uszkodzeniu serca.Cardiovascular diseases (CVDs) and cancers are the main causes of death, therefore oncological patient often suffers from cardiologic disease. Intensive chemotherapy improves the prognosis, reduces mortality and lengthens life of oncological patients but it is also connected with applying of potentially cardiotoxic drugs. In this article, we presented the risk factors of CVDs and the methods of its individual estimation in order to perform qualification and treatment monitoring in subjects at baseline increased risk of cardiac disease. We described treatment of myocardial ischemia, hypertension and congestive heart failure in this patients. On example of anthracyclines and trastuzumab the mechanisms of the cardiotoxicity of drugs used in oncology, monitoring of potentially cardiotoxic treatment and strategies to reduce cardiovascular toxicity were presented

Ambulatory Blood Pressure Monitoring in Special Groups

W ciągu ostatnich lat dobrze poznano przydatność całodobowego automatycznego pomiaru ciśnienia tętniczego (ABPM) w diagnostyce i leczeniu nadciśnienia tętniczego oraz jego związek z powikłaniami narządowymi w przebiegu nadciśnienia. Niniejszą pracę poświęcono znaczeniu ABPM w wybranych grupach chorych. Na podstawie między innymi najnowszych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Nadciśnieniowego, autorzy przedstawiają pacjentów, którzy odnoszą najwięcej korzyści ze stosowania ABPM, najbardziej istotne parametry oraz jakie powinny być cele leczenia. W niniejszej pracy omawiają również zastosowanie metody ABPM u pacjentów z chorobami nerek, z cukrzycą, niewydolnością serca, zespołem bezdechu sennego, po przeszczepie serca, u kobiet w ciąży oraz dzieci. Autorzy przedstawili stosunkowo wysoką częstość występowania wśród tych grup pacjentów zaburzonego profilu dobowego ciśnienia tętniczego, jego kliniczne następstwa oraz związaną z tym konieczność leczenia nadciśnienia w celu prewencji powikłań sercowo-naczyniowych i nerkowych. Całodobowy automatyczny pomiar ciśnienia tętniczego może być szczególnie pomocny z uwagi na swoją wartość prognostyczną oraz przydatność w monitorowaniu leczenia.The role of ambulatory blood pressure monitoring (ABPM) in hypertension has been recently emphasized in relation to target organ damage. This review shows the importance of ABPM in a special group of patients in order to better select some pathological states. According to the European Society of Hypertension recommendations and not only, we identify the patients who can benefit from ABPM, what the most useful parameters to measure and what goals in terms of ABPM should be achieved. We focus on patients with renal disease, diabetes mellitus, heart failure, sleep apnea syndrome, after heart transplantation, pregnancy and children. Evidence presented in this article demonstrates the high prevalence of a blunted circadian blood pressure profile, its clinical relevance in these patients, and the need to achieve the lowest blood pressure throughout 24-hour in order to prevent both cardiovascular and renal risk. In these special states ABPM can be used because of its prognostic value, as a predictor of complications and also serves as a marker of treatment efficacy

Trening fizyczny u chorych w podeszłym wieku z przewlekłą niewydolnością serca

Przewlekła niewydolność serca (CHF, congestive heart failure) jest coraz większym problemem współczesnej kardiologii, zarówno ze względu na coraz większą populację chorych, jak i niekorzystne rokowanie mimo coraz nowocześniejszych metod terapii. Jedną z form leczenia CHF jest trening fizyczny, od kilku lat traktowany jako uznana metoda dopełniająca leczenie farmakologiczne i interwencyjne. Mimo opracowania przez towarzystwa kardiologiczne standardów i zaleceń dotyczących zasad stosowania tej formy terapii, trening fizyczny wciąż jest niedoceniany i zbyt rzadko stosowany w praktyce klinicznej. Coraz większa grupa pacjentów z CHF to chorzy w podeszłym wieku, którzy właśnie ze względu na zaawansowany wiek często nie są kwalifikowani do zajęć rehabilitacyjnych. Co więcej, ta grupa wiekowa jest bardzo słabo reprezentowana w badaniach randomizowanych poświęconych rehabilitacji ruchowej. Tymczasem, ze względu na liczne schorzenia współistniejące, dużą częstość niewydolności rozkurczowej czy migotania przedsionków, populacja ta różni się istotnie od populacji chorych w młodszym wieku. Według aktualnych standardów pacjenci w podeszłym wieku nie powinni być dyskwalifikowani z udziału w programach treningowych; nie ma także odrębnych zaleceń dotyczących form treningu dla tej populacji. Należy jednak pamiętać o pewnych — wynikających z doświadczenia klinicznego — wskazówkach, jak prowadzić zajęcia treningowe w najstarszych grupach wiekowych. Dzięki odpowiednio dobranemu programowi pacjenci w podeszłym wieku mogą odnieść korzyść z treningu fizycznego w postaci zwiększenia wydolności wysiłkowej, redukcji nasilenia objawów choroby, poprawy jakości życia oraz zmniejszenia częstości hospitalizacji. Niezbędne jest jednak zaprojektowanie i przeprowadzenie badań z udziałem dużych grup pacjentów w podeszłym wieku w celu lepszej oceny efektów działania i poprawy bezpieczeństwa treningu fizycznego. Medycyna Wieku Podeszłego 2011, 1 (2),77–8

Trening fizyczny u chorych w podeszłym wieku z przewlekłą niewydolnością serca

Przewlekła niewydolność serca (CHF, congestive heart failure) jest coraz większym problemem współczesnej kardiologii, zarówno ze względu na coraz większą populację chorych, jak i niekorzystne rokowanie mimo coraz nowocześniejszych metod terapii. Jedną z form leczenia CHF jest trening fizyczny, od kilku lat traktowany jako uznana metoda dopełniająca leczenie farmakologiczne i interwencyjne. Mimo opracowania przez towarzystwa kardiologiczne standardów i zaleceń dotyczących zasad stosowania tej formy terapii, trening fizyczny wciąż jest niedoceniany i zbyt rzadko stosowany w praktyce klinicznej. Coraz większa grupa pacjentów z CHF to chorzy w podeszłym wieku, którzy właśnie ze względu na zaawansowany wiek często nie są kwalifikowani do zajęć rehabilitacyjnych. Co więcej, ta grupa wiekowa jest bardzo słabo reprezentowana w badaniach randomizowanych poświęconych rehabilitacji ruchowej. Tymczasem, ze względu na liczne schorzenia współistniejące, dużą częstość niewydolności rozkurczowej czy migotania przedsionków, populacja ta różni się istotnie od populacji chorych w młodszym wieku. Według aktualnych standardów pacjenci w podeszłym wieku nie powinni być dyskwalifikowani z udziału w programach treningowych; nie ma także odrębnych zaleceń dotyczących form treningu dla tej populacji. Należy jednak pamiętać o pewnych - wynikających z doświadczenia klinicznego - wskazówkach, jak prowadzić zajęcia treningowe w najstarszych grupach wiekowych. Dzięki odpowiednio dobranemu programowi pacjenci w podeszłym wieku mogą odnieść korzyść z treningu fizycznego w postaci zwiększenia wydolności wysiłkowej, redukcji nasilenia objawów choroby, poprawy jakości życia oraz zmniejszenia częstości hospitalizacji. Niezbędne jest jednak zaprojektowanie i przeprowadzenie badań z udziałem dużych grup pacjentów w podeszłym wieku w celu lepszej oceny efektów działania i poprawy bezpieczeństwa treningu fizycznego

Long-term follow-up and comparison of techniques in radiofrequency ablation of ventricular arrhythmias originating from the aortic cusps (AVATAR Registry)

Introduction: Radiofrequency ablation (RFA) of outflow tract ventricular arrhythmia (VA) that originates from the aortic cusps can be challenging. Data on long-term efficacy and safety as well as optimal technique after aortic cusp ablation have not previously been reported. Objectives: This aim of the study was to determine the short- and long-term outcomes after RFA of aortic cusp VA, and to evaluate aortic valve injuries according to echocardiographic screening. Patients and methods: This was a prospective multicenter registry (AVATAR, Aortic Cusp Ventricular Arrhythmias: Long Term Safety and Outcome from a Multicenter Prospective Ablation Registry) study. A total of 103 patients at a mean age of 56 years (34–64) from the “Electra” Registry (2005–2017) undergoing RFA of aortic cusps VA were enrolled. The following 3 ablation techniques were used: zero-fluoroscopy (ZF; electroanatomical mapping [EAM] without fluoroscopy), EAM with fluoroscopy, and conventional fluoroscopy-based RFA. Data on clinical history, complications after RFA, echocardiography, and 24-hour Holter monitoring were collected. The follow-up was 12 months or longer. Results: There were no major acute cardiac complications after RFA. In one case, a vascular access complication required surgery. The median (interquartile range [IQR]) procedure time was 75 minutes (IQR, 58–95), median follow-up, 32 months (IQR, 12–70). Acute and long-term procedural success rates were 93% and 86%, respectively. The long-term RFA outcomes were observed in ZF technique (88%), EAM with fluoroscopy (86%), and conventional RFA (82%), without differences. During long-term follow-up, no abnormalities were found within the aortic root. Conclusions: Ablation of VA within the aortic cusps is safe and effective in long-term follow-up. The ZF approach is feasible, although it requires greater expertise and more imaging modalities

The prognostic value of heart rate variability and blood pressure variability in hypertension

W ostatnich latach nastąpił wzrost liczby publikacji dotyczących zmienności rytmu serca (HRV) oraz zmienności ciśnienia tętniczego (BPV) jako parametrów odzwierciedlających modulację autonomiczną układu sercowo-naczyniowego. Zaburzenia funkcji układu autonomicznego są częstsze u osób z nadciśnieniem niż u osób z prawidłowym ciśnieniem tętniczym. Obecnie brak jednak badań dotyczących znaczenia prognostycznego HRV w populacji z nadciśnieniem tętniczym. Nie ma także jednoznacznie określonych zaleceń dotyczących stosowania oceny HRV w ogólnej praktyce klinicznej i nie wiadomo, czy stwierdzenie zbyt niskiej/wysokiej HRV powinno mieć konsekwencje terapeutyczne. Znane są natomiast wyniki badań potwierdzających, że parametry HRV mogą mieć istotne znaczenie predykcyjne w rozwoju nadciśnienia tętniczego. W wielu badaniach wykazano znaczenie prognostyczne BPV w rozwoju powikłań narządowych nadciśnienia, a także w odniesieniu do śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych. Najlepiej udokumentowane jest znaczenie prognostyczne globalnej zmienności ciśnienia tętniczego (SD), nocnego spadku ciśnienia, natomiast mniej — porannego wzrostu ciśnienia. W artykule przedstawiono rezultaty badań z uwzględnieniem podziału na badania przekrojowe i prospektywne. Mimo wielu badań potwierdzających ich znaczenie prognostyczne, parametry BPV nie są jednak powszechnie stosowane z uwagi na brak wytycznych dotyczących wyboru najlepszych wskaźników BPV, brak wartości referencyjnych czy wreszcie ograniczoną wiedzę na temat możliwości terapeutycznego wpływu na BPV. Jest to widoczne w aktualnych zaleceniach ESH i ESC, które uwzględniły BPV jako parametr obiecujący, jednak wciąż pozostający w fazie badań naukowych i niezalecany do stosowania w praktyce klinicznej.In recent years heart rate variability (HRV) and blood pressure variability (BPV) have been extensively studied as parameters reflecting changes in cardiovascular autonomic function. Autonomic dysfunction is more frequent in hypertensives than in normotensives. At present there are no studies focusing on the prognostic value of HRV in hypertensives. There are no clearly defined recommendations for use of HRV in routine practice, either. For this reason, it is not clear whether the detection of low/high HRV should have any clinical implications. However, evidence shows that HRV may have a significant predictive value in the development of arterial hypertension. BPV has been documented as a prognostic factor for the development of target organ injury in hypertension and cardiovascular mortality. The prognostic value of global blood pressure variability (SD) and nocturnal blood pressure fall is better documented than that of morning blood pressure surge. The present paper provides the results of studies divided into cross-sectional and prospective. Despite the proved prognostic value, BPV is not widely used due to a lack of recommendations on the optimal BPV indices, reference values and limited knowledge of therapeutic modulation of BPV. This status has been reflected in the newest guidelines of the ESH and ESC, in which BPV was included as a promising parameter, but still under study and not recommended for use in clinical practice

The prognostic value of heart rate variability and blood pressure variability in hypertension

W ostatnich latach nastąpił wzrost liczby publikacji dotyczących zmienności rytmu serca (HRV) oraz zmienności ciśnienia tętniczego (BPV) jako parametrów odzwierciedlających modulację autonomiczną układu sercowo-naczyniowego. Zaburzenia funkcji układu autonomicznego są częstsze u osób z nadciśnieniem niż u osób z prawidłowym ciśnieniem tętniczym. Obecnie brak jednak badań dotyczących znaczenia prognostycznego HRV w populacji z nadciśnieniem tętniczym. Nie ma także jednoznacznie określonych zaleceń dotyczących stosowania oceny HRV w ogólnej praktyce klinicznej i nie wiadomo, czy stwierdzenie zbyt niskiej/wysokiej HRV powinno mieć konsekwencje terapeutyczne. Znane są natomiast wyniki badań potwierdzających, że parametry HRV mogą mieć istotne znaczenie predykcyjne w rozwoju nadciśnienia tętniczego. W wielu badaniach wykazano znaczenie prognostyczne BPV w rozwoju powikłań narządowych nadciśnienia, a także w odniesieniu do śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych. Najlepiej udokumentowane jest znaczenie prognostyczne globalnej zmienności ciśnienia tętniczego (SD), nocnego spadku ciśnienia, natomiast mniej — porannego wzrostu ciśnienia. W artykule przedstawiono rezultaty badań z uwzględnieniem podziału na badania przekrojowe i prospektywne. Mimo wielu badań potwierdzających ich znaczenie prognostyczne, parametry BPV nie są jednak powszechnie stosowane z uwagi na brak wytycznych dotyczących wyboru najlepszych wskaźników BPV, brak wartości referencyjnych czy wreszcie ograniczoną wiedzę na temat możliwości terapeutycznego wpływu na BPV. Jest to widoczne w aktualnych zaleceniach ESH i ESC, które uwzględniły BPV jako parametr obiecujący, jednak wciąż pozostający w fazie badań naukowych i niezalecany do stosowania w praktyce klinicznej.In recent years heart rate variability (HRV) and blood pressure variability (BPV) have been extensively studied as parameters reflecting changes in cardiovascular autonomic function. Autonomic dysfunction is more frequent in hypertensives than in normotensives. At present there are no studies focusing on the prognostic value of HRV in hypertensives. There are no clearly defined recommendations for use of HRV in routine practice, either. For this reason, it is not clear whether the detection of low/ /high HRV should have any clinical implications. However, evidence shows that HRV may have a significant predictive value in the development of arterial hypertension. BPV has been documented as a prognostic factor for the development of target organ injury in hypertension and cardiovascular mortality. The prognostic value of global blood pressure variability (SD) and nocturnal blood pressure fall is better documented than that of morning blood pressure surge. The present paper provides the results of studies divided into cross-sectional and prospective. Despite the proved prognostic value, BPV is not widely used due to a lack of recommendations on the optimal BPV indices, reference values and limited knowledge of therapeutic modulation of BPV. This status has been reflected in the newest guidelines of the ESH and ESC, in which BPV was included as a promising parameter, but still under study and not recommended for use in clinical practice